[1837/1838]It's never too late to get your shit together

[Helena Lennox 67]

2 april 1838 

Augury Concert Hall

 

Het was een lange tijd geleden dat Helena voor het laatst in Cambridge was geweest en alles  was anders dan ze zich kon herinneren. Dat was niet zo vreemd. Plekken waren net zo veranderlijk als mensen, al voltrok die verandering vaak over een wat langere tijd. Het gebouw waar ze zich nu in bevond had ze echter nog nooit eerder bezocht, ondanks dat ze nog zoveel van toneelstukken en opera's hield en ondanks dat ze ooit nog een informele uitnodiging had ontvangen van haar kleindochter om de opening van de concert hall bij te wonen. Het had verleidelijk geklonken, maar het had haar beter geleken om maar niet te gaan. Ze had al lang geleden zichzelf beloofd dat ze bij de Cadwgans uit de buurt zou blijven en het leek haar beter om aan die belofte vast te houden. Nu wist ze het niet zo zeker meer. Misschien was het beter geweest als ze wel was gegaan en Evangeline daar had weggesleept voor al deze onzin uit de hand was gelopen.  

 

Maar goed, het had geen zin om in het verleden te blijven hangen. Ook iets wat ze al wel vroeg had geleerd. Het verleden kon je namelijk toch niet veranderen. De toekomst was echter iets heel anders. 

 

Helena liet haar blik wat door de ruimte heen dwalen nam de tijd om alles in zich op te nemen tot een stem van achter klonk. "Kan ik u helpen mevrouw?" Helena draaide zich om en glimlachte vriendelijk naar het meisje achter haar.  "Ja, ik ben op zoek naar uw baas, Lord Radnor. Weet u waar ik hem kan vinden?"

"Heeft u een afspraak?"

"Oh moet dat dan?"

"Ik weet niet of hij tijd-"

"Natuurlijk heeft hij tijd," glimlachte ze vastberaden. "Altijd tijd voor familie." Wat ze nu waren, wellicht, mogelijk. Het enige wat Helena zeker wist was dat Evangeline vast niet dom genoeg was om claims zonder enige basis naar buiten te brengen (wel stom genoeg om überhaupt claims naar buiten te brengen, maar dat terzijde), maar dat vertelde haar helaas niet genoeg over de waarheid of het verhaal er achter. Het meisje leek het niet echt te begrijpen en Helena zuchtte. "Wijs we maar gewoon in de juiste richting, dan kan hij zelf wel bepalen of hij tijd heeft." Nouja, niet echt. Hij ging op zijn minst toch wel even luisteren naar wat ze te zeggen had, maar dat hoefde ze heus niet aan ieders neus te hangen. 

 

Keane was uiteraard ergens vlakbij de bar te vinden. Klein gokje dat hij daar tegenwoordig graag zijn tijd doorbracht. Verder was het redelijk rustig, zoals op de gemiddelde maandagmiddag. "Ah Lord Radnor," kondigde ze haar aanwezigheid zelf maar aan en ze knikte hem beleefd toe. Als zulke manieren er eenmaal in waren gesleten, kreeg je ze er helaas nooit meer uit. "Wat een genoegen om u eindelijk eens te ontmoeten. Ik heb al zo veel over u gehoord, maar ik geloof niet dat we al eens officieel aan elkaar zijn voorgesteld. Helena Lennox." Nieuwsgierig liet ze haar blik even over de jongen glijden en glimlachte toen. "Evangeline's grootmoeder." Even ter verduidelijking. "U hebt een prachtig theater. Nooit gedacht er ooit één met de Cadwgan naam er op te zien. Uw grootvader had nooit echt een oog voor dat soort zaken." Ze zuchtte diep. 

 

"Maar dat is uiteraard niet waarom ik hier ben." Haar stem werd wat zachter en serieuzer en ze wierp de jongen naast haar een doordringende blik toe. "Ik dacht, gezien de omstandigheden tussen onze families , dat het wel een goed idee was als wij eens zouden praten. Dus mag ik wellicht een moment van uw tijd?"

 

"Het is belangrijk."  

 

Maar dat begreep hij hopelijk zelf ook wel. 

 

OOC: Privé 

 

 

[Keane Cadwgan 3,103]

Oke, misschien bracht hij de laatste tijd inderdaad veel tijd in cafe’s door, maar dat betekende niet dat hij altijd aan een bar zat! En dat hij nu aan de bar zat, dat had met iets anders te maken; dat was omdat hij zoveel tijd in zijn theater doorbracht dat zijn kantoortje half zijn slaapkamer, en de bar haast zijn woonkamer was geworden. En omdat hij het kantoortje nu wel weer eens zat was had hij een van zijn grote boeken naar beneden laten dragen en zat hij te werken aan de bar, gebogen over de kleine cijfertjes en met een adelaarsveer in zijn hand, terwijl hij om de zoveel tijd gedreven de punt in de groene inkt doopte. Zijn vorige studie kwam toch nog wel van pas, al moest hij zeggen dat hij met deze boekhoudwerken iets eh… ‘creatiever’ om moest gaan dan hij had geleerd in de vakken die hij had gevolgd – al bleek het niet heel erg lastig op orders van zijn grootvader de gaten in de begroting te vullen. 

 

Hij was juist bezig met het beschrijven van een nieuwe ‘trompetboener’ die het theater toch daadwerkelijk nodig had gehad om de orkesten te kunnen ondersteunen (waarmee hij in werkelijkheid een gat van 3 galjoenen in de begroting dichtte), toen een hem onbekende vrouw plotseling de ruimte binnenstapte. Nu had Keane expliciete orders gegeven dat hij niet zou worden gestoord – iets wat niet al te lastig zou moeten zijn, aangezien er een opera repetitie gaande was en publiek dan meestal wel uit de buurt bleef. Geïrriteerd keek hij dan ook op, waarbij hij eigenlijk al zijn hand had opgeheven om de vrouw naar buiten te laten sturen, toen de vrouw zich plotseling voorstelde. Bij het horen van haar naam liet Keane zich ietwat perplex van zijn barkruk glijden. Het was al niet bepaald gewoon dat deze vrouw hier was en iemand zich in deze situatie zelf zou voorstellen, maar nu het ook nog een Lennox bleek…

 

Hij tikte met zijn hand twee keer op de bar. De huiself, die achter de bar glazen stond te poetsen, knipte in zijn vingers en liet het zware boek in de lucht dichtklappen en met een plop verdwijnen. Wie dit dan ook moge zijn; het had geen zin om nog meer risico’s te lopen met betrekking tot ontdekking van andere strafbare feiten. 

 

“Ik heb de eer om aan u voor te stellen; Lord Radnor, de heer Keane Cadwgan” sprak de elf met krakende stem, die de ietwat ongemakkelijke stilte heus wel had opgemerkt en zijn meester hiermee tegemoet kwam.

 

“Mrs Lennox. Ik heb veel over u gehoord” loog Keane nadat hij een buiging had gemaakt, want hij kon zich niet herinneren dat Eva het ooit in zoveel woorden over haar grootouders had gehad – of nuja, ze had ook zoveel familie, wie weet had hij het gewoon niet opgeslagen. Aan de andere kant... het leek alsof ze zijn grootvader kende. Nu, daarvan wist hij wel zeker dat de Graaf nooit over deze Mrs. Helena Lennox had gesproken! Dat was misschien wel vreemd, maar niet voldoende om zijn beloftes aan Owain Cadwgan te breken. 

 

“Ik moet zeggen dat het mij niet verstandig lijkt om… ziet u, het is mij zonder raadplegen van onze advocaat verboden om contact op te nemen met… Nu… het komt gewoon niet zo goed uit.” Hij glimlachte ietwat geforceerd, voordat hij zich tot de huiself richtte. “Loddry, laat jij haar er even uit?”

 

Edited November 27, 2018 by Keane Cadwgan

[Helena Lennox 67]

Ja, ja, alsof ze niet wist wie hij was. Ze had altijd al zo'n hekel gehad aan dit soort overbodige regeltjes, maar gelukkig was ze ook heel goed in dat niet laten zien. 

 

"Oh ja?" antwoordde Helena half geïnteresseerd. "Ik had niet gedacht dat ik zo'n interessant onderwerp van gesprek zou zijn." Ze was er niet helemaal zeker van of hij de waarheid sprak of gewoon beleefd was, maar het gaf niet zo. Het meeste wat ze van deze jongen wist had ze ook maar uit de krant en uit wat verhalen van Evangeline. Maar in de meeste van die verhalen figureerde hij vooral als vriend of baas of welke andere rol hij dan ook maar in haar leven had aangenomen om hun affaire te verbergen en dat maakte hem toch wat moeilijker om in te schatten. Helena wist nog niet zo goed wat ze van hem moest denken.

 

Zoals ze helaas wel had verwacht reageerde Keane niet erg happig op haar voorstel, maar ze ging zich heus niet bij de eerste de beste afwijzing buiten laten zetten door een of andere huiself. "Maar u neemt toch helemaal geen contact op met mij," nam ze zijn woorden over, geen aanstalten makend om weg te lopen. "Ik leg contact met u. En als iemand daar een probleem mee heeft, dan mogen ze dat best met mij bespreken." Kom op zeg, kon nu niet eens meer normaal contact leggen met de vader van haar achterkleinkind? "Ziet u, ik zou net zo graag een oplossing zien voor de huidige benarde situatie als u dat vast doet, maar ik ben niet echt geïnteresseerd in gesprekken met advocaten die toch nergens toe gaan leiden, anders was ik wel naar hen toe gegaan." Dat deed ze niet, want woorden waren niet bedoeld voor advocaten. Advocaten gaven niet genoeg om de betrokkenen van de andere partij om werkelijk aan een goede oplossing te werken. Ze hoopte dat Keane dat wel deed. Zo niet, dan had ze hier eigenlijk niet echt veel meer te zoeken. 

 

"En niemand hoeft het te weten toch?" Zij ging het aan niemand vertellen hoor en - oh ja, die huiself en dat meisje hadden haar gezien natuurlijk. Helena nam haar toverstok en woordeloos trok ze de herinnering aan zichzelf uit hun gedachten. Het was maar een hele korte, dus dat was gemakkelijk, niets wat ze daar aan over zouden houden. De huiself staarde een beetje glazig voor uit en vlug stuurde ze hem de andere kant op. Zo, nu wist niemand het. Zo simpel kon het zijn. Helena glimlachte. "Voor iemand die het aandurft om in het geheim met zijn geliefde te trouwen bent u wel erg terughoudend over een simpel gesprekje." 

 

[Keane Cadwgan 3,103]

Voor een moment keek Keane de vrouw aan, een behoedzame blik op zijn gezicht. Ze had een opmerking gemaakt over zijn grootvader die hem niet geheel lekker zat, omdat hij op de hoede was voor eenieder die de man kende… maar tegelijkertijd zei ze ook dat ze Evangeline’s oma was. Was dit een test? Moest hij hier iets doen of juist laten? Ze was zo zelfverzekerd dat hij het lastig vond haar af te wijzen; en aan de andere kant was hij nieuwsgierig, maar ook een tikkeltje bang. Hij was nu tweemaal door zijn grootvader gemarteld en als het even kon zou er geen derde keer volgen. En toch, wellicht bracht deze vrouw advies in zijn uitzichtloze situatie, de situatie waarin Eva een steeds gevaarlijkere plek ging innemen – zeker nu ze had ingestemd met de wensen van de Graaf om met hem af te spreken.

 

“Mrs. Lennox…” sprak Keane, die van zijn kruk gleed en zijn hand ophief om de huiself tot nader order te laten stilstaan. “Ik…” Ze had dezelfde kleur en vorm ogen als Evangeline, viel hem plotseling op – en midden in zijn zin bedacht hij zich. “Volgt u mij, alstublieft.” Hij liep langs haar heen de deur uit en ging haar voor over de gang. Aan zijn linkerhand klonk de repetitie van de vijfde scene van de derde act van de nieuwe opera die opgevoerd zou worden – Keane merkte op dat een van de hoorns nogal schel was en een trompetboener het theater wellicht toch niet zou misstaan – maar hij negeerde de grote zaal en opende een deur voor Helena die naar een klein binnenplaatsje leidde. Het moment dat ze hem was gevolgd sloot hij de deur met een klap en pakte hij haar arm stevig vast, klaar om te verdwijnselen.

 

Het was maar een klein stukje naar de nok van het theater, en toch voelde hij zich ietwat benauwd na de handeling; hij trok zijn cravatte wat losser, ademde de frisse buitenlucht diep in en keek voor een moment uit over de pittoreske kalkstenen torentjes van Cambridge, voordat hij zich omdraaide en Mrs. Lennox voorging naar een knusse, overdekte zitplaats – ook hier had hij de laatste paar weken veel tijd doorgebracht en zelfs enkele brieven aan Evangeline geschreven. Opgelaten veegde hij wat vroege perkamenten probeersels opzij en keek hij de vrouw aan.

 

“Hier kunnen wij, voor zover ik weet, vrijuit spreken” sprak de burggraaf, terwijl hij haar voor een moment in stilte overwoog. “U mag mij eerst vertellen hoe u mijn grootvader kent - en vertelt u mij vervolgens welk simpel gesprek u had bedacht met mij te voeren.” Hij kneep zijn groene ogen ietwat afstandelijk samen en leunde wat achterover. “Alstublieft.”

 

Edited December 6, 2018 by Keane Cadwgan

[Helena Lennox 67]

Helena zag de twijfel in zijn ogen en voor een moment was ze niet zeker of haar woorden wel overtuigend genoeg waren geweest, maar toen nodigde Keane haar plotseling uit om met hem mee te lopen en wat de reden voor zijn plotselinge gedachteverandering ook was, dat liet ze zich natuurlijk geen twee keer zeggen. Toen ze op de kleine binnenplaats eindigden vroeg ze zich toch even af of ze zich nu voor de gek had laten houden en hij haar alsnog buiten ging zetten, maar het vertrouwde gevoel van verschijnselen volgde al snel. 

 

Helena wierp een korte blik door de kamer boven, voor ze zich in de zachte kussens van de uitnodigende bank liet zakken en nogal liet overvallen door Keane's volgende vraag. De jongen was oplettender dan ze had gedacht. Wellicht was het een fout geweest om die zin over haar lippen te laten glijden, maar het was gebeurd voor ze er erg in had. Het was ook te verleidelijk om op zoek te gaan naar de gelijkenissen en verschillen tussen de jongen voor haar neus en de man die ze ooit gekend had. "Ik ben hier niet om over mezelf te praten," antwoordde ze, ietwat verdedigend en ze besefte zelf hoe dat klonk. Precies zoals ze niet wilde dat het klonk, alsof het een geheim was. Haar blik verzachtte wat. "Maar ehm, we zijn samen naar Zweinstein geweest, zelfde jaar. Ik kende hem best goed... toen. Nu niet, we hebben al jaren niet meer gesproken. Hij was heel anders toen... maar dat was ik ook." 

 

Het was geen leugen wat ze hem vertelde. Het was alleen niet het hele verhaal, maar Helena geloofde niet dat nu het moment was daarvoor. 

 

"Hoe dan ook.." Ze verschoof wat op de bank, om zichzelf meer een houding te kunnen geven zodat ze het gesprek de andere kant op kon leiden. "Dat was allemaal lang geleden." Het maakte niet meer uit, wilde ze zeggen. Maar dat zou wel een leugen zijn. Alleen niet iets waar nu wat aan gedaan kon worden. 

 

"Ik heb gehoord dat je Evangeline een verzoek hebt gestuurd om buiten de rechtszaal af te spreken," besloot de vrouw maar meteen met de deur in huis te vallen, haar blik strak op Keane gericht. "Wat is het doel daarvan?" Ze zweeg even. "Het werkelijke doel."

 

[Keane Cadwgan 3,103]

Gealarmeerd, maar toch ook gedeeltelijk gefascineerd keek Keane op. De vrouw was met zijn grootvader naar Zweinstein geweest? Natuurlijk had hij geweten dat de Graaf in Zwadderich had gezeten en in zijn studententijd lid was geweest van de Club, maar meer dan dat had hij zich er nooit echt bij voorgesteld – dat er mensen waren die hem van die periode kenden, bijvoorbeeld. Mrs. Lennox leek wel een beetje terug te krabbelen bij zijn vraag; wie weet beweerde ze wel dat ze de Graaf had gekend, maar het kon best dat zijn grootvader een oppervlakkige kennis was geweest in haar vriendenkring, waar ze haar informatie van horen zeggen over had vergaard – en dat ze daarom wist dat een theater nu niet per se een investering was die voor de hand lag bij een Lord Radnor. Hij had zijn grootvader ook nog nooit een woord over de Lennoxen horen reppen in dat kader… 

 

Of wie weet zat er wel meer achter, dat kon natuurlijk ook.

 

Zijn gedachtenspinsels omtrent dit onderwerp werden echter verbroken toen ze blijkbaar gelijk ter zake kwam – zoals hij haar ook had gemaand, wellicht. Keane knipperde even met zijn ogen terwijl de kleur wat uit zijn gezicht wegtrok; hij had niet echt gedacht dat ze daarvoor was gekomen, al had hij ook niet zo kunnen bedenken wat voor reden ze anders had gehad.

 

“Ik…” haperde hij, klaarblijkelijk wederom van zijn stuk gebracht, net zoals zojuist beneden was gebeurd. “Hoe… hoe weet u dat? Weet u misschien waar ze is?” Ietwat hoopvol, maar ook half wantrouwend liet hij zijn blik over haar heen glijden. Het zou aan de ene kant best wel logisch zijn als Evangeline bij familie was ondergedoken, maar zijn grootvader had toch echt al haar vele familieleden met een luizenkam uitgeplozen om te bezien waar Evangeline Lennox zich toch schuil hield – en ze hadden haar niet gevonden (of dat was hem in elk geval verteld). Hij besloot echter wel te antwoorden, want wellicht zou dat haar overtuigen Eva’s verblijfplaats aan hem door te geven. Oh, als hij het meisje maar zou kunnen opzoeken en kunnen zien, zonder al het gedoe van de vele formele brieven die tussen hen in stonden! Was dat misschien ook waarom Helena Lennox naar hem toe was gekomen?

 

“Ik weet niet wat u bedoeld met het… werkelijk doel” sprak Keane, ietwat op zijn hoede. “U kunt mij toch nauwelijks kwalijk nemen dat ik een rechtszaak wil voorkomen! Nee, liever spreek ik daarvoor met haar af. Misschien kan ik haar overtuigen af te zien van een openbaar proces, ziet u. Een rechtszaak kan alleen maar in ons beider nadeel werken.” Even hield hij stil. "Mijn grootvader vond het daarnaast ook een erg goed idee." 

 

En was dat niet waar het uiteindelijk allemaal om draaide?

 

Edited December 6, 2018 by Keane Cadwgan

[Helena Lennox 67]

Helena was natuurlijk ook niet altijd al een Lennox geweest, dus zelfs als de Graaf ooit haar naam had genoemd, zou Keane waarschijnlijk niet herkennen dat zij het was. Maar zoals ze al zei, het was lang geleden, en zelf praatte ze er ook nooit over, alsof het geschiedenis was die nooit had plaatsgevonden. Wie had ook kunnen bedenken dat het leven zo zou lopen dat hun wegen alsnog eens zouden kruizen. 

 

"Nee," antwoordde Helena berekenend, na een korte stilte en ze glimlachte treurig. Ze had de zachte hoop in Keane's stem wel gehoord en het speet haar dat ze hem teleur moest stellen. "Ik ben bang dat ik niet weet waar ze zich bevindt." Ze wou dat ze wist waar Evangeline was. Haar kleindochter was koppig,  maar het was makkelijker om op haar in te praten als ze recht voor je stond. "Haar vader eiste dat ze naar huis kwam, maar ze is gestopt met het beantwoorden van zijn brieven. Gelukkig wilde ze nog wel reageren op de mijne..., maar ze heeft nooit iets laten vallen over waar ze verblijft." Helena had er lang over nagedacht waar haar kleindochter zich schuil zou kunnen houden en het ergerde haar op een bepaalde manier enorm dat ze haar vinger er maar niet op wist te leggen. Wellicht dat ze een bepaald stukje informatie mistte om de puzzel goed in elkaar te passen, maar blijkbaar bezaten de Cadwgan's, of in ieder geval Keane, die informatie toch ook niet. 

 

"Nee, natuurlijk neem ik u dat niet kwalijk," glimlachte ze geruststellend. Het probleem was heus niet dat hij wilde afspreken, daarin stond Keane goed in zijn recht. Het was alleen de vraag waar het toe zou leiden. De jongen leek haar woorden niet echt te kunnen waarderen, maar Helena wist heus wel hoe rijke families werkten. Zij was ook de dochter van een vader die ambitie voor alles zette en dat soort mannen deden nooit zomaar iets. Er was altijd wel iets wat ze er extra uit wilden halen. 

 

 "Dus het was uw idee om af te spreken?" vroeg Helena kritisch. Of misschien was het gewoon de bedoeling dat hij dacht dat het zijn idee was. "En uw plan is om de rechtszaak van de baan te krijgen." Ambitieus, niet zeer verrassend en vast goed bedoeld, maar Helena betwijfelde of het waar was dat geen rechtszaak in het voordeel van hun beiden zou zijn.  Ergens vreesde ze dat het grootste kwaad al was geschied. "Oke goed en als dat lukt, wat dan?" Nieuwsgierig keek ze de jongen tegenover haar aan. Daar had hij dan toch ook wel wat voor bedacht zeker? Of dacht hij dat als de rechtszaak wegviel de zaak helemaal was opgelost? "Gaat u dan gewoon weer terug naar uw oude leven? Laat uw familie dit dan gewoon gaan?" 

[Keane Cadwgan 3,103]

“Oh, okee..” sprak Keane, de teleurstelling duidelijk hoorbaar in zijn stem en zijn hoopvolle glimlach verwaterde wat. Maar wat kwam ze hier dan doen? – was dit een gezellig theebezoekje bij de jongeman die ze vast als de vader van haar achterkleinkind zag? Evangeline’s claim was dan wellicht een publieke, schandelijke roddel, maar het was niet dat hij op dit moment de Lennoxen meer verschuldigd was dan uit een rechtszaak blijken zou – en deze Mrs. Lennox stelde wel heel veel vragen. De burggraaf leunde tegen het bureau aan terwijl hij zijn groene ogen op de oma van Evangeline liet rusten. Op een andere dag, in een ander leven, was dit inderdaad vast een gezellig theebezoek geweest; maar zoals het er nu uit zag maakte ze hem alleen maar achterdochtig en een tikkeltje ongemakkelijk. Blijkbaar ontving Eva meer post dan alleen zijn brieven, dus zo minuscuul werden gecontroleerd door zijn grootvader. Interessant… Maar vervolgens waren ze weer terug bij het vragenuurtje, een een lichte blos trok over zijn wangen.

 

“Ik… nee, het was niet mijn idee” gaf hij schoorvoetend toe, terwijl hij zijn ogen wat dichtkneep. “Maar ik wil haar wel graag zien. Het lijkt me het beste als ik haar kan overtuigen van de rechtszaak af te zien, zodat we verdere schade aan onzer beider reputaties kunnen voorkomen. Het is… niet gemakkelijk geweest.” Hij hoorde het gegniffel en geroezemoes heus wel als hij zich ergens publiekelijk vertoonde. De sociale normen schreven echter voor dat ze het hem nog wel vlug zouden vergeven – wat Eva haar eigen reputatie had aangedaan was een tikkeltje erger. “En als het lukt…” Een ietwat defensieve uitdrukking maakte plaats op zijn gezicht, voornamelijk omdat hij nog niet zo goed over de ‘wat als’ had nagedacht. Hoe kon hij ook, met Graaf Radnor die elke seconde van de dag in zijn nek zat te hijgen en voor het overige zijn problemen met Josephine! “Ik… ik zal financieel voor haar zorgen” sprak hij voorzichtig. Was dit dan waar ze voor was gekomen? Bezorgdheid voor de status van haar kleindochter? “Meer kan ik uiteraard niet doen.” Even hield hij stil. 

 

“Er zijn meer families met bastaarden” voegde Keane er uiteindelijk aan toe, maar ook hij hoorde heus wel dat het als een zwak argument klonk. Maarja, als je zag hoeveel iemand als George er bijvoorbeeld had! “Het blijft een vervelende situatie, maar we zullen er maar gewoon het… het beste van moeten maken.”

 

[Helena Lennox 67]

Helena kon het niet helpen dat er een schamper lachje haar lippen ontglipte toen Keane Cadwgan verklaarde dat het allemaal niet zo makkelijk was geweest. Had deze jongen ooit wel eens iets van het echte leven gezien? Ze had wel eens gehoord dat Keane niet zijn hele leven in Cadwgan Castle was opgegroeid, maar daar gedroeg hij zich toch niet daar, want een beetje perspectief was er in zijn woorden niet te vinden. Er waren mensen op de wereld die letterlijk bijna dood gingen van de honger, maar ach, je zou maar wat reputatieschade oplopen. Zeker als man was dat iets wat toch wel te overkomen was en het was niks in vergelijking wat met vrouwen soms meemaakten voor nog veel minder.

 

"Het vleit me dat u ook zo bezorgd bent om Evangeline's reputatie, maar als dat uw voornaamste argument is dan vrees ik dat u toch teleur moet stellen.  De laatste keer dat ik er naar keek was er al niet echt meer iets van haar reputatie over. Gebroken relaties, gebroken verlovingen, een kind van een onzekere afkomst… En natuurlijk zijn dat allemaal dingen die u ook hebt meegemaakt, maar... voor vrouwen is het anders.” Ja, hij was een man en rijk en als hij wilde hoefde hij zich niet al te veel zorgen te maken over al die voorgenoemde zaken, want mannen konden best relaties hebben en gebroken verlovingen waren toch niet compleet hun schuld en kinderen kon je laten waar je wilde, precies zoals hij blijkbaar van plan was om te doen. Alsof de hele wereld alleen maar draaide om geld en je de rest van je problemen er achter kon verstoppen. Zijn hele plannetje zou niks betekenen iemands reputatie, behalve die van hemzelf.

 

"Dus u bent er zeker van dat het een bastaard is?" reageerde ze, wat feller dan de bedoeling was, maar het gemak waarmee hij zijn oplossingen -die alles behalve echte oplossingen waren, maar meer het wegschuiven van een probleem- aan haar voorlegde irriteerde haar mateloos. Ze betwijfelde of Keane zo zeker was van zijn zaak, het klonk meer alsof hij gewoon de makkelijkste ‘oplossing’ aangreep. Dat was niet eerlijk, hij was onderdeel van het probleem hier en er ging niks veranderen zolang hij niet ook veranderde. “Wilt u de waarheid dan niet weten? Of kan u er wel mee leven als u mensen veroordeelt tot een leven dat ze misschien niet eens hebben verdient.” Wie weet had hij meer weg van zijn grootvader dan gedacht.

 

En natuurlijk waren er meer families met bastaarden, maar hopelijk besefte Keane ook wel dat dat geen eerlijke vergelijking was. "Deze situatie lijkt me veel te complex om met andere families te vergelijken," veegde Helena kalm en snel zijn argument van tafel. "Bovendien is er in het scenario dat u zojuist hebt geschetst één ding dat u vergeet. Bastaarden, en zeker bastaarden met een onzekere claim op bepaalde zaken," en koppige moeders, "zullen altijd een bedreiging zijn."

 

'Dus meneer 'meer kan ik uiteraard niet doen', ik zou toch maar eens van je luie reet afkomen en niet zomaar alles aan het lot overlaten. 

 

[Keane Cadwgan 3,103]

Ja… maar hij kon er ook niks aan doen dat Evangeline een potje van haar reputatie had gemaakt! Ze had gewoon bij Charlemagne kunnen blijven, kunnen doen alsof dat zijn kind was… hijzelf had dat natuurlijk verschrikkelijk gevonden maar in dat geval was tenminste nog de minste schade aan gedaan aan eenieders reputatie – aan dat van hem, van Eva, van Josie en Owen en het ongeboren kind zelf. Keane opende zijn mond om hier iets van te zeggen, maar kreeg het nogal benauwd door haar woorden en opende deze weer met een rode blos op zijn wangen. Hij trok zijn kravatte van zijn nek en liet de dure, zachte stof door zijn vingers glijden terwijl hij de vrouw met een vreemd soort blik aankeek, alsof de pretentie van hem af was gevallen en zijn levenslust voor een moment gedoofd.

 

“Mrs. Lennox… ik geloof niet dat u de situatie begrijpt.” Hij zou haar natuurlijk kunnen wegsturen (het leek er vooralsnog op alsof ze alleen maar was gekomen om een zinloze discussie met hem aan te gaan) en de gedachte leek plotsklaps erg aanlokkelijk. “Wellicht had ook ik het inderdaad graag anders gezien, maar u zal ook wel kunnen begrijpen dat ik… beperkt ben in mijn handelsruimte.” Keane ging met zijn hand door zijn donkere haar. Hij begaf zich hier op glad ijs, door ook maar iets los te laten over het eventueel plaatsgevonden eerlijke huwelijk; het kon best dat dat de werkelijke reden was van Helena Lennox’ bezoek. Informatie die in de rechtszaak tegen hem gebruik zou kunnen worden was vast waardevol. “Mijn grootvader…” Hij zweeg en hield zich in, maar iets in zijn blik moest verraden hoe bang hij was, hoezeer hij vreesde iets verkeerds te zeggen. Vlug herpakte hij zichzelf. “Mijn grootvader is degene die zich bezig houdt met datgeen wat bedreigend is voor de familie. Zie het als een waarschuwing als ik u vraag… hij… hij zal niet stoppen als hij inziet dat het om een werkelijke bedreiging gaat.” Vlug stond hij op. Dit gesprek was over. Het werd te gevaarlijk, te specifiek. Als iemand hen zou afluisteren...

 

“Sorry, maar ik denk niet dat ik u verder tot dienst kan zijn.”

 

Edited December 27, 2018 by Keane Cadwgan

[Helena Lennox 67]

De dynamiek van het gesprek leek te veranderen en afwachtend leunde Helena wat naar achter in de bank. Die arme jongen was een open boek als het op zijn emoties aankwam en het zou hem goed doen als hij zijn emoties wat beter onder controle leerde houden, maar voor nu was het wel makkelijk, gaf het haar informatie die ze anders niet zou hebben en waar ze wanhopig naar zocht. In eerste instantie had hij vooral verdedigend gekeken, misschien ook wat geschrokken en terughoudend, geen vreemde emoties als het aankwam op een onverwacht gesprek over een rechtszaak die tegen je werd aangespannen. Maar nu... ze wist niet precies hoe ze het zou moeten noemen. Voor een moment leek hij ongelukkig en een gevoel van herkenning overspoelde haar. 

 

Het was in ieder geval duidelijk dat haar woorden iets in hem los hadden gemaakt. Dat was uiteraard ook precies de bedoeling geweest. 

 

Een werkelijke bedreiging?  Gaf hij nou tussen neus en lippen toe dat er een werkelijke bedreiging was? Vastberaden dan ooit schoot Helena overeind. "Ik heb zeker begrip voor uw situatie, Lord Radnor. Ik begrijp ook dat u beperkt bent in uw mogelijkheden, maar u bent niet alleen. Dus als u alstublieft wil kalmeren en terug komt zitten." Ze volgde zijn wantrouwige blik en zuchtte. "Geen zorgen, niemand kan ons horen."  Ze kende heus haar spreuken wel. En voor het geval hij nu dacht dat ze hem hier had ingesloten zonder dat hij om hulp kon roepen ging ze vlug verder: "Ik ben hier om jullie te helpen, Lord Radnor, als u wilt..." Het was duidelijk dat zowel Eva als hij geen idee hadden wat ze nu precies aan het doen waren of wat de volgende verstandige stap was, dus iemand hier moest de juiste ideeën in hun hoofd praten. 

 

"Ik deel uw zorgen..." ging ze zachtjes verder, een bezorgde ondertoon in haar stem."U hebt gelijk en dat betekent dat Eva een spel speelt dat ze hoe dan ook gaat verliezen, of ze nou de zaak wint, verliest of er van afziet." Het liep hoe dan ook niet goed af, want Owain zou het nooit tot dat punt laten komen. Dat had Keane zojuist voor haar bevestigd en de zaak was wellicht zelfs nog serieuzer dan ze had gedacht. "Maar... er is een oplossing voor jullie allebei waarvan ik denk dat zelfs uw grootvader hem uiteindelijk zou kunnen accepteren. Het is een risico en veel gevraagd, maar ik geloof dat u bezit wat er nodig is om het voor elkaar te krijgen." Wel... ze was er niet helemaal zeker van, maar het kon geen kwaad om hem op zijn minst het plan voor te leggen en het hielp niet als ze ging doen alsof ze geen vertrouwen in hem had. 

 

"Vergeef me als het te direct is en het is niet mijn bedoeling om u te beledigen, maar u lijkt ook niet bepaald gelukkig in uw huidige situatie. Heeft u of... jullie  er ooit wel eens over nagedacht om... weg te gaan?" 

 

Ze hoopte nu maar dat ze hem goed genoeg had ingeschat. 

[Keane Cadwgan 3,103]

Keane was normaalgesproken helemaal geen open boek waar het zijn emoties betrof, hoewel het bij hem altijd wel iets had weggehad van alles of niets. De meeste mensen die zijn pad kruisten gaf hij niets; slechts een geïrriteerde hoofdknik, een cynisch grapje, een koude façade om zichzelf te beschermen en anderen buiten te houden. Sommigen prikten daar doorheen; Felicia had, door haar eigen bril van vooroordelen, altijd precies kunnen zien hoe hij in elkaar stak en Evangeline was van het begin af aan in staat geweest het beste in hem naar boven te halen – precies zoals Daniella het slechtste in hem naar boven haalde. Maar nu, in de staat van wanhoop waar hij zich in bevond, was zijn masker slechts dunnetjes geweest en de paniek zodanig oppervlakkig dat eenieder die ook maar een beetje interesse in hem toonde zag hoe hij langzaam uit elkaar aan het brokkelen was. Dat betekende echter niet dat hij Helena Lennox zonder slag of stoot zomaar vertrouwen zou. Hij ging dan ook niet zitten, maar draaide zich wel naar haar toe en keek haar zwijgend aan, haar de ruimte gevende om datgeen te vertellen wat ze aan hem wilde overbrengen.

 

Leeg staarde hij haar echter aan toen ze eerst begon over een oplossing waartoe zijn grootvader bereid was deze te accepteren, en vervolgens vroeg of hij wel eens een plan om te vluchten had opgevat. Zijn eerste reactie was om hoofdschuddend een schamel lachje te laten ontsnappen (want was dit alles juist niet begonnen met een ontsnapping, toen hij en Eva samen naar Schotland vluchtten in een poging een huwelijk te sluiten waar zijn grootvader het wel mee eens zou moeten zijn?). Aan de andere kant was Helena Lennox hier om hem te helpen (of zo werd hem verteld) dus misschien moest hij toch ook wel voor die hulp open staan. Hij had al zo weinig laatste strohalmen om zich aan vast te grijpen.

 

“Ehmm.. ja” gaf Keane uiteindelijk toe, zijn groene ogen op Mrs. Lennox gericht. “Al hebben we het vaker bedacht dan ook uiteindelijk gedaan. De meest serieuze keer was echter een week voor mijn huwelijk met Lady Josephine. Maar toen..” Een ietwat rode blos bekroop zijn wangen. “Toen heeft mijn moeder ons tegengehouden.” Hij zuchtte. “De… intentie was er wel, echter.”

 

Zo stom. Ze hadden toen gewoon moeten gaan.

 

Edited January 28 by Keane Cadwgan

[Helena Lennox 67]

Goed, er was intentie. Dat zou het makkelijker moeten maken om hen over te halen. 

 

Helena knikte en nam een moment de tijd om te bedenken hoe ze haar volgende woorden zou formuleren. Dit waren geen makkelijke woorden, maar het moest gedaan worden. "Wij, als haar familie zijn van mening dat het het beste is als Evangeline uit Groot-Brittannië vertrekt,"  begon ze, een spijtige uitdrukking op haar gezicht. "Natuurlijk zien we haar niet graag gaan, maar het is de beste en veiligste oplossing.... en dat is belangrijker." Zo veel mensen deden het tegenwoordig, de boot nemen naar de Nieuwe Wereld en er een ander leven beginnen. Dat liet het makkelijk klinken, maar Helena wist heus ook wel dat het niet zo simpel was. Het koste veel moed om zomaar iets achter te laten waar je zo aan gehecht was. Er was altijd een deel van je dat het zou blijven missen, maar het was het waard, als het je van grotere pijnen bespaarde. "Uiteraard zou ze weigeren als ik dit nu aan haar voor zou leggen," ging de vrouw met een zucht verder. "Zoals deze hele rechtszaak bewijst is ze erg koppig als het aankomt op bepaalde zaken." 

 

Haar blik verzachtte wat en ze nam de jongen voor haar nog eens goed in zich op. Als iemand haar lang geleden had verteld dat haar kleindochter verliefd zou worden op een Cadwgan, en dan ook nog eens eentje die ooit bereid was geweest om alles achter te laten, had ze het nooit geloofd. 

 

"Maar misschien dat ze wel wil als jij ook gaat." Ze hadden het eerder willen doen, blijkbaar. Zou hij het nog eens doen? Zou hij ontevreden genoeg zijn met de huidige situatie om het te overwegen? Hij leek wel om Evangeline te geven, maakte zich duidelijk ook zorgen om de problemen waar ze zich in had gewerkt, maar iedereen had zo zijn grenzen en de situatie was vast anders dan de vorige keer. Er stond meer op spel en dat kon zowel een voordeel als een nadeel zijn. "Er vertrekken elke dag boten vanuit Groot-Brittannië naar de Nieuwe Wereld. Jullie zouden samen een nieuw leven kunnen beginnen, ver weg van alle rechtszaken en reputatieschades. Als het goed is heb je genoeg geld om een mooie start te maken en je hebt een zoon, dus het Graafschap zou niet achterblijven zonder erfgenaam en is dat niet wat je grootvader uiteindelijk het liefste wil?" Helena begreep ergens wel waar die drang om dat op orde te hebben vandaan kwam. Soms vroeg ze zich wel eens af Owain's ouders (en misschien ook wel die van haar) hem ook verweten voor wat zij had gedaan, om het feit dat hij zijn beste kans (of toch in hun ogen) letterlijk had laten lopen. Je kon geen dynastie bouwen als je niemand had om het aan door te geven. Dat hadden zij moeten doen, maar ze had hem achter gelaten met niets en de wereld was niet bepaald gul geweest om het hem daarna te geven. Maar één erfgenaam was genoeg, niet waar? Het was tijd om het los te laten. 

 

"Ik weet dat het wellicht veel gevraagd is en je hoeft niet nu meteen te beslissen of je het wil, maar misschien dat je er... over na kan denken."

[Keane Cadwgan 3,103]

Voor Keane was het niet bepaald opzienbarend dat familie (in dit geval die van Evangeline; normaalgesproken die van hemzelf) hem vroeg of dwong iets te doen. Eva was er waarschijnlijk zelf meer van onder de indruk geweest dan dat hij dat nu was. Daarnaast hoefde hij natuurlijk niet naar Mrs. Lennox te luisteren; hij had haar nu al een stuk of drie keer nagenoeg zijn theater uitgezet, en zou het zo doen als hij dacht dat ze geen toegevoegde waarde voor hem zou hebben of hem slechts meer in gevaar brengen zou. Bovendien was ze niet zijn familie, hoezeer Evangeline daarvan de wereld nu dan wilde overtuigen. Maar iets in de stem van Mrs. Lennox maakte dat hij voor het moment luisterde, dat hij inderdaad overwoog hoe haar oplossing hem zou helpen uit deze situatie te komen. Hij wilde ontkomen aan zijn grootvader; hij wilde een uitweg, een plan. Het probleem was natuurlijk dat hij niet durfde. Josephine had hem nodig, en hun kleine baby… maar aan de andere kant had Eva hem ook nodig, misschien nog wel meer dan Josephine, en droeg ook zij een baby waarvan hij zou kunnen houden… nog wel meer dan van de kleine Owen, waarschijnlijk. Hij voelde zich steeds uiteen getrokken tussen twee werelden, tussen datgeen wat hij met heel zijn hart wenste en datgeen wat zijn ratio hem maande te doen, wat zijn grootvader van hem eiste… en hier was Mrs. Helena Lennox, met een antwoord welke de Lennoxen in ieder geval rustig zou stemmen. 

 

Hij keek Mrs. Lennox voor een moment aan, voordat hij zijn mond open trok. “Ik hoor wat u zegt – Nieuwe Wereld, nieuw leven, nieuwe kansen, nieuw geluk.” Een sceptische blik weerspiegelde in zijn groene ogen terwijl hij zijn rug wat rechtte. Mrs. Lennox had vele lijnen in haar gezicht, maar het was te zien geweest dat ze ooit een knappe vrouw was geweest. Evangeline leek op haar, en toch ook helemaal niet. “Maar... ik dacht dat u mij zojuist zei dat u, en daarmee de Lennoxen, niet gaven om reputatieschades en geld - dat Miss Lennox' reputatie reeds gebroken was. Willen jullie desalniettemin zo graag van de oudste kleindochter af dat u bij mij komt om dat te bewerkstelligen?” Kon iemand het Keane werkelijk kwalijk nemen? Hij was wel klaar met bemoeizuchtige familieleden die hem zeiden wat hij moest doen – of hij nu zelf een idee had hoe verder te gaan of niet (en het was natuurlijk het laatste). Het was wellicht inderdaad een plan, iets waar hij wat aan had… iemand die in hem geloofde. Maar waarom was het toch steeds familie die hen als pionnen heen en weer schoof over een schaakbord, onbekend wat voor waarde ze aan hen hechtten? Waarom was er niemand die hem objectief kon vertellen wat hij moest doen – of dan waarvan hij in ieder geval zeker was dat die achter hem stonden? Wellicht was hij inderdaad bereid om risico’s te nemen, om alles op te geven voor Eva… zijn leven, zijn reputatie. Hij had het inderdaad eerder gedaan. Maar om het op zo’n manier uit te spreken, om alleen al hardop te zeggen dat dit de uitvlucht was die hij zoeken moest… en dan kreeg hij nog bedenktijd ook! Alsof het een gunst was, en haar plek om die aan hem te gunnen!

 

“U vraagt wel erg veel van mij, inclusief mijn tijd” sprak Keane ietwat kortaf. “Was er nog iets anders wat u te melden had?”

 

Anders dan mocht ze wel weer gaan, ze had hem in ieder geval inderdaad genoeg stof tot nadenken gegeven.

 

Edited February 6 by Keane Cadwgan

[Helena Lennox 67]

Als Helena Keane's gedacht kon lezen zou ze vast uitermate beledigd zijn. Hoezo controlerend? Ze bood deze jongen haar hulp aan, gaf hem een idee waar hij wat aan kon hebben, omdat hij zelf blijkbaar niet in staat was om eenzelfde soort plan op te zetten. Ze vertrouwde hem het welzijn van haar kleindochter toe, ondanks dat ze hem nauwelijks kende, ondanks dat ze geen idee had of hij dat wel waard was en hij Evangeline werkelijk zou geven wat ze verdiende. Als het aan Helena lag was Keane Cadwgan ook nooit de man geweest waar Evangeline's keuze op was gevallen, maar het was nou eenmaal zo. Natuurlijk had ze ervoor kunnen kiezen om hun prille vriendschap of liefde, of wat het ook was geweest, proberen fijn te knijpen zodra die jongen voor het eerst een voet in haar dorp had gezet, maar dat had ze niet gedaan, want zo wilde ze niet zijn. Ze had expres gekozen voor een leven waarin iedereen vrij genoeg was om daarin zijn eigen keuze's te maken, keuzes die haar eigen ouders haar net zo goed hadden ontnomen. En ze zou het nooit hardop zeggen, maar ergens had ze op gehoopt dat Evangeline op een gegeven moment ook wel in zou zien dat de wereld van de Cadwgan's haar nooit echt gelukkig zou kunnen maken, dat ze daar niet thuis hoorde.  Misschien had het meisje dat ook wel geweten, gezien de poging om er samen met Lord Radnor vandoor te gaan naar wist zij veel waar, maar het besef leek niet luid genoeg door te dringen om Eva ervan te weerhouden een rechtszaak te starten. 

 

Wie weet had ze Evangeline toch eerder wat advies moeten bieden, maar iets had haar tegen gehouden, had gemaakt dat ze zich er buiten wilde houden, als dat ook maar betekende dat ze haar eigen verleden niet opnieuw onder ogen hoefde te komen. Dat was egoïstisch en dat wist Helena ook wel. Hopelijk was ze nu niet te laat. 

 

"Hoe durft u dat überhaupt te initiëren," antwoordde Helena, voor het eerst echt haar stem verheffend in een soort onderdrukkende boosheid. Wat wist deze jongen nou werkelijk van haar, van haar familie. "Mijn kleindochter is welkom om elk moment naar huis te komen wanneer ze maar wil en dat weet ze best." Oke, dat was niet helemaal hoe het was gegaan. De brieven die haar zoon aan zijn dochter had gestuurd hadden een iets dwingendere toon gehad dan 'kom alsjeblieft naar huis', maar Helena had eerlijk gezegd niet verwacht dat Evangeline zo lang van huis zou blijven. Dat klonk helemaal niet als iets voor haar.  "Het is haar eigen keuze om weg te blijven." Ergens deed dat pijn, dat Eva blijkbaar niet het gevoel had dat ze naar huis kon komen. In de brief die haar kleindochter had gestuurd had gestaan dat ze zich in goede handen bevond, maar wie was dat dan als het niet haar familie, niet haar vrienden en zelfs niet bij deze knul was? "Het gaat niet om haar reputatie, of het geld. Eender andere familie en ik was hier misschien niet geweest, maar je zei het net zelf, ze is een bedreiging en je grootvader houdt niet van bedreigingen... " Uiteindelijk kroop liefde waar het niet gaan kon en als dit het beste pad was, dan zouden ze het maar moeten nemen. 

 

Op dit moment leek de liefde echter ver te zoeken. Het was duidelijk dat Keane haar aanwezigheid een beetje zat leek te worden. Helena knikte hem beleefd toe en zuchtte. "Dan zal ik geen verdere tijd van u in beslag nemen." Ze kon het wel proberen, maar ergens was ze bang dat haar aanhoudende aanwezigheid alleen maar het tegenovergestelde effect met zich mee zou brengen. Ze had gezegd wat ze wilde zeggen. Nu was het aan hem om te bepalen wat hij daar mee ging doen, altijd een frustrerend moment in onderhandelingen. "Ik neem aan dat u wel weet waar u me wel kan vinden als u toch nog iets nodig heeft." 

 

 

[Keane Cadwgan 3,103]

Ah, Mrs. Lennox begon weer wat terug te krabbelen – en hij had klaarblijkelijk nog op haar teentjes getrapt ook. Misschien had hij anders gereageerd als het niet zolang geleden was sinds iemand op zo’n moederlijke toon tegen hem gezegd wat hij moest doen, hoe hij het beste kon handelen… en dan al helemaal een vreemdeling, iemand die hij wellicht viavia kende maar anderszins nog nooit had ontmoet. Daarnaast was wat ze zojuist had geopperd wellicht een idee… maar dat betekende alsnog niet dat hem de les gelezen moest worden over hoe hij nu of in het verleden had gehandeld, en al helemaal niet hoe hij in de toekomst handelen moest. De jongen sloeg zijn armen over elkaar en stond op, een gesloten uitdrukking op zijn gezicht. Hij voelde zich kwetsbaar en een stommeling omdat hij haar zojuist nog had laten zien hoe kwetsbaar hij was, en wist dat hij vandaag geen goed figuur had geslagen. Maar eerlijk gezegd voelde hij zich ook al weken nou niet bepaald op zijn best.

 

“Dat is goed om te horen” sprak Keane afstandelijk, al geloofde hij er geen snars van. Geen enkele familie zou zich vrijwillig inlaten met iemand wiens reputatie zodanig ten gronde was gericht als die van Evangeline Lennox – en als ze zou bevallen, zou ze nog een bastaard op haar naam hebben staan ook. Ze zou de trouwkansen van al haar vele zusjes en broertjes besmetten door naar huis te gaan en zich in te laten met haar familie, en dat wist deze Mrs. Lennox evengoed als hijzelf. “En daar kunt u op vertrouwen.” Hij had niet zo snel een idee waar Mrs. Helena Lennox precies woonde, maar haar locatie was vast niet lastig te achterhalen. 

 

Keane ging echt niet het risico nemen haar netjes op straat naar buiten te laten gaan en opende in plaats daarvan de deur naar het dakterras, waarvandaan de vrouw gemakkelijk naar elders zou kunnen verdwijnselen. “U snapt hopelijk wel.. nuja.” Dat ging hij echt niet uitspellen. “Dank voor uw komst. Nog een fijne middag.” Hij boog, al was het klaarblijkelijk met moeite, voordat hij de deur achter zich sloot, deze met magie verzegelde en terugliep naar de ruimte waar ze net vandaan kwamen. Daar zakte hij met ietwat trillende benen neer in een van de fauteuils. Hij voelde zich benauwd en zuchtte diep, voordat hij in zijn binnenzak begon te zoeken en met zijn duimnagel het dekseltje van zijn zilveren sigarettendoosje versierd met drie Cadwgan draken open klikte. Hij verlichtte de sigaret met zijn magische aansteker en liet zichzelf achterover zakken, zijn ogen halfgesloten. 

 

Hij zat diep in de problemen. Mrs. Helena Lennox had hem zojuist wellicht een oplossing geboden, maar dat betekende niet dat al zijn zorgen nu ineens als wolken achter de zon waren verdwenen. Desalniettemin had ze misschien gelijk, bood het plan wellicht een kans….

 

Het ging er nu nog om of hij die kans daadwerkelijk zou durven aanpakken, of niet.

 

OOC: Uitgeschreven!

Edited February 11 by Keane Cadwgan