[1837/1838] Like a small boat on the ocean

[Daniella Ingram 3,750]

Donderdag 23 november 1837

 

Daniella was niet goed in dingen vragen, was niet goed in haar trots opzij zetten, was niet goed in de positie staan waar ze iets van mensen nodig had, waar wat zij wilde afhing van hun antwoord en hulp en niet van zichzelf. Bovendien, bovendien hield ze niet van vragen, verwachtte ook meestal niet andere dingen vroegen, zag het gewoon als haar recht om precies te doen wat ze wilde en als anderen het daar niet mee eens waren dan zagen ze maar hoe ze daarop reageerde en dan handelde ze wel naar die reactie. En als ze er niet achterkwamen, het niet erg vonden, of iets in die trant dan des te beter.

 

En ze was dus al helemaal niet van plan om haar vader, raar idee nog altijd maar oke, te vragen of ze wat illegale ingrediënten uit de Bennett voorraadkast mocht pakken. Daar was ze gewoon te trots voor. En als het de voorraadkast van haar familie was mocht ze toch prima daar ook gebruik van maken.

 

Ze had wel voor de zekerheid gewoon even meerdere malen de naam van haar moeder laten vallen toen personeel vroeg wat ze hier precies deed, ze wist dat die een soort van weer in de picture was en dat hielp vast. 

 

“Fuck”, ze had zich aan iets gestoken en met een kwaad gebaar mikte ze de helfte van de ingrediënten in haar hand op de grond.

 

OOC: prive met Margaux <3   

[Daniel Bennett 183]

Kijk, Daniel hoorde van alles wel op een gegeven moment. Als surveillancecamera’s al zouden bestaan, zou hij er overal in zijn domeinen hebben hangen, puur omdat het fijn was om de mogelijkheid te hebben om er op die manier achter te komen wat er overal op welk moment dan ook aan de hand was. Maar ze bestonden nog niet, en dus moest Daniel het maar doen met personeel dat hij genoeg betaalde om zo loyaal aan hem als ze maar konden te zijn en alles door te vertellen – maar het werkte, het werkte goed genoeg en dus was hij er tot het moment hij een ander systeem op punt stelde tevreden mee. Het zorgde er in elk geval voor dat hij niet al te zeer onder de indruk naar zijn oudste dochter kon kijken in de voorraadkast, terwijl hij tegen de deuropening leunde.

 

‘Zocht je wat?’ informeerde hij, zijn stem vriendelijker dan hij zich voelde. Hij sprak Daniella niet vaak, had haar opgenomen toen Aria haar eruit geschopt had, maar dat was meer om te horen hoe het met Aria was en nog meer om haar een hak te zetten dan omdat hij echt wist wat hij met het kind aanmoest. Ze leek op hem in alle aspecten die hij liever verborg en ze leek op Aria op alle manieren die hij zelf bijna vergeten was aan haar door het verloop van jaren en jaren, en zij waren bij elkaar al een corrosief stel geweest. In één persoon was het geheel… interessant. Maar niet genoeg om zijn aandacht vast te houden. ‘Dat mag je trouwens wel even opruimen.’

[Daniella Ingram 3,750]

Zocht ze iets? Ja genoeg, en ze had geen zin om daar verder over uit te wijden. Deels ook omdat als ze precies moest zeggen wat ze allemaal zocht ze de lijst erbij moest pakken, de lijst maar haar naam, Yara’s naam, met oppervlakkige toch wel gevoelige informatie over haar drugsprobleem. En liever niet??

 

Bovendien, bovendien vond ze gewoon ook dat ze het recht had om hier te zijn, om toegang te hebben tot die voorraadkast als ze het nodig had, ze had nooit verantwoording hoeven afleggen toen haar moeder nog haar moeder wilde zijn en was niet van plan er nu mee te beginnen omdat de man die toevallig haar vader was haar betrapt had toen ze zijn voorraad probeerde leeg te roven.

 

Gewoon niet, geen zin in.

 

“Ik zoek genoeg”, antwoorde ze zangerig, en wierp even een blik op de dingen die ze wel even mocht opruimen. “Dat ruim ik wel op als ik klaar ben”, ze had het gemakkelijk nu kunnen doen had haar toverstok mee (ze had de irritante neiging om dat soms niet te doen. Gewoon omdat ze het spannend vond als er drama was en ze het gedwongen anders moest oplossen dan met magie. Chaos was nog altijd het beste. Crisis zorgde voor chaos), een spreuk en het was klaar geweest. Maar ze wilde het gewoon uitstellen, gewoon principeel.

 

“Ik heb geen hulp nodig trouwens, denk dat ik bijna klaar ben, dus kan je gaan hoor, je hebt vast meer te doen”

 

Ja, ja zijn huis. Maar als je iets wilde gedaan krijgen moest je gewoon doen alsof wat je deed normaal was. Dat werkte vast wel!

[Daniel Bennett 183]

Had Aria de moeite gedaan om Daniella op te voeden of niet zo… ‘Nee, je ruimt dat nu op.’ Als hij vroeg of ze iets deed, dan moest ze dat gewoon doen, serieus, zo moeilijk was dat allemaal ook weer niet. Het was zo gebeurd, zou hij denken. En ja, God, op zich zou hij het zelf kunnen doen, op zich zou hij iemand van het personeel hiernaartoe kunnen sturen met een ongeïnteresseerde blik, maar zodra ze weigerde zijn bevelen op te volgen, vervlogen die opties. Gewoon. Principieel.

 

‘Wat zoek je?’ vroeg hij, iets dwingender nu. Hij wist nooit zo goed of Daniella gewoon dom was, ietwat traag van begrip, of ze expres de bedoeling achter zijn woorden nooit vatte zoals hij wilde dat ze die zou vatten – maar als ze een beetje op hem leek, was dat vast haar bedoeling. Maar ugh. Zijn ding, niet dat van haar. Ga weg. Maar ga ook vooral niet weg, want hij wilde dat ze hem gehoorzaamde zoals hij dat van elk familielid eiste en in het bijzonder van zijn kinderen. ‘Ik weet beter waar alles staat dan jij, dus ik kan je vast helpen.’

[Daniella Ingram 3,750]

Ze wilde zijn hulp niet, ergens vond ze het ook gewoon leuk om door de kast te kijken, om de hele boel overhoop te halen om te vinden wat ze zocht. Als ze iets echt niet kon vinden dan ging ze wel het magisch oplossen. Liever dan hem precies uitleggen wat ze nodig had. Wilde hij straks nog weten waarom ook en kom op zeg.

 

“Ik red het wel”, ze viste een nieuw ingrediënt uit de kast, stevig onder haar arm geklemd terwijl ze een sluikse blik op de lijst probeerde te werpen om even checken of het klopte.

 

“Het duurt denk ik langer om jou alles uit te leggen dan zelf even te zoeken, hoef nog maar twee a drie dingen ofzo”, ze draaide zich om met een glimlach. “maar als je wil helpen kan je die spullen wel oprapen dat scheelt mij werk zo”.

 

Want ze ging het niet nu doen, al was het maar om de dwingende toon in zijn stem. Ze had al met genoeg te dealen in haar persoonlijk leven met Valentine zijn stomme drugs systeem. Ze had geen fucking zin in  ouderlijk gezag.

[Daniel Bennett 183]

Daniel had één kind dat naar hem vernoemd was en ze luisterde voor geen meter naar hem en iets aan die ironie maakte dat hij haar alweer zijn huis uit wilde gooien. ‘Laat ik het uitleggen,’ zei hij, ongeduldig. ‘Dit is mijn voorraad en als je geen antwoord geeft op wat ik je vraag, laat je alles hier gewoon staan.’ Kijk, Daniel wilde zijn kinderen heus wel alles geven wat ze nodig hadden, echt waar, hij was een goede vader, maar hij wilde geen geheimen en hij wilde al helemaal niet dat ze niet luisterden naar wat hij zei. Zo ingewikkeld waren zijn ongeschreven regels echt niet dat ze dat als excuus konden gebruiken. ‘En als je nog één keer niet doet wat ik zeg, ga je dit huis al helemaal niet uit met je “boodschappen”.’

 

Hij kon zich toch echt herinneren dat hij de allereerste keer dat hij haar gezien had de regels netjes had uitgelegd, dat hij, heel gastvrij allemaal, uiteengezet had hoe de familie werkte en wat haar plaats was en dat ze zich eraan te houden had of nu weer kon vertrekken. Het was het één of het ander – uitzonderingen waren aan hem om toe te bedelen, niet aan Daniella om simpelweg te nemen. En God, ja, hij was zelf precies de persoon die elke speciale behandeling naar zich toe trok zonder te vragen – hij had geen toestemming nodig als hij een ander tot vergiffenis kon dwingen – maar hij haatte, haatte het bij zijn dochter. ‘Is dat duidelijk?’

[Daniella Ingram 3,750]

Het was misschien beter om gewoon te zeggen wat ze nodig had, makkelijker in elk geval. Daniel was duidelijk geweest dat ze heus alles mee mocht nemen als ze hem maar uitleg gaf en ze wist eigenlijk niet eens waarom ze het niet deed. Ze zou immers alsnog haar zin krijgen niet. En dat was meestal haar doel, dat ze gewoon haar plan trok en niemand haar in de weg stond of commentaar op haar had. De rest van de wereld mocht doen wat ze wilden zolang ze haar niet in de weg stonden op wat voor manier dan ook.

 

Maar nu stond Daniel haar alsnog in de weg, gewoon principieel. Want ze wilde dit niet eens hoeven doen, ze wilde niet eens bezig moeten zijn met ingrediënten stelen voor iemand anders, wilde niet bij Yara in het krijt staan, wilde niet dat dat ooit nodig was geweest. Dit hele plan was alleen maar ontstaan omdat ze momenteel veel te afhankelijk was van Valentine en hoeveel drugs hij haar gaf, en alle anderen dingen die ze ineens verplicht was kwamen erbij. En ze wilde er gewoon niet meer, ze kon het niet meer hebben.

 

Waarom kon haar vader niet even een goed vaderfiguur zijn en dat aflezen of iets in die trant.

 

“ Wat volgens mij duidelijk is is dat ik bijna alles uit jou voorraad al heb ”, ze griste snel nog even iets van de plank, waar ze niet eens van wist of ze het nodig had, “oh nu zelfs alles”, ze glimlachte even met haar handen vol. “En dat je nog steeds niet weet wat ik aan het doen ben” ze leunde gemakkelijk tegen de kast aan hield een beetje onhandig (haar handen zaten vol oke) het papier met opgevraagde ingrediënten/ contract dingen tussen haar en yara omhoog, voor ze het kapot scheurde. “En ziet er naar uit dat ik geen spiekbriefje meer heb, het was echt een hoop informatie”, ze zuchtte dramatisch, “dus ik denk dat ik gewoon niet meer duidelijkheid kan geven”

 

Nu had ze misschien slim kunnen wegverschijnselen om er mee weg te komen. (Geen idee of dat kan in Bennett huis eigenlijk????) maar ze kon het niet helpen. Ze wilde gewoon blijven staan om zijn reactie te zien.

[Daniel Bennett 183]

Goh. Als Daniel het niet allang geweten had, wist hij dan bij deze officieel dat zijn oudste dochter de status van zijn favorietje nooit zou verkrijgen. Ontevreden keek hij haar aan, van haar gezicht naar de spullen die ze in haar armen gepropt had. God, hij wist veel, maar hij zou niet weten waarvoor ze al die onzin in vredesnaam voor nodig had. Maar kijk! Hij hoefde het zelfs niet weten – hij wist graag alles wat er de ronde ging in zijn huis, maar als puntje bij paaltje kwam, gaf hij niet zo verbazingwekkend veel om wat Daniella uitspookte, zolang ze maar geen problemen veroorzaakte voor de familie – maar ze moest hem verdomme wel gehoorzamen.

 

Zoveel vroeg hij toch niet? Hij wilde dat iedereen deed wat hij van ze vroeg. Enkel dat. Zolang mensen hem geen strobreed in de weg legden, mochten ze alles doen van zijn part.

 

En toch. Toch moesten ze dit soort onzin altijd proberen. Ugh.

 

‘Wat jammer dat je dat niet kan,’ zei hij, toonloos, voor hij zijn toverstok nam en alles wat ze gepakt had terug naar hun plaats toverde, waarna hij haar uit de voorraadkast sleurde en de deur achter zich sloot. ‘Het was heel fijn om je nog eens te zien.’ Niet zo, niet zo, hij zag haar moeder liever, hoe vervelend die ook deed, maar ah, hij moest toch iets zeggen. En wie weet werd Daniella zelfs wat minder… Daniella als hij haar voldoende aanmoedigde. ‘Of blijf je voor het avondeten?’ informeerde hij luchtig. Mocht best, hoor. De tafel was groot genoeg om haar passiefagressief te negeren. ‘Ik zie je zo weinig.’

[Daniella Ingram 3,750]

“Hé!”, verontwaardigt keek ze even hoe haar spullen (want ze had ze zichzelf toegeëigend en het maakte niet uit dat ze uit Daniels voorraadkast kwamen want zij wilde ze hebben dus ze waren van haar) ineens uit haar vingers vlogen terug de kast in. Had ze misschien moeten verwachten maar was niet het geval geweest en nu was ze niet alleen gefrustreerd maar ook kwaad.

 

“Niet weinig genoeg” beet ze hem kwaad toe. Het kon haar normaal niet zoveel schelen hoe vaak ze hem wel of niet zag, hij kon haar gewoon niet zoveel schelen. Het was fijn geweest dat hij haar in de familie had opgenomen, zeker, maar ze had geen zin om er echt aan mee te doen, om echt banden met hem of met wie dan ook van de Bennett clan op te bouwen. Ze wilde gebruik maken van de stukken die haar aanstonden maar ze hoefde het hele pakket en alle regels en loyaliteits eisen die erbij kwamen echt niet. Er waren weinig mensen die haar wat konden schelen en geen een van haar familie leden was er echt een van.

 

Haar moeder wel ooit, maar dat was allang verleden tijd.

 

Maar momenteel wilde ze hem vooral niet zien want hij stond in haar weg. Het liefst liet ze hem nu meteen in het niets verdwijnen zodat hij daar mee kapte.

 

“Ga je nu echt de rest van je leven verspillen aan zorgen dat ik niet uit die kast pak zonder je te vertellen wat en waarom?”, vroeg ze ergens oprecht geïnteresseerd. “Je kan niet altijd waakzaam zijn niet? En volgens mij staat tijd meer aan mijn kant dan de die van jou gezien je leeftijd, vind je dat niet gewoon pure tijdverspilling?

 

Dreigementen strooien en hier een heel ding van maken in plaats van gewoon doen wat ze moest doen om haar zin te krijgen was vast ook tijdverspilling. Maar daar wilde ze het niet over hebben.

[Daniel Bennett 183]

Daniel lachte. Sorry, sorry, hij kon het niet helpen, maar… serieus? Was Daniella serieus? Wie dacht ze in vredesnaam dat hij was? Hij gaf geen hol om die voorraadkast, om wat eruit werd gehaald en wat niet, om waarvoor ze het nodig had en wat er zoal mee gebeurde. Wat maakte het uit? Het enige wat hem wat kon schelen, was dat Daniella de hersencellen niet bijeen geschraapt had dat ze hem verdomme moest gehoorzamen. Klaar. Dat was het enige punt hier. Hij bestudeerde haar een moment voor hij antwoord gaf, meer omdat hij niet meteen wilde antwoorden, een stilte wilde laten vallen tussen zijn lach en zijn antwoord, dan omdat hij niet zou weten hoe ze eruit zag.

 

‘Waarom zou ik me daarmee bezighouden?’ informeerde hij, licht spottend. Nee, serieus, waarom? Hij had het heus druk genoeg. Het leven als advocaat op zich bracht al genoeg werk met zich mee, en dan moest hij nog de Bennetts en hun moordzaken in goede banen leiden, en dan tussendoor had hij nog een privéleven. Hij had echt niet gigantisch veel tijd om Daniella overal heen te volgen. ‘Je kan over een week terugkomen voor die ingrediënten,’ besloot hij, daarna, kordaat. ‘Tot dan raak je die kast met geen vinger aan.’ Hij glimlachte. ‘En in die week ga ik je leren waarom je moet luisteren.’ Hij haalde zijn toverstok weer tevoorschijn. ‘Heeft Aria je ooit wat geleerd op dat punt?’

[Daniella Ingram 3,750]

Dat ze de ingrediënten over een week op kon halen was heel handig maar ging eerlijk gezegd compleet langs haar heen. Want Daniel begon over hoe hij haar ging leren luisteren en alles aan dat sentiment stond haar tegen. Het laatste wat ze nodig had was iemand anders in haar leven die controle wilde hebben. Ga weg.

"Moet je aan haar vragen.   "Of wil ze ook niet meer met jou praten? Dan hebben we nog een soort van iets gemeen ook !. En in hoop dat gaat gesprekje afleidend genoeg was trok ze ondertussen haar eigen staf en probeerde die van hem uit zijn vingers te vervloeken.

Want iemand iets willen leren en ondertussen je toverstok pakken betekende vaak niks goeds als je niet in een klaslokaal zat.

Edited August 22 by Daniella Ingram

[Daniel Bennett 183]

Kijk, Daniel en Daniella hadden heus wel dingen gemeen. Hij herkende dingen van zichzelf in haar, karaktereigenschappen en tics en trucs die misschien bij een ander zouden werken, misschien bij iemand die niet opgegroeid was als Bennett en beter wist dan hun verdediging te laten zitten als hun dochter ze zover probeerden te krijgen dat ze liever een punt wilden bewijzen dan haar op haar plaats zetten. Maar ergens… was het ook gewoon een slecht punt om hem op te nemen. Want Aria praatte heus nog wel met hem, ze zei gewoon al de dingen die hij nooit wilde horen maar dat was een geheel andere frustratie.

 

‘Hm, nee, dat klinkt als jouw probleem,’ zei hij, killer dan hij had willen klinken. Hij wilde geen woord over Aria horen uit de mond van hun dochter horen, eerlijk gezegd. Daniella had anders moeten zijn, een bindmiddel tussen hen in plaats van de reden dat Aria hem niet meer vertrouwde zoals ze vroeger had gedaan, hem niet meer met diezelfde blinde zusterliefde kon zien en zijn vroeger aureool in een modderplek in het vagevuur had achtergelaten met een ostentatief gebaar, en alleen al daarom moest hij haar minder hebben dan hij aanvankelijk verwacht had. Hij duwde haar tegen de muur, nonchalant bijna, en keek een tel lang naar de stok die ze niet uit zijn hand had kunnen krijgen, spottend. Naïef kind. 

 

Hij richtte het ding op haar, sneller, had geen zin in enig gedoe langs haar kant, en stuurde een enigszins standaardvloek op haar. Maar God, hij had haar niet opgevoed, dus misschien was het zelfs de eerste keer dat haar zintuigen magisch… hm, overbelast werden, en met elke seconde wat meer tot het pijn deed. En dan nog een beetje. Daniel hield niet van dingen die niet opbouwden.