Yara Foulkes-Davenport

En hij vatte het precies zo op als ze vreesde. Yara schudde haar hoofd. "Zo bedoelde ik het niet. Ik vind het gewoon prachtige boeken en ik dacht dat jij dat misschien ook wel zou vinden..." Maar blijkbaar niet. Meneer was liever op zijn ego getrapt. "Ik heb er hier zoveel van thuis..." Wat had het ook voor zin. Hij zou vast weer een manier vinden om dit ook weer verkeerd op te vatten. Yara knikte en staarde naar buiten. "Met melk en suiker voor mij, graag." Elke minuut begon ze meer af te vragen of dit wel de juiste beslissing was geweest. Ze bleef het maar herhalen, over en over; ze deed dit voor Irwin. En of ze zich verheugde? Ze wist het niet. Ze wist op dit moment helemaal niet of ze zich überhaupt verheugde op het krijgen van een kind. Ze zag nogal tegen de zwangerschap op. En tegen het einde van de zwangerschap. Dat was een dusdanige puntje dat het haar ook nog niet gelukt was om na te denken over wat er daarna zou komen. Ze wist ook nog niet of het een jongen of een meisje werd. Ze kon het zich niet voorstellen... Zij? Een moeder? Dat was onwerkelijk. Hoe moest ze dan bedenken hoe ze het vond om voor te lezen? Het was een belachelijke vraag. Yara glimlachte maar. De man bedoelde het vast goed, ging er vanuit dat alle vrouwen graag kinderen wilden en verder geen enkele ambitie hadden. Hij dacht haar vast een plezier te doen door over baby's te babbelen. Alleen zij raakte er vooral van in paniek. "Ja, ik kan niet wachten," zei ze echter. "En het voor te lezen... Of zodra het straks ook zelf kan lezen... En er een hele wereld opengaat..." Ze sloeg een prentenboek open en wenste dat zij nu de persoon kon zijn die in een fantasiewereld kon verdwijnen, maar helaas... "Maar dan is straks wel de tijd dat ik zelf rustig kan lezen voorbij...", grapte ze, zo luchtig mogelijk. Lukte niet. Zo subtiel mogelijk keek Yara naar een klok aan de muur. Het was pas kwart over tien. Dit werd op deze manier een lange ochtend. Ondertussen liep een jongeman, zich van geen kwaad bewust, de winkel in. Hij leek er nog nooit eerder te zijn geweest en zag er volledig verdwaald uit, had duidelijk geen idee waar te beginnen. Hij was compleet verloren.

Het was bijna zielig geweest; Will in een gewaad te dwingen. Maar zij, en ook Irwin, waren daarover redelijk onverbiddelijk geweest. Will kon niet mee naar de Magische wereld als hij niet op zijn minst een beetje in vermomming ging. Yara had een kleur gekozen, die de man nog redelijk stond en haar best gedaan het dus danig te vergroten en aan te passen dat het er niet uitzag, alsof ze hem in te weinig stof hadden verpakt. En gelukkig waren er nog mantels om de strakke stoflijnen om zijn spieren te verhullen. "Zullen we eerst een kopje koffie drinken? Er is daar verderop een mooie boekenwinkel met een hoekje waar je ook warme dranken kan nuttigen en muffins kan halen." Ze deed haar best om ontspannen en warm naar de dreuzel te glimlachen, maar ook Yara voelde de ongemakkelijk en behoorlijk geforceerde sfeer. Ze had al bijna spijt dat ze het gisteren had voorgesteld. Irwin was er echter heel erg blij mee gehad, had het er 's avonds in bed zelfs nog over gehad en dat hij hoopte dat het goed zou gaan, dat ze het gezellig hadden. Hij leek al uit te kijken naar de gezamenlijke lunch, alsof hij al zijn hoop erop gevestigd had dat Will en Yara in de ochtend hun strijdbijl zouden begraven, alles bij zouden leggen en dat ze gewoon als drie vrienden leuk samen konden zijn. Yara ging Will voor naar de boekenwinkel, glimlachte meer gemeend, toen de deur van de winkel als vanzelf voor hun neus open zwaaide ener zich een labyrinth van gangen met boeken, in verschillende lagen voor hen verscheen. Sommige kasten stonden gekanteld in hoeken, die natuurkundig onmogelijk waren en de lucht was vol met boeken die van kast naar kast vlogen en zichzelf in steeds een andere index leken te sorteren. Het was Yara's lievelingsplek van deze stad. Hier had ze vrijwel alleen maar fijne en vredige herinneringen met Irwin. Het voelde bijna als een ontheiliging om Will op deze plek toe te laten, maar misschien was het wel goed. "Wil je eerst koffie? Of eerst een boek uitzoeken? Irwin en ik kiezen meestal een boek en dan gaan we daar samen in de hoek zitten lezen. Onder het genot van een kopje koffie." Ze liep naar een sectie redelijk in het begin van de winkel. "Kijk, deze prentenboeken zijn prachtig..." En ze bedoelde daarmee heus niet dat Will niet kon lezen, maar de platen waren ware kunststukjes en natuurlijk bewogen de karakters van de tekeningen zich en speelde ze wat er beschreven werd in de tekst. "Wil je er daar eentje van kiezen?" Yara moest altijd de neiging weerstaan om niet bij elk bezoek zo'n boek te kopen. Niet dat ze die nou regelmatig zou lezen. Maar het was iets wat je gewoon wilde hebben.

December 1838 - Dunfermline, Schotland. “O, beware, my lord, of jealousy; It is the green-ey'd monster, which doth mock. The meat it feeds on.” Zo nu en dan was ze alleen. Lag ze alleen in bed, starend naar het plafond. Irwin en haar kleine meid waren dan samen op nachtelijk avontuur, wist ze rationeel, waarschijnlijk omdat ze darmkrampjes had of een voeding nodig had of omdat Irwin haar nu al de sterren wilde laten zien. Maar zij lag zwetend in bed. Het hart kloppend in de keel. Wakker geschrokken. Omdat ze niemand naast zich aanwezig voelde. Alsof alles een droom was geweest. En alsof Irwin nu alsnog dood onder haar bed lag.

5 december @Celia Haysward - 23 jaar Liam: Weet niet zeker wie ze is, laat de huiself maar een kaartje sturen. 7 december @Hawk Dickson - 18 jaar Jude: Een editie van het maandblad 'Hitsige Hekjes'. 9 december @Henry Paget - 17 jaar Maia: Een bewerkte leren armband met daarin het wapen van de Pagets gegraveerd. Een een kus op zijn wang. Jude: 'Manly man soap', ruikt naar passiefruit en oleander en de geur zorgt dat je omgeving net wat meer gecharmeerd van je is. 12 december @Armand Foulkes-Davenport - 30 jaar Thomasin: Een mooi galagewaad, met een bezwering tegen vlekken en vochtbestendig (noodzakelijk met een peuter in huis), een avondje naar een concert met klassieke muziek. Jude: Een kaartje vanuit Zweinstein en bijgevoegd zijn doosje met drugs met de mededeling dat hij een stoppoging gaat doen voor Armands verjaardag. Yara: Een verjaardagskaart en manchetknopen die kreukels uit je kleding haalt en je kleding indien nodig weer rechttrekt. Zaira: Een verjaardagskaart en een fles Franse wijn. Cassidy: Een verjaardagskaart en een mand met muffins. David: Beddengoed met bekende magische schilderijen erop afgebeeld, een fles goede whisky en kaartjes voor een wedstrijd van de Appleby Arrows. 13 december @Andromache Moyle - 20 jaar Yara: Openklapbare handspiegel, met aan de binnenzijde een foto van hen samen. Yara heeft er ook eentje, waardoor ze samen kunnen praten via de spiegel (magisch facetimen, wooh). 15 december @Dantalion Colt - 28 jaar James (omdat dat voor Elara belangrijk is): Een verjaardagskaart en een fles whisky. 21 december @Rowen Silvershore - 5 jaar Zaira: Een 'auror station doll house', met coole minifiguren van schouwers en overdreven slechteriken. 27 december @George de Haviland - 23 jaar Pearl: Een verjaardagskaart en een zelfgemaakte verjaardagstaart met 23 kaarsjes die aangaan zodra hij de doos opent. En een uitnodiging voor de opening van haar restaurant in het voorjaar!

Yara koopt 3 loten: 1 voor @Irwin Foulkes-Davenport, 1 voor zichzelf, 1 voor haar dochter. Dax koopt 2 loten: 1 voor @Merry Appleby en een voor zichzelf Thomasin koopt 4 loten voor het gezin. Maia koopt totaal 3 loten: 1 lot voor @Henry Paget, 1 lot voor @Eleanora Paget en 1 voor zichzelf Zaira koopt 5 loten: 3 voor het Zomerhuis, 1 voor @Scott Evergreen en 1 voor zichzelf. Pearl koopt 5 loten: 1 voor @Lawrence Hastings, 1 voor @Lydia Hastings, 1 voor Lavender, 1 voor @Amber Ryder en 1 voor zichzelf. James koopt 5 loten: 1 voor @Igraine Graham, 1 voor @Galahad Graham, 1 voor @Elara Burrows, 1 voor James jr en 1 voor zichzelf. Liam koopt 5 loten: 1 voor @Evita Magdalena Haysward, 1 voor @Julienne Haysward en 1 voor Isabelle en 2 voor zichzelf. David koopt 4 loten: 2 voor @Madeline Rosanvallon, 1 voor @Dax Appleby en Merry samen, 1 voor zichzelf. Jude koopt 2 loten voor zichzelf. Pandora koopt 4 loten: 3 voor @Saphir Damarcus en 1 voor zichzelf.

@Raine Salisbury koopt 4 loten: 1 voor @Tabitha Fox (en de niet bestaande baby), een voor @Elara Burrows, een voor @Summer Salisbury en een voor zichzelf. @Cadwyn Thwaite koopt 10 loten voor het weeshuis, 1 voor de vaste zwerver bij Cambridge, 1 voor @Desmond Thwaite, 1 voor @Caspian Thwaite, 1 voor @Rebecca Thwaite. @Cassidy Kingston koopt er 2. @Wren Puck Fox koopt er 1, voor @Gideon Kingston en zichzelf samen. @Mat Muir koopt 3 loten. 1 voor @Felix Azure, 1 voor Debora en een voor zichzelf. @Sara Saint koopt 1 lot voor zichzelf.

Ik kom ook tijd tekort! En dan graag of door een 'schrikkelmaand' of een soort extra weken in de vakantiemaanden?

Het duurde even, voor Yara onder de douche vandaan was. De warmte was heerlijk, maar ook heel erg nodig. Ze had even de tijd nodig om weer op te warmen en zodat er geen schaduw van kou in haar botten bleef hangen. Daarbij moest ze na het douchen natuurlijk ook nog haar haren doen, een mooie jurk uitzoeken en probeerde ze zich voor te bereiden op wat Irwin zou zeggen en wat zij moest gaan zeggen. Ze was overigens niet van plan om te liegen hoor... Maar ze wilde gewoon liever niet dat Irwin nog boos op haar zou zijn. Uiteindelijk kwam ze haar kamer weer uit. Ze glimlachte half verbaasd toen ze Will al zag zitten. "Oh, jij bent snel..." Of zij was gewoon heel erg langzaam geweest. Die optie liet ze open, maar ging ze niet benadrukken. Yara besloot naast Irwin te gaan zitten -waar anders- en regelde een mocktail voor zichzelf. "Gelukkig was de sneeuwstorm wel gestopt. De voorspelling is dat het vanavond en vannacht wel weer heel erg gaat worden. Dat is geen weer om naar een dorp in de buurt van Edinburgh te lopen. Dat was je dood geworden." En nu had ze zichzelf per ongeluk een goede reden gegeven waarom ze Will was gaan halen, maar dat weerbericht had ze echt pas zojuist opgezocht. Nou goed... Kon niet zo heel veel kwaad. "Will, heb je anders zin, als het weer morgen weer een beetje is opgeklaard, samen naar magisch Edinburgh te gaan? Dan heeft Irwin dat afstuderen? En dat is wel leuk om te zijn geweest, denk ik? Ze hebben er een boekwinkel en een dierenwinkel...volgens mij is er zelfs een magische smid?" Ze trok een mondhoek op. "Dan ben ik ook even de deur uit en ik denk dat Irwin het met mijn narcoleptische trekken niet prettig vindt als ik in mijn eentje op stap gaan..." Dus ze deed het dan heus niet alleen voor Will hoor... Eigenlijk helemaal niet. Het was vooral om ook aan Irwin haar goede wil te tonen om overweg te kunnen met zijn ex... Ja, ze was echt gestoord... Liefde maakte gestoord.

Yara trok een mondhoek op. "Ontken wat je wilt, maar de puppy-ogen hebben gewerkt..." Of was het nu al te snel om een beetje te plagen? Goed, maakte niet uit. Will kwam terug en dat was een opluchting. Want het voelde alsof ze toch had 'gewonnen' op een bepaalde manier en ze wist dat ze hier Irwin heel blij mee zou maken en dat het dan ook niet ooit kon terugkomen op een negatieve manier dat Will was vertrokken en dat die vriendschap verloren was door haar. En Will stemde ermee in om niet meer vijandig te doen. "Ik begon helemaal niet... Ik was niet lekker en had paniekaanvallen..." Dus misschien was ze onaardig geweest, maar dan was het wel een beetje kinderachtig om dat heel persoonlijk op te vatten. "Maar ja, ik doe mijn best. Anders stond ik niet hier..." Ze trok een wenkbrauw op. Ze deed niet alleen dingen zodat ze goed overkwamen op Irwin! Behalve dat ze nu dus hier stond, maar goed... Nee. Dat was niet waar. Het was ook omdat het Irwin anders ongelukkig maakte en dat vond ze zelf een heel naar idee. "Wat voor informatie?" Yara keek niet begrijpend. "Zoveel hebben we elkaar niet gesproken. Dus er is vast een hoop wat ik je nog niet heb verteld..." En sinds wanneer was ze het verplicht om Will ook maar iets te vertellen? "Ja, bedankt... Succes met de wandeling... Ik hoop dat mijn preek klaar is tegen de tijd dat je terug bent... En anders moet je me redden hoor." Yara glimlachte vlug en ging weer op de rug van Merril zitten. En binnen een half uur was ze daarmee weer terug bij Dunfermline. Ze baande haar weg weer terug naar het kasteel, was inmiddels redelijk bevroren en hoopte ongemerkt terug haar kamer in kunnen te glippen. Helaas. Betrapt. Yara glimlachte voorzichtig naar Irwin. "Eh... Ja... Ik moest even iets belangrijks doen." Ze wreef over haar armen. "Ik ga even een warme douche nemen." Ze had het koud en was moe. En het was goed afgelopen? Maar ze vreesde dat Irwin het er niet zo makkelijk bij liet zitten en hij toch graag al zijn zorgen en frustraties uit wilde (s)preken. "Ga je mee?" Met haar naakt onder een warme straal staan moest toch een stuk aantrekkelijker zijn dan ruzie maken?

Ik kijk er wel naar, ook soms als een reminder van oja die topics waren er of deed ik toen, of dat ik er nog eentje tegenkom die ik wilde lezen. Maar als het heel erg veel werk is, is het denk ik de moeite niet echt waard?

Goed, ze had de optie niet eens als een non-optie moeten brengen, want natuurlijk ging hij er dan meteen mee aan de haal. "" Pff. Hij neemt het mij waarschijnlijk kwalijk dat ik naar buiten ben gegaan, terwijl ik zei dat ik ging slapen." Ze ging ook slapen, totdat ze niet kon slapen en had bedacht dat ze beter nuttige dingen kon doen met haar tijd. Zoals de mannelijke ex van haar echtgenoot vinden en hem vragen of hij terugkwam? Ja... Dat klonk niet helemaal stabiel. Hmm. "Maar volwassen man, die zijn eigen beslissingen maakt, sta je ervoor open je beslissing te heroverwegen?" Ze kon het proberen, toch? Intrekken? Oh alsjeblieft. Dat hoopte ze toch niet. "Vindt Cassidy vast gezellig... Maar nee, liever niet. Dat lijkt me zéér ongemakkelijk." Nog een paar dagen op eieren lopen zou ze wel aankunnen, maar voor de rest van haar leven? Nee, bedankt. "En ja, jullie gaan elkaar ongetwijfeld missen," wat heel storend was om toe te moeten geven, "maar afscheid nemen maakt wel uit voor de manier waarop? Anders blijft er altijd zo'n bittere nasmaak aanzitten of wordt het verkeerd opgevat en dan komt hij niet langs, omdat hij denkt dat jij dat niet wilt en dan denk jij weer dat ik hem heb vastgebonden. Dat wordt helemaal niets." Ze probeerde het een beetje luchtig, een beetje humoristisch te brengen. Hopelijk werkte dat beter dan de toon die ze tot nu toe had aangeslagen. Hij leek al ietsje minder stug? Maar misschien was dat enkel omdat ze dat graag zo wilde zien. "Ik wil heus niet dat jullie elkaar nooit meer zien. Zelfde als jij. Ik weet dat dat Irwin ongelukkig zou maken," ze humde. "Maar ik zou het waarderen als je niet meer zo...vijandig doet... Dan ga ik proberen dat ook niet meer te doen..." Irwin zou vast trots zijn dat ze zoveel verantwoordelijkheid nam, behalve dat hij niet zo blij zou zijn met dat ze impulsief de vrieskou ingevlogen was. "Nou, eigenlijk niet. En ik ga dat ook niet meer snel doen. Anders is dat niet meer exclusief." Ze keek hem aan. "Toooeeeee?" En had nu inderdaad grote bedelogen. "Doe het voor Irwin, niet voor mij..." Ach, wat dacht ze wel niet. De grote dummy was vast te koppig en zij ging zichzelf ook niet verder verlagen. Dat ze ooit zoveel moeite zou doen voor een dreuzel... Liefde was maar gevaarlijk. Opgeven was misschien ook vernederend, maar wat wilde hij nou? Ze ging heus niet voor hem op haar knieën, hoor.

"Oh ja, gaat heel goed. Wel heel zwanger, zoals je kunt zien," lachte Yara en bekeek haar vriendin nog eens goed. Natuurlijk viel daarbij de verlovingsring ook op. Ze maakte de gepaste geschokte reactie en keek met bewondering naar het sieraad. "Oh! Andy! Gefeliciteerd." Ze grijnsde. "En wie is de gelukkige?" Want natuurlijk was de man tegen wie Andy ja zei de persoon die dankbaar en gelukkig moest zijn. Haar vriendin had vast ook wel de optie om te kiezen en de gelegenheid om nee te kunnen zeggen. Een man moest wel een beetje kwaliteiten in huis hebben. "En hoe heeft hij je gevraagd?" Ze trok een mondhoek op. "Vertel me alles." En natuurlijk ging ze dat dan vanavond ook uitgebreid met Irwin bespreken, die dat stiekem best wel leuk vond hoor. Hij deed wel of hij zich te goed voelde voor roddelen, maar zijn nieuwsgierigheid zorgde ervoor dat hij toch altijd ook het einde van een verhaal wilde horen. "Papierwerk? Oh, dat klinkt zo herkenbaar. Dat was op mijn stage ook. Al die statussen die je moet schrijven... Zo saai. Gelukkig werd mijn schoonvader daarna mijn stagebegeleider en die zag dat ik aanleg had. Dat scheelde al een hoop! Straks wordt jij ook ontdekt, ik weet het zeker en dan hoef je niet meer aan de zijlijn te staan." Want dat Andy de beste vrouwelijke Schouwer ooit zou gaan worden, stond vast. De vriendinnen waren nu eenmaal niet gemaakt voor middelmatig. Bijna verslikte Yara zich in haar thee. "Huismoeder?! Ben je gek geworden?" Ze lachte. "Oh, echt niet. Na de kerst ga ik gewoon verder met mijn studie hoor. De afgelopen maanden ben ik ook gewoon met onderzoek bezig geweest. Alleen nu gaat het even niet meer." Ze gebaarde naar haar buik. "Zoals je kan zien waarom.." Ze trok een mondhoek op. "Het wordt een meisje... Dus ik ben zelfs rebels bij het aanleveren van erfgenamen..."

Het was niet helemaal de reactie waarop ze had gehoopt, maar ze had niet echt iets anders verwacht, om eerlijk te zijn. Natuurlijk, want het was Will. Waarom zou hij positief reageren op iets wat zij deed. Ze zuchtte en rolde met haar ogen, telde tot tien en liet zich toen voorzichtig van Merrill afglijden. "Ik zou haar niet beledigen, want ze begrijpt je en als je respectloos doet, dan valt ze je zo aan. En ik ben geen Irwin...Ik kan je dan niet helpen." Dus als Will een béétje meewerkte, zou hij de hippogrief niet opnieuw een kip noemen, want ze keek al een beetje geïrriteerd uit haar ogen. "En nee... Ik wil je niet perse terug voor mij, omdat ik het zo gezellig vind..." Dat zou hij toch niet geloven en dat was zó niet waar, dat ze het niet eens een beetje geloofwaardig zou kunnen acteren. "Ik ben je ook niet komen zoeken voor mij... Niet eens omdat Irwin me de schuld geef van dat je nu weg bent..." Was ze wel bang voor dat hij dat onuitgesproken deed, overigens, maar goed... Dit kon ze wel weer makkelijk zeggen én het geloofwaardig brengen. "Maar Irwin is..." Ze keek Will peinzend aan. "Je plotse vertrek maakt hem verdrietig. Het is, denk ik, te snel? Na... alle tijd die jullie elkaar niet hebben gezien en dachten dat jullie elkaar nooit meer zouden zien?" Ze wreef in haar hals. "Wil je misschien op zijn minst even gewoon gedag zeggen? Wel goed afscheid nemen en niet op deze manier... Dat doet hem pijn... En dat wil ik niet..." Ze trok een wenkbrauw op. "Ik zei net zelfs 'alsjeblieft'. Haalt je dat niet een klein beetje over? "Anders ga ik puppy ogen opzetten en 'toe' zeggen, hoor."

Yara knikte. "Het gaat beter," bevestigde ze. Irwin bepaalde dat het buitenspelen voorbij was en tilde haar in zijn armen. Dat was toch wel het voordeel van dat de meeste Foulkes-Davenport mannen lang waren, dat Irwin gespierd was door zijn werk met fabeldieren en dat zij toch maar een wat klein uitgevallen betwetertje was. Bij Will was het misschien makkelijker gegaan, wist ze niet eens meer, maar in deze armen voelde ze zich duizendmaal fijner en dit lokte tenminste géén paniekaanval uit. Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder en keek vanuit haar ooghoeken naar waar Will eigenlijk was. Zojuist was wat ze allemaal meekreeg van de buitenwereld vrij beperkt geweest. Maar Will was weg. Shit. Nu zou Irwin dat háár zeker gaan kwalijk nemen. En ze had niets misdaan! Irwin en zij verdwenen terug naar het huis, waar ze in bed werd gestopt, schoenen uit, pantoffels aan. Thee naast haar bed, nog te heet om op te pakken, een extra trui om aan te doen en een extra dekentje bovenop alles wat al op haar bed lag. "Ja, het gaat echt wel weer..." Haar ademhaling was weer hersteld. Ze klonk slechts nog een beetje schor door alle toestanden van zojuist. "Sorry... Dat hij... weg is.... Misschien wilde hij gewoon de wandeling afmaken?" Maar dan had hij dat toch best even kunnen zeggen? Ze legde nog een keer de situatie uit, maar ditmaal zonder onderbrekingen door gebrek aan lucht. Ze liet zich in de kussens vallen. "Ik ga denk ik maar even slapen... Zie ik je zo?" Hij keek zo treurig, Irwin. En het was indirect haar schuld. De schuld van haar jaloezie en onzekerheid... En dat haar karakter gewoon frontaal botste met dat van Will. Het was pijnlijk om te zien, haast tastbaar. En ze kon er niet tegen. Maar Yara kon de slaap niet vatten. Ze lag te draaien en te woelen in haar bed. Ze voelde zich schuldig naar Irwin. Ze was helemaal niet zo opgelucht als dat ze had verwacht, nu Will was verdwenen. Irwin had zo ontzettend teleurgesteld gekeken, eenmaal toen zij weer in orde was. Hij leek stiller en best een beetje van slag. Ze hadden misschien langer samen moeten hebben? Op zijn minst één dag? Maar moest zij dat nou echt? Nee he... Zo onbaatzuchtig was ze toch helemaal niet. En ze werd gek van die man en hij van haar. Dit was vast beter zo... Yara draaide zich om in haar bed, trok de dekens over haar hoofd en probeerde haar hoofd tot stilte te manen. Zo kon ze niet slapen. Het was weinig effectief. De herinnering aan wat Will had gezegd in de sneeuw, tijdens haar paniekaanval, kwam beetje bij beetje boven. Er was een hoop langs haar heen gegaan en ze probeerde er nu een logische puzzel van te maken. Hij had verdrietig geklonken... Wilde dat Irwin gelukkig was... En wist dat dat met haar was. Zij wilde ook dat Irwin gelukkig was. Met haar (en niet met Will). En die ruzies onderling maakten hem duidelijk ongelukkig. ... Het volgende moment. Dik ingepakt en met antislipbezweringen onder haar schoenen, ploeterde Yara door de tuin en naar de stallen. Ze verklaarde zichzelf voor gek. En impulsief. En toch zat ze even later op de rug van een Hippogrief, haar eigen Hippogrief genaamd Merrill, op zoek naar het wandelpad waar ze hadden gelopen en op zoek naar een breedgeschouderde man, die zich al ploeterend door de sneeuw voortbewoog. Hij had ongeveer een uur voorsprong, in de sneeuw... Dus heel ver zou hij nog niet kunnen zijn. Eenmaal gevonden liet Yara de hippogrief voor Will in de sneeuw landen. Zo kon hij niet zo makkelijk gewoon stug doorlopen. Zag ze hem voor aan, hoor. "Will? Kom je alsjeblieft terug naar Dunfermline?"

En de prompt van mei 2019: (Veroordeel mijn paint skills niet, thank you)