Yara Foulkes-Davenport

Nu Irwin binnen was gelopen, kreeg Yara eigenlijk klap op klap te verduren. En een heleboel informatie. Blijkbaar had Irwin een experiment uitgehaald met dreuzels genezen en was iets mogelijk geworden, wat eigenlijk niet mogelijk had kunnen zijn. Dat was ontzettend bijzonder en machtig interessant. Het was iets waar ze normaal haar tanden in had gebeten en waar ze alles van had willen weten. Op dit moment kon het haar echter niet interesseren. "Ja, sorry... Dat bedenk ik me nu pas..." Van die foto? Ha, niet echt. "Ik was zo verbaasd je te zien... Maar een eerste reactie kon slechter, niet?" Ze lachte zonnig, meende er niets van. Het deed pijn dat Irwin geen oog voor haar had, maar dat kon ze nog wel begrijpen, inzien en realiseren dat ze zich aanstelde; Irwin had gedacht dat Will dood was, zijn geliefde, die bleek nu te leven. Al was het een vage kennis die opeens uit de dood herrezen was... Dat eiste gewoon alle aandacht op. Dit moest heel emotioneel voor Irwin zijn, heel onwerkelijk, misschien wel heel moeilijk. En dan was het verder gewoon toevallig een ex. Dat moest ze dan maar zien te slikken. "Dat je moeder zo ver zou gaan...", voegde ze waarschijnlijk wat nutteloos aan het gesprek toe. Het was vervelend toen Irwin Will ook knuffelde, maar dat viel eigenlijk onder hetzelfde kopje... Irwin moest vast gewoon even voelen dat het allemaal echt was. Geen illusie. Geen hallucinatie. Geen test. Geen niets... Behalve dat Daphne Foulkes-Davenport drie jaar geleden een heel vuil spelletje met Irwin had gespeeld. Ze kon het zelfs opbrengen om met medeleven naar Irwin te kijken... Beter dan met een nichtje. Auw... Yara beet op haar lip en slikte moeizaam. Het gesprek begon een kant op te gaan, die ze helemaal niet leuk vond. Haar oren begonnen een beetje te suizen... En Yara voelde hoe haar handpalmen klam werden en ze kreeg het zo ontzettend warm. Ze probeerde nog te glimlachen, maar het werd toch steeds iets minder overtuigend. Straks zou zelfs Irwin doorhebben dat er wat aan de hand was... Blijf je slapen? Yara's mening deed er niet eens toe. Ze had -wat kon ze anders?- ja gezegd, maar het was fijn geweest als Irwin het voor de vorm in ieder geval had gevraagd. Maar het maakte niet uit. Irwin wilde gewoon dat Will bleef. Een nacht, misschien meer? Ze voelde het bloed wegtrekken uit haar gelaat en een lichte zweem van duizeligheid haar visus omringen. Ze haalde een hand door haar haren. "Ja, gezellig. Het is ook veel te koud en te vroeg donker om weer door de sneeuw terug te moeten. Ik had al een extra plek aan tafel laten dekken..." Want ze was zo gastvrij en lief en... helemaal niet jaloers. Mag natuurlijk. Want wat Yara ervan vond, deed er niet toe. "Oh, gewoon... gestudeerd...", zei ze luchtig. Van een glimlach was niets geloofwaardigs meer over. "Beetje gespannen voor..." Had ze meteen een verklaring voor waarom ze wat minder ontspannen leek dan normaal.

"Dat zal wel dat befaamde richtingsgevoel van mannen zijn, want het zou mij echt nooit gelukt zijn om dit kasteel terug te vinden na één keer. Hoelang heb je erover gedaan?", vroeg Yara opgewekter dan ze zich voelde. Ze glimlachte charmant naar hem en maakte een beetje gebruik van haar hertenogen, ook al wist ze heus wel dat het waarschijnlijk maar minimaal effect op de man zou hebben. Nu wilde ze hem ook helemaal, absoluut, niet versieren, maar het zou wel in haar voordeel werken als hij dacht dat ze onschuldig en lief was, want dan zou hij haar als vanzelf ook meer vertrouwen en dat kon altijd alleen maar in je voordeel werken. "Ja..." Yara wist niet wat ze verder nog had willen zeggen, want op dat moment kwam Irwin binnen. Ze had niet goed opgelet! Als ze Irwin had gehoord, dan had ze hem wel opgevangen in de hal, dan had ze hem voorbereid op wat en wie er in de woonkamer zat. En ze zat nu nog met het probleem dat Will nog niet wist dat ze allang wist wie hij was en wat hij was, maar met Cassidy erbij was dat ook onmogelijk geweest om de laatste vijf minuten nog op enige manier in het gesprek te verwerken. Met een lachje sprong ze op, met ogenschijnlijk meer energie dan ze werkelijk had. Eerlijk waar, ze zou zo kunnen slapen als ze nu haar ogen dicht deed. "Ieeeh, Irwin.... Niet je koude handen in mijn nek doen, schavuit!", protesteerde ze lachend. "En ik denk dat onze papa's even moeten wachten..." En toen zag hij waarom... Cassidy had Irwin ondertussen ook begroet en aangekondigd dat ze vier mokken chocolademelk ging maken en ze miste daarmee dus de verlammende verbazing op het gezicht van haar neef, omdat ze zich op dat moment net had omgedraaid en naar de keuken verdween. Yara glimlachte breed en knuffelde Irwin nog maar even snel. "Hij leeft nog, lief, is dat niet geweldig... Hij is helemaal door de sneeuw komen ploegen, speciaal voor jou..." Ze keek met een lief lachje naar Will en toen weer terug naar Irwin. "Hij is echt hoor... Ik zit al even met hem te kletsen." Ze streelde haar man over zijn rug. "Ik kon net ook mijn ogen niet geloven... Maar gelukkig lijkt hij nog precies op de foto... Dus ik wist zeker dat ik niet de verkeerde binnenliet."

Keane

Foulkes-Davenport (incl Kingston) Wydeville Ingram

Madeline Rosanvallon Andromache Moyle

Armand Foulkes-Davenport

Daniel Bennet Camilla Bennet

Irwin en Elaine Foulkes-Davenport Aviana en Tabitha Fox

Belladonna!

Irwin!

Amber

Titiana!

Montague en Lavinia die niet doorhebben dat ze niet elkaars date/tweeling zijn

Maddy!

"Wel knap," zei Yara met een glimlacht, "dat je dan als dreuzel dit landgoed hebt weten te vinden." Dat was vrijwel onmogelijk, eigenlijk. Tenzij... "Bent u hier al eens eerder geweest? Ondanks dat u het adres niet had?" Met magie hoefde het een het andere immers niet uit te sluiten. Ze roerde losjes met haar lepel door het kopje thee en nam toen een slokje. De hoop dat de koffie haar wat meer energie zou brengen, had ze inmiddels overigens wel opgegeven; de laatste tijd leek ze nergens meer energie van te krijgen. Ze was alleen maar moe, werd al moe wakker. Zelfs als ze net wakker was geworden na een dutje, zou ze eigenlijk zo weer kunnen slapen. Daarom was ze maar op thee overgestapt. Dat smaakte haar de laatste tijd nog wat beter ook. Yara had goed op het gezicht van Will gelet op het moment dat ze liet vallen dat ze getrouwd waren. Hij maskeerde het goed, moest ze toegeven, maar juist omdat ze er zo op aan het letten was en ook omdat ze zelf goed wist hoe toneel te spelen en hoe je emoties moest verbloemen zag ze het korte moment van schrik en vermoedelijk teleurstelling wel in zijn ogen. Zij maskeerde haar reactie daarop door een nieuw slokje thee te nemen en daarna glimlachte ze weer sereen. "Oh, dankjewel. Voelt vast gek dat je zulke dingen hebt gemist, als jullie zulke hechte vrienden waren. Jullie hebben straks een hoop om over bij te praten." Ze lachte zachtjes bij zijn volgende vraag. "Oh, nou, misschien in het begin even... Maar we zijn best wel hecht geworden en nu merk ik eigenlijk helemaal niets van dat leeftijdsverschil." Ze nam nog een hapje. "We zijn inmiddels ook wel echt verliefd op elkaar. Net als in de cliché verhalen." Sorry, maar ze kon het echt niet laten dit er een klein beetje in te wrijven. "Maar als je erin zit, is dat eigenlijk wel heel erg leuk." Vanaf dat Cassidy binnenkwam, had Yara even de tijd om na te denken over wat ze verder ging zeggen en doen. Op zich wel handig, maar ze moest toegeven dat ze het op zijn minst irritant zou vinden als WIll nu met Cassidy naar de keuken verdween, totdat Irwin er zou zijn... want dan kwamen vrijwel al haar kaarten op tafel te liggen... En ze wilde ze liever zelf omdraaien, dan dat Irwin dat voor haar deed, want dan kwam je onder de streep uiteindelijk altijd onbetrouwbaar over.