Theo Braxton

Stiekempjes veranderde zijn mokkende pruil in een stiekeme grijns. Hij kon nu een opmerking maken, maar dat was misschien niet helemaal beleefd tegenover een vreemde. Iets met een derde arm of een koningspython... Theo was ingetogener en rustiger dan hij in zijn jongere jaren was geweest en hij wist hoe hij zich beleefder kon gedragen. Netter kon gedragen. Dus ja... De grap bleef uit, helaas. "De kledij is inderdaad niet helemaal op onze maten gemaakt, denk ik..." De man bekeek de ronddraaiende dame en haar kledij voor de circus voorstelling. Ook de hare zat nogal strak om het lijf en leek ook inderdaad minstens twee maten te klein. Of dit nu werkelijk zo hoorde? Geen flauw idee. Zo ja, dan waren circusartiesten niet helemaal goed bij hun verstand; hoe kon iets dat zó strak zat nu comfortabel zitten met alle zwaaiende, draaiende en tollende bewegingen die je moest maken? Het bleef voor Theo een waar mysterie dat sommige mannen dit dus dagelijks konden (ver)dragen. Vlak nadat ze dus de trailer uit werden gebonjourd, voelde Theodore de aanwezigheid van de dame achter zich. Hij liep bewust wat langzamer, zodat ze hem makkelijker bij kon houden. Als hij met grote passen weg zou benen, was dat ook wel een beetje lullig. Ze kwamen samen binnen, dus zou hij er voor zorgen dat ze er ook samen weer heelhuids uit kwamen. "Op een schaal van één tot tien...? Ik gok een negen-en-een-half. Heeft u vijanden? Ik kan ze bij mij niet zo één, twee, drie bedenken." Er volgde een redelijk lange weg -zo leek het althans- naar de circustent. Een safari door hoog, droog gras, kietelende struiken en langs de meest bijzondere figuren in grote bellenblaasbubbels vlogen hen voor de ogen voorbij. Gelukkig konden ze wijken voor de ringstaart-snottifanten, die hun snot met sierlijke kronkels in de lucht deden vliegen. Bijzonder... Theo kon alleen maar hopen dat deze dieren niet bij hun act hoorden. Wat helaas wel noodzakelijk bleek, was een korte stop vlak voor de circustent. Een oude, verrimpelde dame toverde een soort glas, smeerbaar goedje over hun gezicht, armen, handen en elastische schoeisel. En natuurlijk werd dit gevolgd door een grote lading glitter, die uit de punt van haar toverstok schoot. Glitter. Theo Braxton in ontbloot bovenlichaam, met een veel te strakke broek, ondergedompeld in zilveren glitters. Hij had zich nog nooit zo on-mannelijk gevoeld. "Was ik nou maar gewoon leraar gebleven..."

Dik, dikker, bolle pens. Ik ben een vermoeid mens. Werk vreet me op omdat mijn duo opeens verdween. En toen stond ik met de klassenverantwoording alleen. Ze is terug, het gaat de goede kant weer op en dat doet me deugd. Nog een paar maanden met deze heerlijke hangjeugd. Ik doe mijn best er her en der te zijn. En geloof me, jullie missen doet pijn. O, Thijs krijgt een broertje, we zijn o, zo blij. Hierbij hele dikke kussen, knuffels en een 'tot snel' van mij! -x-

Theo glimlachte een gesloten lach en gniffelde zachtjes. "Gelukkig is acrobatiek geen stijldansen. Het is vooral veel til en liftwerk, ach en her en der wat lenige, soepele bewegingen. Het lijkt een beetje op dansen, maar je hoeft niet te tellen. Je kunt ieder moment een verrassend iets inbrengen. Het gaat ook veel om balans... Ik heb vaker gewerkt voor circussen in de afgelopen tijd, veel gezien. Dus het komt vast wel goed." Theo draaide zich half naar de deur. "En anders wil ik het je best leren na afloop van onze circuservaring? Een jarenlange, strikte opvoeding inclusief dagelijkse danslessen maken deel uit van mijn jeugdtrauma. Ik kan je wel een dingetje of twee leren als het je leuk lijkt. Wat basisdingetjes." "Ach..." Nou Theo, wat nou Ach... ? Verklaar je nader... "Ik kan me ergens voorstellen dat men bij nood 'pakt wat het pakken kan'. Heel toevallig zagen ze potentie in een heer met magische toverkunsten, die hier eigenlijk alleen was om de magische effecten voor het circus te regelen..." De irritatie weerklonk in de laatste woorden van zijn zin. "...en ze zagen potentie in een schone, atletisch ogende jongedame, u dus." Theo was niet blind. Gelukkig niet. Dat had hij zeer spijtig gevonden op dit moment. Zijn blik draaide zich, met een geheim glimlachje, naar het geval wat je zijn 'kostuum' kon noemen. De veel te strakke maillot-achtige broek. Niet eens een hemd... "Neen..." Gniffelde hij opnieuw. Enigszins verward door de voor hem dubbelzinnig overkomende opmerking keerde hij zich weer naar haar toe. "Ik sport graag. Sporten is goed voor de geest." "Excuseer me, maar ik denk wel dat we zo'n beetje moeten gaan repeteren en klaarmaken, willen we nog een positieve indruk achterlaten bij het publiek..." De man keerde zich beleefd om, zodat hij niet naar haar kon kijken, terwijl zij zich zou klaarmaken voor de voorstelling. Hé, het was een man, maar geen barbaar. Een diepe zucht weerklonk uit zijn borst. Met tegenzin zakte Theo door zijn knieën en begon hij zijn schoenveters los te peuteren. Heel traag, want misschien kwam er nog iemand de trailer binnen om hen te redden en dan hoefde hij niet gezien te worden in een nogal 'strak' broekje. "Nou... Dit laat ook niet veel voor de verbeelding over."

"Nee, ik ben geen acrobaat. Ik ben hier voor de speciale effecten, weet u wel? Smoke and Mirrors?" "Nee u begrijpt het niet! Smoke and Mirrors! Smoooooke aaaaand Mirrrroooooorsssss." "Speciale effecten? Vuurwerk? Vuur? Vlammen? Ja verdorie, ik begrijp ook wel dat acrobaten dan voorzichtig moeten zijn, maar he-" "Wa-wat doet u? Nee! Neeneeneeneenee! Nee! Ik ga dit niet aantrekken!" ... "Zit er ook nog een shirt bij, of is dit alles?" ... "...ik had nooit mijn lerarenbaan op moeten zeggen..." En KABLAM! Toen werd de deur van de trailer dichtgetrokken en stond Theo met een mond vol tanden te wachten op zijn noodlot. Daar stond hij dan. In een ietwat strakke pantalon van rekbaar blauw glittermateriaal. En hoe veel spreuken hij er ook op af had gevoerd; het deed niets. De kledij -althans, de broek die hij aanhad- was magisch beveiligd tegen het een en ander. Waarschijnlijk om het te beschermen tegen scheuren, losse steekjes of het verliezen van die afschuwelijke glitterpailletten. Tot zijn grote geluk had hij al het magisch vuurwerk en effecten klaargezet en hoefde hij slechts te gebaren en dan barstte het los. Maar waar Andreìvic Acrobatenheld (of hoe hij ook mocht heten) zojuist was vervangen voor Theo Treurwilg, tja... Dat was dan wel een gecompliceerd verhaal. Mokkend en zachtjes vloekend probeerde Theo de broek naar zijn grootje te helpen, maar niets lukte. Hij had niet doorgehad dat de deur weer open ging, tot het moment dat hij de hoge, al evenerg mopperende vrouwenstem hoorde. Nieuwsgierig draaide hij zijn hoofd om, gevolgd door de rest van zijn bestaan. Zijn ogen tuurden eerst naar haar (ja, hallo... Mag hij ook even genieten van het uitzicht...) en daarna om haar heen naar degene die haar naar binnen loodste. Een vrouw met een baard... Een vrouw, mèt een baard... Oke. Theo knipperde verward met zijn ogen en keek toen weer naar de vrouwelijke verschijning in de trailer. "Hey." "Hey." Theo schudde zijn hoofd. "Ik zou willen dat die er zat. Maar helaas... En ik vrees dat we niet door dat kleine gat kunnen kruipen. Dat ze dat uberhaubt een raam noemen..." Theo stapte enkele stappen vooruit en stond vlak voor haar. Want zo groot was de trailer ook weer niet. In vijf grote stappen was je al aan de andere kant. "Dus jij bent ook geen acrobaat?"

Een tweede glas verscheen naast zijn eerste, met een ferme knik van de barkeeper. Met een zelfde knik antwoordde Theo. Tegelijkertijd zochten zijn ogen naar degene die dit uiterst sociale rondje had aangeboden, niet beseffend dat ze naast hem stond. Het was niet echt een veelvoorkomende actie dat een vrouw van jonge leeftijd een rondje aanbood aan de gehele inhoud van een kroeg, zeker niet als deze gevuld was met van die enge mannen met zwartgeblakerde tanden en een alcoholische walm die als een soort aura om hen heen hing. Maar toch had ze het gedaan en dat intrigeerde Theo best wel. Wat was het motief erachter? Wat was haar bedoeling hiermee? Of was ze gewoon vrijgevig en bedoelde ze dit met alle vriendelijkheid van dien...? "Dat is een heel vriendelijke gedachte..." Antwoordde Theo nuchter. "... zeker op deze... vervloekte dag. Excuseer mijn gebrek aan enthousiasme voor Valentijn, maar ik houd er niet zo van. Dat zoetsappig plakkerige gebeuren, maar hé, een gratis drankje sla ik zeker niet af. Bedankt... eh... Mag ik uw naam weten, zodat ik u op beleefder wijze kan bedanken?"

-8- Lillian antwoordde zijn lippen met een warm welkom, alsof ze nooit anders had gewild. De waarheid was echter anders gekleurd. Diep van binnen wist ze dat ze fout bezig was en dat ze hier haar leven lang spijt van zou hebben. Het was niet eerlijk tegenover Sebastian en niet eerlijk tegenover Keane. Laat staan dat het uberhaubt eerlijk was tegenover zichzelf. Maar inderdaad... zoals hij had gezegd... Waarom was het zo verkeerd, als het zo goed voelde... Lillian's slanke vingers zochten hun weg langs zijn hals naar de krullen in zijn nek en wonden zich erin vast, om hem nog iets dichterbij zich te hebben. Op dit moment zelf daagde er niets anders in haar hoofd dan dat ze dit zo graag had gewild, dat ze hier naar had verlangd. Sebastian was in geen velden en wegen te bekennen, terwijl haar gedachten steeds meer begonnen te smachten naar meer van Keane. Meer, meer, meer... Zijn handen bewogen zich schaamteloos langs haar rug, haar armen, haar hals, door haar haren... Ze zou zweren dat hij hier net zo'n gevoel over had als zij, maar opnieuw begon er iets aan haar te knagen. Ze moest dit stoppen, ze moest loslaten. Alleen reageerde haar lichaam anders dan haar hoofd. Het besloot zich nog dichter tegen de jongen te brengen, nog intenser te handelen in hun zoenen, zich overgevend aan dit moment. Als een soort automatisme paste ze zich aan, Keane volgend in haar voorbeeld. Tussen de diepe ademhalingen en de klanken van hun kussende lippen klonken zachtjes genietende geluidjes. Met haar nagels boorde Lillian in zijn mantel, even vergetend welk prijskaartje er aan had gehangen. Het moment dat het puntje van haar tong zijn onderlip weer had gevonden liet de jongen plotseling los en stapte naar achter, haar beschouwend met een donkere glinstering. "Sprout, je bent een dame... Beheers jezelf..." En met een gemene grijns verdween hij, zo door het gat van de deur. Voor de tweede keer stond ze daar aan de grond genageld, nog lichtjes bekomend van de situatie waar ze zich zojuist in had bevonden. Ze voelde zijn handen nog over haar rug glijden, zijn warme adem op haar gezicht, zijn hete lipafdruk op de hare. Haar hart bonsde hoog in haar borst, alsof het een weg naar buiten probeerde te vinden. Enigszins buiten adem probeerde het meisje zichzelf te fatsoeneren, voor ze haar spullen zou pakken en zou vertrekken... Het was nog niet helemaal geland, maar in haar achterhoofd speelde het filmpje van daarnet zich keer op keer weer af, terwijl haar voeten zich te buiten maakten. * * * Ook in haar dromen van die nacht speelde het filmpje zich keer op keer af, alsof ze het iedere keer opnieuw weer deed. De kriebels in haar buik, haar jagende adem en haar lustige ogen verrieden wat ze zichzelf verboden had te voelen. Maar het had zo goed gevoeld. Zo heerlijk en zo intens. De volgende ochtend werd het meisje dan ook wat warrig wakker, nog helemaal ingenomen door de bedwelmende dromen. Evangeline keek haar vanaf een afstandje met vragende ogen aan, terwijl Lillian al zuchtend naar de spiegel liep om haar lange, blonde haren te borstelen. "Lillian? Gaat alles wel okay? Heb je niet zo goed geslapen?" Och Eva, je moest eens weten hoe heerlijk ze had geslapen en gedroomd... "Hm?" Humde een afwezige Lillian. "Nou... Je lijkt gewoon een beetje sloom deze ochtend... Normaal gesproken ben je altijd wel meteen wakker en zo... Ik vroeg het me gewoon af..." Lillian draaide zich een kwartslag om en keek vanuit haar ooghoeken naar haar vriendin. "Ik voel me goed hoor... Alles prima." Loog ze. Zo prima voelde ze zich ook weer niet. Ze voelde zich enerzijds hemels, maar anderzijds begon de schuld te knagen, met iedere seconde die ze in haar gedachten besteedde aan haar zoen met Keane. "Als jij het zegt, geloof ik je..." Een korte stilte viel, waarin het geluid van het borstelen van haren de hoofdnoot voerde. "Hebben we vandaag nog toverdranken?" Lillian schrok even op. "Toverdranken, huh? Eh... Welke dag is het vandaag?" Toen het meisje haar blik razendsnel omwendde, zag ze hoe haar vriendin alweer met haar neus in haar lesrooster was gedoken. "Oh, ja. Eind van de middag, na de theetijd. Net als gisteren. Zullen we samenwerken? Volgens mij hebben we op vrijdag altijd samenwerkingsopdrachten." De blondine knikte stevig. "Ja, ja is goed. Samenwerken... Ja. Doen we." Evangeline fronsde haar wenkbrauwen. "Gaat het echt wel goed?" Opnieuw knikte Lillian. "Ja... ja gewoon een beetje slaperig. Dat is alles. Ben er met mijn gedachten niet helemaal bij denk ik..." Nee, dat was ze inderdaad niet. Maar hoe ging ze aan haar beste vriendin uitleggen dat ze gisteren had gezoend met Keane, terwijl ze dat met Sebastian, Evangeline's jeugdvriend en broerfiguur, had moeten doen...?

27 februari 1838 - Lunchruimte van Smoke & Mirrors - 12:00 Ah, eindelijk was het lunchtijd. Theo had hard gewerkt deze ochtend en verdiende een fijne lunch. De man had inmiddels een baan gevonden dankzij familie de Haviland. Theo was toegelaten tot hun privébedrijf 'Smoke & Mirrors' en hij mocht zich de hele dag bezighouden met het creëren van magische, speciale effecten voor evenementen. Een baan die hem op het lijf geschreven stond, dankzij zijn geschiedenis met transfiguratie en spreukbeheersing. Zojuist had hij de laatste veer-en-flits elementen aangebracht aan een dansende zwaan, voor de zestiende verjaardag van een rijkelui's dochter (waar waren de degelijke feestjes gebleven uit zijn tijd, iedere willekeurige tiener kreeg nu een sweet-sixteen feestje met dansende zwanen en een glitterbezemsteel ter waarde van kromweg duizend galjoenen... belachelijk gewoon) en nu kon hij eindelijk even eten. Met moedige passen stapte Theo de cafetaria binnen en bood zijn ogen de kost. Een groot, lang aanrecht vol met diverse broodjes, beleg, koude dranken, warme dranken en er was zelf een saladebar... Wat een service! Deze baan was met puur toeval in zijn schoot geworpen, maar hij moest en zou er voor zorgen dat hij hem vast zou houden! Een tijdelijk contract was erg leuk natuurlijk, maar een vast contract zou nog vele malen leuker zijn... De man nam een dienblad in de handen en liet zijn blik langs de diverse etenswaren gaan. Hij kon niet zomaar kiezen voor alles tegelijk, hoewel zijn maag hem er van verzekerde dat hij minstens vijf broodjes zou kunnen verorberen. Maar op zijn eerste werkdag moest hij zich wel degelijk kunnen beheersen, voor hij de naam kreeg van 'veelvraat'. De man naast hem, een tikkeltje jonger dan hij schatte Theo zo in, leek ook in dubio over zijn voedselkeuze. Theo stapte naast hem en schraapte zijn keel. "Moeilijk kiezen, tussen al het eten... Wat kies jij?" __________________________________________________________________________________________________________________________________________________ ooc: Privé.

14 februari - de Lekke Ketel - 20:36 In zijn hand tolde hij zijn bierglas zachtjes in het rond, natte ringen creërend op het houten tafelblad van de bar. De robuuste, donkerhouten kleur toonde in het geringe licht nog veel donkerder dan normaal. De rode, roze en witte slingers deden zijn ogen jeuken van irritatie en ook de hartvormige bierviltjes kwamen hem zijn strot uit. Bah. Valentijnsdag. Bah, bah, bah. Al in tijden had hij Valentijnsdag niet gevierd. Waarom niet, vraag je je af? Nou, Theo had in weken... nee maanden... nee, inmiddels jaren, niets meer vernomen van Lucia; zijn eens zo grote liefde. De tijd was met intense snelheid voorbij gevlogen, besefte Theo zich daar ter plekke. Hun dochter was inmiddels vier jaar oud en enorm toe aan de basisschool. Ze mocht laatste oktober gaan beginnen en het was een enorme opluchting geweest voor Theo. De ruimte die hij terug had gewonnen voor dingen die hij graag zelf wilde doen, was enorm. Hij had het zelfs zo voor elkaar, dat de mogelijkheid tot een baan weer was ontstaan. Hij had weer ruimte voor een sociaal leven, voor zichzelf... Met zijn vrije hand greep hij zijn onderkaak beet en veegde heen en weer over zijn stoppelige gelaat, vanuit zijn ooghoek starend naar zijn biertje. Maar met wat voor werk moest hij zijn leven in hemelsnaam gaan vullen? En als hij geen werk kon vinden, wat moest hij dan in hemelsnaam doen? Een uitkering bracht veel te weinig inkomen binnen, dat had hij wel ervaren. De man was inmiddels niet meer zo vel over been als de eerste twee jaren, maar er was maar weinig over van de eens zo atletisch gebouwde spierbundel Braxton. Dat kwam misschien wel weer met de tijd, maar het was toch wel een lange weg om te gaan... Zijn gezicht was wel nog even uitgesproken, op de lichtjes holle wangen na. Om terug te komen bij de viering van vandaag, Valentijnsdag, ach... Theo had er gewoon niets meer mee. Dus nam hij nog maar een slokje bier, zijn blik turend naar het plafond, gevuld met magisch betoverde, roze en rode kaarsjes... Bah. Hij was ook echt nergens veilig... Was er niet een manier om anti-valentijn te vieren...? Ergens? Hier? __________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________ OOC: Wees vrij om je bij Theo's "pity-party" te voegen... he needs to get back in the game! <3

-7- De volgende dag werd Lillian vermoeid wakker. Het was niet zo heel vreemd, gezien ze wederom niet goed had geslapen. In haar dromen bleven de groene ogen van Keane haar achtervolgen. Zijn woorden rolden met zijn zoetgevooisde stem door haar gedachten, zowaar als zijn vingertoppen haar lippen lieten tintelen. Er was veel te veel gaande tussen hem en haar op dit moment. Het was veel te veel om het slechts bij een vriendschap te houden en het ergste van alles; Lillian wist niet eens meer of ze het zo erg vond of niet. De aandacht was fijn, want net zoals enig ander meisje van haar leeftijd, vond ook zij de aandacht die ze kreeg van anderen prettig. De positieve aandacht tenminste. Nu was het ook zo dat Sebastian en zij hun relatie op een zachter pitje hadden staan, het was wel goed allemaal, maar het leek er op alsof ze het allebei te 'normaal' vonden. Ze namen elkaar voor lief en dat was het eigenlijk wel. De vurige spetters van het openingsvuur waren inmiddels lager gaan knetteren en hadden eens in de zoveel tijd nog een uitspatting. Maar ook dit viel momenteel tegen, nu Sebastian in de ziekenzaal lag om uit te zieken. Het duurde haar allemaal veel te lang. Ze wilde het liefst met hem samen vluchten, naar een plek waar ze volledig met zijn twee alleen konden zijn. Waar ze hun romance even weer wat meer konden aanwakkeren, zoals een klein vlammetje kon veranderen in een grootse bosbrand. Ze miste de bosbrand van voorheen en had er, zeker na alle gebeurtenissen van gisteren en eerder, meer verlangen naar om het aan te wakkeren dan voorheen. Ze moest Keane uit haar hoofd zetten en snel. Voor het verboden gevoel werkelijk de overhand kon gaan nemen en ze zou bezwijken onder zijn charme. * * * Het was rond het vijfde lesuur, vlak voor theetijd. Een vijftal minuutjes geleden was de les Toverdranken tot een einde gekomen, een van de zoveelste lessen die Lillian liefst van alles niet had bijgewoond. Terwijl ze de laatste beetjes drab uit haar ketel aan het schrapen was -door de zoveelste toverdrank die was geëindigd in een zwartgeblakerde, uitgekookte smurrie massa- weerklonken haar diepe zuchten luidkeels door de kille ruimte van de kerkers. Wat had ze toch een gigantische hekel aan toverdranken. De drank van vandaag was een van haar minst favorieten geweest; het vocht van de levende dood. Een drank die met een knip van je vingers kon mislukken en zoals gewoonlijk was dit dus het resultaat. Hoe ze dit vak ooit zou behalen was een vraag... Met wat hulp kon ze misschien wat verder komen dan het niveau waar ze zich nu bevond, maar of er daadwerkelijk iemand in haar omgeving was die haar met haar onmogelijke brouwkwaliteiten wilde helpen, zonder haar eerst spontaan uit te lachen, dat was nog een grotere vraag. Met enkele vegen smurrie op haar gezicht bond Lillian haar staart hoog op haar hoofd. Enkele blonde plukken zwierden her en der heen en weer, terwijl het meisje met al haar kracht de laatste stukjes aangekoekte smurrie probeerde te verwijderen. "Je kunt beter werken met aguamenti, niet met die borstel... Dan week je het los." Klonk een bekende stem naast haar. "Agua- wat?" "Aguamenti, weet je wel, die spreuk die je in het tweede jaar hebt geleerd, net zoals ieder ander in deze ruimte." Oh. Ohja. Zich niet focussend op degene die haar het advies bood, liet ze de schrobborstel los en tikte ze met haar toverstok op de rand. "Aguamenti." De ketel liep vol met een laagje water, genoeg om de laatste aangekoekte rand onder te dompelen. "En nu moet je het koken, zodat het heet wordt..." Lillian volgde braaf de toegespeelde bevelen op en liet het water koken. De aangekoekte rand leek zich al een beetje op te lossen, maar het was nog lang niet zo ver. "...en nu zo'n tien minuten laten rusten. Dan veeg je het zo weg." De blondine veegde met haar warme wang langs haar schouder. Een geruste blik verscheen op haar gezicht en ze draaide zich om om haar adviseur te bedanken. Zodra ze diens ogen ontmoette haperde ze en bleef het stil. "Geen dank Lillian. Succes met brouwen." Keane knikte haar toe en liep van haar weg, zijn spullen leviterend achter hem, zodat hij het niet hoefde te dragen. "Wacht!" Riep Lillian hem na, voor hij volledig om de hoek was gekeerd. De jongeman draaide zich met een vragend gezicht om. "Wat?" Lillian huiverde even, maar besloot het hem toch maar te vragen. "W-wil je me helpen...? Met brouwen bedoel ik." De jongen snoof, met een kleine glimlach op zijn gezicht. Het bleef even stil, maar toen keerde de jongen zich om en liep hij met rustige passen terug het lokaal in. Professor Whitley stond op het punt van vertrekken, hen achterlatend in de kerkers. Lillian knikte hem nog na, maar hij had totaal geen oog voor haar; de mislukkeling van de klas. "Okay, zeg maar wat ik voor je kan betekenen." Lil's ogen schoten van Keane terug naar haar ketel. "Ehm, ja. De les van vandaag. Vocht van de levende dood... Hoe doe je dat precies?" Keane knikte vriendelijk, iets wat haar enigszins verbaasde. "Let op Lillian, ik ga het je laten zien. Let goed op, dan kan jij het daarna doen." Ze knikte en pakte haar veer en perkament om eventuele dingetjes op te schrijven. Keane liet haar alle stappen zien, uitgebreid, tot in de details uitgelegd. Nu zijn toverdrank moest brouwen, hadden ze de tijd om aan de hare te beginnen. De basiselementen kon ze zelf wel snijden, net zoals de affodil en de valeriaanwortels, maar de sodejusbonen op het laatst waren gewoon ingewikkeld... "Okay, je hebt nu twee maal geroerd... je moet nu kijken of je de sodejusbonen rustig kunt snijden, zoek het zwakste punt en zet daar het lemmet tegenaan. Lillian knikte. "Hoe weet ik waar het zwakste punt zit?" "Je moet er een beetje in knijpen, meestal zit het net een stukje naast het midden, daar." Keane zette zijn vingers op de hare en kneep zachtjes. "Voel je het een beetje meeveren? Dan is dat het zwakste punt." Het meisje zette het lemmet op de boon en bewoog het zachtjes heen en weer, zodat een kleine snee zichtbaar werd op de boon. "Het is handig om te weten waar de zwakke plek zit, daar kan je goed gebruik van maken. Anders kan je snijden wat je wilt, maar dan glipt 'ie zo uit je vingers." Opnieuw knikte ze, terwijl ze tegelijkertijd haar bonen in stukjes sneed. "Heb jij ook een zwakke plek?" De vraag rolde haast automatisch over haar lippen, totaal uit context, totaal onbedoeld. Het gebeurde gewoon. Keane gniffelde en bood haar een katoenen doek aan, om haar handen aan te af te vegen, zodat het kleverige sap van de bonen van haar handen ging. "Tuurlijk... Iedereen heeft een zwakke plek." Zwijgzaam ging Lillian verder met roeren. Zeven maal tegen de klok in. De laatste stap... Nog even en ze had door hoe ze dit moest doen en dan kon ze haar gezicht weer fatsoenlijk vertonen tijdens de les. Toen ze weer van haar tenen af kwam, merkte ze dat de jongen dichterbij stond dan daarnet. Waarschijnlijk om mee te kijken in haar ketel. Zelf was ze ook aardig nieuwsgierig naar de kleur van de drank... Als ze het goed had gedaan, moest het nu eruit zien als water. "Jij hebt toch ook een zwakke plek..?" Merkte hij luchtig op. Het meisje haalde haar schouders op en bleef turen naar de lavendelkleurige drank, die nu ieder moment kon veranderen van kleur. "Vast wel..." Antwoordde ze afwezig. Ademloos keek ze naar het goedje, hopend op het juiste eindresultaat. En daar was het. Het zag er exact uit als water, alsof ze het zo uit de kraan hadden gehaald. Maar dit water was zo dodelijk als maar kon en Lillian kon zich niet meer bedwingen. "Het is gelukt... Het is gelukt!" Met een grote, nog enigszins ongelovige blik keek ze naar Keane en vloog ze de jongen om de nek. "Het is me gelukt! Ik kan het! Je bent mijn held! Dank je!" Ze lachte breeduit en hardop, zo gelukkig was ze. Ze kon het. Het was haar gelukt, allemaal dankzij zijn hulp! Maar op dat zelfde moment realiseerde ze zich wat ze aan het doen was en nam ze van schrik een stukje afstand aan. Haar armen bewogen zich terug naar beneden, haar handen glijdend langs zijn hals, terwijl haar glimlach van het gezicht stierf. Het felle groen in zijn ogen schitterde in het licht van de dansende vlammen en even kreeg het meisje flashbacks van hun eerdere ontmoeting in de kelders. Zo dichtbij, betoverend... Keane's handen gleden langs haar schouders, via haar bovenarmen, naar haar polsen, om haar handen op diens plek te houden, in zijn hals. "...hier." Het moest even dagen, maar toen snapte ze hem. Met haar blik vast gepriemd aan de zijne knikte ze zachtjes. Zijn hals. Nu ze dit wist, leken haar vingertoppen op dat stukje huid te branden, alsof het haar wilde waarschuwen. Maar ze negeerde het. Haar lippen opende zich een klein stukje van elkaar, ruimte openend voor de adem die zachtjes door haar lichaam joeg. Om het nog een stukje te verergeren, bewoog ze met bibberende vingers langs de huid van zijn hals, alleen maar om te zien wat het dan teweeg zou brengen. Een zelfde vertrekking in zijn gezicht, geopende lippen gepaard met een beverige zucht. Zijn eigen vingers vonden hun weg naar haar kaak, zijn duim rustend op haar lippen. Zachtjes gleed het langs haar boven- en onderlip, een brandend spoor achterlatend. Haar zichtveld werd zachter, focussend op zijn gezichtsuitdrukking. "Ik zei toch dat het handig was om te weten waar de zwakke plek zit...?" Fluisterde de jongen zachtjes. Met een enorme knoop in haar maag stond ze daar. Zachtjes ademend tegen zijn vingers. "Goed werk Sprout. Goed werk..." Keane liet haar los en stapte bij haar vandaan, een enorm gat aan lucht en leegte achterlatend. Lillian stond perplex, nog licht bedwelmd van de elektriciteit die zojuist tussen hen had gespeeld. Ze kon dit niet ontkennen, het was gewoon niet meer te ontkennen. De chemie, de manier hoe hij haar zonder ook maar een woord behekste. Ze wist niet of hij nou sprak over haar toverdrank of over zijn zwakke plek, iets wat haar ergens wat beangstigde en tegelijkertijd deed wensen voor meer informatie. Meer duidelijkheid. Maar hoeveel duidelijkheid wilde ze verder nog hebben? De staat waarin hij haar hier zo liet staan en alleen maar toekeek alsof er niets was gebeurd. "Keane..." De jongen keerde zich naar haar toe en keek haar vragend, doch verwachtigsvol aan. "...Je had gelijk. Je hebt gelijk." Een schimmige blik op zijn gezicht. "Wat bedoel je? Dat je een wrak was in toverdranken, ja dat wisten we allemaal toch?" Lillian schudde nee en draaide zich volledig naar hem toe. "Nee, m-met dat andere." Hij zette zijn handen rond haar taille, haar dichterbij halend, zodat hij haar nog beter kon observeren. "Wat dan..?" "Dat van laatst... buiten..." Vertwijfeld maar toch enigszins zeker legde ze haar handen opnieuw in zijn hals en zuchtte. Keane's vingertoppen wreven langs haar ruggengraat omhoog naar haar nek, waar ze zich vastwikkelden in haar blonde nekharen. Zijn gezicht kwam dichterbij, waarna hij zachtjes fluitsterde, nog zachter dan voorheen. "Ik wil het je horen zeggen... zeg het..." Maar Lillian durfde niet. Haar mond opende zich enkele keren, maar sloot telkens weer opnieuw. Als ze het zou uitspreken dan was het waar, dan was het echt. "Zeg het, Lillian... Zeg me wat je wilt zeggen..." "Er is iets tussen ons..." Ze huiverde, geschrokken van haar eigen woorden. Maar het was zo. En nu was het bevestigd. "...het beangstigt me en het is verkeerd... maar het is waar..." Keane keek haar aan met een donker wordende blik. De intensiteit van de spanning was nog scherper dan het mes wat ze in handen had gehad. Zijn handen vonden geruisloos hun weg naar haar onderrug en schoof haar tegen zich aan. "Hoe kan iets dat zo verkeerd is dan zo goed voelen..." Hij kwam dichterbij, steeds dichterbij. Lillian's oogleden lieten zich steeds iets zakken, met iedere klopping van haar hart. "...ik weet het niet... ik weet het niet..." Haar stem stierf weg in de stilte van de ruimte. Nog een enkele, verlangende blik werd uitgewisseld, waarna de jongen bruusk zijn lippen op de hare stortte.

Ik kom misschien met grote neiging naar zeker, als het overdag is. 's Avonds is de energie namelijk een beetje op rond een uurtje of 9 en ik zou het zonde vinden om bij jullie als een dooie dodo rond te hangen die vervolgens na een uur naar huis gaat.

17 tm 20 okt ben ik afwezig! Midweekjes weg met le lover, voor de laatste x met zn tweetjes <3

27 oktober 1834 - Theo's huis - 's morgensvroeg om 7:15 Perfect. Ze was perfect. Het kleine, warme bundeltje in zijn armen keek met stralende oogjes omhoog, richting de zijne. Zijn grote, bruine ogen keken terug naar de hare, alsof ze het meest wonderbaarlijke schepsel was die hij ooit had mogen zien. En dat was ze ook. Werkelijk prachtig geschapen, het neusje van haar moeder, de rozige wangetjes, de kleine oortjes die hem juist weer zo bekend voorkwamen wanneer hij in de spiegel keek. Het kleine, pruttelende schepseltje, een kunstwerk van de Vader in de Hemel. Wat een prachtig geschenk was ze. Theodore kon alleen maar naar haar staren, glimlachend van oor tot oor, haar zachtjes wiegend in zijn eens zo sterke en krachtige armen. Ze was zo klein en zo kwetsbaar, nog zo puur. Een onbeschreven bloemblaadje, vers uit de knop. De twinkelende oogjes keken rond in de kamer, op zoek naar iets wat ze nog niet goed kon zien. Theo bekeek haar vingertjes, met de fijne nageltjes. Hij kuste haar hoofdje, waar de donkere haartjes al volop waren gegroeid. Dezelfde donkere haren die haar moeder ook zo mooi droeg. Hij was verliefd. Niet zoals op zijn geliefde, een ander soort liefde. Een onverwoestbare kracht die hem van top tot teen had overgenomen en die hem zei dat hij dit schepseltje nooit van zijn leven mocht loslaten. Adelina. Adelina... Zijn dochter... Theo's ogen maakten zich kort los van het kleine meisje en vonden de warme ogen van zijn grote liefde, wie hij meer dan trotsop haar voorhoofd kuste. Rustig boog hij naast haar neer, met Adelina in zijn armen, zodat Lucia haar kon bekijken, net zoals hij. "Magnifico..." Lieflijk aaide hij over Adelina's donkere haartjes en hij glimlachte. "My Love, ze is prachtig... Ze is nog mooier dan ik ooit had durven dromen..." Het kleine hummeltje slaakte een klein gaapje, waarbij Theo met alle hartelust 'meegaapte'. Vol bewondering bleven zijn ogen op haar gericht. Terwijl hij haar opnieuw steviger in zijn armen legde, fluisterde hij tegen haar slaapje. "Ik zal jullie altijd beschermen... Ik zal jullie veilig houden... tot op mijn laatste dag."

Samuel: dolphin Lillian: dapple grey mare James: grey squirrell Theo: raven Lyre: little owl Lysander: adder George: march harrier Adelina: Evelyn: black mamba William: Mijn eigen is een ocicat <3

Door persoonlijke omstandigheden parkeer ik deze maand mijn taken als crewlid. Er is op dit moment zoveel gaande, dat mijn motivatie, energie en mijn plezier tot op de laatste druppel op is. Ik heb even tijd nodig.

Eigenlijk wil ik mij hier van distantiëren, maar ik ben een verschrikkelijke bemoeial en wil hier toch graag even op reageren. Een gedeelte van deze post sluit naar mijn mening he-le-maal niet aan bij het onderwerp van dit topic. En toch moet ik het er uit gooien, dus gooi ik het er uit. Ten eerste een vraag vanuit mijzelf: Waarom kijken we topics na? Het komt nu bij mij over dat het nakijken inderdaad niet meer het doel heeft wat het had, maar welk doel heeft het dan op dit moment? Het is geen sarcastische vraag, het is een oprechte vraag waar ik een antwoord op probeer te zoeken in mijn eigen post en in die van jullie. Veel van jullie (ja ik zeg jullie, want ik behoor daar zelf niet bij) laten hun topics nakijken. Waarom willen jullie het na laten kijken, wil ik jullie graag vragen. Soms heb ik het gevoel (dat is wat ik voel, niet wat er werkelijk wordt gevonden enz. door andere) dat nakijken een soort 'bevestiging' geeft aan de schrijver van het topic. Een 'bevestiging' dat het geschreven werk goed of leuk of wat dan ook wordt gevonden. Soms heb ik het idee dat het nakijken motiverend werkt; men wilt graag commentaar om hun schrijfwerk verder te doen evolueren of te doen verbeteren. Soms heb ik het idee dat men bang is dat hun topics niet worden gelezen en daarom aangeven dat topics worden nagekeken. Nog maals, dit zijn geen verwijten naar anderen, dit is hoe mijn visie is op nakijken. Zelf laat ik mijn eigen posts niet meer voorzien van commentaar, niet omdat ik jullie het werk wil besparen, of omdat ik niet wil dat mensen het nakijken. Het is voor mij niet heel belangrijk wat anderen denken of vinden van mijn posts, om het zo maar even hard uit mijn strot te duwen. Ik vind het echt oprecht leuk als men een compliment of commentaar geeft op een post of een topic, maar het is niet dat ik dit van mensen ga vragen om te doen. Ik vond het in het begin leuk, maar zelf zie ik voor mijzelf en voor mijn eigen plezier en gemoedstoestand niet in wat de meerwaarde er van is. Ik ben zelf tot kort geleden bezig geweest met het nakijken van topics en deels door de meningen en wensen van alle verschillende RPG'ers ben ik steeds negatiever gaan kijken naar het nakijken. Ik heb het idee dat iedereen een ander verwachtingsbeeld heeft van het nakijken van topics. Iedereen heeft eigen wensen wat betreft commentaar en/of benadering en iedereen heeft daarin zijn eigen irritatiepunten. Dit maakte het voor mij heel moeilijk om één lijn te kunnen trekken wat betreft commentaar en dit maakt het voor mij moeilijk om altijd naar ieders wens commentaar te geven. Ook is er bij mij het gebrek aan tijd. "Ja, maar je kunt toch tussendoor ook posts maken en zo?" Nou, dat vergt mij veel minder tijd en moeite dan het nakijken van een topic. Ik heb een vrij korte concentratieboog en heb moeite met concentreren voor een lange tijd. Soms zijn topics zo lang of ingewikkeld, dat ik de draad op de helft kwijt ben en opnieuw moet beginnen. Ook heb ik moeite met commentaar geven, omdat ik het goed wil doen, zodat de lezer er iets aan heeft. Dit lukt niet altijd en daar baal ik dan ook van. Voor mij was deze discussie de grootste boosdoener voor het besluiten om niet meer na te kijken; als alles helemaal naar iedereen moet worden aangepast (want zo komt het over), komt er voor mij geen einde aan het nakijkwerk (naast het nakijkwerk wat ik al heb van mijn eigen werk...) en ga ik mij er nog ongelukkiger door voelen. In mijn ogen lijkt het alsof het commentaar nooit 100% goed is voor iedereen en dat zal het ook waarschijnlijk nooit worden, omdat iedereen het op zijn of haar eigen manier doet. Dit is niet negatief bedoeld naar anderen, dit is hoe ik er naar kijk en dit zijn de woorden die in mijn hoofd dwarrelen. Dit is wat ik er over wilde zeggen en verder wil ik mijzelf van dit topic en deze kwestie distantiëren, dus sorry als ik geen bezoekjes meer breng aan dit topic. Het maakt mij namelijk niet uit wat er verder gebeurt met het nakijken, gezien ik er zelf niet meer mee bezig wil zijn. Niet rot bedoeld, niet vervelend bedoeld, maar gewoon eerlijk, puur, waarheid. Ik vind het veel toepasselijker als men die hier wel mee bezig is meer aan het woord komt, alleen wilde ik wel even laten blijken hoe ik er nu vanaf een afstand naar kijk. Peace out, people. Ik hoop dat jullie er met zijn allen goed uit komen.