Theo Braxton

-7- De volgende dag werd Lillian vermoeid wakker. Het was niet zo heel vreemd, gezien ze wederom niet goed had geslapen. In haar dromen bleven de groene ogen van Keane haar achtervolgen. Zijn woorden rolden met zijn zoetgevooisde stem door haar gedachten, zowaar als zijn vingertoppen haar lippen lieten tintelen. Er was veel te veel gaande tussen hem en haar op dit moment. Het was veel te veel om het slechts bij een vriendschap te houden en het ergste van alles; Lillian wist niet eens meer of ze het zo erg vond of niet. De aandacht was fijn, want net zoals enig ander meisje van haar leeftijd, vond ook zij de aandacht die ze kreeg van anderen prettig. De positieve aandacht tenminste. Nu was het ook zo dat Sebastian en zij hun relatie op een zachter pitje hadden staan, het was wel goed allemaal, maar het leek er op alsof ze het allebei te 'normaal' vonden. Ze namen elkaar voor lief en dat was het eigenlijk wel. De vurige spetters van het openingsvuur waren inmiddels lager gaan knetteren en hadden eens in de zoveel tijd nog een uitspatting. Maar ook dit viel momenteel tegen, nu Sebastian in de ziekenzaal lag om uit te zieken. Het duurde haar allemaal veel te lang. Ze wilde het liefst met hem samen vluchten, naar een plek waar ze volledig met zijn twee alleen konden zijn. Waar ze hun romance even weer wat meer konden aanwakkeren, zoals een klein vlammetje kon veranderen in een grootse bosbrand. Ze miste de bosbrand van voorheen en had er, zeker na alle gebeurtenissen van gisteren en eerder, meer verlangen naar om het aan te wakkeren dan voorheen. Ze moest Keane uit haar hoofd zetten en snel. Voor het verboden gevoel werkelijk de overhand kon gaan nemen en ze zou bezwijken onder zijn charme. * * * Het was rond het vijfde lesuur, vlak voor theetijd. Een vijtal minuutjes geleden was de les Toverdranken tot een einde gekomen, een van de zoveelste lessen die Lillian liefst van alles niet had bijgewoond. Terwijl ze de laatste beetjes drab uit haar ketel aan het schrapen was -door de zoveelste toverdrank die was geëindigd in een zwartgeblakerde, uitgekookte smurrie massa- weerklonken haar diepe zuchten luidkeels door de kille ruimte van de kerkers. Wat had ze toch een gigantische hekel aan toverdranken. De drank van vandaag was een van haar minst favorieten geweest; het vocht van de levende dood. Een drank die met een knip van je vingers kon mislukken en zoals gewoonlijk was dit dus het resultaat. Hoe ze dit vak ooit zou behalen was een vraag...

Ik kom misschien met grote neiging naar zeker, als het overdag is. 's Avonds is de energie namelijk een beetje op rond een uurtje of 9 en ik zou het zonde vinden om bij jullie als een dooie dodo rond te hangen die vervolgens na een uur naar huis gaat.

17 tm 20 okt ben ik afwezig! Midweekjes weg met le lover, voor de laatste x met zn tweetjes <3

27 oktober 1834 - Theo's huis - 's morgensvroeg om 7:15 Perfect. Ze was perfect. Het kleine, warme bundeltje in zijn armen keek met stralende oogjes omhoog, richting de zijne. Zijn grote, bruine ogen keken terug naar de hare, alsof ze het meest wonderbaarlijke schepsel was die hij ooit had mogen zien. En dat was ze ook. Werkelijk prachtig geschapen, het neusje van haar moeder, de rozige wangetjes, de kleine oortjes die hem juist weer zo bekend voorkwamen wanneer hij in de spiegel keek. Het kleine, pruttelende schepseltje, een kunstwerk van de Vader in de Hemel. Wat een prachtig geschenk was ze. Theodore kon alleen maar naar haar staren, glimlachend van oor tot oor, haar zachtjes wiegend in zijn eens zo sterke en krachtige armen. Ze was zo klein en zo kwetsbaar, nog zo puur. Een onbeschreven bloemblaadje, vers uit de knop. De twinkelende oogjes keken rond in de kamer, op zoek naar iets wat ze nog niet goed kon zien. Theo bekeek haar vingertjes, met de fijne nageltjes. Hij kuste haar hoofdje, waar de donkere haartjes al volop waren gegroeid. Dezelfde donkere haren die haar moeder ook zo mooi droeg. Hij was verliefd. Niet zoals op zijn geliefde, een ander soort liefde. Een onverwoestbare kracht die hem van top tot teen had overgenomen en die hem zei dat hij dit schepseltje nooit van zijn leven mocht loslaten. Adelina. Adelina... Zijn dochter... Theo's ogen maakten zich kort los van het kleine meisje en vonden de warme ogen van zijn grote liefde, wie hij meer dan trotsop haar voorhoofd kuste. Rustig boog hij naast haar neer, met Adelina in zijn armen, zodat Lucia haar kon bekijken, net zoals hij. "Magnifico..." Lieflijk aaide hij over Adelina's donkere haartjes en hij glimlachte. "My Love, ze is prachtig... Ze is nog mooier dan ik ooit had durven dromen..." Het kleine hummeltje slaakte een klein gaapje, waarbij Theo met alle hartelust 'meegaapte'. Vol bewondering bleven zijn ogen op haar gericht. Terwijl hij haar opnieuw steviger in zijn armen legde, fluisterde hij tegen haar slaapje. "Ik zal jullie altijd beschermen... Ik zal jullie veilig houden... tot op mijn laatste dag."

Samuel: dolphin Lillian: dapple grey mare James: grey squirrell Theo: raven Lyre: little owl Lysander: adder George: march harrier Adelina: Evelyn: black mamba William: Mijn eigen is een ocicat <3

Door persoonlijke omstandigheden parkeer ik deze maand mijn taken als crewlid. Er is op dit moment zoveel gaande, dat mijn motivatie, energie en mijn plezier tot op de laatste druppel op is. Ik heb even tijd nodig.

Eigenlijk wil ik mij hier van distantiëren, maar ik ben een verschrikkelijke bemoeial en wil hier toch graag even op reageren. Een gedeelte van deze post sluit naar mijn mening he-le-maal niet aan bij het onderwerp van dit topic. En toch moet ik het er uit gooien, dus gooi ik het er uit. Ten eerste een vraag vanuit mijzelf: Waarom kijken we topics na? Het komt nu bij mij over dat het nakijken inderdaad niet meer het doel heeft wat het had, maar welk doel heeft het dan op dit moment? Het is geen sarcastische vraag, het is een oprechte vraag waar ik een antwoord op probeer te zoeken in mijn eigen post en in die van jullie. Veel van jullie (ja ik zeg jullie, want ik behoor daar zelf niet bij) laten hun topics nakijken. Waarom willen jullie het na laten kijken, wil ik jullie graag vragen. Soms heb ik het gevoel (dat is wat ik voel, niet wat er werkelijk wordt gevonden enz. door andere) dat nakijken een soort 'bevestiging' geeft aan de schrijver van het topic. Een 'bevestiging' dat het geschreven werk goed of leuk of wat dan ook wordt gevonden. Soms heb ik het idee dat het nakijken motiverend werkt; men wilt graag commentaar om hun schrijfwerk verder te doen evolueren of te doen verbeteren. Soms heb ik het idee dat men bang is dat hun topics niet worden gelezen en daarom aangeven dat topics worden nagekeken. Nog maals, dit zijn geen verwijten naar anderen, dit is hoe mijn visie is op nakijken. Zelf laat ik mijn eigen posts niet meer voorzien van commentaar, niet omdat ik jullie het werk wil besparen, of omdat ik niet wil dat mensen het nakijken. Het is voor mij niet heel belangrijk wat anderen denken of vinden van mijn posts, om het zo maar even hard uit mijn strot te duwen. Ik vind het echt oprecht leuk als men een compliment of commentaar geeft op een post of een topic, maar het is niet dat ik dit van mensen ga vragen om te doen. Ik vond het in het begin leuk, maar zelf zie ik voor mijzelf en voor mijn eigen plezier en gemoedstoestand niet in wat de meerwaarde er van is. Ik ben zelf tot kort geleden bezig geweest met het nakijken van topics en deels door de meningen en wensen van alle verschillende RPG'ers ben ik steeds negatiever gaan kijken naar het nakijken. Ik heb het idee dat iedereen een ander verwachtingsbeeld heeft van het nakijken van topics. Iedereen heeft eigen wensen wat betreft commentaar en/of benadering en iedereen heeft daarin zijn eigen irritatiepunten. Dit maakte het voor mij heel moeilijk om één lijn te kunnen trekken wat betreft commentaar en dit maakt het voor mij moeilijk om altijd naar ieders wens commentaar te geven. Ook is er bij mij het gebrek aan tijd. "Ja, maar je kunt toch tussendoor ook posts maken en zo?" Nou, dat vergt mij veel minder tijd en moeite dan het nakijken van een topic. Ik heb een vrij korte concentratieboog en heb moeite met concentreren voor een lange tijd. Soms zijn topics zo lang of ingewikkeld, dat ik de draad op de helft kwijt ben en opnieuw moet beginnen. Ook heb ik moeite met commentaar geven, omdat ik het goed wil doen, zodat de lezer er iets aan heeft. Dit lukt niet altijd en daar baal ik dan ook van. Voor mij was deze discussie de grootste boosdoener voor het besluiten om niet meer na te kijken; als alles helemaal naar iedereen moet worden aangepast (want zo komt het over), komt er voor mij geen einde aan het nakijkwerk (naast het nakijkwerk wat ik al heb van mijn eigen werk...) en ga ik mij er nog ongelukkiger door voelen. In mijn ogen lijkt het alsof het commentaar nooit 100% goed is voor iedereen en dat zal het ook waarschijnlijk nooit worden, omdat iedereen het op zijn of haar eigen manier doet. Dit is niet negatief bedoeld naar anderen, dit is hoe ik er naar kijk en dit zijn de woorden die in mijn hoofd dwarrelen. Dit is wat ik er over wilde zeggen en verder wil ik mijzelf van dit topic en deze kwestie distantiëren, dus sorry als ik geen bezoekjes meer breng aan dit topic. Het maakt mij namelijk niet uit wat er verder gebeurt met het nakijken, gezien ik er zelf niet meer mee bezig wil zijn. Niet rot bedoeld, niet vervelend bedoeld, maar gewoon eerlijk, puur, waarheid. Ik vind het veel toepasselijker als men die hier wel mee bezig is meer aan het woord komt, alleen wilde ik wel even laten blijken hoe ik er nu vanaf een afstand naar kijk. Peace out, people. Ik hoop dat jullie er met zijn allen goed uit komen.

You know where to find me <3 Theo wilt zijn baby zien en Lillian wilt vast haar verloofde zien. (Sam wil Sebas ook wel weer meeten voor een male roddelavondje.)

Theodore geeft tegenwoordig geen transfiguratielessen meer, maar lessen in verdwijnselen. Transfiguratie wordt door een andere leerkracht overgenomen. Dus geen mislukte gekleurde kussens, domme ganzen en uitspattende verfbommen meer voor Theo, maar alleen nog maar serieuze, getalenteerde... ja oké laat maar...

Met een glimlach op het gezicht hing hij het laatste schilderij in de kamer recht en klopte hij nog eens aan de donkerblauwe gordijnen langs de zijden van het raam. Het was goed dat hij dit jaar iets ander had gekozen dan het vak wat hij al drie jaren achtereen had gegeven. Het aanbieden van lessen voor verschijnselen leek Theo al enige tijd interessant en daarbij zou hij meer tijd vrij hebben in zijn rooster om door te kunnen brengen met zijn grote, hoogzwangere geliefde. Hoewel ze af en toe niet altijd lief was op dit moment, maar dat kon hij haar vergeven... Hij pakte zijn aktetas in de hand en liep naar de deur van het buitenkantoor, om deze vervolgens achter zich te sluiten. div.ooc_bbc { display:block; width:100%; background-color:rgba(255, 255, 255, 0.7); padding:4px; } div.ooc_bbc span.ooc_bbc_titel { color:#666; font-family:Courier New, Courier, monospace; padding:1px 5px; } OOC:Welkom in Theo's buitenkantoor, een gemiddelde kamer aan de rand van het terrein, grenzend aan de kassen en het kantoor van professor Evergreen en zijn assistente. Theo heeft hier meer ruimte dan in zijn oude kantoor en na alles wat er was gebeurd, werd het tijd om een nieuwe weg in te slaan met zijn carriëre. De transfiguratiedagen zijn voorbij en de verschijnseldagen liggen in het verschiet. De lessen verschijnselen worden aangeboden aan de zesde en zevendejaars leerlingen die zestien jaar of ouder zijn, alle leerlingen onder de zestien mogen niet deelnemen aan de lessen. Dit topic is tevens het mededelingentopic. Hier zullen nieuwe mededelingen worden gepost voor het vak, zoals berichten over nieuwe lessen, het eindigen van lessen, excursies en overig.

WAAAAA SUPERZININ!

Ik moet ff kijken met de reistijd of ik dat red <3

Abel Martels - 25 stemmen voor VTP postpunten: 3+3+4+3+2,5+3,5+3= 22 punten uitschrijfpunten: - bonuspunten: 3 voor de emotionele bonding commentaar: Wat is Abel eigenlijk een verschrikkelijke lieverd. Ik had niet verwacht dat de maffe schoolpsycholoog zo liefdevol zou zijn. Een aangename verrassing! De manier hoe lief hij haar benadert, haar probeert te troosten en voor haar klaar staat als een luisterend oor, getuigt van zijn gevoel voor haar. Het komt over alsof hij echt dol op haar is en haar waardeert voor wie ze is. In het midden van het topic geef je een kleine twist in humor, dat zie ik je in sommige topics wel vaker doen. In dit topic werkt het prettig, een mannelijke gedachte tussen de emotionele, zachte bedrijven door. Leuk geplaatst en subtiel. Overigens heel gul dat hij haar zijn huis aanbiedt, gentleman. Ik vond dit topic erg leuk om te lezen, omdat je echt de duidelijke uitwisseling van chemie ziet opspelen. Ik shipte ze al samen, maar nu nog meer (ook al is Aeryn nu een geest </3). Ga vooral zo door met deze manier van schrijven, I dig it. Aeryn Rosenberg - 28 stemmen voor VTP postpunten: 4+2,5+3+3,5+2,5+3+3+3,5= 25 uitschrijfpunten: - bonuspunten: 3 voor de emotionele bonding commentaar: Ik vond dit een heel mooi en emotioneel topic, gezien vanaf Aeryn's perspectief. Het feit dat ze gekleineerd, onderdrukt en belachelijk gemaakt wordt is voor haar emotioneel gezien zwaar en dat laat je heel mooi overkomen in dit topic. Ook vind ik je schrijfstijl prettig leesbaar; je schrijft gedetailleerd, maar niet te, waardoor het verhaal een extra dimensie en levendigheid krijgt. Let er wel op dat je sommige 'random' dingen gebruikt in het topic. Hier en daar kan dat leuk zijn, maar in bijvoorbeeld een emotioneel topic als deze zou ik het wat meer mijden; het neemt de magie van de treurige sfeer een beetje weg. Aeryn's liefde voor Abel is wel erg mooi omschreven en je kan tijdens het lezen voelen hoe ze tegen hem aan kijkt. Mooi gedaan Betsy! En verdorie wat een spannend einde... nu weten we nooit wat Abel zou hebben gezegd... </3

Selah Wydeville - 4 punten voor Zwadderich postpunten: 3 uitschrijfpunten: - bonuspunten: 1 voor origineel kostuum commentaar: Selah en haar poppen zijn ergens heel schattig... en tegelijkertijd erg creepy. Het is een leuke, vrij gedetailleerde post en dat is op zich best prettig om te lezen, omdat je dan weet hoe het precies in elkaar zit.

Alois Wydeville - 4 punten voor Griffoendor postpunten: 3 uitschrijfpunten: - bonuspunten: 1 voor originaliteit commentaar: Ik vond het erg prettig dat je bij de post een waarschuwing hebt gezet. Normaal kijk ik geen topics en posts na die gaan over dit onderwerp (en ik weet nu ook wel weer waarom...) maar ik wil je complimenteren op je post. Ik heb hem helemaal gelezen en ik vond hem ondanks het voor mij onprettige thema goed geschreven en erg passend voor Halloween en voor Alois zelf. Shona Montulet - 5 punten voor Griffoendor postpunten: 4 uitschrijfpunten: - bonuspunten: 1 voor originaliteit in kostuum commentaar: Wat houd ik toch van Shona. Ondanks dat ze best onopvallend kan zijn, vind ik haar op een of andere manier altijd heel gracieus en toch ergens ook opvallend. Haar bescheidenheid maakt haar bijzonder. De post is mooi geschreven, met daarin een duidelijke weergave van de gevoelens van Shona en haar kijk op Halloween er aan gekoppeld. Goed gedaan! Madlyn Grace - 5 stemmen voor VTP postpunten: 4 uitschrijfpunten: - bonuspunten: 1 voor enthousiasme commentaar: Madlyn verrast me met haar enthousiasme voor Halloween. Ik had gedacht dat ze het fascinerend vond voor de geesten die met Halloween tot leven zouden komen en de aarde rond zouden zweven, maar in plaats daarvan houdt ze van het feestje zelf en het enthousiasme dat er bij kwam kijken. Verrassend en tegelijkertijd leuk! Tof dat ze zo enthousiast is om mee te doen aan het feest en tevreden is met haar rol. Theo heeft aan haar een voorbeeld om naar op te kijken wat dat betreft...