Evangeline Lennox

Ik ben weg/op vakantie vanaf morgen t/m 26 augustus. . Ik heb eerst vriendinnenweekend in Zeist (oftewel ik ga veel wijn drinken, veel tapas eten, mijn stem kwijt raken en veel te weinig slapen) en zondag vertrek ik op mini roadtrip met Nathan door Frankrijk, Luxemburg en Duitsland. Echt super veel zin in >D We hebben vast wel ergens internet, maar ik zal niet zoveel online zijn.

Het was laat. Eva had geen idee hoe laat het precies was. Ze wilde het ook niet weten. Elke keer dat ze op de klok keek leek ze alleen maar wakkerder te worden. Het voelde toch ook wel een beetje raar om hier te liggen, Met een zucht draaide ze zich om in bed en staarde naar de patronen die het maanlicht door de kamer wierp. Verderop steeg zacht babygehuil van Owen op uit een van de andere kamers. Ze had het kindje veel gezien vandaag, hem zelfs heel even vastgehouden. Eva had eerst niet zo zeker geweten of ze dat wel wilde, maar het voelde niet echt onwennig. Het was gewoon een baby. Gewoon een baby, zoals ze er zoveel wel eens had vastgehouden. Hij was een mooie baby, met zijn grote groene ogen en nu kon ze maar niet stoppen met denken hoe haar eigen baby er uit zou gaan zien. Het gehuil hield aan. Misschien hoorde Josephine het niet. Misschien moest ze... Nee... nee, het was niet haar kind. Was er geen huiself ofzo? Wat deden die eigenlijk allemaal? Oh Merlijn, sinds wanneer kraamde ze dat soort onzin uit? Het was niet alsof ze hier in bed iets beters te doen had dan naar het plafond staren. Met een zucht sloeg ze de dekens van zich af en liet zich het bed uitglijden. De vloer voelde koud aan onder haar blote voeten en dus sloeg ze maar snel de warme ochtendjas om zich heen die Josephine haar gegeven had om een beetje te compenseren voor de kou. Op de gang was het verder stil en niemand in huis leek echt wakker te zijn. Echter, toen ze de deur van de babykamer open duwde bleek er al iemand te zitten. Geschrokken hield ze haar adem in en trok wat bleek weg. Voor een moment overwoog ze om de deur vlug weer dicht te trekken, maar hij had haar al gezien. OOC: Privé <3

En dat was het moment dat ze zich voor Keane's deur waande. Zelfs toen ze voor zijn deur wist ze niet honderd procent zeker wat ze nou precies wilde bereiken, maar ze wist dat ze hem nodig had. Financieel, emotioneel... Ze was expres vroeg in de ochtend gegaan, maar hij was niet thuis. Als Eva de moeite had genomen om hem daar naar te vragen die ene avond van Sam's bruiloft, misschien dat ze dan wel had geweten dat hij zijn tijd nu voornamelijk hele dagen en nachten in kroegen doorbracht, al had hij dat vast ook nooit eerlijk zo gezegd, ,want uiteindelijk was zij toch één van de grote redenen dat hij dat deed. Voor ze weg kon gaan had Josephine haar echter al gezien en even had Evangeline gedacht dat het moment voorbij was en ze hier en nu terug gesleept zou worden naar Gordon Castle. Ze wist dat Charlie naar haar op zoek was (geweest) en zijn zusje was vast een van die personen die haar bij hem terug af zou leveren. Maar Josie leek daar vreemd genoeg geen intentie toe te hebben. In plaats daarvan was er thee en koekjes en oh Keane kwam vast zo thuis (dat was een leugen, Keane kwam helemaal niet thuis, al wist Josie dat vast ook niet) dus ze kon best blijven, geen probleem. Eva begreep niet precies waarom Josephine het deed, waarom ze zo aardig bleef, zo lief, alsof ze helemaal niet een aantal weken terug Charlie's hart had gebroken. Misschien was het allemaal onderdeel van een of ander plan om haar uiteindelijk toch terug naar Charlie te praten -Josephine met haar eeuwige optimisme-, maar het maakte niet uit. Het zou toch niet werken. Eva voelde zich er niet echt op haar gemak, meer dan ooit voelde ze zich eigenlijk een indringer in dit huis. Maar Josie deed alsof ze het niet zag, of misschien zag ze het ook wel niet. Misschien was ze de afgelopen maanden wel beter geworden in toneelspelen dan ze eigenlijk had gedacht. De thee werd koud, de uren gleden voorbij. Keane kwam nog steeds niet thuis, Josephine stond er op dat ze bleef. Hij was er vast morgenochtend en hier was niemand die haar lastig viel. Ze had vast nee moeten zeggen, maar het was moeilijk om nee te zeggen Josephine en er was toch niet echt een andere plek waar ze nou liever heen wilde of heen kon. Het was even goed als een hotel, misschien zelfs beter, ,ze had niet zoveel geld meer over. Slapen deed ze waar dan ook heel slecht. En inderdaad, niemand zou zo snel verwachten dat ze hier zou zijn, dus in ieder geval zou ze met rust worden gelaten.

Zaterdag 2 december 1837 - Keane & Josephine's huis in Cambridge Van alle plekken waar Evangeline de afgelopen weken was geweest, had ze nooit gedacht dat ze hier zou eindigen, in de logeerkamer van Keane's huis in Cambridge Hoe ze hier terecht was gekomen? Dat is een groter verhaal voor topics die ik hierna zo snel mogelijk af ga schrijven aaaah, maar het kwam er op neer dat ze hem vanochtend hier was gaan zoeken. Het was een redelijk riskante missie. De afgelopen weken was Evangeline namelijk, zo goed als maar mogelijk was, van de aardbodem verdwenen. Het artikel van de Heks en Haard had er niet ver naast gezeten. Een aantal weken terug was ze vertrokken uit Gordon Castle zonder iemand in te lichten over haar vertrek. Wekenlang had ze geprobeerd haar verloving met Charlie te laten werken en haar reputatie er mee te redden, maar het had alleen maar geresulteerd in groeiende irritaties en knallende ruzies. En na die avond dat Paige langs was gekomen om haar te betrekken in haar geheime huwelijksceremonie met Sam, leek alles wel in een nieuw perspectief te staan en eigenlijk wist Eva vanaf dat moment ook wel, dat het voorbij was. Want er was geen manier waarop dit zou werken. Alleen maar manieren waarom ze hem meer pijn zou doen. En dus had ze hem een brief geschreven met een laatste leugen, haar verlovingsring erbij in de envelop achtergelaten en was ze gewoon weg gegaan. Waar ze heen ging wist ze eerlijk gezegd niet precies, alleen dat ze niet de behoefte had om ook maar iemands vragen te beantwoorden zodra de inhoud van haar brief de buitenwereld bereikte. En dus was er eigenlijk maar één optie, ergens heen gaan waar niemand haar kon vinden. De eerste dagen was het eigenlijk best wel prettig, rustig, nu niemand meer over haar schouders keek, nu ze weer kon toveren wanneer ze maar wilde (iets wat in Gordon Castle niet had gemogen, tot haar ultieme frustratie) en even geen druk voelde van welke kant dan ook. Maar het was ook best eenzaam. Evangeline was nooit goed geweest in alleen zijn, zelfs al was ze nu eigenlijk nooit meer alleen, maar een groeiende baby in je buik was nou niet bepaald spraakzaam gezelschap. Uiteindelijk was het toch allemaal maar een tijdelijke oplossing, want ze kon niet altijd weg blijven, zelfs als ze het wilde. Daar had ze nooit genoeg geld voor en bovendien had ze al wel eens eerder bewezen hoe slecht ze er in was om zomaar achter haar te laten. Maar waar moest ze dan heen? Het was niet alsof haar geheim nog lang een geheim kon blijven -en zelfs als dat wel kon, als ze haar groeiende buik nog lang wist te verbergen, op een dag was er dan toch een baby. En een baby kon je al helemaal niet verbergen, tenzij je hem weg gaf. Eva had er wel eens over nagedacht. Het zou haar vast veel problemen besparen, maar ze kon het niet over haar hart verkrijgen. Ze wilde de baby houden, dat was nooit echt een punt van discussie geweest, maar dat betekende ook dat ze moest leven met de gevolgen. Ze kon haar familie er over vertellen, maar Eva was bang dat ze in hun pogingen om haar te helpen, haar problemen alleen maar zouden vergroten. Ze zou haar vrienden er over kunnen vertellen, maar die zouden nooit volledig de ernst van de situatie snappen (de ernst die erbij kwam als Owain Cadwgan al elke stap die je maakte in de gaten hield en je het liefst gewoon van de aardbodem zou vegen als het even kon). Maar ze kon het ook niet alleen. Ze had het geprobeerd de afgelopen maanden, maar ze wist het gewoon even niet meer en ze kon dit niet zonder ook maar een beetje hulp van... iemand. Gewoon iemand. .Iemand die het allemaal net iets beter begreep. Iemand die bijna alles voor haar zou doen. Iemand die altijd voor haar zou kiezen, als het kon. Hij had het zelf gezegd en elke avond voor ze in slaap viel dreunden zijn woorden door haar hoofd. En langzaam begon ze zich af te vragen of ze hem misschien een keus moest geven. Ze kon het toch niet altijd voor hem verborgen houden. Oh, ze had het heus wel overwogen, maar het lag allemaal iets gecompliceerder als je geliefde toevallig ook je baas was en je nog net niet aan hem had beloofd dat je je geheime relatie, die je met zoveel moeite verbroken had, wel weer op wilde pakken. Bovendien was er een deel van haar, een romantisch deel, dat ook wel wilde dat hij het wist.

Ginger Lennox - 20 september 1837 Jennifer Lennox - 20 september 1837

@Austin Davidson koopt 2 loten (1 voor zichzelf en 1 voor @Adore Appleby) @Blanche Ingram koopt 2 loten (1 voor zichzelf en 1 voor @Noah Leadley maar dat betekent helemaal niks oke!!) @Cheyenne Johnson koopt 5 loten (1 voor zichzelf, 1 voor @Tristan Johnson, 1 voor @Charlotte Johnson, 1 voor @Whiskey Johnson en 1 voor @Scotch Johnson) @Cassandra Haysward koopt 1 lot @June Johnson koopt 2 loten (1 voor zichzelf en 1 voor @Jayden Johnson) @Madeline Rosanvallon koopt 3 loten @Valentina Callahan koopt 1 lot voor @Boreas Peregrine @Zachary Davidson koopt 3 loten (1 voor zichzelf, 1 voor @Happiness Morgenstern en 1 voor @Jennifer Churchill/Zijn kind) @Olivia Finch-Hatton koopt 7 loten (1 voor @Ronan Lennox, 1 voor @Anne Lennox, 1 voor @Blythe Lennox, 1 voor @Lyre Lennox, 1 voor @Evangeline Lennox, 1 voor @Floriana Lennox en 1 voor @Adeline Bruxley volgensmij heb ik nu alle familieleden gehad)

@Ronan Lennox koopt 5 loten, 1 voor elk lid van zijn gezin @Rebecca Thwaite koopt 1 lot

@Samuel Everett @Paige Alastor @Keane Cadwgan @Evangeline Lennox Inspired by: Ed Sheeran - Nancy Mulligan 1837 I was twenty years old when I met the woman I would call my own Paige she was my yellow rose we got married wearing borrowed clothes and now our kids will all grow old In the house that my father left me She and I went on the run Don't care about religion She took my name and then we were one Down by the Scottish border 1834 On the winter day when I proposed I made that wedding ring from Galleon gold and I would ask my grandfather but he would say no oh never had I seen such beauty before the moment that I saw her She and I went on the run Don't care about religion I was gonna marry the woman I love Somewhere by the Scottish border

Natuurlijk had ze kunnen verwachten dat Keane hier zou zijn, maar eerlijk gezegd was het niet eerder in haar opgekomen tot het moment dat ze hem ook daadwerkelijk naast Samuel zag staan. Evangeline glimlachte wat vaagjes naar haar beste vriend die haar in een omhelzing trok. Gosh, mensen moesten echt stoppen met haar spontaan knuffelen en hartaanvallen bezorgen. "Natuurlijk ben ik gekomen Sam!" Maar Sam leek al snel helemaal geen oog meer voor haar te hebben. En dus moest ze het doen met het gezelschap van Keane. Wat ze normaal heus niet zo erg had gevonden, maar nu wel een beetje. "Hij kan niet trouwen zonder zijn twee beste vrienden, toch?" glimlachte ze Keane ietwat gespannen toe. Zijn aanwezigheid maakte haar een beetje zenuwachtig, zeker nu ze hem eigenlijk al een tijdje niet meer had gezien en dat maakte het er nou niet echt gemakkelijker op om zich normaal te gedragen. "Oh.. hmm wel prima." Nee Eva. Als iemand aan je vroeg hoe het ging dan zei je gewoon "oh ja goed met jou?" dan ging je geen stomme verhalen als "wel prima" ophangen wat natuurlijk helemaal niet "wel prima" betekende, zeker als je iemands blik ontweek. "Dus, staat het theater nog steeds overeind? Of is het vergaan in chaos sinds mijn afwezigheid?" ratelde ze zo snel mogelijk over haar eigen antwoord heen, terwijl ze voorzichtig haar arm door die van Keane haakte. Haar hand tintelde zachtjes door de aanraking, maar ze probeerde het niet te laten merken. In plaats daarvan besloot ze haar blik op de twee mensen voor haar te richten. Zelfs vanaf de achterkant, waar je hun gezicht niet goed kon zien, kon je zien dat ze straalden. Als twee sterren in de donkere nacht. "Ik denk dat ik geen van beide in lange tijd zo blij heb gezien als in dit moment." Het was fijn om twee mensen zo ongelofelijk gelukkig te zien, om te weten dat zoiets nog bestond. "Dus ja, waarom niet? Is dat niet de beste reden om te trouwen, omdat de ander je zo gelukkig maakt?" Keane was niet blij in zijn huwelijk met Josephine, maar hij had daar natuurlijk ook nooit zelf voor gekozen. Maar als ze die logica aanhield, dan zou ze blij moeten zijn met Charlie en Eva wist niet zo zeker meer of ze dat nog was. Oh eerst wel, toen hij haar kon laten lachen, terwijl niemand anders dat kon, maar tegenwoordig viel er niet altijd meer zoveel te lachen. Tegenwoordig maakten ze vooral veel ruzie. Ze had zich voorgenomen om zoveel mogelijk naar Sam en Paige te blijven kijken, maar toch kon ze het niet helpen om even opzij te gluren naar Keane. Hij had die typische blik in zijn ogen die hij wel vaker had als hij eigenlijk net iets teveel gedronken had, dezelfde blik die hij toen ook had gehad. Het maakte haar nostalgisch, alsof ze plotseling terug waren gegaan in de tijd. "Weet je nog dat wij naar Schotland gingen?" fluisterde ze zachtjes, bijna ademloos, niet zeker of ze dit soort geheimen die al drie jaar op haar hart lagen wel uit moest spreken. Als ze ook maar een beetje slimmer zouden zijn geweest, zoals hen.. Misschien dat het beter zou zijn gegaan als ze niet zo jong waren geweest, zo naïef. Zou alles dan echt anders zijn? Of was er geen weg om de toorn van Owain Cadwgan? "Zou je het nog eens doen? Als het kon. Of zou je nu zeggen dat het een slecht idee is?"

Evangeline zou heel veel tegen Paige kunnen zeggen. Dat "Hoe eerder hoe beter" heus ook nog wel volgende week kon, of over twee weken of over een maand, dat er vast veel meer mensen bij hun bruiloft zouden willen zijn, dat het toch veel leuker was om hier wat langer mee bezig te zijn in plaats van zomaar naar Schotland te vluchten. Maar het voelde hypocriet en bovendien was dat laatste niet waar. Ze had meer plezier gehad die ene nacht met Keane en de dromerige dagen die er op volgenden dan de hele afgelopen maand bij elkaar. Als Paige dit echt graag wilde, waarom niet? Het was idioot en onbezonnen, maar juist dat maakte het zo echt. Als je niet meer hoefde na te denken, omdat je het gewoon wist, dat dit was wat je wilde, dat dit de persoon was met wie je de rest van je leven door wilde brengen. En in ieder geval hadden Paige en Sam het al beter gepland -je kon wel zien wie hier de Ravenklauwers waren- want ze hadden een plek én getuigen. Zweinsveld. Jezus, Zweinsveld. Ze kon zich plotseling wel voor haar hoofd slaan dat ze daar zelf nooit aan had gedacht. Hoe anders zou alles dan zijn geweest? Voor een moment stond Evangeline daar wat weggezonken in gedachten en haatte ze zichzelf meer dan ooit. Want uiteindelijk was het haar schuld, want zij had Keane ergens mee naartoe genomen en waar ze ook waren beland, zij had dat gedaan. Veel tijd om er over na te denken op dit moment was er echter niet, want Paige stond haar twijfelend aan te kijken. Evangeline wierp nogmaals een blik op de jurk. Op zich kon ze best de kleur aanpassen voor Paige, maar... zij had dat ook ooit gedaan en eerlijk gezegd had ze best gewild dat iemand haar wat meer had geholpen. "Ik heb een beter idee." Ze greep Paige bij de hand en begon haar richting de trap te slepen. "Het duurt niet lang, ik beloof het." Gelukkig waren haar vertrekken niet zo ver, nouja, voor kasteelafstand dan, Evangeline vond het alsnog oneindig lopen en begreep nu wel waar al die rijke dames hun mooie figuur vandaan haalden. Je hoefde alleen maar je slaapkamer veel te ver van de eetkamer laten bouwen. Eenmaal in haar kamer sleepte ze Paige mee richting de kast en trok deze triomfantelijk open. "Dit is mijn bruidsjurk." Ze trok de jurk de kast uit en stak hem uit naar Paige. Het was mooie jurk, natuurlijk gemaakt van allerlei zachte, veel te dure stoffen, maar toch oogde het nog relatief simpel en niet te opvallend. Het hoefde ook niet teveel te zijn, het moest persoonlijk zijn, zoals de kleine roosjes van Lennox in het kant en al die andere kleine details, die haar er gewoon aan herinnerden wie ze was. "Jij zou hem moeten dragen. Nee, ik sta er op dat je hem draagt. Echt waar. Ik weet zeker dat hij je prachtig zal staan." Paige verdiende het en dan werd hij in ieder geval één keer gedragen. Bovendien was het niet heel moeilijk om hem een beetje aan te passen zodat ze er in kon, want hij was redelijk wijd aan de onderkant en ze had hem er op gemaakt om eventuele babybuikjes te verbergen. Gewoon, voor de zekerheid. Nu was die van Paige niet helemaal meer te verbergen, maar Sam wist in ieder geval waar hij aan begon. "Je trouwt maar één keer," glimlachte ze bemoedigend. Of nouja, meestal toch. Evangeline hoopte eigenlijk nog steeds op een tweede (en deze keer een echte) bruiloft voor zichzelf, al leek die hoop met de dag meer en meer te vervliegen. "Voor je het weet zie je er uit als een echte bruid, Sam gaat niet weten wat hij ziet." Nee en Evangeline ook niet als ze zo meteen aan Paige's hand richting Zweinsveld zou verdwijnselen en plotseling weer oog in oog stond met de persoon die ze de afgelopen maand niet zo heel erg subtiel soort van had ontweken.

"Nee, Sam is helemaal niet zo moeilijk om mee samen te wonen." Makkelijker dan haar verloofde. Zucht. Eva liet haar vingers wat over de zachte stof glijden en hing het toen weer terug aan het haakje. "Hij is eigenlijk best wel op zichzelf, zelfs al woon je samen met hem in één huis. De helft van de tijd is hij toch aan het studeren." Ze grijnsde wat. "Maar het is wel heel gezellig om samen te eten en dat soort dingen." Als hun schema's het toelieten deden ze dat toch altijd wel samen en verder was het gewoon fijn om te weten dat er vaak iemand thuis was, gewoon, voor als je even iemand nodig had of wat gezelschap wilde. "Voor ik met Sam samen ging wonen heb ik een tijdje een kamer alleen voor mezelf gehad, maar dat vond ik maar niks. Ik kan niet zo goed alleen zijn. Ik denk dat ik gewoon teveel gewend ben aan mensen om me heen." Glimlachend knikte ze richting Paige's buik. "Maar jij bent ook al snel niet alleen meer." Ja, ja, prioriteiten! Eerst dekentjes dan. Braaf volgde Evangeline Paige de juiste kant uit, terwijl ze ondertussen in haar hoofd haar eigen lijstje probeerde te maken. Als ze zo rondkeek was er zoveel wat je nodig had en waar ze nog niet aan had gedacht. Haar handen kriebelden om het allemaal vast te pakken en dus haakte ze haar vingers maar in haar jurk. Er was nog genoeg tijd, probeerde ze zichzelf gerust te stellen. Nog maanden, om alles te regelen. Nu waren er eerst andere dingen die ze moest regelen en dan kwamen die babyspullen ooit wel. Maar Paige had dekentjes nodig, dus die mocht ze van zichzelf wel vastpakken. "Dus wat denk je?" vroeg Eva nieuwsgierig en ze tilde een roze dekentje op. "Wordt het een jongen of een meisje?"

"Oh nee, dit is gewoon hoe ik mijn dagen doorbreng. Ik word binnenkort benoemd tot professioneel kegelaar," antwoordde Evangeline met een zo serieus mogelijk gezicht. Het was echter onmogelijk om die gezichtsuitdrukking lang vast te houden, dus al snel proestte ze het uit. "Nee, ik studeer Heelkunde. Op de babyafdeling, niet op de Intensive Care ofzo. Dus mensen aanrijden met een slee helpt me nou niet perse aan extra werk, als je dat zo dacht." Wauw, zouden er mensen zijn die dat deden? Vast niet toch? Dat was zo gemeen! Er waren altijd wel genoeg heksen en tovenaars die per accident allerlei ongelukken veroorzaakten voor anderen of zichzelf. Politieke wetenschappen, daar had ze nou echt niks mee, maar als Aaron het interessant vond moest hij het vooral doen. Zelf kon Evangeline nooit zoveel aandacht opbrengen voor alles wat met politiek te maken had, haar gedachten dwaalden altijd af naar andere dingen. "Maar het is leuk om je te ontmoeten Aaron, ondanks de omstandigheden." En oh ja, die boom. Dat was een goede. Wellicht moest ze iets minder praten en beter opletten. Toen het gevaar weer wat leek te zijn geweken keek ze ietwat opgelaten naar hem op. "Weet je zeker dat die heuvel een goed idee is? We kunnen ook gewoon warme chocolademelk met rum gaan drinken ofzo." Voor ze echt per ongeluk iemand het ziekenhuis inreed, inclusief zichzelf.

Verbluft liet Evangeline zich in de wat ongemakkelijke knuffel trekken en heel even verstijfde ze een beetje. Niet dat ze iets tegen knuffels had hoor, maar plotseling zo stevig tegen iemand aan worden getrokken had toch wel enig risico op eh, nouja, gelukkig was haar buik nog niet zo aan het groeien als die van Paige en bovendien leek Paige veel te enthousiast en afgeleid om er ook maar op te letten. Niet zo gek trouwens dat ze hier zo stuiterend in de gang stond, want ze ging trouwen. "Wat?" stamelde Evangeline verbaasd. "Ik wist helemaal niet dat jij en Samuel..." O mijn god, was ze nou werkelijk zo erg bezig geweest met haar eigen problemen dat ze totaal niet door had gehad dat haar beste vriend opeens een vriendinnetje had? Het was vast recht voor haar neus gebeurd en ze had het niet eens gezien! Plotseling voelde ze zich best wel schuldig dat ze de afgelopen tijd helemaal geen oog meer voor haar vrienden had gehad. "Oh ik ben een verschrikkelijke vriendin," klaagde Eva beschaamd. "Sinds wanneer..." Of was het soms gebeurd vlak nadat ze naar Gordon Castle was vertrokken? Maar dan had Paige misschien wel iets gezegd toen ze samen naar de wegisweg waren gegaan. Honderd vragen leken wel tegelijkertijd door haar gedachten te tuimelen en verward schudde Evangeline haar hoofd. "Maar eh, natuurlijk wil ik dat wel." Opgewekt kneep ze in Paige's hand. Samuel was haar beste vriend. Paige was haar vriendin. Er was werkelijk geen enige reden om nee te zeggen op dat verzoek. Behalve.. "Maar wacht jullie gaan nu trouwen? Als in... nu meteen?" Ja Eva, er was niet echt een andere tegenwoordige tijd. "Waar? Waarom nu?" Natuurlijk kon ze de noodzaak wel begrijpen -hallo? waar was ze zelf anders de afgelopen maand mee bezig geweest. Als vrouw kon je niet snel genoeg je reputatie redden als je plotseling ongepland zwanger was- maar het was toch allemaal wel een beetje.. onverwacht. Ze was echt blij voor Sam en Paige, maar de woorden hadden nog even de tijd nodig om in te zinken, de beelden in haar hoofd een moment om hun plekje op te zoeken Voor een moment liet ze haar blik over Paige glijden. Het meisje zag er alles behalve uit als iemand die op weg was naar haar eigen bruiloft, eerder alsof ze zo laat op de avond gewoon nog even een wandeling ging maken. "Je gaat niet dat dragen toch?" Ja, je kon best zomaar naar Schotland vertrekken om te trouwen, maar er waren prioriteiten die je moest stellen.

Gordon Castle - Schotland Evangeline had haar vrienden inderdaad al een aantal weken niet gezien. Ze logeerde nu al bijna een maand in Gordon Castle onder het excuus van "ik moet zoveel voor mijn bruiloft plannen", terwijl van het werkelijk plannen van een bruiloft eigenlijk nog lang niet zoveel terecht was gekomen. Maar het was goed om even weg te zijn, want het was allemaal een beetje teveel geweest. Teveel om Samuel elke dag onder ogen te komen en recht in zijn gezicht te liegen, teveel om Keane op werk te zien en te weten wat alleen zij wist, om niet eens meer te weten hoe ze zich in godsnaam rond hem moest gedragen zonder dat het verdacht werd -al leek hij het ook niet meer te weten, dus misschien viel het niet zo op-, teveel om gesprekken met haar vrienden te voeren en elke keer maar te doen alsof alles wel oke was, terwijl ze zich alles behalve oke voelde. Niet dat het op Gordon Castle allemaal zoveel beter was. Want waar Sam en Paige's beginnende liefde langzaam opbloeide, was in het koude hoge Schotland langzaam iets aan het verwelken, rozenblaadje voor rozenblaadje. Maar hier kon ze in ieder geval proberen haar problemen op te lossen en het was makkelijker om te liegen tegen mensen die haar toch niet zo goed kenden, hoewel het met de dag moeilijker werd. De tijd begon immers ook wel een beetje te dringen. Misschien was dat wel waarom ze steeds dommere dingen deed om het weer goed te maken en natuurlijk zorgde het alleen maar voor meer problemen. Alsof Charlie er niet achter zou komen als ze achter zijn rug om gewoon allerlei beslissingen zou maken (maar weet je ze had gewoon gehoopt dat als ze eenmaal wat verder op weg waren, als alles voor de bruiloft gewoon geregeld was, dat het eindelijk een beetje op kon gaan schieten, dat hij het niet erg zou vinden om nu al te trouwen, want hij hield toch van haar? Dus waarom zou hij willen wachten? Het was een punt waar ze wel eindeloos over door konden gaan, want blijkbaar was dat juist een reden om alle tijd te nemen. Bullshit. Zij had ook geen tijd nodig gehad toen ze met Keane wilde trouwen. Het enige wat je nodig had was de ander). Alsof hij niet boos op haar zou worden om de dingen die ze zei en deed (maar natuurlijk was hij wel boos want "Het is onze bruiloft Eva, niet alleen die van jou" en "Dit was de zoveelste keer, luisterde ze wel eens naar wat hij zei?"). Alsof ze zijn grenzen altijd maar kon blijven verleggen (ze had gehoopt van wel, maar het was natuurlijk gebleken van niet. Laten we het er maar op houden dat Charlemagne Gordon-Lennox heus niet zo gelukkig was op dit moment met Evangeline's continue aanwezigheid om hem heen, dus stop maar met jaloers zijn Keane. Was absoluut nergens voor nodig). Soms vroeg ze zich wel eens af wat ze hier überhaupt nog deed, maar om een of andere reden maakte de gedachte om dit alles dan maar gewoon de rug toe te keren haar alleen maar benauwder. Van bepaalde keuzes was er immers geen weg meer terug. Dat wist ze nu ook wel. Hard geklop op haar kamerdeur deed haar opschrikken en verward schoot Evangeline overeind van haar bed. Oh Merlijn, was ze nou alweer in slaap gevallen? Het was ook wel een lange dag geweest en al die discussies elke keer kostten zoveel energie. Deze hele zwangerschap kostte haar al haar energie leek het wel. Verschrikkelijk. “Ja?” mompelde ze richting de deur, half wanhopig vasthoudend aan de flarden van dromen die haar hoofd verlieten. Het was een fijne droom geweest, maar ze kon zich niet nu al niet meer herinneren waarom. “Miss Lennox, er is een gast voor u beneden. Ze zegt dat het dringend is.” Een gast? Ze had toch helemaal niemand uitgenodigd? Of werd ze nu al zo vergeetachtig? “Eh oke… ik kom er aan!” “Paige?” begon Evangeline verbaasd toen ze niet veel later de gang in wandelde. De laatste keer dat ze haar vriendin had gezien was een aantal weken geleden toen ze gingen winkelen, maar dat had eigenlijk al bijna iets teveel van Eva's zelfbeheersing gevraagd. “Wat een verassing! Wat doe je hier?” Ze wist nog niet zeker of ze het een leuke verassing vond, maar het was in ieder geval fijn om weer eens een oprecht vriendelijk gezicht te zien. "Is alles goed?"