Evangeline Lennox

Oh lol, in mijn gedachten gaat een galjoen altijd eerder richting de 50 dan de 500 euro (hoezo hebben ze ook echt maar 3 soorten munteenheid in de magische wereld). In dat geval is het misschien een beetje veel

Ik ga weer even door een moeilijke periode en ik merk dat posten daardoor niet echt lukt deze week. Mijn hoofd staat er niet zo naar. Daarnaast ben ik deze week ook echt weer begonnen aan mijn (derde, kill me now) masterscriptie en begint het testen al snel, in februari. Dat is best wel even een grote stap weer voor mij, want ik zat er heel erg tegenaan te hikken. In ieder geval, er speelt veel in mijn leven. Dat kost allemaal erg veel energie. Dus heb geduld met mij <3 ik zal posten wanneer het mij lukt! Het ene moment is dat wellicht vaker of juist weinig, maar dan weten jullie dat ik afwisselend aanwezig kan zijn. Dikke kus <3

Nou vooruit <3 ;P

@Blanche Ingram heeft een relatie met @Noah Azarola (shut up) @Austin Davidson heeft een relatie met @Adore Appleby @Helena Lennox is getrouwd met Tristain Lennox @Delilah Johnson is getrouwd met Max Johnson @Happiness Davidson en @Zachary Davidson zijn getrouwd To be fair, I'm not sure where to place Keane & Eva haha

@Agatha Thwaite & @Raine Salisbury She fell for the idea of him And ideas, were dangerous things to love

@Keane Cadwgan & @Evangeline Lennox Holding you was never enough I needed to melt into you mix our colors like paint fuse our atoms make us one

Begin januari 1839, ergens op de wegisweg De frisse lucht kwam als een verlossing en Evangeline nam diep adem, haar blik op het waterige winterzonnetje gericht, dat de besneeuwde daken van Londen een beetje op moest vrolijken. Eva had nooit zo van de winter gehouden. Winters in Engeland waren te koud. Veel liever bracht ze haar winters binnen voor het haardvuur door dan buiten in de sneeuw. Maar vandaag had ze echt even naar buiten gemoeten, weg van het tehuis, van haar kamer, van het eeuwige... gehuil aan de andere kant van de muur. Evangeline wist ook wel dat hij er niets aan kon doen, de baby van het meisje in de kamer naast haar. Hij was ziek, zoals zoveel mensen ziek werden in de winter, en baby's huilden soms nou eenmaal veel. Ze nam het hem niet kwalijk. Ze nam het zijn moeder niet kwalijk.Maar zijn gehuil echoode wel door in haar dromen. Alleen was het in haar dromen niet zijn gehuil, maar dat van Griffith en rende ze door eindeloze gangen op zoek naar haar zoon. Ze opende deur, na deur, na deur, alsof ze zich in een gigantisch doolhof bevond dat haar alleen maar in cirkels leidde, maar nooit naar de plek waar ze moest zijn. Nooit naar hem. En als ze wakker werd en ze het kussen tegen haar borstkas drukte, om bij gebrek aan haar kind maar iets vast te kunnen houden, kon ze alleen maar hopen dat het maar een droom was, dat alles goed met hem ging, dat hij niet ook ziek was en huilde om zijn moeder die nooit kwam... Haar adem blies witte wolkjes in de lucht en de sneeuw knerpte onder haar voeten, terwijl ze haar weg begon door het steegje richting de wegisweg. Eva wist niet precies waar ze heen ging, maar het maakte ook niet echt uit. Als het maar even ergens anders was, waar ze niet herinnerd werd aan alles wat ze soms zo graag even wilde vergeten. Gelukkig was er altijd wel leven op de wegisweg, kou of niet. De kerstmarkt op het plein stond nog steeds, maar daar had ze ook niet echt zin in, want dat deed haar dan weer aan haar familie denken. Pff. Misschien moest ze maar ergens anders heen gaan. Een park in Londen, of het bos ofzo. Ze kon moeilijk bomen de schuld gaan geven dat ze haar ergens aan herinnerden toch? Ze had echter nog maar amper een paar stappen het steegje uit gezet toen vanhuit haar ooghoek iets of iemand met een snelheid op haar afvloog. Eva onderdrukte een gilletje, probeerde in een soort automatisme te grijpen naar haar toverstok, bedacht zich toen dat ze die niet meer had, en gleed half uit in de sneeuw. "Kijk toch uit," vloekte ze zachtjes en eigenlijk wilde ze het liefst zo snel mogelijk zich omdraaien en verder lopen, maar pas toen ze opkeek besefte ze dat deze persoon haar wel erg bekend voorkwam. Nu was Evangeline al bleekjes, maar het laatste beetje kleur trok nog wat verder weg uit haar gezicht. Oh... Merlijn. Was er nog tijd om... toch er vandoor te gaan? Onzichtbaar te worden? Door de grond te zakken? Alle bovenstaande opties? OOC: Met Maxime <3

Eva had geweten dat dit moment ooit zou komen, of nouja, ze had het in ieder geval gehoopt. Als je een jaar lang van de aardbodem verdween en niets meer van je liet horen, kon je immers niet verwachten dat al je vriendschappen het zouden doorstaan. Maar blijkbaar had George besloten dat ondanks dat ze de meest waardeloze vriendin ooit was geweest, ze toch nog wel een bezoekje waard was. Eva voelde zich stiekem wel een beetje zenuwachtig. Het was ook zo lang geleden en ergens schaamde zich ook wel een beetje dat hij nu hierheen zou komen, dat hij wist dat ze hier woonde, want nouja, het was toch niet echt de plek waar ze het liefst zou zijn. Maar goed, daarvoor was het toch al te laat. En het feit dat hij uberhaupt langs wilde komen, was eigenlijk veel meer waard. "George!" antwoordde ze, een soort lichte verrassing in haar stem, alsof ze niet echt had verwacht dat hij werkelijk voor haar deur zou staan en Eva wierp een blik op zijn handen vol spullen. Dat had hij toch niet allemaal voor haar meegenomen? Vlug zette Evangeline een stap opzij, zodat hij binnen kon komen en keek even haar kamer rond. De kamers hier waren redelijk simpel ingericht, ze bevatten alles wat je nodig had en eigenlijk niet veel meer. Ze had wat spullen van het tehuis gekregen en haar grootmoeder had een deel van haar spullen gebracht die ze een jaar geleden thuis achter had gelaten. Maar zelfs met die paar spulletjes van thuis, wist de kamer niet echt de essentie van thuis op te wekken. "Je kan het daar wel laten." Eva wees op de kleine tafel in de hoek en een flinterdun glimlachje, dat alleen haar ogen niet echt bereikte, gleed over haar lippen. Het was inderdaad goed om hem te zien. Ze had George gemist. Ze had al haar vrienden gemist. Wat onwennig friemelde ze met haar vingers aan haar jurk. "Ik ben ook heel blij om jou weer te zien." Goed, het was misschien niet direct van haar gezicht af te lezen, maar ze meende het wel. "Het spijt me... dat het zo lang duurde. Hoe gaat het met je?"

6. De geliefde Het was geen geheim dat Evangeline Lennox een romantische ziel was. En wat was er nou romantischer dan verboden, ware liefde. Schrijvers wisten het ook, want de literatuur stond er vol mee. En hoewel de eindes van die verhalen vaak tragisch waren, waren ze ook angstaanjagend mooi en om bij weg te dromen. Natuurlijk was het idee van Keane Cadwgan aantrekkelijk voor haar geweest. Hij was rijk, hij was knap, hij zag haar staan. Natuurlijk had ze zich graag laten verleiden door zijn charmante glimlachjes en het warme gevoel dat hij opwekte in haar buik als zijn hand even die van haar aanraakte. Ja, hij was verloofd met iemand anders, maar was naast ware liefde, onbeantwoorde onbereikbare liefde niet het meest romantische van allemaal. Het vast beter geweest als hij haar liefde inderdaad onbeantwoord had gelaten. Als hij die dag dat ze er uit had geflapt dat ze van hem hield, inderdaad weg was gelopen. Maar hij was terug komen. Hoe vaak hij haar ook pijn had gedaan of zij hem had weggeduwd, hoe vaak ze ook ruzie hadden gemaakt over grote en kleine dingen. Het maakte niet uit. Hij kwam altijd terug. Uiteindelijk kwam hij altijd bij haar terug.

Op sommige avonden kon ze, als haar raam op een kier stond, de mensen op straat horen die op weg waren naar het theater. Als ze haar best deed, kon ze zelfs zien. Mannen en vrouwen in prachtige kleding, hun haar in model, hun stemmen gevormd tot opgewonden geroezemoes dat ze net niet kon verstaan. Eva vroeg zich af wat ze zouden gaan zien en dacht dan wel eens aan de stukken die ze had zien draaien in The Manour en The Augury. Een klassieker, misschien, of een nieuw geschreven stuk. Er was iets magisch aan mensen volledig op zien gaan in een verhaal, om de acteurs en actrices te zien transformeren in hun rol en de muziek tot leven te voelen komen. Je kon je voor een uur volledig in een andere wereld wanen of compleet iemand anders zijn. Wie wilde dat nou niet... Zij wel. De stemmen stierven langzaam weg, de laatste voetstappen haasten zich naar binnen om hun plek op te zoeken en de deur ging dicht. Even zou iedereen daar binnen een andere rol aannemen. Misschien werden armen mensen wel rijk of een koning. Op het podium was alles mogelijk en echt, tenminste totdat het doek viel, totdat het over was. Het was net zoals alles wat ze zich ooit in haar hoofd had gehaald. Dat ze samen kon zijn met Keane, dat ze met hem kon trouwen en samen met Griffith hun eigen gezinnetje konden vormen. Het was niets meer geweest dan een toneelstuk, dat realiseerde ze zich nu wel. Een rol die ze voor een kort moment had mogen spelen, van had mogen genieten. Ze had er in geloofd en net zoals de mensen in het theater had ze gewenst dat het langer zou duren, maar aan alle toneelstukken kwam een eind. Het doek viel, de magie waaide over... en dan, voor je het wist, was het weer voorbij. En had je alleen nog maar de herinneringen.

Sorry voor de vertraging vanwege de feestdagen en ziekte. Ravenklauw!

Hi, Voor je gesorteerd kan worden zou je nog de link van je Personage Dossier in je profiel kunnen plaatsen? Dankjewel! Laat maar weten als je dit hebt gedaan.

5. De Kunstenaar Technisch gezien, had ze die opleiding ook niet nodig, want ze kon altijd gaan schilderen. Wat was begonnen als haar hobby, werd uiteindelijk ook haar baan. En dan te denken dat ze in het begin amper haar tekeningen en schilderijen aan iemand had durven laten zien. Haar vader had haar natuurlijk wel verteld dat ze talent had, maar ja, dat was haar vader maar. Hij was dan wel een professional, maar ze was ook zijn dochter en welke vader bewonderde nu niet de kunstwerken van zijn kinderen. Maar toen Keane het zei, op de dag dat ze hem zenuwachtig giechelend wat van haar tekeningen liet zien, geloofde ze het een beetje meer. Eigenlijk had ze het niet helemaal aangedurfd toen hij haar een aantal maanden later vroeg of ze zijn portret wilde schilderen, maar ze kon toch geen nee zeggen tegen Keane Cadwgan? Eva had er nooit spijt van gehad. Het was een goed schilderij, niet haar beste want daarna leerde ze haar technieken nog te verbeteren, maar zeker goed voor haar leeftijd. Het had haar het vertrouwen gegeven om meer schilderen te aan verkopen. Hij kocht het, betaalde er net wat teveel sikkels voor en nu hing het ergens in Cadwgan Castle. Zes jaar later gaf Keane haar een baan in zijn theater. Nuja, eigenlijk was het al haar baan geweest. Decors schilderen was heel anders en (eerlijk gezegd ook wel wat minder uitdagend) dan portretschilderen, maar Eva hield er vooral van dat ze in het theater altijd was omringd door zoveel creatieve zielen. Al snel had ze echter een nieuwe uitdaging, als manager. Ze was er niet zo zeker van of ze die baan aan zichzelf gegeven zou hebben. Ja, ze “had er zelf om gevraagd”, maar het was half geweest om hem te ergeren. Het was duidelijk dat Keane hulp nodig had en ze had best veel gezien in de twee theaters waar ze had gewerkt, maar er waren vast betere mensen geweest. Mensen met meer ervaring, mensen die al eerder leiding hadden gegeven op die manier (en niet alleen maar als Hoofdmonitor van een afdeling). Maar hij had vertrouwen in haar gehad, vertrouwen dat ze dit goed kon, zoals hij haar vertrouwd had toen ze dat eerste schilderij voor hem had gemaakt. Je kon veel zeggen over haar relatie met Keane en hij had lang niet altijd het beste uit haar gehaald. Maar wel als het op dit aankwam. Hij had haar altijd gepusht om stappen te zetten waar ze zich nog niet zo zeker over voelde, altijd geïnvesteerd in haar kunst, in haar dromen, in haar carrière en haar studie. Alles zodat ze kon doen waar ze gelukkig van werd. Want van alle dingen die hij haar niet kon geven, kon dit in ieder geval wel.

Maar ze bleef ook zitten. Één keertje, maar dat was er natuurlijk wel eentje teveel. Dat was vast het eerste teken geweest dat ze haar prioriteiten tegenwoordig verkeerd legde en ze meer tijd met haar neus in de boeken dan met haar dronken hoofd op feestjes moest bevinden. En de studie die ze koos was wel leuk, maar wellicht toch meer bezigheidstherapie dan iets anders. Zodat ze niet aan hem hoefde te denken. En toch… toen studeerde ze in ieder geval wel. Probeerde ze er iets van te maken nu de kans haar was gegund. Ze had er zelf het geld niet voor gehad, maar ze kreeg het. Het deed haar soms voelen alsof ze een liefdadigheidsgeval was, maar je kon een gegeven paard niet in de bek kijken. In ieder geval niet totdat ze voldoende geld had verdiend om Josephine terug te betalen (of toch in ieder geval de rest van haar studie zelf). Ze had graag een studie willen afmaken, uiteindelijk, al was ze niet helemaal zeker of ze Heelkunde was blijven doen. Ze had altijd gedroomd van iets anders en misschien had ze daar uiteindelijk wel weer de moed voor gevonden om dat echt te gaan doen, om haar hart weer te volgen. Helaas had haar hart haar toen al zo erg in de problemen gebracht dat een opleiding er niet meer in zat en eigenlijk wist ze nu wel zeker dat ze er nooit meer één ging afmaken. Maar goed, van alle dingen, vond ze dat gelukkig het minst erg.

4. De Student Voor ze naar Zweinstein ging had ze altijd thuis les gekregen. Hoewel “thuis” niet altijd thuis was geweest, maar ook wel eens bij buren of familieleden. Je kon kennis immers het beste opdoen bij iemand die er ook echt veel vanaf wist. Dus leerde ze de basis voor Kruidenkunde, Toverdranken en Geschiedenis van haar moeder en vliegen van haar oom – dat laatste werd geen succes, maarja, ze had het geprobeerd. Op Zweinstein was het even wennen, maar ze kon over het algemeen goed mee. Als ze tenminste niet te druk bezig was met andere dingen, zoals het kasteel ontdekken, haar vrienden uitdagen om het Verboden Bos in te gaan of te giebelen met Lillian tijdens de les. Maar ze leverde haar huiswerk op tijd in (meestal dan, als haar pulkerik het niet op had gegeten), deed echt wel haar best (tenzij ze werd afgeleid), luisterde goed naar de uitleg (behalve als ze dromerig Keane’s naam tussen haar aantekenigen kalkte met extra veel hartjes er omheen). Ze haalde haar SLIJMBALlen, haar PUISTen en ze ging zelfs studeren, wat eigenlijk niet eens zo heel vanzelfsprekend was geweest.