Evangeline Lennox

@Blanche Ingram & @Noah Azarola But if I am darkness and you are light will we extinguish or burn bright?

@Eric Silvershore & @Felicia Harding And we used "I love you" like an apology for the things we could not give each other

Was dat echt waar? Had ze werkelijk alles gedaan wat ze kon? Evangeline wist niet of ze dat zou geloven als ze het tegen zichzelf had gezegd, maar het was fijn om het uit Keane's mond te horen komen. Het was sowieso fijn om met hem hier te staan, zijn armen stevig om haar heen geslagen. Zelfs al moesten ze allebei huilen en smaakten zijn kussen naar zout, drupten de tranen in haar rode krullen. Eva wist niet precies waarom Keane huilde, er waren veel redenen om te huilen momenteel, misschien waren ze het wel allemaal. Ze zou hem missen, als ze weg was uit Cadwgan Castle, zelfs al was ze onderhand gewend om hem eigenlijk nooit meer te zien. Iets in haar had altijd wel geweten dat er weer een moment zou komen en ook nu wilde ze graag aan dat idee vasthouden. Maar alles was zo onzeker. Hoe zou het leven er überhaupt uitzien als ze eindelijk ontsnapt was buiten de muren van Cadwgan Castle? Ze was zo lang weg geweest van alles en ze zou terug komen met niets, geen geld, geen gewonnen rechtszaak, geen kind. Mensen zouden er vast vragen over stellen, vragen die Eva niet wilde (of kon) beantwoorden, maar waarvan ze sommige antwoorden toch maar was gaan oefenen in haar hoofd. Het waren geen ingewikkelde leugens. Beweren dat je je kind had overgedragen aan de rijke familie van zijn vader, omdat hij daar een betere toekomst kon krijgen, was een geloofwaardig verhaal. Het was alleen lastig om te vertellen als je er zelf niet in geloofde. Het was een ander afscheid dan de vorige keer, toen paniek en woede de overhand hadden gevoerd. Eva voelde zich iets kalmer deze keer, alsof ze allebei, ondanks de angst en de frustratie, op een bepaalde manier toch hadden geaccepteerd dat dit misschien voor nu het lot was. Zelfs al was het verkeerd en oneerlijk en onrechtvaardig. Evangeline had Rhiann niet echt aan horen komen, maar toen de vrouw haar stem verhief opende ze haar ogen en draaide haar hoofd wat Rhiann's kant uit, zonder al werkelijk moeite te doen om Keane los te laten. Het liefst wilde ze hem zo lang mogelijk vasthouden. Maar Rhiann had ook wel gelijk, het was beter als hij nu naar beneden ging. Hij zat vast al genoeg in de problemen nu men doorhad dat hij hier was.... als hij zich nog eens ging verzetten of te lang treuzelde, werden die problemen vast nog groter. Dus had Evangeline deze keer geen commentaar te leveren en knikte in plaats daarvan alleen maar. Ze was niet helemaal zeker wat ze nog moest zeggen. Afscheid nemen was zo pijnlijk en ze wilde niet dat het zo voelde. Dit was ook geen echt echt afscheid toch? Geen tot nooit, maar een tot ziens. Dat ze hier weg ging hoefde niet te betekenen dat ze hem nooit meer zou zien! En Lord Radnor kon Keane toch ook niet voor altijd in de kerkers houden. Of dat hoopte ze toch. Je wist het nooit zeker. Voorzichtig plante Evangeline een kus op Keane's wang, drukte de jongen nog één keer tegen zich aan. Het voelde een beetje vreemd, nu Rhiann hier zo naast hen stond, maar ze wilde hem ook niet zo weg laten gaan. "Laat hem je niet klein krijgen," fluisterde ze zachtjes in zijn oor. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan met een man als Owain Cadwgan, maar het waren woorden die Eva zou willen horen als zij nu degene was geweest die de deur uit moest wandelen met de kennis dat je zo gestraft zou worden voor wat je had gedaan. "Je bent sterker dan je denkt." "Ik hou van je."

@Owain Cadwgan & @Helena Lennox Sticks and stones will build your thrones But love lives ever after

Evangeline was niet dom. Ze begreep heus wel dat het grote gevolgen zou hebben als ze werkelijk voor dit onverwachte plan zou kiezen, desastreuze gevolgen zelfs. En over een half uur voelde het misschien allemaal veel enger, maar op dit moment kon het haar allemaal eigenlijk niet zoveel schelen. Het was verbazingwekkend, de dingen die je over had voor je kinderen, de grenzen die je over ging, waar je anders zoveel langer bij stil had gestaan. Ze zou het niet graag naïef noemen. Dat was een woord wat vroeger bij haar had gepast, maar niet meer. Ze wist precies wat ze aan het doen was, in wat voor positie ze zichzelf nu plaatste (en daarmee eigenlijk ook Rhiann en misschien was dat niet eerlijk, dat ze de keuze bijna voor de vrouw maakte, maar ging het hier uiteindelijk niet om allebei hun zoons? Was er dan niets wat ze wilde doen?) Eva had verwacht dat Rhiann meer terug te zeggen had, maar de vrouw sprak amper voor ze zich omdraaide en plotseling de trap op liep. Het roodharige meisje keek haar verbaasd na, niet zeker wat ze precies van die woorden moest maken -betekende het nu dat ze het met Eva eens was? Of juist niet?- en voor een moment twijfelde ze of ze er achteraan moest gaan, toen Keane plots haar hand vastgreep. Eva verstrengelde haar vingers met die van hem en keek naar hem op. "Natuurlijk is het een kans, ik-" maar de woorden zakten weg in haar keel nog voor ze ze allemaal had uitgesproken. Het kleine beetje hoop dat was opgevlamd in Keane's ogen toen ze had gevraagd hoe ver die bezem hem eigenlijk had kunnen dragen, leek alweer te zijn uitgedoofd en zijn woorden... ze klonken niet alsof hij wilde gaan, alsof hij dacht dat het kon. En als hij er zelfs geen vertrouwen in had... "Keane, nee..." Stop. Ze kon het niet aan om te horen wat zijn grootvader allemaal met hem zou doen, want wat het ook was, uiteindelijk was het allemaal haar schuld. Zij was dit begonnen, hij was hier om haar te zien. Hoeveel moest hij nog verdragen voor de dingen die zij deed? Hoe vaak konden ze dit nog doen tot één van hen het niet meer trok. Het geluid van het alarm deed ook Eva wat opschrikken en met wild kloppend hart schoot haar blik richting het raam. Dit was het. Als er nog een moment om te ontsnappen was, dan was dit het. Misschien als ze snel de bezem oppakte en Keane richting het raam duwde, misschien dat hij nog een kans had. Hoewel, wat voor kans? Als zijn afwezigheid was ontdekt, dan was zijn echte voorsprong natuurlijk al verkeken. Ze had het alsnog kunnen doen hoor, maar in plaats daarvan bleef ze een moment verstijfd staan en sloeg toen plotseling stevig haar armen om Keane heen, haar betraande gezicht verbergend tegen zijn borstkas. "Ik wou gewoon dat ik hem hieruit kon redden, snap je," fluisterde Evangeline, terwijl de bellen in de verte klingelden als een voorspelling van het onheil dat ging komen. "Ik ben de slechtste moeder ooit, dat ik hem gewoon hier achter laat." Ze hoorde niet zichzelf te redden, ze hoorde haar kind te redden en was dat nou werkelijk wat ze aan het doen was? Ze wist niet eens zeker of ze Griffith ooit terug zou zien en die gedachte was werkelijk ondraaglijk. Net zoals ze eigenlijk niet wist wanneer ze Keane ooit weer zou zien. Hoe vaak hadden ze nu wel wal niet afscheid genomen van elkaar? En toch leek het nooit echt te wennen, was het altijd even pijnlijk als de eerste keer. Maar ze was blij dat hij was gekomen, want zelfs al deed afscheid nemen nog zo'n pijn, het was beter dan niets. Zijn gezicht was maar een vage verschijning door het wazige zicht van haar tranen en wanhopig deed ze haar best om het wat meer scherp te stellen. "Dankje, dat je bent gekomen." Op dat moment brak echter haar stem en kreeg ze er niet veel meer uit, dus ging ze op haar tenen staan zodat ze haar lippen op die van hem kon drukken. Woorden zeiden toch maar zelden genoeg.

Teruggaan of wegvluchten? Was er een juist antwoord op die vraag? De situatie was zo fragiel, zo breekbaar, zo onzeker, dat Eva het niet echt zeker wist. Ze wou dat Griffith veilig was, ze wou dat Keane veilig was, maar was er werkelijk een mogelijkheid om dat allebei voor elkaar te krijgen? En als Keane ging, was het dan beter voor Griffith om met hem mee te gaan? Als haar zoon hier bleef, als ze gewoon de Eed aflegde, dan wist ze in ieder geval waar hij was, tot op zekere hoogte dan. Maar niet wat ze met hem zouden doen, wat ze allemaal in zijn hoofd zouden praten zodra hij oud genoeg was. Ze zou weten waar hij was, maar echt veilig voelde het niet. Als Keane hem mee nam, dan kon haar zoon naar een plek waar ze de mensen meer vertrouwde. Dat was, natuurlijk, als ze daar ooit aan zouden komen. Als Keane het zou halen en Griffith daar ook werkelijk kon blijven. Als Keane het niet zou halen, dan was ze haar zoon sowieso kwijt. Hoewel... was dat nu ook al niet het geval? Twijfel blonk in Eva's ogen. Ze was er niet zeker van welke beslissing ze moest nemen, maar ze raakte wel een beetje gefrustreerd van het feit dat Rhiann de optie niet eens in overweging nam. "Oh ja, want hem terug sturen is zoveel beter!" hoonde Eva sarcastisch, Keane's wanhopige poging om haar duidelijk te maken dat hij iets belangrijks te vertellen had compleet negerend. "Zodat je stomme vader zijn gedachten kan lezen en hem alsnog kan straffen voor wat hij heeft gedaan." Zelfs al bleef Keane op het terrein, ontsnappen naar hier was vast alsnog tegen de regels en Owain Cadwgan was niet erg tolerant tegenover regelbrekers. "We zouden hem kunnen helpen, een afleiding creëren of zoiets." Ze wierp een blik opzij, om te peilen wat Keane van dat idee vond. Het zou Keane in ieder geval een kans geven. En henzelf vast diep in de problemen brengen. Zeker als ze Griffith ook nog met Keane mee zou geven. Zonder Griffith was er vast ook geen Eed en zonder Eed... Eva slikte. Zonder de Eed was er eigenlijk geen zekerheid over wat er nu met hen ging gebeuren. Maar dit ging niet om haar, dit ging zelfs niet echt om Keane, uiteindelijk ging het allemaal om hun kind en ze zou alles, alles voor hem doen. Alles om hem een beter leven te geven. En een beter leven, was niet per se een rijk leven bij zijn overgrootvader. Evangeline wierp een blik op het jongetje in Rhiann's armen, rees overeind van haar stoel en zette een stap dichterbij. "Het spijt me." Haar stem haperde en brak lichtjes. "Maar ik ben niet zoals jij." Ze vertrouwde Owain Cadwgan niet. Wat als hij Griffith ooit pijn zou doen, zoals hij Keane ook pijn deed, dat kon ze toch niet laten gebeuren? "Als er een kans is dat mijn zoon hier niet hoeft te blijven..." Ze kon het niet zelf doen. Ze was geen goede vlieger, nooit geweest, en zeker niet met een kind in haar armen. Maar Keane was altijd goed geweest in zwerkbal, hij kon dit wel. "Dan denk ik...," haar blik bleef hangen op Griffith, op zijn kleine krulletjes, de zachte kuiltjes in zijn wang en haar armen strekten zich automatisch naar hem uit , "dat ik die wel wil nemen."

Eh sorry? Was ze soms plotseling veranderd in lucht? Ze was nog niet weg van hier hoor! Keane hoefde niet over haar te praten alsof ze er niet bij stond. Als de magie van het moment nog niet helemaal over was geweest, dan was het dat nu wel. Natuurlijk begreep ze dat Keane zijn moeder ook al in geen maanden meer gezien had, maar... Er was niet echt een goed weerwoord dat ze er op kon geven -als dit haar moeder was geweest, die ze nu al anderhalf jaar niet meer gezien had, dan had ze zich misschien ook wel niet volledig op Keane kunnen concentreren- er was enkel de steen in haar maag, die alleen maar zwaarder leek te worden toen haar blik voor een moment met die van Rhiann kruiste. "Natuurlijk," glimlachte Evangeline wrang, al was ze niet werkelijk van plan om de kamer uit te lopen. Gelukkig had ze de toverstok nog, dus een glaasje water was snel gesommeerd. Normaal gebruikte ze de stok niet echt voor dat soort simpele dingen, als ze er te opvallend gebruik van maakten zou hij misschien wel worden afgepakt, maar vandaag was een uitzondering. Het glas landde iets te hard dan goed was op tafel en wankelde even, maar bleef gelukkig staan. Evangeline liet zich zelf op de stoel naast Keane zakken, al half klaar om Keane's enkel te helen (dat ze liever niet deed wat Rhiann haar opdroeg hoefde ook weer niet te kosten te gaan van Keane's gesteldheid), toen haar houding wat verstarde. Misschien was het wel echt pure bezorgdheid hoor, die Rhiann voor Griffith had, maar het voelde niet zo. Niet echt. Het voelde voornamelijk als kritiek, alsof ze niet goed genoeg had opgelet en vergeten was haar kind voldoende aan te kleden. En op elk ander moment had ze daar vast beter mee om kunnen gaan, maar niet nu. Eva voelde zich als moeder al slecht genoeg, omdat ze haar kind hier achter ging laten. Daar hoefde ze geen ander commentaar bij. "Waarom laat je hem niet hier beneden," antwoordde Eva, een wat harde ondertoon in haar stem. "Ik weet zeker dat Keane het liefst elk beschikbaar moment van Griffith wil genieten voor hij weer weg moet." En zij, zij ook. Hoeveel dagen nog tot de Eed? Een paar. Ze wilde ze liever niet tellen. "Die minuut zonder mutsje overleeft hij wel." Half verwachtend, half hopend dat Rhiann wel zou doen wat ze vroeg richtte Evangeline haar blik op Keane. Nu ze nog eens goed keek leek het wel alsof hij er nog slechter aan toe was dan ze eerst dacht. Merlijn, wat had Keane allemaal wel niet mee gemaakt daar in de kerkers? Natuurlijk zou ze graag willen dat hij vanaf Cadwgan Castle een oogje op Griffith kon halen, maar kon ze hem zo terug sturen? Ze wist het niet, iets voelde verkeerd. Afgeleid liet ze haar vingers over Keane's hand glijden, over de sporen op zijn polsen. "Wat heeft hij allemaal met je gedaan?" fluisterde ze gepijnigd. Wat zou Owain Cadwgan nog meer doen als hij er achter kwam dat Keane hen een bezoekje had gebracht? Een verdwaalde traan gleed over haar wang, maar vlug veegde ze hem weg en mompelde de spreuk om zijn enkel te helen. "Je moet niet te lang hier blijven." Misschien was het wel beter als Keane ontsnapte. Misschien zou het dingen veranderen. Misschien zou het haar meer tijd geven hier, ze vond meer tijd niet erg als ze het met Griffith kon spenderen. Misschien wel helemaal niets dan dat. Ze konden het niet weten. "Denk je dat die bezem je ver genoeg kan brengen?"

Met tegenzin keek Eva toe hoe Keane zich wat uit haar grip verloste en bij haar vandaan schoof. Het liefst wilde ze hem achterna gaan, zijn arm vast willen grijpen, maar er was iets wat haar tegenhield. Ze wilde dat hij naar haar luisterde, maar als ze zich teveel opdrong kon het wellicht alleen maar averechts werken. Hij moest dit zelf willen, zelf beseffen hoe belangrijk het was. Niet dat er erg veel tijd was voor hem om daar over na te denken. In ieder geval, ze wisten niet hoeveel tijd er zou zijn. Evangeline krabbelde ook overeind en zette voorzichtig een stapje in zijn richting. "Keane alsjeblieft, je-" maar op dat moment zag ze in zijn ogen dat zijn aandacht ergens anders heen was geschoven en al voor hij de woorden uitsprak of ze zich een beetje had omgedraaid, wist ze eigenlijk wel wat het was. Evangeline was ondertussen uiteraard al best wel gewend aan het gezelschap van Rhiann en over het algemeen kon ze best goed opschieten met de vrouw. Het had de afgelopen maanden wat gecompliceerder gevoeld dan eerst, maar dat was vast ook deels de vermoeidheid en de spanning die steeds in de lucht hing van wat er mogelijk allemaal ging gebeuren. Dat bracht soms kleine irritaties met zich mee en op dit moment voelde Eva ook wat van die irritatie opborrelen in haar buik. En het was niet alleen door die afkeurende blik die ze toegeworpen kreeg. Voor Rhianns binnenkomst, voor alle moeilijke gespreksstof had het voor een moment heel even gevoeld alsof de rest van de wereld niet bestond. Alsof ze alleen waren, met zijn drietjes, het gezin waar Eva al die tijd van gedroomd had. Het was een moment waarvan ze eigenlijk niet had gedacht dat ze hem ooit zou hebben. Het was ook in niets hoe ze het zich ooit had voorgesteld, maar het had niet uitgemaakt, want ze waren samen, al was het maar voor even, al hadden ze dingen te bespreken waar ze liever nog even niet aan wilde denken, al moesten ze allebei huilen. Ze hadden dit moment, als een gezin, het enige moment dat ze misschien ooit met zijn drieën zouden hebben en nu was het over. Bijna net zo plotseling als het eigenlijk begonnen was. En ze wilde nog niet dat het voorbij was. Ze wilde het vasthouden en koesteren. En misschien was het egoïstisch maar ze had het ook (nog) niet willen delen. Maar momenten waren als de wind. Je kon ze niet grijpen, ze glipten door je vingers heen en gleden zo het raam uit. En nu was het verpest en had ze nog steeds geen antwoord op haar belangrijke vraag. Fel draaide ze zich om en ging onbewust wat meer tussen Rhiann en Keane in staan. "Keane kan Griffith best even vast houden, hij is zijn vader en hij doet het prima." Een uur geleden had ze dit vast nooit zo gezegd, maar het was wel zo, tot nu toe deed Keane het best goed en er was iets in Rhiann's houding dat haar niet helemaal aanstond. Bovendien, als ze wilde dat Keane deed wat ze net van hem had gevraagd, dan moest ze hem wat van haar vertrouwen schenken. En aan die enkel te zien ging hij toch niet zomaar snel ergens heen. Zie, ze had alles heus wel onder controle hoor Rhiann. "Doet het pijn?" vroeg ze bezorgd. Het zag er wel pijnlijk uit. "Ik kan het wel helen als je wil." Of het in ieder geval wat beter maken. Hij kon niet weg vluchten als hij zo gewond was. "Misschien kan je een glaasje water voor hem halen, of thee?" Eva keek even naar Rhiann. Of ga gewoon even weg zodat ze nog heel, heel even alleen kon zijn met Keane en dit gesprek goed af kon ronden.

Olaaaa ik ben nog steeds veel afwezig mensen sorry! Ik ben net terug van een vakantie met vriendinnen in Brugge en donderdag vertrek ik voor een weekje naar Dublin!

Ik vertrek morgen naar Zwitserland op vakantie! 9 augustus ben ik weer terug

Griffith Lennox => 4 mei 1838 Eden Davidson => 15 september 1838 LavenderJohnson => 28 februari 1839

En wat als ze er niet mee instemde? "En je vind dat ik dat risico dan maar moet nemen?" Hoe kon hij dat nou zeggen! Graaf Radnor had het gemeend toen hij hen 'afscheid' had laten nemen in de kerkers en dat was niet iets wat ze licht konden nemen. Eva trok haar hand los en gekwetst richtte ze haar blik op de grond. Dit was haar leven waar ze het over hadden, dat was niet iets wat ze zomaar terug kon krijgen. Daarbij geloofde ze niet echt meer dat de Owain Cadwgan zoiets niet voor elkaar kon krijgen. Er was altijd wel een manier... Als hij maar genoeg tijd en gelegenheid had om wat te verzinnen. "Daarbij, het gaat niet meer alleen om mij. Denk je dat hij niets heeft om háár boven het hoofd te hangen? Mijn grootvader zit in de gevangenis, voor iets wat hij niet eens heeft gedaan, maar omdat jouw grootvader hem daar in heeft gestopt." Alleen al er over praten maakte haar kwaad. Want hoe durfde hij dat te doen en haar de keuze te laten maken tussen de mensen die ze al een jaar geleden achter had gelaten -maar waar ze nog steeds heel veel om gaf- en het kleine mensje waarvan hij zo graag wilde dat ze hem hier zou laten. Als het echt puur daar op aankwam zou ze natuurlijk altijd voor Griffith kiezen. Maar dat was niet het enige en wie weet wat voor factoren er nog meer mee speelden, Eva wist niet eens of ze ze allemaal wel kende. Dat was wel geruststellend geweest aan de rechtszaak, dat ze alles nog in eigen handen had gehad, wat wel werd gezegd, wat niet, waar over werd onderhandeld. Maar al die controle was ze al maanden geleden kwijtgeraakt. "Het is mijn laatste kans, dat heeft ze me zelf gezegd," mompelde ze, niet in staat om de angst in haar stem te verbergen. En of dat nou de waarheid was of iets wat ze maar moest geloven... maakte het eigenlijk uit? Ze gingen Griffith toch wel van haar afpakken, dat was iets waar ze ondertussen wel zeker van was. "Ik weet dat het klinkt als opgeven, maar dat is het niet. Als ik... als ik hem moet afstaan aan de Cadwgans en ik kan ons huwelijk bewijzen, misschien is er dan een kans dat ik hem terug kan krijgen. Dat was het enige sprankje hoop dat ze Keane kon geven, dat nog ergens in haar leefde. Hoewel, het was niet echt een sprankje, want het brandde niet echt. Ze wist niet eens of ze straks de middelen zou hebben, de mogelijkheid en zelfs dan, als het tegen alle verwachtingen in zou lukken... dan zouden ze haar kind nooit zomaar aan haar teruggeven. Het was geen echte mogelijkheid. Maar het was de enige gedachte die haar overeind hield, om deze keuze te maken. Het enige waarmee ze het aan zichzelf goed kon praten, dat ze zo toch voor haar kind kon blijven vechten, dat ze op deze manier in ieder geval nog een optie open hield. Zelfs al was het één die nooit werkelijkheid kon worden. "Dat kan niet als ik..." Ze struikelde over de woorden. "Als ik al dood ben." En waar ze dan heen moest, als ze weg ging? Ze wist het niet zeker. Eva was er eigenlijk wel vanuit gegaan dat ze terug kon naar haar familie. Haar grootmoeder had er niet echt iets over gezegd, maar als ze hier was om voor haar te vechten, dan zouden ze haar vast ook wel weer opnemen in huis, toch? Al was het maar tijdelijk, of verstopt voor de buitenwereld. Voorlopig had ze toch nog even niet zoveel behoefte aan de rest van de wereld. Maar dat was niet waar ze zich momenteel het meeste zorgen over maakte. Ze maakte zich meer zorgen over waar Griffith nou precies terecht kwam. Voorzichtig sloeg ze haar armen om Keane's nek en keek hem met een smekende blik aan. "Keane als ik weg ga, dan moet jij op Griffith letten en hem beschermen. Ik weet dat ze je het misschien niet altijd zullen laten doen, maar je moet het proberen. Alsjeblieft." Ze was er nog steeds niet zeker van of ze hem kon vertrouwen, maar misschien als ze het maar luid en duidelijk genoeg zou zeggen, dat ze toch een beetje tot hem door zou kunnen dringen. Zijn opa mocht dit niet winnen. Evangeline staarde diep in zijn groene ogen, op zoek naar de Keane waarvan ze het gevoel had dat ze hem al die maanden geleden, toen hij midden in zijn protest onder de imperiusvloek werd gezet, verloren had, maar die ergens daar binnen nog moest zijn. "Beloof het me."

Het was vertederend, de manier waarop hij sprak en voor het eerst voelde Evangeline zich niet echt alleen, maar toch een beetje een familie. Natuurlijk was Rhiann ook familie, maar dat was anders, voelde anders. Dit was Keane, dit was Griffith’s vader en het was een bijzonder moment. Eva wou dat ze er meer van kon genieten, maar ze wist niet hoeveel tijd er was en ze moesten het toch ook over andere dingen hebben. Evangeline legde haar hoofd op Keane’s schouder en liet haar tranen van haar wangen op zijn kleren druppelen. Het kon haar niet schelen dat hij rechtstreeks uit de kerkers kwam. Het belangrijkste was dat hij hier was, dat ze zich voor een moment in zijn armen kon verstoppen. Het had iets geruststellends, om zijn zware ademhaling in haar oor te horen en heel even, voelde het toch een beetje zoals vroeger. Ze zou er zoveel voor over hebben om terug te kunnen gaan naar vroeger, toen alles nog zoveel minder ingewikkeld was. Maar nu waren ze hier en was er alleen maar dit moment. “Ja,” fluisterde ze terug. “Een onbreekbare eed, over een paar dagen.” Eva wist ondertussen wel hoe het werkte, het was niet haar eerste Eed, maar dat maakte het niet minder eng of spannend. “Als het hem aan lag zou die Eed er vast nooit zijn, maar mijn grootmoeder heeft een deal met hem gemaakt.” Ze tilde haar hoofd een beetje op en zocht Keane’s blik. “Ik heb haar een bericht gestuurd met de toverstok die je me had gegeven, vlak nadat Griffith geboren was. Jij was in de kerkers en ik.. ik dacht dat het belangrijk was dat iemand het wist waar hij was, als ik er ook niet meer….” Was. Het was nog steeds moeilijk om over dat soort dingen te praten. Eva slikte en veegde wat tranen van haar wang. “Ik denk dat hij daarom ook niet….” Andere mensen wisten nu dat ze hier was. Ze wist eigenlijk niet wie het allemaal wisten, of haar ouders het wel zouden weten of dat ze gewoon dachten dat hun dochter niets meer met ze te maken wilde hebben tegenwoordig. Maar ze zou het vast wel met ze uit kunnen praten als ze ze straks weer zou kunnen zien. “Ik weet niet wat ze precies allemaal heeft gedaan, maar ze heeft hem blijkbaar overtuigd om me te laten gaan. En te beloven dat hij me niets aan zou doen.” Dat was het goede nieuws. “Maar…” Alles kwam natuurlijk tegen een bepaalde prijs. Haar vingers zochten die van Griffith en ze nam zijn kleine handje in de hare. “Ik mag Griffith niet meenemen.” Haar stem brak en het kostte haar alle moeite om de volgende woorden uit te spreken. “Ik moet afstand van hem doen en hem aan jouw familie geven.” En indirect was dat gewoon haar kind aan Owain overdragen. Van de gedachte alleen al voelde Evangeline zich misselijk worden. Ergens diep van binnen had ze Rhiann altijd een beetje veracht voor het opgeven van haar zoon, maar zelf was ze blijkbaar geen haar beter. Welke moeder liet haar kind nou achter op een plek waar ze niemand eigenlijk echt helemaal vertrouwde. Maar het was het laatste voorstel dat ze zou krijgen, als ze het niet aannam dan waren de gevolgen nog veel groter... Niet dat die gedachte haar nou werkelijk beter deed voelen. Er was niets dat haar beter kon doen voelen, geen lijm die sterk genoeg was om de stukjes van haar hart weer aan elkaar te plakken. Want ze zou het zichzelf nooit helemaal vergeven dat deze beslissing had gemaakt.

Het was maar een raam, Keane. En weet je wat het leuke was aan ramen? Dat ze ook weer open konden! Als hij er echt zo'n probleem mee had, dan mocht hij van Eva best wel het raam weer een stukje open zetten. Maar niet teveel, want het was november en het was koud en het sneeuwde nog net niet buiten en Griffith was er absoluut niet op gekleed om naar buiten te gaan. Nee, als Eva nu Keane's gedachten kon lezen, dan zou ze vast beledigd zijn. Ze was al twee keer eerder eens onder de invloed onder de invloed van de imperiusvloek geweest, dus als het zo was, dan zou ze het wel weten en had ze er vast al alles aan gedaan om er weer vanaf te komen - Eva deed het gemiddeld niet zo goed op beperkte vrijheid. Maar wat ze misschien nog wel het ergste zou vinden, was dat hij dacht dat Griffith niet veilig bij haar was. Er was geen plek op deze wereld waar haar zoon veiliger was dan bij haar. Ze was zijn moeder. Ze had gevochten voor zijn leven (en het hare) en ze zou alles voor hem doen. En dat gaf haar ook meteen al het recht om hem zijn naam te geven. Want zij had twee dagen geleden om hem veilig op deze wereld te zetten en zij had daarvoor en daarna elke dag voor hem gezorgd. Natuurlijk nam ze het Keane niet kwalijk dat hij er niet was geweest, daar kon hij ook niets aan doen, maar ze kon toch ook moeilijk haar kind maandenlang naamloos door het leven laten gaan. En van naam wisselen, daar was ze ook niet echt fan van. Dat hadden haar ouders ook gedaan toen ze klein was en ze had het alleen maar verwarrend gevonden. Gelukkig voor Keane wist Eva niks van wat er in zijn gedachten allemaal langskwam en was het enige wat zij registreerde zijn vertrokken gezicht. Een teleurgestelde blik gleed door haar ogen. "Vind je het niet mooi?" Niet dat ze er iets aan zou veranderen, maar dat betekende niet dat zijn mening onbelangrijk voor haar was. Eva slikte en keek even naar het bundeltje baby in haar armen. Ze kon eigenlijk geen nee zeggen op zijn verzoek -wilde ergens ook geen nee zeggen. Dit was zijn vader. Natuurlijk wilde ze dat Griffith een band opbouwde met zijn vader. Misschien was het nu, nu ze bijna weg zou gaan, wel belangrijker dan ooit. Maar als het fout zou gaan dan - nou, dan zat er naast. En zij had een toverstok. En misschien ging het wel helemaal niet fout. Misschien was Keane hier wel echt helemaal zelf gekomen en betekende het dat dat hij de touwen van de spreuk wat van zich had afgeschud. Als ze wilde dat ze hem kon vertrouwen, dan moest ze hem daar toch op zijn minst wat gelegenheid toe geven. "Ja hoor," probeerde ze zo luchtig mogelijk te zeggen en ze schoof zelf ook wat meer naar Keane toe, zodat ze naast hem kon gaan zitten. Griffith leek haar zenuwen wat te kunnen voelen en trappelde onrustig met zijn voetjes. "Hij is niet echt gewend aan nieuwe mensen ontmoeten," mompelde ze als excuus, wat ergens natuurlijk ook wel waar was. "Hé, het is oke Griff. Dit is je vader, waar ik al die mooie verhalen over heb verteld, weet je wel?" Voorzichtig plaatste ze het jongetje in Keane's armen en liet hem toen -met enige moeite- los. Eva nam het schouwspel in zich op en plotseling voelde zich overmand door emotie. Haar zoon in de armen van zijn vader. Misschien was dit wel de eerste en de laatste keer dat ze dit zou zien en dat idee alleen al, brak haar hart. "Keane", haar stem voelde dik van nieuw opkomende tranen en ze schoof nog wat dichterbij. "Er is ook iets belangrijks wat ik je moet vertellen." Iets in haar wilde het niet zeggen, schaamde zich teveel voor haar eigen beslissing, maar ze moest het hem wel vertellen. Hij moest het weten. En hopelijk zou hij het begrijpen. "Je grootvader, hij... hij heeft me een soort laatste voorstel gedaan en... ik." De tranen stroomden nu over haar wangen en haar blik bleef hangen bij Griffith. Arme Griffith, ze zou hem zo erg missen. Hoe kon ze hem ooit hier achterlaten. Misschien was het niet eens zo'n slecht idee als Keane hem mee zou nemen hier ver vandaan. Hoewel... zo'n actie zou Eva dan misschien niet overleven. "Ik wil niet maar..." Snikkend krulde ze zich op, zoekend naar de juiste woorden, maar het enige wat er op dit moment uitkwam was: "Het spijt me zo."

Hij dronk nog steeds een paar keer per week thee met Josephine? Wauw. Wat moest dat voor toneelstuk zijn. Dacht Owain Cadwgan soms dat als hij het maar lang genoeg opvoerde alles uiteindelijk wel weer op zijn plek zou vallen, dat alles voor de buitenwereld wel normaal leek. Eva had de laatste tijd niet zoveel meer gedacht aan Josephine, maar plotseling vroeg ze zich af hoe het voor het meisje moest zijn. Hoe ze zich voelde, of ze überhaupt wel een idee had van wat er allemaal aan de hand was. Josie was een naïef meisje, maar Eva was ook ooit een naïef meisje geweest en het was maar zo lang dat je iemand werkelijk dom kon houden. Of zouden ze alles wat haar niet aanstond gewoon uit haar geheugen wissen? Of Josephine ook onder de imperius vloek plaatsen? Je kon toch niet bezig blijven. Maar goed, hij was dus ontsnapt? In plaats van naar Josephine te gaan, was hij hier heen gekomen op een oude bezem. Dat klonk niet echt als een plan waar Owain Cadwgan mee in zou stemmen -er waren elegantere manieren om een woning binnen te komen dan dwars door het raam. "Je ziet er niet echt uit alsof je onderweg was naar een theekransje," antwoordde Evangeline, met een zwak glimlachje. De gemiddelde elite zou spontaan een hartaanval krijgen van Keane's look, al zou Eva dat bij sommige mensen niet zo erg vinden. En als hij echt ontsnapt was dan moest hij weg gaan, zo snel mogelijk, zo ver mogelijk. Niet hierheen komen, dat was roekeloos en dom en... lief en eigenlijk ook wel goed, want zij had hem ook iets belangrijks te vertellen. Plotseling zag ze Keane's blik afdwalen richting de box en Eva kon het niet helpen dat haar hart wat sneller begon te kloppen in haar borstkas. Zijn verhaal klonk... redelijk geloofwaardig. Ontsnappen als je op weg was naar een theekransje was vast zoiets als toen hij op zijn verjaardag de sleutels van haar cel had gejat en haar was komen halen. Alleen deze keer hoefde hij niet de kerkers in en uit, wat een grotere kans gaf op een echte ontsnapping. Ze wilde hem heel graag geloven en toch voelde ze zich een beetje zenuwachtig toen hij zich richting Griffith begon te bewegen. "Blijf waar je bent!" Haar stem klonk hard, harder dan haar bedoeling was en beschaamd veegde ze een krul achter haar oor. "Ik bedoel... blijf maar zitten, ik pak hem wel," ging ze zachtjes verder. Evangeline krabbelde overeind en zwaaide wat met de toverstok. Reparo. De kleine stukjes glas begonnen zich bij elkaar te verzamelen en tegen de tijd dat ze Griffith had opgetild zag het raam er weer uit als van ouds. Omdat Keane niet echt in staat leek om naar de bank te kruipen zette ze zich met Griffith terug op het vloerkleed. Het jongetje wurmde wat in haar armen op zoek naar meer bewegingsvrijheid, maar Eva hield hem stevig vast. "Het is een jongen," vertelde ze, ook al kon Keane dat misschien zelf ook wel zien, maar hij had wel eens opmerking gemaakt over hoe alle baby's op aardappels leken, dus je wist het maar nooit. En ze was niet zeker of hij het al wist. Het kon dat iemand het hem verteld had, maar voor hetzelfde geld ook niet. "Hij is geboren op 4 mei en ik heb hem Griffith genoemd." Eva wierp een liefkozende blik naar beneden en deed een poging om een rood plukje van Griffith's haar plat te strijken. Erg veel nut had het niet. "Het betekent prins met de rode haren, het leek me wel passend." En het was niet alsof Keane er was geweest om dingen te overleggen, dus... hij deed het er maar mee.