Evangeline Lennox

Omgezet!

Het heeft even geduurd, maar de Kevangeline baby is dan toch eindelijk hier ennnn het is een jongen After all, its the battle of the bastards en er moet iets zijn om voor te strijden (namelijk, de titel als erfgenaam) Margaux heeft gewonnen en krijgt "een baby naar keuze" ook al weet ik nog steeds niet wat dat betekent maar ik ben altijd voor meer baby's dus verzin iets leuks Margaux!

"Nee!" Er was niet zoveel wat Evangeline nog over had in dat moment, maar één van die dingen die ze nog had was de vage hoop die ze kon vestigen in Keane. Maar terwijl haar stem door de kerkers heen galmde zag ze dat laatste beetje hoop met de simpele zwaai van een toverstok vervliegen, samen met Keane's vrije wil. Het liefst zou ze hem wakker willen schudden, net zolang aan zijn schouders rammelen en in zijn oor schreeuwen tot hij haar zou kunnen horen. Ze wilde hem manen om er tegen te vechten, hem vertellen dat hij dit niet kon maken, dat hij het enige was waar ze op kon rekenen, alles was wat hun kind straks misschien nog had en dat het op deze manier niets zou betekenen. Maar de woorden bleven hangen in haar keel en gingen verloren in haar harde snikken. Eva wilde liever niet naar hem kijken, toen hij zo wegliep. Ze wilde niet dat die lege blik in zijn ogen het laatste was wat ze van hem had gezien en dus kneep ze haar ogen dicht, terwijl zijn voetstappen langzaam weg echoden in de gang en probeerde ze te denk aan iets beters, aan iets gelukkigs, aan de laatste keer dat ze hem had zien glimlachen. Waarom kon ze zich niet eens de laatste keer herinneren dat hij oprecht had geglimlacht. Het was geen eerlijke strijd. Het was nooit een eerlijke strijd geweest. Ze wist niet eens waarom Keane's grootvader die toverstok nog steeds op haar gericht hield. Het was niet alsof ze nog ergens heen kon, met de draak en zijn hand zo stevig om haar heen geklemd dat ze het gevoel had dat het bloed haar vingertoppen niet eens meer kon bereiken. Het was niet alsof ze weg ging rennen of zich hier aan een of andere steen vast zou klampen. Er was alleen maar de weg naar boven. Tot nu toe had ze die weg altijd gezien als de weg naar iets beters, naar vrijheid. Nu wist ze dat die er nooit was geweest. Dat ze gelijk had gehad toen ze zei dat er nooit iemand zou komen. De lonkende vrijheid was niet meer dan een illusie opgeroepen door haar eigen gedachten, elke tree waar haar voeten over struikelden omdat ze de grote stappen niet bij kon houden enkel een stapje dichter naar haar dodencel. Nee, ze zou niet weten waar ze verder heen moest, maar ze wist ook dat ze daar niet heen wilde. Zelfs al was de kamer nog zo mooi en warm en bood het haar alles waar ze om gevraagd had. Het was niet meer dan een andere gevangenis. Dus gilde, vloekte, schopte ze uit protest, terwijl hij haar de kamer in sleepte en haar met haar polsen aan het bed vast bond. Nee, nee, alsjeblieft. Hij kon haar niet zo hier achterlaten. Het geluid van de dichtslaande deur ging verloren in haar eigen wanhopige protestkreten. Ze trok net zo lang tot haar polsen rood en pijnlijk waren, huilde net zo veel tot haar tranen wel op leken te zijn en ze zich alleen maar vermoeid op het bed kon laten zakken. De weeën leken voor nu te zijn afgenomen, maar Eva wist niet zeker of dat een goed teken was en eigenlijk maakte haar dat alleen maar meer gespannen. In de stille, vallende nacht was er niet veel beters om te doen dan te bidden voor een betere morgen. Voor vergiffenis van al haar zonden. Voor alles dat nog kwam. En dat ze het maar mocht meemaken. ______ OOC: Einde topic <3

@Rhiann Cadwgan Lana del Rey - Hope is a dangerous thing for a woman There's a new revolution, a loud evolution that I saw Born of confusion and quiet collusion Don't ask if I'm happy, you know that I'm not But at best, I can say I'm not sad 'Cause hope is a dangerous thing for a woman like me to have Hope is a dangerous thing for a woman with my past But I have it Yeah I have it

Afscheid. Waarom klonk dat woord plotseling zo definitief. Evangeline haatte het, dat ze daar gewoon moest staan, dat ze niet eens zelf haar armen om hem heen kon slaan terwijl ze stille tranen huilde op zijn al natte gewaad. Ze wilde zich gerust laten stellen, door Keane's stevige, sterke armen om haar heen, maar het lukte niet. Het lukte gewoon niet. "Ik wil nog niet dood." Haar stem was een angstige fluistering tussen zware ademhalingen door. Woorden die over gingen in een diepe zucht en wegstierven in de lucht. Ze wilde niet. Echt niet. Ze had er wel over nagedacht wat er dan moest gebeuren, maar dat betekende niet dat ze er klaar voor was. Het was net alsof ze het zich allemaal nu pas realiseerde, de gevolgen van al haar daden. Maar ze kon dit. Ze was sterk genoeg. Eva knikte, probeerde zichzelf te overtuigen dat die beweging haar zou helpen om in die woorden te geloven. "Als ik niet terug kom, moet je de baby hier weg halen." Ze moest het gezegd hebben. Eigenlijk zou ze nog zoveel meer willen zeggen, moeten zeggen misschien en ondanks dat ze het ergens aan had voelen komen, diep in haar onderbuik, dat er een moment als dit ging komen, voelde ze zich waardeloos onvoorbereid. Haar hoofd was leeg en haar keel dik van de opkomende tranen en paniek. Het speet haar ook, maar dat wist hij wel en anders merkte hij het wel aan haar hartstochtelijke tranen.

Terwijl Owain zijn laatste stappen overbrugde probeerden Evangeline's vingers zich wanhopig vast te grijpen aan die van Keane, maar het mocht niet baten. Ze voelde zich zwak, in haar huidige lichamelijke toestand waarin ze amper iets waard was. Ze miste haar toverstok. Eva was niet gewend om zonder door het leven te gaan, maar beneden in de kerkers had ze hem tot nu toe ook niet echt nodig gehad. Nu wilde ze niets liever dan dat kleine, houten stokje dat je toch zoveel meer mogelijkheden bood. Een zenuwachtig gilletje gleed over haar lippen bij het horen van de grommende draak, maar met Owain's hand zo stevig om haar arm geklemd was er niet echt een andere plek om naartoe te vluchten. Eerlijk gezegd wist Evangeline niet meer precies wat ze nou allemaal van Owain Cadwgan kon verwachten, behalve dan dat ze tegenwoordig altijd maar van het ergste uit ging. Het was niet alsof de man haar eerder ooit een eerlijke, vriendelijke behandeling had gegeven. Hij had haar nooit gemogen, haar aanwezigheid hooguit getolereerd op de momenten dat het nog ongevaarlijk leek en haar daarna alleen maar behandeld als oud vuil, een bedreiging, iets wat hij alleen maar ver weg wilde stoppen tot hij kon doen alsof ze niet bestond. Dus natuurlijk had ze niet gedacht dat hij haar meer zou gunnen dan de kleine, donkere kerkers. En nu glimlachte hij naar haar alsof ze hem wel op haar blote knietjes mocht bedanken dat hij het haar gunde om haar baby uit te persen op een plek waar tenminste warmte en een fatsoenlijk bed was. Ze hoopte dat hij nog eens zou stikken in die arrogantie van hem. Eva trok haar blik gefrustreerd van de man af, richtte hem veel liever op Keane, die overeind aan het krabbelen was en plotseling kon ze het niet helpen om af te vragen wanneer ze hem weer zou zien - of ze hem ooit nog eens zien. Of ze het daar niet over hadden moeten hebben, hoe het verder zou gaan als ze hier inderdaad een keer weg zou gaan uit de kerkers en misschien wel nooit meer terug zou komen. Zij het omdat er iets mis was gegaan of omdat iemand wat mis zou laten gaan. Het was geen onderwerp waar ze ooit over na had willen denken, maar er was genoeg tijd voor geweest op die momenten dat ze zich alleen in de kerkers bevond. Eva wist wel wat ze wilde. Ze wilde dat Keane beloofde dat hij voor de baby zou zorgen, als zij dat niet kon. En als dat niet ging, dat hij het kindje weg nou nemen, ver bij iedereen vandaan die het alleen maar wilde hebben en er niet echt van hield. Ze wilde dat hij het kindje naar Sam en Paige bracht, zodat ze in ieder geval wist dat het in goede handen was en het alles zou krijgen wat ze voor haar kind wenste. Een echt thuis. Het kon natuurlijk ook naar haar familie, maar het voelde beter bij haar vrienden, waar het misschien nog een ander leeg moederhart een beetje kon dichten. Dat was wat ze wilde. Ze had er heel goed over nagedacht, maar ze had het er nooit met hem over gehad. Want er over praten liet dingen altijd definitief voelen en ze was bang dat het de allerlaatste hoop zou doen varen die ze ergens nog in zijn ogen zag en in haar eigen hart voelde. En nu was het te laat en kon ze alleen maar hopen dat hij het wist, mocht het nodig zijn. Ze zou er natuurlijk alles aan doen om het te voorkomen. Die vechtlust was op dit moment iets verder te zoeken dan ze graag zou willen, maar het was ook allemaal even zo veel. De draak, de stress, de woede van zijn grootvader. Een golf van misselijkheid gleed door haar lichaam toen een nieuwe pijnscheut zich kenbaar maakte bij haar keel en jammerend dook Evangeline wat ineen, in een poging de toverstok te ontwijken. "Stop." Alsjeblieft. Ze kon dit er niet bij hebben, niet nu. Eva zou bijna willen zeggen dat Keane maar gewoon moest luisteren, maar ze was momenteel niet eens in staat om het over haar lippen te krijgen.

Evangeline vouwde zich op tot een klein hoopje op de grond, zo klein als ze zich momenteel kon maken dan en sloeg haar armen om haar hoofd. Ze wist niet precies waarom, het was niet alsof haar houding ook maar enige vlammen of vorm van pijn tegen zou kunnen houden, maar het was een instinctieve reactie. Ze kon Keane naast zich voelen, zijn armen om haar heen, zijn wilde ademhaling in haar oor. Haar hart klopte wilde in haar keel. Was dit het dan? Na alle moeite en tranen was dit dan waar het zou eindigen? Het voelde zo stom, zo nutteloos, betekenisloos. Alsof alles voor niets was geweest. Een golf van warmte gleed langs hen en Eva wachtte - op iets, een vuur, een klauw, een steek, pijn. Of zou de dood zo snel zijn dat ze het niet zou voelen? Maar het kwam niet, alleen een harde, bekende stem die in haar oren dreunde en eigenlijk wist Eva dat daarmee het einde er ook was. Een ander einde, een hopelijk iets minder definitief einde, maar net zo goed... een einde. Evangeline dwong zichzelf om omhoog te kijken, zelfs al wilde ze niets liever dan blijven zitten, terug verder tegen Keane aan kruipen toen de sissende stem van Owain Cadwgan hen dreigend op hun plek wees. Ze was bang geweest voor de draak, maar sinds Keane de intenties van zijn opa aan haar had uitgelegd wilde ze net zo goed bij Owain uit de buurt blijven als bij het rokende beest dat nu in de hoek stond. En toch, als ze zichzelf een beetje wilde redden in deze situatie, dan zat er niet veel anders op dan juist zijn toenaderingen zoeken. "Ja!" ze probeerde dapper te klinken, maar het klonk eerder als een harde snik. "Alstublieft. Ik kan niet weer terug naar beneden. Straks gaat er iets fout. De baby..." Hij wilde niet dat er iets fout ging toch? Zonder er bij na te denken schoof ze een beetje voor Keane. Alles was altijd haar schuld. Dan kon dit er ook wel bij. "Keane kwam alleen maar kijken, omdat ik hem dat gevraagd heb. Ik voel me al de hele dag niet goed." Ze had nooit gedacht dat ze zo Owain Cadwgan zou smeken om haar mee naar boven te nemen.

Eva wist niet zo goed wat ze van Daniel's antwoord op haar voorstel moest vinden. Aan de ene kant begreep ze best wat hem er van weerhield. Het zou nogal hypocriet van haar zijn om hem te verwijten dat hij het liever niet deed, want zelf had ze het ook niet echt aangedurfd -al was haar positie ook minder sterk geweest. Maar Daniel leek het wel erg makkelijk opzij te schuiven hoor, alsof hij eigenlijk helemaal geen zin had om zich er mee te bemoeien. Misschien had hij dat ook wel niet, was hij meer het type om alleen over dingen te klagen, al leek hij haar niet echt zo. Daniel Bennett leek altijd zoveel meer doortastend. Maar misschien niet als het op zijn zus aankwam. Ach ja, Eva trapte haar familieleden liever ook niet op de tenen als het niet nodig was. Maar als haar zus met een of andere zak wilde trouwen had ze daar wel iets van gezegd hoor, wat haar zussen daarmee zouden doen was dan weer aan hen, helaas. "Ja, je zou ook wel ook wel een goede reden moeten hebben om bezwaar aan te dienen. 'Ik mag de man waar je mee gaat trouwen niet' heeft vast niet genoeg waarde." Ze grijnsde, lichtelijk teleurgesteld en nam nog een slokje whisky. "Ja, er is niet echt veel te beleven en alles wat magie bevat lijkt zich wel mijlenver te bevinden," vertelde Evangeline over het dorpje waar ze nu al enkele maanden haar tijd doorbracht. "Er is niet eens een fatsoenlijk haardvuur in de buurt. Ik weet eerlijk gezegd niet hoe Rhiann het twintig jaar lang heeft volgehouden daar." Nu had de vrouw vast weinig keus gehad, maar toch. Het was bewonderenswaardig om zoveel uithoudingsvermogen te hebben. Eva had de verheugde blik wel gezien op Rhiann's gezicht, elke keer dat ze nu weer een beetje kon toveren. Evangeline zweeg even, twijfelde, maar ze was altijd al wel een nieuwsgierig meisje geweest en misschien was dit wel een mooi moment. Ze had er al over na zitten denken sinds het moment dat ze hier voor het eerst was geweest, het gemak waarmee mr. Bennett de zaak had aangenomen en vast niet alleen omdat Rhiann Cadwgan een vage bekende van hem was, of zo vermoedde ze. "Wat heeft Lord Radnor u eigenlijk aangedaan dat u hem niet mag?" Voor het gemak ging ze er maar even van uit dat de schuld bij Owain lag. "Of is hij gewoon voor iedereen een onuitstaanbaar persoon?" Nouja, behalve voor Mr. Bennett's zus dan. En haar oma, maar dat ging ze dus echt nooit geloven.

Evangeline drukte zich tegen Keane aan, zijn fijne, bekende geur opsnuivend terwijl ze haar gezicht verborg in zijn schouder. Ze knikte alleen maar een beetje, terwijl zijn geruststellende woorden haar oor in gleden en ze enorm haar best deed om ze om te zetten in moed, in vertrouwen. Er was geen weg terug, dus dan moesten ze toch maar vooruit. Stil staan was ook achteruit gaan. "Ik hou ook van jou," fluisterde ze en ze trok hem nog even goed dichtbij haar, zwijgend toestemmend met de rest van zijn woorden. Een andere keus had ze toch niet en ze was momenteel zelf niet in staat om ook maar een plan te bedenken. "Doe voorzichtig." Uiteindelijk liet ze hem met de nodige tegenzin weer los en wachtte op het juist teken. Dat was vast het moment dat Keane achter het muurtje vandaan sprong en dus wurmde Eva zich er maar achteraan en glipte achter hem langs de gang door. Bijna meteen begon de ruimte zich te vullen met dikke grijze wolken, die hen vast een soort dekking moesten geven, maar haar ook compleet haar zicht ontnamen. Evangeline liet haar hand over de muur glijden, in de hoop zichzelf enige richting te geven en gluurde opzij, maar door de dikke opkomende wolken kon ze de draak even niet meer zien. Dat het beest niet echt gediend was van Keane's spreuken was dan wel weer te horen, want er klonk luid gebrul en de vloer begon te trillen. Eva verloor haar evenwicht -deels door de schrik, deels omdat ze toch al niet zo stevig op haar benen stond. Auw. Ze overwoog om weer overeind te krabbelen - want rennen was rennen en dat kon ze eigenlijk sowieso al niet, maar zou ze het in ieder geval niet moeten proberen- toen ze zichzelf gedwongen voelde om te blijven zitten door een steek in haar buik. Ach, laag bij de grond blijven vast niet eens zo'n slechte tactiek was als het op grote beesten als draken aankwam. Hoopte ze. Ze moest het er maar even mee doen. Met de nodige moeite probeerde ze verder te kruipen. Hand voor hand, gewoon vooruit, als ze maar bleef gaan. Ze hoopte dat ze nog steeds de goede kant uit ging. Het was allemaal niet zo goed zichtbaar door de rook en de flitsen en het wazige zicht van haar tranen. Waar bleef Keane eigenlijk? Zou alles nog goed gaan? Eva stopte om achterom te gluren en heel even zag ze niets, maar toen doemde er een figuurtje op in de gang en haar hart maakte een sprongetje van opluchting bij het zien van zijn gezicht. Maar toen zag ze wat er achter uit de optrekkende wolken opdoemde en haar ogen werden groot. Het enige wat ze daarna nog registreerde was haar eigen gegil dat weergalmde tegen de muren van de kerkers.

Evangeline had er dan op haar beurt nooit echt bij stilgestaan dat Keane hier zo weinig over wist. Oke, hij was een man, dus dat hij van de helft van de dingen niet op de hoogte was, dat kon ze hem best vergeven, maar hij had toch op zijn minst een beetje de moeite kunnen doen om zich er een klein beetje in te verdiepen. Gewoon, voor haar, omdat hij van haar hield, omdat ze dit allemaal maar moest doorstaan. In plaats daarvan stond hij er bij alsof dit hem allemaal maar overkwam en hij geen idee had wat er nou echt aan de hand was, wat dit betekende. Het was ook maar goed dat ze zijn gedachten niet kon lezen, want ze zou er niet bepaald vrolijker van worden. Ze konden dit heus wel. Het was maar een baby. Ze hadden helemaal geen kindermeisje nodig, of een huiself. Generaties vrouwen en mannen hadden het zonder gedaan en die waren ook prima terecht gekomen. Eva beantwoordde Keane's grapje enkel met een duistere blik. "Als je nu niet je mond daar over houdt," siste ze, kwaad, "Duw ik je persoonlijk die trap weer af." Of de kant van die draak uit, kon hij even testen of ze toevallig niet ook mannen aten ofzo. Dit ging ze heus niet echt doen hoor, maar hopelijk hield hij dan nu eindelijk eens op met die stomme drakenfeitjes. Het enige wat ze wilde horen was nuttige informatie, meer kon haar brein op dit moment niet verwerken. Bovenaan de trap kwam ook de draak in zicht en Evangeline gluurde gespannen over Keane's schouder de ruimte in. Het beest zag er nog ongeveer hetzelfde uit als ze zich kon herinneren, iets bleker misschien, alsof het net als hen de laatste tijd niet voldoende zonlicht had gezien. Eigenlijk zag ze er wel een beetje zielig uit, maar dit was vast niet het moment om medelijden te hebben met een draak. Eva had gedacht dat als Keane hier langs de draak had kunnen komen op de heenweg, ze ook wel weer makkelijk naar buiten konden, maar ze begon steeds meer te vermoeden dat dat niet helemaal waar was. Uit Keane's woorden leek ze af te kunnen leiden dat de draak daarnet nog niet wakker was geweest en ja, langs een slapende draak sluipen was vast een stuk makkelijker dan langs eentje die hen nu al in de gaten hield. Misschien, misschien als hij haar afleidde. Misschien dat ze dan een kans hadden. Moest ze dan maar genoegen nemen met een misschien? Of gaf dat veel te veel kans op mislukking. Keane klok niet echt hoopvol en Eva slikte. "Maar wat moeten we dan doen?" piepte ze, op fluistertoon, bang om de aandacht van de draak te trekken die ze nu niet kon zien, maar wel nog kon horen bewegen. "We kunnen ook niet terug." Ze wilde niet terug. Niet weer naar die koude, donkere cel en zeker niet in haar huidige situatie. Maar de zware stilte die tussen hen viel, omdat ze allebei niet echt wisten wat ze dan nu konden doen, vertelde eigenlijk genoeg. Tot nu toe was Evangeline vooral bezig geweest met zichzelf en de weg naar buiten, maar nu ze hier zo zaten, met de onrustige draak die lawaai maakte aan de andere kant van het muurtje en verder alleen maar een weg terug, waardoor de realisatie dat ze hier nu waarschijnlijk vast zaten langzaam door begon te dringen, moest ze plots denken aan wat er dan straks allemaal ging gebeuren, als ze hier echt niet meer wegkwamen. Ze wilde dit niet. Ze wilde niet straks weer alleen zijn. Hoe onbehulpzaam Keane ook was, ze had hem nodig. En ze wilde niet hier bevallen, waar alleen maar de keuze was om haar baby over te overhandigen aan Owain Cadwgan of aan een draak. Tranen glinsterden in haar ogen, terwijl ze haar vingers in Keane's gewaad haakte. "Keane, ik ben bang..." En ze wist ook niet wat ze nu wilde dat hij zei, want dat het wel goed kwam was vast een grove leugen, ze wist alleen dat ze hem nodig had.

Het was op een bepaalde manier fascinerend hoe Rhiann, elke keer als Evangeline een persoonlijke vraag stelde, leek te twijfelen of ze hem wel ging beantwoorden. Eva dacht geen twee keer na voor ze die vragen over haar lippen liet rollen en de helft van de tijd ook niet als ze ze moest beantwoorden. Waarom zou ze ze niet stellen? Het was altijd leuk om iemand beter te leren kennen, het was niet alsof ze heel veel beters te doen hadden hier en (huwelijk of geen huwelijk) ze waren toch familie. "Ja, ik snap wat je bedoelt," glimlachte Eva. Ze had nu al op een paar verschillende plakken gewoond. Op Zweinstein, in haar eentje op kamers, toen met Sam op de Uni, bij Sam thuis en nu hier. Het waren stuk voor stuk plekken waar ze zich wel op haar gemak had gevoeld en sommige zelfs een beetje had omgetoverd tot haar eigen plekje, maar het was niet hetzelfde als het huis van haar ouders, het huis waar ze was opgegroeid. Of eigenlijk, de huizen waar ze was opgegroeid, want die van haar oom en tante's en van haar oma waar ze ook vaak genoeg over de vloer kwam hoorden daar ook wel een beetje bij. Nu kon Eva niet zo goed voorstellen dat Cadwgan Castle je zo'n zelfde warm gevoel kon geven, ze had het landhuis altijd een beetje kil gevonden, maar het was vast anders als je er echt was opgegroeid, als je er vooral ook leuke herinneringen aan had. Als Eva haar best deed kon ze het wel voor zich zien, het meisje dat ze op het schilderij had gezien dat door de gangen van Cadwgan Castle schreed. "Hoe was het om daar op te groeien?" taste ze voorzichtig verder, want ze was eigenlijk nieuwsgierig. "Was je vader altijd al... zo streng met alles?" Evangeline had zich altijd een beetje afgevraagd wat Owain Cadwgan tot zo'n eeuwige chagrijn had gemaakt. Het was bijna gek om hem in te beelden als een soort vaderfiguur, als iemand bij wie je graag weer thuis wilde komen, zoals Rhiann zo graag leek te willen. Dan moest hij toch bijna wel een kant hebben die Eva nog nooit had gezien.

"Ja joh, geen probleem, duw jij hem even terug?" Het sarcasme droop zo ongeveer van haar stem af. "Zo werkt het niet, Keane. Als ik daar ook maar iets over te zeggen had, denk je dat ik dan nu hier zou staan?" Nee, dan was er momenteel nog helemaal niks aan de hand geweest en was dit pas begonnen als ze veilig en wel bij Cadwgan Castle uit de buurt waren. Maar zo ging dat nu eenmaal niet. Je had niks te zeggen over het moment, of je nou je kind streng toesprak of niet. Dat zou hij toch moeten weten. Hij had verdomme al een kind, hij had dit allemaal al eens meegemaakt. Aan de paniekerige blik in zijn ogen en de kleur die langzaam uit zijn gezicht wegtrok zou je nog bijna denken dat Keane degene was die op het punt stond te bevallen en hoewel hij echt niet het recht had van hun twee om het meest dramatisch te doen, voelde Evangeline, zoals altijd als iemand meer in paniek leek te zijn dan zij, een soort rust over zich heen dalen. "Maar de baby gaat er ook echt niet zomaar uitvallen," ging ze sussend verder, want hoe dacht hij dat dit werkte dan? Het volgende moment kon ze hem wel weer voor zijn kop slaan met zijn stomme opmerkingen. Draken aten baby's?! "Waarom zeg je dat nou!" piepte ze bleekjes en ze moest met tegenzin concluderen dat Keane waarschijnlijk nog minder nuttig zou zijn dan hij momenteel al was als ze hem voor dit soort opmerkingen de trap af duwde, al was de verleiding er wel degelijk. Dat soort feitjes hoefde ze in het dagelijkse leven al niet te horen, laat staan op dit moment. Maar inderdaad, het was wel een goede motivatie om toch nog te willen ontsnappen, al wist Eva niet zo goed waarheen, of wat ze dan moesten doen en wat er zou gebeuren als het allemaal toch een stuk sneller ging dan ze eigenlijk zouden hopen. Normaal zou ze graag willen dat het snel voorbij was, maar voor nu kon het vast geen kwaad als het allemaal wat langer duurde. "Er zitten een paar minuten tussen elke wee," legde ze uit, alsof hij één van haar studenten was. "We kunnen die tijd proberen te gebruiken om..." zo ver mogelijk te komen en dan maar te hopen dat ze niet betrapt zouden worden als ze moesten stoppen. Het klonk als een verschrikkelijk plan, maar het was de enige optie. Of nouja, de andere optie was hier blijven en dat klonk zo mogelijk als een nog slechter idee. En dus wachtte ze, tot de pijn weer aanzwol en uiteindelijk weer wat wegtrok. "Oke," pufte Evangeline en ze greep Keane's hand opnieuw vast. "Sleep me langs die draak."

Jahaaa, ze begreep ook wel dat ze op moesten schieten! Alsof zij het leuk vond om hier te blijven staan. Eva moest zich inhouden om Keane geen klap te verkopen, ondanks dat het zo lief zei. Hij bedoelde het echt lief, dat wist ze ook wel, maar- Oh shit. "Ja, dat voel ik ook wel," jammerde ze half gefrustreerd en half huilend, niet zeker wetend welke emotie ze nu de overhand moest laten nemen. "Dat is de baby. De baby komt." Eva had het al gevreesd, maar ze had nog een vage hoop gekoesterd dat het wel weer over zou gaan, dat het tijdelijk was en weer af zou zwakken, net zoals de afgelopen dagen. Maar nu... nu kon ze er niet meer om heen. Nu was het een feit. Ergens de komende paar dagen of uren zou ze echt moeder worden. En niet zoals ze het ooit had bedacht dat het zou gaan, maar op een trap in een stel kerkers, verstopt in Cadwgan Castle. Dit was absoluut niet hoe het zou moeten gaan. "Jezus Christus, heeft dat kind dan ook geen enkele timing," tierde ze paniekerig -alsof het kind er wat aan kon doen dat zijn ouders dit zo slecht gepland hadden- gevolgd door nog wat woorden die een nette Lady nooit in haar mond zou nemen, maar wat Evangeline dan ook beweerde met al haar claims, dan was ze maar even geen echte Lady op dit moment hoor. Haar stem echode tegen de holle muren van de trap en droeg de gang door, waar het werd opgevangen door een stel gevoelige oren en werd beantwoord met een zachte brul. Meteen viel Eva stil en keek met grote ogen op naar Keane. Oh nee, was dat de-? Ze hoefde het eigenlijk niet echt te vragen.

Hij klonk ergens teleurgesteld, maar Evangeline kon zich er niet werkelijk druk om maken op dit moment. Als ze hier weg kwamen was er vast nog genoeg tijd om uren in elkaars armen door te brengen.En dat was alleen maar als ze hier weg kwamen. Natuurlijk zou ze ook graag blijven knuffelen, maar eerst moest ze aan zichzelf denken, aan de baby en voor haar was dat vast een stuk gemakkelijker dan voor hem. Misschien begreep hij het ook wel niet, hoe benauwd ze zich hier voelde, Keane had immers nog andere plekken gezien de afgelopen tijd. Toen het weer een beetje oke leek -veel beter dan dat werd het op dit moment vast niet- liet ze zich overeind trekken, de celdeuren door. Evangeline had altijd gedacht dat het zo goed zou voelen om die deuren door te stappen, maar eerlijk gezegd voelde het niet echt anders dan er achter opgesloten zitten, met de kille, slecht verlichte gangen nog voor hen uitgestrekt. Echte vrijheid was er nog niet. Eerst moesten ze nog langs die draak en al die gangen door. Keane begon de hele route op te ratelen, maar het ging allemaal een beetje langs Evangeline heen. De lucht voelde zo klam, haar oren suisden een beetje. Plotseling was het stil en terwijl Keane haar met die enigszins verwachtingsvolle blik aankeek vroeg Evangeline zich af of ze iets belangrijks in zijn uitleg gemist had. “Eh, ja,” stotterde ze maar als antwoord en ze kneep zachtjes terug. Blijkbaar was dat antwoord goed genoeg om opnieuw in beweging te komen. Pff, veertig traptreden zei hij? Merlijn, het voelde er wel als vierhonderd. Evangeline’s gedachten gleden af naar de vrouwen in de ziekenhuisgangen die ze wel eens heen en weer had zien lopen en plotseling had ze zo’n medelijden met al die mensen. Ze wilde helemaal niet lopen, of een trap beklimmen. Het was ook net alsof haar benen niet helemaal meer wisten hoe het was om een langere afstand dan 2 meter af te leggen, terwijl het nou ook weer niet zo lang geleden kon zijn dat ze nog door een café had gerend (voor zover je het rennen had kunnen noemen natuurlijk). Ze waren al redelijk in de buurt van het einde van de trap toen ze toch even stil moest blijven staan om op adem te komen. “Sorry,” zuchtte Eva verontschuldigend, want ze besefte ook wel dat dit heel onhandig was en ze zou vast schuldbewust kijken als ze het niet te druk had met haar pijn verlichten met haar ademhaling. "Het doet zo'n pijn. Ik-" Nee, nee, nee, ze kon dit wel. Als ze het maar hard genoeg wilde. Als ze in ieder geval maar voorbij die draak kwam en niet teveel geluid maakte. Hoe ver had hij nou gezegd dat het was?

Evangeline genoot van Keane's aanraking, van zijn vingers die over haar wangen streelden en zijn lippen die haar kusjes bleven geven. Nee, het was inderdaad niet te geloven dat ze dit allemaal moesten doorstaan. Dit was niet hoe het gewone leven hoorde te gaan en ze wilde al een tijdje niets liever meer dan er aan ontsnappen. Het kon haar niet meer schelen hoe of op wat voor manier. "Niet zo snel," murmelde ze, het rommelende gevoel in haar onderbuik dat absoluut niets met zenuwen maar zoveel meer met andere dingen te maken had, negerend , tenminste zover dat kon en ze hapte naar adem om haar volgende zin te kunnen vormen. "Dus laten we maar vlug gaan." Ze had geen idee hoeveel tijd ze hadden, hoe lang de weg uit de kerkers eigenlijk was en hoe lang ze dit precies vol ging houden, maar er was hoe dan ook vast geen tijd te verliezen. "Wat heb je met de dr-" Haasten was alleen nooit echt Keane's sterke kant geweest. Niet toen ze bijna waren betrapt op zijn huwelijksfeest ondanks dat ze hem zo had gemaand dat hij op moest schieten en ook niet nu. Ergens was het frustrerend, maar Eva kon het hem ook niet echt kwalijk nemen. Hij deed altijd precies wat zij dan net niet durfde, die momenten rekken waarvan ze allebei eigenlijk wilden dat ze langer konden duren. Ze was er dus ook nooit zo goed in om tegen hem zeggen dat hij moest ophouden, want ze wilde ook helemaal niet dat hij stopte. Toch zat er niet veel anders op dan de kus te verbreken toen er een onderdrukte pijnkreet over haar lippen gleed en vlug trok Evangeline haar hoofd wat naar achter, een bezorgde uitdrukking op haar gezicht. "Kunnen we gaan, ik wil hier niet langer blijven." Maar eh, momentje hoor, ze had heel even nodig voor ze overeind kon komen.