Evangeline Lennox

Ik stuur je even een berichtje om te kijken wat handig is!

Evangeline had in haar korte leventje al veel verschillende beloftes gemaakt en als ze heel eerlijk was, was ze lang niet altijd zo goed in zich er aan houden. Zoals toen ze de Graaf 4 jaar geleden beloofd had dat ze Keane met rust zou laten en zich niet zou bemoeien met de verloving tussen hem en Josephine. Het had welgeteld drie maanden geduurd voor ze weer eens stiekem in Keane's armen lag. Misschien dat ze toen al meer door had moeten drammen over haar vermeende huwelijk. Ze kon zich nog wel herinneren dat ze het er even over hadden gehad, die koude winteravond in het Verboden Bos. Hoe ze voorzichtig de hoop uit had gesproken dat er best wel iets vast kon zijn gelegd van het huwelijk. Maar Keane had de conclusie getrokken dat, zelfs met de kleine kans dat er een huwelijksakte zou zijn, ze toch geen kans maakten om echt samen te zijn. Dat zijn grootvader het toch wel zou verpesten, of het ongedaan zou maken voor het echt naar buiten kwam. En dus was ze er over opgehouden, hadden ze het er daarna eigenlijk niet echt meer over gehad. Hoewel het natuurlijk heus wel ergens in hun gedachten was geweest, of toch in ieder geval in de hare, terwijl zijn hele huwelijk gepland werd, toen ze daar voor het altaar stonden en de laatste kans was om er iets over te zeggen. Ze was gewoon bang geweest, te bang om er over te beginnen, voor de gevolgen. Totdat het niet meer uitmaakte. Tot er iets kwam wat veel belangrijker was, voor wie ze werkelijk alles zou doen. Tot het opeens een laatste redmiddel leek voor haar en haar zoon. Haar zoon die ze nu precies om die reden weg moest geven. De gouden stralen wikkelden zich sierlijk om hun handen, nadat de Graaf zijn belofte had gedaan en Eva voelde een zwaar gevoel op haar hart toen hij opnieuw begon te praten. Ze hadden haar een ergere belofte af kunnen laten leggen. Hij had kunnen zeggen dat ze haar zoon uberhaupt nooit meer mocht zien. En in ieder geval sloot haar belofte Keane niet uit van Griffiths leven. Maar dat hoefde niets te zeggen, want Keane had ook een groot deel van zijn leven zonder zijn moeder gespendeerd. Als de Graaf het wenste, dan werden ze vast zoveel mogelijk apart gehouden. Totdat het hem wellicht beter uitkwam om anders te doen. Eva slikte en zocht moeizaam naar de stem in haar borstkas. Afstand doen voelde als haar kind in de steek laten. Hem overdragen aan de Cadwgans voelde als verraad. Al haar claims laten varen voelde als opgeven. Als zich er bij neerleggen dat dit het einde was. Dat was natuurlijk ook precies hoe ze wilden dat ze zich zou voelen. Voor een moment leek ze te twijfelen, alsof haar mond moeite had om de woorden werkelijk uit te spreken, haar hele lichaam tegensputterde om deze afspraak werkelijk te maken, maar na een stilte die net wat te lang leek te duren kreeg ze het eindelijk voor elkaar. "Ja..." begon ze met krakende stem. "Dat beloof ik." Ze was heus niet de eerste moeder ooit die haar kind afstond. In de ogen van de rest van de wereld was het misschien zelfs wel de beste keuze. Want wie was zij om haar zoon alle kansen te ontzeggen die erbij kwamen kijken als je opgroeide bij een rijke familie, zelfs al was het als bastaard. Maar was dat niet precies wat Rhiann ook had gedacht? En wat had dat nou weer voor goeds opgeleverd. Evangeline sloeg haar ogen neer en tuurde naar hun in elkaar geslagen handen, waar nog meer gouden draden zich omheen wikkelden. Zouden ze zijn naam zo houden? Zou er een dag komen waarop hij zich af zou vragen waarom hij eigenlijk Lennox heette? Waar de rest van zijn familie uithing? Waarom zijn moeder er nooit was. De draden trokken zich in hun hand, losten op, het licht ging uit. En zo doofde ook het kleine vlammetje in Evangeline's hart. Zou haar zoon haar dit ooit vergeven? En zij, zou zij zichzelf dit ooit vergeven?

Natuurlijk wist Eva dat ze verloren had. Hoeveel, zou ze pas werkelijk realiseren als ze hier weg was, maar ja, zelfs nu wist ze het al wel. Dat maakte haar echter niet minder kwaad. Het was het soort vervelende woede waar je niks mee kon, omdat het naar buiten brengen je alleen maar meer in de problemen zou brengen. En toch borrelde het van binnen, als een vulkaan waarvan je niet zeker wist wanneer hij zou gaan uitbarsten. De woorden van haar grootmoeder verwarden haar en Evangeline wierp de vrouw voor een moment een vreemde blik toe. Haar was alles verteld wat ze voor vandaag moest weten. Wat betekende dat uberhaupt? Waren er dingen die ze niet wist? Delen in deze afspraak die aan haar voorbij gingen? Een vlaag van paniek overviel haar en het liefst zou ze zich nu omdraaien en weglopen, of op zijn minst wat meer uitleg eisen, maar ze kon het niet. Ze kon nu niet haar mond opentrekken, want ze kon waarschijnlijk toch geen eerlijk antwoord verwachten en ze betwijfelde of het haar door iemand in deze kamer ook maar in dank zou worden afgenomen als ze het vroeg. Ze kon niet weglopen, want ze zouden haar toch niet laten gaan. Ze kon niet terug naar de toren, want er was geen weg terug meer. Niet sinds Keane's mislukte ontsnappingspoging, niet sinds ze een stap uit die toren had gezet. Er was nu alleen de stap vooruit, er was de eed, waar ze mee konden beginnen, als ze er klaar voor waren... Het antwoord op die vraag was nee. Nee, Evangeline was er niet klaar voor. Maar in alle eerlijkheid, zou ze dat ooit wel zijn? Zou er ooit een moment zijn gekomen dat ze vrede had met deze oplossing? Eva geloofde van niet. Haar voeten schoven bijna automatisch wat naar achteren toen de Graaf een stap dichterbij zette, maar ze voelde de stevige hand van haar grootmoeder op haar rug die haar op haar plek hield. Met enige moeite hief ze haar hand op en nam die van de Graaf aan. Zijn grip voelde stevig, zoals die van de gemiddelde zakenman. Of iemand die te graag meisjes hun kelen dichtkneep, het was blijkbaar maar om het even. Haar oma vroeg of ze wist hoe het werkte en Evangeline knikte. Ja, ze had dit eerder gedaan. Twee keer eerder zelfs. De eerste was gelukkig al lang opgelost, maar de tweede woog soms nog zwaar op haar hart. Ze had weinig keuze gehad in alle gevallen, maar als ze moest kiezen, dan viel deze Eed haar uiteindelijk toch wel het zwaarst. De punt van Helena's toverstok rustte op hun gesloten handen en Eva kreeg een knikje dat ze mocht beginnen. Ze vertrouwde deze man niet. Ze vertrouwde er absoluut niet op dat hij de juiste woorden in zijn mond zou nemen. Misschien was dit allemaal wel een truc, wilde hij haar hiermee andere beloftes laten maken waar ze het niet mee eens was. Maar het was nou eenmaal gewoonte dat ze zelf de beloftes aan elkaar voor zouden stellen. Wat zou er gebeuren als hij toch iets vroeg waar ze het niet mee eens was, als ze zich bedacht, als ze nee zou zeggen? Ze had nooit eerder geweigerd. Niemand wist wat er gebeurde als je weigerde. Er was niemand die zou durven om het uit te proberen. In ieder geval, mocht ze eerst en ergens was dat misschien een geruststelling. Eva schraapte haar keel en zocht haar stem vanuit de diepste plek in haar borstkas, waar het zich angstig had verstopt. "Belooft u, Lord Owain Cadwgan," begon ze en ze probeerde zo vastberaden mogelijk te klinken, terwijl ze de woorden opdreunde die Helena in haar mond had gelegd. "Dat u mij na deze Eed Cadwgan Castle laat verlaten en dat u mij niets aan zal doen zolang u nog leeft." En mocht u de ambitie hebben om terug te keren als geest, dan ook niet graag, voegde Eva er in gedachten aan toe.

Ze had zichzelf beloofd dat ze niet ging huilen, maar Eva kon het niet helpen. Griffith deed een wanhopige poging zijn vingers in haar krullen te haken toen ze hem probeerde over te dragen aan Rhiann en wurmde onrustig in hun armen. "Ssst," probeerde ze hem te sussen. "Het is goed. Het komt goed." Maar haar woorden kwamen niet overeen met de tranen in haar ogen en haar gebroken stem. Met moeite liet ze haar zoon los (als ze het nu niet deed zou ze het nooit doen) en sloeg in plaats daarvan haar armen om Rhiann heen. De vrouw was niet echt een knuffelig type, maar één afscheidsknuffel kon er vast wel vanaf. "Zorg goed voor hem." Dat zou Rhiann wel doen, Eva was er zeker van. Misschien op een andere manier dan ze het zelf zou doen, maar het was goed genoeg. Het was op zijn zachts gezegd vernederend om haar handen vast te laten binden door de huiself. Griffith was aan het huilen nu, duidelijk van slag omdat zijn moeder van slag was en het pijnigde haar dat ze hem niet eens zelf gerust kon stellen. Evangeline begreep ook niet helemaal waarom dit allemaal nodig was, wat Graaf Radnor dacht dat ze ging doen. Ze had niet eens een toverstok. Haar eigen stok lag in Cadwgan Castle en zou ze zo hopelijk eindelijk terug krijgen. De gestolen toverstok zou ze hier achter laten bij Rhiann. Dat had het meest logisch geleken. En zonder toverstok, nouja, met toverstok was Eva al niet opgewassen tegen Lord Radnor, laat staan zonder. Daarbij had het geen nut om te vechten of weg te rennen. Ze hadden haar kind nu. Zij waren nu degene met de macht in handen, letterlijk als je het Eva vroeg, en het maakte haar kwetsbaar. Haastig plantte ze nog een laatste kus op Griffith's zachte, betraande wangetjes en toen viel de zware deur achter hen dicht. De rest van de weg richting de kerk deed Eva haar best om zichzelf weer een beetje te herpakken en de tranen weg te knipperen. Aan de ene kant wilde ze niet zwak lijken, vooral niet tegenover de Graaf. Aan de andere kant kon het haar ook niet meer zoveel schelen. Ze moest haar kind achter laten en haar grootmoeder mocht best zien wat dat met haar deed.. Ergens was Eva nog steeds kwaad dat haar grootmoeder een deal had gesloten waarbij ze Griffith af moest staan aan de Cadwgans. Ja, ja, de vrouw had vast haar best had gedaan. Er hadden meerdere factoren meegespeeld en dit was vast de beste deal die ze hadden kunnen krijgen - genoegen nemen met minder dan ze zou willen was blijkbaar iets waar Eva zich tegenwoordig steeds maar naar toe voegen had. Maar reëel nadenken als het om je eigen kinderen ging... dat was bijna een onmogelijke taak. En dus kreeg ze het niet volledig voor elkaar om het vanuit haar oma's perspectief te zien. Het pad over het terrein leidde hen naar het kleine kerkje waar Eva wel eens eerder was geweest. Ondertussen was het alweer een tijd geleden dat ze voor het laatst een kerk had betreden, of gebeden had. Nu ze hier stond vroeg ze zich plotseling af of ze het vaker had moeten doen. Vroeger had ze wel vaker gebeden, toen ze nog blijde dingen had om te delen en veel vragen waar ze antwoord op nodig had. Het was altijd ijzig stil gebleven aan de andere kant, hoe wanhopig haar gebeden ook werden. Diep van binnen vroeg ze zich wel eens af of God haar niet al lang geleden verlaten had en waar ze dat precies aan had verdient. Zwijgend liet ze zich de kerk in trekken. De Graaf begroette haar met een glimlach, maar Eva glimlachte vooral niet terug. Er was geen reden om te glimlachen. Zelfs de aanwezigheid van haar oma, wat vorige keer nog zo vertrouwd voelde, maakte haar deze keer vooral zenuwachtig. Eigenlijk had ze überhaupt geen zin om te praten, dus knikte ze alleen maar vaagjes op de volgende vraag, haar ogen op haar bevrijdde vingers gericht die ze voorzichtig wat heen en weer wiebelde, maar ze kon de blik van haar grootmoeder bijna voelen branden in haar achterhoofd. Met tegenzin hief ze haar hoofd op en keek Owain Cadwgan recht in de ogen. "Ja..." En omdat ze wist dat haar grootmoeder toch geen genoegen zou nemen met minder. "... my Lord." Als blikken toch eens konden doden...

Dear Rhiann, I would like to thank you once more for believing in me, when no one else did and taking me in when I had nowhere else to go. You don't know what it meant to me. Please take care of my son for me and protect him. I trust you to do what is right and make the decisions that are best for him. But watever you do, don't hand him over to your father. Ever. Cause if you do, I promise I'll make sure you will regret it. Evangeline

Lieve allemaal, Graag willen wij (de admins) mededelen dat we vanaf nu enkel vragen en verzoeken zullen beantwoorden die in het daarvoor bestemde topic worden gepost (zie de link hieronder). De afgelopen tijd hebben we veel verzoeken ontvangen (om dingen aan te passen of karakters om te zetten) via discord en in onze 'uilen' . Dit werd voor ons erg onoverzichtelijk en we hebben het dan ook liever weer op 1 plek. Op die manier kunnen wij goed zien welke verzoeken nog verwerkt moeten worden en zal dit ook sneller gebeuren. De admin die het eerste de tijd heeft kan dit dan namelijk oppakken, in plaats van dat je moet wachten op de admin die je een apart berichtje hebt gestuurd. Het kan namelijk dat die degene nu net druk of afwezig is. Verder zouden we jullie er ook aan willen herinneren om bij je verzoek alle benodigde informatie te geven. Als je een karakter weer op actief wil laten zetten is het bijvoorbeeld handig om jaar, afdeling en partij erbij te geven. Zo kan je karakter meteen goed worden omgezet! Bedankt voor jullie begrip en fijn weekend nog <3 Gianna, Kelly en Irene

Gaat over: @Loïs Collingwood => Huffelpuf Tweedejaars @Clementine Gordon-Lennox => Ravenklauw Derdejaars @Valentina Callahan => Griffoendor Vierdejaars @Ella Hawkings => Zwadderich Vijfdejaars @Cassandra Haysward => Zwadderich Zesdejaars @Austin Davidson => Griffoendor Zevendejaars Studeert af: @Rebecca Thwaite @Blanche Ingram

Vanaf vandaag kan er gestemd worden voor een nieuw IC Schoolhoofd! - Alle leerlingen en docenten mogen stemmen. - De stemmen zijn IC (vanuit je karakter) dus je mag met meerdere karakters stemmen - Je mag ook op meerdere kandidaten stemmen Stemmen kan t/m 23 oktober 2019

Er waren zoveel meer dingen die ze tegen haar zoon zou willen zeggen. Eva had geprobeerd ze op te schrijven, maar de meeste woorden vonden hun weg naar het papier niet eens en de woorden die het wel haalden raakten vaak besmeurd door haar tranen. Ze was er ook niet zeker van of het echt nut had, om ze op te schrijven. Of Griffith ze ooit te lezen zou krijgen, of dat ze samen met al haar hoop en dromen in as zouden veranderen als ze werden opgegeten door de vlammen van de open haard. Maar ze moest iets schrijven, al was het was het maar simpel of kort. Evangeline vouwde de brief op en schoof hem bij het kleine stapeltje spullen op de hoek van het bureau, naast alle andere dingen die ze hier voor Griffith achter zou laten. Het dekentje waarmee hij vanaf begin af aan elke nacht had geslapen. De tekening van haar en Keane die ze speciaal had gemaakt, zodat hij in ieder geval zou weten hoe zijn ouders er uit zagen, mocht hij het willen weten (of het mogen zien). Ze zagen er vrolijker uit op de tekening dan Evangeline zich in tijden gevoeld had, maar het had beter gevoeld om hen op die manier af te beelden. De realiteit was iets waar ze haar kind nog even voor zou willen beschermen, als het kon. Achter haar klonk een pruttelend geluidje en Eva draaide zich om. "Hé, liefje.” Ze kroop het bed op, krulde zich naast haar zoontje en trok het slaperige kindje in haar armen. Er was geen echte manier om afscheid te nemen van je kind, geen dingen die je zeker moest zeggen of je echt beter lieten voelen. Ze had er lang over nagedacht de afgelopen dagen, maar het enige wat ze eigenlijk zou willen was dat ze de sensaties mee kon nemen. Hoe het voelde om hem vast te houden, hoe hij rook,, hoe zijn stem in haar oren klonk. Ze was bang dat ze het zou vergeten. Dat ze over een tijdje niet meer wist hoe het was. Griffith's vingertjes graaiden naar het gouden kettinkje dat glinsterde in de lage middagzon die door het raam naar binnen scheen. "Dat vind je mooi he?" glimlachte Eva en ze kuste hem zijn voorhoofd. "Je vader heeft het me gegeven voor onze eerste kerst samen." Ze zuchtte, terwijl ze dacht aan dat moment lang, lang geleden toen Keane voor het eerst bij haar thuis was geweest. "Weet je..." Even twijfelde ze, maar toen begon ze met haar vingers de sluiting te zoeken. "Mama gaat een tijdje weg, dus misschien kan jij het zo lang voor me bewaren, tot ik weer terug kom." Als ze terug kwam, maar die gedachte schoof ze vlug aan de kant. "Kijk, het is een dromenvanger. Die vangen alle nare dromen, zodat je altijd lekker kan slapen en je nooit iets naars hoeft te zien." Eva keek toe hoe Griffith het figuurtje in zijn knuistjes nam. Het kindje keek haar met grote ogen aan, alsof hij wel doorhad dat ze iets belangrijks te zeggen had, maar geen idee had wat eigenlijk. "Je kan ze ook van touw maken, maar deze is extra speciaal." Want deze was van haar en het was een fijne gedachte dat Griffith iets zou hebben wat echt van haar geweest. Het was het enige hier dat ook nog echt van haar was, maar ze vond het niet erg om het weg te geven. Ze wist niet precies hoe lang ze daar had gezeten met Griffith in haar armen toen er uiteindelijk zacht geklop op de deur klonk. Evangeline's hart maakte een sprongetje van schrik en bleef vallen, alsof het zich van de hoogste berg naar beneden had gestort in een oneindig ravijn. Onbewust duwde ze Griffith nog wat steviger tegen zich aan. Ze was hier niet klaar voor. Maar de deur gleed open en achter Rhiann stond een huiself ongeduldig te kijken. "Het is tijd."

Dear Griffith, To my little boy. Your grandmother just asked if this is a love letter and... you know, I guess it kind of is. You might not remember me very well, so I thought I would write to you, so you would know how much I love you and how happy I am to have you in my life. I have waited a long time to meet you and it makes me sad to say goodbye so soon again. On the day I learned of your existence, I promised myself that I would always keep you close. Unfortunately, sometimes life forces us to take different paths. So, I would like to make you another promise, a better one. Three things, everybody in this life should have. 1. A safe home 2. Someone to tell you that they love you, every single day. 3. And, someone to fight for you, no matter what. In other words, family. You will learn that families are complicated imperfect things and even though they want to, they can't always stay together. But that does not make their love less great or less beautiful. Even though there might be a distance between them, real family is never that far. They live in your heart and if you look there, you will always find them. For now, I will leave the first two parts of my promise in the hands of your grandmother. I am sure she will take good care of you, just as she took great care of your father. The last part is not that difficult... cause no matter where you are, I will always fight for you. One day we will meet again and I hope it will be soon. I miss you and I love you. Your mother.

Hmm, dat is een lastige. Ik denk dat ik er niet voor ben om standaard een NPC als Minister te doen. Hoewel het wel het makkelijkste is, ook om bijv te godmodden als het een keer goed uitkomt, zou ik het wel jammer vinden om de mogelijkheid om Minister te worden weg te halen voor karakters bij wie dat wel heel erg past. Het lijkt me misschien wel slim om zoiets als een vice-premier aan te stellen, dus dat er eigenlijk 2 karakters zijn die soort van het Ministerschap bekleden. Als er dan één (tijdelijk) wegvalt, dan is de ander er waarschijnlijk nog wel en hoeven er niet meteen nieuwe verkiezingen te worden georganiseerd. De kans dat er 2 mensen in 1 keer wegvallen is wel een stuk kleiner. Hoe dat dan in zijn werk gaat wie de vice-premier wordt moeten we even kijken dan natuurlijk. Ik weet nog niet waar mijn voorkeur op dit moment naartoe gaat om te doen, dus daar ga ik nog even over nadenken

@Regan Lennox & @Gwendoline Draper You return like autumn And I fall everytime

School zkt. Hoofd. Helaas hebben we voortijdig afscheid moeten nemen van ons geliefde schoolhoofd Seneca Damarcus en dus mogen de leraren van Zweinstein vechten om de nieuwe functie van SH. Ik stel een moddergevecht voor. Of je kan gewoon hier je karakter opgeven en promoten waarom hij/zij schoolhoofd moet worden. Opgeven kan t/m 14 oktober 2019

@Scott Evergreen & @Zaira Silvershore There was peaceful There was wild They were both at the same time

@Gideon Kingston Mena Massoud - One Jump Ahead (from Aladdin) I steal only what I can't afford and that's everything One jump ahead of the lawmen that all and that's no joke these guys just don't appreciate I'm broke