Evangeline Lennox

Evangeline zag heus wel dat Rhiann het niet met haar eens was en ongeduldig wachtte ze tot het moment dat de vrouw haar mond open zou trekken. Eva was niet bang om deze discussie te voeren, ze wilde hem juist voeren. Ze wilde argumenten uitwisselen en kijken waar ze dan op uitkwam, alle opties ontdekken voor ze ze aan de kant schoof. En heel even leek het er op dat ze haar zin ging krijgen, maar toen liet Rhiann haar volledig in de steek door gewoon weg te lopen, Evangeline compleet ontevreden achterlatend. O, kom op. Ze konden hier toch gewoon over praten. Gefrustreerd schopte ze met haar voet tegen een van de stoelpoten aan en kreeg meteen spijt toen een kloppend gevoel haar teen vulde. Ugh. Waarom waren al die adelijke mensen toch vaak zo... zo.... gesloten op een bepaalde manier. Ze lieten je niet eens fatsoenlijke discussies voeren. Om zichzelf rustig te krijgen trok ze het briefpapier terug naar zich toe en begon er op te tekenen. Dat werkte altijd kalmerend. De kantlijnen van haar huiswerk hadden altijd vol gestaan met de kleinste tekeningen. Dat hielp om te concentreren, om haar gedachten weer op orde te brengen. En in dit geval ook om alle frustraties naar buiten te gooien. Eva keek pas weer op toen haar concentratie werd verbroken door het geluid van de kop thee die op het houtoppervlak van de tafel landde en met enige tegenzin legde ze het potlood terug neer. De toon in Rhiann's stem was anders deze keer, niet heel veel anders, maar net genoeg voor Eva om het op te merken. Misschien was ze iets te snel geweest met haar hele conclusie dat Rhiann hier geen discussie over wilde voeren. Misschien had de vrouw gewoon even wat tijd nodig gehad om er over na te denken en de dingen van Evangeline's kant te bekijken. Of misschien ook niet en kwam het gewoon door hele andere zaken, maar wist Eva veel. Een klein sprankje hoop ontsprong in Evangeline's ogen, ondanks dat ze nog zo haar best deed om het niet al te veel te laten merken. Het zou niet goed overkomen als ze hier nu te enthousiast op inhaakte, maar was dit niet precies de wending die ze wilde hebben? "Dat klinkt als best een goed idee eigenlijk," glimlachte ze voorzichtig. "Mr. Bennett weet vast beter waar je in dat soort situaties op moet letten." Hij kon haar alles vertellen wat ze moest weten. "Ik weet het..." Een korte vlaag van twijfel overviel haar, nu afspreken plotseling toch wel een mogelijke optie leek, maar ze rechtte haar rug en knikte dapper, de gedachte aan een weerzien met Keane stralend in haar achterhoofd. "Maar alles is een risico. En met een goede voorbereiding moet het kunnen."

Geduld? En dan? Ging de Graaf dan met een betere oplossing komen? Ging hij dan fouten maken? Eva betwijfelde het. Keane's brieven indiceerden dat Lord Radnor wel een beetje ingaf aan zijn tegenstander, maar of het veel beter zou worden dan dit? Er was inderdaad niet echt veel tijd meer, in ieder geval niet tot de baby geboren zou worden, maar dat maakte eigenlijk alleen maar dat Evangeline juist wel wilde afspreken. De geboorte van haar kind had namelijk nogal invloed op de situatie. Als het een jongen was, dan zou dat haar positie kunnen versterken, maar dan vormde ze ook een grotere bedreiging. Als het een meisje was... dan zou ze hier net zo goed mee doorgaan, maar het zou wel de zaak beïnvloeden en hoe mensen naar haar keken, hoe belangrijk dit leek. Eva wist niet zo zeker of ze wilde wachten tot dat moment. En als ze wilde afspreken dan moest dat nu, of toch in ieder geval snel, want over een maand was vast volledig met andere dingen bezig. Merlijn, het was soms toch zo lastig om zeker te weten waar je goed aan deed. Het was duidelijk op Evangeline's gezicht te lezen hoe ze worstelde met Rhiann's woorden. Ze wilde ze zo graag aannemen, ze wilde echt sterk zijn, maar het voelde gewoon niet goed. Niks voelde goed. Verdrietig verborg ze haar gezicht in haar handen en even was het stil. "En wat als we hem daar nou gewoon niet de gelegenheid toe geven, zodat het niet fout kan gaan. Mijn broer heeft een café op de wegisweg, er zijn altijd wel mensen daar, dat is mijn terrein. Misschien kunnen we daar wel afspreken?" opperde ze toen zachtjes, aarzelend, hoopvol, het plan vormend in haar hoofd terwijl ze sprak. "Kunnen we daar op zijn minst niet over nadenken? Over de mogelijkheden? Voor we het compleet afwijzen." Ja, het was gevaarlijk. Dat was de claim naar buiten brengen ook en dat hadden ze ook gedaan. Hoezo konden ze niet gewoon alle opties afgaan? Kijken om hoeveel ze konden vragen en of ze dat goed genoeg vonden om dan werkelijk een afspraak te maken. Dat ze geen afwijzing wilde schrijven, betekende niet dat ze meteen overal ja op zou zeggen. "Al deze onzekerheid maakt me ongelofelijk gestrest en dat is ook niet goed voor de baby." Als Rhiann het over die boeg ging gooien, dan kon zij dat ook hoor.

Goedgekeurd & Omgezet

Seth / Winnifred / Hunter

PP be like MORE BREAK UPSSS

James <3

Eva knikte begrijpend. Zelf vertrouwde ze de Graaf uiteraard ook niet, al had ze tot nu toe niet echt achterliggende redenen kunnen bedenken voor deze ontmoeting. Het klonk best logisch dat ze een alternatieve oplossing zouden willen bespreken. Dat zou ze vast zelf ook willen, als ze in Keane's schoenen stond. En zij mocht bepalen wanneer het was, waar het was. Ze kon prima een drukke zaterdagmiddag ergens midden op de wegisweg uitkiezen om zichzelf zoveel mogelijk in te dekken. Wat kon de Graaf dan doen? Niets zonder een hele scéne te scheppen in ieder geval en daar had hij vast niet veel zin in. Dat was wat Eva eigenlijk wilde zeggen, maar ze durfde niet helemaal, bang dat Rhiann dat alleen maar naïef van haar zou vinden en dus wendde ze gefrustreerd haar hoofd af en tuurde uit het raam. Het was gewoon zo vermoeiend om altijd overal maar iets achter te zoeken, om verder te denken, iedereen tien stappen voor te zijn. Soms wilde ze gewoon niet meer nadenken, maar doen wat haar gevoel haar ingaf en dan later wel kijken of het het juiste was geweest. Maar dat kon ze zich natuurlijk niet veroorloven, want één foute stap vooruit betekende vijf stappen achteruit. Het was niet haar bedoeling geweest om Rhiann te beledigen. Evangeline's vraag was meer een poging op zoek naar inspiratie om haar verlangens om Keane te zien tegen te spreken en ze schrok wel een beetje van de plotselinge scherpe ondertoon Rhiann's stem. "Sorry, ik bedoelde niet..." Ja, als Eva heel eerlijk was dan had ze echt wel veroordelend over Rhiann's acties gedacht en wellicht deed ze dat onbewust nog steeds soms wel - want Eva wist niet zo goed of ze dezelfde keuzes zou maken, maar nu ze de vrouw en de situatie beter kende was het toch wel makkelijker om Rhiann's keuzes in ieder geval te begrijpen. Je kon je altijd af blijven vragen of het de juiste keuzes waren, of je een liefdeloos leven in een kasteel voorop moest stellen aan een liefdevol leven op een boerderij. En je kon ook best afvragen of Graaf Radnor werkelijk zijn enige erfgenaam opnieuw zou verbannen -de manier waarop Owain momenteel krampachtig Keane's leven stuurde leek er niet op dat hij de jongen echt snel zou hebben laten gaan, maar het waren allemaal dingen die je op dat moment niet had kunnen weten. Het was precies wat zij nu zelf deed. Je nam gewoon de gok, deed wat je dacht wat het beste was voor je kind en uiteindelijk hoopte je maar dat het goed uitpakte. "Er is niets mis met leven op een boerderij," flapte Evangeline er uit voor ze er erg in had, iets harder dan de bedoeling was. "Maar ik begrijp wat je bedoelt..." Eva wist heus wel dat ze dit in perspectief moest plaatsen. Als haar ouders haar meer hadden kunnen geven dan hadden ze dat ook gedaan. Maar ze kon het niet helpen dat het soms net leek alsof Rhiann nog steeds op zo'n leven neerkeek, ondanks dat ze zelf al jaren in een boerderijtje woonde. Voorzichtig reikte Eva naar Rhiann's hand en kneep er zachtjes in. "Het is niet eerlijk... niemand verdient het om twintig jaar gestraft te worden voor één foute keuze. En ik vroeg het vooral omdat ik het juist ook heel knap vindt dat je dat hebt gedaan, dat je zo sterk bent." Of je het nou eens was met de redenen of niet, het vergde veel zelfopoffering om weg te blijven bij je kind, zo iets dat compleet tegen je gevoel in ging. "Ik wou dat ik zo sterk was. Ik kan niet eens normaal een brief terug schrijven..." Nee, zij kon niet eens weg blijven van de man waar ze van hield en op een bepaalde manier voelde het zo zwak. Ze haatte dat. Want liefde hoorde haar sterke punt te zijn, niet haar zwakte, niet datgene wat tegen haar gebruikt kon worden en haar slecht deed voelen.

Ja, graag! Ik loop best wel achter met wat plots en ik heb inderdaad ook het idee dat veel mensen dat hebben momenteel en dankzij de feestdagen wordt het waarschijnlijk alleen maar erger, in ieder geval bij mezelf Dus een maand pauze zou heel fijn zijn. Verder ben ik er ook voor om de maanden van de zomervakantie langer of gewoon even lang te maken als de andere maanden. Ik merk ook als je belangrijke plotpunten in de zomer hebt dat je sneller in de knoop komt, omdat je gewoon minder tijd hebt. En wat Kelly zegt, met meer BW karakters is er vaak ook genoeg te posten in de zomer.

@Celeana King @Leon Marks

@Paige Everett & @Samuel Everett <3

Evangeline hoefde niet eens echt te kijken om te zien dat Rhiann het niet met haar eens was. Als je zoveel tijd dicht bij elkaar in de buurt doorbracht in een kleine ruimte dan voelde je dat vanzelf wel een beetje aan. "Ik weet het," zuchtte ze, want natuurlijk had Rhiann gelijk. De bedoeling was nog steeds hetzelfde, een ontmoeting waarbij ze haar vast over gingen proberen te halen om dit naast haar neer te leggen. Waarom zouden ze anders buiten de rechtszaal af willen spreken? Ze wilden niet dat het tot de rechtszaal kwam, al leek die uitkomst bijna onmogelijk om te vermijden. Alleen daar zou ze echt kunnen krijgen waar ze eigenlijk recht op had. "Maar... " Natuurlijk was er een maar. "Wat nou als ik gewoon met hem alleen kan spreken. Ze willen iets van mij, dan kan ik eisen stellen toch? Dan kan ik dat vragen." Ze hoefde Owain er toch niet bij te hebben en misschien was de man wel slim genoeg om te beseffen dat zijn aanwezigheid alleen maar een negatieve invloed zou hebben op eventuele onderhandelingen. Hij was slim genoeg om Keane de brieven te laten schrijven, want de Graaf wist vast ook wel dat ze anders überhaupt niet geantwoord had. Hij bespeelde haar, maar dat besefte ze ook wel, dus dat betekende dat ze zich daar in ieder geval op kon anticiperen. "Ik ga me echt niet over laten halen om hier mee te stoppen, dat weet je wel toch? Er is niets wat ze me kunnen geven wat me van gedachten zou laten veranderen. Je kan me vertrouwen." Ze wist niet zeker of Rhiann daar misschien bang voor was, maar het zou best kunnen. Eva kon zich best voorstellen dat het moeilijk was om iets zo uit handen te geven, want uiteindelijk hing er zoveel af van haar eigen acties. "Ik wil gewoon met hem praten, meer niet." Als ze hem kon zien dan kon ze er eindelijk ook achter komen hoe hij hier nu werkelijk in stond. Ze hoopte dat Rhiann niet al teveel gelijk had. Dat Keane wat hij had geschreven in ieder geval wel meende en dat het niet puur woorden waren die hij alleen maar had gebruikt om haar over te halen. Terug schrijven had in ieder geval vandaag geen zin meer. "Ik neem even een pauze." Met een zwaai van haar toverstok begonnen de schrijfspullen zichzelf op te ruimen. Eva reikte naar haar kopje thee, maar het water was ondertussen lauw geworden, dus zette ze het met een diepe zucht maar weer terug op tafel. "Hoe deed jij dat, zo lang bij hem weg blijven?" Ze draaide zich wat meer om naar Rhiann. "Hoe hield je dat vol? Ik kan het me niet voorstellen."

25 maart 1838, Clearwen Valley, Wales, 's avonds Met een zucht liet Evangeline haar ganzenveer zakken en voor de zoveelste keer dwaalde haar blik over de woorden van de brief naast haar lege perkament. Ze schreef nu al een tijdje brieven met Keane, maar niet zoals dit. Bij elke andere brief had ze wel ongeveer geweten wat ze terug ging schrijven - het was niet zo moeilijk, de vraag was om af te spreken en het antwoord was nee. Eva vertrouwde het niet, net zo min als ze het huwelijk vertrouwde dat een aantal dagen terug plaats had gevonden of elke andere actie die Owain Cadwgan ondernam. De letters op het papier waren geschreven in Keane's handschrift, maar het waren niet zijn woorden. Dat maakte het makkelijker om haar afwijzingen te formuleren, want ze kon net doen alsof het niet aan hem gericht was en ze direct praatte tegen de persoon die achter hem stond. Er was natuurlijk een goede reden dat ze tot nu toe het verzoek tot afspreken steeds had geweigerd. Aan het begin van dit hele avontuur had ze haar eisen opgesteld en op een bepaalde manier had het haar een soort macht gegeven. Zij was nu degene waar ze opeens iets van wilden, die kon bepalen hoe het nu verder ging. Als ze op hun voorstellen in zou gaan, zou ze alleen maar een beetje van die macht teruggeven, terwijl ze eigenlijk wel zeker was dat ze er niets voor terug zou krijgen. De Cadwgans waren echt niet van plan om haar te laten winnen en haar haar zin te geven, dus moest ze hen ook niet in hun zin geven. Alleen zat ze daarmee zichzelf ook wel een beetje in de weg. Al bijna sinds het moment dat Keane haar die vroege decembernacht de deur uit had gezet had ze ergens gehoopt dat hij spijt zou krijgen en contact met haar op zou nemen. Maar dat deed hij niet. Niet in de eerste weken daarna, niet nadat ze hem die eerste brief had gestuurd, niet nadat ze van haar woorden werkelijkheid had gemaakt en hem aanklaagde in de krant. En toen ze uiteindelijk alle hoop een beetje had opgegeven kwam er dan wel iets, maar was het zo stijf en onpersoonlijk dat het toch amper een persoonlijke brief genoemd kon worden. En toch, had het haar hart een beetje doen overslaan, toen ze voor het eerst zijn handschrift op het perkament herkende. In zijn geforceerde brieven stonden ook wel enkele aanwijzingen, maar ze waren zo verstopt dat Eva zich soms afvroeg of ze er wel werkelijk waren. Misschien verbeelde ze zich nu gewoon dingen die ze graag wilde zien. Ze had hem verdomme aangeklaagd voor bigamie, wie weet hoe hij daar op zou reageren? Maar toen kwam dus die laatste brief. En nu voelde ze zich in de war, want opeens was het anders. Dit waren zijn woorden, zijn excuses, zijn verzoek om haar te zien en dat telde zoveel meer dan welk zakelijk verzoek dan ook. Ze mistte Keane gewoon zo erg. Eva had geprobeerd het weg te stoppen, maar het hielp niet. Er was zoveel wat ze tegen hem zou willen zeggen, zoveel wat ze uit zijn mond zou willen horen en niet van nette letters op papier of verborgen tussen de regels door. Ze zou zo graag willen dat hij haar nog eens zou zien, voor de baby kwam. De laatste keer had hij haar amper geloofd, dus ze wilde dat hij het zag, dat het echt was, al leek hij dat ondertussen gelukkig wel te geloven. Maar het kon niet. Het kon allemaal niet. Het was geen goed idee. Ze had het uiteraard met Rhiann besproken, al de eerste keer dat het verzoek hier op de deurmat viel en het leek de vrouw net zo min een slimme zet. Ze kon niet afspreken. Ze hoefde alleen maar voet bij stuk te houden en een nieuwe afwijzing te schrijven en dan kwam alles goed. Ze kreeg het alleen gewoon niet op papier. Gefrustreerd schoof Evangeline het perkament van haar af en wierp een blik naar de andere kant van de kamer. Ze woonde nu al bijna vier maanden hier en het begon bijna een beetje te voelen als thuis. "Ik kan het niet," kondigde ze zachtjes aan, een verontschuldigende blik op Rhiann werpend. "Ik denk niet dat ik nog een afwijzing kan schrijven.... ik wil hem zien." OOC: Voor alle brieven verwijs ik je naar ons Brieventopic <3

14 maart 1838 Clearwen Valley, Wales Geachte Lord Radnor, Dat kan ik begrijpen. En maakt u zich geen zorgen, ik leef nu ook weer niet in zulke afzondering dat belangrijke nieuwsberichten mij niet meer bereiken. Het nieuws van uw grootvader's verloving is mij zeker ten ore gekomen en ik moet zeggen dat ik erg verrast was met de aankondiging zo vlak na het overlijden van wijlen Lady Radnor. Ik hoop dat u begrijpt dat ik naar aanleiding van mijn vorige conversaties met Graaf Radnor enige moeite heb om te geloven dat wij gezamenlijk tot een informele oplossing zouden kunnen komen. Ik geloof dat ik mijn wensen al duidelijk heb geformuleerd in mijn eerste brief en ook dat daar weinig over te onderhandelen valt. Als u er werkelijk zo van overtuigd bent dat u een passende oplossing heeft voor onze situatie dan bent u welkom om deze per brief aan mij te communiceren. Al ben ik bijna zeker dat elke andere mogelijke oplossing die u wilt aandragen mij niet tevreden zal kunnen stellen. Mijn beweegredenen zijn niet anders dan die van elke andere moeder die het beste wil voor haar kind. De nieuwe uil bevalt trouwens zeker. Dank u wel. Met vriendelijke groet, Evangeline

Nou Daniel, Eva had ook niet zoveel zin om al haar (liefdes)brieven zo te openbaren aan jou en de rest van de wereld, maar we moeten allemaal wel eens dingen doen waar we niet zo naar uitkijken. En daaronder viel eigenlijk ook het uit elkaar trekken van iemand anders zijn huwelijk. Evangeline mocht Josie echt graag en eigenlijk was het meisje vooral een onnodig slachtoffer in deze situatie. Josephine had nooit wat fout gedaan. Josephine had gewoon gedaan wat haar ouders van haar wilden, ze had zelfs Keane nog eens voorgesteld om de verloving te verbreken -Eva was er nog steeds niet helemaal overheen dat hij dat idee toen zonder met haar te overleggen aan de kant had geschoven- en toen Keane daar nee op had gezegd, kon je het haar natuurlijk niet kwalijk nemen dat ze gewoon met de jongen was getrouwd. Maar hoe aardig ze Josie ook vond en hoe onschuldig het meisje ook was, als ze dit wilde laten werken, dan moest het andere huwelijk toch echt kapot. De rest van de wereld zou ook wel inzien dat Josephine daar niets aan kon doen, toch? Haar familie was rijk en rijke mensen kwamen altijd wel weer op hun pootjes terecht. In ieder geval zou ze toch meer kans moeten hebben op een toekomst dan Evangeline nu zelf had? "Het huwelijk tussen Keane en Josephine moet worden ontbonden," sprak ze vastberaden. Het was de eerste keer dat ze het zo uitsprak, vanuit dit oogpunt en het voelde niet helemaal eerlijk, maar ze schudde dat gevoel van haar schouders af. Ze had het lang genoeg aardig gespeeld en aardig werkte niet voldoende in de wereld van de Cadwgans. "Mijn huwelijk is het eerste huwelijk en dus moet dat gelden en dan is mijn kind de erfgenaam. Dat is wat ik wil. Wellicht dat ze zich er uit zullen proberen te kopen," ze zag er Owain best voor aan, want die leek nooit zozeer de waarde van liefdes en relaties boven geld te zien, "maar daar ben ik niet in geïnteresseerd. Het gaat niet om het geld." In ieder geval niet puur om het geld. Het geld was wel aangenaam zodat ze hun kind tenminste een toekomst kon geven, maar zelfs met geld kon ze nooit veiligheid kopen, kon ze nooit echt vrij zijn of een toekomst hebben. En als ze haar eigen leven en dat van haar kind in de weegschaal moest leggen tegen Josephine's reputatie... nouja, dan was de keuze helaas wel snel gemaakt. Dat ze het huwelijk met Josephine wilde verbreken, betekende trouwens heus niet dat Josie ook volledig uit beeld hoefde te verdwijnen. Of ze het nou leuk vonden of niet, ze waren toch allebei familie. Via Keane, via hun kinderen. En je familie stuurde je niet zomaar weg. Goed, behalve als je dus een Cadwgan was. Dan verstopte je je gevallen dochter gewoon een eind verderop in een onbekend dorpje. Eva draaide zich naar Rhiann en glimlachte warm. "En natuurlijk zal ik mijn invloed gebruiken zodat je zo snel mogelijk weer naar huis kan. Je hebt me al zoveel geholpen, dus dan kan ik dat op zijn minst terug doen." Hoe wist ze nog niet precies, maar dat zou zich vast vanzelf wijzen. Zie? Deze rebellie had veel meer dan één doel.