Evangeline Lennox

Even was het stil, op het knetterende geluid van het haardvuur en Keane's diepe ademhalingen na en een tijdje vroeg Eva zich of ze misschien nog meer moest zeggen, maar toen klonk er eindelijk iets van beweging. "He," sprak ze ademloos toen ze meende Keane te kunnen onderscheiden van de rest van het donker en automatisch schoof ze wat naar voren. Het was zo goed om hem te zien, zelfs al keek hij een beetje uit zijn ogen alsof de wereld de verkeerde kant op draaide en zag zijn gezicht eruit alsof het iets teveel klappen op had gevangen. Het liefst zou Eva haar armen om hem heen willen sluiten, voorzichtige kusjes willen geven op elke opkomende blauwe plek, maar in plaats daarvan kon ze alleen maar verlangend naar voren leunen. Zelf was ze er gelukkig een stukje beter vanaf gekomen, bedacht ze zich en heel even dwaalde haar hand over de snee op haar wang dwaalde. Ze waren in Liverpool geweest voor de haven, om de boot te halen, de boot naar de Nieuwe Wereld. "Wat?" fluisterde Evangeline verrast en kon je het haar kwalijk nemen... de laatste keer dat ze Keane persoonlijk gesproken had, had hij niet zoveel aardige woorden over zijn lippen kunnen krijgen en de rest van hun communicatie had vooral bestaan uit afstandelijke, formele brieven. Het was een hele stap van 'je liegt' naar 'laten we samen naar de andere kant van de oceaan vluchten'. "Ging je dat echt doen? Voor mij? Voor ons?" Ze kon het niet helpen dat er een klein glimlachje over haar lippen fladderde. En hij had aan alles gedacht. Hij had zelfs schilderspullen voor haar meegenomen. Dat was zo lief. Het was niet echt wat ze had verwacht, maar het zou haar alles geven wat ze eigenlijk wilde, niet waar? Behalve natuurlijk dat het nogal ver weg was... en Rhiann zou vast niet blij zijn als Eva zomaar vertrok zonder haar beloftes na te komen, maar Rhiann was natuurlijk al eerder de reden geweest dat ze niet waren gegaan. Misschien als Keane de stap had gezet dat zijn moeder ook wel durfde te volgen, dat ze eindelijk zou beseffen dat er geen weg terug was naar Cadwgan Castle met Owain Cadwgan aan het roer. Ze knikte, het klonk best logisch, niet eens als zo'n slecht plan. Behalve dan dat de uitvoer gewoon... niet te doen was geweest. "Ik heb me nog nooit zo oncomfortabel gevoeld," klaagde Eva zachtjes. "Ondanks dat ik uiteraard expert ben in verongelukken, zoals je weet." Een zwak glimlachje gleed over haar lippen. Maar goed, normaal was ze ook niet nog bijna negen maanden zwanger. "Josephine is versprokkeld, maar ze zullen wel goed voor haar zorgen." Haar blik dwaalde af naar beneden en ze liet haar handen over de ronding van haar buik glijden. Evangeline wist het niet helemaal zeker. Het voelde niet alsof er iets fout was, zou ze het dan niet meer moeten merken misschien? Maar ze durfde het ook niet met alle zekerheid te beweren dat alles helemaal goed was. "Ik denk dat ie ook nog even moet bekomen van de reis," knikte ze dapper, maar toch kon ze het niet laten om hier en daar tegen haar buik aan te drukken, in de hoop er wat beweging in te krijgen. Soms hielp dat wel. "Of misschien slaapt ie nog. Net zijn vader." Of haar vader, wat het dan ook mocht zijn. "Soms als ik wilde dat de baby bewoog, dan scheen ik wel eens een lichtje van mijn toverstok tegen mijn buik en dan probeerde 'ie altijd weg te komen van het licht.” Het was een leuke herinnering, maar toch voelde Evangeline zich plotseling treurig. Ze had nooit gedacht dat het leven zo zou gaan, dat ze dit soort dingen moest vertellen, in plaats van dat ze het samen hadden meegemaakt. “Zo jammer dat je alles gemist hebt.” Nouja, in ieder geval was hij er nu. Even. Wat de toekomst ging brengen, daar durfde Eva nu nog even niet over na te denken.

@Claire Bennett

Ze hoorde hem wel, maar het was met alle echo's -en haar waarschijnlijk nog steeds niet heldere hoofd- niet makkelijk om te bepalen waar het geluid precies vandaan kwam. Met een zucht liet ze zich bij de deur op de grond zakken. Het was te pijnlijk om te staan en Evangeline had in haar leven vaak genoeg lichaamsdelen gebroken of gekneusd om te begrijpen waarom. Ze wou dat ze haar toverstok had, zodat ze er iets aan kon doen, in ieder geval iets van haar lasten wegnemen. "Ja," antwoordde ze zachtjes. "Ik ben het... ik ben hier." Het meisje stak haar arm een stukje door de tralies van de deur en zwaaide de gang in. Zou Keane eigenlijk wel kunnen bewegen in zijn cel? Eva dacht niet dat er van haar verwacht werd dat ze in deze toestand ergens heen ging, maar misschien vertrouwden ze Keane niet evenveel. Het was niet de eerste keer dat Evangeline Keane ooit hoorde huilen, maar het geluid alleen was nog nooit zo... hartbrekend geweest. Misschien kwam het omdat ze hem nu niet kon zien, of vastpakken of omdat ze van zichzelf al een emotioneel wrak was, maar het kwam harder binnen dan elke andere keer. Eva slikte en beet op haar lip, voor de stille tranen over haar eigen wangen begonnen te rollen. Ze wenste dat ze iets kon doen om hem beter te laten voelen, ze wou dat ze wist wat ze moest zeggen, maar eerlijk gezegd... wist ze het niet. Ze kon hem niet vertellen dat het niet zijn schuld was, want op een bepaalde manier was het ook zijn schuld. Hij had haar zijn huis uit gezet, hij had haar brieven geschreven omdat hij dan toch weer wilde afspreken -omdat zijn opa hem daartoe dwong, waarschijnlijk, maar toch- hij had geweten dat Graaf Radnor daar zou zijn, dat het hele café vol zat met mannen die hen niet zomaar laten gaan en toch had hij haar gewoon daarheen laten komen om wat leek op een onmogelijk plan uit te voeren. Ze kon hem niet vertellen dat ze niet bang was voor de consequenties van hun acties, want ze was wel bang. En zij had natuurlijk kunnen weten dat het niet veilig was, had dat ook wel geweten, maar ze had zich laten verleiden door alle mooie ideeën, en eigenlijk had ze het wel een beetje onderschat. Ze had niet gedacht dat deze afspraak één grote val zou zijn en al haar zorgvuldige voorbereidingen zomaar in het niets zouden vallen bij de rest. En Keane's voorbereidingen, blijkbaar net zo goed. De enige reden dat ze zo ver leken te zijn gekomen was omdat Owain's mensen het te druk hadden met spreuken van mr. Bennett ontwijken. Nu kon ze daar boos om worden, maar wat had dat ook voor nut. Nu zaten ze hier allebei, dieper in de problemen dan ze waarschijnlijk ooit eerder waren geweest. Nu was er niemand die zeker wist waar ze waren en hoewel Rhiann en mr. Bennett vast wel zo hun vermoedens hadden als Evangeline niet binnen nu en een aantal uur op zou komen dagen, waren er geen harde conclusies aan te binden. Ze hadden alleen elkaar en zelfs dat eigenlijk niet, want hij bevond zich meters bij haar vandaan en toch leek hij onbereikbaar. "Waarom..." Eva zweeg, dacht even na over wat ze nou eigenlijk wilde zeggen. "Waarom bracht je ons naar Liverpool? Was dat het plan?"

Ik heb altijd zo het gevoel dat @George de Haviland wel een goede papa is En @Kieran Monday

De Bennets (New autocorrect niet banners)

De moeder van @Julienne Haysward @April Haysward

@Liam Haysward "ohnee de baby doet iets wat ik niet wil help"

Owain Cadwgan

Dat nieuwjaarfeestje met alle Bennett (bastaarden) was wel gezellig

Henry en Eleanora Paget

Evangeline. Het geluid van de dichtslaande deur van de koets dreunde in haar oren. Ik ken mijn vader, het is te gevaarlijk. Ze zei niks. Niet omdat ze niks wilde zeggen, maar omdat ze het niet kon. Maar wat nou als we een goed plan bedenken. Diep van binnen wilde ze alleen maar schreeuwen, gillen, schoppen, huilen.... Vooral huilen. Het komt wel goed. Het was een fout geweest. Rhiann had gelijk. Ze had nooit, nooit, nooit moeten gaan. Eva liet zich voorzichtig op het bed zakken toen de deur van de kerkers achter haar dicht sloeg en verborg haar gezicht in het kussen, waar ze haar eerste tranen liet stromen. Het was stil hier. Als ze niet te hard snikte kon ze Keane’s zware ademhaling horen, ergens verderop. Ondanks de situatie was het een geruststellend geluid. In ieder geval ademde hij nog. In ieder geval was hij niet zo versprokkeld als Josephine…. Ze voelde zich moe, realiseerde Evangeline zich, toen haar lichaam wat gewend leek te raken aan het bed en het plotseling moeilijk werd om haar ogen open te houden. Zoveel tijd kon er niet verstreken zijn sinds het moment dat ze het café binnen was gestapt en nu, maar toch leek het een eeuwigheid, had ze het gevoel alsof er een hele dag was verstreken, was er zoveel gebeurd. De emoties waren vermoeiend, het reizen, de pijn. Ze probeerde er nog even tegen te vechten -hoe kon ze slapen op een plek waar ze zich alles behalve veilig voelde- maar uiteindelijk kon ze het toch niet tegen houden. Het was een onrustige, droomloze slaap, waar ze om de zoveel tijd uit ontwaakte alleen maar om geschrokken rond te kijken en te beseffen dat ze zich nog steeds op dezelfde plek bevond. Toen ze voor de zoveelste keer haar ogen opende gleed er een nieuwe, warme gloed door de gang en schraapte er iets over de grond. Evangeline registreerde het bord op de grond en kreunde. “Ik hoef geen eten. Ik ben misselijk.” Dat verschijnselen was echt niet goed voor je maag. “Miss Lennox moet eten voor de baby.” Ze moest verdomme helemaal niks. Maar ze negeerde het maar, wachtte ongeduldig tot het beestje weg ging en ze weer terug haar ogen kon sluiten. Maar toen klonk er plotseling een andere stem, die het wel waard was om wakker voor te blijven. Evangeline duwde zichzelf met de nodige moeite overeind van het matras. Haar hele lichaam voelde stijf en beurs, maar zijn stemgeluid wist haar overeind te houden. “Keane?” kraakte haar stem zachtjes. “Keane!” Luider deze keer. “Oh thank God, je bent eindelijk wakker.” Het voelde als zo’n opluchting om hem eindelijk te kunnen horen, er was een klein moment geweest dat ze bang was dat hij niet meer wakker zou worden. Voorzichtig begon Eva zichzelf van het bed te slepen, glurend door de tralies om te zien of ze een glimp van hem op kon vangen. Ze wist niet waar hij precies was, maar hij kon niet ver zijn. “Hoe gaat het met je hoofd? Ben je oke?” Voor zover je oke kon zijn als je opgesloten zat in de kerker van je grootvader.

"Claerwen Valley is het meest dreuzelse dorp waar ik ooit geweest ben," zuchtte Evangeline, terwijl ze zich nieuwsgierig wat over de krant heen boog. Dat zei trouwens niet zoveel. Het was niet alsof Eva zich regelmatig bij dreuzels in de buurt bevond. Waarom zou ze? Ze leefde in de magische wereld, zoals haar familie dat al generaties lang deed, in een magisch dorp, ging naar een magische school. Er was niets wat ze daarbuiten te zoeken had, behalve dan nu. "Ik heb al weken geen Profeet meer gezien." Dreuzelse kranten waren lang niet zo interessant, had Eva al snel ontdekt. Er stond maar weinig spannend nieuws in en zonder bewegende plaatsjes was het veel minder leuk om naar te kijken. Negenendertig. Dat was nog jong. Was Rhiann niet ook ongeveer zo oud? Zou dat niet raar zijn om een vrouw te hebben die net zo oud was als je dochter? Als haar vader zoiets zou doen zou ze echt een beetje van hem walgen. En wie verloofde zich nou vrijwillig met Owain Cadwgan... - ja het zou je verbazen Eva. Nu was een redelijk leeftijdsverschil tussen de man en de vrouw iets wat wel vaker voorkwam, maar meestal was het toch wel wat kleiner. Wie weet had Owain Cadwgan zijn vrouw echter precies om die redenen uitgezocht. Het zou Evangeline niet echt verbazen. Als het om huwelijken ging was Graaf Radnor altijd heel zorgvuldig geweest en ze kon het Keane precies nog horen zeggen, een van hun eerste avonden samen in de ziekenzaal (omdat ze weer eens heel onhandig was geweest), hoe hij zo geen erfgenaam meer zou zijn als zijn grootvader nog een kind kreeg. Eva was daar altijd redelijk luchtig over geweest, want wat was nou de kans en dan moest het ook nog toevallig een jongetje zijn. Natuurlijk was alles toen anders, was Keane meer gewoon een vriend geweest en droeg ze geen potentiële erfgenaam in haar buik. Evangeline spoelde haar afschuw weg met wat whiskey en wierp Daniel een nadenkende blik toe. Nee, van haar hoefde Graaf Radnor helemaal niet opnieuw te trouwen, zeker niet als het mogelijke problemen met zich meebracht, maar er was nou ook niet echt iets waar ze zo snel op kon komen dat hem tegen kon houden. Owain Cadwgan was een man die graag zijn zaken op orde had en ze kon zich niet voorstellen dat dat in dit geval niet ook het geval was. "Ben je uitgenodigd voor de bruiloft?" Vast wel, hij was familie. "Kan je niet gewoon bezwaar indienen? Dat vragen ze altijd voor het ja-woord toch?" Het was meer een formaliteit dan dat iemand daar een werkelijk antwoord op verwachte, maar het mocht wel. Soms dacht ze er wel eens over na of zij dat niet had moeten doen op Keane's bruiloft. Of ze gewoon haar hand op had moeten steken en haar mond open moeten trekken, en toen, daar, in dat moment, hun geheime bruiloft aan de rest van de wereld kenbaar moeten maken. Of misschien wel die beruchte oudejaarsavond van Keane's verloving met Josephine, toen Keane zo vreselijk gemarteld werd, misschien had ze toen wel de waarheid over haar lippen moeten laten glippen. Ze had haar kansen gehad... en toch ook weer niet, want het had niet gevoeld als een mogelijkheid, een kans. Er was geen werkelijke kans voor de waarheid die niemand wilde horen.

Ik ga toch ook voor Keane's reactie op Eva's zwangerschap want oh hoe anders had het leven kunnen zijn!

Titty <3 Need a topic now though where Titty and Blanche critique everyone around them.

Why are my chars married to/in love with these dudes deze is zo moeilijk! Maar oke @Amber Ryder