Evangeline Lennox

Hello <3 School wil me dood hebben (of dat is toch de enige conclusie die ik kan trekken uit het feit dat ik teveel uren uit mijn dag eraan besteed), dus ik ben niet zo aanwezig als ik graag zou willen D: Ik ben dit weekend ook naar mijn familie in Antwerpen, dat is een stuk leuker, maar dat betekent ook dat ik er dan niet echt ben.

Een stilte viel. Evangeline keek toe hoe Keane zich langzaam omdraaide en voor een moment keek ze recht in zijn ogen, niet het zachte groen aan de oppervlakte waar je zo heerlijk in kon verdrinken, maar dwars er doorheen, naar het gebroken binnenste van zijn ziel, een perfecte reflectie van die van haarzelf. Hij zei niks, maar er was ook niks meer te zeggen, niets om tegen te protesteren. De stilte tussen hen in droeg al genoeg betekenis. Ze waren nog samen geweest, maar eigenlijk waren ze al een tijdje een beetje alleen. Automatisch kromp ze een beetje in elkaar bij het horen van de klap van de borstel tegen de harde houten wand, maar het volgende moment voelde ze de stevig grip van zijn handen op haar lichaam en de zanderige smaak van zijn lippen op die van haar. Voor een moment verstijfde ze, niet voorbereid op deze onverwachte actie, maar Eva protesteerde niet. In plaats daarvan nam haar lichaam het van haar over, haakte ze haar vingers in zijn gewaad alsof het het laatste was dat ze ooit van hem vast zou houden. Ze duwde haar lippen nog wat dichter op die van hem en vertelde zichzelf dat dit oke was. Er waren veel manieren om afscheid te nemen. Het was oke om hem nog één keer te zoenen. Van de wanhopige omhelzing, tot de zachte, tedere kusjes. Evangeline wist op een gegeven moment niet eens wiens tranen ze proefde, want ze waren allebei aan het huilen. Terwijl de aarde rond bleef draaien en in het kasteel niet ver bij hen vandaan het leven onbezorgd verder ging, viel hier in de kleine stal, langzaam hun hele wereld uit elkaar. Evangeline sloot haar ogen en verborg haar gezicht in zijn sterke schouder. Ze wist niet precies hoe lang, maar een tijdje stonden ze daar gewoon. "Het spijt me," fluisterde ze in zijn oor toen de ergste tranen een beetje waren opgedroogd. "Ik wou dat het anders kon zijn." Haar grip om zijn lichaam verzwakte, al liet ze hem nog niet helemaal gaan. Het was moeilijk om dingen los te laten waar je je zo wanhopig aan had vastgeklampt. Maar met haar woorden van net had ze zo goed als het einde van hun relatie getekend. Het was tijd. Tijd om te doen wat iedereen hen al jaren had geadviseerd, waar mensen hen toe hadden proberen te dwingen en waar ze altijd zo hard tegen hadden geprotesteerd en gevochten. Tijd om elkaar te laten gaan, voor altijd.

"Nee," antwoordde ze eerlijk, want zodra Josephine de kamer had verlaten was er geen reden meer om daar over te liegen. "Ik had even aan pauze nodig." En blijkbaar was ze niet de enige geweest. De manier waarop Josephine gewillig, maar toch in enige had ingestemd met haar verzoek was niet alleen maar te wijten aan haar vriendelijke, Huffelse karakter. Het was bijna alsof het meisje nog vrijwillig een extra blokje om ging, iets waar Evangeline natuurlijk absoluut geen probleem mee had. Dat gaf haar ook alleen maar meer tijd om haar hoofd weer een beetje op orde te brengen. Het roodharige meisje slaakte een diepe zucht en duwde alle papieren van zich af, voor ze opstond en een rondje door de kamer begon te lopen. "Ik kan dit niet doen," klaagde ze gefrustreerd, terwijl ze met haar hand naar alle aantekeningen en boeken wapperde alsof het hun schuld was. "Waarom kan ze niet haar eigen bruiloft plannen?" Of een andere weddingplanner kiezen? Ook prima! Evangeline was over het algemeen niet echt een klager, want meestal zag ze de zin er niet zo van in. Het veranderde toch niets aan de situatie. Je kon beter gewoon proberen om er iets aan de toen. Alleen viel er in dit geval niet zoveel te doen, dus dan luchtte klagen wel op. En dat was precies wat ze even nodig had. Na nog wat overbodig gewapper liet ze zich maar weer in een stoel zakken, deze keer in die naast Keane. "Sorry," murmelde ze. "Dat moest er even uit." Eva trok haar kopje thee wat naar haar toe en nam een slok, iets wat beschaafde mensen blijkbaar deden als ze hun frustraties probeerden te onderdrukken. Het had iets vreemds om opeens zo met Keane alleen te zijn zonder dat ze zich ergens moesten verstoppen. Iedereen kon nu binnen lopen en ze konden rustig beweren dat ze bezig waren met de bruiloftsplanning, het bewijs voor hun neus op tafel. "Ik heb je lievelingstoetje op de lijst gezet," glimlachte ze liefjes, om over wat leukers te beginnen. en ze schoof gedachteloos een verloren plukje donker haar achter zijn oor. "En nog wat meer van je favoriete dingen."

De borstelende bewegingen begonnen haar langzaam een beetje te irriteren. Ze wilde dat hij zich omdraaide, dat hij haar aankeek. Zij wilde dit ook niet doen, maar het was bijna onvermijdelijk geworden. Vijf dagen, wat gingen ze in godsnaam doen in vijf dagen, in een huis waar iedereen hen in de gaten hield. Niets. Het was over. Het enige wat nog mistte was dat niemand dat nog hardop had gezegd. Ze moest gewoon zeker weten dat ze op dezelfde pagina zaten en ze geen dingen van elkaar verwachtten die de ander niet waar kon maken. Er waren dingen die je opgaf voor liefde, er waren dingen die ze had geriskeerd voor liefde. Maar in elke relatie waren er bepaalde dingen nodig om je gelukkig te maken en in Eva's geval was dat een hoop die over een aantal dagen voor altijd zou vervliegen. "Ik kan niet meer met je samen zijn als je trouwt," begon ze zachtjes, haar stem zacht en trillerig. "Ik hou van je, maar ik kan het niet." Wanhopig knipperde ze met haar wimpers om de opkomende tranen tegen te gaan. Het hielp niet echt. "En je kan me niet overtuigen om te blijven," ging ze stellig verder, al was degene die ze daar het meest van moest overtuigen misschien wel gewoon zijzelf. "Want het is niet wat ik wil, niet op die manier.." Ze wilde hem. Ze wilde Keane. Maar ze wilde hem helemaal. Ze wilde een familie en kinderen die ze geen bastaard hoefde te noemen. En ze kon haar leven niet zomaar weggooien op die manier. Het roodharige meisje veegde een traan van haar wang en probeerde tevergeefs Keane's blik op te vangen. "En kan je alsjeblieft daarmee ophouden en me aankijken."

Evangeline zette nog een stapje de stal in en leunde voorzichtig tegen een van de houten wanden. Het was waarschijnlijk ongeveer een maand geleden dat ze zich voor het laatst met elkaar en zonder anderen -dieren niet meegerekend- in dezelfde ruimte hadden bevonden en het was ongelofelijk hoe erg de sfeer was veranderd. Hoe je het ene moment giechelend in de vensterbank van een vakantiehuisje kon zitten met het mooiste uitzicht voor je neus en het andere moment... tja. Laten we het er op houden dat Schotland ook prachtig was, maar er was niet zoveel meer om te lachen. Voor andere mensen hier wel, een bruiloft werd immers gezien als feestelijke gebeurtenis, maar het was best vermoeiend om altijd maar je gezicht in de plooi te houden. Om beleefd te blijven glimlachen en te doen alsof er niets aan de hand was, terwijl de steen in je maag met de dag zwaarder werd. Ze wilde dat het voorbij was. Deze hele godvergeten week. Maar er waren nog vijf dagen en zelfs dan, zou dat gevoel natuurlijk niet magisch verdwenen zijn. Misschien dat het dan pas echt begon. Eva haalde diep adem en keek even naar de bewegingen van de borstel, het zag er rustgevend uit, maar toch kon het haar niet echt tot rust brengen. "Je bruiloft is over vijf dagen." Goh. Met een warer feit kon ze waarschijnlijk niet komen. "En alles is geregeld, maar is één ding dat we niet besproken hebben." Ze zweeg even, zoekend naar de juiste woorden. Niet dat er echt juiste woorden waren. Er was geen manier waarop ze kon zeggen wat ze ging zeggen zonder dat het hun allebei pijn zou doen. "En ik denk dat het tijd is dat we praten over ons." En over hoe het nu verder moest. Of eerder... over hoe het niet verder zou gaan.

Een naaktportret?! Was die jongen wel helemaal goed bij zijn hoofd! Wie wilde er nu een naaktportret? En waar was in godsnaam van plan het te laten? Hopelijk niet in de leerlingenkamer van Huffelpuf. Alle onschuldige jongerejaars zouden meteen getraumatiseerd raken. Alle ouderejaars misschien ook wel trouwens, het waren immers Huffelpuffers. Of zou hij hem thuis ophangen? Boven zijn bed. O god ze had nu al medelijden met het meisje dat ooit met deze jongen zou gaan trouwen. Of uberhaupt een keertje bij hem thuis langs zou komen. De situatie was zo idioot dat het bijna grappig was en hoewel ze zich nog steeds niet echt op haar gemak voelde bij deze naakte jongen voor haar neus, ontsnapte er een klein lachje over haar lippen. "Als je het had opgeschreven, dan had ik geweten dat je een naaktportret wilde," herhaalde ze, een beetje in dezelfde langzame toon. "En dan had ik je verteld dat ik geen naaktportretten schilder." Zo. Dat was vast wel duidelijke taal, toch?

De waarheid was dat Evangeline Felicia niet nodig had om in het ziekenhuis te belandden. Beetje jammer, want waarschijnlijk had ze beter dit aanbod kunnen aannemen. Maar he, dat is een ander verhaal in een nieuw topic. Voor nu lachtte ze alleen maar om Felicia's woorden, hoewel ze aantrekkelijker klonken dan Evangeline ooit aan iemand zou toegeven. Bijna alles was beter dan weddingplanner en bruidsmeisje spelen. Die twee taken maakten overigens ook dat het extra moeilijk was om er onder de hele bruiloft uit te komen. Ze had nog enigzins geprobeerd om Josephine andere opties te laten overwegen, maar om de een of andere reden had het Huffelse meisje daar niets van willen weten. "Bedankt voor het aanbod. Ik zal het overwegen," grijnsde ze. "Nouja je kan het natuurlijk zo rustig of druk maken als je zelf wil.Ga je niet op vakantie dit jaar?" Voor iemand die niet hield van rust was reizen vast geweldig. Als zij genoeg geld had, wist ze wel een paar bestemmingen waar ze heel graag heen wilde gaan. Zelf hield ze het voor nu wel bij reizen door middel van het tropische decorstuk dat ze binnenkort moest gaan schilderen bij The Manour voor een van de nieuwe toneelstukken die in premiere zou gaan deze zomer. Dat was het leuke aan tekeningen en schilderingen. Je kon van alles van de wereld zien zonder er ooit geweest te zijn. En je kon ze natuurlijk ook verkopen als je geld tekort kwam. Lichtelijk verrast keek ze het Raafse meisje aan. "Echt? Eh, ja, als je het wil hebben. Maar ik kan ook iets anders maken als je dat liever wil." Dit had ze gewoon geschilderd omdat ze er in zin had, maar de meeste mensen hadden vaak wel een idee van wat ze wilden. "Ik kan de meeste dingen wel schilderen." BEHALVE NAAKTPORTRETTEN, HAWK. Too bad that happened a week later, cause there are never enough opportunities to make fun of Hawks penis.

Eva wist niet precies wat ze had verwacht van Rhiann Cadwgan, maar het was waarschijnlijk niet dit. Het was maar al te duidelijk dat het verwende, zeventienjarige meisje dat ze op het schilderij in Cadwgan Castle had gezien de afgelopen jaren een hele transformatie had doorgaan. Keane was was een combinatie van twee werelden en soms was dat duidelijk te merken. Ze had gedacht dat zijn moeder meer ook zo zou zijn, maar wat ze allemaal vertelde klonk zo herkenbaar, zo normaal. Alsof ze zomaar ieder ander persoon in het dorp kon zijn. Hoewel het ergens klonk alsof ze toch iets miste in dit simpele bestaan. “Nee, we zitten in andere afdelingen. Hij zit in Zwadderich en ik in Griffoendor.” Er werd vaak gezegd dat die afdelingen niet goed samen gingen, maar er waren eigenlijk best veel uitzonderingen op die regel. Sebastian was ook ooit begonnen in Zwadderich en Sebas was al haar beste vriend geweest vanaf de kleuterklas. “Ik zat eigenlijk eerst een jaar boven hem, dus we kenden elkaar eerst niet zo goed. En toen raakten we een keer aan de praat op het terrein en verdwaalden we in het Verboden, echt uren.” Ze lachte even om hoe stom dat eigenlijk was. "Het verhaal staat ook afgebeeld op het medaillon. Er was een eh, incident met een konijn." Eva knikte naar het medaillon dat ze net aan de vrouw gegeven had. Het was meer dan alleen maar een opbergruimte voor een schilderijtje, het was een verzameling aan herinneringen, aan hoe ze met elkaar waren verbonden. "We raakten bevriend die dag," ging ze voorzichtig verder. "En daarna.... nouja." Het was wel redelijk duidelijk wat er daarna was gebeurd. Dat had niet echt bij vriendschap was gebleven, ondanks dat ze wist dat hij verloofd was. Soms vroeg ze zich wel eens af of het anders zou zijn gegaan als ze dat ook al had geweten toen ze elkaar voor het eerst hadden ontmoet, of ze er dan anders in was gestapt. Maar waarschijnlijk had het niet veel uitgemaakt. Als je verliefd werd, dan werd je verliefd. Ongemakkelijk draaide ze een pluk haar om haar vinger. "Het was niet onze bedoeling, het gebeurde gewoon." En ze had natuurlijk nee kunnen zeggen vanaf het begin, maar zo verstandig was ze nu ook weer niet. Bovendien hadden geheime relaties gewoon iets spannends dat aantrekkelijk was. "Maar nu gaat hij trouwen met Lady Josephine." Het was moeilijk om niet al te teleurgesteld te klinken. Zo vaak praatte ze hier eigenlijk ook niet hardop over. "Ze is een heel lief meisje, dat wel." Maar uiteindelijk werd waarschijnlijk niemand echt gelukkig hiervan. Waarom deden rijke mensen zichzelf en hun kinderen dat toch aan?

3 augustus 1836 - Gordon Castle Zoals verwacht, vlogen de dagen van de zomervakantie voorbij. De eerste weken van juni waren hetzelfde als altijd. Iedereen kwam naar huis en het leven verviel in oude routines. Eva hielp haar moeder in de tuin en werkte in theater, zoals ze de zomers hiervoor ook had gedaan. Ze vierde haar verjaardag en wenstte voor het laatst dezelfde wens toen ze de kaarsjes op de taart uit blies. De tweede helft van juni spendeerde ze verder weg van huis dan ze ooit was geweest. Ze wist niet precies wat voor redenen Keane had om haar mee te vragen op een vakantie naar de Kanaaleilanden. Het was gevaarlijk, het was risicovol en dom en toch had ze geen nee gezegd, want om een of andere reden voelde het precies als wat ze nodig had. Eva was nooit eerder op de kanaaleilanden geweest. Het was er even prachtig als verlaten en er waren waarschijnlijk wel honderd dingen die ze prefereerde aan de Kanaaleilanden tegenover hun eerdere vakantie in het drukke Bath. Behalve eentje dan. Deze keer was er geen brief waarin er een verloving verbroken werd. Ze hadden het er toen waarschijnlijk al wel over moeten hebben, maar in plaats daarvan had ze geleefd alsof morgen nooit kwam. Het was beter op die manier, makkelijker om te genieten van het moment als je maar koste wat het kost de olifant in de kamer niet ter sprake bracht. Ze had genoten van elke minuut. Van elke wandeling en elke picknick en het zachte geluid van zijn ademhaling als ze niet kon slapen. Evangeline fantaseerde of het zo zou zijn als ze zouden weglopen van huis, maar uiteindelijk kwamen ze toch wel terug in de realiteit. En de realiteit was dat juli vol stond met laatste bruilofstvoorbereidingen en opdrachten van werk. Realiteit was dat ze begin augustus nog steeds gewoon haar koffer moest pakken om bij de familie Gordon-Lennox op de stoep te staan. In Gordon Castle voelde Evangeline zich kleiner dan ooit, met haar veel te kleine koffer in een veel te grote kamer met veel te mooie spullen. Het was er groter, maar ook mooier dan Cadwgan Castle. Lichter, meer open en stiller, ondanks dat het huis ongeveer evenveel kinderen bevatte als het hare. Ze wist niet zeker of Josephine's ouders haar nog herkenden van het rampzalige oudejaarsdiner, maar ze waren uiterst vriendelijk, zoals ze dat waren tegen al hun gasten. Ze verdiende het niet, hun gastvrijheid, maar daarvan hadden de Lord en Lady of Richmond natuurlijk geen flauw idee. Keane was er uiteraard ook. Ze zag hem tijdens het eten en zo nu en dan in de gangen, maar hij leek continue ergens druk mee bezig te zijn. Ergens was dat fijn, want het was moeilijk om hem te zien, hier op de plek waar alles zou gaan gebeuren. Waar hij over vijf dagen zijn ja-woord zou geven aan iemand anders. Het voelde onwerkelijk, maar het was levensecht en er ging niks meer gebeuren dat de situatie zou veranderen. Eva wist dat. Ze had het al maanden geweten, maar nu pas was het echt onvermijdelijk. Dit was geen verloving, geen klein obstakel in de weg. Het was een bruiloft en ze konden niet dezelfde tactiek gebruiken als andere jaren, doen alsof er niets veranderde. Over een paar dagen zouden hun dromen worden ingehaald door de realiteit. En het was tijd om het onder ogen te komen. Volgens betrouwbare bronnen -het personeel- was Keane in de stallen en dat was inderdaad de plek waar ze hem na een kleine zoektocht vond. Alleen. Precies zoals ze nodig had. "He," begon ze voorzichtig, om kenbaar te maken dat ze er was. Een van de paarden maakte een briesend geluid, maar verder leek er niemand in de buurt te zijn. Toch duwde ze voor de zekerheid de deur van de stal achter zich dicht. "Keane.." Haar stem trilde lichtjes, klonk iets minder vastberaden dan ze zou willen. "We moeten praten." OOC: Prive

"Ja, hij speelt nog steeds," glimlachte Eva en voor een moment dwaalden haar gedachten af naar de muziekzaal en de zware, indrukwekkende tonen die Keane uit zijn cello kon toveren. Ze wist niet hoe hij het deed. Hij had het haar wel eens laten proberen en als zijn hand haar hand leidde, klonk het nog best wel oké, maar zodra hij losliet had ze geen flauw idee meer wat ze aan moest met het stokje in haar handen, hoe ze het precies tegen de snaren moest drukken en heen en weer kon bewegen zonder dat het vals klonk. Het leek zo makkelijk als je het iemand anders zag doen, maar de werkelijkheid was zo anders. Het had vast ook een tijd geduurd voor hij het kon, net zoals zij niet vanaf het begin had kunnen schilderen zoals ze vandaag deed. "Hij kan prachtig spelen," beaamde ze. "Ik vond het altijd leuk om gewoon naar hem te zitten luisteren." Het had iets betoverende, die diepe klanken. En je merkte gewoon dat hij het met plezier deed. Dat maakte alles altijd mooier. Voor een moment was het even alsof ze hier niet op geheime missie was, maar gewoon op bezoek. Het vuur in de haard knetterde zachtjes en buiten was het eindelijk even opgehouden met sneeuwen. Maar zo fijn als het was om over Keane te kunnen praten, het bracht ook verdriet met zich mee. Want zelfs al kon ze Rhiann vertellen over alles wat ze had gemist, het punt bleef dat ze het had gemist. Dat ze nooit had kunnen zien hoe blij hij was toen hij voor het eerst tot zwerkbalaanvoerder was benoemd, of hem had uit kunnen zwaaien voor zijn eerste debutantenbal. Dat ze altijd er mee moest leven dat haar vader haar kind bij haar had weggehaald en ze een deel van zijn leven over had geslagen. Hoe normaal het voor een moment ook leek om hier te zitten, zo vlug leek het gesprek plotseling een andere kant uit te gaan. Ze was hier gekomen voor advies. Ze wilde advies. Maar dit was niet echt het advies waar ze op had zitten wachten, of wat ze wilde horen. Evangeline was altijd een meisje geweest met een kinderwens. Dat was zo geweest voor ze Keane leerde kennen en daar was eigenlijk nooit iets aan veranderd. Maar dat was ook waar haar harde grens lag. Waarom ze zo hard haar best deed om dit huwelijk te voorkomen. Omdat als hij eenmaal getrouwd was met iemand anders, alles anders was. Het zou gewoon hetzelfde heetten, voor iedereen zou het nog steeds gewoon een affaire zijn. Maar vanaf dat moment zou hij haar niet meer kunnen bieden wat ze altijd het allerliefst gewild had later. Gewoon een normaal, heel, gezin. Natuurlijk droomde ze van kinderen met Keane, maar ze kon ze beter niet hebben, niet op die manier. Dan zou ze kiezen voor wat ze wilde en niet voor wat het beste was. Haar wangen kleurden lichtjes rood en verlegen tuurde Eva in haar bijna lege kopje. "Nee, dat weet ik." Het gold alleen maar meer nu ze wist hoe zijn grootvader was. Als hij Keane al zo behandelde, hoe gedroeg hij zich dan wel niet tegen bastaarden waar hij niks aan had? "Ik ben altijd heel voorzichtig geweest." En meer dan dat kon ze niet doen, toch? "Was het echt zo erg?" vroeg ze voorzichtig. "Hoe is het nu om te wonen, hier?"

Onbeleefd? Als er iemand hier onbeleefd was dan was het Hawk wel. Had zijn moeder hem nooit geleerd dat je nooit zomaar je kleren uit mocht trekken in het openbaar? Of überhaupt op plekken die niet je slaapkamer waren. Dat hij het koud kreeg kon ze zich best wel voorstellen, want de kamertemperatuur in de atelier was er niet echt op gemaakt om mensen zonder kleren warm te houden. Tenzij je je bezighield met andere lichamelijke activiteiten, de kussens hier in de ruimte waren er erg geschikt voor, maar Evangeline was niet bepaald van plan om zich daar aan te wagen. Of welke andere vorm van "opwarmen" dan ook. "Natuurlijk niet!" flapte ze eruit toen ze eindelijk weer haar stem terug gevonden had. Wat dacht hij wel niet? Dat alles maar tot de service behoorde zolang hij haar genoeg betaalde? Eva wist niet zo goed waar ze moest kijken. Aan de ene kant wilde ze Hawk niet aankijken, maar dat was ook zo preuts en daarmee maakte ze niet bepaald indruk. Ze wilde dan misschien geen naaktportretten schilderen, maar Hawk was wel een van haar klanten en het was niet echt handig als hij nu al meteen slechte reclame ging maken op school. Ze was nog maar net begonnen met haar schilderwerk aan de buitenwereld laten zien en ze moest haar reputatie nog opbouwen. Met moeite richtte ze haar blik op zijn gezicht. "Ik snap niet wat je aan het doen bent, kun je alsjeblieft je kleren weer aandoen? Daar krijg je het vanzelf warm van."

Het moest geen hele grote verrassing zijn dat Evangeline in dit geval niet voor Keane's kant koos, maar voor Josephine en vooral ook een beetje voor zichzelf. Het was niet echt een geheim dat ze het Zwadderse meisje ontliep waar maar mogelijk was -het enige voordeel dat niet openbaar vrienden mogen zijn met Keane met zich meebracht: dat ze Daniella ook niet niet extra hoefde te zien- en de hele school zou waarschijnlijk wel begrijpen waarom. En die wisten niet eens wat er echt allemaal gebeurd was. Ja, Daniella was een van zijn beste vriendinnen, maar kon hij niet gewoon doen wat alle normale jongemannen deden? Hun beste vriendinnen simpelweg een uitnodiging sturen voor de bruiloft, net als ieder ander. Josephine was niet eens bevriend met Daniella, voor zover Evangeline wist tenminste en zo te zien stond ze ook niet bepaald te trappelen om de Zwaderse als bruidsmeisje aan te nemen. Er was niets dat Daniella had gedaan om de titel van bruidsmeisje te verdienen. Zij ook niet trouwens, maar Evangeline had er dan ook nooit echt om gevraagd. Haar wangen kleurden lichtjes rood door Keane's laatste woorden en opgelaten trok ze haar blik van hem los. Natuurlijk begreep ze dat hij mensen om zich heen wilde hebben waar hij van hield. Maar zij wilde helemaal niets te maken hebben met deze bruiloft, was er nou niemand die dat gewoon begreep? Eigenlijk wilde ze er iets van zeggen, maar ze wist niet zo goed hoe zonder dat ze misschien teveel vertelde, dus slaakte ze alleen maar een diepe zucht. "Jullie keuze," glimlachte ze zwakjes. Haar zou je geen ja horen zeggen. Dat kreeg ze niet over haar lippen. Gelukkig waren er ook nog andere onderwerpen om te bespreken en Evangeline greep het eerstvolgende dat langs kwam dan ook met liefde aan. "Oh whisky overal bij is een leuk idee, maar wijn is wel makkelijker te combineren. En Franse wijn is de beste niet waar?" Hierbij ging ze er maar even vanuit dat die Franse sommelier een soort wijnverkoper was. Is het niet overigens, maar Eva had nog nooit van een sommellier gehoord en hoe kon zij nou weten dat je gewoon wijnadvies kon geven als beroep. Het was niet dat haar familie ooit zoiets zou hebben. Maar goed, Frans was vast altijd goed. Ze had begrepen dat Josephine goede banden had met Frankrijk. Voor Evangeline leek het grote land aan de andere kant van de zee maar ver weg en het enige woord dat ze in het Frans kon uitspreken was hallo. "Je kan natuurlijk wel whisky ernaast serveren en op het feest." Ugh, het feest. Die trouwdag ging werkelijk eeuwig duren. Mocht ze even een kotsbakje voor deze mooiste dag van Keane's leven. Iets te gespannen nipte ze aan haar kopje thee en liet haar blik over de to-do lijst glijden. Deze hele bruiloftsplanning in persoon viel haar allemaal iets zwaarder dan ze had verwacht. Hoe lang waren ze nou bezig? Niet zo lang. Maar als het kon zou ze nu al graag een pauze nemen, even een rondje lopen, frisse lucht halen, Keane's opmerkingen uit haar hoofd vegen. Ze wist dat hij het niet meende als hij sprak over dingen als de gelukkigste dag van zijn leven, maar toch was het niet leuk om er zo bovenop te zitten. Alleen zou Keane het natuurlijk niet echt waarderen als ze hem nu toch weer alleen ging laten met zijn verloofde. Zwaar leven. "Oh Josie," begon ze voorzichtig. "Weet je nog dat boek dat we hadden gevonden met de kleurstalen voor de aankleding? Ik ben helemaal vergeten die vannochtend op te halen uit de bibliotheek. Zou jij misschien kunnen kijken of je hem kan vinden? Ik kan ook wel gaan maar.... misschien kan ik met Keane alvast even in detail naar het menu kijken, als je het je echt niet zoveel uitmaakt en dan hebben we dat ook afgerond. Dan kunnen we daarna naar de kleur en tafelindeling kijken samen. Daar heb jij vast leuke ideeën over." In de categorie slechtste excusen hebben we vandaag... Maar ja, Josephine was wel een Huffelpufer. Dus misschien vond ze het niet eens zo erg.

Het roodharige meisje glimlachte. Nee, schilderen was niet bepaald een activiteit met grote kans op vervloekingen. Maar dat was juist fijn. Het leven zelf was al turbulent genoeg. "Dankje," fluisterde ze en ze probeerde niet al te opgelaten te klinken. Raakten mensen er ooit gewend aan om complimenten te krijgen over wat ze goed deden? Zij in ieder geval niet. Evangeline keek dan wel uit naar de lente, maar de zomer was een ander ding. Oh normaal hield ze van de zomer. De dagen waren langer en vaak ook iets droger, zelfs in Groot-Brittanië. In de zomer was ze jarig en waren de zomerfeesten, midzomernacht en nog veel meer. Maar de zomervakantie van 1836 werd gekenmerkt door een gebeurtenis waar Evangeline absoluut niet naar uitkeek. Het was maar één dag in augustus en toch leek het de hele sfeer een beetje te bepalen. "Ik weet niet," antwoordde ze een beetje ontwijkend en veegde met haar vinger door een druppel verf. "Aan de ene kant wel, aan de andere kant niet." Dat was best een eerlijk antwoord. Eerlijk dan ze aan sommige andere mensen zou geven. Maar Felicia was dan ook niet zoals andere mensen. Ze was niet echt haar vriendin, dacht ze, niet zoals Felicia vriendinnen was met dat kliekje van Daniella. Ze was ook niet gewoon een kennis. Ooit hadden ze geheimen van elkaar gedeeld en nu eigenlijk weer. Evangeline wist niet precies wat het Raafse meisje allemaal wist, maar meer het was meer dan haar gemiddelde beste vriend of vriendin en dat zei best wel wat. "Het is altijd fijn om iedereen thuis weer te zien en om zoveel meer tijd te hebben voor leuke dingen. En ik kijk er naar uit om te gaan studeren aan het eind van de zomer." Op de vervelende voorwaarde dat ze alleen maar goede cijfers haalde voor haar slijmballen, maar het was iets leuks om naartoe te werken, om naar uit te kijken deze zomer als ze kamers gingen zoeken op de campus en het studentenleven zouden verkennen. "Maar er is ook... je weet wel." Eva haalde haar schouders op. "Ik zou nooit echt vrijwillig naar zijn bruiloft gaan, maar ik vrees dat je niet veel keus hebt als je als bruidsmeisje bent gevraagd door de bruid." Ze hoefde vast niet in details te treden over wiens bruiloft dit precies ging. In ieder geval had Felicia's uitnodiging nog de optie om nee aan te kruizen. Sorry, normaal was Evangeline niet zo bitter. "En jij?" probeerde ze het gesprek terug Felicia's kant op te schuiven.

Omgezet!

Kijk dit, precies dit, was één van de redenen waarom ze hem hier niet eerder over had verteld. Omdat hij zich meteen teveel zorgen zou maken, omdat het te lezen zou zijn in zijn ogen als hij thuis was. Misschien niet zo duidelijk als nu, maar Keane voelde zich niet op zijn gemak bij plannetjes tegen zijn grootvader, minder nog dan zijzelf. Want hij stond er nou eenmaal dichterbij en als één van het iets deed kon dat ook heel goed consequenties hebben voor de ander. Dat was een moeilijke afweging om te maken. Evangeline vond het alleen net iets moeilijker om maar gewoon alles aan het lot over te laten. Zelfs als ze geloofde dat het lot hen graag bij elkaar wilde hebben. Als je niet zoveel had wist je heel goed dat het leven je nooit zomaar iets gaf, maar dat je het het beste even een duwtje in de goede richting kon geven. "Natuurlijk weet ik dat het gevaarlijk is," snifte ze zachtjes terug, alsof hardop hier over praten het allemaal nog gevaarlijker maakte. Normaal was dat vast ook wel zo, maar Evangeline wist bijna zeker dat ze hier binnen de muren van de Kamer van de Hoge Nood veilig waren. In ieder geval veilig genoeg voor dit gesprek. "Maar ik kan toch niet ni.." Niks doen en toekijken hoe alles in het honderd loopt. Een diepe zucht gleed over haar lippen. Ze snapte gewoon niet hoe hij het deed. Hier rustig zitten en plezier hebben zonder enig idee hoe deze situatie zou worden opgelost. Eva zag hoe Keane's handen zenuwachtig door zijn haar dwaalden, een paniekerige blik in zijn ogen. Voorzichtig reikte ze naar zijn hand en streelde over zijn vingers in een poging hem een beetje te kalmeren. "Niet in paniek raken oke. Ik ben heel voorzichtig geweest. Als hij het wist zouden we het weten." Of daar ging Eva in ieder geval toch van uit als het ging om haar inbraak in Owain Cadwgan's kantoortje. Dat was iets waarvan ze bijna zeker wist dat Lord Radnor het niet aan zich voorbij zou laten gaan. Wie weet wat hij namelijk nog meer in dat kantoor of in huis verborgen hield. Zachtjes schudde ze met haar hoofd. "Nee... ik kan het niet terug draaien." Dat was een antwoord waar ze in ieder geval zeker van was. Ze kon niet terug naar zijn moeder en haar geheugen wissen of wat dan ook, om maar te doen alsof ze daar nooit was geweest. Ze ging niet weer inbreken in Lord Cadwgan's kantoor om de brieven terug te leggen die ze had gestolen. Die dag was het al bijna fout gegaan, maar het was waarschijnlijk beter als ze dat buiten het verhaal liet. Evangeline voelde zich te gespannen om stil te blijven zitten dus liet ze zich van Keane's schoot afglijden en zette zenuwachtig een paar stapjes door de kamer. “Die avond van je verloving, toen… toen in de gang.” Het was nooit fijn om hierover te praten, maar het was onderdeel van het verhaal. “Je grootvader zei iets tegen me die avond dat ik nooit vergeten ben. Ik probeerde met hem te praten, maar hij vond dat ik geen enkel recht van spreken had.. want ik was geen familie.” “En weet je, hij had ergens gelijk. Ik kan niet iets doen in mijn eentje. Maar ik dacht, als hij wel echt naar de mening van familie luistert, als er iemand anders is die iets tegen hem in kan brengen, dan is dat wat we nodig hebben. Dus ging ik op zoek naar je familie.” Eva stopte even met ijsberen en friemelde aan de zachte, nieuwe handschoenen. “Eerst naar je vader. Lord Radnor had iets over je vaders familie gezegd die avond en ik dacht dat het genoeg was om er achter te komen wie het was. Wie weet wat hij zou kunnen betekenen. Misschien kan hij alles wel beter maken.” Voorzichtig haalde ze haar schouders op. “Maar ik kon hem niet vinden. Ik weet niet wie hij is, of waar hij is.” "Dus ging ik op zoek naar de enige andere persoon die dat wel weet, die misschien genoeg er om zou geven om te helpen. En het heeft me heel wat moeite gekost, maar ik heb haar gevonden... je moeder. Ik heb haar adres. En het is echt. Ik weet het, want ik ben er zelf langs geweest, afgelopen kerstvakantie. Het spijt me dat ik alleen ben gegaan, maar ik moest het zeker weten." En hij zou haar nooit hebben laten gaan. Want zoals hij zelf al zei, het was veel te gevaarlijk.