Tristan Johnson

Verdomme. Goed misschien had ze gelijk, hij had anders gereageerd als het om Charlotte ging. Maar hij wist ook honderd procent zeker dat Rosenne anders was geweest als het niet zijn les was geweest. Dat was je aanstellen toch? Het was niet alsof hij kon veranderen wat er ooit gebeurd was toen ze vijftien waren. Dus zij moest maar leren loslaten en het niet overal mee naar toenemen. “Charlotte is niet van suiker”, mompelde hij maar, omdat hij geen zin had om het echtte argument te maken.Wat hij vervolgens wel deed toen ze over vertrouwen begon. “Oh kom op ”, gefrustreerd gooide hij zijn handen in de lucht. “Je gaat me nooit vertrouwen Rosenne. Want je bent niet goed in vergeven of je bent gewoon paranoïde, of er is iets anders mis met je”. (Wat er mis was, was dat ze hem misschien inderdaad nooit zou vergeven. En dat hij stiekem best moeite had dat er iemand hem niet mocht, zonder dat hij dat echt uitlokte, zonder dat hij er iets aan kon doen.En hij kon niet eens compleet bij het probleem uit de buurt blijven want Zweinstein was klein) - ---------- Heel klein want ondertussen hadden Dayton en Lois, opgeknapt en wel, zijn kantoor gevonden en stonden verbaasd naar de schreeuwende geluiden te luisteren. “Ze hebben het over ons”, Dayton fronste even moeilijk en drukte zijn oor weer tegen de deur, zodat hij verslag kon doen voor zijn zusje. “En over dat mama niet goed is in vergeven of paranoide is?”. Leugens!!!!!!

“Oh kom op zeg!”, hij begon nu ook redelijk gefrustreerd te raken. Want hoezo moest hij zich nu aan haar gaan verantwoorden voor zijn lessen? Dingen gebeurden, Dayton kwam er wel weer bovenop, ze had bovendien geen recht van spreken. “Hoeveel mensen raken er wel niet gewond tijdens jou lessen hmm? Volgens mij een hoop meer, dus als we zo gaan doen kan je beter gelijk vliegen opheffen”. En vertrekken zodat hij zich niet meer ongemakkelijk hoefde te voelen door die eeuwige spanning die er gewoon altijd.. was tussen hen. Na dit incident vast nog meer want Rosenne was slecht in dingen loslaten. Kom hoe lang geleden was het al niet? “Ten eerste daag ik mijn leerlingen graag uit, dus de lessen zijn altijd wat complexer, maar zeker te doen voor eerstejaars. Ten tweede ik kan er niks aan doen dat jou kind onvoorzichtig is en heel hard tegen muren rent als we aan het oefenen zijn met er doorheen lopen. Je moet dan ook niet meteen beginnen met rennen, voor het geval dat de spreuk om de muur transparant te maken niet werkt” Dat had hij misschien niet exact zo uitlegt maar het was logisch toch. HIj kon het niet helpen dus gooide hij er de woorden uit die thuis altijd ruzie hadden veroorzaakt als zijn vader het tegen zijn moeder durfde te zeggen. “Stel je niet zo aan”

Tristan had een moeilijke relatie met Rosenne. (Het was dus stiekem een opluchting dat ze geen schoolhoofd meer was, dan kon ze hem inderdaad niet ontslaan). HIj had nooit echt de moeite gedaan om daarover te praten, Tristan deed nooit moeite om over lastige dingen te praten, deed alle moeite om het zoveel mogelijk te ontlopen zolang hij daar de kans voor had. Toen Rosenne binnenstapte gleden zijn ogen heel even naar de deur, hoe moeilijk zou het zijn om heel snel weg te rennen. Ze was een vrouw dus ze kon vast lastiger rennen, met al die jurken en dergelijke, en als hij zich gewoon verstopte op het terrein tot ze het vergeten was. (Hoewel het ging over haar kinderen. Tristan was ook vader, trotse vader, hij zou het ook niet vergeten als het over zijn kinderen ging. Ugh) “Ze zijn op de ziekenzaal”, zei hij rustig, want dat was ook gewoon waar. En ze hoefde er echt niet zo boos om te worden. Alsof er in haar les nooit iets misging. Ze gaf vliegles verdomme. Best ironisch dat de enige docent waar hij echt een beetje problemen mee had het vak gaf waar hij altijd bang voor was geweest. Als hij niet zo nerveus was zou hij erom lachen. “Dayton was wat onvoorzichtig met spreuken, die dingen gebeuren, dat is het risico van het vak, Lois wilde bij hem blijven nadat ik weg moest en ik ga haar daar niet weghalen omdat ik toetsen van zesdejaars moet nakijken”, hij knikte naar de stapel zodat hij kon doen alsof hij het heel druk had. “Was dat alles”. Ga alsjeblieft weg want hij kon niet omgaan met conflicten!

Maandagochtend, 10 September, tijdens de les bezweringen Het was de eerste-les van de eerstejaars, de tweede van de tweedejaars maar die moesten hier maar even doorheen-bijten. (Het was voor iedereen niet makkelijk maar Tristan had vandaag vooral gekozen om de eerstejaars te kunnen leren kennen) Vandaag gingen ze allemaal beginnen met een onverwachte toets! Een toets waar je eigenlijk geen goed cijfer voor kon halen tenzij je afkeek op het antwoorden blad dat hij pal voor iedereens neus had gelegd. Waar je weer moeilijk wat aan hebt omdat er anti-spiek-spreuken over de perkamenten waren gegaan. (Hij wilde gewoon kijken welke van zijn leerlingen slim genoeg waren om daar iets op te verzinnen, misschien dat tweede-jaars zelf spreuken ertegen wisten) “Jullie hebben anderhalf uur om de toets te maken”, grijnsde hij zonder verdere uitleg, “toverstokken mogen gebruikt worden, veel succes”, hij nam een slokje van zijn koffie en keek afwachtend toe terwijl hij zijn voeten over het bureau gooide. Eerste-les van het jaar! Er is weinig bekend over deze spreuk dus iedereen mag leuk improviseren, beschrijven hoe goed hun chars iets kunnen. Je mag ook Tristan lastig vallen met vragen. Ik zal tussendoor ook posten dat Tristan door de les loopt/dingen doet om het lastiger te maken!

Tristan was niet dom, voor dingen waar oprecht zich in wilde inzetten was hij zelfs behoorlijk slim. Maar hij was slecht in subtiele hints opvatten, hij was slecht in doorhebben dat Cheyenne kwaad was tot het moment dat ze met deuren of voorwerpen smeet. Hij was nog slechter in deze opvangen als hij een paar borrels op had, dan was het namelijk puur onkunde. (Soms, soms hoorde hij de hint wel maar besloot hij het niet door te hebben. Momenteel was hij echt nog compleet onbewust van zowel Blythe’s ongemak als Cheyenne’s dreiging. Ze hadden het allemaal toch gezellig) “Wanneer het was, eh”, hij leunde even achterover, nadenken was zo moeilijk, “Ik weet niet precies de datum meer, ergens vorig jaar, maar we hebben echt goed over gepraat toch”, in zijn hoofd had hij er erover gepraat, maar hij had het nooit durven doen, op momenten dat hij wel erover na kon denken was het namelijk veel te lastig, complex, emotioneel, om het te willen aankaarten. Hij had met de loop van de jaren geleerd niet meer meteen weg te rennen als dingen een van die eigenschappen kregen, maar hij ging ze ook niet opzoeken. “Weet jij het nog Blythe”, grinnikte hij, dat zou wel een compliment zijn natuurlijk.

12 Juni 1838, In de late avond op het Johnson verjaardagsfeestje - Een Magisch speelparadijs net buiten London Verjaardagen waren leuk, gek genoeg waren vooral verjaardagen wanneer je kinderen had leuk. Normaal gesproken zouden ze nu in een of andere kroeg zitten wat prima was, maar nu hij kinderen had kon hij dit als excuus gebruiken om zijn feestjes op leukere plekken te houden. Zoals een magisch speelparadijs wat duidelijk niet vol volwassenen was maar na een paar drankjes wel echt leuk was welke leeftijd je ook had. Momenteel zat hij tussen zijn ware liefde en een van zijn beste vriendinnen in en vond hij het tijd voor wat Emotional ™, talk. Dat was nou eenmaal wat drank met hem deed. “Weet je”, begon hij met dubbele tong terwijl hij zijn arm om beide heensloeg en nog een slokje van zijn vodka-limonade (het was een kinderfeestje en zolang er kinderen waren was limonade de beste manier geweest om zijn drank in te verbergen. Hij kwam er later achter na een paar glazen dat hij het nog oprecht lekker vond ook) “Ik ben zo blij dat we gewoon allemaal leuk met elkaar om kunnen gaan zelfs al ben ik met jullie allebei naar bed geweest, en natuurlijk met jou getrouwd Chey, vrouw van me dromen, echt heel fijn hoe goed alles gaat”. En hij leunde gelukzalig achterover. OOC: Prive <3

Naam feest/evenement: June & Tristans Birthday-Bash Wat is het? June en Tristan geven een verjaardagfeest. In theorie is het in een magisch indoor speelparadijs voor kinderen in real life is het gewoon ook voor hun Organisator: June en Tristan Johnson Uitgenodigden: Cheyenne Johnson Daisy Johnson Florian Cavendish-Hayes Blythe Lennox Belladonna Astoria Alexis Eversly Scott Evergreen Oliva Finch-Hatton Calla Ryder Thomasin Faulkes-Davenport Kieran Monday - Iedereens kinderen (in elk geval tot slutingstijd maar als je je ouders dronken wil zien.. dronken Tristan maakt het allemaal niet zoveel uit!) Waar: In een Magisch speelparadijs net buiten londen. Stel je dingen als balorig voor voor inspiratie. Het begint om vier uur maar na sluitingstijd is het ook voor hun en zijn en drankspellen (en dus springkussens!!!) voor de volwassenen. Wanneer: 12 Juni 1838 vanaf 16:00 tot whatever Gespeeld? Nee dit is ook voor de gastenlist hype!!

Ik ben even minder aanwezig <3

Hij werd oprecht enthousiast van alle inbreng die zijn studenten hadden. Dat was eigenlijk wel een voordeel aan spreuken doen waar jij zelf als docent ook nog niet alles van kon bevatten, van een lesprogramma buiten de lijnen van wat je normaal deed om, dat je de rest echt kon betrekken in het proces van het maken van de les. Hij kreeg er energie van, meer dan hij eigenlijk gedacht had, hmm. “Fantasisch idee”, knikte hij Ayden toe, een kroeg lijkt me zeker ook geen probleem, mensen het daarmee oneens?”. Dat was deels een retorische vraag, welke student wilde nou niet liever naar de kroeg dan naar een klaslokaal??? “En eerlijk gezegd weet ik dat niet Phoenix (First name base met je studenten was iets wat coole docenten deden oke) “Misschien kom je vast te zitten? Ga je dood? Verlies een stukje van jezelf daar? Wie weet, zoveel mogelijkheden! Het enige wat bekend is dat de mensen die niet meer, of niet meer compleet terug gekomen zijn over de vijf uur zijn gegaan. Plus minus natuurlijk er zijn immers duizend discussies over hoe tijd precies werkt" Misschien konden ze na deze les dat eeuwige vraagstuk wel oplossen omdat ze het ineens begrepen ha!

Zondagmiddag 18 Maart 1838 Hoewel hij nooit de meest verantwoordelijke docent was had hij nooit echt iets gedaan wat zijn leerlingen in gevaar kon brengen (niet bewust in elk geval). Het was ook niet echt eens streven van hem om dat te doen. Maar vandaag, vandaag zat er wel een risico aan verbonden. Maar soms, soms was het het wel gewoon waard, de beste magie was eenmaal nooit veilig. Maar verantwoordelijk als hij ineens kon zijn als het op levens van studenten aankwam had hij het toegankelijk gemaakt voor alleen ouderejaars en als een extra punten project zodat niemand die niet wilde er niet hoefde te zijn. (Oh en een hele lijst met alle risico's, deels omdat een gewaarschuwd mens telt voor twee, deels omdat het wel een goede marketing was studenten hielden van riscio’s) “Is iedereen er?”, hij keek even rond in de zolderkamer die hij gehuurd had op Zweinsveld (want hij had geen zin in mensen die ineens binnenkwamen dus zijn eigen lokaal was geen optie) (Het was niet per se illegaal wat hij deed, maar hij had ook niet heel erg de moeite gedaan om toestemming te vragen. Hoewel mensen er wel van wisten hoefden de mensen die het er niet mee eens waren niet binnen te komen). En na even gekeken te hebben of mensen er inderdaad waren gooide hij de deur dicht. “Goed, de magie waar we vandaag mee gaan werken is een stuk gevaarlijker dan wat we normaal doen. Maar als het lukt is het wel echt iets heel bijzonders”, hij verschoof iets op de vloer (er waren heel weinig stoelen en als docent ging je dan op de grond zitten) en trok een perkament met uitleg uit zijn zak. “Vandaag gaan we oefenen een spreuk om de tijd terug te zetten, als het ons lukt dan zijn we straks maximaal, en dit is heel belangrijk want erover kan een probleem zijn schijnt, vijf uur terug in de tijd. Mocht het lukken kom dan alsjeblieft naar mijn lokaal dan meeten we daar om onze klokken te bekijken en te zien of het geslaagd is, nogmaals ga niet over de vijf uur grens, of misschien moeten we gezamelijk een tijd afspreken waar we heen gaan?”, hij keek vragend de klas rond. Want met exprimentele magie wilde hij ook wel graag de inbreng van de klas weten. [ooc] Oke dangerous charms les! Want daar had ik zin in. Het is voor zesde en zevendejaars maar met inschrijven dus niet verplicht maar wel tof. Ze zitten in een of andere stoffige kamer in Zweinsveld, er is verder niet veel info over hoe de spreuk werkt dus we kunnen improviseren. Ik vind het tof als dingen fout gaan, maar het is helemaal aan jullie hoe jullie chars het doen /of ze zich aan regels houden ect (Tristan zal wel eh boos worden voor het eerst sinds ever als hij het doorheeft). Oh en like iedereen mag hierop reageren zoals ze willen maar let me know als je like je char echt wil laten doodgaan ofzo, als in its on u maar heeft wel lowkey effect voor mijn babe ook dus ik wil het wel graag even weten!! De spreuk

Goedgekeurd

Elena

Heaven

Ann en Kelly

Flora