Leaderboard

Beste Tovenaars, Heksen, Snullen (en mogelijk verdwaalde Dreuzels), Zoals jullie hebben gemerkt heeft de realiteit in existentiële zin afgelopen dagen enkele malen een gedaanteverandering ondergaan, dat wil zeggen, tijdelijk zijn (m/v) gedaante verloren. Diepgravend magisch onderzoek heeft uitgewezen dat dit lag een een fout in wat magisch geleerden de Klout noemen. Deze verzameling van magische technologie bleek gecorrumpeerd te zijn door mij verder onbekende invloeden. Door de gedaante van de Klout over te dragen aan een bijzonder schoon exemplaar van het fabeldier Bekkup (een gedaanteveranderend wezen dat de eigenschap heeft dingen uit zijn (m/v) directe omgeving op te slaan), kon ik de Klout opschonen, en vervolgens weer herstellen door de Bekkup in contact te brengen met de Klout. Ik hoop dat hierbij de Klout weer gestabiliseerd is en jullie bestaan in existentiële zin weer gegarandeerd is. Mocht u last hebben van geheugenverlies of missende ledematen, schroom dan niet om contact op te nemen. Met vriendelijke groet, dr. Theodore Whitford mtb. zgp. enz. enz.

Allerliefste dames en heren, Jullie zullen misschien wel denken: O my god, leef jij ook nog?! Ja lieve mensen, ik leef nog en hoe! Afgelopen vrijdag 6 september zijn Bob en ik trotse ouders geworden van ons tweede kindje, Chris. Alles gaat goed met ons en Chris maakt ons gezin heerlijk compleet. Ik kan hier wel duizenden dingen vertellen die zo leuk zijn aan Chris en ook over de dingen waar we weer enoooooorm aan moeten wennen (gezien Thijs inmiddels 2,5 jaar oud is en wij dus 2,5 jaar geleden al die baby-dingen voor het eerst en laatst deden) maar daar wil ik jullie niet mee vervelen. : P Door de laatste maanden zwangerschap (die niet leuk waren, want allerlei vervelende kwalen en pijn en bekkeninstabiliteit en bluh endannogdeemotioneledingenrondompriveshizzle) heb ik hier niets meer kunnen doen en ook de komende tijd verwacht ik, door alle tijd die we moeten investeren in ons gezinnetje, dat er vrij weinig tijd overblijft. Ik ben jullie niet vergeten en zal jullie ook niet vergeten, want ik mis jullie enorm. Maar door de vele (mooie, leuke, intense, drukke, enz.) uren aan tijd die we kwijt zijn, vrees ik dat mijn activiteit nog niet echt zal vorderen, in ieder geval niet de komende weken. Ik hoop ergens in de massa tijd te kunnen maken hiervoor, want nogmaals ik mis jullie en ik mis verhalen schrijven met jullie... Ik wens jullie alle liefs, dikke kussen, dikke knuffels en a whole lot of love. Denise. <3

@Eric Silvershore & @Felicia Harding And we used "I love you" like an apology for the things we could not give each other

@Owain Cadwgan & @Helena Lennox Sticks and stones will build your thrones But love lives ever after

Even verbaasd schudde David zijn hoofd. "Nee, niet Austin, maar Austen... Zoals de schrijfster... Cotterell. Geen Davidson." Hij glimlachte half. "Nee, die jongen heeft gewoon een rijke familie en alles wat zijn hartje begeerd, niet waar?" Dat was bij zijn eigen zoon wel anders en hij snapte nog altijd niet wat Meghan bezield had om hem nooit op de hoogte te willen brengen. Met een glimlach sloot hij zijn hand om die van Maddie. "Ik weet precies hoe het klinkt. Het klinkt alsof ik een enorme idioot ben, die zomaar alles gelooft, als een blij hertje dat een spoor met rode appeltjes volgt. Dat is het niet. Ik zie wat van mezelf in hem en Meghan is niet..." Hij humde. "De chronologie klopt. Hij heeft wat van mij weg. De brief was redelijk helder en Meghan is misschien wel de persoon om dingen te verzwijgen, maar niet de persoon om te liegen? Ze is heel erg zelfstandig. Ze wilde ook altijd de helft van de aangeboden hulp in the Princess niet?" Hij humde. "Ik weet het gewoon zeker... En hoe moet ze iets bewijzen, Madeline?" Want ik meende dat ze nog geen vaderschapstesten hadden op dit moment in de tijd. En anders weet David daar niet vanaf. "Ik wil hem erkennen, Madeline. De jongen heeft een vader nodig en al heeft zij ervoor gezorgd dat ik mijn verantwoordelijkheid eerder niet voor hem heb kunnen nemen, wil ik dat nu wel doen. Mits Austen dat zelf ook wil, natuurlijk." Voorzichtig aaide David met zijn vinger langs Madelines wang. "Ik hoop dat je daar achter kunt staan?" En anders deed hij het toch.

Eind Januari - 1839 Ze had niet verwacht dat thuiskomen makkelijk zou zijn. Tuurlijk niet, ze was misschien impulsief, koppig tot op het destructieve af, maar ze was niet naïef. Ze had elke stap die ze tot nu toe had genomen overwogen dat er gevolgen zouden zijn. Had zelfs ver in haar gedachten inderdaad de gevangenis als optie gezien. Had de brief met die definitieve boodschap, over vaderschap, geoefend tot ze de juiste woorden had kunnen vinden. Gewoon, zodat ze zeker wist dat Austen een thuis had in de tijd dat ze er niet kon zijn. En ze had ook wel verwacht dat het moeilijk zou zijn na vrijkomst. De angst voor de controles die mogelijk kwamen, de weet dat ze niet een twee drie weer kon instappen in wat ze altijd met zoveel liefde had gedaan. (En ook de weet dat ze het nooit los zou kunnen laten, wat mensen ook zouden. zeggen). Ze had verwacht dat ze moeite had met alleen zijn, met krappe muren, met deuren die op slot zaten. Hoewel ze het niet verwacht had begreep ze dat een deur die ineens niet meer open ging, gewoon omdat deze klemde, haar compleet de adem benam. Want was als ze ineens niet meer naar buiten kon. Ze had zelfs vrede met het feit dat ze op sommige momenten niet wist wat ze met al deze vrijheid moest. Dat ze zich in een compleet nieuwe wereld begaf. Zelfs al leek het voor iedereen alsof ze gewoon weer buiten gezet was in de wereld waar ze enkele maanden niet aan deel had mogen nemen. Maar dat David zo met haar nieuws zou omgaan. Dat hij Austen zou proberen toe te eigenen. Dat Austen daar mee in zou stemmen, anders had het niet gekund toch? Dat haar zoon, de enige factor in haar leven waar ze altijd op gerekend had. Die ze altijd vertrouwd had. Waar ze alles, alles voor zou doen. Waaromheen ze zich compleet opnieuw had moeten vormen. Dat die factor ineens net zo onstabiel was als, alle andere factoren, als haar emotionele staat, als haar voeten in een kleedkamer het moment dat de deurklink niet meewerkte. Dat wat zij en Austen altijd waren geweest ineens op zijn meest wankele poten stond. Dat had ze niet verwacht. En daar kon ze niet mee omgaan. Dus in plaats van hem te bedanken voor alles wat hij vast goed gedaan had, iets wat ze in een andere omstandigheid vast had gedaan. (En hoe dan ook zeker had moeten doen). Begroette ze David Appeleby met een agressie die haar, als hij een klein beetje overdreef en zijn best deed, misschien wel weer achter slot en grendel zou laten belanden. “Wie denk je wel niet dat je bent! Zomaar mijn zoon stelen als ik er niks aan kan doen? Heb je aan je eigen zoon niet genoeg? Dacht je dit is wel een goede manier om Meghan een loer te draaien? Wat bezielde je”, gilde ze kwaad. Terwijl ze zijn vertrek inliep zonder te kloppen en het laatste beetje wijn dat in haar glas zat naar achter tikte voor ze dit glas woedend tegen de muur smeet. Ergens was dit ook wel.. therapeutisch. Ze had in de bak immers niet kwaad kunnen zijn zonder meteen gevolgen te voelen.

Goh... David had geweten dat Meghan ergens een dezer dagen op vrije voeten zou komen. Daar had hij naar geïnformeerd, weet je. Ook voor Austen. En hij had ergens ook wel verwacht dat Meghan hem op zou komen zoeken, want dat was wel zo netjes als iemand op je zoon had gepast... Op zijn eigen zoon had gepast. En dat was ook wel netjes als je na al die jaren had opgebiecht aan de man, waar je al jaren kosteloos woonde, dat hij de vader was van je zoon... Hij had zelfs verwacht dat ze misschien niet helemaal blij zou zijn met het feit dat David Austen -zonder dat met haar te overleggen- had erkend... Maar dit had hij niet verwacht. Het wijnglas spatte uiteen en liet een rode vlek achter op zijn verder zo smetteloze witte muur, recent geverfd, want na zijn huwelijk had hij alle vertrekken in het woongedeelte van 'The Spoiled Princess' op laten knappen. David schoof zich met stoel en al iets naar achteren, stond op, zodat hij in ieder geval fysiek boven haar uit torende. Hij voelde onrust, hij voelde de adrenaline door zijn lichaam schieten... En ook hij was boos. Boos om wat zij hem al die tijd had onthouden en ontnomen. "Ik ben zijn vader! Dat is wie ik denk dat ik ben! En dat wist je al een behoorlijke tijd. Dus doe nu maar niet verbaasd!" Niet een heel eloquente repliek, maar als ze dat wilde, dan had ze hem maar niet zo moeten overvallen. "Austen is net zo goed mijn zoon als de jouwe! En hij wilde een vader. Dus hij kreeg een vader. En dat is precies wat ik ga doen. Hem alles geven wat hij wil! Want dat verdient hij en dat heb jij hem al die tijd ontnomen!"

De uitslag van augustus! 1 t/m 10 posts: 2. Michelle met 3 posts En de winnaar: Renée met 5 posts! @Efstathios Peregrine 11 t/m 25 posts: 4. Daila met 11 posts 3. Maxime met 13 posts 2. Lily met 15 posts En de winnaar: Margaux met 19 posts! @Laurelle Ryder 25 t/m 50 posts: 2. Ineke met 33 posts En de winnaar: Kelly met 35 posts! @Yara Foulkes-Davenport Karakter top 3: 3. Daniel Bennett en Yara Foulkes-Davenport met 7 posts 2. Abigail Carrington met 8 posts En de winnaar: @Agatha Thwaite met 9 posts!

26 maart 1839 Het was een hele normale dag voor Edith. Ze was naar al haar lessen geweest, in ieder geval fysiek en daarna had ze met haar vrienden afgesproken en liep ze door de gangen, richting de Huffelpuf leerlingkamers. Door haar geheime vriend Dayton en zijn kaart van de tunnels, kende ze die gangen ondertussen heel goed. Nu denk je, wacht, geheime vriend? Hoezo een 'geheime' vriend, mogen ze geen vrienden zijn? Nou, het zit zo. Edith leefde een dubbelleven. In het ene leven die zich op de voorgrond afspeelde waren haar vriendinnen, ranglijsten, haar populariteit, alle dingen die haar interessant maakten -althans volgens haarzelf- en in haar andere leven had ze haar echte ik en een echte vriend als Dayton Collingwood. Als ze met hem was, had ze even geen last van al dat neppe gedoe, het acteren en haar vriendinnen die zich een weg omhoog probeerden te banen over Edith's populariteitslijst. Met Dayton was het bijna of ze zichzelf van voor Zweinstein kon zijn. Maar deze twee levens waren onsamenbrengbaar. Ze zou Dayton samen met de andere kant van haar moeten verbergen van haar populaire leven, om ervoor te zorgen dat deze elkaar nooit tegen zouden komen. Haar vriendinnen zouden haar stom vinden als ze zagen dat Edith opschoot met een kleine Ravenklauwer. Ze zouden haar verlaten en de angst om haar controle te verliezen deed haar zich vastgrijpen aan haar ranglijsten, niet van plan om los te laten. Als gevoelens teveel opspeelden drukte ze ze weg door anderen te pesten. Het was gemeen, maar het was simpel en ze was er erg goed in, het drukte het gevoel van angst en wanhoop weg en die liet zich vervangen door gevoelens van ego en wrang plezier. Ook deze dinsdag had Edith tijdens de lessen veel aan haar broer gedacht en aan haar levens, en dus besloot ze met haar meiden op jacht te gaan naar een nieuwe prooi. Deze gangen waren een perfecte val voor onschuldige eerstejaars Huffelkonijntjes. De leeuwinnen liepen door de gangen, hun passen sierlijk en hun tanden gebloot. Edith's ogen vielen op een meisje, klein, met wilde krullen om haar gezicht. Doelwit gevonden. In de aanval. De meiden volgden hun leider op de pas. Ze waren door de vele keren uit al doorgewinterd en wisten precies wanneer Edith iemand uitkoos. ''Hey mini-trol!'' Zei Edith en ze keek het meisje schamper aan. Huffelpuf. De oude afdeling van haar broer Jake. Heel even dacht ze aan wat Jake zou doen als hij hier was, wat hij zou zeggen en hoe hij haar acties zou afkeuren. Toen dacht ze aan haar ouders die haar tijdens de Kerst zogenaamde wijsheid hadden meegegeven. Als je God bij je had kwam alles goed. De herinnering aan de blik in de ogen van Edith's moeder van afkeuring maar ook van troosten, en afkeuring en nee-geschud van haar vader deed de woede als een vlam die een open vat olie bereikte opbranden. ''Waar ben je naar onderweg sul?'' Ze hoorde de meisjes achter haar lachen en de vlam maakte plaats voor een koude lucht, die haar verbrandde hart verkoelde. Een glimlach verscheen op Edith's gezicht terwijl ze neerkeek op het schaap. Privé met @Loïs Collingwood en @Dayton Collingwood

4 Maart 1939 Edith had hem al heel lang niet gezien, waar ze heel erg blij mee was. Ze was nooit achter zijn naam gekomen, maar ze had hem wel in zijn 'jeweetwel' getrapt. Maar, dat had hij ook echt verdiend! In januari had hij water over haar heen gesproeid terwijl het buiten vroor en ze was erg boos geweest. De pegels hadden in haar haar gehangen en dat had ze de jongen niet voor lief genomen. Gelukkig zaten ze allebei in andere leerjaren en was het niet moeilijk hem te vermijden. Het was een alledaagse maandagavond en ze zat samen met haar Zwadderaarse vriendinnen te eten en te roddelen over wat er vandaag allemaal gebeurd was. Daar was ze mee bezig tot ze plotseling in de ogen keek van de jongen die haar had gepest. Ze was bijna vergeten hoe hij eruit zag, maar toen ze zijn gezicht weer zag realiseerde ze zich dat hij het was. Zijn blauwe ogen waren haar niet opgevallen tot ze haar zo plots uit het niets aankeken. Het leek ook iedereen aan de Griffoendor-tafel een beetje weg zat, ze kon hem zo aankijken zonder enige moeite te doen. Vlug keek ze weg en terug naar haar vriendinnen, die haar met een vragende blik aankeken. ''Sorry wat?'' Vroeg Edith verward en de meisjes keken haar aan. ''Wat vond jij van Margaret Dutch's strik in bezweringen vandaag?'' Vroeg eentje een beetje stilletjes. ''Oh!'' Edith nam adem, ze was even vergeten dat ze dat moest blijven doen. ''Jak, kon écht niet!'' Lachtte ze en alle meisjes lachtten mee en er klonken stemmen die met haar instemden dat de zwarte strik van het Zwadse meisje dat iets verderop aan de tafel zat écht niet kon. Ze zag Margaret hun kant opkijken en een propje haar kant op vliegen, waarna ze aan de meiden in haar groepje vroeg of ze wat aan haar make-up tips hadden gehad. Iedereen begon weer te praten. Tevreden dat de aandacht weer even van haar vandaan was leunde ze iets achterover en keek ze weer naar de jongen met het rode haar en schoolgewaad. Wist hij nog wie zij was? @Boreas Peregrine { Privé }

@Blanche Ingram & @Noah Azarola But if I am darkness and you are light will we extinguish or burn bright?

Ze probeerde niet afkeurend te kijken, waarlijk. Evangeline had hen heus wel verteld over hun relatie, over wat er allemaal was gebeurd. Maar het was gewoonweg zo.. onbezonnen. Dat was wellicht iets waarin hun verhalen overeen kwamen, maar aan de andere kant leek het ook weer totaal niet wat zijzelf had geflikt. Keane was een foutje geweest, iets wat per ongeluk was gebeurd op een naïeve nacht waar ze nog steeds wakker van kon liggen. Maar Griffith… Griffith zelf was wellicht een foutje geweest, het moment van Griffith dan, maar dat was niet per se de situatie waar hij uit was voortgekomen. De relatie tussen die die twee was lang en diepgaand geweest, met genoeg momenten om eruit te stappen. Dat hadden ze niet gedaan, tegen de wil van haar vader in – en mocht Rhiann daar zijn geweest om moederlijk advies te geven, dan had ze niets anders gedaan dan Keane aan te raden te luisteren naar de Graaf. Het was dom, stom en onbezonnen om iets anders te doen of iets anders te willen. Liefde was wellicht iets van het hart, maar het kon niet zonder enige rationaliteit. (Niet als er zoveel op het spel stond! Niet als je van adel was). Het probleem van Evangeline Lennox was dat ze zich liet leiden door haar hart. Het probleem van haar zoon was dat de enige vormen van rationaliteit die hij bezat zijn hoofd leken te verlaten zodra zij in beeld kwam. En toch deed het haar wat. Rhiann wilde niet perse dat het haar wat deed, probeerde de gevoelens te onderdrukken, maar het deed haar iets om de twee gelukkig te zien (voor zover dat kon in deze situatie) en de blik op Keane’s gezicht op te merken toen hij het baby’tje mocht aanschouwen. Het deed haar wat omdat ze Keane niet had opgevoed als erfgenaam, omdat ze had gedacht dat hij van haar zou zijn, het enige wat waarlijk aan haar had toebehoort in deze wereld, beroofd van al het andere… maar zelfs dát had haar vader haar niet gegund. Ze had nooit in de weg willen staan tussen Keane en de rijkdommen die het Cadwgan erfgoed hem zou bieden, maar aan de andere kant leek het, in ieder geval voor hem, meer een vloek dan een zegening. Maar al was dat zo, al bleek dat zo te zijn.. dan was het alsnog Keane’s plicht om te doen wat de Graaf hem gebood. En dat had hij verzaakt – en bleef hij maar verzaken. Net nadat de zware deur was dicht geslagen had ze zelf ook die brok in haar keel – maar ze slikte die gauw weg. Ze zou zichzelf niet toestaan te breken voor Evangeline, zoals ze dat voor niemand zou doen. Vanavond, als ze alleen in haar bed lag en staarde naar het duistere plafond, dat was wellicht het moment om de keuzes van de dag te overdenken. Niet nu. In plaats daarvan wiegde ze Griffith wat heen en weer, haar blik afwezig op die te rode haartjes, terwijl ze nadacht over Keane’s afscheid en zijn laatste woorden. Het was Miss Evangeline, niet ‘Lady’. Tenminste… niet volgens de officiële lezing van haar vader. Naar wat zij wist was dat vooralsnog niet iets waarvan haar zoon ooit was afgeweken. Ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen. Er was niets goeds wat ze kon zeggen. In plaats daarvan nam Rhiann plaats op de keukenstoel waar Keane zojuist nog op had gezeten en aaide ze Griffith nietsziend over die akelig rode haartjes, precies alsof het baby’tje nu al de hare was.

Hij wilde Eva niet loslaten. Even leek het alsof hij het ook niet zou kunnen, alsof zij degene was die hem bijeenhield zodat hij niet in duizend stukjes uiteen zou knappen alsof zijn gehele voorkomen bijeen was geraapt en samenkwam in één kwetsbare, glazen bal. Hij wist dat zodra hij een voet buiten de toren zou zetten, de realiteit hem in zijn gezicht zou klappen. Hij had niet willen denken aan de directe gevolgen van zijn handelingen, maar nu die toch met rasse schreden naderden zat er plotseling niets anders op. Hij was dapper geweest omdat hij een doel had gehad, maar nu hij daarin had gefaald en had gezien waarvoor hij het deed, voor wie hij het zou doen… dat alles had gemaakt dat hij niet meer terug wilde, dat hij het niet meer kon. De kerkers waren te duister, te eenzaam, te koud en verlaten met als enige geluid het gedrup van zwijgend water. Een trilling resoneerde door zijn lichaam toen de stem hem buiten nogmaals riep, née, sommeerde naar buiten te komen. Keane keek op naar zijn moeder en liet Eva een beetje los, alleen omdat zij het hem gebood. Zat er niets anders op? Was dat werkelijk zo? Was hij verloren, vervloekt als Cadwgan, verdoemd om het Plan uit te voeren zonder dat iemand het wist en zijn grootvader’s wraak naakt zonder toverstaf tegemoet te treden? De dikke brok in zijn keel maakte dat hij nauwelijks iets kon uitbrengen – mocht hij ook nog maar iets willen zeggen, dan had het nu ook niet meer gekund. Ondertussen klopte zijn hart paniekerig in zijn borstkas terwijl hij met trillerige vingers Eva naar zich toetrok en een laatste kus op haar lippen plantte. De voorlopig laatste, met het meeste geluk van de wereld. De allerlaatste, met ook maar een flintertje pech. “Ik hou van jou” fluisterde hij, half onverstaanbaar, voordat hij haar losliet. Het voelde koud en leeg - nu al, als voorbode op wat zou komen. Even keek hij op naar zijn moeder, voordat hij op haar af stapte en een kus op haar wang drukte. Haar grijze ogen leken wel door hem heen te branden en hij vond het lastig haar aan te kijken, alsof hij zich plotseling moest schamen voor zijn tranen, voor zijn houding, voor alles wat hij nog representeerde. In plaats daarvan liet hij zijn blik over het kleine baby’tje in haar armen gaan en voor het eerst vermande hij zich wat. Griffith had hem nodig. Hij wist niet zo goed wat er met zijn zoontje zou gebeuren, maar hij kon zich nauwelijks voorstellen dat de jongen het leven zou krijgen wat zijn grootvader voor Owen had uitgestippeld. Keane trok het zachte baby mutsje van het kleine hoofdje, daar gelegen in de armen van zijn eigen moeder, en kuste het kindje op zijn rode haartjes. Giechelend, alsof de buitenwereld hem toch niets deed, pakte Griffith een van zijn vingers vast en voor de tweede keer verbaasde Keane zich hoe sterk het jongetje was. Even bleef hij naar zijn zoon kijken, voordat de burggraaf zijn rug wat rechtte, zijn tranen droogde en zijn vette, donkere haar uit zijn gezicht veegde. Buiten klonk de derde sommatie. “Ik… ik zal gaan” sprak hij zachtjes, zijn stem wat hervonden. Treurig keek hij de twee vrouwen aan, zijn hart voor de zoveelste keer gebroken door de verplichtingen die zijn grootvader op hem legde. “Wees voorzichtig. Maak je…” Hij haalde diep adem. Het koste hem alles wat hij had om de volgende woorden te spreken, achteloos als ze klonken, alsof het niets was. “Maak je niet al teveel zorgen over mij.” Keane glimlachte waterig en zette enkele stappen richting de uitgang, voordat hij zich plotseling omdraaide. Er was een betere afsluiting dan dat – of het nu echt het laatste afscheid zou zijn, of niet. “Lady Rhiannon, Mr. Griffith… Mi - Lady Evangeline...” Vragend om hun aandacht keek hij hen aan, voordat hij plotseling formeel voor hen boog. “Wat er ook gebeurt… het was mij waarlijk een genoegen.”

Was dat echt waar? Had ze werkelijk alles gedaan wat ze kon? Evangeline wist niet of ze dat zou geloven als ze het tegen zichzelf had gezegd, maar het was fijn om het uit Keane's mond te horen komen. Het was sowieso fijn om met hem hier te staan, zijn armen stevig om haar heen geslagen. Zelfs al moesten ze allebei huilen en smaakten zijn kussen naar zout, drupten de tranen in haar rode krullen. Eva wist niet precies waarom Keane huilde, er waren veel redenen om te huilen momenteel, misschien waren ze het wel allemaal. Ze zou hem missen, als ze weg was uit Cadwgan Castle, zelfs al was ze onderhand gewend om hem eigenlijk nooit meer te zien. Iets in haar had altijd wel geweten dat er weer een moment zou komen en ook nu wilde ze graag aan dat idee vasthouden. Maar alles was zo onzeker. Hoe zou het leven er überhaupt uitzien als ze eindelijk ontsnapt was buiten de muren van Cadwgan Castle? Ze was zo lang weg geweest van alles en ze zou terug komen met niets, geen geld, geen gewonnen rechtszaak, geen kind. Mensen zouden er vast vragen over stellen, vragen die Eva niet wilde (of kon) beantwoorden, maar waarvan ze sommige antwoorden toch maar was gaan oefenen in haar hoofd. Het waren geen ingewikkelde leugens. Beweren dat je je kind had overgedragen aan de rijke familie van zijn vader, omdat hij daar een betere toekomst kon krijgen, was een geloofwaardig verhaal. Het was alleen lastig om te vertellen als je er zelf niet in geloofde. Het was een ander afscheid dan de vorige keer, toen paniek en woede de overhand hadden gevoerd. Eva voelde zich iets kalmer deze keer, alsof ze allebei, ondanks de angst en de frustratie, op een bepaalde manier toch hadden geaccepteerd dat dit misschien voor nu het lot was. Zelfs al was het verkeerd en oneerlijk en onrechtvaardig. Evangeline had Rhiann niet echt aan horen komen, maar toen de vrouw haar stem verhief opende ze haar ogen en draaide haar hoofd wat Rhiann's kant uit, zonder al werkelijk moeite te doen om Keane los te laten. Het liefst wilde ze hem zo lang mogelijk vasthouden. Maar Rhiann had ook wel gelijk, het was beter als hij nu naar beneden ging. Hij zat vast al genoeg in de problemen nu men doorhad dat hij hier was.... als hij zich nog eens ging verzetten of te lang treuzelde, werden die problemen vast nog groter. Dus had Evangeline deze keer geen commentaar te leveren en knikte in plaats daarvan alleen maar. Ze was niet helemaal zeker wat ze nog moest zeggen. Afscheid nemen was zo pijnlijk en ze wilde niet dat het zo voelde. Dit was ook geen echt echt afscheid toch? Geen tot nooit, maar een tot ziens. Dat ze hier weg ging hoefde niet te betekenen dat ze hem nooit meer zou zien! En Lord Radnor kon Keane toch ook niet voor altijd in de kerkers houden. Of dat hoopte ze toch. Je wist het nooit zeker. Voorzichtig plante Evangeline een kus op Keane's wang, drukte de jongen nog één keer tegen zich aan. Het voelde een beetje vreemd, nu Rhiann hier zo naast hen stond, maar ze wilde hem ook niet zo weg laten gaan. "Laat hem je niet klein krijgen," fluisterde ze zachtjes in zijn oor. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan met een man als Owain Cadwgan, maar het waren woorden die Eva zou willen horen als zij nu degene was geweest die de deur uit moest wandelen met de kennis dat je zo gestraft zou worden voor wat je had gedaan. "Je bent sterker dan je denkt." "Ik hou van je."

Tussenstand! Ja, dat doe ik ook weer eens een keer. 1 t/m 10 posts: 1. Renée met 4 posts 11 t/m 25 posts: 2. Lily met 12 posts 1. Daila, Irene en Kelly met 17 posts 25 t/m 50 posts: 2. Margaux met 31 posts 1. Gianna met 32 posts Karakters: 4. Abigail Carrington, Christa Rose, Lois Collingwood, Madeline Bowman, David Appleby, Thomasin Hastings, Aria Adler en Boreas Peregrine met 3 posts 3. Keane Cadwgan, Tabitha Fox, Evangeline Lennox, Raine Salisbury en Chase Bennett met 4 posts 2. Agatha Moore, Phoenix Waterford en Daniel Bennett met 5 posts 1. Rhiann Cadwgan met 6 posts

Hij was zijn vader. Goed prima. Maar hoeveel zei dat nu eigenlijk. Het was niet alsof hij eerder een vader voor Austen was geweest. (Ja, dat was haar schuld. Ze had het toen oprecht vanuit een goed bedoeld idee niet gezegd. Naderhand was het eigenbelang, ze wilde Austen niet delen). Het was niet alsof hij iets gemist had in zijn leven toch? Ja er waren vragen geweest, toen haar zoon door had dat de meeste mensen in zijn leven een vader hadden, maar ze hadden het altijd wel gered. Hij en zij tegen de wereld. En daar wilde ze David, simpelweg, niet bijhebben. Bovendien. Zij had een vader gehad. En haar vader had Austen nooit willen accepteren. Je had niks aan vaders, “Ik heb hem niks ontnomen”, gilde ze nu nog kwader, haar ogen paniekerig zoekend naar iets nieuws om naar zijn hoofd te gooien. “Austen is nooit wat tekort gekomen. Jij had geen goede vader kunnen zijn”, niet op dat moment. Niet toen een van de dingen die ze van hun nacht herinnerde vooral was hoe hij zijn vrouw miste. “Ik heb gedaan wat het beste voor hem was. En je hebt hem gemanipuleerd toen ik weg was! Dat kan niet anders”. Waarom zou haar zoon anders voor David kiezen?

Natuurlijk had ze wat in huis. Ze was een huismoeder, ze had altijd wat in huis en ze kon Rhiannon zonder enig probleem voorzien van een kop thee met alle trimmings – citroen, melk, suiker naar eigen inzicht toe te voegen in een handig bordje dat ze allemaal bood – en een dikke plak walnotentaart, die ochtend vers door de huiself gebakken. Dit was het stuk van haar leven wat ze altijd had gedaan, wat ze voor haar ouders had gedaan en daarna voor Keane. Hier was ze goed in. “Geniet ervan,” glimlachte ze, terwijl ze weer ging zitten en haar rok rechttrok. “Wat aardig dat u het zegt.” Ze geloofde er niets van. Keane had haar doorgaans behandeld als een voetveeg en zou niemand anders in zijn buurt ooit een eer hebben gevonden. Owain vond haar net voldoende. De forse geldsom maakte de dreuzelouders bijna goed. Een eer was dit niet, maar dat kon haar niet schelen. Ah, ze wou Owen ontmoeten. Goed hoor. Hij zat in de hoek, dit zou toch eigenlijk al wel als ontmoeten gelden? “Ja, hoor,” zei ze met een vage glimlach, want ze vroeg zich af wat Rhiann zich hierbij voorstelde – dat ze al een knix zou moeten maken in ruil voor een buiging? “Owen, liefje, kom eens hier? Kun je je oma ontmoeten.” Owen had even tweestrijd. Oma, of zijn delfstoffer knuffel. “En er is cake.” Einde tweestrijd, het jochie trippelde hun kant op vol enthousiasme. Josephine lachte wat ongemakkelijk. “Zoon van z’n vader, he.” Keane was ook altijd met die stomme aardbeientaartjes bezig. Ze nam de jongen op schoot, gaf hem ook een stukje cake. Owen was een snugger kindje al, sociaal, maakte zonder gene oogcontact met deze nieuwe dame. “Zeg maar hallo.” “Hallo!”

Rhiann knikte zwijgend voor de laatste keer, voordat ze het spiegeltje op het bed liet vallen en het omdraaide, weg van enige overgebleven spiedende ogen. Even gleed haar blik naar de baby voordat ze een van haar handen door haar lange, donkere haar liet glijden en haar ogen sloot. Met een man als haar vader was het altijd lastig in te schatten of je het juiste deed. Maar ze had Keane niet kunnen laten ontsnappen… het mocht gewoon niet. Even veegde ze wat plukjes van Griffith’s dunne haartjes uit zijn gezicht (eigenlijk vond ze het rode haar erger dan ze openlijk zou toegeven; ze had al drie keer bedacht hoe ze het zou kunnen verven, als ze eenmaal de zeggenschap had over het kindje. Aan de andere kant verkleurde het misschien nog wel..). Vervolgens stopte ze het spiegeltje weer netjes terug waar ze het had gevonden, viste ze een van de babymutsjes van de waslijn op de gang en zette ze deze voorzichtig op Griffith’s kleine babyhoofdje. Zo. Nu zag je die haartjes ook niet meer. Met het baby’tje in haar armen liep Rhiann stilletjes de trap af, precies zoals ze was gewend. Ze was van jongst af aan getraind om zo min mogelijk geluid te maken en had daar eigenlijk ook nooit vraagtekens bij gezet – met goed genoeg personeel letten ze toch wel op, zodat je alsnog niets tekort kwam. Even bleef de dochter van de Graaf in de schaduwen van de stenen trap staan terwijl ze haar zoon en het meisje aanschouwde, die zich klaarblijkelijk alleen waanden in de hoge toren. Ze had niet kunnen geloven dat Keane zomaar zou zijn vertrokken, zeker zonder afscheid te nemen van Griffith, en toch was het als een opluchting dat hij er nog was. Desalniettemin voelde ze bij de aanblik een plotselinge steek van.. nuja. Jaloezie? Nu, niet echt, al leek Keane nog zo gelukkig met het roodharige grietje waar ze ondertussen wel enigszins gewend aan was geraakt. Ze voelde wellicht eerder een bepaalde irritatie dat de jongen zijn gevoelens zo had laten lopen, dat hij alles op het spel had gezet voor datgeen wat voor hem voor liefde door moest gaan. Evangeline Lennox was een lief meisje, hoor. En niemand zou haar horen klagen, want dit debakel had haar de kansen geboden die ze na die lange twintig jaren nodig had gehad - had Daniel Bennett naar haar voordeur gebracht, zelfs. Maar het stak Rhiann dat de jongen keuzes had gemaakt die hem zo in de problemen hadden gebracht, juist nadat zíj alles voor hem had opgegeven, juist nadat zíj degene was geweest die de verkeerde keuzes had gemaakt… En het stak haar ergens dat hij precies datgeen had gedaan, datgeen deed nog wel, wat haar vader niet wilde. Het bracht iedereen alleen maar in de problemen. Eigenlijk kon ze het niet meer aanzien. Daarbij was daarbuiten iemand erg aan zijn best aan het doen om Lord Radnor weer te verenigen met zijn naamgenoot. “Keane..” sprak Rhiann zachtjes maar op een toon die ze zelf zou bestempelen als ‘realistisch’, terwijl ze uit de schaduwen stapte. “Ik denk dat er niets anders opzit dan dat je jezelf aangeeft en naar beneden loopt.”

Hij had een kans om het haar te zeggen. Het alarm ging af, maar so what? Hij had geweten dat de alarmen af zouden gaan. Het was niet alsof zijn afwezigheid voor altijd onopgemerkt zou blijven – eigenlijk had hij nog behoorlijk wat tijd gekregen. Dit betekende gewoonweg dat Josephine niet had doorgevraagd, dat ze zoetjes aan op hem wachtte of juist ongemerkt was verdwenen… of wellicht was er iets anders gebeurd, hadden ze haar iets verteld, of… Nuja, het hoe maakte momenteel niet uit, maar dat het zou gaan gebeuren stond vast. Maar nu, nu hij het Evangeline wilde zeggen, nu was juist het moment dat zij hem zo nodig leek te hebben - en verstijfd als zij leek te zijn van angst zo kreeg hij de woorden niet meer over zijn lippen. Voor een moment twijfelde hij nog, maar door het accepteren van haar aanraking accepteerde hij ook het feit dat hij het haar niet zou vertellen. Dat zou in de toekomst wellicht problematisch worden. Hij duwde de gedachte weg. Met een beetje pech aan zijn kant was er waarschijnlijk niet eens een toekomst. In plaats daarvan sloeg ook hij zijn armen om haar heen. Het voelde zo fijn dat het haast ongeloofwaardig leek, de minuten bestempeld met een vorm van tijd welke door zijn vingers glipte alsof het zacht zand was. “Je hebt alles gedaan wat je kon doen” mompelde Keane, zijn keel dik terwijl tranen zich wederom opstapelden in zijn groene ogen. Hij wilde niet meer huilen; niet nu er nog zo weinig tijd was. Maar in plaats daarvan huilde hij om het lot van haar, om het lot van de kleine Griffith en om het lot van zichzelf. Eva zou hen beiden moeten achterlaten terwijl hij haar niet wilde laten weten hoe finaal deze minuten voor hem zouden kunnen zijn. Hij huilde om wat had kunnen zijn, maar wat ze niet hadden kunnen realiseren. Hij huilde omdat dit de laatste keer zou zijn dat hij dat zou kunnen doen, voordat hij zich wederom in de klamme kelder zou bevinden en er niets anders op zat dan zich verbijten en het lot accepteren dat hij door middel van het Plan had gevormd. Maar nu, met haar warme armen om hem heen, nu ze zich naar hem toe boog om zijn lippen te kussen, nu zat er niets anders op dan om haar vol zout verlangen tegen zich aan te drukken en haar emoties te beantwoorden. Het zou de laatste keer kunnen zijn. En de hoeveelste van die laatste keren was het ondertussen al? Hij verloor de tijd met haar in zijn armen. Het was dat de magisch versterkte stem die hem buiten bij zijn naam riep weer terugbracht naar het hier en nu.

Het perfecte cadeau voor Dax? Nou, het geheim daarvoor zat hem eigenlijk vooral in dat je je niet moest focussen op voorwerpen, op dingen. Het beste aan hun vriendschap waren altijd de ervaringen geweest, de dingen die ze deden, de plaatsen of feestjes die ze bezochten. Op bepaalde manieren waren die ervaringen eigenlijk waardevoller dan spullen - hoewel Maddie het zelf er nooit volledig voor in zou willen ruilen, cadeautjes krijgen die je uit kon pakken was nou eenmaal erg leuk. Dus, het was altijd een goed idee om te beginnen met een ervaring. Iets waar hij naar toe kon, of wat hij kon beleven, iets avontuurlijks misschien. En dan kon je altijd nog een verzameling aan spullen geven "die hij daar echt nodig had". Gewoon. Als excuus om toch nog eens goed te gaan winkelen. Maar hoe konden ze het over cadeautjes hebben als David haar zojuist dit nieuws had verteld? "Austin?" onderbrak Maddie hem voor een moment. "Vertel me alsjeblieft dat het niet Austin Davidson is." Een misselijk gevoel overviel haar, maar toen bedacht ze zich dat Austin geen vijftien meer was en al helemaal niet in de Spoiled Princess had gewoond. Al paste dat Spoiled wel goed bij hem, maar dat hadden zijn eigen ouders gedaan. Een blik van opluchting gleed over haar gezicht, maar echt erg opgelucht kon ze zich nu ook weer niet voelen. David leek dit namelijk erg serieus te nemen. Blijkbaar was hij rond die tijd wel eens met deze vrouw naar bed geweest. En gevoelsmatig klopte het wel? Oh honey. Madeline wist wel dat David een lieverd was, maar ze had hem nooit eerder aangezien voor naïef. Deze vrouw had nog niet eens wat bewezen en hij had dit kind al ongeveer opgenomen in huis! "David," begon ze zachtjes en Madeline reikte naar hem uit. Ze wist niet zeker hoe ze dit moest brengen. Hij zou het vast niet leuk vinden wat ze te zeggen had, maar... iemand moest het doen, hem beschermen voor deze waanzin. Want dat was toch wat het was? "Ik weet dat je altijd graag mensen wil helpen en dat is een van de dingen die ik heel erg aan je bewonder." Maddie wikkelde haar vingers door die van hem en gaf een zacht kneepje in zijn hand. "Maar... deze jongen heeft 15 jaar onder je dak gewoond, zonder dat zijn moeder er ooit wat van heeft gezegd. En nu deze vrouw in de problemen zit, ben je plotseling de vader?" Nee, dat was echt veel te toevallig. "Heb je enig idee hoe dat klinkt?". Oh ze begreep Meghan wel. Natuurlijk wilde de vrouw haar eigen hachje redden, haar zoon redden, misschien wel geld voor haar rechtszaak, je wist het maar nooit. Maar echt niet dat Maddie het toeliet dat iemand haar man voor zoiets op zou laten draaien. Die Meghan mocht blij zijn dat ze al die jaren onder David's dak had mogen wonen, was dat dan niet genoeg? "En hoe kan je zeggen dat ze geen leugenaar is?" ging ze iets feller verder. "Blijkbaar liegt ze al vijftien jaar." Dat hij daar eens over na ging denken.

"Je maakt me nieuwsgierig? Wat is het perfecte cadeau voor Dax?" Want dat vond hij zelf namelijk nog best lastig om te bedenken. Dax werd zo snel volwassen en je kon niet ieder jaar een bezem of een set posters blijven geven. Zijn zoon was nu zelfs zelf een professioneel speler. Dus een bezem kreeg hij al van zijn werk. En een verzorgingskit, een outfit, beschermers, alles... Dus alle Zwerkbalgerelateerde cadeaus hielden op. En drank wilde hij niet aan zijn eigen zoon geven. Lastig hoor. Gelukkig had hij Maddie en die had blijkbaar wel allemaal nieuwe inspiratie. Daar ging hij dan ook zeker gebruik van maken. "En Merry... mm, die houdt erg van koken en tuinieren. Dus misschien iets voor een eigen moestuin? En dingen met sport en spelletjes. Ze organiseert bij de Princess altijd wel leuke sportdagen voor de kinderen..." Hopelijk zou ze daar dan wel verder mee kunnen. Jep. Echt luxe; dit soort dingen niet allemaal zelf te hoeven bedenken. Hij glimlachte bij haar anekdote over de bakker, maar zat met zijn gedachten natuurlijk bij de onthulling over zijn zoon. Werkte best afleidend. Sorry Mads, verder had je een super goed verhaal natuurlijk. Een 'oh'. David wist niet zo goed of dat een goede reactie was, of niet. Hij glimlachte maar wat voorzichtig en wachtte voor nu even af wat Madeline verder zou gaan zeggen. Te snel reageren op een reactie was nooit zo verstandig, wist hij door zijn jarenlange ervaring met kwetsbare en emotionele vrouwen. "Klopt. Austen. Van vijftien. En nee, dat wist ik niet... Ik wist wel dat hij bestond, want hij woonde in de Princess, maar ik wist niet dat het mijn zoon was. Anders dan had ik daar al veel eerder naar gehandeld. Natuurlijk." Ongemakkelijk haalde hij een hand door zijn haar. De reactie viel nog best mee, toch? Ze werd niet hysterisch zoals hij in een van zijn rampscenario's voor zich had gezien. "En het klopt wel. Ik heb inderdaad, als je terug rekent, in die tijd wel een onenightstand met haar gehad... En ze is vrij zelfstandig... Iets té misschien." Hij lachte half, maar het was niet grappig. "En nu? Goh. Omdat ze in de gevangenis zit... En nu niet zelf voor hem kan zorgen? En het is kerst? En nouja... Ik heb geen ouderschapstest gedaan, maar ik ken Meghan niet als leugenaar... en gevoelsmatig klopt het wel." Dus.

Evangeline was niet dom. Ze begreep heus wel dat het grote gevolgen zou hebben als ze werkelijk voor dit onverwachte plan zou kiezen, desastreuze gevolgen zelfs. En over een half uur voelde het misschien allemaal veel enger, maar op dit moment kon het haar allemaal eigenlijk niet zoveel schelen. Het was verbazingwekkend, de dingen die je over had voor je kinderen, de grenzen die je over ging, waar je anders zoveel langer bij stil had gestaan. Ze zou het niet graag naïef noemen. Dat was een woord wat vroeger bij haar had gepast, maar niet meer. Ze wist precies wat ze aan het doen was, in wat voor positie ze zichzelf nu plaatste (en daarmee eigenlijk ook Rhiann en misschien was dat niet eerlijk, dat ze de keuze bijna voor de vrouw maakte, maar ging het hier uiteindelijk niet om allebei hun zoons? Was er dan niets wat ze wilde doen?) Eva had verwacht dat Rhiann meer terug te zeggen had, maar de vrouw sprak amper voor ze zich omdraaide en plotseling de trap op liep. Het roodharige meisje keek haar verbaasd na, niet zeker wat ze precies van die woorden moest maken -betekende het nu dat ze het met Eva eens was? Of juist niet?- en voor een moment twijfelde ze of ze er achteraan moest gaan, toen Keane plots haar hand vastgreep. Eva verstrengelde haar vingers met die van hem en keek naar hem op. "Natuurlijk is het een kans, ik-" maar de woorden zakten weg in haar keel nog voor ze ze allemaal had uitgesproken. Het kleine beetje hoop dat was opgevlamd in Keane's ogen toen ze had gevraagd hoe ver die bezem hem eigenlijk had kunnen dragen, leek alweer te zijn uitgedoofd en zijn woorden... ze klonken niet alsof hij wilde gaan, alsof hij dacht dat het kon. En als hij er zelfs geen vertrouwen in had... "Keane, nee..." Stop. Ze kon het niet aan om te horen wat zijn grootvader allemaal met hem zou doen, want wat het ook was, uiteindelijk was het allemaal haar schuld. Zij was dit begonnen, hij was hier om haar te zien. Hoeveel moest hij nog verdragen voor de dingen die zij deed? Hoe vaak konden ze dit nog doen tot één van hen het niet meer trok. Het geluid van het alarm deed ook Eva wat opschrikken en met wild kloppend hart schoot haar blik richting het raam. Dit was het. Als er nog een moment om te ontsnappen was, dan was dit het. Misschien als ze snel de bezem oppakte en Keane richting het raam duwde, misschien dat hij nog een kans had. Hoewel, wat voor kans? Als zijn afwezigheid was ontdekt, dan was zijn echte voorsprong natuurlijk al verkeken. Ze had het alsnog kunnen doen hoor, maar in plaats daarvan bleef ze een moment verstijfd staan en sloeg toen plotseling stevig haar armen om Keane heen, haar betraande gezicht verbergend tegen zijn borstkas. "Ik wou gewoon dat ik hem hieruit kon redden, snap je," fluisterde Evangeline, terwijl de bellen in de verte klingelden als een voorspelling van het onheil dat ging komen. "Ik ben de slechtste moeder ooit, dat ik hem gewoon hier achter laat." Ze hoorde niet zichzelf te redden, ze hoorde haar kind te redden en was dat nou werkelijk wat ze aan het doen was? Ze wist niet eens zeker of ze Griffith ooit terug zou zien en die gedachte was werkelijk ondraaglijk. Net zoals ze eigenlijk niet wist wanneer ze Keane ooit weer zou zien. Hoe vaak hadden ze nu wel wal niet afscheid genomen van elkaar? En toch leek het nooit echt te wennen, was het altijd even pijnlijk als de eerste keer. Maar ze was blij dat hij was gekomen, want zelfs al deed afscheid nemen nog zo'n pijn, het was beter dan niets. Zijn gezicht was maar een vage verschijning door het wazige zicht van haar tranen en wanhopig deed ze haar best om het wat meer scherp te stellen. "Dankje, dat je bent gekomen." Op dat moment brak echter haar stem en kreeg ze er niet veel meer uit, dus ging ze op haar tenen staan zodat ze haar lippen op die van hem kon drukken. Woorden zeiden toch maar zelden genoeg.

Goh, Noah dacht niet echt dat Agatha het type was dat niet zonder hem kon. Gewoon. Iets met dat ze het met hem had uitgemaakt omdat ze met Ant Dickson had gezoend. Kijk, als hij het met háár had uitgemaakt, had hij er eventueel in kunnen komen, maar… ja. Noah vond het simpel, eerlijk gezegd: Agatha had weggewild, hij niet per se indertijd. Dat ze van gedachten kon veranderen, was zo’n gedoe, dat had ze namelijk al een keer gedaan en nog een keer zou hij echt niet kunnen bijhouden. Maar goed, afgezien van die hele wirwar kon hij zich ook niet echt meer voorstellen dat hij een relatie had met Agatha. Niet meer. Het was moeilijk om te weten hoe Blanches kus was en ooit nog over iemand anders na te denken. ‘Het was vast een ongelukje,’ zei hij, van de één naar de ander kijkend. Goh. Toch een beetje benauwd, zo met z’n drie in dit kot, hij in zijn rolstoel, Blanche de weg versperrend voor Agatha. Misschien was het een beter idee geweest als ze iets ruimers hadden uitgezocht, misschien hadden ze een kamer met een slot moeten kiezen, maar dat was allemaal zo gemakkelijk gezegd achteraf. Op het moment zelf had hij over niets anders nagedacht dan Blanche. Wat… in principe niet zo heel veel verschilde van hoe het vaak ging; als hij Blanche zag, viel de rest gewoon in het niet. Dat was zijn schuld niet. Blanche was gewoon… Blanche. Hij had de woorden niet, bedacht hij. Hij kon geen gedichten schrijven in zijn hoofd over wie Blanche was, kon geen schoonheid bezingen, kon niet precies uitleggen waarom hij meer van haar lach hield dan van elk ander geluid in dit godverlaten universum, hij kon niet aanduiden waarom ze net dat beetje helderder scheen dan eender welke ster die iemand nog zou kunnen aanduiden. Hij wist alleen maar dat het zo was. Was dat genoeg? Geen idee. Het voelde als genoeg als hij haar kuste. ‘Mensen doen dat niet expres, toch?’

Felicia Harding had hem eens verteld dat er altijd een keuze was. Keane had haar nooit willen geloven. Was er waarlijk een keuze, als je moest kiezen tussen Leven en Dood? Misschien als je de vraag theoretisch stelde aan een groep Griffoendors, dat die je zouden vertellen dat die afweging inderdaad een keuze zou opleveren; dat de Dood een waardige optie kon zijn, als het ging om het redden van je eigen eer of andermans leven. Maar hij vroeg zich af of zelfs een groep als dat, met hun overdreven altruïstische kiespatroon, of die waarlijk henzelf zouden opgeven als ze echt voor die beslissing stonden. Hij had niet gedacht dat het mogelijk was. Keane had enkele weken geleden voor zichzelf een keuze gemaakt die geen van beiden zou inhouden, een gevaarlijk traject waar hij nog steeds niet helemaal zeker van was. Hij moest Eva hieromtrent inlichten, of daar was hij van overtuigd geweest; totdat hem plotseling een ander plan op een zilveren dienblaadje werd aangereikt, een nieuw plan welke zijn onmiddellijke vrijheid betekenen zou. Hij had veel voor die vrijheid over – dat zou het (oude) Plan hem ook wel duidelijk maken, hoeveel hij daarvoor over zou moeten hebben – maar hoeveel beter zou het zijn om nu te gaan? Om niet terug te moeten naar de kerker, om weer in staat te zijn te doen wat hij wilde, te zien wie hij wilde, zich te kleden zoals hij wilde, te eten wat hij wilde… (aardbeientaartjes!). Maar wat Eva hier leek te doen was het overdreven altruïstische kiespatroon bevestigen, als de Griffoendor die ze van binnen altijd al was geweest. Want het leek alsof ze hem alleen wilde laten gaan met Griffith – wat zou betekenen dat Eva en zijn moeder hier zouden achterblijven. Het was op het eerste zicht verleidelijk geweest, zo verleidelijk dat iets van binnen bijna begon te gillen als hij erover nadacht dat hij terug zou moeten naar de Kerker, iets dat hem zei dat het nu genoeg was, dat het een fout was dat hij eerder nooit was ontsnapt en dat het een fout was dat ze ooit in deze situatie terecht waren gekomen. Maar was er waarlijk een manier om aan zijn grootvader te ontsnappen in de boze buitenwereld, anders dan het Plan? En belangrijker nog; wat zou de Graaf met Evangeline en zijn moeder doen, die hij hier zonder bescherming zou achterlaten? Keane beet op zijn lip en schudde zijn hoofd. “Eva..” sprak hij zachtjes, voordat hij in haar hand kneep. Hij zat trouwens gewoon hier, ze hoefden niet over hem te spreken alsof hij plotseling onzichtbaar was geworden! Een brok vormde zich in zijn keel. “Denk er even over na. Is het waarlijk een kans? De risico’s… Het liefst zou ik gewoonweg met ons drietjes vertrekken en nooit meer omkijken, of nuja…” Drie werd al lastig op de bezem, maar vier was onmogelijk. En hoe kon hij ooit als enige zijn moeder achterlaten? Vroeger, toen hij enkele jaren bij zijn grootvader had doorgebracht (en misschien stiekem ook nog wel een tijdje daarna) had hij een gekwetst gevoel van wrok nauwelijks kunnen onderdrukken omdat ze hem ooit had afgestaan. Maar het was natuurlijk zijn grootvader… de man dwong mensen die van elkaar hielden van elkaar te scheiden, om alles uit elkaar te trekken totdat alles ging zodat hij dat zou wensen. Keane haalde diep adem en keek weg, voornamelijk om zijn tranen ietwat te verbergen terwijl de zin ‘ik wil niet terug…. ik wil niet terug…’ als een soort mantra door zijn hoofd bonsde. Misschien moesten ze maar gewoon beseffen dat er geen andere uitweg was. "Eef.. ik.. als ik straks terug ben, als dit allemaal is afgelopen, dan gaat mijn grootvader mij willen straffen. Maar wat je ook hoort, ik ben..." Plotseling keek Keane op. Ergens in de verte was er een alarm afgegaan. Ergens.. in de richting van Cadwgan Castle.

Rhiann’s ademhaling suisde in haar oren en even dacht ze dat zij degene zou zijn die nu zou gaan flauwvallen, in plaats van haar zoon. Ze pakte een van de stoelleuningen vast en sloot voor een moment haar ogen, de baby stevig tegen zich aangedrukt. Evangeline was klaarblijkelijk gek geworden. Ze wist niet precies wat het was, of het Keane’s aanwezigheid was die haar totaal van stuk had gebracht of iets anders, maar Eva had niet alleen het gore lef gehad om haar vader te beledigen en een toon tegen haar aan te slaan, maar had in een tijdsbestek van nauwelijks twee minuten bedacht dat ze Keane zou laten ontsnappen door doelbewust afleiding te creëren, hem de baby mee zou geven en hen daarbij achter te laten met… niets. Zij en Evangeline zouden tussen hen tweeën één toverstaf hebben en zouden voor de rest zijn opgesloten in deze toren, overgeleverd aan de grillen van haar vader. Ze wist niet zeker of Eva het doorhad, maar die grillen zouden er nou niet bepaald goed voor hen uitzien. Voor niemand niet, overigens. Ook voor Keane niet, nadat hij in zijn huidige toestand zou hebben geprobeerd te ontsnappen op een stokoude bezem en misschien nog niet eens een kilometer verder zou komen voordat de lijfwachten van haar vader hem uit de toppen van een of andere boom zouden hebben geplukt (hij had geen toverstaf, dus hij zou niet kunnen verdwijnselen! Daarbij was verdwijnselen niet goed voor babies). En zelfs niet voor de kleine Griff, want ze kon zich niet voorstellen dat haar vader na dit voorval nog iemand sparen zou. Natuurlijk had ze eerder al gemerkt hoe koppig en overmoedig het meisje kon zijn, wat uiteindelijk uitkwam op niets minder dan pure naïviteit. Ze zou toch denken dat Evangeline de Graaf ondertussen wel langer kende dan vandaag; was het echt zo lastig om na zolang nog steeds niet de realiteit onder ogen te zien? Er was veel wat ze kon zeggen. In plaats daarvan snoof Rhiann luid, wat haar alsnog wat hard in de oren klonk maar wat daadwerkelijk het minste was wat ze kon doen, voordat ze haar stem zocht. Dat koste iets meer moeite dan ze had gedacht. “Ik… ik ga even het mutsje halen” sprak ze zo timide mogelijk, voordat ze zich met Griffith in haar armen omdraaide en recht op de trap af liep. Ze had wel gezien dat Eva het kindje wilde overnemen, maar op dit moment vertrouwde ze haar met niets. Wat als ze daad bij woord zou voegen, en Keane nu linea recta op de bezem zou zetten met de baby in zijn armen?! Boven aangekomen liep ze haar kamer in, die ze sloot maar niet op slot durfde te doen omdat het geluid verdacht over zou kunnen komen, voordat ze Griff voorzichtig op het eenvoudige bed neerlegde en door haar knieën zakte op de koude, stenen vloer. Met enige moeite schoof ze een kist onder het bed vandaan, waarin ze begon te zoeken. Uiteindelijk vond ze de oude, wollen sok, waar ze het spiegeltje had bewaard wat ze jaren geleden had gekregen. Twintig jaar geleden, om precies te zijn. Rhiann hield het spiegeltje omhoog. Ze zag er misschien wat gejaagd uit, haar donkere haar in sterk contrast met haar bleke voorkomen. Voor een moment probeerde ze haar ademhaling onder controle te krijgen, voordat ze zichzelf in haar grijze ogen aankeek en haar mond opende om de enige persoon op te roepen die deze gekheid tot een halt zou kunnen brengen. “Owain Cadwgan”.

Owain sloot heel even zijn ogen, maar het lukte hem niet geheel om tot tien te tellen. Tot vijf misschien. Wellicht zes. Hij had het idee dat hij vroeger meer geduld had gehad. En wie was daar de schuldige van? Als hij Aria’s causaliteitsketen volgen moest dan kon hij nog wel wat verder terug; wie was de schuldige schakel, de conditio sine qua non? - Volgens Aria zou Mr. Bennett niets hebben gedaan als Helena het hem niet had gevraagd; - maar Helena zou niets hebben gevraagd als Keane niet de ‘hele kettingreactie’ in gang had gezet; - waar hij uit moest afleiden dat ze daarmee bedoelde dat hijzelf, Owain, ertoe was gedwongen Miss Lennox en de bastaard te kidnappen; - wat hij natuurlijk nooit had gedaan als zijn kleinzoon niet zo’n imbeciel was geweest en zijn roodharige slet had bezwangerd; - wat alles uiteindelijk toch weer terugbracht bij Evangeline Lennox. Natuurlijk kon je verder terug, als je toch aan het redeneren was. Zo had zijn dochter de keuze kunnen maken hem niet te laten vallen door zomaar haar benen te spreiden voor de eerste de beste boer die ze tegenkwam. Of hij had Rhiannon kunnen dwingen het kind af te staan, of zelfs te kunnen kiezen zich van haar te ontdoen – maar als je dan toch op deze manier rekende, kon net zo goed de schuld worden gelegd bij Helena Lennox zelf; en was zo de cirkel niet weer rond? Het was Helena geweest die de verloving had gebroken, die hem tot in zijn diepste wateren had beledigd doordat ze een schilder had verkozen boven… Oke. Oude koeien uit de sloot. Dat was wat er gebeurde met zo’n redenering. Het irrelevante werd relevant gemaakt – en dat was verre van iets goeds. “Aria…” sprak Owain met zijn kaken op elkaar geklemd, terwijl hij er duidelijk moeite had zijn woede in te houden. “Jij was degene die mij heeft gesmeekt om Mr. Bennett toegang te geven tot het kasteel! Niemand heeft zomaar toegang tot Cadwgan Castle en ik had je gezegd dat het mij verre van verstandig leek om hem toe te laten.” Hij zette een stap in haar richting, een gevaarlijke en harde blik in zijn grijze ogen. “Het antwoord is en blijft nee. Heb ik mijzelf duidelijk gemaakt?”

Teruggaan of wegvluchten? Was er een juist antwoord op die vraag? De situatie was zo fragiel, zo breekbaar, zo onzeker, dat Eva het niet echt zeker wist. Ze wou dat Griffith veilig was, ze wou dat Keane veilig was, maar was er werkelijk een mogelijkheid om dat allebei voor elkaar te krijgen? En als Keane ging, was het dan beter voor Griffith om met hem mee te gaan? Als haar zoon hier bleef, als ze gewoon de Eed aflegde, dan wist ze in ieder geval waar hij was, tot op zekere hoogte dan. Maar niet wat ze met hem zouden doen, wat ze allemaal in zijn hoofd zouden praten zodra hij oud genoeg was. Ze zou weten waar hij was, maar echt veilig voelde het niet. Als Keane hem mee nam, dan kon haar zoon naar een plek waar ze de mensen meer vertrouwde. Dat was, natuurlijk, als ze daar ooit aan zouden komen. Als Keane het zou halen en Griffith daar ook werkelijk kon blijven. Als Keane het niet zou halen, dan was ze haar zoon sowieso kwijt. Hoewel... was dat nu ook al niet het geval? Twijfel blonk in Eva's ogen. Ze was er niet zeker van welke beslissing ze moest nemen, maar ze raakte wel een beetje gefrustreerd van het feit dat Rhiann de optie niet eens in overweging nam. "Oh ja, want hem terug sturen is zoveel beter!" hoonde Eva sarcastisch, Keane's wanhopige poging om haar duidelijk te maken dat hij iets belangrijks te vertellen had compleet negerend. "Zodat je stomme vader zijn gedachten kan lezen en hem alsnog kan straffen voor wat hij heeft gedaan." Zelfs al bleef Keane op het terrein, ontsnappen naar hier was vast alsnog tegen de regels en Owain Cadwgan was niet erg tolerant tegenover regelbrekers. "We zouden hem kunnen helpen, een afleiding creëren of zoiets." Ze wierp een blik opzij, om te peilen wat Keane van dat idee vond. Het zou Keane in ieder geval een kans geven. En henzelf vast diep in de problemen brengen. Zeker als ze Griffith ook nog met Keane mee zou geven. Zonder Griffith was er vast ook geen Eed en zonder Eed... Eva slikte. Zonder de Eed was er eigenlijk geen zekerheid over wat er nu met hen ging gebeuren. Maar dit ging niet om haar, dit ging zelfs niet echt om Keane, uiteindelijk ging het allemaal om hun kind en ze zou alles, alles voor hem doen. Alles om hem een beter leven te geven. En een beter leven, was niet per se een rijk leven bij zijn overgrootvader. Evangeline wierp een blik op het jongetje in Rhiann's armen, rees overeind van haar stoel en zette een stap dichterbij. "Het spijt me." Haar stem haperde en brak lichtjes. "Maar ik ben niet zoals jij." Ze vertrouwde Owain Cadwgan niet. Wat als hij Griffith ooit pijn zou doen, zoals hij Keane ook pijn deed, dat kon ze toch niet laten gebeuren? "Als er een kans is dat mijn zoon hier niet hoeft te blijven..." Ze kon het niet zelf doen. Ze was geen goede vlieger, nooit geweest, en zeker niet met een kind in haar armen. Maar Keane was altijd goed geweest in zwerkbal, hij kon dit wel. "Dan denk ik...," haar blik bleef hangen op Griffith, op zijn kleine krulletjes, de zachte kuiltjes in zijn wang en haar armen strekten zich automatisch naar hem uit , "dat ik die wel wil nemen."

Rhiann rolde met haar ogen bij Evangeline’s woorden, maar bleef wel staan. In ieder geval had ze Griffith vast – dat maakte de situatie al een stukje beter. Het was onzeker met welk doel haar zoon hier zat, hoe afgetakeld hij er ook uit zag. Er was altijd een kans dat haar grootvader hem wel had gestuurd, dat hij een manier had geperfectioneerd om de Imperiusvloek op de jongen te laten werken, en dat de kleine baby nu werd geëxtraheerd uit hun vreemde familiesituatie zodat haar vader zich gewoonweg van haarzelf en Evangeline kon ontdoen. Er was echter klaarblijkelijk ook een kans dat Evangeline ervoor zou zorgen dat Keane met de baby zou vertrekken en ze Griffith alsnog kwijt zou raken. Rhiann probeerde haar gezicht in de plooi te houden, al was het lastig; dit was precies waar ze al die tijd bang voor was geweest. Nouja dit, en al die andere ideeën van andere mensen die zaken aan het plotten waren die tegen haar ultieme doel indruisten. “Wat bedoel je?” vroeg Rhiann scherp, de vraag geadresseerd aan het meisje die zo graag wenste haar schoondochter te worden. Tot nu toe had ze best wel goed met Evangeline Lennox op kunnen schieten, maar sommige dingen gingen gewoon te ver. “Als je insinueert dat Keane maar beter kan ontsnappen...” Met Griffith nog wel!! “… dan weet ik niet of dat wel zo’n goed idee is.” Zacht uitgedrukt, dan. “Kijk hoe bleek hij is! Hij zou misschien twee meter buiten de muren zijn gevlogen voordat hij wordt aangehouden. En je weet niet wat er dan met hem gebeurt…” En als haar zoon het niet zou overleven, dan was echt alles voor niets geweest.

Het was nu zelfs voor Keane Cadwgan onmogelijk om de lichte spanning tussen de twee vrouwen niet op te merken – of hij nu maanden in de kerkers had verkeerd of niet. Klaarblijkelijk vond Evangeline dat hij iets verkeerd had gedaan door de baby aan zijn moeder te overhandigen en de Burggraaf stond alweer half op om dat recht te zetten, om het jongetje weer in zijn armen te nemen, toen duizeligheid en misselijkheid hem bijna voorover deden klappen en hij nog bleker dan voorheen weer terugzakte op de stoel. Met zijn ene hand tegen zijn hoofd, het andere geklemd om het glas water staarde hij voor zich uit totdat het gevoel weer wat was gezakt. Misschien was het puur en alleen adrenaline geweest waarop hij zojuist al die handelingen had verricht. Al zou hij er wellicht later spijt van hebben, misschien was het niet het beste idee nu een baby in zijn armen te nemen. Keane nam een slokje water, wat hem op zich wel goed deed maar waarvan hij zeker wist dat hij niet meer dan een slokje zou kunnen binnenhouden, waarna hij Eva’s hand zocht en er even in kneep. “Imperiusvloek” mompelde hij, haast onverstaanbaar. “En daarna.. nuja…” Hij haalde zijn schouders op, een schokkerige beweging die meer zei dan zijn woorden. Het was misschien ook niet zo slim geweest om Josephine zo te tarten nadat hij zich uit de Onvergeeflijke Vloek had gebroken – wellicht waren de gevolgen half zijn eigen schuld geweest. Maar hij had er gewoonweg niet meer tegen gekund. Eindeloze theepartijtjes terwijl hij vrolijk moest glimlachen naar zijn zogenaamde vrouw waarna hij de rest van de tijd lag te creperen in de kelder? Hij zou niet zeggen dat hij het ooit had gedacht, maar hij verkoos toch bijna nog liever het laatste. Een tintelend gevoel verspreidde zich door zijn enkel, waarna het gekraak van enige botten volgde. Keane keek op terwijl het misselijke gevoel langzaam wegtrok en testte zijn voet. Beter. “Dankjewel” sprak hij zachtjes, en hij glimlachte richting zijn meisje. Ja, zijn wonden konden helen… niet alleen de gebroken enkel, maar ook de diepe, pulserende kras over zijn kaaklijn en borst die hem na het gebeuren met Josephine was toegediend, de afdrukken van de touwen waarmee zijn polsen iedere dag weer strak werden vastgebonden, het blauwe oog wat hij had opgelopen toen ze hem nog blind van het felle licht in de duistere kerker hadden gegooid en hij tegen een van de pilaren was opgelopen… nee, het waren eerder de striemen op zijn ziel waar hij zich zorgen over maakte. Hij was het zilveren kruisje om zijn nek kwijtgeraakt, die hij van zijn moeder had gekregen en had gedragen sinds hij 8 was. Dat hij zich nu waarlijk van God los bewoog beangstigende hem meer dan waarschijnlijk zou moeten – wanneer was de laatste keer dat hij zich gelovig had opgesteld? Bij Evangeline’s laatste woorden wierp hij echter een korte, haast zenuwachtige blik op zijn moeder. “Ik denk… ik denk dat de bezem mij wel weer terug kan brengen” sprak Keane, want dat was werkelijk wat hij van plan was geweest! Hoewel, als er natuurlijk een manier was om hier weg te komen dan zou hij die liever nemen. De Kerkers beangstigden hem en hij had het plan opgevat om te ontsnappen, maar als het nu zou kunnen, zonder de risico's van zijn plan te moeten ondergaan... eerlijk gezegd had hij al getwijfeld of het hem zou lukken zover te komen als hij nu was, maar dit was ook gelukt. “Of denk je dat ik… met Griffith…” Een sprankje hoop deed zijn stem opleven. Zijn grootvader leek ver te willen gaan om de bastaard te behouden – zoals de Graaf ook eens met hém had gedaan, overigens, alsof Owain Cadwgan met zijn bastaard familieleden omging alsware zij delen uit een kostbare verzameling ,die gepreserveerd moesten worden. Misschien als hij met Griffith ontsnapte… misschien zou zijn grootvader hem niet uit de lucht schieten - al zou hij daarbij wel moeten gokken op het leven van zijn kindje. Keane slikte en hij kneep zachtjes in Evangeline’s hand. “Eva, ik.. ik moet je echt nog iets vertellen.”

Wat er onder de rokken van een vrouw school, was wel vaker niet zo heel boeiend, eerlijk gezegd. Chase spendeerde over het algemeen niet veel tijd aan kijken hoe het er precies uitzag, zo mooi was het nu ook weer niet. Hij had een vaag idee, wist waar hij moest zijn en dat was, naar zijn idee, het enige wat er echt toedeed. Toen Hawk het zo open en bloot legde, liet hij zijn blik er weleens op vallen, haast toevallig te noemen, maar zowat meteen gleden zijn ogen langs haar lichaam naar haar gezicht, puur om de uitdrukking te zien. Chase genoot er altijd van om een angstige uitdrukking te zien, om te merken dat iemand hun ademhaling inhield, als was het in een poging onzichtbaar te worden, om alle instinctieve reacties van het lichaam te zien. Tot nu toe viel het nog dik tegen met Belladonna Astoria, moest hij zeggen. Misschien was ze gewoon niet zo expressief. ‘Ik vind dat we dat moeten uitproberen,’ zei hij tegen Astoria, haar in de gaten houdend om haar precieze respons mee te hebben. Hij snoof toen ze het had over strafwerk (strafwerk! Kom op), maar het maakte wel dat hij een blik uitwisselde met Hawk. ‘Hoe ver denk je dat we kunnen gaan voor ze haar mond houdt over strafwerk?’ Maakte dat uit? Hij kon zich niet voorstellen dat ze op dat moment netjes zouden ophouden.

Vroeger had Madeline nooit gedacht dat ze dit zou zeggen, maar het getrouwde leven beviel haar eigenlijk best wel. Ze had altijd gedacht dat een huwelijk op een bepaalde manier je vrijheid zou beperken, maar eerlijk gezegd voelde ze zich vrijer dan ooit. Ze had haar hele eigen huishouden nu, waarvoor zij alles mocht bepalen -met een beetje overleg met haar man dan, maar David was niet zo moeilijk- en het was heerlijk. Niemand die op haar lette of al haar keuzes bekritiseerde. En ja, nu kerst er aan kwam was het druk, maar het was het soort drukte waar Maddie enorm van kon genieten. Wat was er nou beter dan de hele dag winkels afstruinen door het hele land op zoek naar de beste cadeautjes en het lekkerste eten voor de feestdagen en een half uur lang debatteren of de uitnodigingen ronde hoekjes of gewone hoekjes moesten hebben. Het was veel werk, maar dit was hun eerste echte kerst samen en Madeline wilde dat het perfect was. "Oh ja mijn dag was geweldig," glimlachte ze, terwijl ze tevreden haar glas wijn van David aannam. "Ik heb het perfecte cadeau voor Dax gevonden vandaag. Ik weet nog steeds niet precies wat ik voor Merry moet kopen," dat kind was onmogelijk, in ieder geval zo onmogelijk dat Maddie zeker wist dat Merry de meerderheid van de cadeaus die ze had overwogen niet zou waarderen zoals het hoorde, "maar dat komt vast nog wel goed." Soms moest je gewoon uren winkelen en dan liep je er uiteindelijk vanzelf tegenaan, was ook niet zo erg. "En er was een ruzie bij de bakker vandaag, omdat iemand een vliegende taart had besteld en hij per ongeluk vast zat geplakt tegen het plafond. Het was hilarisch." Maddie nipte aan haar glas en glimlachte. "Natuurlijk, ik zal het je wel laten weten." Maar ze had geen hulp nodig. Ze kon dit wel! Dit zou het meest speciale kerstdiner worden dat hij in jaren had gehad. Werd het ook, maar dan om een hele andere reden. "Oh?" Nieuwsgierig kwam ze wat meer overeind zitten toen David over 'een apart kerstcadeau begon'. Dat kon van alles zijn! Misschien was het wel een vakantie of een gekke nieuwe uitvinding! Maar nee, het was... een zoon. "Oh." Maddie wist in eerste instantie niet echt hoe ze moest reageren dus staarde ze David even verbaasd aan. Toen trok ze voorzichtig haar voeten uit zijn handen, zodat ze gewoon recht naast hem kon zitten, het voelde beter om een gesprek te voeren op die manier. Dus, hij had een zoon. Dat had ze al geweten, maar dit was niet Dax, dit was een andere zoon. Niet een jonge, thank God, Maddie wist niet zeker wat ze er mee aan moest als hij nu met een eenjarig kind aan zou komen zetten. Gaf haar dan maar een vijftienjarige. Hoewel ze die misschien liever ook niet had gehad. Met Dax was het soms al ingewikkeld genoeg. Of nouja... ze wist het niet zo goed. Misschien moest ze gewoon even wennen aan het idee. "Oke... dus je hebt nog een zoon. En je wist niet dat hij bestond?" Vijftien jaar lang. Dat was een lange tijd om te wachten voor je het aan de vader ging vertellen. "Hoezo heeft ze het je nu pas verteld? Weet je zeker dat het jouw zoon is?" ging Maddie kritisch verder. Eh ze bedoelde maar, je wist het maar nooit. David was rijk en welvarend, wie zou daar nou geen kind mee willen hebben.

Donderdag 14 maart 1839 Een boekwinkel op de Wegisweg, Londen Dit was hoe het hoorde te gaan; je schreef een boek, je ontving lovende commentaren, alle (huis)vrouwen van Groot-Brittanië wilden je babies en handtekening en vervolgens schreef je een nieuw werk om de cirkel in herhaling te laten vervallen. Nu was Scott’s laatste boek in zijn serie 'Evergreen helps you being dirty'™ vorig jaar uitgekomen (deel II van zijn boekenreeks ‘The Power of Large, Round Objects’, welke deze keer zag op de categorie ‘Vegetables’ naast het boek ‘Fruits’, welke hij al eerder had gepubliceerd). Dit maakte dat hij ondertussen werd geacht alweer halverwege zijn volgende boek te zijn, maar op de een of andere manier lukte hem dat niet helemaal. De verschillende feesten van de Silvershores waarbij hij geacht werd aanwezig te zijn eisten meer van zijn aandacht dan hij had gehoopt en als Afdelingshoofd van Zwadderich moest hij zich steeds met de kleinste wissewasjes bezig houden, wat betekende dat iedere keer als hij zich terugtrok in zijn Kassen hij steeds werd afgeleid. Nu had dit ervoor gezorgd dat reeds enkele oogsten van zijn nieuwe bloemensoorten waren mislukt, wat maakte dat hij elke keer weer opnieuw moest beginnen. Daarnaast leken de Silvershores ook niet zo gelukkig met de fan-evenementen die zijn manager normaalgesproken gedurende het jaar organiseerde, zodat hij dat allemaal even had laten halthouden. Op de een of andere manier maakte dat het schrijven alleen maar lastiger. Scott wist dat zijn manager zich zorgen over hem maakte, maar had de constante brieven van de man eigenlijk grotendeels genegeerd onder de pretentie dat hij zich moest focussen op Zaira en hun aankomende bruiloft. Eigenlijk was dat wat hem in de positie gebracht waar hij zich nu in bevond. Toen zijn manager had bedacht dat genoeg, genoeg was, had de man achter zijn rug om een fan-evenement georganiseerd; en vanochtend was Scott uit bed gesleept door een heel scala van stylisten om hem klaar te maken voor de grote dag. Niet dat hij er normaalgesproken niet al extra-vagant uitzag, maar vandaag zag hij er wel heel extra- extra-vagant uit. Eigenlijk betekende dat alleen maar dat hij er beter uit zag dan hij er in maanden uit had gezien, al kwam dat niet perse door de stylisten. Hij had altijd geleefd voor zijn fans. Het was lastig geweest ze te missen. Met een grote glimlach bekeek Scott de opkomst, die nog groter was dan normaal nu deze exclusieve VIP-meeting de eerste in een jaar was. Hij was gekleed in een turquoise gewaad van een vreemde, haast lichtgevende stof, wat in Parijs door moest gaan voor de nieuwste mode. Scott hield van de nieuwste mode. Het was al even dat hij de nieuwste mode had gedragen (de Silvershores leken meer voor de traditionele look te gaan en hij had dat niet willen doorkruisen). “Wie is de volgende?” riep hij over de hoofden van de enthousiaste vrouwen, wiens opgewonden stemmen het bijna onmogelijk maakten om erbovenuit te komen. Met precisie doopte hij zijn pauwenveer in een turqoise inkt om het volgende boek te signeren, perfect gematchd met zijn gewaad. “Welke naam zal het zijn?” OOC: Omdat we gisteren hadden bedacht dat iedereen minstens 1 char moet hebben die fan is van Scott Evergreen!! Haha. Open topic!

Eh sorry? Was ze soms plotseling veranderd in lucht? Ze was nog niet weg van hier hoor! Keane hoefde niet over haar te praten alsof ze er niet bij stond. Als de magie van het moment nog niet helemaal over was geweest, dan was het dat nu wel. Natuurlijk begreep ze dat Keane zijn moeder ook al in geen maanden meer gezien had, maar... Er was niet echt een goed weerwoord dat ze er op kon geven -als dit haar moeder was geweest, die ze nu al anderhalf jaar niet meer gezien had, dan had ze zich misschien ook wel niet volledig op Keane kunnen concentreren- er was enkel de steen in haar maag, die alleen maar zwaarder leek te worden toen haar blik voor een moment met die van Rhiann kruiste. "Natuurlijk," glimlachte Evangeline wrang, al was ze niet werkelijk van plan om de kamer uit te lopen. Gelukkig had ze de toverstok nog, dus een glaasje water was snel gesommeerd. Normaal gebruikte ze de stok niet echt voor dat soort simpele dingen, als ze er te opvallend gebruik van maakten zou hij misschien wel worden afgepakt, maar vandaag was een uitzondering. Het glas landde iets te hard dan goed was op tafel en wankelde even, maar bleef gelukkig staan. Evangeline liet zich zelf op de stoel naast Keane zakken, al half klaar om Keane's enkel te helen (dat ze liever niet deed wat Rhiann haar opdroeg hoefde ook weer niet te kosten te gaan van Keane's gesteldheid), toen haar houding wat verstarde. Misschien was het wel echt pure bezorgdheid hoor, die Rhiann voor Griffith had, maar het voelde niet zo. Niet echt. Het voelde voornamelijk als kritiek, alsof ze niet goed genoeg had opgelet en vergeten was haar kind voldoende aan te kleden. En op elk ander moment had ze daar vast beter mee om kunnen gaan, maar niet nu. Eva voelde zich als moeder al slecht genoeg, omdat ze haar kind hier achter ging laten. Daar hoefde ze geen ander commentaar bij. "Waarom laat je hem niet hier beneden," antwoordde Eva, een wat harde ondertoon in haar stem. "Ik weet zeker dat Keane het liefst elk beschikbaar moment van Griffith wil genieten voor hij weer weg moet." En zij, zij ook. Hoeveel dagen nog tot de Eed? Een paar. Ze wilde ze liever niet tellen. "Die minuut zonder mutsje overleeft hij wel." Half verwachtend, half hopend dat Rhiann wel zou doen wat ze vroeg richtte Evangeline haar blik op Keane. Nu ze nog eens goed keek leek het wel alsof hij er nog slechter aan toe was dan ze eerst dacht. Merlijn, wat had Keane allemaal wel niet mee gemaakt daar in de kerkers? Natuurlijk zou ze graag willen dat hij vanaf Cadwgan Castle een oogje op Griffith kon halen, maar kon ze hem zo terug sturen? Ze wist het niet, iets voelde verkeerd. Afgeleid liet ze haar vingers over Keane's hand glijden, over de sporen op zijn polsen. "Wat heeft hij allemaal met je gedaan?" fluisterde ze gepijnigd. Wat zou Owain Cadwgan nog meer doen als hij er achter kwam dat Keane hen een bezoekje had gebracht? Een verdwaalde traan gleed over haar wang, maar vlug veegde ze hem weg en mompelde de spreuk om zijn enkel te helen. "Je moet niet te lang hier blijven." Misschien was het wel beter als Keane ontsnapte. Misschien zou het dingen veranderen. Misschien zou het haar meer tijd geven hier, ze vond meer tijd niet erg als ze het met Griffith kon spenderen. Misschien wel helemaal niets dan dat. Ze konden het niet weten. "Denk je dat die bezem je ver genoeg kan brengen?"

Nog voor Edith haar ganzenveer op het papier kon zetten moest ze duiken om de krachtige vleugels van de meeuw te ontwijken die uit zijn kooitje was ontsnapt. ''Ja wacht even!'' Schreeuwde ze terug naar het meisje en ze begon snel op te schrijven wat er was gebeurd. 'Spreuk kaatst tegen slot, meeuw is vrij.' En toen stond ook zij op en zag de meeuw tevreden op een van de houten balken dichtbij het plafond zitten en de fauteuil dichtbij de haard was in een soepkom veranderd, alleen was het nog steeds de grootte van een fauteuil en een leerling die op de ene helft van de bank zat viel om en de kom viel met zijn opening op de leerling, waardoor deze nu ingesloten was. ''Help me herinneren dat op te schrijven!'' Zei Edith terwijl ze naar de fauteuil wees waarna ze haar toverstok pakte en die naar de meeuw wees en de bezwering uitsprak. Helaas vloog de meeuw net op tijd weg, waardoor de spreuk tegen de lamp kwam en de kamer plots een stuk donkerder werd toen deze in een kom veranderde. Gebonk en geroep klonk uit de fauteuil-kom en Edith keek Sorcha met een pijnlijk gezicht aan, al kon ze haar nauwelijks onderscheiden in het dimme licht van de haard en de paar kaarsen. Dit was in haar hoofd allemaal veel beter gegaan dan in het echt. Hoe zouden ze de meeuw in hemelsnaam weer terug in zijn kooi kunnen krijgen zonder de hele leerlingkamer te betoveren in soepkommen? @Sorcha Ellery

Wasn't he just? Christa beamed with pride, she loved getting compliments about her beautiful boy, even if she didn't publicly announce him as hers. Did she have to? She wasn't married or anything, and well, she wasn't going to let Caspian have him, so it seemed like publicly announcing she had a son, would make the situation more complicated. Ugh, she hated this. Why couldn't Caspian just leave her alone? He hadn't cared about the child yet, so why start now that he had finally discovered Adrian existed? No, wait. she wasn't going to say these things now. She was going to be lovely. "Oh, that is beautiful!" she said, admiring the locket. "He is so adorable," she giggled to Josephine. "What a sweet boy!" He and Adrian would have the best of times. Perhaps even become really good friends, like she and Josephine had become good friends! "I would love to have a locket like this! Where did you have it made?" Perhaps they could do some customizations... She always liked the rose theme. She giggled happily. "Cheers!" Blonde disasters... Yes, that's what they were, weren't they? In the eyes of the boring public at least. Well, they were having fun. "Hmmm..." She hummed a little. What she wanted was dirt on Caspian Thwaite, but she was certain that she knew more about him that Josephine did, what a shame... "Well, there has been this man..." She chewed her lip a little. "Michael Dawson? He's the curator to this museum... The insults he has," she rolled her eyes, "I don't even understand half of them!"

Goh. Misschien had ze hem gewoon eerder moeten zoenen, plotseling vanuit het niets, negerend dat hij een vriendin had en dat ze dit al eens eerder hadden geprobeerd. Hij leek het niet erg te vinden, trok haar zelfs dichter naar hem toe en beantwoordde de kus gretig. En ergens wist Agatha dat dit genoeg moest zijn, dat ze het al erg genoeg had gemaakt door Raine te kussen, dat ze zich terug moest trekken en hem haar excuses aan moest bieden en beloven dat het nooit meer voor zou komen, maar... Ze wilde dat niet. Wat wilde ze vanavond doen? Nou, hem. Dus ze antwoordde even niet, duwde zichzelf alleen maar op haar tenen zodat ze nog een keer zijn lippen op de hare kon voelen. En die kus wakkerden de behoeftes alleen nog maar meer in haar aan. "Kom je mee?" vroeg ze, ademloos, nadat ze de kus weer had verbroken. "Mijn kamer?" Hoewel het haar op dit moment niet eens uitmaakte waar ze heen zouden gaan. Nou ja, ze wilde niet door iemand betrapt worden, maar buiten hen was er nu toch niemand thuis, de kerstvakantie was nog lang niet begonnen. "Of ergens anders," voegde ze er dus ook snel aan toe.

Haar broer de schuld geven in plaats van haar. Dat was iets waar ze om andere momenten, met andere mensen (haar ouders misschien), andere situaties misschien tevreden mee was geweest. Maar momenteel was het gewoon niet goed genoeg. Ze wilde excuses, ze wilde acties. Want wie hij ook de schuld gaf uiteindelijk leidde alles terug naar Owain. En daar kon ze best vrede mee hebben maar dan moest hij haar iemand anders geven om oorlog te voeren. Met daadwerkelijke resultaten. Want oorlog voeren met Daniel, dat deed ze al vaak genoeg. Dat had geen einde, ze wilde ook niet echt dat het een einde had. Het ging ook haar kinderen niet terugkrijgen. Dus het had gewoon geen zin. Betekende niet dat ze ermee zou stoppen, Betekende wel dat Owain gewoon geen argument had. “Daniel zou niks gedaan hebben als Helena dat niet gevraagd had”. Iets met dat het gewoon zijn werk was, dus niet echt zijn schuld. (Nu had hij eerder haar kinderen gestolen dus haar argument was ook niet eerlijk. Maar zij was de bezorgde moeder dus ze had nu het recht om vals te spelen). “Helena had niks gevraagd als jou kleinzoon niet deze hele kettingreactie in gang had gezet”, ze keek hem minachtend aan. “Ik vind het vreemd, als mijn broer zoals je zegt inderdaad kan gaan en staan waar hij wilt, dat deze hele situatie in gang is gezet en er niet eens is nagedacht over of Cadwgan Castle veilig is”, ze draaide zich weer van hem weg.”Je leek me nooit de persoon om een oorlog te beginnen zonder voorbereiding maar ach”, mompelde ze er achteraan. Kon Owain dan nu schuld bekennen en haar geven wat ze wilde?

Rhiann probeerde haar ademhaling wat onder controle te krijgen. Het was oke. Ze kon dit oplossen. Nee, het was klaarblijkelijk niet haar vaders wil dat haar bloedeigen zoon hier de toren kwam binnenvallen, maar dat betekende niet dat alles verloren was. Misschien zou haar vader het wel zien als haar schuld als straks alle alarmen af zouden gaan en ze de jongen zouden gaan zoeken, maar ze kon de Graaf uitleggen dat dat niet zo was! En als ze het had uitgelegd, dan hoefde dat ook niet het einde te betekenen van haar plaats in deze familie, de plaats die ze zo graag wilde opeisen. Ze zou vast nog een recht hebben op Griffith. Ze zou vast nog wel toegestaan worden Daniel te zien, waarmee ze een sprankje hoop hield op het terugvechten van haar rechtmatige plek. Er zou vast een manier zijn om Aria te verslaan, om uiteindelijk degene te zijn die het beter had gedaan in de wereld. Vast. Rhiann liet haar blik heel kort over Evangeline heenglijden, een ietwat triomfantelijke uitdrukking in haar grijze ogen, voordat ze op Keane afstapte en haar armen om hem heen sloeg. “Sssh, liefje, het is goed” suste ze haar zoon – en heel even was het bijna mogelijk om alles te vergeten. Want dit was Keane, dit was degene voor wie ze het allemaal had gedaan, al die lange jaren; toch? Of was het voor haarzelf geweest? Niet in staat deze ingewikkelde vragen momenteel te beantwoorden kuste ze hem vluchtig op zijn wang, de enige plek waar ze nog net bij kon als ze op haar tenen ging staan, en schonk ze hem een blik vol medeleven. “Evangeline wil vast wel even een glaasje water voor je halen, niet waar, dear?” Deze keer was de blik langer. Ha! Haar een beetje rond commanderen alsof ze de prinses van Cadwgan Castle was! Het moest niet gekker worden. “Kom, ga maar even zitten” sprak ze hem manend toe, terwijl ze een keukenstoel naar achteren schoof en ze de baby haast natuurlijk in haar eigen armen over nam. Zo, dit was al een heel stuk beter. Rhiann wiegde Griffith wat heen en weer, voordat ze haar vrije hand op Keane’s schouder plaatste. “Eva, ik denk dat het inderdaad een goed idee is als jij zijn enkel zou helen. En… nuja.” Ze vond het lastig Keane recht aan te kijken. Het was één ding dat ze hem ooit aan haar vaders grillen had overgeleverd en hij zag er wel echt beter uit dan toen hij onder invloed was geweest van de Imperius Vloek, maar desalniettemin… “Misschien nog iets meer, als je dan toch bezig bent.” Ze wierp Eva een bezorgde blik toe. “En vind je niet dat Griffith een beetje koud is gekleed? Ik haal zijn mutsje wel even..” Ze maakte aanstalten om met baby en al richting de trap te lopen. OOC: Post 111!

Misschien kwam het omdat hij zolang in een donkere kerker opgesloten was geweest, maar het voelde voor Keane alsof hij in een soort draaikolk van emoties terecht was gekomen vanaf het moment dat hij op de bezem was gestapt. Natuurlijk was het constante duister verschrikkelijk geweest en had hij zijn diepste momenten moeten ondergaan terwijl het enkele geluid van druppelend water hem volkomen gek had gemaakt, maar als je gedwongen werd het vol te houden in zo’n situatie dan zat er niets anders op dan dat ook gewoonweg doen. Dit… Evangeline die hem huilend in zijn armen viel, de eerste kennismaking met de prachtige, kleine baby die hij zijn zoon noemen mocht, de Onbreekbare Eed die Eva zou moeten sluiten en waarbij ze hun zoon opgaf, waarna ze hem vroeg of hij ervoor zou zorgen dat het kindje voor altijd veilig zou zijn... En dat terwijl hij was getrouwd met Josephine, terwijl hij dit kindje een bastaard moest noemen en terwijl hij het Plan had opgevat en dat hij nog steeds niet aan haar had kunnen vertellen… nu, dat kwam toch alleen al als een shock in vergelijking met de eenzaamheid die al die lange maanden op hem had gedrukt. Maar dat ook nog zijn moeder daarbij in het spel was, dat die hier gewoonweg binnenviel alsof het de normaalste zaak van de wereld was… dat spande toch wel echt de kroon. En dat er zich ondertussen enkele onderhuidse spanningen afspeelden – nuja, dat ontging hem dan juist weer. Had meer te maken met zijn karakter dan met het feit dat hij maanden in een kerker had gezeten, overigens. “Moeder…” sprak hij nogmaals, voordat hij zich moeizaam langs Evangeline heenwurmde en enkele stappen richting de eerste vrouw zetten waar hij ooit op harde wijze van was gescheiden. “Ik kan niet geloven dat.. dat u.. dat dit echt… Ik… ik hoorde wel iets, maar…” Ietwat ongemakkelijk strompelde hij nog iets dichterbij, waarna hij op ongeveer een meter afstand bleef staan. Griffith maakte een zacht brabbelgeluidje in zijn armen en pakte zijn shirt vast. Keane liet zijn blik afglijden naar het kleine bundeltje en lachte even ietwat vertederd, voordat hij terug opkeek richting zijn moeder. Zijn glimlach verwaterde iets bij het besef hoe vluchtig dit korte moment eigenlijk was, maar hij probeerde die gedachten te verdrukken omdat ze het moment alleen maar vluchtiger zouden maken. “Mijn enkel is… het is niets” antwoordde Keane, een schaduw van opgedroogde trots in zijn stem. Zijn enkel was nu klaarblijkelijk niet iets van belang. “Ik ben hier gekomen voor Evangeline. Ik hoorde van de Onbreekbare Eed, en…” Hij kon de brok in zijn keel voor de zoveelste keer nauwelijks bedwingen. Oh, hadden ze maar dagen om bij te praten! “Ik... ik moest wel ontsnappen, moeder” voegde hij er zachtjes aan toe, plotseling een nagenoeg schuldbewuste toon in zijn stem - alsof het zijn moeder was aan wie hij verantwoording afleggen moest! - terwijl hij de vrouw aankeek en enkele tranen wederom over zijn wangen begonnen te rollen. Ze zag er grotendeels uit hoe hij haar had herinnerd, al waren er enkele lijnen in haar gezicht die er die ene keer dat hij haar had kunnen zien nog niet zaten. Griffith merkte zijn ongemak en begon een beetje onrustig te bewegen. “Anders had ik haar misschien wel nooit meer gezien..”

Nieuwjaarsfeestjes waren altijd vermakelijk, want er was veel champagne en iedereen had leuke verhalen te vertellen over wat voor (schandalige) dingen er allemaal de laatste dag van het jaar nog gebeurd was (en dat was heel wat, blijkbaar was het een moment waarop heel veel mensen bedachten dat ze toch nog even wat van hun leven moesten maken dat jaar). Blanche had even genoten van wat verhalen en gesprekjes en nu was het dan tijd om te genieten van iets anders. Of eigenlijk, iemand anders. En het was allemaal heel leuk, totdat iemand zeer onbeleefd de deur open kwam doen en -alsof dat nog niet erg genoeg was- de toch al krappe ruimte binnen stapte. Blanche zou graag doen alsof ze niet wist wie Agatha Thwaite was, want 1. Ze was een Huffelpuffer 2 Ze was een een arme sloeber. Met nadruk op wás, helaas, want nog niet zo lang geleden was Agatha opeens getrouwd. Blanche had altijd al geweten dat Caspian Thwaite maar weinig echte herseninhoud had, maar ze had niet gedacht dat hij zo dom was dat iemand als Agatha het voor elkaar kreeg om hem om te praten zodat hij met haar zou trouwen. Of misschien was ze wel zwanger, dat zou natuurlijk ook veel kunnen verklaren, maar helaas zag Agatha er niet echt dik uit. Kwam nog wel, als ze besefte hoe lekker alle dure taartjes waren die ze nu kon betalen. Blanche keek er nu al uit om haar te zien opzwellen. Maar goed, Blanche wist dus wel wie Agatha was en niet omdat ze bij elkaar in de klas hadden gezeten maar omdat Agatha Noah's ex was. En je moest altijd goed op de hoogte zijn van de ex van je huidige vriendje, je wist maar nooit wat voor vervelende types het waren namelijk. Blijkbaar was Agatha het "ik ben nu getrouwd maar kan nog steeds niet zonder mijn ex, dus verstop ik me zomaar bij hem in de kast" type. Ugh. "Sorry?" herhaalde Blanche spottend, terwijl ze halfslachtig haar jurk wat fatsoeneerde maar er niet heel erg haar best op deed. "Ik denk dat je ons wel wat meer verschuldigt bent dan een 'sorry'. Wat denk je dat je aan het doen bent?" Vragend hief ze haar rechter wenkbrauw wat op en legde haar hand even op de deurklink. Want eh ja, het was niet zo prettig dat Agatha hier ontuitgenodigd was komen binnenwalsen, maar ze dacht toch niet dat ze weer naar buiten ging zonder enige vorm van uitleg.

“Oh, he’s the cutest little thing.” She admired the picture, yet caught on to Christa’s little mistake in any case. It was surprising, she was not usually quick to spot those kinds of things. Most everything with Keane had always gone over her head. Such as the other wife, you know. The other baby. Would this be Christa’s child? He seemed about the age that would fit with her friend having dropped out of school… yes, he was close to Owens age, a bit older. But Christa wasn’t saying it and she didn’t want to make her feel uncomfortable. Tonight, they both got to enjoy being what they wanted to be. Reality didn’t need to bother either of them right now. “I have a recent picture of Owen, too, here…” She showed her friend her necklace, a locket which kept updating her favorite pictures of her son. “Would you like one of these for your Adrian pictures as well? I can have one made…” She had the money anyway. She’d like to spend it on a friend. She laughed, clinked her glass. “Cheers. To blonde disasters.” She’d had a bit already and her tolerance had been lower since Owen, but she didn’t care, that was another part of reality she didn’t need right now. “Who do you want to start with? Who’s pissed you off the most?”

Met tegenzin keek Eva toe hoe Keane zich wat uit haar grip verloste en bij haar vandaan schoof. Het liefst wilde ze hem achterna gaan, zijn arm vast willen grijpen, maar er was iets wat haar tegenhield. Ze wilde dat hij naar haar luisterde, maar als ze zich teveel opdrong kon het wellicht alleen maar averechts werken. Hij moest dit zelf willen, zelf beseffen hoe belangrijk het was. Niet dat er erg veel tijd was voor hem om daar over na te denken. In ieder geval, ze wisten niet hoeveel tijd er zou zijn. Evangeline krabbelde ook overeind en zette voorzichtig een stapje in zijn richting. "Keane alsjeblieft, je-" maar op dat moment zag ze in zijn ogen dat zijn aandacht ergens anders heen was geschoven en al voor hij de woorden uitsprak of ze zich een beetje had omgedraaid, wist ze eigenlijk wel wat het was. Evangeline was ondertussen uiteraard al best wel gewend aan het gezelschap van Rhiann en over het algemeen kon ze best goed opschieten met de vrouw. Het had de afgelopen maanden wat gecompliceerder gevoeld dan eerst, maar dat was vast ook deels de vermoeidheid en de spanning die steeds in de lucht hing van wat er mogelijk allemaal ging gebeuren. Dat bracht soms kleine irritaties met zich mee en op dit moment voelde Eva ook wat van die irritatie opborrelen in haar buik. En het was niet alleen door die afkeurende blik die ze toegeworpen kreeg. Voor Rhianns binnenkomst, voor alle moeilijke gespreksstof had het voor een moment heel even gevoeld alsof de rest van de wereld niet bestond. Alsof ze alleen waren, met zijn drietjes, het gezin waar Eva al die tijd van gedroomd had. Het was een moment waarvan ze eigenlijk niet had gedacht dat ze hem ooit zou hebben. Het was ook in niets hoe ze het zich ooit had voorgesteld, maar het had niet uitgemaakt, want ze waren samen, al was het maar voor even, al hadden ze dingen te bespreken waar ze liever nog even niet aan wilde denken, al moesten ze allebei huilen. Ze hadden dit moment, als een gezin, het enige moment dat ze misschien ooit met zijn drieën zouden hebben en nu was het over. Bijna net zo plotseling als het eigenlijk begonnen was. En ze wilde nog niet dat het voorbij was. Ze wilde het vasthouden en koesteren. En misschien was het egoïstisch maar ze had het ook (nog) niet willen delen. Maar momenten waren als de wind. Je kon ze niet grijpen, ze glipten door je vingers heen en gleden zo het raam uit. En nu was het verpest en had ze nog steeds geen antwoord op haar belangrijke vraag. Fel draaide ze zich om en ging onbewust wat meer tussen Rhiann en Keane in staan. "Keane kan Griffith best even vast houden, hij is zijn vader en hij doet het prima." Een uur geleden had ze dit vast nooit zo gezegd, maar het was wel zo, tot nu toe deed Keane het best goed en er was iets in Rhiann's houding dat haar niet helemaal aanstond. Bovendien, als ze wilde dat Keane deed wat ze net van hem had gevraagd, dan moest ze hem wat van haar vertrouwen schenken. En aan die enkel te zien ging hij toch niet zomaar snel ergens heen. Zie, ze had alles heus wel onder controle hoor Rhiann. "Doet het pijn?" vroeg ze bezorgd. Het zag er wel pijnlijk uit. "Ik kan het wel helen als je wil." Of het in ieder geval wat beter maken. Hij kon niet weg vluchten als hij zo gewond was. "Misschien kan je een glaasje water voor hem halen, of thee?" Eva keek even naar Rhiann. Of ga gewoon even weg zodat ze nog heel, heel even alleen kon zijn met Keane en dit gesprek goed af kon ronden.

Eigenlijk was Raine niet zoveel bijzonders aan het doen. Hij had gewerkt. Was onschuldig wat dingen aan het opruimen. Hij ging er vanuit dat Agatha zo zou gaan koken en hij had alvast magisch de afwas in gang gezet en het vuilnis buiten gezet en nu wilde hij net wat drinken voor zichzelf gaan pakken, zodra hij straks heerlijk ontspannen op de bank kon ploffen, wat kon gaan tekenen of lezen en daar dan -zeker als er voor hem werd gekookt- de komende uren niet meer vanaf hoefde te komen. Even bijkomen. Hij keek al de hele dag naar dit uurtje uit. Liep iets anders. Niet perse minder goed dan hij zelf in gedachten had gehad. Agatha kwam binnen en keek minder goed uit dan normaal, want normaal ging zij wel aan de kant als hij met drinken liep, maar dit keer leek ze hem niet te hebben gezien... Hij haar wel, maar ook iets te laat om fatsoenlijk uit te kunnen wijken. "Hela." Maar voordat hij verder iets kon zeggen, hing Agatha al aan zijn lippen. En Raine kuste terug, trok haar direct dichter tegen zich aan, probeerde zonder te kijken zijn drinken weg te zetten -mislukte, maar kon hem niet schelen, kon Agatha straks wel weer opruimen- en sloeg toen zijn beide armen om haar heen. "Oh, dat is me nog eens een begroeting" Raine keek naar het meisje, ooit zijn vriendin, daarna zijn ex, nu een vriendin maar inmiddels een stuk ouder, vrouwelijker en aantrekkelijker. Dat wat er eerst aan haar ontbrak, zat er nu dubbel goed aan. "Mm... Wat wil je vanavond doen?" En stiekem hoopte hij natuurlijk maar op één ding.

Ze kon niet tegen haar verlies, was daar veel te trots voor. Daarom ging ze meestal heen wedstrijden aan die ze niet kon winnen. Meestal, want met Daniel was het anders. Van hem had ze vaak genoeg verloren, vaak genoeg om hem eigenlijk als de pest te moeten mijden. (Maar nu hij eindelijk weer in haar leven was voelde hem mijden ook een beetje als verliezen. Al ging ze dat niet hardop zeggen). Maar ze kon zich gewoon niet helpen. Wilde hem altijd in alles verslaan, hem altijd voorbij schieten..(Stiekem: zich altijd bewijzen). En elke keer dat het lukte voelde het goed genoeg om alle verliezen waard te zijn. Zo graag wilde ze specefiek van hem winnen. Nu nog een beetje extra. Ze wilde oprecht haar kinderen terug ook. Het doel was nu net zo belangrijk als het spel. Dus ze probeerde het gewoon. Om zijn hoofd in te dringen. Ondanks dat ze er nooit mee geoefend had. Ondanks dat ze niet wist of hij dat wel had. (En dus geen idee had waar tegen ze zou opboxen). Wie weet had ze gewoon beginners geluk. Had ze niet. Het was immers geen magie voor beginners geluk. " Waarom doe je dit eigenlijk allemaal, zuchtte ze vermoeid (zelfs mislukte spreuken kosten energie). Terwijl ze zich naast hem liet zakken en achtoos met haar vinger over zijn wonden streek. Oprecht meer uit verveling dan om pijn te doen.

Magisch nieuws maart 1839: Deze hele maand gebeurt er niets interessants in de magische wereld. Er zou een demonstratie zijn tegen een drakenreservaat (Take back control over the welsh green) maar die is afgelast vanwege regen.

"Wat doen we als Rosie er niet goed op reageert? Ze zal het vast wel eng vinden, maar ze moet niet te bang zijn." Het laatste wat Thomasin wilde, was dat ze haar geheugen moesten wissen of zelfs nog verder gaande maatregelen, maar ze moest ook haar gezin en de magische gemeenschap beschermen tegen hysterie en het oplaaien van de heksenjacht. Daarbij zou ze het meisje gewoon teveel missen als ze plots niet meer met de familie te maken zou willen hebben. "Misschien kunnen we toch nog beter even wachten..." Thomasin glimlachte naar Armand, keek waarderend naar de rozen. Ze pakte zijn hand beet, nadat hij bij haar was komen zitten. "Ja, ik had gedacht dat ik het daar wel aan zou merken, de misselijkheid, maar blijkbaar niet. Dat kan elke zwangerschap anders zijn, zei de Heler." "Ik heb niet echt een voorkeur. Ik denk dat een meisje wel leuk is, want dan hebben we zowel een jongen als een meisje, maar ik denk dat voor Gabriel een broertje juist wel leuk zal zijn. Zeker nu de andere kindjes van dezelfde leeftijd al allemaal meisjes zijn. Wat denk jij?" Ze dacht echt teveel na. Dat ze hier al zo'n uitgebreid antwoord op had, terwijl ze het net pas echt wist, zei wel iets. Ze humde, speelde met Armands vingers. "De Heler denkt dat ik beter voorlopig niet kan werken. Omdat ik toch nog niet stabiel ben. Duidelijk. En met de zwangerschap... Dus dan ben ik nu best nog wel een tijdje thuis. Ik hoop dat je dat niet erg vindt? Ik ga straks zo weinig hebben om je te vertellen..."

Nee, ze hoefde niet per se naar geslacht te verdelen, ze wilde gewoon iets doen met Cecily en ze wist op dit moment even niet wat de andere optie was! Ja, ze kon Cecily zelf opeisen, maar... wat dan? Oké, misschien was het toch vooral gebaseerd op geslacht, want ze kon zich echt niet voorstellen dat ze ooit van een dochter zou houden. Die waren zo... vrouwelijk. Alsof ze in constante competitie moest zijn met haar eigen nageslacht. Bij Chase had ze dat tenminste nooit gehad. "Ik probeerde iets aardigs voor je te doen," zei ze geërgerd tegen Daniel. "Als je haar niet wilt, prima, maar ik wilde je het op zijn minst aanbieden." Ja, zie, ze deed dit uit pure liefde voor haar man. "Geef haar hier dan," zuchtte ze maar, terwijl ze haar armen uitstak naar Cecily. Hoera. Ze was zo blij.

Rhiann’s blik bleef voor een moment op Owen hangen. Ook over hem had ze gehoord, natuurlijk – het leek alsof haar vader graag over zijn achterkleinzoon sprak. Het was volgens haar vader de enige, echte erfgenaam, de legitieme opvolger van het Cadwgan erfgoed. Er waren niet echt etiquette regels omtrent het vragen om je kleinzoon te ontmoeten na jaren van verbanning, zeker in een precaire situatie als dit, dus in plaats daarvan zakte Rhiann gracieus neer op een van de stoelen en glimlachte ze beleefd. “Thee graag. En och, als u wat in huis heeft…” Rhiann’s blik gleed nogmaals over de kamer. Voor haar verbanning was ze een of twee keer naar een studentenfeest in Cambridge geweest, maar haar vader had haar niet toegestaan om te studeren. Of dat mocht, had hij van haar toekomstige echtgenoot laten afhangen – en tsja, voordat dat helemaal rond was gekomen... Rhiann onderdrukte de neiging om verlangend om te kijken naar haar kleinzoon, die ze vanuit haar positie net niet geheel kon zien, al was hij enthousiast in zichzelf aan het zingen tijdens zijn verfbezigheden. In plaats daarvan glimlachte ze ietwat vertederend in zichzelf – en vervolgens richting Josephine. “Lady Josephine, ik wil dat u weet dat het voor mij ook daadwerkelijk een eer is om u te ontmoeten. Ik heb veel over u gehoord.” En ze had wel het een en ander kunnen afleiden van het feit dat haar zoon in een kerker crepeerde terwijl haar schoondochter hier haar leventje leidde, samen met het zoontje. Ze keek het meisje aan en voor de tweede keer had ze het gevoel dat er iets was… een bepaald soort gekwetstheid, of radeloosheid, ergens in die groene ogen. “Ik ehm.. hm..” Oh, ze kon het toch niet laten! “Zou ik misschien… Owen, is het toch?” Ze keek nu wel om en glimlachte richting de jongen, die bij het horen van zijn naam had opgekeken. “Zou ik hem misschien mogen ontmoeten?” Ze was zijn grootmoeder! Dus dat zou Lady Josephine haar niet weigeren, toch?

Iers of Incest? Eerlijk gezegd wist Valentina niet echt wat incest was -het goede antwoord was dan ook Iers-, maar ze had ook al snel de conclusie getrokken dat ze het maar niet ging vragen -ze zou het later wel opzoeken, in de bibliotheek, als niemand keek-, want dan zou Austen nog eens denken dat ze dom was en dat kon ze niet hebben natuurlijk. In plaats daarvan stuurde ze kwaad nog een kietelspreuk op hem af. Misschien dat als hij heel hard moest lachen hij ook niet meer zijn toverstok goed kon houden en ze weer op de grond terecht kon komen. Stirling gedroeg zich dan wellicht een beetje nutteloos met zijn protego spreuk, maar de Zwadderaars konden er ook wel wat van. Op een gegeven moment stond er een een Hoofdmonitor en een Klassenoudste bij en nog niemand had iets gezegd van Austen's gemene actie. Nu wist Valentina niet zeker of Klassenoudstes elkaar strafwerk mochten geven, maar Andrea had er toch op zijn minst even haar mond open kunnen trekken. "He Houghton, als je toch bezig bent moet je hem ook strafwerk geven, voor het vervloeken van een leerling." En ze wees met een priemend vingertje naar Austen. "Ik zeg, één week voor elk rondje dat ik draai." Dat leek haar wel zo eerlijk.

“Well, we’re very glad to hear that, certainly,” Katherine said with another small smile. She looked so much like a statue at times. Beautiful and marble-y, the speckled blues of her eyes the only indication that there might be a real human behind the perfect façade. Nicholas had always disliked it when his mother put on this front. He wasn’t even sure she knew she was doing it, but he wouldn’t put it past her. “And the poor dears don’t seem to have been affected much. They missed you, of course, but they’re used to not seeing you that often.” Wow. That was the lowest of blows. “Like I ever saw you guys,” Nicholas pointed out. “You’re not in any position to lecture us on parental care.” William looked up. “Don’t talk to your mother like that, Nicholas. And do you know, when Georgia plays doctor, you’re her imaginary patient?” Ouch. “Well, at least I’ve never put her in the hospital.” “There’s still plenty of time.” Katherine sipped from her tea. “There’s no need for that, William, Nich. But err. If you don’t have a nanny at present, how can you even take the children back home?”