Leaderboard

@Josephine Cadwgan Occupation: French literature student Relationship status: tomorrow is their one month anniversary Favourite movie: The Aristocats Number of times she kissed a boy: One Number of times she kissed her girlfriend: Infinite Life is easier on gay girls in 2020, but not perfectly so. Her parents can't always pretend to understand and all the 'so, do you have a boyfriend?' questions can be difficult to dodge and sometimes she's afraid to kiss in public, but girls are beautiful and that makes everything worthwhile. There's no Keane in her life, no engagement or marriage, but this cute girl in her class that she sometimes dreams about building a life with. A small little bookshop in Paris, cosy Sunday evenings in front of the fireplace and maybe some kids down the line.

Scott wil graag schoolhoofd worden, omdat hij hoopt dat Harold hem dan eindelijk aardig gaat vinden. En Eric. En eh… Thomas, natuurlijk. Vooral Thomas!!! Scott is: - Erg beroemd. Dat is heel handig voor een schoolhoofd!! Goede PR, kent veel mensen, etc. Krijgt dingen voor elkaar. Het is wel een beetje eh… een bepaald soort reputatie, maar dat laten we hier maar even buiten beschouwing. Hij is nu getrouwd, oke!! Met een Silvershore!! - Erg goed in handtekeningen zetten. Ook handig voor een schoolhoofd, want die moet met allerlei dingen instemmen door middel van een handtekening, enzo!! - Sociaal. Maar hij is natuurlijk wel beroemd, dus je kan je niet met iedereen inlaten. No ugly people plz. - Wilt erg graag leren hoe om te gaan met geld. Kan hij nu namelijk niet, en dat is wel de bedoeling van de Silvershores. Maar dat kan hij vast prima leren als hij de zeggenschap heeft over het hele budget van een toverschool! - Was een fantastisch AH van Zwadderich en daarvoor van Griffoendor. SH is gewoon een logische volgende stap toch?? What’s in it for you, you ask?? - Geen strafwerk. Of eh… sorry Eagle, een beetje strafwerk. - Een beroemd Schoolhoofd!! - Korting op zijn boeken. Of nouja… een beetje korting, dan. Die whisky koopt zichzelf niet!

@Agatha Thwaite & @Raine Salisbury She fell for the idea of him And ideas, were dangerous things to love

@Keane Cadwgan & @Evangeline Lennox Holding you was never enough I needed to melt into you mix our colors like paint fuse our atoms make us one

Falling Star Trading Company en Callahan lanceren nieuwe bezem: Thunderwave 100 door Rosamund Honey DUBLIN – 1 juli 1839 – Het is alweer zo’n tien jaar geleden dat de Falling Star Trading Company hun laatste bezem uitbracht, the Lightning 1800, maar deze zomer lanceert het bezembedrijf een nieuwe racebezem op de markt. “We willen alleen het beste voor onze klanten. De afgelopen jaren zijn wij druk op zoek geweest naar het juiste hout en de beste technieken om ervoor te zorgen dat onze bezems nog langer goed blijven en hun snelheid langer behouden,” vertelt de woordvoerder van Falling Star. Voor de nieuwe bezem hebben ze hun de handen ineengeslagen met Liam Callahan. De Callahan’s kennen we tot nu toe vooral van hun aanvoer en bewerking van toverstokhout maar blijkbaar hebben ze ervoor gekozen om ook een nieuwe weg in te slaan. “Ik ben erg trots op deze nieuwe samenwerking,” vertelt Mr. Callahan. "Ik geloof dat we met onze gecombineerde technieken een uniek resultaat op de markt hebben gezet." De Thunderwave 100 komt begin augustus uit en op 5 augustus zal er een lanceringsfeest plaatsvinden op het binnenplein van Hotel Astoria, waar men ook een testritje mag komen maken.

Omdat het Ella niet is gelukt Eagle over te halen een regel te maken voor het verbieden van Andrea's deelname, en Ella onmogelijk Andrea beter kan laten zijn dan haar, heeft ze besloten zich ook op te geven als schoolhoofd. Ella is: - De meest fantastische Hoofdmonitor ooit - Nog beter dan Andrea, dat klopt inderdaad - Tenminse wel heel sociaal, vraag maar aan haar vriendinnen en Piaras. En ze zal: - Als ze wint professor Dickson zelf strafwerk geven, omdat hij zo dom was om hier geen regels voor te maken - Een leuk feest geven voor de hele school - Het leven van de leerlingen een stuk leuker maken dan als een docent schoolhoofd wordt, kom op. LEERLINGEN AAN DE MACHT. - Omdat ze erg competitief is zal ze altijd erg haar best doen Redenen om misschien toch niet op Ella te stemmen zijn: - Je heet Andrea - Haar ambities zijn oneindig, dus op een gegeven moment zal schoolhoofd vast ook vervelen. - Je zou je kunnen afvragen of een vijftienjarige als SH een goed idee is maar natuurlijk wel, het is tijd voor een revolutie!!

In een ultieme poging om toch beter te zijn dan een paar vrienden van haar, geeft Andrea zich ook op voor schoolhoofd, want screw you, er is niet gezegd dat leerlingen zich niet op mogen geven Andrea is: - Rijk - Een Hoofdmonitor met ambities - Niet Heel goed in het leggen van sociale contacten - Iemand die zich inzet voor de leerlingen (kom op, wij leerlingen weten wel beter dan de docenten) - Compleet fantastisch Wat zijn de potentiële nadelen: - Zwadderich is de beste, en daar kan niemand iets aan doen - Regels moeten nageleefd worden, maar die worden wel erg versoepeld als je vijfdejaars wordt (geen vaste bedtijd voor vijfde-, zesde- en zevendejaars) - Sorry Ella Hawkins, maar je hebt echt deze ronde verloren - Andrea Houghton krijgt veel opscheprechten - Andrea zal voor de rest van de schoolperiode hier niet over ophouden als ze schoolhoofd geworden is

Het is weer zover, Eagle is op dit moment alleen als schoolhoofd en behalve als je wilt dat alle leerlingen constant strafwerk hebben, kan er maar beter iemand bij komen! Behalve als je strafwerk voor je karakters leuk vindt. Geef je hier op als karakter, maak er een leuk praatje van zodat mensen weten waarom ze op je moeten stemmen of leg uit hoe je mensen om gaat kopen! De deadline is tot en met 16 januari!

@Elena King Occupation: Child Actress Relationship status: You silly, girls of her age are way too young to date! Number of oscar nominations: 1 Number of movie deals she signed this year: 9 Number of followers on instagram: 11m It was her mother who recognized her talent from a young age and ever since then, Elena has been in front of the cameras. While she could have gone the direction of Disney, they always need more young actresses for their shows, her mother has had only one goal in mind: an oscar. There will be no sitcoms for her, no cutesy tv movies. Elena will only go for the hard roles, the grueling, the ones that show everyone that she is talented. And sure, maybe some of the stuff behind the scenes is a little bit questionable, but it'll all be worth it in the end, right?

@Keane Cadwgan Occupation: Cello player in the Cambridge University Orchestra & Music Student at the University of Cambridge Relationship Status: 'Sooo, I may have said the wrong thing again...' Number of times he and Evangeline were 'on a break': 6 How often Keane calls his mother: every single day Number of times he has seen his grandfather: 5 It's not like Owain didn't try, but Rhiann had no need to send Keane away and so he stayed with her. He and his mother are best friends, rather than a typical parent-son relationship. He tells her everything, everything, even the things she probably doesn't want to know, but there isn't anyone who can give him better advice than her. And, because of her support, he has always been able to enjoy music. He's one of the most talented players in England and doors seem to open for him everywhere. Meanwhile, things with Evangeline aren't going that smooth, I mean, you can't really call your mommy after she told you she loved you for the first time to ask her what he should say, right? ... Okay, so he did, was that really that bad? Okay, yeah, he probably should have left the room... but it's his mommy!

Voor de goede orde: Scott is getrouwd met Zaira! En eh... hoogstwaarschijnlijk gescheiden van Michelle.

Ze was een mooie vrouw, Aria. Op de een of andere manier werd ze er enkel mooier op nu ze crepeerde van de pijn. Het haalde wat van de harde blik uit haar blauwe ogen en verzachtte haar daadkrachtige voorkomen. Het waren dingen die hij in haar bewonderde, maar ook verachtte; Na die eerste, had hij immer vrouwen uitgekozen die hij genadeloos naar zijn hand zou kunnen vormen. Het was precies wat hij ook voor Keane had gedaan, al had hij daar niets dan geklaag over moeten verduren. Begreep de jongen dan niet hoeveel spannender en intellectueel uitdagender, maar ook hoeveel lastiger het was om samen te zijn met een vrouw die er zulks een eigen mening op nahield? Die wellicht ja en amen zou knikken maar achter je rug om toch geheel anders zou doen? En tuchtmaatregelen, zoals deze… pfft. Daar zag hij zijn kleinzoon toch niet snel toe overgaan. Toch was dat daadwerkelijk wat nodig was, als hij de Cadwgan-naam in die situatie eer zou willen aandoen. “Maar natuurlijk, mijn liefste” sprak de Graaf zoetjes. Zonder zijn harde, grijze ogen van haar af te trekken sommeerde hij een glas, gevuld met ijskoud water. Hij stapte op zijn vrouw af, het glas in zijn ene hand en zijn staf in zijn andere, voordat hij zijn arm om haar heensloeg en de punt van zijn toverstok hard in het zachte gedeelte van haar buik boorde. Het glas hield hij stevig vast, net buiten haar bereik. “Maar dan moet je me wel beloven dat je je zult houden aan míjn regels” fluisterde Owain in haar oor, dreigender dan ooit. “Zweer het, op het leven van Clementine.” Want ja, zoals zij beiden wisten, was Gabriël hem teveel waard.

Het rook naar lelies. Het was een sterke, indringende geur, die zich in zijn neus leek te hebben genesteld en niet van plan was die plaats snel weer te verlaten. Het kriebelde. Een wrinkeling gleed over het witte, lijkbleke gezicht van Keane Cadwgan. Voor een moment leek er niets anders te zijn dan die geur, voordat langzaam zijn andere zintuigen ook tot leven kwamen. Plotseling werd hij zich bewust van de dreigende duisternis, de indringende kou. Zonder zijn ogen te openen, dacht hij dat hij zich wel in de kerkers van Cadwgan Castle moest bevinden waar hij al die lange maanden had doorgebracht. Toch leek dat niet geheel juist. Ten eerste rook het er naar lelies, iets wat hij daar nog nooit had geroken, maar daarnaast miste er iets… het eeuwige gedrup, drup, drup van water, een koude tochtstroom… en daarbij lag hij op iets hards. Ook in die koude kerkers had hij toch immer wel een matras tot zijn beschikking gehad, maar nu leek hij te liggen op een smalle, gladde, stenen verhoging. Het voelde als marmer. Voordat hij bij zijn grootvader naar binnen was gebracht, had hij in geen maanden meer marmer gezien. Langzaam opende hij zijn ogen enkele millimeters. Hij bevond zich, zoals hij reeds had gedacht, op een voor hem onbekende plaats. Op de achtergrond leek hij een of meer stemmen te horen. De stemmen waren dan weer luid, dan weer zacht, weerkaatsend tegen hoge muren. Even luisterde hij naar de stemmen, maar het was lastig om te verstaan wat er precies werd gezegd. Na een tijdje leken ze weg te ebben, al leek de invloed van het drankje hem nog steeds wazig te maken en zou hij geenszins kunnen aangeven hoe lang het moment had geduurd. Hij probeerde het in te houden, echt waar. Maar zijn ogen traanden en… nuja, doorzettingsvermogen had hij toch nooit echt gehad. “Hatsjie!” Stuifmeel vloog alle kanten op, de kleine deeltjes zichtbaar in het licht van de vele kaarsen. Hij hoorde een paar voetstappen, welke hij eerst toch nog niet had gehoord, plotsklaps stilhouden. Vlug deed hij zijn ogen dicht. De poging om zijn gezicht te ontspannen en ademhaling zoveel als mogelijk te onderdrukken leek niet geheel te werken. Dat had niemand vast gehoord, toch??

3 April 1839 - Valentine en Daniella's huis Valentine had vaker beloftes gebroken. Daar was ze altijd kwaad om geweest en dan hadden ze gevochten. Zij had vaker beloftes gebroken en dan was hij kwaad geweest en dan hadden ze gevochten. Maar deze keer was het anders. Deze keer zou zelf het met een mes langs zijn huis schrapen tot ze genoeg bloed zag om hun ruzie af te sluiten niet genoeg zijn Als ze iets minder zichzelf was geweest was dit het moment geweest dat ze bij hem weg zou gaan. Maar dan kon ze niet. Want ze wist dat ze zichzelf niet aan die belofte kon houden. Maar ze moest iets, iets om de woede die groter was dan elke andere keer dat ze kwaad op hem geweest was een plek te geven, zichtbaar te maken, aan hem door te geven zodat ze er zelf geen last van had. Dat was altijd haar probleem was geweest dat ze dingen voelde en dat het haar consumeerde tot ze iets had gedaan om dat gevoel te geven wat het verdiende, wat het nodig had. Ze wist niet precies wat ze nodig had maar dat kon ze in het proces wel verzinnen. Ze zou beginnen met dingen stuk maken, net zolang tot ze wist of dat haar voldoening gaf en dan doorgaan naar iets anders. Zeven dure vazen later had ze nog geen voldoening dus stak ze de slaapkamer in brand. En hoewel ze daar niet perse genoeg aan had voelde ze een soort opluchting toen het vuur snel oversloeg naar de gang waar ze in stond. Ze stapte een nog niet door vuur geraakte kamer in en giechelde van opluchting terwijl ze staarde naar hoe de vlamen steeds een stukje meer van de houten vloer consumeerden. Dit leek er al meer op. "Valentine , kom, kijk!" , riep ze , hopelijk hard genoeg. Ze wilde dat hij het ook zag want dan kon ze hier nog meer van genieten.

Ooit was dit iets geweest wat makkelijk was, of misschien niet makkelijk (Aria was en bleef iemand die gewoon nooit helemaal raad zou weten hoe ze hiermee om moest gaan) maar wel minder ongemakkelijk. In de piekdagen van hun vriendschap was Rhiann Cadwgan een van de enige personen geweest waar ze genegenheid en openheid bij kon tonen en dit wederzijds kon accepteren. Ze had altijd zo geleerd om mensen niet als mensen te zien, je kon ze niet ooit vermoorden als ze ineens op je job-list kwamen te staan als je dat wel deed, dat de weinige mensen die ze wel als mensen zag al die kleine fracties van menselijkheid die ze kon geven van haar gekregen hadden. Maar dat was jaren geleden en met Rhiann was ze vergeten hoe dat moest. Het voelde ongemakkelijk en vreemd maar ergens te vertrouwd weer om haar weg te duwen, iets wat ze bij ieder ander had gedaan. Dus hield ze haar vast, niet heel dichtbij, hoe dichtbij ze wilde komen liet ze aan Rhiann. Ze ging niks pro-actiefs doen, ze wist zelf niet eens wat ze nu wilde hiermee, maar wel alles wat ze kon geven. "Rhiann", fluisterde ze zachtjes, hopelijk geruststellend, ze wist verder niet echt wat te zeggen. Wat zou zij willen horen van haar beste vriendin als ze het idee had dat ze haar zoon dood aantrof? Misschien een speech over hoe ze wraak zouden nemen of een aanbod dat ze een drankje zou krijgen om haar zoon te vergeten, zodat ze hem niet hoefde te missen. Ze kende Rhiann niet goed genoeg meer om te weten of dat de juiste woorden waren nu. Dit waren problemen waar ze niet mee hadden gedeald als tiener zijnde en dat was het hele referentiekader wat ze had rondom haar ooit beste vriendin. "Rhiann, je moet hier nu echt weg, ik kom straks naar je toe als je dat wilt? Maar deze plek.. dit" ze zuchtte, "het is gewoon beter als je hem nog als iets anders dan dit beeld kan herinneren"

Categorie geruchten De befaamde Cadwgan-saga is natuurlijk al maanden ‘the hottest talk in town’. Ondertussen leek het niet heel veel smeuïger dan dit te kunnen worden; liefde(sverdriet), intriges, bedrog… De Lennoxen hadden natuurlijk al een reputatie, maar wie had ooit verwacht dat Miss Evangeline Lennox de naam ‘golddigger’ eer aan zou doen, en ook daadwerkelijk op de ring van Lady Josephine zou azen? Maar hoe staat het ondertussen met de Cadwgans? Gaat de rechtszaak nog door? Waar is Miss Lennox eigenlijk? Iemand al iets gezien van die zogenaamde liefdesbaby van haar? En, heden ten dage misschien nog wel belangrijker; waar is Lord Keane Radnor in dit alles? Voor wie de laatste maanden onder een steen heeft geleefd: een overzicht en update, gebracht door Heks&Haard. Eerder brachten wij nog het nieuws dat Miss nobody Lennox, die eerder een openbare relatie aanging met de Burggraaf Lord Radnor Jr. en werkte in het theater dat aan de Cadwgans toebehoorde, zich had verloofd met de broer van de met Lord Keane Radnor getrouwde Lady Josephine: Lord March. Wat was dat een catch! Zoals u allen weet, duurde deze verloving echter niet al te lang voordat Miss Lennox het met niets dan een briefje voor gezien hield en verdween uit onze kringen. Afgezien van de aankondiging van de rechtszaak in januari heeft niemand daarna echt meer iets vernomen van Miss Lennox en sindsdien zijn er vele geruchten over haar beweegredenen en verblijfplaats de ronde gegaan. Dit zal u vast niet zijn ontgaan; Heks&Haard heeft zelfs gehoord dat er meerdere weddenschappen op dit front zijn afgesloten! Heeft er een noodlottig ongeval plaatsgevonden? Is Miss Lennox gevlucht? Of is zij in Roemenië om een nieuw medicijn tegen vampierbeten uit te vinden, zoals Mrs. Esmeralda McGregor ons veelvuldig heeft geschreven in haar vele brieven? Het blijft een mysterie. Miss Lennox verkondigde een jaar geleden uiteraard nog in verwachting te zijn van een mogelijke erfgenaam, dus daar zou ze zich ook mee bezig kunnen houden, maar laten we eerlijk zijn, heeft iemand al iets van een mogelijk kind gezien of gehoord? Zelfs wij niet! We kunnen denk ik dus wel concluderen dat deze 'erfgenaam' waarschijnlijk een onderdeel was van Miss Lennox levendige fantasie, of een wanhopige poging om Lord Keane aan haar kant te krijgen. De ontwikkelingen in Cadwgan-land hebben, met de afwezigheid van Miss Lennox, echter niet stilgelegen. Na de heugelijke geboorte van een erfgenaam en de miserabele, ongelukkige dood van Lady Radnor, wist Graaf Cadwgan zich opnieuw te verloven met een ex-persona non grata persoon welke we toch voor altijd dachten te zijn verloren, Aria Adler-Bennett. De verrassingen stapelden zich maar op! Want is de broer van deze kersverse Lady Radnor niet tevens de advocaat van Miss Lennox, in de mysterieuze rechtszaak die zoveel aandacht kreeg toen deze eerst werd uitgebracht maar nu, toch bijna een jaar na dato en na het verdwijnen van Miss Lennox, nog steeds niet is ingetrokken? Alsof dit allemaal nog niet raadselachtig genoeg is, heeft Graaf Cadwgan vorige week een belangrijke aankondiging gedaan. De Lord heeft, bijna een jaar na zijn huwelijk met Lady Radnor, medegedeeld haar kinderen aan te nemen als zijn pleegkinderen. Natuurlijk kunnen we enkel gissen naar de Graaf zijn beweegredenen, maar wij bij Heks&Haard, vragen ons af of het mogelijk iets te maken heeft met de verdwijning van zijn erfgenaam… Feit is namelijk dat Lord Keane Radnor al maanden niet meer in society is verschenen. Och, na doorvraag van Heks&Haard bij enkele van diegenen dichtbij Lord Radnor blijkt dat hij hen wel geschreven heeft, maar zijn fysieke afwezigheid begint ondertussen schrijnend te worden. Is Lord Radnor ziek? Nee, geen zorgen, dat is niet het geval. Wij geven u de primeur en kunnen verhullen dat uit betrouwbare bron is gebleken dat Lord Radnor kerngezond is. Waar is hij dan, vraagt u zich vast af? Nu, volgens onze bron, is Lord Radnor verdwenen… naar Frankrijk! Gevlucht voor de rechtszaak, wellicht? Is hij daar samen met Miss Lennox? Of is hij enkel op vakantie? Onze bron garandeert dat dat laatste zeker niet het geval is en dat het gaat om een permanente onttrekking aan de gegoede, Britse adel. Och, jeetje. Als dat zo is, dan hebben de Cadwgans zeker niet het minste jaartje achter de rug! Hoe zal Graaf Cadwgan hier op reageren? En hoe staat het met Lady Josephine, die toch ook daadwerkelijk minder in society is gespot? Betekent dit dat er wel een erg jonge Lord Radnor Jr. benoemd zal worden als erfgenaam? Of is er toch een kans dat Lord Keane Radnor nog terugkeert? Zal de rechtszaak dan nu toch van de baan worden geschoven? Zoveel vragen, nog steeds zo weinig antwoorden. U kunt er zeker van zijn dat zodra wij meer weten, we u op de hoogte houden van de laatste nieuwtjes. Bent u zich bewust van tips, roddels of geruchten? Laat het ons weten! De Heks&Haard hotline is te bereiken per uil op “Heks&Haard Hotline, Mockenburgh Tower, London”.

Met ingang van 1 januari 1839 adopteert Graaf Cadwgan als pleegkinderen: Gabriël Lionel & Clementine Amelia beiden geboren op 22 januari 1835. Beter geven deze niet zoveel overlast als hun voorgangers.

Donderdag 19 September 1839 Leerlingenkamer van Griffoendor Het was een week voor het feest dat de Griffoendor crew zou organiseren voor de rest van de Klassenoudsten en Hoofdmonitoren, en de tijd begon een beetje te dringen. Harold, Valor, zij en de rest van de Griffoendors wisten pas sinds 1 september dat ze dit evenement zouden organiseren, en eh… het was heel wat. Kwam ook wel door datgeen wat ze gepland hadden, maar dat kon nu eenmaal ook niet anders! Het moest natuurlijk fantastisch worden. Maar goed, wat ook fantastisch moest worden was haar jurk, en het was natuurlijk eveneens wat aan de krappe kant om in twee weken een heel nieuw avondtoilet te laten maken. Gelukkig kenden de vaste kleermakers van de Carringtons al haar maten en had dat niet al teveel moeite gekost. Vandaag had ze haar nieuwe jurk met de uilenpost binnengekregen, welke ze in haar pauze naar de leerlingenkamer had gebracht en tijdens het blokuur Geschiedenis van de Toverkunst bijna niet aan had kunnen stoppen te denken. Het was zo spannend! Gelukkig had ze na Geschiedenis twee uur vrij, zodat ze genoeg tijd had om haar jurk te passen. Abby had wat rondjes voor de spiegel gedraaid, een kritische blik op haar gezicht. Het was een prachtige jurk van zilverachtig, lichtblauw materiaal. Ze was er wel echt blij mee – maar aan de andere kant vroeg ze zich af of het niet teveel Ravenklauw was. Het was echter niet echt de Ravenklauw-kleur, maar eerder wat lichter en glanzender. Eigenlijk paste de kleur wel bij haar donkerblauwe ogen…. Hij maakte haar volwassener, op de een of andere manier... oh misschien zou ze nu dan eindelijk ook naar de feesten mee mogen waar Caroline en Douglas heen gingen! Hoe langer ze de jurk aanhad, hoe enthousiaster ze erover werd, voordat ze op haar bed neerzakte om perkament en een veer te zoeken zodat ze haar Papa kon terugschrijven hoe blij ze was met de jurk, die zo snel voor haar was gemaakt! Met een rol perkament, een inktpot en veer in handen wilde ze naar de schrijftafel toelopen, die strategisch in een hoek van de kamer was geplaatst, toen RATSJ… Abigail hield verschrikt stil, een blik van afgrijzen op haar gezicht, voordat ze heel voorzichtig een stap terugzette en de jurk bevrijdde uit de greep van het bed. De dure, fragiele stof was vast komen te zitten en een grote winkelhaak ontsierde haar prachtige, lichtblauwe jurk. Maar, geen probleem – toch? Met schrik om het hart legde ze de spullen in haar armen terug op haar bed, voordat ze haar toverstaf pakte en deze stevig vastgreep tussen haar vingers. Hier had ze al die spreuken voor geleerd! Hier was ze zolang mee bezig geweest, tot diep in de nacht! Een simpele spreuk om dit te maken was niet moeilijk – en juist zodat ze dit soort dingen zou kunnen was waarom ze op Zweinstein zat. “Reparo!” sprak ze, haar stem iets hoger en schriller dan normaal. Ze wist niet zo goed wat er mis ging. Normaalgesproken was ze best goed in spreuken. Ze had nooit problemen met simpele dingen als dit. Maar misschien was ze zenuwachtig, misschien had ze iets langer moeten wachten… in ieder geval, in plaats van dat de stof weer netjes aan elkaar werd genaaid, leek het wel alsof de oppervlakte van de winkelhaak werd verviervoudigd. Daarnaast werd de scheur wel opgevuld, maar het was alsof iemand zeer snel en met zeer onvaste hand naald en draad door de stof had heengeboord, zonder ook maar enig oog voor de uitkomst. Abby liet haar staf terug op haar bed vallen en staarde ontdaan naar het resultaat, voordat ze zich resoluut omdraaide en de trap begon af te snellen richting de leerlingenkamer. Buiten was het echter mooi weer en de meeste mensen hadden lessen, zodat ze maar één andere Griffoendor in de leerlingenkamer aantrof. Paniekerig, half met tranen in haar ogen, klampte de Klassenoudste deze persoon aan. “Oh, kan je mij alsjeblieft helpen? Ik heb een fout gemaakt! Ik heb net deze jurk binnengekregen, en… kijk!” Wist zij veel dat het juist precies de goede persoon was om haar zorgen weg te nemen. OOC: Prive met Denise <3

Vrijdag 27 september 1839 - 's avonds - op een drijvend platform midden op het meer Elk jaar werd er een 'welkom terug op Zweinstein' feestje georganiseerd voor alle klassenoudsten en hoofdmonitoren, wat de reden was dat iedereen op dit toch enigszins wankele platform stond met mooie kleding aan en prachtige cocktails (en mocktails). Het was aan Griffoendor geweest om dit jaar alles te organiseren en ondanks dat ze dat pas sinds 1 september hadden gehoord, vond Harold dat Griffoendor het toch goed had gedaan. Kijk nou dan! Er waren allerlei heerlijke hapjes, er was leuke muziek, de locatie was toch wel echt spectaculair ook al was er één bediende in het meer gevallen, maar ach, de meerminnen hielden vast ook wel van wat mojito en de reuzeninktvis had hem netjes weer op het platform gedeponeerd. Het was misschien wel wat luxe voor een klassenoudstenfeestje, hij had gehoord dat er een paar jaar geleden één in de badkamer was geweest, kan je het je voorstellen, een feestje in de badkamer, maar Harold kon onmogelijk zijn Silvershore roots vergeten. Daarbij was hij ook nog niet op die leeftijd gekomen dat hij werd uitgenodigd voor de gure feestjes in Zweinstein die zich daadwerkelijk in elke vrije hoek plaatsvonden, dus de netjes georganiseerde feestjes van zijn familie en de vrienden van zijn familie, was het enige type dat hij kende. Maar er was niemand die het erg vond dat dit een heel netjes feestje was, toch? "Ik hoop dat de catering nog genoeg garnalen heeft," deelde hij wel bezorgd met de mensen om zich heen. "Ik zei nog zo dat ze er voldoende aan moesten schaffen!" Open voor alle IC klassenoudstes en hoofdmonitors! Gooi Harold alsjeblieft niet het meer in.

@Blanche Ingram heeft een relatie met @Noah Azarola (shut up) @Austin Davidson heeft een relatie met @Adore Appleby @Helena Lennox is getrouwd met Tristain Lennox @Delilah Johnson is getrouwd met Max Johnson @Happiness Davidson en @Zachary Davidson zijn getrouwd To be fair, I'm not sure where to place Keane & Eva haha

Het was voor haar ergens ook een opluchting dat Rhiann weg was. Nu hoefde ze niet emotionele support te bieden, die ze eigenlijk niet kon bieden, nu hoefde ze niet medelevend te zijn terwijl ze eigenlijk best tevreden was met Keane’s overlijden. Ze was immers zelf ook moeder en ze wilde het beste voor haar kinderen, dat ging makkelijker als Keane dood was. Omdat niks in haar leven makkelijk kon gaan bleek de jongen vervolgens niet dood te zijn. Binnensmonds vervloekte ze haar echtgenoot, als er ergens was waar ze geen respect voor had dan was het wel het niet kunnen afmaken van een moordpoging, dat sprak gewoon van onkunde. Verklaarde wel weer waarom Owain altijd haar familie nodig had gehad om zijn zaken te klaren, hij kon het duidelijk gewoon niet. Zachtjes, ze wilde niet dat iemand anders ineens binnen zou komen, ze wist nog niet zo goed wat ze wilde maar het was onder elke omstandigheid beter dat niemand wist dat Keane net geluid had gemaakt, liep ze naar de open kist toe. “In al mijn leven hem ik nog nooit een lijk horen niezen ”, fluisterde ze verveeld en prikte met het puntje van haar toverstaf in Keane’s nek. Om hem te forceren om een reactie te geven, ook ergens om dreigend te blijven, ze kon hem doodmaken als ze dat wilde. Ze wist het nog niet.

Niet lang geleden – dagen, minuten, misschien zelfs seconden geleden – had ze het gehaat als Aria gelijk had gehad. Rhiannon was nog steeds niet geheel over de shock heen van de meesterzet die Aria had gedaan door met haar vader te trouwen, iets wat haar beste vriendin toch zeker uit de benarde situatie had gered waar ze in had verkeerd. Ze kon het niet hebben hoe perfect Aria haar eigen leventje nu toch wel moest zien, opnieuw getrouwd en met twee flinke kinderen aan haar zijde. Ze hekelde Aria niet alleen omdat ze het lef had gehad om met háár vader te trouwen – wellicht benijdde ze haar toch vooral om datzelfde lef, wat een van die dingen was die ze met betrekking tot haar eigen situatie wel eens in twijfel trok. Had ze er fout aan gedaan om het kind te houden, dit kind, wat hier nu levenloos in deze ruimte lag opgebaard? Ze had alles voor hem opgegeven… en wat had ze ervoor teruggekregen? Had ze voor zichzelf moeten kiezen, zoals Aria dat wellicht had gedaan door met een Dreuzel te trouwen? Twijfels hadden haar geplaagd en waren steeds zwaarder op haar hart komen te liggen naarmate haar uren aan Keane’s zijde waren verstreken. Uiteindelijk leek alles aan te komen op één vraag; Had ze haar vertrouwen in haar vader niet allang moeten opgeven, precies op het moment dat hij haar zoon had afgenomen met de woorden dat híj haar kind wel datgeen zou geven wat ze hem zelf niet kon bieden? Ze haatte zichzelf omdat ze toen met hem had ingestemd. Ze haatte hem omdat hij haar in die positie had geplaatst. Maar ze was ook uitgeput. Rhiann liet Aria los maar hield haar hand nog even vast, gewoon om er zeker van te zijn dat ze niet uit elkaar zou vallen. Ze had gedacht dat ze niet had gewild dat mensen haar op haar kwetsbaarst zouden zien, zeker Aria niet… maar nu puntje bij paaltje kwam merkte ze dat Aria precies de enige was die op dit moment iets voor haar had kunnen betekenen. Ze knikte bij het advies, een spoor van dankbaarheid in haar rooddoorlopen ogen. Het was maar de vraag of ze haar zoon anders dan dit beeld zou kunnen herinneren. Het was waarlijk het dichtstbij dat ze de afgelopen maanden en, en toch vooral jaren bij hem was geweest - afgezien van die twee keer dat ze hem nog levend had gezien. Dat de derde keer op deze wijze zou zijn, had ze in geen honderd jaar kunnen bedenken. Ze had beter voor hem moeten zorgen. Het was allemaal haar schuld. “Graag” sprak Rhiann, haar stem schor van verdriet. Ze liet Aria’s hand los, plotseling toch een beetje opgelaten en wat afstandelijk, voordat ze haar mantel wat dichter om haar heen trok. Ze knikte nogmaals, misschien meer om zichzelf te overtuigen van haar toch ietwat verrassende keuze dan Aria, voordat ze haar hoofd boog en de ruimte verliet. Haar voetstappen galmden hol tegen de lege muren. Háár schuld. Háár last om te dragen, voor nu en voor altijd. OOC: Rhiann uitgeschreven!

Naam feest/evenement: Het Andrea-wil-SH-worden-maar-dit-feest-is-totaal-niet-gerelateerd-aan-dat-feit Wat is het? Andrea heeft invloed nodig om schoolhoofd te worden, dus geeft ze een groot spetterend feest voor alle vierde, vijfde, zesde en zevendejaars om goodwill te creëren (en ook omdat feestjes leuk zijn). Er is alcohol, er zijn tentjes, er is muziek en je kan zwemmen in het meer (maar Andrea is niet aansprakelijk als je verdrinkt) Organisator: Andrea Houghton Uitgenodigden: Alle vierde, vijfde, zesde en zevendejaars! Behalve Ella Hawkings Waar: Bij het meer op het terrein Wanneer: 18 september 1839 Gespeeld? Waarschijnlijk niet, tenzij we meer drama willen

Wat is het? Lanceerfeest van de nieuwe racebezem Thunderwave 100, waar Valentina's vader aan mee heeft gewerkt. Waar is het? De binnenplaats van Hotel Astoria. Er staat een gek groot magisch ijssculptuur van een bezem ergens in het midden en je kan testritjes maken. Dit kan niet fout gaan. Wanneer is het? 5 augustus 1839 Genodigden? De hele magische wereld die geïnteresseerd is in zwerkbal, racebezems of feestjes. Valentina mocht speciaal een paar uitnodigingen naar wat vrienden sturen, dus dat heeft ze natuurlijk ook gedaan: - Harold Silvershore - Abigail Carrington - Boreas Peregrine - Helios Thornburn - Rory Duncliffe - Valor Priest - Piaras O'Hara - Alice Sparrow - Clementine Gordon-Lennox - Louise Ellsworth

Ik heb zonet mijn autotheorie-examen geboekt en ik ga weer studeren! Komt vast allemaal goed, maar ik zal er gewoon af en toe niet zijn

6. De geliefde Het was geen geheim dat Evangeline Lennox een romantische ziel was. En wat was er nou romantischer dan verboden, ware liefde. Schrijvers wisten het ook, want de literatuur stond er vol mee. En hoewel de eindes van die verhalen vaak tragisch waren, waren ze ook angstaanjagend mooi en om bij weg te dromen. Natuurlijk was het idee van Keane Cadwgan aantrekkelijk voor haar geweest. Hij was rijk, hij was knap, hij zag haar staan. Natuurlijk had ze zich graag laten verleiden door zijn charmante glimlachjes en het warme gevoel dat hij opwekte in haar buik als zijn hand even die van haar aanraakte. Ja, hij was verloofd met iemand anders, maar was naast ware liefde, onbeantwoorde onbereikbare liefde niet het meest romantische van allemaal. Het vast beter geweest als hij haar liefde inderdaad onbeantwoord had gelaten. Als hij die dag dat ze er uit had geflapt dat ze van hem hield, inderdaad weg was gelopen. Maar hij was terug komen. Hoe vaak hij haar ook pijn had gedaan of zij hem had weggeduwd, hoe vaak ze ook ruzie hadden gemaakt over grote en kleine dingen. Het maakte niet uit. Hij kwam altijd terug. Uiteindelijk kwam hij altijd bij haar terug.

Op sommige avonden kon ze, als haar raam op een kier stond, de mensen op straat horen die op weg waren naar het theater. Als ze haar best deed, kon ze zelfs zien. Mannen en vrouwen in prachtige kleding, hun haar in model, hun stemmen gevormd tot opgewonden geroezemoes dat ze net niet kon verstaan. Eva vroeg zich af wat ze zouden gaan zien en dacht dan wel eens aan de stukken die ze had zien draaien in The Manour en The Augury. Een klassieker, misschien, of een nieuw geschreven stuk. Er was iets magisch aan mensen volledig op zien gaan in een verhaal, om de acteurs en actrices te zien transformeren in hun rol en de muziek tot leven te voelen komen. Je kon je voor een uur volledig in een andere wereld wanen of compleet iemand anders zijn. Wie wilde dat nou niet... Zij wel. De stemmen stierven langzaam weg, de laatste voetstappen haasten zich naar binnen om hun plek op te zoeken en de deur ging dicht. Even zou iedereen daar binnen een andere rol aannemen. Misschien werden armen mensen wel rijk of een koning. Op het podium was alles mogelijk en echt, tenminste totdat het doek viel, totdat het over was. Het was net zoals alles wat ze zich ooit in haar hoofd had gehaald. Dat ze samen kon zijn met Keane, dat ze met hem kon trouwen en samen met Griffith hun eigen gezinnetje konden vormen. Het was niets meer geweest dan een toneelstuk, dat realiseerde ze zich nu wel. Een rol die ze voor een kort moment had mogen spelen, van had mogen genieten. Ze had er in geloofd en net zoals de mensen in het theater had ze gewenst dat het langer zou duren, maar aan alle toneelstukken kwam een eind. Het doek viel, de magie waaide over... en dan, voor je het wist, was het weer voorbij. En had je alleen nog maar de herinneringen.

Gabriella wil graag schoolhoofd worden, omdat ze graag verantwoordelijk zijn voor alle personeel en leerlingen op Zweinstein. Dit zijn de reden waarom Gabriella schoolhoofd wil worden: - Ze houdt van verantwoordelijk zijn - Ze kan goed luisteren naar anderen - Ze wil niet dat mensen ongelukkig zijn op Zweinstein - Strenge toezicht op de regels op Zweinstein

De uitslag van december! 1 t/m 10 posts: 2. Michelle en Lily met 2 posts En de winnaar: Maxime met 8 posts! @Elise Stonetree 11 t/m 25 posts: 3. Margaux met 11 posts 2. Ineke met 19 posts En de winnaar: Irene met 20 posts! @Evangeline Lennox 26 t/m 50 posts: En de winnaar: Daila met 41 posts! @Keane Cadwgan 51+ posts: De winnaar: Kelly met 74 posts! @Yara Foulkes-Davenport Karakter top 3: 3. Keane Cadwgan met 15 posts 2. Evangeline Lennox met 18 posts En de winnaar: @Phoenix Waterford met 20 posts!

Dit is geen poll over of de loterijen doorgaan, wat je vast wel hebt gezien omdat de vragen eerst komen, zo irritant soms, maar meer over de precieze invulling van de loterijen. Een soort feedback dus! Bij elke vraag heb ik wat meer uitleg over wat ik precies bedoel, dus vandaar het verzoek om eerst de post te lezen. Heb je overigens aanvullingen op je mening mag je die hier altijd geven! Vraag 1: Scheiding knoeten en sikkelloterij Op dit moment zijn er twee loterijen, de knoetenloterij waar een ticket één knoet kost en een sikkelloterij waar een lot één sikkel kost. De vraag is hier vooral of deze scheiding nog nut heeft, of het leuker is om ze samen te voegen of zelfs of er een galjoenloterij bijmoet. Vraag 2: De winkansen van de loterij Op dit moment zijn de winkansen 2/3e, voor elk lot is er dus 2/3e kans dat er een prijs op valt. Deze vraag gaat echt over de algemene winkansen, dus moet er per lot een hogere of lagere winkans komen? Vraag 3: Dubbele prijzenpot Op dit moment heb je geldprijzen en goederenprijzen. Tegenover een geldprijs staat een goederenprijs van ongeveer dezelfde waarde. Per lot, als een lot wint, kan er of een geldprijs of een goederenprijs gewonnen worden. Deze vraag gaat over de invulling hiervan en of dit überhaupt gewild is. Vraag 4: De hoeveelheid prijzen per loterij Op dit moment zijn er per loterij tien verschillende soorten prijzen te winnen: vijf geldprijzen, tien goederenprijzen. Deze vraag gaat over of dit er meer moeten worden, bijvoorbeeld tien, of juist minder, bijvoorbeeld drie. Vraag 5: loten voor NPC's Er worden IC natuurlijk loten gekocht voor NPC's, bijvoorbeeld familieleden of eh... willekeurige zwervers, Cadwyn. Maar zouden deze loten evenveel kans moeten hebben op een prijs? Vraag 6: De hoofdprijzen Er zijn op dit moment vier hoofdprijzen en ik doe altijd dat ik let op welke OOC personen al hebben gewonnen, zodat de hoofdprijzen verdeeld worden over vier personen. Ook kijk ik naar welke karakters al de tweede prijs hebben gewonnen en zorg ik ervoor dat dat ook niet hetzelfde is (maar dan alleen in dezelfde categorie. Je kunt wel met Karakter A zowel de 100 galjoenen winnen als de tweede prijs goederen, maar niet 100 galjoenen en 10 galjoenen.) Moet ik hiermee doorgaan of niet? Vraag 7: Individuele kans Sommige karakters hebben heel veel loten, tien, twintig, vijftig... Dit verhoogt natuurlijk de winkans. Nu kan dit beter verspreid worden, dat de winstkans voor elk extra lot net wat omlaag gaat. Maar is hier behoefte aan? Vraag 8: Hoe vaak een loterij? Nu is er één keer per IC jaar een loterij en de vraag is of dit aangepast moet worden. Ik denk dat dat alle vragen zijn die ik heb! Het is niet echt een poll om echt beslissingen te maken, meer een feedbackronde, dus hij heeft een flexibele deadline. Ik heb ook geen meerkeuzes aangezet omdat ik dan lastig kan zien wat mensen hun voorkeur zijn, maar mocht het echt een probleem opleveren, spreek me dan even aan.

Ik ga weer even door een moeilijke periode en ik merk dat posten daardoor niet echt lukt deze week. Mijn hoofd staat er niet zo naar. Daarnaast ben ik deze week ook echt weer begonnen aan mijn (derde, kill me now) masterscriptie en begint het testen al snel, in februari. Dat is best wel even een grote stap weer voor mij, want ik zat er heel erg tegenaan te hikken. In ieder geval, er speelt veel in mijn leven. Dat kost allemaal erg veel energie. Dus heb geduld met mij <3 ik zal posten wanneer het mij lukt! Het ene moment is dat wellicht vaker of juist weinig, maar dan weten jullie dat ik afwisselend aanwezig kan zijn. Dikke kus <3

Ze nam de ring aan en met een tintelend gevoel in heel zijn lijf schoof Thomas hem om haar ranke vinger. Ook hij schoot vol met tranen. Hij, die ging trouwen. Wat zou zijn moeder gezegd hebben als ze er bij had kunnen zijn? De volgende stappen waren duidelijk, een datum prikken, alles regelen. Er was veel te doen maar het maakte Thomas niks uit, als Rosa maar naast hem zou staan. Voor de rest van hun leven en daarna. Hij kon niet wachten het iedereen te vertellen, zijn vrienden, de melkman, de winkelier, wie er ook maar oren had zou horen van dat Thomas Hawk ging trouwen met de liefste vrouw op de hele aardbodem. Hij wilde haar, en zijn, geluk eigenlijk niet ophouden en dus hield hij zijn vele vragen maar voor zich terwijl hij haar omhelsde, zich dicht tegen haar aandrukte en bad naar God dat dit moment wat langer mocht duren, ondanks de pijn die hij nog steeds had in zijn hoofd. Hawkaway. Lang en gelukkig. Ooc: Uitgeschreven

Abigail rende niet weg. Abigail begon niet te huilen. Abigail werd niet boos. Abigail deed eigenlijk verrassend weinig. Het zou Edith bijna doen twijfelen of ze het wel echt gezegd had, maar ze gaf wel antwoord op wat ze had gezegd, dus ze was echt tegen Abigail ontploft. Geen eens punten werden er afgetrokken, alleen leek ze een beetje minder vrolijk. Edith dacht na over wat er tegen haar werd gezegd. Nieuwe vrienden. Dat klonk wel heel makkelijk, maar daar kwam heel wat bij te kijken. Heel Huffelpuf mocht haar niet vanwege Maggie, half Griffoendor mocht haar niet vanwege Jaq, en de meeste Ravenklauwers mochten Edith niet om wat Janvier vertelde. Dus eerst dat stigma doen verdwijnen... En dan... Wie zou er vrienden willen zijn met iemand die mensen pest? Het was makkelijk, iets waar ze makkelijk in terug viel. Wat als ze helemaal alleen eindigde op school tot ze achttien was en dan? Haar familie hield heel erg van haar, en zij van hen maar soms maakten ze haar leven zoveel moeilijker dan het hoefde te zijn. Soms wenste Edith dat ze enig kind was, dan zouden haar ouders tenminste wél oog voor haar hebben. Alhoewel, dat zou ook betekenen dat ze afstand moest doen van Jake, die meer vader voor haar was dan hun eigen vader. Of Maggie met haar gekke toverkaartspelletjes. Of Eric, Paul en John die haar altijd beschermden. Of Daphne, nee, zonder hen allemaal kon ze ook niet leven. De vraag of dat niet heel lastig was deed pijn want het was duidelijk sarcastisch bedoeld. Tranen prikten in haar ogen en ze begon hard te knipperen, in de hoop dat het niet opviel. ''Toch wel...'' Begon ze, ze stopte haar zin voor de brok in haar keel te horen was. Ze kon wel doorpraten maar dan zou Abigail sowieso horen dat ze zielig moest janken. Ze lachte de tranen weg. Ze wilde Abigail helemaal niet betrekken in haar zielige gedoe, het zou van Abi veel beter zijn als ze gewoon vrolijk verder kon, zonder dat Edith haar de wind uit de zeilen nam. ''Nou goed, maakt ook niet uit. Ik weet nu niet meer zo goed hoe we nu zijn gelopen, gaan we zo wel goed?'' @Abigail Carrington

Rhiannon zag er niet uit alsof het een genoegen was. Ze was bleek, ze was niet zo beheerst als normaal - of goed, als de vorige keer - en ze maakte haar zinnen niet af. Ze zag eruit zoals Josephine zich in deze confrontaties meestal voelde. Ze zou dapper zijn en het verstoppen, maar ze wilde ergens anders zijn, met Owen. Owen, die ze van plan was geweest te gaan halen toen ze had gehoord dat Rhiann er was, die zou dat wel willen maar hij had lekker liggen slapen en dat was ten eerste heel prettig en ten tweede een heel goed excuus. Iedere moeder zou immers begrijpen dat je een slapend kind evenmin wakker maakt als een slapende draak. Met andere woorden: niet, als je een andere keuze ter beschikking hebt. Dus voorlopig waren ze louter met hen twee. Josephine liet thee verzorgen, dat zou ze toch wel hebben gedaan maar ook vanwege Rhiann’s uiterlijk, en ze kwam zitten zoals haar geboden was. Ze was nog steeds gehoorzaam, al viel het haar tegenwoordig op. “Ik heb het artikel al gezien,” zei ze rustig, terwijl ze haar handen om het kopje vouwde. “Een vriendin had het opgestuurd.” Trut, ongetwijfeld om zich lekker te verkneukelen. Nou, het kon Josie een worst wezen. “Keane wilde altijd al graag naar Frankrijk.” Zoiets had hij haar een keer gezegd, heel los natuurlijk, ze had het nooit in deze context geplaatst, had gedacht dat hij het over Aubigny had, het landgoed van haar vader. Ha. “Maar ik heb niets van Keane zelf gehoord, dus ik ben bang dat het voor mij, met de kleine, nog niet mogelijk zal zijn om hem daar te komen vergezellen.” Rhiann zou wel weer een preek over kinderen en vaders voor haar klaar hebben, die hoopte ze zo uit de weg te kunnen gaan. En als Keane schreef... wel... dan verzon ze wel een ander excuus. Ze geloofde niet dat hij dat zou doen. Wat kon het hem schelen? Hij had hen altijd willen verlaten en het was eindelijk gelukt. Soit. Hij zou haar hoogstens schrijven omdat hij wilde weten hoe je om eten vroeg in het Frans.

Het was op zijn zachtst gezegd een opmerkelijke kerst geweest dit jaar. Austen was er nog steeds een beetje van aan het bijkomen. Alle feiten en waarheden die hij kende waren nog niet op hun gewenste plek in zijn hoofd gevallen. Het was nog een rommeltje daar. En daar had hij geen tijd voor, voor rommeltjes, voor wanordelijkheden want dit was het laatste semester voor de examens, zijn SLIJMBAL examens die alles zouden bepalen over zijn latere loopbaan en aangezien hij (sinds de vreemde kerst) niet langer wist wat hij als verdere loopbaan zou willen doen moest hij hoge cijfers halen. Het feit dat zijn vader. Aaah. Vader. Hem had aangeboden zijn studie te betalen was weliswaar ontzettend tof en betekende dat hij niet langer de resultaten voor een beurs nodig had, maar dat hielp hem niets als hij in de zesde al niet aan zijn benodigde vakken mocht beginnen omdat hij z’n SLIJMBALlen had verknoeid. Dus had hij alles, David, Madeline, Meghan, Dax, de kerst met de nieuwe familie, opgeborgen in zijn hoofd en driftig geprobeerd zich te concentreren op studeren. Was niet zo goed gegaan, want zo werkten die dingen niet. En toen kwam zijn moeder uit de gevangenis en was het nog toch eigenlijk wel de bedoeling dat hij even langskwam om hallo te zeggen, ook. Wilde hij ook. Hij wilde haar zien, thuis, in wat hij als thuis kende, om uit te wissen hoe ze eruit had gezien in die hel en hij wilde er niet niet zijn als ze kwam, want hij hield van haar. Alleen had hij geen zin in ruzie. Mocht je nog bewijs willen wie zijn ouders waren: hij was even conflict mijdend als zijn vader. Maar in tegenstelling tot zijn vader, en zijn broer, en N volledige overeenstemming met z’n moeder, miste hij enige tact. Waarmee hij het vermijden van conflicten waarschijnlijk een stuk soepeler had kunnen doen. Dus hij liep binnen, want hij was er net en had allemaal gedender en gedonder gehoord, hij overzag de situatie en beet op zijn lip. “Wat ik wil waarmee? Hoi, mam.” Het was moeilijk om te zeggen, moeilijk om weg te laten in deze context dus hij vervolgde: “Hoi, David.” Dat was misschien niet netjes maar... maar ‘papa’... was gewoon nog een heel beladen woord. Hij fronste echter, reflecteerde op de omgeving, en David kreeg misschien niet de aanspreektitel die hij verdiende, maar Meghan kreeg een hoop meer kritiek. “Waarom ben je aan het pakken? Heb je gedronken?”

3 augustus @Grigor Rhydderch - 22 jaar 4 augustus @Bartholomew Saint - 20 jaar 5 augustus @Cadwyn Thwaite - 21 jaar @Cheyenne Johnson - 26 jaar @Delano Foulkes-Davenport - 29 jaar @Howard Rosanvallon - 25 jaar 7 augustus @Julienne Haysward - 18 jaar 10 augustus @Cassandra Haysward - 16 jaar 11 augustus @Vasilisa Silvershore - 24 jaar 12 augustus @Phoenix Waterford - 19 jaar @Zaira Evergreen-Silvershore - 24 jaar 14 augustus @Clementine Gordon-Lennox - 13 jaar @Scott Evergreen-Silvershore - 54 jaar 16 augustus @Aaron Hollow - 23 jaar @Brynhildr Evergreen - 15 jaar 18 augustus @Susannah Priest - 39 jaar @Paige Everett - 21 jaar 21 augustus @Dax Appleby - 20 jaar @Theresa Kane - 15 jaar @Empress Astra - 17 jaar 22 augustus @Butterfly Dickson - 17 jaar @Fanny Dickson - 17 jaar @Florian Cavendish-Hayes - 28 jaar 23 augustus @Felix Azure - 26 jaar @Aspen Norwich - 33 jaar 24 augustus @Alice Sparrow - 14 jaar @Pandora Damarcus - 52 jaar 29 augustus @Irwin Foulkes-Davenport - 31 jaar 30 augustus @Rhiann Cadwgan - 40 jaar

Augustus 1839 Minister van Toverkunst: Thomas Silvershore vanaf Maart 1838 Koningin van Groot-Brittannië: Victoria - Koningin vanaf 20 juni 1837, zal gekroond worden op 28 juni 1838, regeert tot 22 januari 1901 Premier van Groot-Brittannië: William Lamb - tweede viscount Melbourne, Premier van 18 april 1835 tot 30 augustus 1841 Belangrijke gebeurtenis in augustus 1839: 31 augustus 1839: De Eerste Carlistenoorlog eindigt, een burgeroorlog in Spanje die al begonnen was in 1833. Het gaat over het afschaffen van de Salische Wet, waarmee koning Ferdinand VII van Spanje zijn kroon laat erven door zijn, bij zijn overleden drie jarige, dochter Isabella II van Spanje, in plaats van zijn broer Carlos María Isidro de Borbón. Als Ferdinand overlijdt, roept Carlos zichzelf uit tot Carlos V en roept hij een oorlog uit. Uiteindelijk weet hij niet te winnen door zijn eigen onbekwaamheid en besluiteloosheid. In 1839 is de oorlog voorbij, maar Carlos geeft het nog niet op. Hij vlucht naar Frankrijk en uiteindelijk neemt zijn zoon de claim op het Spaanse koninkrijk over, wat het Carlisme wordt genoemd.

Rosa had Thomas' been inmiddels geheeld en verbonden, om er zeker van te zijn dat het snelle helen de integriteit van het weefsel niet had aangetast. Het geluid dat de stilte brak, kwam donderend binnen, ondanks het vriendelijke woord dat ervoor werd gebruikt. Dankjewel... Het voelde naar, met meer lading dan enkel de originele betekenis. "Ik heb menig lappenpop gezien in slechtere staat," grapte ze terug, ondanks het feit dat ze absoluut niet goed was in grappen maken. Rosa stond op, greep een stoel en vervolgde ondertussen "maar dan hebben we het vooral over drakentemmers en schouwers." Ze ging tegenover Thomas zitten, dichtbij genoeg dat hun knieën zouden kunnen raken, met een aantal lagen jurk en petticoats. Stiekem bleef ze hopen dat hij serieus was in zijn aanzoek, nu dit hele bezoek enigszins in een grap leek te veranderen.. Ze voelde de woorden van haar lippen glijden, voor ze er verder over na kon denken; "Thomas... Over net... Dat was serieus, toch?" Ze keek hem aan, maar enigszins door haar wimpers zodat haar schaamte en onzekerheid mogelijk iets minder duidelijk zichtbaar waren. Mja, liever een harde waarheid dan een uitgesmeerde leugen. @Thomas Hawk

Het klopte dat Dax voor nu niet alles zei wat hij dacht. Hij dacht zoveel dat het er gewoon niet allemaal tegelijkertijd uit kon... Daarbij was het ook nieuw, en eng, en was in één keer zijn hele wereld anders. Of nee, de wereld was niet anders, maar hij was anders. Of zijn beeld over zijn zelf was anders. Deze kus, hoe fijn ook, riep zoveel vragen op, voornamelijk over zichzelf en wie hij was en wat het allemaal kon betekenen, dat hij domweg niet wist wat hij erover moest zeggen of vragen. Hij wilde ook niet ongevoelig of kwetsend overkomen. Want alles wat hij zich over zichzelf afvroeg, zou hij ook over de ander kunnen afvragen. En hij wilde niet dat Will dacht dat hij negatief over gem dacht, want dat was dus helemaal niet het geval. Hij had geen zin in gedoe... Buiten al het gedoe als de ander nu al een relatie zou verwachten, want van dat laatste wist hij al dat hij er helemaal niet goed in was en dat dat over het algemeen misliep en dat hij daar doorgaans hard van weg wilde lopen. Niet dat Dax doorhad dat Will doorhad dat Dax ergens mee zat. Want hij lachte gewoon en hij deed gezellig. Niet aan het handje. Ze pakten de spullen weer in en klommen weer op de paarden -voor Dax was het klimmen, Will deed het een stuk gracieuzer-. Het was verder een gezellige avond. Uiteraard was er nog wat sprake van kusjes en knuffelen, maarr verdere actie en met name verdere moeilijke gesprekken werden achterwege gelaten. [OOC: topic done]

“Nee, dacht ik ook niet,” glimlachte Will, wat waar was, als hij het wel had gedacht zou hij het niet gezegd hebben. Er stond voor hem teveel op het spel. Hij had letterlijk alles te verliezen. Dax zou vast genoeg redenen hebben om het niet te doen, van een simpelweg vriendelijk karakter tot aan dat het veel en veel teveel moeite zou zijn. Maar het was desondanks fijn om het te weten. Het was prettig, toch? Om gewoon jezelf bij iemand te kunnen zijn, zonder enige risico’s. Wat dat betrof was het een goed genoege reden geweest om het te vertellen, het gebrek aan redenen om het niet te doen. Binnenkort zou hij zich best tevreden voelen met die ontwikkeling, dat wist hij zeker. Het gaf rust, het hielp voor z’n zelfvertrouwen of… eigenwaarde. Liegen, bij onwaarheden blijven, was toch vermoeiend, maakte alles toch net dat beetje minder gemakkelijk. Gezond. Behalve dan dat het natuurlijk gezonder was om het te verzwijgen als je dacht dat iemand het wel zou doorvertellen. Op dit moment was hij er nog niet helemaal klaar mee. Het was fijn om het opgebiecht te hebben, fijn dat er enigszins OK op werd gereageerd – helemaal OK in perspectief – maar hij voelde dat het Dax nog niet lekker zat, en dat stoorde hem. Het klonk alsof er iets was wat hij dacht maar niet zei. Dat gebeurde bijna nooit bij Dax, die had daar doorgaans geen rem op. Tenzij het natuurlijk een serieus gesprek was. Dus dit was alleszins geen goed teken. En Will was te oud om nog bonus te willen zijn. Maar die discussie… daar had hij dan weer nu geen zin in. “Nee, precies. Zo is ’t best,” grijnsde hij. “Kom, we hebben nog een eind te gaan en daarna moeten we er nog achter komen of we bier kunnen maken…”

Ugh. Waarom was die griet zo vrolijk, alsof ze de beste vriendjes waren. En uiteraard wilde ze meelopen. Alsof Edith nog een kind was, daarnaast, Abigail was maar een jaartje ouder dan Edith, dus waar sloeg het nu eigenlijk op? ''Prima.'' Mompelde Edith, terwijl ze haar handen in de zakken van haar gewaad deed. Ze voelde daar een papiertje dat ze al een poosje erin had, en begon er zenuwachtig mee te frummelen. Ze had gewild dat het de hele weg stil zou wezen, zodat Abigail zich misschien nog een beetje ongemakkelijk zou voelen, maar het meisje was een zonnestraal zelve en begon te vragen wat Edith aan het doen was geweest toen ze haar vond. En natuurlijk deed ze dat ook weer in die irritant vrolijke toon. ''Nee.'' Antwoordde ze kortaf. Haar nagel zette ze op de dunne zijkant van het papiertje en ze haalde die op en neer, waardoor het papiertje afkruimelde in haar zak. Ze keek naar Abigail, wiens gezicht te zien was in het licht van diens toverstaf. Het viel haar op dat ze best een grote neus had voor haar gezicht, maar aan de andere kant, bijna iedereen had een rare neus. Slechts een paar mensen waren gezegend met een kleine neus, en zij was er niet een van. Abigail was zo vrolijk, zo glinsteroog, zo 'oh kijk mij eens fantastisch zijn' dat het vervelend werd. Hoe kon zij nou altijd energie genoeg hebben om altijd zo... perfect te zijn? Edith had altijd van die momenten dat ze het even niet kon opbrengen, en Abigail die was het gewoon altijd. ''Hoe komt het dat jij altijd zo vrolijk bent?'' Vroeg Edith, de vraag van Abigail over wat ze in de gang aan het doen was negerend. ''Slik je vitaminepillen of wat.'' Edith keek weer voor haar uit. Ze had geen zin in oogcontact.

Even leek het te lukken. Het waren twee euforische seconden waarin hij er plotseling volledig van was overtuigend dat zijn plan zou werken. Het was gelukt! Hij zou hier weg kunnen komen! Hij zou zijn grootvader toch eens te slim af zijn! Keane onderschatte echter het vermogen van een Bennett om te kunnen lopen zonder geluid te maken. En waarom zou hij dat niet onderschatten? Wie had dat in zijn wereld ooit nodig gehad, behalve Felicia Harding, die hem toch zo vroegtijdig en dramatisch verlaten had? De jongen opende een van beide ogen, maar had haast niet genoeg tijd om de gedistingeerde gedachten ‘oh shit’ door zijn hoofd te laten gaan voordat zijn stief-grootmoeder hard de punt van haar toverstaf in zijn keel ramde. Het was een beetje alsof je een sigaret uitdrukte op die tere, bleke huid en met het geluid van een geslagen hond kromp hij wat ineen. “Volgens mij ben ik wel degelijk dood” mompelde de jongen koppig nadat hij wat was bijgekomen van de eerste schrik. Hij beet hard op zijn lip en draaide zijn hoofd wat van haar af. “Dus je kunt nu weggaan en mij hier laten liggen, dankjewel.” In de drie minuten die Aria Cadwgan nodig had om zijn grootvader te alarmeren kon hij vast wel vluchten, toch?? En anders lag de kist in ieder geval toch al klaar.

En toen zat Raine met een baby in zijn armen. Het voelde heel erg onwennig. De jongen leek ook alleen maar meer overstuur te raken nu hij opeens bij een vreemde man op schoot was geplaatst. "Sshhh", zei Raine tegen Storm, overigens zonder effect. Hij aaide hem maar over zijn hoofdje en wiegde een beetje en deed alle dingen die hij zijn moeder in een ver verleden bij Summer had zien doen en hoopte dat toch één van die dingen ook bij zijn eigen kind effect zou hebben. De sirene bleef echter afgaan. "Hoe doe je dit normaal?", vroeg Raine een beetje wanhopig. "Dat je niet uitgeput bent..." Want zo begon hij zich na deze paar minuten al te voelen. Hij hoopte maar dat Elara niet snel kinderen wilde, tegen de tijd dat ze oooooit officieel samen konden zijn, want James wist er voorlopig nog niet echt van en die zou dat plan anders vast dwarszitten. "Hij lijkt helemaal niet op mij eigenlijk, he..." Hij keek van Storm naar Tabitha en weer terug. "Wel op jou..." Dat was normaal gesproken een compliment, maar met dit krijsfestijn was deze opmerking een twijfelachtige eer. Ha... Bij de Dicksons zou die vergelijking direct kloppen.

Oh ook voor de volledigheid: @Felix Azure en @Mat Muir hebben een geheime relatie. @Pandora Damarcus is getrouwd met @Saphir Damarcus @David Appleby is getrouwd met @Madeline Appleby @Wren Kingston-Fox is getrouwd met @Gideon Kingston

Augustus 1839, richting het einde van de zomervakantie Toen June zelf nog op Zweinstein zat had ze altijd graag grappen uitgehaald met haar medeleerlingen en eigenlijk was dat nu ze ouder was, nog steeds niet echt veranderd. Het was ondertussen alweer een tijdje geleden dat ze een goede prank uit had gehaald, maar gelukkig was ze afdelingshoofd van een afdeling vol toekomstige pranksters. De meeste Griffoendors hielden wel van een beetje kattenkwaad, zeker als ze het konden doen zonder dat er strafwerk boven hun hoofd hing en dus had June een deel van haar afdeling opgetrommeld en vroegtijdig het kasteel in gesmokkeld om de leerlingenkamer van Zwadderich -en als ze tijd over hadden nog wat meer plekken in school- van een geweldig welkomstcadeau te voorzien. Namelijk: een prachtige make-over. En nu ze hier stond, was het ook wel duidelijk hoe erg dat eigenlijk nodig was. De leerlingenkamer van Zwadderich was werkelijk waar nogal grauw en die zetel daar in de hoek, die zou er veel mooier uitzien in een robijnrode kleur, in plaats van dat donkergroen. "Oke Griffoendors, er zijn geen regels. Behalve dan dat deze ruimte er zometeen compleet anders uit moet zien dan nu. Ik verwacht dat jullie er iets moois van maken. Als jullie het goed doen kunnen we hierna misschien nog wel het kantoor van mijn broer onderhanden nemen. Of het schoolhoofd..." Ha. Het beeld in haar hoofd van een kwade Eagle was het nu al gewoon waard. En omdat er verder nog bijna niemand op school was kon hij ook geen leerlingen strafwerk geven. Ja, ze zouden absoluut even langs zijn kantoortje moeten vandaag. Zelf nam ze alvast het goede voorbeeld en toverde een gek frans snorretje op het portret van professor Evergreen dat aan de muur hing. OOC: Open voor alle Griffoendors, medeleraren of vrienden van June die ook wel voor dit plan in zijn en die ze gewoon doodleuk heeft meegenomen haha

Of course not! Of course his father would be perfectly rational, because weren't all fucking Silvershores completely and terribly rational all the time? That's why they started their murder-y and espionage business, that's why they kept having affairs, that's why she was currently standing here, playing the part of his wife while the actual wife was down in the basement! Absolutely fantastic results, all reached because they were just so amazingly rational. Felicia was sick and tired of Eric assuming that the rest of his family was perfect and would never do anything unexpected, so she sullenly accepted the glass and took some too big sips of wine, while steaming over the rest of the conversation. Why couldn't he just look at it from her point of view? Why was her opinion immediately waved away when she brought it up? And why did he refuse to acknowledge that this fight was part of a bigger problem and not one little mishap? "Oh, I'm sorry," she said, with all the sarcasm she could muster, "is having a wife capable of independent thought bothersome to you? Oh, no worries, my dear, how about I only fill my mind with the latest gossip while we wait for our inevitable doom?" She drowned the rest of her glass in one go. "From now on. I'll only think of dresses and shopping and charity balls!"

Voor een moment keek Dax heel verbaasd, lachte vervolgens hardop. "Ah! Touché. Nee, want meisjes vind je niet leuk. Goed punt." Dat was weer een zorg minder. Al vroeg hij zich nog wel af waarom het cliché dan altijd weer was dat dit soort mannen heel vrouwelijk waren. Of dat waren de types die opvielen... Of waar je het makkelijkst iets van kon vinden. Tegen Will zou je vast niet zo snel zeggen dat hij een mietje was. Tegen Dax toch hopelijk ook niet..., maar goed. Tot op heden had hij zelf niet geweten wel eens een man... Dat was overigens niet waar.... Hij trok zijn wenkbrauwen op. "Ik heb wel een keer eerder met een jongen gezoend. Op school. Voor een weddenschap. Maar dat was... Daar voelde ik echt helemaal niets bij. Bij meiden dan nog meer..." Hij lacht half. "Dus dit was gewoon ook nooit zo bij me opgekomen." Dat het nu opeens zijn allerliefste hobby zou worden. "Ja, mensen vinden het krankzinnig en vies en onnatuurlijk en allemaal meer van dat soort onaardige dingen. Maar dat vinden ze vast ook van Merry... En dat zeggen ze ook van snuls...Snullen, weet jij het juiste meervoud? " Dus Will had daarin wel een punt dat men gewoon gemeen was over alles wat afweek van de norm. "Ik vind je wel interessant." Voor 'leuk' of 'verliefd' was het nog iets te snel misschien. Hij lachte naar Will. "Aaaah. Waarom heb ik dit nu weer... Kan je me niet gewoon weer kussen, of zo? Dan hoef ik niet na te denken."

Het leek alsof Rhiannon het niet zozeer over haar kleinzoon wilde hebben als eerder over haar zoon, een onaangename constatering voor Josephine. Ze was een trotse moeder, een liefhebbende moeder en ze kon altijd wel haar best doen om beleefd en enthousiast en gepast over haar zoon te kletsen. Haar best, omdat alles haar momenteel moeite kostte, maar haar jongen was haar leven. Was meer dan haar leven. Haar leven maakte haar momenteel niet gelukkig, haar zoon wel. Hij was meer dan haar bestaan. Keane... ze ging het niet zo prettig vinden te praten over Keane. “Waarom zou ik een andere mening zijn toegedaan?” vroeg ze mild, al voelde ze zich niet per se zo. “Keane heeft besloten in Cadwgan Castle te blijven... hij voelde zich niet in staat om momenteel voor Owen te zorgen... dus de omstandigheden zijn er even niet naar, misschien, maar we zoeken hem op, Owen en ik.” Omdat ze daar niet onderuit kon komen. “En kronkels in een huwelijk... hij was onderweg naar Frankrijk om een vader te kunnen zijn voor zijn andere kind? Binnen zijn andere huwelijk. Met kronkels erin. Mensen kunnen niet op twee plekken tegelijk zijn... of in twee huwelijken. Dacht ik althans altijd.”

Hey! Hij bedoelde het helemaal niet onaardig, maar Will was gewoon groot. Zwaar had Dax geen oordeel over. En dat was erg nadelig als je hard en hoog ging. Niet dat hij de natuurkundige onderbouwing achter deze stelling precies wist, maar hij wist wel dat het toch voordelen had om niet te groot en gespierd te zijn en Will was dat nu eenmaal wel, zeker in vergelijking met tovenaars die over het algemeen toch een minder fysiek actief dagprogramma hadden. "Ja, het gaat al eeuwen goed. Dus dan moeten wij het ook wel kunnen, toch?", lachte Dax. "En als het misgaat... ach, hebben we weer iets te lachen..." Vooral Irwin zou hen waarschijnlijk smakelijk uitlachen als ze het voor elkaar hadden gekregen om een gruwelijk brouwsel te produceren. Maar goed, dit deel van het gesprek was naar de achtergrond verdwenen, net als de rest. Het was nodig dat Will zijn geheugen opfriste. Dax keek hem aan, hield zijn blik vast, wilde niet weten hoe rood zijn wangen waren. Hij wist het gewoon even niet. Hij was in de war. Hij wist niet wat hij moest denken, vinden, zeggen. Het was fijn geweest, geweldig. Misschien was dat hetgeen wat hem juist zo van zijn stuk had gebracht. Anders had hij het kunnen weglachen en dan was het klaar geweest. "Mm, dat is wel attent naar dat hypothetische meisje toe," knikte Dax, trok zijn mondhoek eveneens op. "Eh... Vind je mij leuk?" Vast een stomme vraag, normaal gesproken. Dat je als man meteen dacht dat je homoseksuele vriend meteen voor je viel. Alleen had Will hem gekust. Dus was de vraag wel gerechtvaardigd. Maar voordat Will kans kreeg om antwoord te geven, kuste Dax hem alweer. Wat langer misschien dit keer en met ook wat meer durf. De jongen keek hem na afloop verontschuldigend aan. "Sorry... wilde even kijken of het gevoel erbij hetzelfde bleef..."