Leaderboard

@Edith Chadwick Origin: English Meaning: Prosperous in battle/war Derived from the Old English Ēadgyđ. Eadgyth is a compound name composed of the elements ēad (prosperity, fortune) and gyđ, gyth (war, strife, battle).

12 mei 1839 - Daniels huis i guess?? CW: Mentions over dood etc <3 Hun dochter was dood. Het was een aparte situatie om mee om te gaan, niet in de minste plaats omdat Aria altijd een lastige relatie met de dood had gehad en nooit rouwen als een deel van sterfte gezien had. Was dit op een ander moment gebeurd dan had ze dat misschien moeten leren. Maar de reden dat ze van Daniella gehouden had was altijd omdat deze Daniels kind was geweest, nu ze haar broer vaker zag en haar dochter lang geleden verstoten had was er gewoon geen reden om rouwig te zijn. Daniel was de enige persoon waar ze ooit van had leren houden puur om de persoon die hij was. Misschien was Daniella' s overlijden vooral een excuus om zonder dat te hoeven uitspreken weer toenadering te zoeken. Je had immers best een goed beginnend gespreksonderwerp als je kind was overleden. Daarom dat ze toch weer hier ge-eindigt was. Bij hem. "Het is ergens wel frustrerend, niet waar? Dat ze het zo kort volgehouden heeft, dat terwijl alle problemen bij haar zijn begonnen , ze schonk hem nog wat van de meegebrachte wijn in en glimlachte cynisch over de rand van haar eigen glas.

Zijn oudste was dood. Muerta. De pijp uit. Tja. Daniel had nooit veel tijd gehad met Daniella, had haar altijd enigszins gezien als een manier om Aria te kloten, om een reactie aan haar te ontlokken, maar Aria’s andere kinderen waren duidelijk een betere manier. Daniella was… op een vreemde manier altijd losgekoppeld van hen geweest, te zeer de catalysator voor al wat er misgelopen was tussen hen twee om haar te zien als iemand, als hun dochter, een kind om voor te zorgen. En ja, hij had haar achttien jaar lang niet gezien – dat speelde mee. Een kind leren kennen dat allang volgroeid was, was slechts een resultaat zien waar je niets meer mee te maken had. En nu was ze dood. Hij had het begin, het midden en het einde van het verhaal gemist. Ergens vond hij dat erger dan het algehele feit dat hij op haar begrafenis aanwezig moest zijn. “Zit er in deze wijn ook veritaserum?” informeerde hij luchtig, alvast een slok nemend van de wijn zonder op antwoord te wachten. Ah, goede tijden. Slechte tijden waren de beste momenten om de fijnere indachtig te zijn. Hij haalde zijn schouders op toen Aria haar gedachte uitsprak. Was dat frustrerend? ’t Was maar kind, ze was alle moeite nooit echt waard geweest. Ze was Claire niet. “Tja… Hadden we echt iets anders verwacht? Ze was altijd zo… impulsief.” Hm. Zowel Aria als hij hadden hun impulsieve kantjes – en toch, geen van hen had het zodanig laten overheersen als Daniella dat immer had gedaan. “Mis je haar?”

We were both created in chaos. Mensen zullen vast graag willen denken dat je een ongelukkige jeugd had. Mensen willen altijd een tragisch achtergrondverhaal voor de ‘slechte’ mensen onder ons. Willen de menselijkheid vinden in die tragedie. Want dat is altijd makkelijker dan gewoon accepteren dat je zowel menselijk als een slecht persoon kon zijn. Dat je geen tragiek nodig had om keer op een keer de egoïstische keuzes te maken. Dat waar monsters soms gemaakt worden, je ook gewoon kon kiezen om slecht te zijn. Of zo zag je het graag. Want je wilde altijd een keus hebben. Altijd de zelfbeschikking behouden, in welke situatie dan ook. Het meest tragisch aan je was dat je menselijk was.

And were we collided Maar uiteindelijk was van hem houden niet hetzelfde als sterven. En dit had je je misschien bedacht, als je daar te tijd voor had gehad, als je niet simpelweg bezig was met overleven. Met vechten voor dat laatste beetje adem, terwijl zijn hand harder en harder tegen je longen duwde en je niet zeker wist of het gebrek aan zuurstof, of de vlammen die steeds verder omhoog kropen meer branden. Uiteindelijk was sterven gewoon sterven. Niet meer en niets minder. Darling i loved you.

And i was like war Je kon nog wel strijden, kon het nog wel proberen. En deed dat ook keer op keer, op een gegeven moment was het niet bewust meer. Op een gegeven moment was het gewoon een feit dat je de eeuwige strijd niet meer uit je lichaam kon krijgen. En zolang je niet zonder hem kon, zolang kon je in elk geval zoveel mogelijk van hem mee jou afgrond in trekken, Misschien dat het kleine stukje vrijheid dat je verloren was daar op je lag te wachten.

De enige die je niet kon tellen was hij. Want je kon niet zonder hem, dat terwijl hij je meer had aangedaan dan wie dan ook. Hij had je sterfelijk gemaakt. En ineens was het nooit meer in balans te brengen.

Of het nou de verloofde was die eigenlijk de zus was. Maar je was zo bang geweest dat ze je levenslijn ging stelen dat je het zekere voor het onzekere genomen had. Of het nou de vrouw was die jou bijna vermoord had. (Al had je lang nog na kunnen genieten van die specifieke substantie aan je handen laten kleven) Misschien had je de beste vriendin die je autonomie gestolen had niet vermoord. Maar je verklaring had gezorgd dat haar vrijheid verdween en was je soms vergeten dat dat hetzelfde was als sterven? Uiteindelijk was ze ook dood. Dus je kon die ook op je scorebord pennen.

En het maakte niet uit wie je daarna vermoordde. Wiens bloed je gebruikte om je hoger, machtiger en gelukkiger dan ooit te voelen.

You were like death Verliefd worden voelde als sterven. Want ineens was je kwetsbaarder dan ooit. Ineens hing jou bestaan in een gradatie af van de ander. De liefde kwam en nam een stukje vrijheid mee. Niet compleet vrij zijn was hetzelfde als doodgaan.

Niets wat je zo licht in je hoofd maakte als de geur en het zien van bloed waar een score werd rechtgezet. Daar kon geen verdovend middel waar je later, vrijwillig of onvrijwillig, verslaafd aan zou raken tegenop

Dat kon door de haak van de kleerhanger met een precisie, die indrukwekkend was, gezien de manie, waar je in verkeerde, langs de juiste plekken je lichaam in te duwen en te blijven duwen. Zelfs als het pijn deed, zelfs als je niet meer door kon gaan, zelfs als je bloed zag. Zeker als je bloed zag.

Dat kon met de martelspreuk die je afvoerde op het klasgenootje dat je niet kon uitstaan. Omdat ze niet gestorven was toen je haar wurgde op de vloer tijdens het schoolfeest. Omdat ze nu een herinnering was aan alles wat je niet kon, aan de goddeloosheid van je bestaan. En met goddeloosheid bedoelde je het feit dat je zelf God niet was.

Dus, je moest alles kapot maken wat je daaraan deed herinneren.

We were both created to destroy. School was anders. Op school was het speelveld moeilijker. Op school waren er mensen die hetzelfde, soms zelfs beter waren dan jij. Werd je zo nu en dan herinnert aan hoe kwetsbaar je was.

Maar dat was makkelijk te vergeten. Zeker als kind. Toen was er nog niemand die je fantasie wilde doorprikken. Toen had je een moeder die liever je vriendin dan je moeder wilde zijn, omdat je haar zoveel deed denken aan de broer die ze miste. Toen kwam je in je jeugd met alles weg, omdat je moeder magisch was en het oploste, elke keer dat je de ruiten van de buren ingooide. Het oploste, als je een ander kind aan hun haren door de brandnetels trok, omdat ze je dwongen mee te doen met een spel wat niet de jouwe was. En met vechten won je ook altijd, want jij kon je magisch helen.

Naast dat Charlotte niet goed was in het woord 'Nee' horen was ze niet goed in luisteren, niet naar opdrachten in elk geval (naar verhalen luisteren was ze heel goed! Zo goed dat ze haar ouders altijd probeerde te dwingen er 'nog eeeeentje extra voor te lezen. Dat werkte beter bij haar vader dan haar moeder trouwens). Ze was wel goed in lief lachen en ja knikken, dus dat deed ze maar braaf toen Hailey zei dat ze in de buurt moest blijven en de toverstok over vijf minuten terug moest geven. Charlotte wist niet hoelang vijf minuten precies was,maar vijf was maar een hand vol vingers dus vast niet lang. Ze was er nu al ontevreden mee. Dus toen ze de staf in haar handen had trok ze snel een sprintje naar de aan de andere kant van het lokaal, vrolijk rondzwaaiend met de staf. Ze kon nog niet echt toveren, maar haar magie was wel allang aanwezig dus terwijl ze rende schoten er kleine rode vonken uit de toverstok alle kanten op. Charlotte moest vooral heel hard lachen erom.

Piaras was niet echt van plan geweest om een verfbom te maken, zelfs hij was realistisch genoeg om te weten dat je met behulp van een paar bommen moeilijk in staat zou zijn om secuur genoeg te werken om een portret te schilderen, maar al hield hij heel erg van Ella en was hij echt van plan om nog verder te werken aan het portret, als professor Johnson tegen je zei 'we gaan verfbommen maken', dan kon Piaras moeilijk nee tegen haar zeggen. En hij wilde dat niet eens. Genoeg tijd nog om Ella te schilderen, niet waar? "Ja, lijkt me geweldig!" glunderde hij dus naar professor Johnson. "Wat hebben we daarvoor nodig?" Verf, natuurlijk, maar daar was meer dan genoeg van. En wat deed je verder nog in bommen... Iets om het te laten exploderen! Hij wierp een blik om zich heen toen professor Johnson afgeleid was door de leerlinge die haar toverstok niet aan Charlotte wilde geven, op zoek naar iets dat ontplofte. Oh, daar, een pak knalpokerkaarten! Enthousiast greep hij die vast en, omdat het Piaras was, gooide hij ze direct in de pot met verf.

Het werd niet aangeraden om twee rumbonen te eten. Oeps. Nouja, zo erg kon het niet zijn toch? Valentina voelde zich nog prima. Echt waar. De wereld draaide nog niet, de letters op het bord stonden niet dubbel. Ze was ook nog niet opgestaan van haar stoel, maar Valentina wist heel zeker dat dat niks uitmaakte. Als je dronken was zou je dat altijd toch wel moeten voelen? Dacht ze tenminste. Natuurlijk had ze wel eens met wat van haar vrienden stiekem een aantal boterbiertjes zitten drinken in een verborgen hoekje van de leerlingenkamer, maar dat was het ook wel. Echt dronken was ze nog nooit geweest. Op dat moment trok Andrea echter opeens haar toverstok en dus was het tijd om op te staan en een duel aan te gaan. Want als een Zwadderaar haar uitdaagde, zei Valentina als echte Griffoendor natuurlijk geen nee. Het meisje greep haar toverstok vast en sprong overeind van haar stoel. "En garde!" riep ze, haar eigenlijke spreukenkennis nog even ver weg gezakt. Vervolgens was het de bedoeling dat ze een stap naar voren zette, maar het bleek dat lopen toch wel een stuk moeilijker was ineens. Of de zwaartekracht was plotseling tien keer zo sterk geworden, je wist het niet. In ieder geval was de conclusie dat ze bijna gelijk over haar eigen voeten heen struikelde en richting de grond tuimelde. Nee, het eten van twee rumbonen was inderdaad niet echt aan te raden.

11 oktober 1839 Laurelle was al eventjes niet meer op Zweinstein geweest sinds haar zwierig ontslag, maar vanavond stond ze er weer, in al haar pracht en praal. Het was een reünieavond voor het oud-personeel, maar als vanzelfsprekend was het huidige personeel om het hoekje komen loeren. Het was vreemd, ergens, om iedereen terug te zien. Eens had ze met ze allemaal (of toch een groot deel) praktisch samengewoond, en nu was ze weer terug, was iedereen weer terug, in de exacte cadans van getater en gelach over nada, een nietszeggend spel om niets te zeggen en tegelijkertijd je hele levensverhaal tentoon te stellen. Met een knipoog weliswaar. Geen eerlijkheid zonder kwinkslag – straks dachten ze nog dat je het meenden. Ze morste bijna toen ze met haar karakteristieke flair haar glas wijn van de gelegenheidstoog griste, maar ach, dat hoorde er zowat bij. Nu ja. Dat vertelde ze zichzelf in ieder geval graag. Ergens vroeg ze zich af waar de nieuwe geschiedenisleerkracht was, al was het maar om hem of haar uit te foeteren om zijn of haar ongetwijfeld inferieure lesmethoden, of de nieuwe directie haar daarin nu gelijk zou geven of niet, en om eender welke geschiedkundige fout die ze in zijn verhaal zou kunnen ontdekken, in de volle aanname dat ze elke vakidioot zo ver zou krijgen om een enigszins incoherent relaas te doen over hun geliefde lesmateriaal. Laurelle was zelf nooit een vakidioot geweest. Dat was vast geen factor geweest in het eenvoudige feit dat het bestuur van Zweinstein haar liever kwijt dan rijk was geweest. Ze lachte halfslachtig naar een van de oudere leerkrachten die ergens aan de beginjaren van Zweinstein lesgegeven had en daarmee háár (oh, goede tijden! Ja, indertijd had ze nog een door puberhormonen aangedreven verliefdheid op de beste man, maar goed, laten we aannemen dat hij dat nooit doorgehad had en hij haar liefst van al ook niet meer herkende), maar richtte haar aandacht liever op iemand anders, iemand dichter bij haar in de buurt en met wie ze nog lesgegeven had. “Oh, het is zo lang geleden!” riep ze enthousiast uit. “Wat doe je nu je verlost bent van Zweinstein?” Ze lachte erbij, om aan te tonen dat ze deze school heus niet haatte. Iets te uitbundig, echter, waardoor het glas rode wijn glad uit haar hand gleed. Hoffelijk genoeg opgevangen door de rug van een ander. Oepsie. OOC: Open voor al het Zweinsteinpersoneel, verleden en heden! <3

Rory had nogal geluk dat Valentina het niet zo erg leek te vinden dat er nu wat nieuwe, ongewilde versieringen op haar jurk waren gekomen. Leek er dus op dat de rivaliteit tegenover Zwadderich belangrijker was dan een jurk, wat goed uitkwam voor Rory. Het was eenmaal niet alsof hij het geld of tot enige middelen beschikte om voor een nieuwe jurk te kunnen zorgen. Het was trouwens ook mooi dat Valentina het een leuk idee vond van de leeuw, maar dat ze het niet kon tekenen was wel jammer. "Zou er iemand zijn die een leeuw kan schilderen?" Of zaten de artistieke leerlingen allemaal niet in Griffoendor? Nou, ze zaten zeker niet in Zwadderich, als Rory zo de leerlingenkamer zag. "Misschien dat kleine meisje?" stelde hij voor, terwijl hij aan de kant sprong om de rode vonken van het rondzoevende meisje te ontwijken. Maar toen had Valentina ook een best wel goed idee, om alles op het plafond te krijgen, net zoals in Australië. Het was nou net zo dat hij niet wist wat, waar of wie een Australië was. "Is Australië een tovenaarsdorp ofzo? Net als Zweinsveld?" Dat leek hem wel het meest logische, dat het een stad was waar alles omgekeerd was. Dat was niet eens zo heel gek als je erover nadacht, want om eerlijk te zijn was de tovenaarswereld zo raar dat het nog best zou kunnen ook. "Ik denk dat alleen degenen die uit Australië komen er dan geen last van hebben dus ik denk dat de meesten het niet leuk gaan vinden," zei Rory, terwijl hij hard nadacht. Wat als er wel heel veel Zwadderaars uit Australië kwamen?

Volgens mij is het alweer langer dan een jaar geleden, dus tijd voor een pauze! Als jullie dat willen. Voor degenen die toen niet actief waren: in het verleden hebben we wel eens een pauze voor de tijdsverloop gedaan, als over het algemeen mensen heel veel achterlopen met hun plots en een halve paniekaanval krijgen als ze weer de mededeling op zien duiken over dat het alweer de volgende maand is. Deze pauze betekent enkel dat de IC tijd een tijdje stil staat, het betekent niet dat je in alleen maar oude topics mag posten of geen topics mag openen die zich later afspelen, dat mag altijd! Het is alleen vooral bedoelt voor dat mensen die achterlopen wat in kunnen halen. Maar dan moet er natuurlijk wel animo zijn, vandaar deze poll! Die ik heus niet alleen open omdat ik houd van polls. De deadline is trouwens tot en met 16 maart 2020. En mocht er een gelijke stand zijn tussen de maanden waarvoor we kiezen, dan is het handiger om de grootste aantal te pakken.

Verweer tegen de Zwarte Kunsten was niet eens Andrea's favoriete vak. Het was wel leuk om andere mensen te vervloeken en het kon zeker wel een keer van pas komen om wat handige spreuken te kennen, maar over het algemeen lag het aan de docent of Andrea het wel leuk vond. Professor Dickson vond ze nogal kut omdat hij haar strafwerk had gegeven over het feit dat ze probeerde schoolhoofd te worden. Er waren niet eens regels dat ze zich niet op zou mogen geven, dus het was volledig oneerlijk dat ze daarvoor gestraft werd (legaliteitsbeginsel Dickson, legaliteitsbeginsel D<). Maar Professor Johnson vond ze aan de andere kant wel een leuke docent, omdat die nooit erg traditioneel was met het geven van zijn lessen. Dus toen ze netjes op tijd in het klaslokaal zat en professor Dickson de les van vandaag niet ging geven, veranderde de chagrijnige blik van Andrea naar een iets vrolijkere blik. Het was nog wel vervelend dat ze vijftien minuten van tevoren al in het lokaal was, maar het was ook weer niet dat ze een kwartier had gewacht om les van Dickson te krijgen. De opdracht, dronken spreuken oefenen, was niet alleen maar interessant, maar potentieel ook wel nuttig. Andrea kon feesten wel waarderen en als ze zichzelf goed kende, zou ze zeker wel eens in een duel komen als ze met iemand ruzie zou krijgen. Maar Ella moest weer zo nodig roet in het eten proberen te gooien. "Je durft gewoon niet, Ella!" riep Andrea, terwijl zij demonstratief de boon in haar mond deed. Meteen voelde ze de effecten ervan en eigenlijk voelde het wel goed zo en had ze gewoon zin om even lekker een duel te gaan doen en die vooral te gaan winnen, dus pakte Andrea haar toverstok, wees naar iemand die toevallig in de buurt zat en riep: "Jij! Maak je klaar voor een duel! Hier en nu!"

Daniel had een moeilijke relatie met het concept van bezoek. Aan de ene kant vond hij het fijn; Daniel had altijd graag mensen om zich heen, alsof hij niet bestond als hij niet gezien werd, er niet toe deed als hij niet gehoord werd – maar aan de andere kant durfde hij het weleens vervelend te vinden als mensen onaangekondigd hun smoel lieten zien, net alsof hij erom gevraagd had. Oh, ja, het was altijd fijn als mensen naar hem vroegen, wat ditmaal expliciet was gebeurd, maar kom op, hij had het druk genoeg om niet iedereen op elk moment te kunnen ontvangen. Dikwijls liet hij het dan ook over aan Camilla – ja, wat, het was toch een beetje haar taak, niet? – maar zoals gewoonlijk (oh, wat had hij een hekel aan zijn eigen voorspelbaarheid! Het maakte dat hij alles plat wilde branden, opnieuw beginnen, zichzelf heruitvinden in de as van een ander – maar ergens, ergens, ergens was ook die neiging zodanig typisch dat het meer mensen verbazen zou als hij braaf op zijn plaats bleef) won zijn nieuwsgierigheid het van zijn agenda. En dus, dus, dus verscheen Daniel uiteindelijk toch, hoewel hij het aanvankelijk niet meteen van plan was geweest. De ontvangstkamer was er een die hij nauwelijks betrad, al kon hij geen concrete reden waarom geven, dus elke keer als hij er kwam, was het maar beter de moeite waard. Hij kon niet zeggen of dat het was – maar interessant was het wel. Een kleine reünie bijeen: Rhiann, Camilla, hij, met als ongepaste gasten twee baby’s in de armen van beide vrouwen. Hm. Met enig gevoel voor flair zette hij zichzelf op de zetel, het dichtst bij de dubbele deuren. “Rhiann”, zei hij, niet in staat enige verwondering uit zijn stem te verbannen. “Wat brengt jóú hier?” Zijn ogen zwierven naar de baby in haar armen, de rode plukjes haar die onder het mutsje uitstaken, en hij fronste bij het zicht. Een plus een was geen ingewikkeld rekensommetje, maar het waarom was een lastiger vraagstuk. En belangrijker nog: waarom híér? Hij liet zijn ogen naar zijn vrouw schieten, kon de kilte haast niet níét zien, besloot vervolgens om het straal te negeren en haar met een eenvoudig gebaar naast zich te vragen.

4 februari 1839 The spoiled Princess, Londen Rhiann, Je weet dat ik niet zomaar zou schrijven tenzij het belangrijk is, maar bepaald nieuws is mij ter ore gekomen, dat mijn hart gebroken heeft. Ik kan me niet voorstellen hoe jij je moet voelen. Ik hoop dat het, ondanks alles, goed gaat met jou en G. en dat jullie veilig zijn. Als je op wat voor manier dan ook de mogelijkheid hebt om hier iets over aan me door te geven, doe dit alsjeblieft. Ik denk aan jullie. Liefs, E.

“Nee” sprak Rhiann scherp – té scherp, té hard, té vlug… en met een duidelijke ondertoon die voor iemand die haar goed kende de paniekerigheid van haar situatie zou onthullen. Rhiann was immer iemand geweest wie het doorgaans goed lukte haar emoties achter een masker te verhullen, maar lang ongebruik en de plotselinge en constante spanningsboog maakten dat nu ook haar reserves begonnen op te raken. Zeker nu ze hier zat, met niet eens een kopje in handen om zich af te leiden, met het slome getik-tok-tik-tok als enige geluidsbron van de klok boven de haard en met niemand anders dan Camilla om deze tijd mee door te komen – die haar klaarblijkelijk niets dan weg wilde hebben. Rhiann stond op, liep weer naar het raam, wierp een blik op de haard en draaide vervolgens weer terug naar de bank maar ging niet zitten. Het leek rustig op straat. Dat was een goed teken – waarschijnlijk. Tenzij het té rustig was. Ze durfde niet nog een blik op de situatie buiten te werpen, maar vroeg zich plotseling wel af wat Camilla zou doen als haar vader hier plotseling naar binnen zou walsen. Nooit meer een enige Cadwgan binnenlaten, waarschijnlijk. “Dat… zal niet gaan” sprak Rhiann uiteindelijk, alsof ze Camilla’s opmerking vergeten was. Griffith woelde onrustig heen en weer door haar plotselinge bewegingen en met een hand aaide ze afwezig over zijn ruggetje. Haar andere was onzichtbaar tot een vuist geklemd, verborgen in de plooien van haar jurk, waarbij haar lange nagels zich een weg in haar handpalm boorden. Waarschijnlijk viel het allemaal wel mee. Waarschijnlijk had haar vader niet eens door dat ze weg was. Waarschijnlijk was deze ene minuut, of de volgende, of degene daarna, van geen enkel belang. Het probleem was dat ze het met geen mogelijkheid kon weten en zich in geen mogelijkheid kon verweren als ze daartoe gedwongen zou worden. Camilla als levend schild gebruiken was waarschijnlijk haar beste optie. Haar vader zou het wellicht niet aandurven om de echtgenote van Daniel iets aan te doen… al zou ze om dat voor elkaar te krijgen waarschijnlijk Camilla’s staf moeten afpakken – en alleen al Camilla was immer een geduchte tegenstander geweest; en zonder toverstok toch nagenoeg een onmogelijke. Desalniettemin bewoog ze zich iets dichter naar de vrouw toe, onder de pretentie haar grijze ogen gericht te houden op een van de schilderijen aan de muur. Het was beter om een doel te hebben, om iets te doen, dan doelloos en zonder thee of iets sterkers voor zich uit te staren. Ze zocht naar iets om te zeggen over het schilderij, al was kunst nu wel het laatste waar ze zich mee bezig wilde houden. “Wanneer heeft u dit aangekocht?” wist ze uiteindelijk uit haar strot te krijgen, op een ietwat schrille toon die ergens in Camilla’s boeken hopelijk nog wel voor enigszins belangstellend kon doorgaan. “Het is een Frans werk, niet?”

CW: Moord 3 april 1839 - 's avonds na dit topic - Eric en Vasilisa's huis Valentine was er goed in de schuld in andermans schoenen te schuiven. Zijn chaotische thuissituatie, nu half in brand, was vanwege Daniella, en daarvoor vanwege zijn vader, zijn moeder, zijn zus. Het was Daniella en Fletcher die telkens een probleem veroorzaakten met zijn bedrijven. En het was Daniella, en daarna Eric, die de relatie die hij met Daniella had steeds verpestte. Alles was helemaal uit de hand gelopen, tot hij zijn handen gebruikt had om Daniella's keel dicht te knijpen, en niets daarvan was gebeurd als anderen hem niet tot het uiterste gedreven hadden. Natuurlijk waren onderhand de meeste van de schuldigen wel dood, maar Eric leefde nog. Eric die hem destijds had gemarteld, Eric die hem ertoe gedreven had om Daniella onder controle te krijgen, Eric die een rustig leven leidde in Zweinsveld, met zijn vrouw en kinderen. Een leven wat hij van Valentine had afgenomen. Hij hield zijn toverstok verborgen terwijl hij op de deur stompte, maar zodra die open werd gedaan door een nietsvermoedende huiself, stormde Valentine erlangs, ondanks de zachte protesten van de huiself. Toen de huiself voor hem verscheen om hem te vertellen dat hij echt moest wachten, zwaaide Valentine woest met zijn toverstok, waardoor de huiself tegen de muur klapte en daar in een zielig hoopje bleef liggen, terwijl Valentine doorstoof naar de woonkamer. "Blijf zitten," gromde hij ten eerste naar Vasilisa, die opkeek van de bank van het boek dat openlag in haar handen. Ze trok een enkele wenkbrauw op, maar volgde verder zijn commentaar. "Waar is ie?" eiste hij. "Je kunt misschien beter niet je rug naar de deur gedraaid houden," was Lissa's kille commentaar. "Mijn man zal je geschreeuw wel gehoord hebben, dus hij komt er zo aan, maar als je gehoord wilt worden, zal het vast wel fijn zijn als je niet direct door een spreuk in je rug geraakt wordt." Hij staarde haar even verdacht aan, maar bewoog vervolgens alsnog naar een hoek in de kamer waar hij zowel zicht had op de deur als zijn toverstok op Vasilisa gericht kon houden. Privé!

Daniella was inderdaad impulsief geweest, Aria vroeg ze onwillig af of ze daar iets aan had kunnen veranderen. Het was niet alsof ze haar dochter miste, ze had allang geleden afstand genomen toen Daniella niet meer aan de criteria voldeed die ze nodig had om van belang te zijn, had daarna twee prachtige nieuwe kinderen een tweede kans gekregen. Maar juist om die kinderen vroeg ze het zich af, Aria zou nooit hardop toegeven dat ze een slechte moeder was geweest (je zwaktes toegeven had geen nut in deze wereld), maar ze wist heus wel dat ze wat steken had laten liggen bij haar oudste. Hopelijk lag de incompetentie deels daaraan, want dat betekende dat ze controle had over hoe haar nieuwe kinderen zouden eindigen. En geloof me, ze zou zeker de touwtjes deze keer strakker aanhouden. "Nee, moet dat?, antwoordde ze eigenlijk zowel op de vraag over de wijn als de vraag over het gemis. Misschien hoorde het wel zo, ze kon zich Rhiann nog goed herinneren, misschien moest je de mensen waarmee je banden had missen als ze er niet meer waren, zelfs als je die banden allang had afgekapt, maar ze kon het gewoon niet. Ze wist niet hoe ze zich moest verhouden tegenover de dood met iets anders dan ..frustratie en minachting. Dat lag vast niet alleen aan het feit dat het om Daniella ging. "Zou ze het beter gedaan hebben als we haar echt hadden opgevoed?", daar bedoelde ze mee als zij haar best had gedaan en Daniel aanwezig had kunnen zijn in haar leven.

Hij behoort aan mij toe was daadwerkelijk het meest onzinnige antwoord dat Rhiann had kunnen geven en ook het meest nutteloze voor Camilla. Ja, op zich zou ze in staat moeten zijn om de haarkleur van Daniel en die van Rhiann op te tellen en dan tot de conclusie te komen dat die van het kind in Rhianns armen, rood was zo'n lelijke kleur, er niet uit zou kunnen komen, maar dan zou ze toe moeten staan zich Daniel en Rhiann naast elkaar in te beelden en dat kon ze daadwerkelijk niet aan. Het enige wat ze wilde was Rhiann zo snel mogelijk naar buiten werken, weg van haar, weg van haar gezin, weg van Daniel en nee, dan bood ze de dame geen thee aan. Thee moest namelijk opgedronken worden. Zo vervelend. "Oh?" was Camilla's kille antwoord. Ja, ja, natuurlijk zou het Rhiann spijten. Niet genoeg om niet te zijn gekomen, blijkbaar, anders had Camilla gewoon op dit tijdstip Cecily naar bed kunnen brengen. Of haar in ieder geval overdragen aan een huiself om Cecily naar bed te brengen, dat was zo'n beetje hetzelfde principe voor iemand van hun stand. Nee, haar stand, want Rhiann had destijds een gok genomen, dezelfde gok als Camilla, maar waar hij voor haar goed was geëindigd, was het voor Rhiann allemaal uit elkaar gespat. Kon ze daar niet blijven? Waar ze zich de laatste tijd dan ook had bevonden, ver uit de buurt van iemand die er toe deed? "Mijn man komt wanneer hij komt." Ze besloot eindelijk haar gestaar richting Rhiann te verbreken, het leek er niet op dat ze daardoor eerder zou vertrekken, en wierp een enkele blik op de dochter in haar armen. Veel knapper dan dat kind, voor zover Camilla kon zien. "Maar u zou altijd nog morgen, op een redelijker tijdstip, terug kunnen keren."

Emmanuelle had hele slechte nacht gehad, want Julia en Daniel waren super onrustig vannacht. Ze had vanochtend heel goeie ontbijt gehad met haar gezin en ze had hun kinderen aan Logan gegeven, want ze had bijna geen tijd om de kinderen naar de opvang te brengen en dat moest Logan doen. Ze pakte haar tas en ze haast zich naar de vijfde t/m zevende verdieping daar zat de lokaal Verweer tegen de Zwarte Kunsten. Ze kwam netjes op tijd aan bij de lokaal Verweer tegen de Zwarte Kunsten, want het was een van haar leukste vakken op school. Er stond een heel andere professor voorin de lokaal en normale professor zat achter in de lokaal. Hij begon te praten over rumbonnen en toen kwam professor Johnson binnen. Ze stak haar hand op om iets te vragen. 'Professor, ik snap de opdracht van u niet. Wat is de leerdoel van deze opdracht?' vroeg ze aan de professor Johnson.

Hij zag het te laat. Hij zag het wel. Uiteindelijk. Het flakkerende kaarslicht dat haar rode haar in vlammen zette. Haar met bleke sproetjes bedekte gezicht, van de lange winter binnen. Hij zag het toen het al te laat was. Hielp ook niet dat de wereld half voor zijn ogen draaide. Hij wist niet zeker wat hij had gedaan als hij het op tijd had gezien. Hij wílde haar zien, natuurlijk. Het was alles wat hij wilde. Maar hier? Nu? Dit was niet hoe hij hun weerzien had voorgesteld. Hij wilde de tijd nemen, wilde haar rustig (en toch ook: sober) uitleggen wat er was gebeurd – wilde vooral ook te weten komen hoe het allemaal verder was verlopen. Ging het goed met haar? En waar was Griffith? Dit was het verkeerde moment, de verkeerde tijd; al was er natuurlijk niet echt een verkeerde tijd om Evangeline te zien. Maarja, als hij dan een verkeerde tijd moest noemen, dan was dit het wel – in een Club, met Daniella aan zijn zijde en zojuist nog iets te letterlijk in zijn armen. Niet dat die laatste er nou zoveel moeite mee leek te hebben. Zijn (eens) beste vriendin had een glinstering in haar blik die iets te helder glom en die hij te goed kende om te negeren. Keane was overeind gesprongen toen het stel veel te plotseling voor zijn neus stond, een bleke blos op zijn wangen. Voor een moment staarde hij Eva verbluft aan, niet echt registrerende wat er werd gezegd of wat er van hem werd gewacht. Ze was het echt. Ze had wallen onder haar ogen, was voorzien van een ietwat onkarakteristieke doffe blik en rossigere blosjes op haar wangen dan hij normaalgesproken van haar kende, maar ze was hier, ze leefde nog, en afgezien van de nonchalante wijze waarop ze haar haren leek te hebben opgestoken zag ze er… nuja, redelijk oke uit. Dat was, als je haar voorkomen vergeleek met de (voor-)laatste keer dat hij haar had gezien en rekening houdende met het feit dat ze beide keren was opgesloten geweest door zijn grootvader; hetzij met hem in de Kerkers, hetzij met zijn moeder in de toren op het terrein van Cadwgan Castle. Bij nader inzien was dat wellicht geen goed referentiepunt, maar oke. Dat ze leefde was al een plus, toch?? Na een stilte – te lang, er was iets met superlatieven vanavond – staarde hij naar haar uitgestoken hand, voordat hij deze ietwat behoedzaam vastpakte en schudde. Het moment dat zijn huid de hare raakte gleed een tinteling door zijn arm alsof hij een schok kreeg en vlug liet hij haar los. “Enchanté” bracht hij ietwat moeizaam uit omdat hem niet echt iets anders restte, voordat hij Daniella’s blik op hem voelde branden, slikte en zijn rug ietwat rechtte. Dit zag er vast belachelijk uit, maar het vertelde hem wel dat Dani in ieder geval niet aan Evangeline had verteld wie hij was. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar sloot deze weer voordat hij zijn woorden had gekozen. Wat moest hij doen? Hij wilde Eva zeggen wie hij was, wilde het plotseling meer dan iets anders in de wereld – maar wat als ze hem zojuist met Daniella had zien zoenen? Het was een kleine kans, en toch; wat als? De bleke blos veranderde in diep-roze terwijl hij naar adem hapte en een gevoel wat hem redelijk vreemd was, te weten: schaamte, zich langzaam door zijn lichaam verspreidde. Evangeline’s en Josephine’s reputatie, hun levens, waren door hem verpest, en hij zat hier vrij letterlijk te chillen met Daniella. Het was een waarheid die hij in z’n eentje goed kon verdrukken, maar Evangeline’s aanwezigheid duwde hem wel erg hard op de feiten. Zijn beslissing was er dan ook een die slechts in een milliseconde werd genomen, maar waar hij nog lang over zou kunnen nadenken. “Je... je m'appelle Monsieur Paget. Eh. Victor.” Hij boog, al was dat eigenlijk overbodig na het handen schudden. En ondertussen draaide en draaide de wereld…. “Maar ik spreek ook Engels, hoor.” Opgelaten zakte hij weer terug op de bank. Alle moeite die hij had gedaan voor de wisseldrank, om een plan te bedenken…. “Dit is inderdaad… verrassend” sprak Keane ietwat benauwd en met gepijnigde blik richting Daniella, voordat hij zijn blauwe ogen over Eva heen liet glijden, intenser dan de norm was. Wellicht was er nog iets aan te doen… wat als Evangeline hem en Dani zojuist niet samen had gezien? Hij zocht nogmaals naar woorden, maar de vraag kwam er alsnog ietwat ongemakkelijk uit. “Hoe eh… hoe lang bent u hier al?”

Valentine leunde tegen de boom aan, te vermoeid om zichzelf overeind te houden, terwijl hij over Daniella’s woorden nadacht. Ze had gelijk. Daniella had misschien de eerste zet gedaan, maar Eric Silvershore had het hele schaakbord op de grond gegooid en er zijn eigen spel van gemaakt. Sindsdien was Valentine niets anders geweest dan een pion, verplicht om een rol te spelen die hij zichzelf nooit aangemeten zou hebben. Als Eric er niet was geweest, zou hij Daniella dit nooit hebben aangedaan. Als Eric er niet was geweest, was er niets afgebrand. Als Eric er niet was geweest, was hij nu niet alleen geweest.

”Het was niet allemaal mijn schuld,” herinnerde ze hem eraan. Ze keek hem strak in de ogen, langer oogcontact dan dat ze misschien ooit hadden gehad. Daniella was niet echt het type dat lang naar één iets kon staren, wilde altijd iets nieuws zien, maar voor één eindeloze ogenblik zou ze niets anders doen dan recht voor zich uit staren. ”Als hij er niet was geweest, dan was alles anders gelopen. Dan had je de tijd gehad om te plannen, om me op andere manieren te kunnen overtuigen. Maar door hem moest alles zo snel, door hem moest je me tot het uiterste drijven. Is dat eerlijk?”

"Oh, hmm." Evangeline's wangen kleurden een beetje rood en ze wierp nogmaals een blik op de jongen In alle eerlijkheid had Eva al lang niet echt meer op zo'n manier naar andere jongens gekeken. Ze had ook wel andere dingen aan haar hoofd tegenwoordig en het voelde eigenlijk extra vreemd nu ze wist dat Keane overleden was, alsof ze bijna kon voelen hoe hij van boven een beetje gepikeerd naar beneden zou zitten staren. Maar kijken mocht altijd, toch? En het uitzicht was bepaald niet verkeerd nee, dat kon ze vanaf hier ook wel zien. "Hij is best cute. Mooie ogen." Wel jammer dat hij Frans was, want Frans deed haar denken aan Frankrijk en dat deed haar weer denken aan alle roddels over Keane die zich zogenamd in Frankrijk zou bevinden, maar ze drukte de gedachten weg. Niet aan Keane denken nu, niet aan Keane denken. Ze was hier juist om hem even te vergeten. Of ze bij hen wilde komen zitten? Eva had geen idee waarom Daniella dat nou weer zou vragen, maar ze had inderdaad ook niet echt een reden om hier alleen aan de bar te blijven zitten. Misschien was wat afleiding van Daniella en Victor wel precies wat ze nodig had. "Eh, oke?" De woorden waren echter nog maar amper over haar lippen of Daniella begon haar al in de richting van de banken te slepen. "Hi," begroette ze Victor, toen ze voor de bank tot stilstand kwamen. Of hoe zeiden ze dat in Frankrjk? "Bonjour!" Eva stak haar hand naar hem uit en deed haar best om niet meteen haar evenwicht te verliezen. "Je m'appelle Evangeline, maar dat is eigenlijk het enige Frans wat ik ken vrees ik." Een opgelaten glimlachje gleed over haar lippen en ze keek opzij naar Daniella. "Spreekt hij ook Engels?"

“Oh zeker ”, ze staarde in de verte naar Keane die nietsvermoedend verkleed als een of andere Franse dreuzel op de banken zat. “Soms heb je iets nieuws nodig niet waar”. Deze hele situatie was in elk geval nieuw. Ze bestelden meer drankjes, opende voor het gemak meteen een rekening waar Eva ook deel van kon uitmaken, het zag er immers naar uit dat zolang ze de roodharige van drank bleef voorzien ze nog wel even bleef rondhangen en dat was precies want Daniella momenteel wilde. “Hij heet Victor, is Frans volgens mij, maar ik weet het niet zeker”, ze haalde haar schouders op, alsof de jongen op de bank inderdaad niet meer was dan slechts een nieuwe onbekende voor de avond. “Maar goed genoeg vind je ook je ook niet? . Ergens was het ook wel leuk om te weten wat Eva van Keanes nieuwe looks vond. “Kom je bij ons zitten?”, ze knikte naar de banken verderop in het Vip gedeelte. Het was niet of ze iets beters te doen had toch?

En wat een verrassing zou Daniella meenemen van de bar. Dat Eva hier was, was op zich niet zo'n hele grote verassing trouwens, want het meisje spendeerde haar tijd de laatste weken wel vaker op plekken zoals deze. Dat was natuurlijk, als ze zichzelf haar bed uit wist te slepen. Het was bijna te makkelijk om elke dag te blijven liggen en te verzwelgen in de donkere wolken in haar hoofd, maar soms voelde het toch beter om al die gedachten juist helemaal te vergeten door heel veel drankjes naar binnen te genieten. Dat ze zich morgen dan waarschijnlijk nog naarder zou voelen, was iets dat ze nu dan maar even voor lief moest nemen. In ieder geval was haar slaap redelijk droomloos als ze dronken was en als je dromen voornamelijk uit nachtmerries bestonden, was dat ook een voordeel. En nee, ze kon de meeste dingen hier niet echt betalen, dat was waar, maar ze was nog steeds een vrouw. Dus als ze ergens binnen wilde komen, was dat heus niet zo moeilijk en gratis drankjes krijgen evenmin. Al werden ze meestal niet zo prompt in haar handen gestopt zonder dat ze er moeite voor had moeten doen. Eva staarde even verbaasd naar het shotje (welgeteld een paar miliseconden, wat overduidelijk te weinig tijd was als het om een drankje ging dat je werd aangeboden door Daniella Ingram) voor ze het zonder verder na te denken achterover goot. Gratis drank was gratis drank, zelfs als het kwam van meisjes die je niet echt aardig vond. Nou, niet echt aardig was nog een understatment. Daniella en Eva hadden nogal wat geschiedenis en normaal gezien zou Evangeline met een grote boog om haar heen lopen. Maar ja, dat was heldere, verstandige Evangeline. Dit was dronken, gebroken, zelf destructieve Evangeline en net als toen op Keane's bruiloft, leken de twee meisjes dan wel tot elkaar te worden aangetrokken. Dus in plaats van op te staan en weg te lopen, bleef Eva gewoon zitten. "Dankje," knikte ze op het lege shotglaasje. "En ach ja, soms moet je wat nieuws uitproberen he." Eigenlijk had ze niet eens een idee hoe de bar heette waar ze zich momenteel bevond, de enige eis was dat er genoeg gezelligheid en drank was om haar alles te doen vergeten wat ze wilde vergeten en daar voldeden de meeste clubs wel aan. "Jij hebt het ook wel naar je zin met iets nieuws zo te zien." En ze gluurde even over haar schouder richting de onderuitgezakte jongen op de bank waar Daniella's gezicht zojuist nog aan vast leek te zijn geplakt.

Ze wist niet zeker of ze wilde dat hij haar inderdaad liet gaan, ze had hem getest en in theorie was hij geslaagd want het was nu nog steeds een spel, meer dat het zou zijn als ze straks bij het eindpunt van het bord zouden komen. En dat was leuk, maar ook weer niet want Keane was niet de enige die naar meer verlangde na die kus, Aan de andere kant verlangde ze altijd permanent naar meer, dus ze kon het wel hebben. Nog wel. “Twee shotjes gr-”, was ze met een flirterige lach richting de barman begonnen terwijl ze wat over de bar hing om haar evenwicht te bewaren. En toen zag ze ineens in haar ooghoek iets wat dit allemaal nog veel spannender kon maken. Zelfs in haar dronken status wist ze te berekenen dat dit een geweldige kans was. “Drie shotjes graag”, en toen ze die aannam en haar geld op de bar had gegooid tikte ze het meisje niet ver van haar vandaan aan en drukte zonder veel te zeggen het shotje in haar handen. “Wat een verassing om jou hier te zien”, ze slikte de woorden ‘ik wist niet dat je dit soort plekken kon betalen’ in met haar eigen shotje. Dan zou alles straks misschien niet lukken.”Drink op ”, ze knikte naar het glaasje en wenkte ondertussen de bar weer. Ze gingen er wel meer dan drie nodig hebben nu.

Daniella’s aanwezigheid had altijd al een haast verslavende invloed op hem gehad – zoals wel meer mannen dat ervaarden. Teveel was niet goed, gevaarlijk zelfs. Maar een beetje was lastig. Ze was niet de persoon waar hij het meest naar verlangde, die de maanden van eenzaamheid die nog steeds zwaar op hem drukten zo significant zou kunnen verlichten. Maar ze was voor nu, voor de korte termijn, alles wat hij nodig had. Wild verlangen borrelde bij hem naar boven bij haar kus en het liefst had hij haar nu in de waas van het moment meegenomen naar een stil plekje – maar ze bevonden zich in een drukke club en ze liet hem na een veels te kort moment alweer los. Hij moest weer even acclimatiseren terwijl de luide muziek terugkeerde in zijn registratie van alles wat niet met Dani te maken had. “Eh… ja, natuurlijk” sprak hij, terwijl hij even zijn hoofd schudde en zich vervolgens weer loom achterover liet hangen in de comfortabele bank. Hij grijnsde speels. “Als je een beetje opschiet. Verras me maar.”

Ze vond het wel fijn dat hij zo dichtbij was, zelfs met een ander gezicht voelde het vertrouwd. En zelfs als was het echt niet Keane geweest, was het de jongen geweest wiens gezicht hij droeg, dan nog had ze het niet erg gevonden. Want ze was dronken en zweverig en hield van fysiek contact met mensen, nog meer dan normaal als ze dronken was. Dus ze glimlachte en streelde even zachtjes, en sloom want de drank had zeker invloed op haar reactievermogen met haar hand over zijn wang. En toen hij daarna nog steeds naar haar keek trok ze hem wat dichterbij zodat ze hem kon zoenen. Ergens hoopte ze dat ze dat nog eens kon doen zonder wisseldrank, ze was stiekem wel benieuwd of het dan anders was als de persoon hetzelfde was. Maar na heel kort liet ze hem los en zette ze breed lachend een stapje achteruit. “Ik ga ze wel halen en jij, ze hield haar hoofd schuin toen ze hem afwachtend aanstaarde, … blijft hier?” Het was en bleef uiteindelijk een spelletje. En dan moest je elkaar blijven testen anders was de pret eraf.

Hij huiverde, haar vingers koud op zijn huid, een liefdevol gebaar dat tegelijkertijd leeg voelde en hij schudde haar vingers van zich af, alsof hij haar argument van zich af wilde schudden, maar zat er niet ergens een waarheid in? Hoe vaak hadden mensen hem wel niet verteld dat hij niet bij Daniella moest blijven? Zijn moeder was daarmee begonnen, had hem constant geprobeerd bij haar weg te duwen, zonder dat het haar iets anders had opgeleverd dan haar eigen graf, maar toch. Hij had het vreselijk gevonden, die bemoeienis. Zou hun leven anders zijn verlopen als iedereen eruit was gebleven? Als het alleen hem en Daniella was geweest? ”Misschien hadden ze een punt,” vertelde hij haar. Want kijk naar hun leven, kijk hoe het was geëindigd.

Het had nooit echt als Daniella’s thuis gevoeld. Misschien voelde ze zich nooit echt ergens thuis, misschien voelde ze zich niet thuis in gebouwen, maar in momenten. Gebouwen zelf waren te begrenzend, altijd kleiner dan haar hele persoonlijkheid bij elkaar, altijd nietszeggend. Zweinstein was haar thuis niet geweest, de universiteit niet, het kamertje dat ze zo lang geleden had gedeeld, het ouderlijk huis… Gebouwen waren maar een hoopje stenen op elkaar. Kon wel goed branden, overigens. ”Misschien,” zei ze wrang, een glimlach op haar gezicht die scherper was dan haar geliefde messen. ”Maar andere mensen hebben ons ook nooit een kans gegund.” Ze legde haar hand op zijn wang. ”Iedereen is altijd tegen ons geweest.”

Het was zijn huis dat in vlammen opging. De woede die hij in de gang had gehad, zijn vingers die in haar luchtpijp boorden, die voelde hij nog steeds, maar hij negeerde de neiging om naar haar toe te draaien en zijn woede op haar te botvieren. Hij had het al gedaan en het had beter gevoeld, echt, maar… ook niet. Het duurde altijd maar tijdelijk, die opluchting, voor hij zich herinnerde hoe erg zijn leven verpest was. ”Dit is jouw schuld,” siste hij naar haar. ”Alles is jouw schuld!”

Daniella verscheen naast hem in de tuin. Vergeleken met de hitte binnen was het buiten koud en dus sloeg ze haar armen over elkaar heen, terwijl ze naast haar man naar het vuur staarde. Ze had altijd al een voorliefde voor de vlammen gehad, iets primitiefs in haar dat het allerliefste de hele wereld plat zou branden, Prometheus’ eerste aanbidder. Er waren mensen bezig om het vuur te doven, zag ze, anderen om zoveel mogelijk van de spullen te kunnen redden, maar voor haar maakte het niets meer uit. ”Voel je je al beter?” vroeg ze Valentine, sarcastisch. ”Dat was een behoorlijke woedeaanval.” Niet dat ze het zelf beter had gedaan, maar zoals altijd was Daniella uitzonderlijk getalenteerd in het negeren van haar eigen karaktergebreken.

Hoe harder Daniella tegenstribbelde, hoe harder Valentine kneep. Hij had het nog nooit eerder gedaan, zijn fysieke kracht tegen die van haar gebruikt, maar het voelde goed om haar te overmeesteren, om terug te duwen als ze bijna wegglipte, om haar woorden van hem af te laten druipen, want hij was de sterkste hier, hij had de controle, hij had zijn handen om haar nek en er was niets, helemaal niets, wat ze er tegen kon doen. Alleen had hij niet verwacht dat ze op een gegeven moment helemaal slap werd. Plotseling werd ze te zwaar om overeind te houden en hij deed een stap terug, liet zijn trillende armen langs zijn lichaam vallen. "Ben je nou blij?" siste hij naar haar en hij gaf nog een lusteloze schop tegen haar lichaam, voordat het letterlijke vuur aan zijn voeten hem te warm werd, en hij er vandoor verdwijnselde, om buiten in de tuin te eindigen.

"Tot het einde der tijden is wel heel dramatisch , dat duurt misschien nog honderd-een-en-tachtig-jaar", riep ze lachend het eerst grote getal dat ze kon bedenken. "En ik denk niet dat een dreuzel zolang knap blijft", het leek haar zo tragisch om niet magisch te zijn. Tuurlijk, uiteindelijk gingen tovenaars ook wel dood, maar dat kwam meestal niet door ouderdom, ze zou zich zoveel minder onsterfelijk voelen als ze een dreuzel was geweest. Heel even puur content met haar eigen bestaan, met Keane hier naast haar zelfs al leek hij niet op zichzelf, met het feit dat ze magisch waren en wat er ook gebeurde de wereld altijd aan hun voeten zou liggen omdat ze de middelen hadden het naar hun hand te zetten, gewoon even puur tevreden met alles tikte ze haar glas tegen die van haar beste vriend en nam een grote teug. "Nee, ik zou het ook weer niet aankunnen als je tot het einde der tijden niet op jezelf leek", zuchtte ze, "maar los van de looks", want die waren best prima maar in alle eerlijkheid zeker niet beter dan hoe Keane er normaal uitzag. Hoewel... hoe meer ze dronk hoe knapper hij werd, maar dat had meer met haar eigen drank dan wisseldrank te maken. "Besef even dat je in elk geval voor vanavond en eigenlijk voor best een tijd", want mensen dachten dat hij in Frankrijk zat dus niemand verwachte Keane nu ineens terug,"alles kan doen wat je wilt? Niemand die een dreuzel kent, niemand die iets van je verwacht", ze staarde even dromerig voor zich uit, "je hebt met die wisseldrank het recept voor vrijheid gevonden" Omdat ze bijna nerveus werd van haar eigen diepgang, zette ze snel haar nu weer lege glas leg en greep zijn hand vast in een poging hem overeind te trekken. Dus wat ga je met al deze vrijheid doen?", de uitdaging in haar stem verdween een klein beetje door haar dubbele tong "We kunnen beginnen met meer shotjes?"

Ja, hij kende Eva ook wel beter dan te denken dat ze als een trouwe, brave hond op haar kamers zat te wachten tot hij een keer langs zou komen. Maar de waarheid was dat Keane nooit goed was geweest in plannen helemaal alleen maken en uitvoeren. En dit plan, wat hij toch aan Eva had willen vertellen maar waar hij niet aan toe was gekomen, en wat hij helemaal alleen ten uitvoer had moeten leggen – van de razende woede van zijn grootvader die hij enkel had kunnen overwinnen vanuit de dood, tot de vlugge tong die hij nodig had gehad om Aria te overtuigen hem te laten gaan en waarbij wederom zijn leven op het spel had gestaan, om vervolgens wekenlang met een Clubmaat op enkele vierkante meters te zitten – nuja… Het was gewoon veel. Teveel. En natuurlijk wilde hij weten dat Eva veilig was, natuurlijk wilde hij niets anders dan haar in zijn armen nemen en het raadsel verder ontpluizen, bedenken hoe het allemaal weer goed zou komen. Maar het was gewoonweg zo fijn geweest om één avond te nemen waarop alles anders was. Waarin hij, net als vroeger met Dani aan zijn zijde, kon doen alsof al die problemen nu even niet in zijn nek hijgden. Waarin alles om Daniella draaide en niet om hem, gewoonweg omdat Dani altijd alle aandacht naar zich toe zou trekken en er dan nog nauwelijks ruimte zou zijn om aan zijn eigen kwesties te denken. Hij had wellicht wel kunnen weten dat dat teveel was gevraagd. En toch. Wederom met een frons op zijn gezicht hoorde hij aan hoe Evangeline de pub van haar broer begon te promoten. Was dat misschien waarom ze hier was? Zou ze door Ronan zijn ingehuurd? Het klonk wel echt als een verkooppraatje... De beste whisky die hij ooit had geproefd? Het was niet slecht, dat zeker niet, maar... de beste?? Keane wierp nog eens een blik op haar kleding. Ze leek nou ook niet echt per se haar voornaamste jurk te hebben aangetrokken, dus wellicht was ze toch niet echt uit op een goedkope date, maar op eh... geld? Of dat nou zoveel beter was… “Oh, echt?” sprak Keane, iets enthousiaster toen ze vertelde dat ze hier niet ver vandaan woonde. Hm... het zou toch niet zo heel erg lastig moeten zijn om uit te vinden waar. Als hij eenmaal langs zou gaan, dan zou hij maar eens een stevig gesprek met haar hierover moeten hebben – al zou hij dan waarschijnlijk ook moeten vertellen hoe hij aan deze informatie was gekomen. “Momenteel verblijf ik in Uxbridge House” vertrouwde hij Eva toe, de leugen voorzichtig naar zijn hand manoeuvrerend. Mensen waren altijd meer geneigd om dingen over zichzelf te vertellen als een ander dat ook deed. “Is het daar ver vandaan?” Want ja, iedereen wist wel waar het huis van de Pagets zich in Londen bevond, toch? “En, ik…” Maar toen stokte hij. Het moment dat ze het woord ‘Wales’ in haar mond nam brak haar stem een beetje, en de steek die zij wellicht in haar hart voelde, kwam bij hij misschien nog wel harder aan. Een van de dingen die hem met Eva verbond was Wales. De groene heuvels, de donkere meren, de blauwe watervallen… het was hun thuis. En al was het laatste welkom wat hij er had genoten nou niet echt per se een prettige ervaring geweest, toch wist hij plotseling niet zeker of hij dit wel kon. Hij wist niet of hij kon blijven liegen, alleen maar omdat Daniella hem in deze positie had geduwd. Hij wist niet of hij de luchtige gesprekken kon volhouden, als alles hem plotseling deed denken aan de ernst van de situatie. Voor een moment staarde hij Evangeline aan, een twijfelende en ietwat gepijnigde blik op zijn gezicht, voordat hij binnensmonds de Welshe vloek “Coc y gath” tegen niemand in het bijzonder mompelde en toen abrupt opstond. “Mijn excuses” sprak hij wat terughoudend. Plotseling wilde hij niets lievers dan gewoon weer zichzelf zijn, maar dan zou hij toch eerst echt weer helemaal terug moeten naar Cambridge. “Ik heb plotseling bedacht dat ik vanavond toch nog een erg belangrijke afspraak heb! Dus eh.. als ik, eh...” Als Dani nou gewoon even opzij zou gaan, dan kon hij hier weg.

Blablabla onverantwoordelijk. Blabla gevaarlijk. June moest zich inhouden om niet met haar ogen te rollen bij Eagle's woorden. Ze snapte heus wel dat hij als schoolhoofd extra bezorgd moest zijn over het welzijn van de leerlingen, maar je kon ook overdrijven. Ze stonden hier met drie docenten in één klaslokaal, dus er waren echt genoeg verantwoordleijke volwassen mensen aanwezig in het geval er iets mis ging. Nouja, het zou er snel eentje minder zijn... dat wel. "Oh oeps," giechelde June en onschuldig beet ze op haar lip. "Eh, ik geloof dat dat het verkeerde snoepje was." Ze keek naar haar zakje smekkies en naar het lege tafeltje van een leerling die niet meteen zo enthousiast was geweest om mee te doen. "Maar geen zorgen, de rumboon is over maximaal een uur weer helemaal uitgewerkt, niet waar Tris?" June grijnsde naar haar broer, maar het werkelijke entertainment hier was uiteraard een giechelende Eagle, dus ze was al snel weer afgeleid. "Ik wist niet dat je zoveel kon lachen." Eagle leek altijd zo serieus. Dit was vast goed voor hem, haalde die frons een beetje van zijn gezicht. "Is dit hoe licht dronken Eagle is? Wat gebeurt er als ik er nog een drankje in giet? Of twee?" Dat was vast een leuk experiment.

Oh, ja, ze was zwanger. Boe-hoe. Alsof hij dat óóít kon negeren, alsof hij niet elke dag geconfronteerd werd met die kloterige buik van d’r, alsof hij werkelijk kinderen wilde met een rotwijf dat hem niet eens graag kon zien (en waarom? Wáárom?!) – al was het niet alsof ze het maken kon om de kinderen te aborteren, oh, nee, hij wist goed genoeg dat dit dé manier was om haar aan zich te binden… maar dat betekende niet dat hij zich niet frustreerde over de manier waarop het allemaal moest gaan. “Stel je niet aan”, bromde hij haar toe, zich van haar afkerend. Zou dat eenvoudige gebaar haar iets kunnen uitmaken? Nee, he? De kans was klein. Maar dat op zich maakte hem alleen maar bozer. “Zwanger zijn betekent niet dat je zomaar alles kan maken!” Zou ze weten wat voor onzin ze uitkraamde? “Juist,” knikte hij sarcastisch, “ik zal alleen met je ouders gaan eten.” Misschien had hij moeten nadenken over zijn volgende zet, maar ach, zijn impulsieve kant kwam zo graag boven bij Claude. Hij had het al intens verpest, dus nog een beetje erger was niet meteen een probleem. “Welke van de twee zie je het liefst ooit nog terug?” informeerde hij, op een onschuldig toontje. “Dan heb ik wat te doen terwijl jij hier op je lui gat ligt te niksen.”

Hoera, de nieuwe Wie is Wie staat er! Een kleinere versie van de vorige, met alleen de belangrijke functies er nog in. Doe me een plezier en controleer even of je karakters er goed in staan. Aanpassingen kun je hier opgeven!

"Oh ik wil er niet eens te lang aan denken", hij trok even een gezicht en voelde daadwerkelijk een rilling door zijn lijf gaan. Als zijn moeder hier was geweest in de hoogtepunten van hun Zweinstein dagen dan was Zweinstein vast minder een hoogtepunt geweest. Minder een ontsnapping aan alles wat thuis beklemmend was. Tuurlijk, hier waren ook vervelende leraren geweest (sommige iets eh...erger dan anderen) maar het kasteel was groter dan zijn huis in Londen dus het was makkelijker om vrijheid af te dwingen, daar was immers meer ruimte voor. Zijn moeder had dat echter vast allemaal ingeperkt als ze hier toen al was geweest. "Volgens mij heeft ze eens gezegd dat ze huishoudkunde alleen aan arme studenten wilde geven, omdat die met geld bij etiquette al leren hoe ze dienstmeisjes aan moeten sturen", Tristan rolde met zijn ogen. Zijn moeder was naast vreselijk beklemmend ook nog veel te elitair. Het frustreerde hem wel hoor, maar niet genoeg om daar echt iets van te zeggen, daar hij hij toch echt iets teveel unchecked privelege voor. "Ik denk niet dat ze dat mocht doen". Moest er nog bijkomen. Een gesprek over hoe kut hun moeder was , en nog flink wat slokken drank om daar over te kunnen praten verder, waren ze in de kerkers, "Oke", zoekend keek hij rond, (deels zoekend naar evenwicht op dit moment) en ging op de grond zitten. "we...kunnen... een glijbaan van de trap naar de kerkers maken en als we dan de vloer een stuk openbreken water uit het meer gebruiken voor de glijbaan?". Als deze rpg zich niet in de tijd dat juist de switch naar kolen, een grote aanstichter van de huidige klimaat acopolypse, was geweest had ik nu een grap kunnen maken over water recycelen en ecologisch verantwoordelijke keuzes haha. Nu doe ik dat maar zo.