Leaderboard

8 augustus 1837 - Gordon Castle - het kantoor van de Hertog van Richmond Tijdens het huwelijksfeest Er waren een aantal dingen die Evangeline Lennox en Cinderella met elkaar gemeen hadden op dit moment. Als eerste was er natuurlijk de prins die ze aan de haak hadden geslagen. Al was Charlie dan geen echte prins, maar in de echte wereld hoefde je als gewoon meisje niet veel hoger te grijpen dan de zoon van de Hertog en in gedrag deed hij er absoluut niet aan onder. Hij was lief, hij was zorgzaam en hij zeurde nergens over. Zelfs niet over de blikken die ze nu al een aantal keer richting de klok had geworpen. Of misschien had hij ze gewoon niet gezien, of wilde hij ze niet zien, omdat hij niet wilde weten dat Evangeline ook een deadline had, al was die van haar niet om middernacht en bevatte het ook geen pompoenen en glazen muiltjes. "Ik ga even mijn zus zoeken," sprak ze zachtjes. Olivia was er niet meer. Grote menigtes waren niet echt meer haar ding de laatste tijd, maar het voldeed als excuus en dat was alles wat ze nodig had. Genoeg woorden om tijd te winnen, voor een moment zijn aandacht te verliezen en er vandoor te sluipen. Het was precies wat ze zichzelf eigenlijk beloofd had niet meer te doen en voor een moment vroeg ze zich af waarom mensen altijd terug vielen in oude gewoontes. Maar deze keer was anders. Dit had een ander doel. Het was zo leeg in de gangen dat ze haar voetstappen kon horen echoën tegen de hoge muren. Achter haar, door de nog half openstaande deuren richting de balzaal klonk opgewekte muziek van een feest dat nog in volle gang was. Het sierde niet echt om je eigen feest te verlaten, maar met een beetje geluk hoefde niemand het te weten. En ze was niet de enige. Eva klokt het glas whisky dat ze had mee gegrist op de weg naar buiten in één keer achterover en liet het glas achter op een tafeltje in de hal, voor ze de trap nam naar boven. Gordon Castle was groot, maar ze wist precies waar de plek was die hij zo dwingend in haar oor had gefluisterd. Ze hoefde niet te gaan en toch voelde het niet helemaal alsof ze een keus had. Misschien omdat ze het hem ergens ook wel een beetje verschuldigd was, omdat het toch een beetje haar schuld was hoe alles nu verliep. En het had ook niet echt geholpen dat het had geklonken als een soort bevel. Het beviel haar niet echt, die toon waarmee hij deze ontmoeting had voorgesteld -of eerder had afgedwongen- en dat mocht hij op zich best weten ook. "Ik zou suggereren dat we dit beter op een ander tijdstip zouden kunnen doen, maar gezien jij er zo nodig op staat om je eigen feestje te missen," siste Evangeline lichtelijk geïrriteerd toen ze hem eindelijk gevonden had en gefrustreerd de deur van het lege kantoor openduwde om hen voor de zekerheid wat meer privacy te gunnen .Voor een moment stond ze daar even en draaide ongemakkelijk aan de ring om haar vinger, die nog steeds niet helemaal gewenning aanvoelde daar. "Oke luister Keane," ging ze toen verder, deze keer op een veel zachtere toon en ze draaide zich naar hem om. "Het spijt me dat ik het je niet eerder verteld. Ik wilde het wel, maar er was gewoon zo weinig... tijd." OOC: Privé. Dit topic speelt zich af tijdens/iets na The blurred lines between a wedding day a forthcoming marriage and so much more

De eerste verwijzing naar ‘hij’, die uit ‘hij zou ons nooit hebben laten gaan’… dat was uiteraard zijn grootvader. Keane kromp een beetje ineen toen Eva dat zo naar zijn hoofd slingerde, want ook hij had daar heus wel zijn twijfels over. Het probleem was dat het een onzekere factor was – hoewel hij ergens wel moest geloven dat zijn grootvader de moeite zou doen zijn erfgenaam in de Franse heuvels op te sporen en hem in zijn nekvel terug te sleuren naar Cadwgan Castle (laat staan dat hij erover wilde nadenken wat er in dat scenario met Evangeline was gebeurd, als hij zag waar zijn moeder was beland) wilde hij zich toch vastklampen aan de wat als. Want wat als het wel goed was gekomen? Wat als de Graaf hem als verloren had beschouwd, hem had onterfd en ze daar een leven hadden kunnen opbouwen? Wat als ze die kans hadden gehad en ze deze hadden laten lopen? Maar de tweede verwijzing naar ‘hij’, die uit ‘hij was daar toen je wegging’… dat was natuurlijk Charlemagne. En al was het duidelijk een belediging voor zijn zwager, toch wakkerde dit zijn woede alleen maar aan. Want waarom dan, als het ook een willekeurige voorbijganger had kunnen zijn – waarom van al die mensen dan toch de zoon van de Hertog? En weggaan, dat woord impliceerde (nogmaals) dat hij een keuze had gehad, dat hij geheel en vrijwillig Josephine’s trouwring om zijn vinger had geschoven. Keane balde zijn handen tot vuisten en moest zich plotseling heel erg inhouden om zich nu niet om te draaien, iets heel moois en duurs kapot te smijten –gelukkig waren er genoeg objecten die aan voornoemde omschrijving voldeden in deze kamer - en de deur met een klap achter hem dicht te laten vallen. Voordat hij echter de kans kreeg om de werkkamer van de Hertog iets minder netjes achter te laten dan hij deze had gevonden, gilde Eva hem toe dat ze het prima vond om hem nooit meer te zien, omdat ze hem toch niet nodig had. Hij wist niet precies wat het was, maar iets in haar stem klonk onthutst, klonk als zo diep gekwetst dat hij zijn blik ietwat schuldbewust op haar liet hangen. Het probleem was natuurlijk dat ze hem reeds al niet nodig kon hebben – net zoals hij haar niet nodig mocht hebben. Het was alleen maar goed dat ze nu ook nog eens was ontslagen, want hoe minder ze elkaar zagen, hoe beter. Het was stom geweest om het theater te kopen, het was dom geweest om haar tot zijn manager te benoemen en het feit dat ze straks familie zouden zijn hielp dat uiteraard helemaal niet. Maar zijn aandacht werd wat van dat verschrikkelijke nieuws afgeleid door haar gekwetste voorkomen, haar ietwat gebroken stem. “Niet dat het je wat aangaat” snauwde Keane, maar hoewel de boosheid de boventoon voer klonk hij al wat meer gematigd. “Maar als je het over Heaven hebt.. er is niets tussen ons gebeurd.” Een lichte blos steeg naar zijn wangen, terwijl hij zijn blik van Eva aftrok en deze op een harnas in de hoek vestigde. Het was de waarheid, want er was ook niets tussen hen gebeurd. Dat betekende niet dat hij niet met haar had geflirt of haar zoenend richting zijn bed had geleid na zijn feestje toen ze was blijven hangen, maar wel dat er verder niets was gebeurd. Hij vond echter dat hij Eva niet meer informatie verschuldigd was dan dat, dus hield hij wijselijk zijn mond. Keane’s groene ogen gleden in de stilte die volgde richting de deur. Hij zou nu kunnen gaan. Het gesprek was wel over, alles was gezegd. Maar toch bleef hij staan, alsof hij het niet geheel kon hebben op die noot de deur achter hen te sluiten en haar inderdaad nooit meer te zien. Hij wachtte lang; wellicht iets te lang, twijfelend, de vraag wikkend en wegend die op zijn tong brandde – maar uiteindelijk keek hij haar aan met een ietwat koele blik in zijn ogen, al zou iemand die hem goed kende de onzekerheid erin door kunnen zien schemeren. “Haat je.. haat je me echt?”

Nee, nee, nee. Ze wilde het niet horen. Geen verhalen over wat had kunnen zijn. Dat ze ook samen gelukkig hadden kunnen zijn, ergens, ver weg, in een of ander klein Frans dorpje. Dat het ook Keane had kunnen zijn die haar had uitgelachen om haar poging tot het uitspreken van welk Frans woord dan ook. Dat het best goed had kunnen komen. Wild schudde ze met haar hoofd. "Nee, nee, dat is niet waar. Hij zou ons nooit hebben laten gaan." En ze geloofde best in die woorden. Want zelfs in de huidige situatie vond Owain Cadwgan het blijkbaar nodig om haar in de gaten te houden, kon hij het al niet hebben als ze zich iets te lang in Keane's buurt bevond. Zijn obsessieve gedrag was het bewijs dat het ook heel goed fout had kunnen gaan. "Dit gaat helemaal niet om jou," gilde ze geïrriteerd. "Dit gaat om mij. Dit gaat er om dat ik door probeer te gaan met mijn leven en hij... hij was daar toen je weg ging." God, was dat niet ongelofelijk stom om toe te geven, maar was het ergens niet de waarheid? Ze gaf om Charlie, eerlijk waar, maar als hij een ander persoon was geweest met dezelfde acties, zou ze dan niet precies hetzelfde hebben gedaan? Gewoon omdat hij haar kon geven wat ze op dat moment nodig had. Die gedachte maakte haar een beetje misselijk. Evangeline geloofde graag dat ze een beter persoon was dan dat, maar nu begon ze er toch een beetje aan te twijfelen. Aan de andere kant... ze maakte hem gelukkig, toch?. Iedereen zei het, hoe gelukkig ze Charlie maakte. Deed ze dan echt iets verkeerd? Twijfelend beet ze op haar lip en wendde haar blik af. Het voelde bijna belachelijk toen hij haar ontsloeg en ergens had Eva de neiging om te lachen, maar ze kreeg het gewoon niet voor elkaar. Zeker niet na de woorden die volgende. Op een bepaalde manier voelde het hypocriet, want was dit niet precies waar ze om had gewenst? Dat hij zijn commentaar eens voor zichzelf zou houden en zou stoppen met zich bemoeien met haar leven. Dat hij lekker ver uit de buurt bleef, zodat ze haar eigen gang kon gaan. En toch, toen hij dat zo zei, de woorden vlammend over zijn lippen....Verdomme, dit was toch wat ze wilde? Een leven met iemand anders opbouwen, iemand die haar wel alles kon geven -en dan eigenlijk niet eens materieel, al was dat een fijne bijkomende bonus-, die er wel voor haar kon zijn en geen manipulerende familieleden had die haar lastig vielen. Waarom voelde het dan niet goed? Hoezo was het dan net alsof hij voor de zoveelste keer haar hart uit haar borstkas had gerukt, een groot gapend gat vol leegte achterlatend, misschien nog wel groter dan de laatste keer. "Prima!" sneerde ze terug, aan haar toon te horen toch overduidelijk gekwetst. "Ik heb je toch niet nodig." Dat was een leugen en dat wist ze zelf ook wel. Ze had hem nodig in haar leven, of ze dat nou wilde of niet. Waarom had ze anders in godsnaam die baan aan genomen? Omdat er een deel van haar was dat nog altijd graag bij hem in de buurt wilde zijn, dat hem mistte, hun vriendschap, de gesprekken... en ze zo stom was om er aan in te geven. "En als je dan toch bezig bent, kan je meteen je grootvader informeren dat hij weer kan stoppen met zijn bemoeienis in mijn leven. Ben ik daar ook eindelijk vanaf." In ieder geval één voordeel aan deze situatie, dan kon ze zich meteen verlossen van alle Cadwgan's. Behalve dat dit natuurlijk helemaal niet ging werken. Omdat als ze met Charlie trouwde ze alsnog familie zouden worden en gezien de Gordon-Lennoxes dol waren op familiefeesten -Eva kon het ze niet echt verwijten, haar familie had er ook een handje van- zouden ze elkaar nog regelmatig tegen komen. Dus dit was allemaal mooi gebluf. Evangeline slikte en veegde een ontsnapte traan uit haar ooghoek. "Weet je, ik snap niet eens waarom het je zoveel kan schelen. Het is niet alsof je me niet al vervangen hebt met... andere meisjes." Daarmee doelde ze natuurlijk op haar ontmoeting met Heaven in zijn kledingkast en wie weet wie hij nog meer allemaal mee had genomen naar zijn slaapkamer. Hij had haar vervangen. Zoals zij hem had vervangen met Charlie. Of dat in ieder geval probeerde. Want nu Keane haar zo opeens totaal niet meer in zijn leven wilde was ze plotseling nergens meer zo zeker van.

Keane was nog nooit zo ver gegaan als vandaag en hij wist dat hij er zich schuldig over zou moeten voelen. Het was waar dat hij de dingen die hij zei wel meer dan eens had gedacht, maar hij zou de woorden in een normale situatie nooit hebben uitgesproken. Want het opbreken van hun relatie was niet echt iemands schuld geweest, dat wist hij ook wel. De samenloop van omstandigheden – zijn grootvader, Josephine, de druk tussen te doen wat hem werd opgelegd en waar zijn hart lag hadden allen geresulteerd in de huidige uitkomst. En toch voelde het goed om een beschuldigende vinger te wijzen, kon hij het bevrijdende gevoel niet ontkennen dat hem gaf om tegen Eva te schreeuwen, om uit te drukken wat ze nooit eerder bespreekbaar hadden gemaakt. Want ze waren tot hun beslissing gekomen, uiteindelijk, daar op die droevige dag in de stallen – en hij was naar Josephine’s zijde vertrokken, had haar zijn beloftes gedaan en daarna had hij, tot enkele maanden geleden, nauwelijks meer contact met Eva gehad. Totdat hij doorkreeg dat er iets met Charlie speelde. Totdat hij het theater had gekocht waar ze werkte, omdat het bijna failliet ging, omdat hij dan een oogje in het zeil kon houden… om haar vervolgens bij de eerste de beste kans tot zijn manager te benoemen. Zijn grootvader had het hem al verteld, maar ook hij zag het nu in – dat was toch wel het domste geweest wat hij de afgelopen tijd had gedaan. En hij was nog wel zo goed bezig geweest. En Charlie? Ja oke, daarvoor had hij ook al een hekel aan de jongen gehad. Hij kon niet zo goed zeggen waarom, waarschijnlijk omdat het een slapjanus was, een ongelofelijke sul die het tot Griffoendor had geschopt en zich daarmee het recht tot vriendschap met Evangeline had verworven. Zonder hekel en wantrouwen was hij Charlemagne op die noodlottige dag waarschijnlijk ook nooit gevolgd en had hij nooit gezien dat een van zijn grootvaders jonge draken op het punt stond de Hertog van zijn erfgenaam te beroven. Maar het incident had zijn gevoelens tegenover de jongen in ieder geval niet geholpen, zoveel was wel duidelijk. “Het had niet te laat hoeven zijn!” sprak Keane koppig, terwijl hij het meisje boos aanstaarde. “We hadden iets kunnen opbouwen en we zouden gelukkig zijn geweest – en in ieder geval samen! En nu –“ Hij keek haar aan, slikte. “Nu wil je me straffen, omdat je vindt dat het wel mijn schuld is, en dat is waarom je… waarom je met Charlie…” Zijn blik gleed af naar haar ring, vooral omdat haar blik te pijnlijk was om te verdragen. Hij had een gevoelig punt geraakt, dat zag hij ook wel. Hij zag de paniek in haar ogen, zag dat hij haar pijn had gedaan – wellicht wat te ver was gegaan. Maar hij zou nu niet zo gemakkelijk ingeven, zeker toen zij hem ervan beschuldigde dat hij nooit van haar had gehouden, en vervolgens… Keane deed slechts een klein stapje achteruit toen ze hem een duw tegen zijn borstkas gaf, want ze was nu eenmaal maar een redelijk klein meisje en hij een gespierde jongeman. Het waren echter haar woorden die hem daadwerkelijk kwetsten en voor een moment flitsten shock en pijn door zijn blik, haar steek onverwacht en even van zijn stuk gebracht. Maar hij herpakte zich snel en deed een stap naar voren, alsof hij zich niet door enig geduw zou laten kennen. “Je bent ontslagen!” schreeuwde hij, en al klonk het hem zelf ook een beetje idioot in de oren, toch was het nog een van de weinige dingen die hij kon doen, die hij kon terugzeggen. “En ik wil je niet meer zien! Je mag wegblijven en met hem trouwen als je denkt dat het je gelukkig gaat maken. Wie weet wil hij er wel voor je zijn, wie weet wil hij wel tijd steken in plannen waar je de rest van je leven tevreden mee mag zijn, maar ik ben er klaar mee!” Maar hij bleef staan, lichtelijk buiten adem, een woedende en gekwetste blik in zijn groene ogen.

Dat stomme ongeluk met die draak. Evangeline kon het zich nog wel herinneren. Niet de gebeurtenis zelf natuurlijk, maar de dagen in het ziekenhuis. Hoe bang ze was geweest dat Keane misschien wel nooit meer wakker zou worden. Het was geen klein ongeluk geweest en Keane had er nog lang last van gehad, maar het was zoals ze zei... een ongeluk. Als er iets was wat daar op dat moment niet had moeten zijn, dan waren het die stomme draken geweest. Eva had hem zo vaak proberen te vertellen dat hij een held was, voor wat hij die dag had gedaan, maar Keane had het nooit echt zo gezien. In zijn ogen was hij vooral het slachtoffer van de situatie en op een bepaalde manier had hij daar natuurlijk ook wel een beetje gelijk in. Ze wenste gewoon dat hij het ook anders kon zien. "Oh lieg niet zo tegen jezelf, je had daarvoor ook al een hekel aan hem." Ze wist niet helemaal zeker waarom. Misschien was dat ook jaloezie, misschien ook niet. Voor zover ze wist was hij ook nooit jaloers geweest op Samuel en met hem was ze altijd nog veel closer geweest dan met Charlie. Maar Sam was zijn beste vriend, misschien maakte dat het verschil. En oh alsjeblieft, dat Josephine nou zo'n mak schaapje was betekende niet dat iedereen daar maar altijd leuk misbruik van maakte. Haar woorden vielen niet zo goed, maar eerlijk gezegd had Eva ook niet echt anders verwacht. En ja hoor, daar kwam het. Het verwijt dat ze de afgelopen maanden al op zijn tong had zien branden, maar wat hij nog nooit eerder op deze manier naar haar had uitgesproken. "Ja, want het was een slecht plan," gilde ze terug met overslaande stem. Keane was nu zo dichtbij dat ze hem met gemak een klap in zijn gezicht kon verkopen, maar ze probeerde zich in te houden, balde haar handen tot vuisten en boorde haar nagels in de zachte huid van haar palm. "En je was te laat. Het was te laat en dat weet je best. Het enige wat ik heb gedaan is ons van ongelofelijk veel problemen gered." Het waren woorden die soepel over haar lippen gleden, puur omdat ze ze zo vaak tegen zichzelf had verteld. Omdat ondanks dat ze wist dat het de beste beslissing was, ze spijt had vanaf het moment dat ze alleen wakker was geworden de volgende ochtend en het besef tot haar doordrong dat ze een beslissing had genomen die niet meer terug te draaien was. Omdat ze het niet kon helpen om zichzelf maar af te blijven vragen wat er was gebeurd als ze wel waren gegaan. Of het echt zo'n hopeloze zaak was. Of dat ze best een kans hadden gehad en hem gewoon waren misgelopen. Ze kon het niet helpen om zichzelf een beetje te haten voor de keuze die ze had gemaakt en ze had het nodig dat hij haar niet haatte, omdat het bevestiging zou geven dat wat ze had gedaan het beste was, maar dat had hij nu officieel weggenomen en het deed meer pijn dan ze had verwacht. Tranen brandden achter haar ogen, maar ze wilde niet huilen, dus schreeuwde ze maar. "Ik hoef Frankrijk niet. Ik wilde jou en als je ook maar echt om me gaf dan had je me veel eerder mee genomen naar Frankrijk in plaats van op het laatste moment. Dan had je tijd gestoken in een goed plan in plaats van in het in stand houden van die stomme verloving." Gefrustreerd gaf ze een duw tegen zijn borstkas en het voelde heerlijk. Stom, stom, stommerd. "Ik haat je."

“Hoe bedoel je, hij heeft mij nooit wat aangedaan?” wierp Keane haar tegen terwijl hij zich van het bureau afduwde. “Híj was degene die zich voor die draak wierp – als ik er niet was geweest…” Half automatisch greep hij naar zijn schouder, waar het grote en nog steeds lichtelijk groene litteken zijn huid ontsierde. Doorboord door een drakentand en een week in coma in St. Mungos gelegen - Merlijns baard, als hij niet zo verschrikkelijk dom was geweest om de zoon van de Hertog van een prille dood te redden, dan had hij nu ook niet al deze problemen gehad. Soms dacht hij daar nog wel aan… “Hij heeft zijn leven aan me te danken, en dit is hoe hij me terugbetaalt” mompelde hij, meer in zichzelf dan tegen Eva. Uit pure frustratie wreef hij met zijn hand door zijn donkere haar, voordat hij zich herinnerde dat hij een glas whisky mee naar boven had genomen en hier een slok uit nam – om het vervolgens bijna weer te laten vallen. “Josephine is zo mak als een mank schaap” beet hij haar toe, terwijl hij het glas terug op het bureau zette. “Als je het echt had gewild…” Toch wist hij niet geheel of dat de waarheid was, want Josie kon op sommige punten ineens verrassend drammerig uit de hoek komen. Daarnaast had zijn echtgenote het niet onder stoelen of banken geschoven dat ze de combinatie Charlie-Eva sowieso wel had zien zitten, en het feit dat ze wel van de verloving had geweten maar het hem niet had verteld… welke conclusies hij daaruit zou moeten afleiden wist hij niet, maar dat probleem zou hij voor nu maar terzijde moeten schuiven. Hij wist dat het fout was, maar toch moest hij ergens toegeven dat het fijn was om bij zijn woorden de blik van shock en woede over Evangeline’s gezicht te zien glijden. Het betekende dat het haar nog iets kon schelen, dat ze hem blijkbaar toch niet geheel was vergeten. Ondanks haar instemming met het huwelijksaanzoek van Charlemagne, ondanks die verschrikkelijke ring om haar vinger… maar toen kwam haar gedeelte van de monoloog, en deze drukte zijn korte gevoelens van euforie al snel de kop in. “Ohja, want ik ben natuurlijk geheel vrijwillig met een ander getrouwd” brieste Keane, zijn stem nu daadwerkelijk verheffend tot een niveau waarvan hij blij was dat er een muflatospreuk op de deur zat. Hij deed een stap naar haar toe, een harde en ietwat kwaadaardige blik in zijn groene ogen, zijn stem nu wat gedempt. “Volgens mij ben je vergeten wie van ons twee een plan had om naar Frankrijk te vertrekken en wie op het laatste moment toch natte voeten kreeg – maarja, straks ben je de gezamenlijke eigenaar van half Frankrijk, dus dan heeft dat toch maar goed voor je uitgepakt!"

Wellicht was te weinig tijd niet de juiste verwoording en het was, als Eva heel eerlijk moest zijn, ook niet helemaal de waarheid. Ja, in een bepaald opzicht had ze te weinig tijd gehad. Om zich hier mentaal op voor te bereiden, om na te denken over de woorden die ze tegen hem zou zeggen. Meestal was ze best goed met woorden, maar deze keer had ze de juiste maar niet kunnen vinden en ook niet haar moed om ze werkelijk uit te spreken. Want ze had heus wel die kansen gehad, daar had hij groot gelijk in en ze had ze niet benut, want ze durfde niet, ze durfde gewoon niet en was dit niet precies de reactie waar ze een beetje bang voor was geweest? "Praat niet zo over hem," siste ze kwaad terug, deels omdat zijn woorden haar echt boos maakten een deels omdat het een goede manier was om zichzelf overeind te houden en niet in elkaar te krimpen onder zijn woedende blik. "Hij heeft je nooit wat aangedaan." Een zucht van frustratie gleed over haar lippen. "Oh ja natuurlijk. Dacht je dat het mijn idee was het om het op jouw feest te vertellen?" hoonde ze, terwijl ze voor het bureau heen en weer begon te lopen. "Denk je dat ik daar ook maar iets over te zeggen had? Kom op zeg, het is niet dat mijn invloed opeens zo ver reikt dat ik maar leuk verassingsaankondigen op andersmans feesten doordruk." Het hele idee had haar vanaf het moment dat het haar ter ore kwam al geen goed idee geleken, maar zijn ouders waren er zo enthousiast over geweest en het was hun feest, van hun dochter en Josephine vond het natuurlijk prachtig, dus wat was er dan nog voor probleem? Oh dat ze het niet liever niet wilde maakte haar toch zo schattig, zo bescheiden, maar zo ging dat niet hier. Maar als ze dacht dat Keane nu boos was, dan had ze zijn volgende woorden nog niet gehoord. Want in zijn volgende woorden noemde hij haar verloving één grote grap en Evangeline wist niet zeker of ze wilde gillen of lachen of huilen of misschien gewoon allemaal. "Wat?" stootte ze verbaasd uit en ze stopte met ijsberen om Keane goed aan te kunnen kijken. "Serieus?" Dat meende hij toch niet? Dacht hij nou echt dat dit... dat... alles wat ze het afgelopen jaar had gedaan een toneelstukje was. Dat dit een of andere zielige poging was om hem terug te winnen? Hoezo dat? Zij was degene die het uit had gemaakt, zij was degene die bij hem was weggebleven, al had het haar echt al haar zelfbeheersing gekost. Er was verdomme niets wat ze terug hoefde te winnen, geen aandacht die ze hoefde te trekken, want ze had het zelf de rug toegekeerd. Hoe durfde hij dat überhaupt ook maar te initiëren? Waar zag hij haar voor aan? "Jullie Cadwgan's zijn ook allemaal hetzelfde. Denken alleen maar dat hele wereld om jullie zelf draait." Ze spuugde haar woorden bijna naar buiten. Eerst zijn grootvader, nu Keane. Ze was het zo ongelofelijk zat met al die bemoeizuchtige mannen. Ze wenste dat ze zouden oprotten en haar haar leven zouden laten leiden. "Nou ik heb nieuws voor je Keane, niet alles draait om jou en mijn verloving al helemaal niet. Je krijgt helemaal niks en als je denkt dat deze stomme monoloog ook maar iets aan de situatie gaat veranderen dan heb je het mooi mis. Het enige waar ik klaar mee ben is dit gezeur." Als hij zo laag over haar dacht, dan mocht hij lekker naar de hel lopen. "Weet je wat ik denk?" Boos zette ze een stap dichterbij, haar bruine ogen brandend in de zijne. "Ik denk dat je gewoon jaloers bent en je fragiele ego het niet kan hebben dat ik nu met iemand anders ben, omdat jij," ze haalde diep adem, "omdat jij zo nodig met iemand anders bent getrouwd." En daar kon hij niets aan doen en dat wist ze, maar hij had alsnog haar hart gebroken die dag en ze voelde zich gekwetst, dus op dit moment kon het haar even niets schelen.

Keane drukte zijn zoveelste sigaret met zijn laars op de marmeren vloer uit, zijn olijfgroene ogen nietsziend uit het enorme raam van de eerste verdieping van Gordon Castle starende. Hoewel zijn echtgenote doorgaans erg rustig tegen hem bleef, had Josephine het toch niet geheel kunnen verbloemen dat ze hem maar al te graag even uit haar blikveld zag verdwijnen toen hij haar twintig minuten geleden had medegedeeld dat hij een ‘luchtje’ ging scheppen. Ondanks dat wat frisse lucht hem vast niet verkeerd had gedaan - want al was hij ietwat gekalmeerd na het nieuws dat Evangeline van alle mensen op de wereld had besloten zich met Charlemagne te verloven - had hij in de enkele secondes die de situatie hem had gegund om een plek in Eva’s oor te grommen het niet over zijn hart kunnen verkrijgen om het terrein van dit kasteel te noemen. Van alle plekken waar hij en Eva geschiedenis hadden, was dit terrein– en vooral de paardenstallen – toch wel een van de pijnlijkste. Daarnaast was het te open, te zichtbaar, te lastig om ongezien af te spreken, om… Om wat? Waarom had hij de roekeloze stap genomen een tijd en plaats in haar oor te fluisteren? Hij wist dat het dom en onvoorzichtig om zich alleen met Eva in één ruimte te bevinden, zeker hier en nu – op zijn eigen feest, met zijn eigen mensen. Hij had zich dan ook de resterende tijd in de balzaal terzijde van zijn grootvader gehouden, bang dat deze met een oogopslag zijn kwade bedoelingen zou kunnen lezen. Maar het had niet anders gekund. Hij moest haar nú zien. Hij moest haar nú confronteren. Hij moest het nú weten, want het waren zijn zaken – het hoe, het wat, het waar… En vooral; het waarom. Want hij wilde niet geloven dat het simpelweg geld was wat Eva tot die keuze had gedwongen. En als het niet geld was, dan kon het toch maar één andere optie zijn - en dat impliceerde dat ze daadwerkelijk gek moest zijn geworden. Keane hoorde haar voetstappen achter zich de trap opkomen en dwong zichzelf naar buiten te blijven staren, haar snijdige opmerking negerende. Toen ze zichzelf in de werkkamer had gepositioneerd liep hij lijzig achter haar aan, waarna hij in de ingang bleef staan en kort de ruimte in zich opnam. Het was een rijkbewerkt gebeurte- waarschijnlijk een van de werkkamers van de Hertog. Keane ontweek Eva’s blik en trok zijn toverstaf terwijl hij zich omdraaide en de deur achter hen sloot. Met zijn rug naar haar toe tikte hij de staf op de klink en mompelde hij de spreuken die hij zojuist had bedacht, de voorzorgsmaatregelen waar hij zich op had gefocust terwijl de lange 30 minuten voorbij tikten. Dit mocht dan dom en onbezonnen zijn, maar Felicia had hem toch nog wel iets geleerd tijdens haar lessen. Hierna liep hij naar het bureau en legde daar voorzichtig zijn toverstaf op, alsof ook dat iets was waar hij over had nagedacht. Want hij was boos – oh, hij was zo boos… en met toverstaf was dat toch een stukje gevaarlijker dan zonder. “Weinig tijd” herhaalde de burggraaf sceptisch, toen hij zich wederom had omgedraaid en zijn blik waarin diepe poelen van ongure woede waaiden wederom op Eva richtte. “Je had te weinig tijd om mij te vertellen dat je verloofd was met mijn oetlul van een zwager – je had vanochtend te weinig tijd toen mijn hoogzwangere vrouw en ik hier aankwamen, en vanmiddag voor het feest had je óók te weinig tijd. En dus wachtte je maar af totdat er tijdens mijn feest een moment kwam dat je het een goed idee vond om het toch maar te delen – met de gehele zaal.” Keane staarde haar aan, zijn armen over elkaar geslagen terwijl hij een stilte tussen hen in liet vallen waarin hij zijn bonkende hartslagen telde in een poging zichzelf wat te kalmeren. “Weet je wat ik denk?” vervolgde hij iets zachter, desalniettemin woede doorsijpelend in zijn stem. Nu hij eenmaal was begonnen, bleek het toch lastig weer te stoppen. “Ik kan maar één reden bedenken waarom je zover zou willen gaan je ook daadwerkelijk met hem te willen verloven – het is gewoon een grote grap. Misschien wilde je me jaloers maken, misschien wilde je me boos maken, misschien wilde je me sarren.. en misschien gaf ik te weinig reactie en ben je tot drastischer maatregelen overgegaan. Ik weet het niet. Maar weet je Eva? Het is je gelukt! Gefeliciteerd, als ik dat zo zeggen moet! Je hebt gewonnen – en nu is het klaar. Dus als je die ring aan mij geeft, dan zorg ik er wel even voor dat de rest wordt geregeld.” Hij verroerde geen fin terwijl hij haar verongelijkt aanstaarde, duidelijk gekwetst en geagiteerd. “Nu graag.”

Owain’s toverstaf was nog steeds op haar borst gericht, lichtjes trillend vanuit een soort jachtig ongeduld die het kind niet leek te begrijpen. ‘Levensbelang’ - zo’n moeilijk woord was dat toch niet? Of waren tienjarigen tegenwoordig écht zo traag van begrip? Maar uiteindelijk bleek het verlossende woord (eh.. geknik) te komen en was het kind toch nog ergens goed voor. De Graaf rechtte zijn rug en deed enkele stappen in de richting van Clementine, zijn blik gevuld met een zweem van goedkeuring en begeerte naar de informatie die ze bezat. “Breng me erheen” siste hij zachtjes, het dreigende karakter van het bevel niet veel minder doordat de punt van de staf nu bijna haar rijkbewerkte jurk raakte. Er leek iets in de kamer een stampend geluid te maken en geïrriteerd keek Owain om naar de dikke, houten deur, voordat hij zich wederom op de Gordon-Lennox richtte, een grimas van opgejaagdheid op zijn gezicht. Hoeveel tijd zou hij hebben? “En een beetje vlug graag!”

15+ “Hmmm” mompelde Keane, terwijl zijn lippen een weg naar beneden zochten richting de ronding van haar borst. Ze had haar korset en onderjurk nog aan, maar zo gemakkelijk zou hij zich niet laten weerhouden. Speels pakte hij de dikke stof met zijn tanden vast en duwde hij deze een beetje opzij, zodat de witte huid vlak boven haar tepel werd onthuld. Hij wilde iets bij haar achterlaten; iets zichtbaars, iets intiems, iets waar ze morgenochtend blozend haar jurken over zou gladstrijken. Maar bovenal wilde hij iets doen om haar te markeren als de zijne, al zou ze daar straks naast Charlemagne glimlachend de gasten vaarwel moeten zwaaien. Dat was ze natuurlijk niet – ze was onbereikbaarder dan ooit (formeel gesproken, dan) nu haar verloving officieel was gemaakt en zijn huwelijk de 365-dagen grens had bereikt; en daarom leek het des te belangrijker. Vastberaden zette hij zijn lippen op haar dunne huid, wetende dat een zuigzoen een tikkeltje pijn kon doen – en daarom begon hij wederom met bewegen, ditmaal wat langzamer, wat dieper, haar benen om zijn heupen geklemd. Met een haast dronken gevoel van trots kuste hij de donkerblauwe, haast paarse plek van de zuigzoen die hij op haar borst had achtergelaten, voordat zijn lippen wederom een pad naar boven zochten. Hongerig kuste hij haar, verlangend naar haar lippen, zijn hete adem vermengend met de hare. “Het zou me momenteel nog minder kunnen schelen als de Duivel de wereld in vuur en vlam had gezet” sprak Keane hijgend, zijn handen rond haar billen gevouwen om haar iets op te tillen zodat hij haar nóg wat dichterbij kon trekken, nog wat dieper kon gaan. Oh- hij had haar zo gemist. Hij had dit zo gemist. Het bureau rammelde en trilde onder hun impact, voordat hij voelde dat ze haar hoogtepunt bereikte en ook hij zich zachtjes kreunend overgaf aan het gevoel van totale euforie.

Vrijdag 13 oktober 1837 (want dat is het vandaag ook, woeh) Charlie's slaapkamer, Goodwood House, Schotland Eerlijk gezegd had Evangeline nooit gedacht dat ze zich in deze positie zou bevinden, dat ze zoiets zou doen als dit of dat ze er überhaupt toe in staat was. Maar hier was ze dan en er was geen weg terug, want als ze zich om zou draaien en weg zou rennen, dan zou er geen vooruit meer zijn. En ze wilde vooruit, ze moest vooruit. Het was niet alsof ze een andere keuze had. Dat was het hele thema van het afgelopen jaar geweest en nu gold het meer dan ooit. Een aantal weken geleden had ze de fout gemaakt om in te geven aan aan onderliggende gevoelens (het hart van een vrouw was altijd een diepe oceaan van geheimen en ze had haar best gedaan om ze ver onder de zeebodem te begraven, maar blijkbaar niet diep genoeg) en nu was haar schip gekapzeist en moest ze er weer op zien te klimmen voor het te vol liep met water en naar de zeebodem af zou zinken. Gespannen dwaalde haar blik door de kamer en ving haar eigen spiegelbeeld in de spiegel aan de andere kant van de muur. Haar zilveren reflectie staarde met grote ogen terug. Eva kon die ogen lezen, ze zag de schuld die er achter verborgen ging, de zenuwen die in het geknipper lagen, het verraad in het zachte bruin. Ze zag het elke keer als ze naar zichzelf keek. Het waren dezelfde ogen die hem de afgelopen tijd zo nu en dan schuldig hadden ontweken, alsof de ontkenning van feiten ze zou doen laten verdwijnen. Met enige moeite forceerde ze een glimlach, hield hem vast net zo lang tot hij doordrong tot een twinkeling in haar ogen en met een zucht trok ze haar haren los en kneep zachtjes in haar wangen. Haar wilde rode krullen dansten over haar schouder langs haar rug naar beneden. Ja, dat was beter. Zo leek ze meer op zichzelf. Goed eh en nu? Moest ze gaan zitten? Moest ze blijven staan? Jezus, dit was nog nooit zo ongemakkelijk geweest. Normaal deed ze dit gewoon, dacht ze er niet eens over na en liet ze zich opgaan in het moment. Alleen nu was het aan haar om het moment te creëren. Ze besloot maar te gaan zitten, op het randje van zijn bed en liet haar vingers even over de zachte stof van de strakke lakens glijden. Alles hier was altijd zo mooi en tot de kleinste details perfect. Het voelde bijna zonde om het aan te raken. Misschien was dat ook wel precies wat Charlie altijd dacht. Ze wist niet precies hoe lang ze daar zat, alweer half verzonken in haar dagdromen, toen de deur achter haar open ging. "Charlie," lachte Evangeline haar verleidelijkste glimlach en ze sprong overeind. Plotseling voelde de lichte jurk die ze had aangetrokken veel te gewaagd en de situatie toch niet helemaal zoals ze hem wilde, maar ze zette zich er overheen, stapte op hem af en gaf hem een zachte, lange kus op zijn lippen. "Ik mistte je, dus ik dacht ik kom even langs maar je was er nog niet. Verrassing." Hopelijk vond hij het niet erg. Maar wanneer vond Charlie iets wat ze deed ooit erg? Zie je wel, dit moest goed komen. "Wat heb je allemaal gedaan vandaag?" vroeg ze (eigenlijk maar half) geïnteresseerd, terwijl ze op haar blote voeten terug de kamer in dartelde richting het tafeltje naast het bed. "Oh wil je iets drinken?" Zonder op antwoord te wachten pakte ze de karaf van de tafel op en begon de rode wijn in te schenken, voor ze met een glas in haar hand weer op de rand van het bed ging zitten. Verlangend stak ze haar vrije hand naar hem uit om hem dichterbij te trekken. "Kom." OOC: Privé

Excuses me, Clémentine had een fantastisch brein. Misschien wel het meest waardevolle brein van alle Gordon-Lennoxen, want in tegenstelling tot haar broer en zus was ze dol op het absorberen van nieuwe informatie, zelfs al was dat eigenlijk niet iets wat voor meisjes zoals haar was weggelegd. Ze kon het gewoon niet helpen, ze was overal zo nieuwsgierig naar. Maar als ze slim was dan had ze haar nieuwsgierige neusje hier buiten gelaten. Het voelde onwerkelijk om je mond te openen zonder dat er iets uit kwam en voor het eerst deze hele vond voelde Clémentine zich niet op haar gemak. Met grote ogen draaide het jonge, blonde meisje zich om en hoewel er geen betovering over haar voeten was uitgesproken, leken deze plotseling totaal niet meer te weten hoe ze moesten functioneren. Wat was er aan de hand? Waar was haar stem gebleven? Waarom keek hij zo? Ze begreep er helemaal niets van. Plotseling had ze spijt van al haar pogingen om maar later naar bed te kunnen en wilde ze alleen maar terug naar beneden of naar haar slaapkamer, diep onder de dekens kruipen. Lord Radnor was helemaal niet leuk om mee te praten. Eigenlijk wilde ze hem vragen wat hij te doen had in haar vaders kantoor, maar het lukte niet en eerlijk gezegd zou ze ook niet meer weten of ze nog wel zou durven. In plaats daarvan luisterde ze maar naar alles wat hij te zeggen had, al hadden de zinnen voor haar geen enkele betekenis,. Als het van levensbelang was, waarom vroeg hij het haar vader dan niet gewoon? Die wist nog veel beter waar alle ingangen naar zijn kantoor zaten. Die wist vast waar dit over ging. Automatisch opende ze haar mond om iets te zeggen, maar de woorden bleven steken in haar keel als de geheimen die ze eigenlijk ook niet wilde uitspreken. Maar uiteindelijk, na een stilte die vast niet veel langer had moeten duren -en met enige aarzelende tegenzin, die wel te lezen was in haar ogen- knikte ze bevestigend

Ah, een van de kleinsten van de Gordon-Lennoxen – en een magische, ook. Voor een moment sloot Owain zijn grijze ogen in een zucht van irritatie, gericht naar de ongenode gast maar ook naar zichzelf. Hij werd niet vaak betrapt, maar hij was dan ook niet vaak degene die de vuile klusjes uitvoerde. En toch zou je het niet heel veel anders dan als dát kunnen bestempelen, op het moment. Natuurlijk zou hij zichzelf hieruit kunnen kletsen, zou hij het kind met zachte hand weg kunnen dirigeren en zich vervolgens wederom op het probleem van de deur kunnen storten; maar dat koste tijd en hij wist niet zeker of hij die wel had. Het leek stil achter de andere kant van de deur, er leken niet méér attributen gesneuveld, maar zijn oelewapper van een kleinzoon zou het vast niet lang volhouden in een duel – mocht het tot dat punt zijn geëscaleerd. Langzaam draaide de Graaf zich om, de punt van zijn toverstaf nu niet meer op de deur gedirigeerd maar op de elfjarige heks die hem had gestoord in zijn bezigheden. “Miss Gordon-Lennox” sprak Owain loom, agitatie en ongeduld duidelijk hoorbaar in zijn stem. “Uw komst komt uitermate ongelegen.” Even staarde hij het meisje aan, zijn grijze ogen hard als steen. “Als u uw mond houdt en doet wat ik zeg, dan hoeven er geen ongelukken te gebeuren en kan iedereen zo weer zijn eigen weg vervolgen. Alstublieft, vertel me – is er iemand die weet dat u hier naar boven bent geslopen, of was dit geheel uw eigen idee?” Owain staarde het meisje met een opgetrokken wenkbrauw aan, alsof hij haar uitdaagde om het laatste te beweren – want ook hij wist dat deze optie een geheel onlogische zou zijn. Het was bedtijd voor elfjarige meisjes, en voor Clementine’s eigen veiligheid had ze beter drie uur geleden naar haar slaapkamer kunnen vertrekken dan nu aan het ontvangende eind van zijn toverstaf te staan.

15+ Eva was… ze was overal. Al zijn zintuigen stonden op scherp en tegelijkertijd was zij de enige die hij nog rook, haar lichte, bloemachtige geur klevend aan haar met sproeten bedekte huid; ze was de enige die hij nog proefde, zijn lippen op de hare, een lichte smaak van whisky en wijn op haar tong; ze was de enige die hij nog hoorde, haar snelle ademhaling, soms plotseling ingehouden of juist zacht verlangend in zijn oor; maar boven alles was ze de enige die hij nog voelde, het bloed in zijn aderen tintelend van het alles verzengende verlangen en langdurige gemis. In haar gezelschap was er nooit ergens een betere plek geweest om zich op dat moment te bevinden en het gebruikte voorzetsel maakte daarbij niet uit; of dat nu met haar, in haar of bovenop haar was. Op dit moment was het van alles een beetje, zij op dat rammelende bureau met haar wilde rode haren, haar amberkleurige ogen smeltend onder zijn blik. En hij wist dat hij nooit was gestopt met van haar te houden, al had hij het zo geprobeerd. Hij had zichzelf gemaand haar te vergeten, had haar bewust de rug toegedraaid en had willen doorgaan met een leven bestaande uit zijn echtgenote, die ene die op dit moment met haar dikke buik zijn erfgenaam droeg. Maar het was altijd Evangeline geweest; zou ook altijd Evangeline zijn. Hij hield van haar, hij smachtte naar haar, hij wilde haar. En op dit moment hád hij haar in de meest brede zin van het woord, waren ze samen één. Keane zou zich voor het moment niet heel erg veel minder van de buitenwereld willen aantrekken al vlogen er groene marsmannetjes de kamer binnen, maar blijkbaar had Eva een geluid bij de deur gehoord en ietwat vijandig keek Keane op, alsof iemand het durfde te wagen hen te storen. “Ik hoor helemaal ni-“ begon hij, maar op dat moment greep Eva naar zijn toverstaf (die ene waar hij nu helemaal aan niet wilde denken!) maar miste en liet vervolgens een lamp en het ding zelf in een wolk van kabaal en stof van het bureau af rollen. Even verstijfde Keane, een bezorgde blik op de deur, voordat hij zich herinnerde dat er helemaal niks aan de hand kon zijn – hij had zo zijn voorzorgmaatregelen genomen, niet waar? “Ssshht” suste hij zachtjes, waarbij hij zijn ogen sloot en haar teder op haar hoofd kuste. “Ik heb de deur verzegeld en er een spreuk over uitgesproken waardoor je ons niet kan horen… er is niets aan de hand.” Nog lichtjes hijgend glimlachte hij en drukte hij een kusje op haar neus. “Als er al iemand wilt binnenkomen, dan gaat dat niet door die deur” Hij vond haar wang en liet zachtjes een spoor afbuigen naar haar ranke hals, haar ontblote schouder. “Tenzij ze ‘m opblazen, ofzo…”

15+ Evangeline kon niet anders zeggen dan dat ze zich intens gelukkig voelde op dit moment. Het was een allesoverheersend gevoel dat zich uitte in de kriebels in haar buik, tintelingen over haar huid en een warm, licht gevoel in haar hoofd en dat alleen maar meer werd als Keane haar zo dicht tegen zich aantrok. Het was bevrijdend om die jurken van haar af te voelen glijden, het was stiekem heerlijk om hem zo naar haar te zien kijken en.... "Ooh" mijn God, ze had dit gemist. Ze snapte echt niet dat Charlie... nee, hij was werkelijk gek bij zijn hoofd. Automatisch gleden haar handen af richting Keane's broek en begonnen hem hier -voor zover dat ging met al deze afleiding- zo vlug mogelijk van te ontdoen. Want het was lekker, maar ze wilde meer, ze wilde datgene dat ze het meest gemist had. "Kom hier," zuchtte ze verlangend en ze duwde zijn hand opzij. Het bureau trilde zachtjes onder hun bewegingen. Evangeline boorde haar vingers in zijn rug en haar lippen op die van Keane en voor een moment bestond de rest van de wereld niet. Waren er geen huwelijken en verlovingen en feesten beneden of ook maar gedachten in haar hoofd. Totdat er een verdachte klik klonk. Meteen schoot haar blik over Keane's schouder richting de deur en binnen een seconden kon ze haar hart van haar borstkas door haar maag naar beneden voelen vallen. "Stop," hijgde ze paniekerig in zijn oor en geschrokken duwde ze zich nog wat dichter tegen hem aan, alsof achter hem verstoppen de beste tactiek was. "Er is iemand bij de deur." Haar linkerhand schoof naar achter, over het bureau, reikend naar de toverstok (niet dat ze wist wat ze er mee ging doen als er iemand binnenkwam. Diegene vervloeken? Ontwapenen? Geheugens wissen? Ze had hier eigenlijk nooit eerder over nagedacht. Had ze hier over moeten nadenken?) maar in het proces gooide ze alleen maar per ongeluk een lamp van het bureau die aan de andere kant van de tafel in stukjes viel, terwijl de toverstok van het bureau af rolde. "Shit," piepte ze schuldig, want nu had ze hen natuurlijk officieel ten dode opgeschreven. Of in ieder geval voor een groot schandaal.

Owain Cadwgan liet zich niet vaak overmannen door verbazing, maar in dit geval was hij toch wel voor een moment… verbouwereerd, om het zo maar te noemen. Zelfs voor een meisje als Evangeline Lennox was het een vreemde aangelegenheid om haar verlovingsring op haar eigen feest uit een raam te gooien, en welk doel dit dan ook precies had gediend was hem onduidelijk. En mocht iemand anders dan Miss Lennox tot deze actie over zijn gegaan, dan verhelderde dat de situatie in het geheel niet. Mocht je van zo’n ring af willen, dan zouden daar natuurlijk genoeg redenen en mogelijkheden voor kunnen bestaan – maar het ding op een verlovingsfeest van de eerste verdieping naar beneden werpen had toch wel bar weinig nut. Tenzij iemand zozeer uit emotie zou handelen dat de eigen gevoelens niet in toom zouden kunnen worden gehouden; tenzij een ruzie kinderlijk zou worden opgelost, al zou zijn tweejarige zoon Gabriel nog wel beter weten dan dit… Maar hij kende wel iemand met de rationele gesteldheid van een flubberwurm die zodanig de gevoelens op de vrije loop zou kunnen laten, en zijn blik werd enkele graden duisterder terwijl hij een veilig plekje in zijn mantel zocht voor de ring. Keane. Ohhh, Keane. Blijkbaar waren zijn lessen niet duidelijk genoeg geweest – blijkbaar was elk graantje van gezag dat hij zijn erfgenaam gaf er een teveel. Hij was, tegen zijn eigen gevoel in, tóch te goed van vertrouwen geweest, daar bleek dit maar weer uit. Hij zou de jongen toch nog beter in de gaten moeten houden, zou meer zijn best moeten doen. En als ze thuis zouden komen… blijkbaar had de jongen van het laatste lesje onvergeeflijke vloeken te weinig geleerd. Maar op dit moment was het belangrijk dat de risico’s werden beperkt, dat er maatregelen werden genomen en dat vooral niemand, maar dan ook niemand op het feest door zou hebben wat hier dan wel precies aan de hand was. Owain draaide zich om, de dikke stof van zijn mantel rond zijn enkels ruisende, toen de ring plotseling uit zijn borstzak omhoog tingelde. Hij zag het te laat, had zijn staf reeds weer opgeborgen in dit huis en feest vol dreuzels, greep er nog naar – maar dat was nagenoeg onmogelijk in het zwakke licht wat slechts gedempt door de ondoorzichtige ramen naar buiten stroomde. Ietwat grimmig keek Owain het kleinood na – welke voor een moment onhandig tegen de ramen aan kletterde en vervolgens weer naar binnen verdween. Nuja. Het was niet erg. Hij zou wel kunnen achterhalen waar die ruimte zich bevond; dat was voldoende. De Graaf had altijd al over een goed richtingsgevoel bezeten, en dat hij afgelopen jaar voor de bruiloft in totaal toch wel enkele weken bij de Hertogen had gespendeerd hielp hem door het nette kasteel te manoeuvreren. Het koste hem dan ook niet veel moeite om de ruimte te vinden waarvan hij vermoedde dat het degene was die hij zocht; bovenaan de trap op de overloop, een groot raam aan weerszijden van de deur. Owain sloop zachtjes richting de deur en legde zijn hand op de klink, zijn oor gebogen richting de kier in het midden. De ruimte aan de andere kant van de deur leek in stilte verzwolgen, maar dat hoefde niets te betekenen; er waren genoeg spreuken om het geluid van een kamer te dempen. Maar dat was de crux, niet? De Hertogen waren dreuzels, wat betekende dat er in de regel geen spreuken over de deur moeten zouden zijn uitgesproken. En als er wel spreuken over waren uitgesproken, waarvan hij zeker was – want iemand had zojuist die ring uit het raam laten vallen, en iemand had deze vervolgens magisch gesommeerd, dan zou hem dat reden geven om ongevraagd de ruimte te betreden, of de Hertogen daar achteraf nu achter zouden komen of niet. Owain legde zijn hand op de deurklink en duwde deze rustig naar beneden, zachtjes en behoedzaam – totdat hij een klik hoorde.

Evangeline had wellicht iets meer weerstand verwacht op haar vraag. Immers was hij nu al een jaar getrouwd. De ring was niet nieuw en misschien snapte hij de noodzaak niet, maar Keane leek er geen enkel probleem mee te hebben om zijn trouwring af te staan. Zonder enige moeite wist ze hem van zijn vinger af te trekken. Eva legde hem vlug naast haar neer op tafel. En toen was het natuurlijk haar beurt, want het zou hypocriet zijn om alleen aan hem te vragen om zijn ring af te doen. Zijn kusjes waren heerlijk afleidend en Evangeline liet hem rustig zijn gang gaan. Dat had ze achteraf gezien misschien beter niet kunnen doen... Met grote ogen keek Evangeline hoe de ring tegen het raam aanvloog en er vervolgens... doorheen naar buiten. Op dat moment leek haar hart heel even stil te staan want... HALLO?! Wat maakte hij haar nou? Dat ze die ring weg wilde betekende niet dat hij er maar mee kon doen wat hij maar wilde. Hoe ging ze in godsnaam aan Charlie uitleggen dat ze haar verlovingsring nu al kwijt was geraakt? Keane leek het allemaal wel grappig te vinden en voor een moment liet ze zich meeslepen in zijn euforie, afgeleid door zijn handen op haar benen, maar toen probeerde hij haar opnieuw te zoenen en wist ze nog net op tijd haar hoofd weg te draaien. "Wat doe je nou," siste Eva lichtjes geschrokken. "Ik kan niet zomaar zonder ring naar beneden." Wat nou als iemand haar tegenkwam als ze hem ging zoeken! Wat nou als ze de kans niet eens kreeg om hem te zoeken. Het was niet alsof Keane dat voor haar ging doen, hij had het ding zojuist met plezier het raam uitgesmeten. Automatisch gleed haar hand richting haar zak, maar toen bedacht ze zich dat ze haar toverstok helemaal niet had meegenomen (een fatale fout, zeker als je naar een feestje met Owain Cadwgan ging Eva). Shit. En toen viel haar blik op de toverstok op tafel. Voor Keane haar tegen kon houden had ze haar hand uitgestrekt om hem vast te pakken. Het hout voelde wat vreemd aan in haar hand, zwaarder, een beetje opstandig maar niet te erg, alsof het haar wel herkende, ondanks dat het wist dat ze zijn eigenaar niet was. Als hij haar ring het raam uit kon gooien, dan kon ze ook best zijn toverstok gebruiken om hem terug te krijgen. Eva draaide zich wat richting het raam en richtte de toverstok erop. "Accio." Ze wachtte, maar er leek niet echt iets te gebeuren. Verdomme. Koppig probeerde ze het nog een keer. "Accio ring." Heel even leek de stok nog wat tegen te sputteren, maar toen gebeurde er toch iets. Beneden werd door een onzichtbare wind de ring uit de handen getrokken van degene die hem zojuist had opgepakt en na wat getik tegen het raam landde het gouden sieraad terug in haar hand. Een gevoel van opluchting -en stiekem toch ook wel een beetje trots dat het haar gelukt was- gleed door haar lichaam en triomfantelijk draaide ze zich weer richting Keane. "Kijk nou, ik kan zelfs magische dingen met jouw toverstok." Oke, misschien moest ze hem alleen niet zo voor zijn gezicht heen en weer zwaaien, want het was nou niet dat ze het zo heel goed kon controleren. Nu de grootste schrik weer was gevlogen en het probleem was opgelost (uhu) voelde ze zich wat meer ontspannen. Eva sloeg haar benen wat steviger om hem heen en schoof zich over de tafel weer wat naar voren naar Keane toe. Ze voelde zich een beetje licht in haar hoofd, zo dichtbij hem, verdrinkend in zijn blik. Sowieso had zijn hele aanwezigheid een beetje die invloed. Ze had iets willen zeggen, maar eigenlijk was ze nu alweer vergeten wat. "Dat was niet zo handig," fluisterde ze daarom maar tegen zijn lippen. "Misschien moet je het maar goed maken..." Met wat magie van zijn andere toverstok.

Kijk, als je vrouw begon met bevallen, dan was dat tijd voor een feestje – toch? En wat was een feestje zonder drank? Was het echt zo raar dat toen hij hoorde dat de weeën waren begonnen hij al zijn vrienden van de Club had uitgenodigd, de huiself op pad had gestuurd om als de wiederweerga het huis te versieren en voor de benodigde drank te zorgen en ze vervolgens los waren gegaan op chille deuntjes? Het was niet alsof híj iets betreffende die baby kon doen – het kwam uiteindelijk toch echt op Josephine aan. En tsja, toen het personeel hem eindelijk uit zijn eigen huis zette was hij eigenlijk al te ver heen om werkelijk te protesteren – of te bedenken waarvoor dit feestje ook alweer werd gehouden. Daarbij was het niet erg, zijn thuis diende wel vaker als pre-party, en daarna waren ze naar de Club gegaan en hadden ze hier en daar nog op straat gehangen, baldadig in hun doen en laten; want als de jongens van de Club bij elkaar waren en voldoende alcohol door hun aderen lieten vloeien waren ze de beste vrienden en Heer & Meester over de gehele wereld – of in ieder geval van Cambridge. Ze waren echter, zoals wel vaker, geëindigd in de nachtclub van Dani en Val. Het was ietwat gevaarlijk richting Londen te verdwijnselen met die hoeveelheid drank, maar een beetje gevaar had hem nog nooit tegengehouden en daarbij was hij nog nooit versprokkeld – dus datgeen wat in het verleden had plaatsgevonden zou ook nu vast niet gebeuren. Valentine had later op de avond aangeboden dat hij wel bij hen kon slapen, maar met zijn dronken kop had Keane zich bedacht dat er toch wel iets was waarvoor hij naar huis moest – al was de precieze aanleiding hem onduidelijk. Heel veel meer kon hij zich daarna niet herinneren, behalve dat hij de volgende ochtend wakker werd in een van de gastenkamers van zijn eigen huis en knallende koppijn had. Het eerste wat hij deed, het eerste wat hij altijd deed in zo’n situatie, was voelen of hij toch niet toevallig iets had versprokkeld, maar na deze eerste check was het in zijn vingers knippen en de huiself dirigeren naar een glas water en wat ontbijt toch wel een nauwe tweede. Het was pas na zijn derde mok koffie, een overheerlijke tosti in zijn rechterhand (ah, door Evangeline wist hij nu ook hoe hij dat zelf moest maken, maar als een ander het deed smaakte het toch nog zoveel beter!) dat babygehuil door de muren begon te echoën. Voor een moment – een kort moment, maar desalniettemin een moment – vroeg de Burggraaf zich af of de buren soms een baby hadden gekregen… voordat het besef wat begon in te dalen (haha, snap je ‘m) en hij verwonderd naar de huiself staarde. “Is dat…” begon hij, maar hij wist niet zo goed wat hij moest zeggen, dus hield hij het daar maar bij, een schaapachtige blik in zijn groene ogen. “Master Owen is gisterenavond om dertien minuten over één geboren!” piepte de huiself opgetogen, alsof ze zich bijna niet had kunnen inhouden om erover te beginnen. “Wilt Master Keane hem zien? Maar….” De huiself kwam iets dichterbij terwijl de oren ietwat rood werden. “Mistress Josephine heeft gezegd dat Master Keane alleen mocht komen kijken als Master Keane zich heeft gewassen en geschoren.” De huiself keek hem ietwat schuldbewust aan, terwijl ze nog wat dichterbij schuifelde, haar stem nu zacht en ietwat bevend. “Mistress Josephine zei dat.. zei dat als Master Keane niet gewassen en geschoren zou zijn, dat ze hem dan de deur zou uitgooien!” Even twijfelde Minnie, alsof ze niet zeker wist of ze het volgende er wel aan wilde toevoegen. “Of… erger” besloot ze, en ze staarde haar meester aan, de grote tennisbalvormige ogen gericht op de jonge burggraaf. Even staarde Keane terug, voordat hij in gegrinnik uitbarstte. Ha! Dat was nog eens een grap. Eerst werd hij zijn eigen huis uitgezet en vervolgens had ze nog opdrachten ook! Desalniettemin wist hij wel beter dan haar wensen te negeren, en zonder iets te zeggen wierp hij achteloos zijn dekens aan de kant en stapte hij uit, de huiself vlug naar achteren krabbelende. Ongeveer twintig minuten later stond hij voor zijn eigen slaapkamerdeur en klopte hij aan, zijn donkere haar nat maar wel gewassen, zijn ogen ietwat rood maar wel uitgeslapen en maar een klein beetje draaierig. Een grijs shirt benadrukte precies op de juiste plekken zijn spieren, al had hij het afgelopen jaar niet echt het idee gekregen dat dat nou veel voor zijn echtgenote deed. “Goedemorgen… middag” sprak Keane, toch wel ietwat schuldbewust terwijl hij de deur achter zich sloot en naar binnen schuifelde. Hij staarde naar het kleine, verfrommelde hummeltje in haar armen en bleef op een afstandje staan, alsof hij bang was dichterbij te komen. “Is eh.. is dat ‘m?”

9 oktober 1937 Keane en Josephine Cadwgan kondigen de geboorte aan van hun zoon: Owen Percival Cadwgan Moeder en zoon maken het waarschijnlijk goed, maar Keane zou het nog niet weten want hij mocht pas in nuchtere staat terug naar huis komen.

Ze had gewoon nee kunnen zeggen. Het klonk zo simpel, maar zo simpel was het allemaal niet. Dat ze zich er misschien niet helemaal klaar voor voelde om met iemand te trouwen (met een ander te trouwen) betekende niet dat ze niet om Charlie gaf. Een deel van haar wilde dolgraag vasthouden aan het sprookjesidee dat hij representeerde, aan hoe veilig ze zich voelde als ze bij hem in de buurt was, hoe erg op haar gemak, hoe zorgeloos in vergelijking met de afgelopen jaren. Dat wilde ze niet verliezen. En ze wist bijna zeker dat als ze nee had gezegd, dat ze dat wel zou hebben verloren. Ze had Charlemagne al eens afgewezen, ooit, een aantal jaar geleden en ze kon het niet helpen om te voelen dat ze zich daardoor extra moest bewijzen. Om nog maar niet te spreken over haar reputatie als ze nog een keer gewoon een jongen zou daten om hem vervolgens te laten gaan. Maar dat laatste was niet het belangrijkste, want Evangeline was nooit een meisje geweest dat al te erg op haar reputatie had gelet. "Nee" was absoluut niet het simpelste antwoord geweest. Niet dat "ja" dat wel was, maar het was wel de betere optie. Het hield alle poorten naar geluk open, terwijl de tijd verdere wonden heelde. En hé nu kon ze tenminste trouwen in een familie die haar wel wilde hebben. Dat had zo ongelofelijk goed gevoeld. Eva kon zijn vinger over haar arm voelen glijden alsof hij patronen en tekeningen zocht in de sproetjes op haar huid. Het was lichtelijk afleidend en misschien was dat wel het excuus wat ze aanhield om te verklaren waarom ze niets deed om te voorkomen wat er toen gebeurde. Voor een moment verstijfde Evangeline onder Keane’s aanraking, geschrokken door de plotselinge toenadering (en het hele feit dat ze dit natuurlijk niet moesten doen, want ze waren verdomme op zijn huwelijksfeest, haar verlovingsfeest, in het kantoor van hun schoonvader, niet dat er een plek was waar dit dan wel kon ,want dat was niet het punt). Een stemmetje achter in haar hoofd gilde dat ze hem tegen moest duwen en in een reflex schoten haar handen omhoog... ... Maar voor het eerst in de avond voelde haar hoofd leeg en haar hart verlicht en het was zo lang geleden dat iemand haar zó had gezoend. Hard, maar toch zacht. Met volle overtuiging, alsof er niets te verliezen viel. Al viel natuurlijk alles te verliezen op dat moment. Zoenen met Charlie was anders. Het was fijn, maar... anders. Zoals alles met Charlie altijd anders was. Charlie was lief, warm, zachtaardig en dat drong door in alles wat hij deed. Maar dat maakte alles ook een beetje voorzichtig. Alsof ze zou breken als hij haar te stevig vast zou pakken, alsof hij net niet helemaal durfde. Ze was vergeten hoe anders het was tot nu. Zijn lippen proefden naar whisky en sigaretten en naar Keane, al had ze geen idee hoe ze die smaak zou moeten omschrijven en voor een moment twijfelde ze, haar handen zachtjes rustend op zijn borstkas, klaar om hem elk moment van haar af te duwen en er vandoor te gaan. En toen, in een vlaag van herkenning, zwakte en -waarschijnlijk- complete verstandsverbijstering- kuste ze hem terug. Eva wist niet precies waarom. Niet dat het uitmaakte wat voor reden ze er aan zou geven, want er was hoe dan ook geen reden goed genoeg voor wat ze deed en dat wist ze ook wel. Het gaf niet dat ze Keane had gemist, dat het idee dat haar nieuwe verloving hen echt uit elkaar zou halen op een bepaalde manier ondraaglijk voelde. Het maakte niet uit of ze, verborgen onder alle diepe lagen die ze er over heen had geplakt, nog steeds ook van hem hield. En ze zou al helemaal niet moeten zoeken naar dat ene wat Keane haar misschien wel kon geven en Charlie niet, omdat het niet opwoog tegen de rest. Ze hadden beloftes om zich aan te houden, aan Josephine, aan Charlie, aan elkaar, aan zichzelf. Ze had aan zichzelf beloofd dat ze dit nooit meer zou doen. En toch was dat blijkbaar niet genoeg om haar er van te weerhouden.

Even leek het te werken. Ondanks dat er in het grote plaatje niet zoveel te lachen viel, dat de pril geheelde wonden door haar verloving allemaal moeilijker en lastiger en ingewikkelder en pijnlijker leken te zijn geworden – toch lukte het hem die glimlach op haar gezicht te toveren en even leek dat hetgeen wat er het meest toe deed. Het volgende moment schoot Eva echter wederom hoorbaar lichtelijk in paniek en voor het eerst vroeg Keane zich af of ze eigenlijk wel had beseft waar ze zich in had geworpen toen ze instemde met het verlovingsaanbod van zijn zwager. Hij had gedacht dat ze een plan had gehad, een route om te volgen; maar zoals ze het bracht leek het haar meer te zijn overkomen. Niet dat dat de extravagante ring aan haar vinger excuseerde, uiteraard – ze had gewoon ‘nee’ kunnen zeggen en als dat aan hem lag dan was dat natuurlijk nog steeds de beste optie. Maar misschien moest ook zij de ware betekenis van die verbintenis nog laten doordringen, en ergens gaf hem dat toch ook wel weer steun. Keane knikte toen ze hem het schilderij van Felicia wilde geven en glimlachte een beetje treurig. Het was niet iets voor hier en nu, maar hij miste Harding; meer dan hij zou willen toegeven. Hij wist wel een plekje voor het schilderij in zijn theater, waar het mooi zou hangen en ze zou kunnen uitkijken (of, neerkijken) op zijn gasten. Keane's vingers gleden in kleine cirkels zachtjes over de met sproetjes bedekte huid van Evangeline’s arm en ook hij voelde zich een beetje wegzakken in het sussende, geruststellende gevoel. “Ik snap het” sprak hij zachtjes, al snapte hij haar keuze natuurlijk niet – maar wellicht wel de manier waarop het was gegaan. Hij wist dat hij zijn hand nu eigenlijk van haar arm moest aftrekken en moest voorstellen naar beneden te gaan, maar iets in hem hield hem tegen. Hij wilde niet terug naar het feest, waar hij zich wederom aan Josephine’s zijde moest scharen – maar het was vooral dat hij Eva niet naar Charlemagne wilde laten terugkeren. Natuurlijk wist hij dat er geen andere optie was – niet hier en nu, tenminste, niet op zijn huwelijks- en haar verlovingsfeest. Maar als hij dit moment nog even rekte, als hij hier nog even bleef staan… wellicht zou hij dan straks wel weer vriendelijk kunnen glimlachen en met achterneven en nichten gezellige gesprekjes over het weer te beginnen, zonder dat hij Eva uit zijn ooghoeken zou moeten volgen. Nee, nu… nu kon hij gewoon naar haar kijken, nu waren er geen belemmeringen of etiquetteregels of oplettende echtgenotes, zwagers en grootvaders die zijn algehele doen en laten in de gaten hielden. Nu kon hij opmerken hoe haar blik de zijne kruiste en de vertrouwde tintelingen in zijn onderbuik gonsden. Nu kon hij het heldere, blauwgrijze licht van de maan met de schaduwen van haar gezicht zien spelen, haar oogopslag half verhuld in het duister. “Dat weet ik wel” sprak hij schor, zo zacht dat het haast niet hoorbaar was. Hij had het wellicht geïnsinueerd, maar hij wist diep van binnen dat ze niet echt zo in elkaar zat. Maar het alternatief was bijna te pijnlijk om aan te kunnen; namelijk dat ze wel vrijwillig had ingestemd, dat ze daadwerkelijk gevoelens voor Charlemagne zou koesteren, dat ze echt met de jongen zou willen trouwen… Achteraf wist hij niet meer zo goed hoe het precies gebeurde. Hij deed nog wel zo voorzichtig; hield toch bijna altijd wel zijn afstand. Het waren haar flonkerende ogen, de harde woorden die ze naar elkaar hadden gegild, de zachte excuses die ze hadden gefluisterd. Het was de schrik, de aanraking, het halfduister, en vooral het almaar zinderende verlangen, altijd maar op de achtergrond genegeerd, weggestopt en immer aanwezig. Een jaar lang had hij het volgehouden; precies een jaar was hij met Josephine getrouwd en had hij zijn plichten als echtgenoot schoorvoetend vervuld. Maar nu, na dat jaar, zijn hartslag luid kloppend in zijn oren; nu, in een plotselinge opwelling van verlangen, van gemis, van verdriet en zelfs wat van jaloezie - alsof hij zich die claim kon permitteren… nu ze zo dichtbij stond, wat ingeleund naar hem en hij naar haar; nu, na al die lange dagen en weken en maanden dat hij zich wel had ingehouden en zijn afstand had bewaard, boog Keane zich naar voren, legde hij zijn vrije hand in haar nek en kuste hij haar vol op haar welgevormde lippen. OOC: Post 900, alsof het is getimed >D

Het was dan misschien niet heel leuk om te horen, maar het was wel eerlijk, wat hij zei. En ze begreep het ook wel, dat dat moeilijk was, dat het misschien iets teveel gevraagd was om normaal samen te werken na alles wat ze hadden meegemaakt en hoe het nu verder ging. "Oke," knikte ze. "Dat is... redelijk." Dan had ze in ieder geval de tijd om te wennen aan het idee en het ook goed af te ronden, in plaats van plotseling nooit meer op te komen dagen. Ze kon het niet helpen om zachtjes te lachen toen hij over ging op pulkerikken. "Ik weet niet of dat zo'n goed idee is. Ik ben bang dat de Hertog een hartaanval krijgt als hij een hoop paarse bolletjes door de tuin ziet bewegen, of zijn schoen op ziet eten." Het beeld in haar hoofd was zo grappig dat ze er even om moest giechelen. Maar ergens was het ook wel een trieste realisatie. Charlie's was familie was zo anders. Totaal niet gewend aan de magische maatschappij, terwijl bij haar thuis alles magisch was, van de zelf opruimende kapstok in de hal tot de magische schilderijen aan de muur en elke kamer die haar vader boven op het huis had gebouwd om al zijn kinderen er in te laten passen. In combinatie met alle mensen die steeds binnen liepen, maakte dat het soms ook wel druk, maar het was ook best gezellig, het was wat ze gewend was, het was... thuis. Hier keken ze al zenuwachtig als je je toverstok trok. "Oh wauw, daar heb ik nooit eerder zo over nagedacht dat dat allemaal niet kan hier." Voor een moment voelde ze de paniek in haar borstkas weer wat toenemen, maar Keane praatte rustig door en zijn stemgeluid had iets kalmerend, wikkelde zich om haar zorgen als een zachte deken en met elk woord dat hij sprak leek ze zich ietsje beter te voelen. Ze had inderdaad altijd nog haar schilderijen, al moest ze misschien voorlopig geen magische schilderijen hier binnen brengen. “Oh echt?” Eva bloosde lichtjes. “Ja, je mag het wel hebben als je wil.” Voor haar lag het verwerkingsproces toch meer in het maken van het schilderij, dan in het kijken ernaar. En ze had gewoon de behoefte gehad om Felicia vast te leggen, zoals ze was, zoals ze zich haar herinnerde, voor alle herinneringen zouden gaan vervagen. Want dat gebeurde uiteindelijk toch altijd. En soms waren er dingen die je niet wilde vergeten. Een kleine tinteling gleed door haar lichaam toen zijn vingers haar huid aanraakten en Evangeline deed haar best om het niet te laten merken, al was het maar voor zichzelf, zodat ze zich minder bewust was van zijn aanwezigheid, dat hij zo dichtbij stond dat ze zijn geur bijna in kon ademen. Eigenlijk zou ze zijn vingers weg moeten duwen, maar dat deed ze niet. "Nee, je had gelijk. Ik had het je moeten vertellen." Aarzelend beet ze op haar lip. “Ik denk... ik durfde niet zo goed. Ik was een beetje bang voor wat je er van zou vinden en ik wist niet hoe ik het je moest vertellen. Het ging ook allemaal zo snel." En misschien, heel misschien, maakte het hardop uitspreken het ook wel heel echt.... Nee. Nee, dit was belachelijk. Ze moest hier echt mee ophouden. Snel was relatief, een jaar was best lang en het echte leven was prachtig, dus dat zou niet moeten uitmaken. Eva richtte haar blik op Keane's gezicht, probeerde zich te laten kalmeren door het oneindige groen in zijn ogen en eigenlijk werkte het verrassend goed. "Het spijt me," fluisterde ze ademloos, haar bruine ogen zachtjes twinkelend in het licht van de maan door het grote raam. "Het was nooit mijn bedoeling om je pijn te doen."

^ wat Ann zegt Keane & Josephine (I love them but they are the worst combo)

De golf van opluchting die over hem heen spoelde toen hij een klein glimlachje op Evangeline’s gelaattrekken kon aflezen, stond in het geheel niet tot ook maar enige rationele verhouding met betrekking tot wat hij zou mogen voelen naar aanleiding van dit gesprek. Keane knikte toen ze de bevrijdende woorden er uiteindelijk ook bij voegde en weerspiegelde iets van haar glimlach op zijn eigen gezicht, duidelijk minder bezwaard dan voorheen. Of ze voor hem was komen werken als ze hem eigenlijk haatte? Nuja, het was meer dat hij er nog nooit over had nagedacht dat dat een mogelijkheid zou kunnen zijn – wellicht dat ze hem inderdaad het opbreken van hun relatie kwalijk nam, dat ze enkele negatieve gevoelens voor hem koesterde onder de afstandelijke maskers die ze de afgelopen maanden in zijn concertgebouw voor iedereen hadden opgehouden. Het was haast alsof ze zelf deel uitmaakten van het theater, hij in de rol van haar leidinggevende, zij als zijn manager; alsof de formele brieven die hij haar stuurde, de afgemeten reverences die ze hem toeboog als hij haar tegenkwam in de gang onderdeel waren van een farce, een spel. In dat plaatje was er geen ruimte voor de gevoelens die daaronder borrelden, en als ze al omhoog kwamen was hij gewend geworden die zoveel mogelijk te onderdrukken. Dat was dan natuurlijk ook waarom hij de regel had ingesteld dat ze zich nooit met z’n tweeën alleen in één kamer zouden bevinden. Een regel overigens, zo moest hij opmerken, die hij vandaag had gebroken. “Ik kan niet met je samenwerken als je met hem trouwt” sprak Keane ietwat opgelaten – want het was de waarheid. Sowieso mochten getrouwde vrouwen eigenlijk niet werken, maar daarnaast… het zou al pijnlijk genoeg worden haar te moeten zien op de (naar zijn hopen) spaarzame familiegelegenheden, laat staan haar iedere dag met die ring aan haar vinger te moeten zien zwoegen in zijn theater. Desalniettemin klonk er iets van spijt, iets van verdriet door in zijn stem. “Maar tot dan… mag je blijven.” Keane zag dat ze haar blik van hem afwendde en maakte van de gelegenheid gebruik zijn groene ogen over haar heen te laten glijden. Hij had haar al een tijdje niet meer van dichtbij gezien, en hoewel ze nu ietwat gespannen leek moest hij toegeven dat ze er de afgelopen maanden wel slechter had uitgezien. De wallen van slapeloosheid waren weg, haar huid had een gezonde kleur en kleine zomersproetjes bedekten haar neus en wangen. Ze had zich misschien, als hij het écht moest toegeven, zojuist aan Charlie’s zijde wel bijna gelukkig opgesteld. Vlug drukte hij dat idee weg. “Je kan altijd de pulkerikkenfokkerij van je vader overnemen” begon Keane, want hij wilde niet mee in haar gedachtegang, wilde zich niet voorstellen dat Evangeline een familie met Charlemagne zou stichten – en op de een of andere manier was het plotseling belangrijk dat hij haar opvrolijkte; al was het haar eigen schuld dat ze hem niet had verteld (of toestemming gevraagd!) over haar verloving en hij, nadat hij het op die manier te weten had moeten komen, zo tegen haar was uitgevallen. Het had ergens iets te maken met een lichte paniek in zijn onderbuik bij het idee dat Charlie haar wel blij zou maken, dat ze straks terug zou kruipen naar haar verloofde en die haar zou opvrolijken, daar waar hij slechts woede en boosheid verspreidde. Hij grijnsde zwakjes bij zijn eigen woorden. “En je hebt je schilderijen. Ik heb gezien welke je van Felicia hebt gemaakt. Die is prachtig geworden. Ik wil ‘m wel van je kopen.” Evangeline zag er echter nog steeds uit alsof ze van streek was, alsof ze tegen iets in zichzelf vocht; en tegen beter weten in legde hij in een geruststellend gebaar voorzichtig zijn hand op haar arm, zijn blik niet van haar lostrekkend. Even wist hij niet wat hij moest zeggen. “Het spijt me dat ik zo tegen je uitviel… ik…” Hij zuchtte. “Ik weet dat je door moet met je leven en ik wist dat het nooit gemakkelijk zou worden. Het is gewoon meer de manier waarop en dat híj – nuja.” Hij glimlachte zwakjes. “Ik denk dat ik m’n punt wel duidelijk heb gemaakt.”

Keane had gelijk. Het ging haar niets aan en toch voelde het als een opluchting om hem te horen zeggen dat er niets was gebeurd. "Oh." Nu kon 'niets' vast alsnog van alles betekenen of een grove leugen zijn, maar voor nu besloot ze het maar even aan te nemen als de waarheid. Pech voor hem, Heaven kon goed zoenen. Evangeline richtte haar blik op de grond en wachtte tot ze zijn voetstappen de kamer uit kon horen dragen, maar dat gebeurde niet. Blijkbaar had hij nog een belangrijke vraag. Een zwak glimlachje gleed over haar lippen en met een zucht leunde ze wat tegen de rand van het bureau. Nu ze niet meer zo overmand werd door kwade gevoelens voelde ze zich een beetje moe, alsof alle energie met al haar woorden mee naar buiten was gestroomd. Of ze hem haatte? Ja, dat had ze net wel tegen hem gezegd, of eerder naar hem geschreeuwd, maar was dat niet meer een uiting van frustratie geweest? Ze zeiden wel eens dat liefde en haat dicht bij elkaar lagen, maar Eva geloofde niet echt dat ze Keane werkelijk zou kunnen haten. Er waren twee mensen op deze wereld die ze haatte en met een goede reden. De eerste was Daniella Adler en de tweede was Owain Cadwgan en hoewel Keane misschien dezelfde achternaam droeg zou hij daar nooit ook maar een beetje bij in de buurt komen. "Nee," antwoordde ze uiteindelijk zachtjes. "Natuurlijk niet." Ze had zoveel van die jongen gehouden. Dan kon ze hem toch onmogelijk haten? "Ik was gewoon boos, sorry." Ze zou zich niet verontschuldigen voor alles wat ze had gezegd want sommige dingen... sommige dingen moest hij gewoon horen. Maar wellicht dat ze met deze uiting wat te ver was gegaan. Verontschuldigend keek ze naar hem op. "Je denkt toch niet dat ik voor je was komen werken als ik je haatte?" Niet dat dat nu nog uitmaakte, want dat was nu ook voorbij, als ze hem moest geloven. Eva wist dat hij er alle recht op had en toch voelde het een beetje verdrietig. De afgelopen maanden had ze zoveel tijd en energie gestoken in dat theater en nu was het eindelijk af, maar zou ze nooit de voorstellingen tot leven zien komen op het podium dat ze hadden uitgekozen, op de stoelen die ze daar had neergezet, in de zaal die ze mee had ontworpen. Ze had er zo naar uitgekeken. "Ben ik echt ontslagen?" Het zou haar niet eens meer verbazen als hij nu nog steeds "ja" zei en het was stom, maar het had toch geen nut om er boos over te worden. Over een tijdje had ze die baan niet eens meer nodig. Dan hoefde ze zich nooit meer zorgen te maken of ze wel genoeg geld had om haar kamer te betalen of te blijven studeren. Dan hoefde ze misschien wel nooit meer te werken, als ze niet zou willen. Nee, het had geen nut. Net zo min als het nut had om steeds maar kwaad te worden om de keuze die ze hadden moeten maken en de onzekerheid dat ze nooit zouden weten of het wel de juiste was. Uiteindelijk moesten ze het toch doen met de keuze die ze hadden gemaakt. Een andere optie was er niet. "We zouden hier geen ruzie over moeten maken." Gespannen wikkelde ze een rode krul om haar vinger en staarde naar de grond, want het was te moeilijk om hem recht aan te kijken. "Jij hebt nu je eigen familie en bijna een kind en ik...." Eva twijfelde, viel stil. Ja zij? Zij wilde dat ook. Maar als ze dat wilde dan moest ze dit loslaten en ze wou gewoon dat het allemaal niet zo moeilijk was. Ze had iemand die van haar hield, waar zij van hield, zij het niet op die wanhopige manier zoals ze van Keane had gehouden, maar dat had ze ook nooit verwacht en dat gaf ook niet. Dat was niet nodig. Liefde was liefde, toch? Ze hoefde alleen maar hand uit te strekken en de zorgeloze toekomst aan te pakken die voor haar lag, zo moeilijk was het niet. Wat kon ze nog meer wensen dan dat? Dan alles wat ze nu had? Ze zou gelukkig moeten zijn. Waarom voelde ze zich dan niet gelukkig?

@Keane Cadwgan Ed Sheeran - The Man Now I don't wanna hate you Just wish you'd never gone for the man And waited two years at least Before you let him take you He was waiting for the time to move I knew he had his eyes on you He's not the right guy for you Don't hate me cause I write the truth No, I would never lie to you But it was never fine to lose you And what a way to find out! It never even came from your mouth Now I'm just disgusted with the skeletons you sleep with in your closet to get back at me But fact is you're mad at me because I backtrack so casually Take my apology, I'm sorry for my honesty but I had to get this of my chest

September 1837 - Wegisweg- Ergens in de middag - veel meisjes op straat... "I don't care what you think unless it is about me." Normaliter had Liam er een hekel aan om met Isaiah ergens heen te lopen. Zijn broer was altijd zo langzaam mee en hij keek altijd zo chagrijnig. En dat terwijl hij met Liam op stap was. Dat moest een eer zijn, iets waar je vanzelf door ging glimlachen. Maar nee... zijn broer was een pessimist en een professioneel chagrijn. Zou dan volgens Evita vast in de familie zitten. Vandaag was het echter een goede dag. Liam had recent een erg goede wedstrijd gehad en voor zijn team de zege behaald. Hij had daarop volgend een uitgebreid artikel gehad in de Heks en haar mét zijn foto op twee pagina's, waar er met veel lof over hem werd geschreven. Dus nu sprak wel elke vijf meter een mooie vrouw hem aan. De meesten wilden een handtekening, anderen gillen gewoon gillen. Het was geweldig! Liam Haysward was een idool. Het volk hield van hem. Hijzelf hield van hem. Iedereen hield van hem. Oh! Was híj niet fantastisch? "Dit heb jij nou nooit he, broertje..." [OOC: Eerste post is voor Margaux, voel je daarna vrij om fan te spelen <3

@Zachary Davidson Beauty and the beast - Gaston Who does she think she is? That girl has tangled with the wrong man! No one says "no" to Gaston Zach! Huh! Darn right. Dismissed! Rejected! Publicly humiliated! Why, it's more than I can bear. More beer? What for? Nothing helps. I'm disgraced. Who, you? Never! Gaston, you've got to pull yourself together. No one's slick as Gaston Zach No one's quick as Gaston Zach No one's neck's as incredibly thick as Gaston's Zach's For there's no man in town half as manly Perfect, a pure paragon!

Elena had, in alle eerlijkheid, vooral Dreuzelkunde gekozen omdat ze haar vakkenpakket een beetje wilde aandikken (maar twee vakken kiezen was zo iets voor Griffoendors) maar de andere vakken hadden haar niet echt bevallen, dus was Dreuzelkunde er maar als derde een beetje bij komen slungelen. En nu ze zo in de eerste les zat had ze daar tegelijkertijd spijt van (want de leraar was wel echt een beetje een sukkel, hoor) en tegelijkertijd niet (want dat hij een sukkel was betekende vast dat ze makkelijk hoge cijfers kon halen zonder veel werk te hoeven doen). Een beetje drama in de lessen was nooit wat mis mee. "Dat is zwerkbal," beet ze naar Andrea, toen die met haar domme opties kwam. "Dreuzels spelen geen zwerkbal, die kunnen de bezems niet laten vliegen." Niet dat ze dan wist wat het wel was... N, W, O, Z... "Het lijkt een beetje op een klok, maar dan één die wel heel wild beweegt..." Ze beet op haar lip. "Professor Grey, is dit ding stuk?" Wat een armoedige leraar, kon niet eens iets naar de les brengen dat niet stuk was. En dan was er ook nog eens professor Johnson die binnen kwam lopen. Elena glimlachte lieftallig naar de vrouw. "Professor Johnson, wat leuk dat u er bent! Ik vond het al zo jammer toen ik hoorde dat ik geen Dreuzelkunde van u kon krijgen, u bent zo'n goede lerares!"

Toen June Johnson nog maar een klein meisje was, had ze al graag grapjes uitgehaald. Toendertijd had dat vooral bestaan uit het aan elkaar knopen van haar broers veters of het verstoppen van een kever in de musli van haar zus (altijd hilarisch), maar naarmate ze ouder werd en meer magie kon gebruiken, had ze natuurlijk wel haar game geupgrade. Onderhand zou je haar vast een ervaren prankster kunnen noemen en als ervaren prankster, had ze uiteraard ook een oog voor makkelijke slachtoffers. Kijk, sommige mensen vroegen er gewoon om om een beetje geplaagd te worden. Niet op de gemene manier, want in haar hart zou June altijd een lieve Huffelpuffer zijn, maar gewoon, omdat ze het nodig hadden in het leven, al wisten die mensen dat zelf misschien nog niet. En de dag dat Geoffrey Grey de lerarenkamer binnen was gewandeld en zich aan haar had voorgesteld wist ze zeker dat hij ook zo'n persoon was. Zelfs rond leraren was de man een zenuwpees. Het was bijna zielig, maar net niet zielig genoeg om hem nog een beetje meer op te jutten en als ze dat maar vaak genoeg deed kwam hij er misschien eindelijk eens overheen. Want zo werkte dat, toch? Ze zou hem er wel krijgen. Als voormalig lerares Dreuzelkunde die onze professor Grey voor was gegaan, was het vast extra makkelijk om de man een beetje op de stang te jagen. Ze hoefde alleen maar... aanwezig te zijn, had June bedacht. En zo kwam het dat tijdens het lesuur van de derde, vierde en vijfdejaars tien minuten na starttijd de deur openvloog. "Hallo! Oh, let maar niet op mij. Ik kom alleen even kijken hoe het gaat," riep ze, juist de aandacht naar zich toetrekkend en zwierig nam ze plaats op de achterste rij, viste een nep bril uit haar tas, zette die op haar neus en opende toen een boekje voor haar op tafel. "Ga rustig verder, je doet het fantastisch." Maar ondertussen schreef ze wel zogenaamd een aantekening neer in het boekje. In werkelijkheid maakte ze een tekening van professor Ostrovsky met een erg grote neus. Meisjes zoals June werden immers nooit helemaal volwassen.

Het was inderdaad een gouden ring. Een ring kopen van een ander materiaal was niet eens bij Dax opgekomen. Waarom zou hij? Hij, of in ieder geval zijn familie, kon zich zulke aankopen permitteren en, hoewel hij niet uit liefde met Merry zou gaan trouwen, wilde niets minder dan het beste voor zijn bruid. Dat was misschien toch wel een beetje een beetje zijn trots ook. Hij had iets goed te maken natuurlijk. Als hij haar niet een heel gelukkig liefdesleven kon geven, dan moest hij dat toch op zijn minst kunnen compenseren met materiële weelde. En dat kon hij. Dus dan was het in orde. "Grillen? Maar dan krijg ik van die streepjes over pijn lijf. Ik denk niet dat die me heel erg goed staan, hoor," lachte hij. Yikes. Nou, daar moest hij maar niet te diep over nadenken. Ondertussen keek hij toe hoe twee konijntjes een vlugge dood stierven. Dat was inderdaad wel beter, want zien hoe je aanstaande haar kin droop van het bloed was nu niet echt het meest aantrekkelijke plaatje. Dan zou hij wel nerveus gaan worden, want dan werd dat monster stukje zo duidelijk. En nu was hij onwetend en gelukkig. "En sorry hoor, Merry, maar ik heb wel wat beters te doen dan het seksleven van een paar vogels te bestuderen. Wacht. Heb jij dat wel gedaan?" Ew. Waarom? Dax grijnsde breed. "Ja, ik kan het wel zonder generale repetitie, maar jij?" Hij trok een wenkbrauw op. "Of heb je in je afwezigheid allemaal stoute dingen gedaan, Merry Campbell. Iets wat heel onzedig van een ongetrouwde dame is?" Hij lachte zachtjes. Ja, als het zo was, dan zou Merry het hem heus wel vertellen, want het was niet alsof Dax daarom de bruiloft zou afblazen. Hij zou eigenlijk helemaal niet echt een reden kunnen bedenken voor nu waarom hij dat zou doen. Misschien omdat het het tweede huwelijk werd waarbij hij alleen 'sliep' tijdens de huwelijksnacht? Of zou Merry... Zoals al eerder genoemd, zou hij daar echt geen nee op zeggen hoor, maar hij zou er niet op aandringen. Daar was het de vriendschap niet voor, niet zoals met Madeline... "Makkelijk? Merry... Nu wil ik dat je minstens twee sluiers draagt hoor, anders voelt mijn ego zich zielig." Dax lachte opgewekt, liet zich achterover in het gras vallen, leunde op een elleboog en nam tevreden een slok van zijn whisky. "Ben je zenuwachtig voor morgen? Meredith Appleby-Campbell. Dat klinkt wel, hè? Ga je na onze huwelijksreis..," wat inhield dat ze een tijdje gingen kamperen in het prachtige Schotland, ".. eindelijk mijn vader ontmoeten." Oh help, hoe zou de ontmoeting tussen David en Merry gaan? Het was in ieder geval een verrassing. "Nog zin om straks na het eten een eindje te zwemmen? Als eendjes?" Hij grijnsde, niet wetende wat hij daar dus eigenlijk mee impliceerde.

"Ja natuurlijk," glimlachte Evangeline nogmaals, dit keer overtuigender en meer met haar aandacht bij het juiste onderwerp. Als ze heel eerlijk was had ze er nog niet echt over nagedacht. Oh, natuurlijk had ze wel nagedacht over trouwen, over haar bruiloft. Welk meisje droomde daar nu niet van? Ze had halve schetsboeken vol van haar dromen, die uiteindelijk niets meer hadden uitgemaakt toen puntje eenmaal bij paaltje kwam en ze al haar ideeën kon laten varen, als dat betekende dat ze in ieder geval kon trouwen met degene waar ze van hield. Maar die tijd was voorbij, het moment vervlogen en nu was er een nieuwe kans, een nieuwe verloving, een nieuwe bruiloft. En in plaats van het kleine kerkje op de heuvel, had ze nu een half kasteel tot haar beschikking. Normaliter was het de traditie om de bruiloft in het huis van de bruid te houden, maar dat was nou niet echt eh, een praktisch idee in dit geval. Maar er was vast nog genoeg tijd om daar over na te denken. "Weet je, ik heb een zusje en die is precies zo oud als jij. Misschien kunnen jullie wel samen bruidsmeisjes zijn. Jullie kunnen het vast goed met elkaar vinden." Ze lachte vrolijk naar Clémentine en deed haar best die lach op te houden toen de volgende gasten zich aandienden. Ze wilde zich niet schuldig voelen en toch stak die blik van hem recht in haar hart en het maakte haar een beetje kwaad, op hem -want waarom deed hij zo- en op zichzelf, -want waarom trok ze het zich zo aan hoe hij hier over dacht. Ze hoefde zich niets aan te trekken van zijn mening, want hij had al die rechten opgegeven toen hij met Josephine was getrouwd. En dat was misschien niet volledig zijn eigen keuze geweest, maar het was gebeurd en daarmee was het klaar. Ze deed gewoon haar best om door te gaan met haar leven en er was niets, maar dan ook niets, aan dat feit waar ze zich schuldig over zou moeten voelen. En ze haatte het dat hij dat dan toch maar weer voor elkaar kreeg dat ze dat wel deed, met één simpele blik. Automatisch trok ze haar blik los en zette ze een stapje dichter naar haar verloofde, niet helemaal zeker of ze dat deed omdat Charlie het nodig zou hebben, of omdat ze het zelf nodig had op dat moment, of misschien wel omdat het de kans zou verkleinen dat één van de twee de ander voor zijn bek zou slaan. Ze wist namelijk ook wel dat je Charlie en Keane beter nooit te dicht bij elkaar in de buurt kon hebben, dat was zelfs al zo geweest toen Charlie alleen nog maar een van haar beste vrienden was geweest en het stond haar niet echt aan, de manier waarop Keane naar hem keek. "Keane, Josephine. Wat leuk, we hebben jullie de hele avond nog amper gezien," probeerde ze luchtig, alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Behalve die donderwolk boven Keane's hoofd. "Gaat het Joos? Je ziet er een beetje vermoeid uit. Misschien moet je even zitten." Ja Keane, luister nou even naar je vrouw. Dan hadden ze hier nu niet zo ongemakkelijk gestaan en dan hoefde Eva niet te kiezen of ze ging proberen zichzelf of Charlie uit deze situatie te redden.

Dinsdag 17 Oktober 1837, Nacht, Achter de kassen. Het was vast niet het beste wat hij zou kunnen doen maar sinds het eerst voelde hij echt weer alsof hij een doel in zijn leven had. Tuurlijk, meedoen aan een drugshandel op school was misschien niet het beste doel maar het was een doel. Hij kon geld verdienen, hij had iets om tegen te vechten, hij kon iets opbouwen met het weinige geld dat hij hiermee verdiende, hij had iets te doen, hij was nuttig hij voelde zich eindelijk op zijn plek. En vandaag had hij met de ‘vijand’ afgesproken want kennelijk gingen er nu ineens twee soorten drugs door de school en dat kon niet. Stiekem vond hij het wel leuk, want dan had hij iets om tegen te vechten, maar het moest alsnog opgelost worden. (Hij negeerde ook voor het gemak dat hij zich pas hierbij aangesloten had toen alles allang begonnen was en dat de drug die hij verkocht misschien wel later was gekomen) Hij had de rest laten weten dat hij dit ging doen maar het was aan hen of ze kwamen. Gideon had nogal moeite met het hele team gedoe van een groep zijn. Hij wilde zijn eigen plan trekken en niemand nodig hebben. Dus hij had niet echt gevraagd gewoon medegedeeld. “Dus”, hij rookte het laatste stukje van zijn sigaret (die hij puur en alleen was gaan roken voor de aestetic want eerlijk hij had er het geld niet voor stiekem) op voor hij deze uittrapte. Het best donker, best koud ook, maar met het licht van zijn toverstok kon hij nog net Raine’s gezicht herkennen. Hij negeerde even dat ze gewoon vrienden waren naast dit, dit was serieus. “De kerkers het terrein, wij willen dat gebied, jullie mogen wel de kamer van de hoge nood hebben of iets vast ook een stuk warmer en gemakkelijker dan buiten dus je mag me maar dankbaar zijn”. Beter was Raine het eens. OOC: Ik heb een topic geopeend voor gang wars! Gideon is lowkey aan het freestylen dus je kan zeggen dat je karakter hier ook komt en ze hoeven het ook niet met hem eens te zijn zelfs al zitten ze in dezelfde groep. Open voor iedereen maar vooral voor gangplot ppl en het zou chill zijn als er niet meteen een leraar komt like h e l l o

Of dat was wat hij wilde? – nuja, het was natuurlijk niet het beste scenario. Hij had met Evangeline willen trouwen, had haar zijn aanzoek gedaan en gniffelend van spanning, ladderzat van de drank waren ze die koude winternacht naar Schotland verdwijnseld; als dat was waar ze inderdaad waren geweest. Hij had haar in die duistere smederij zijn ja-woord gegeven en was bereid geweest de rest van zijn leven met haar door te brengen. En toen, nadat zijn grootvader met de onvergeeflijke vloek zo’n lelijk einde aan die mooie droom had toegebracht, toen zijn verloving met Josephine zo dringend was geworden dat hij nog maar enkele dagen had gehad voordat hij zich aan zijn huidige echtgenote verbinden moest… toen had hij met Evangeline willen vluchten, had hij naar Frankrijk willen vertrekken en daar, ontdaan van geld en titel, een leven met haar willen opbouwen. Dit scenario, hetgeen wat hij nu even uit de losse pols had geschetst, was natuurlijk verre van ideaal. Het zou lastig worden om in het openbaar de schijn van afstandelijkheid tegenover Evangeline op te houden waar het zijn zwager en echtgenote betrof. Het zou moeilijk zijn, hij zou constant op zijn tenen moeten lopen – en het zou niet uitmaken, want het was Eva. Ze was alles wat hij wilde; alles wat hij nodig had. “Ja, dat is wat ik wil” sprak Keane zachtjes, zijn toon ontdaan van het gegrinnik – hij was bloedserieus. Zijn vingers gleden over de dikke, dure stof van haar jurk en hij trok haar nog wat dichterbij. “En ik weet zeker dat…” Maar zijn stem stokte in zijn keel, want hij had zojuist iets horen schuiven achter een wandpaneel waarvan hij plotseling redelijk zeker was dat het eigenlijk een geheime deur was. Knipperend met zijn ogen liet hij Evangeline los en ietwat van slag keek hij haar aan, zijn stem ineens verworden tot een ietwat paniekerig gefluister. “Hoorde jij dat ook?”

Donderdag 28 september 1837, ergens in de namiddag Augury Concert Hall te Cambridge Eerlijk gezegd had hij wel andere dingen aan zijn hoofd gehad dan het bezoek van het Damesclubje van zijn echtgenote aan zijn theater - het was immers juist een teveel aan vrouwelijk schoon wat de laatste tijd problematisch op zijn gemoedsrust had gewerkt. Maar toen Josephine hem vorige week aan het bezoek herinnerde had hij het haar niet durven weigeren, ten eerste omdat dat misschien verdacht zou zijn (of zou níet weigeren verdacht zijn? Hoe reageerde hij normaal op dit soort dingen?) en ten tweede omdat hij wist dat het bezoek niet zonder goede reden afgeblazen zou kunnen worden zonder zijn echtgenote (en zichzelf) in een kwaad daglicht te plaatsen - en als er iets was wat hij momenteel kon gebruiken was dat het wel. Oh, en daarnaast was ze héél erg zwanger. Wat dat ermee te maken had wist hij niet precies, maar hij was blij dat mannen niet op die manier kinderen konden dragen als hij het allemaal zo zag. Keane had de dames die behoorden tot het clubje de Gouden Roos een tour gegeven door zijn theater, precies zoals hij had beloofd enkele maanden geleden toen de inkt op het koopcontract nog nat was en het geheel nog niet verbouwd. Nu was het af; de pas geverfde dakbalken glimmend in de nazomerende zon, de hardgelakte trapleuningen glanzend in het licht van de zachtzoemende olielampen die waren verspreid door het gehele theater, dikke en zachte rode tapijten die het geheel een luxe uitstraling gaven en de donkere vogels in de hal, de levende auguries, gebadderd en gepoetst. Hij had hen alles laten zien, van de naaiateliers op zolder waar de kostuums voor de opera’s en balletvoorstellingen werden gemaakt tot de coulissen op het podium en de decorstukken. Keane had expres een dag uitgekozen waarvan hij wist dat Evangeline in de hoedanigheid van zijn manager niet aanwezig zou zijn - al hadden ze elkaar de afgelopen weken de meeste tijd opgelaten genegeerd, en als ze daadwerkelijk iets hadden te bespreken was dat ietwat stroef en ongemakkelijk geweest, voorzichtig om hun blikken niet te laten kruizen. Desalniettemin had hij een zweem van trots gevoeld toen hij de decorstukken aan de dames liet zien waar hij zelf de afgelopen weken ver vanaf was gebleven en ze dus ook nog niet grondig had bestudeerd, Evangeline's oog voor detail onfeilbaar en nimmer teleurstellend. Maar de rondleiding was bijna afgelopen; de bar was om de hoek en ze waren terug waar ze waren begonnen. “Oh” sprak Keane, die hen was voorgegaan voordat zijn oog ineens op het schilderij was gevallen. “Als laatste dan: mijn goede vriendin Felicia Harding.” Hij wees met een ietwat dramatische zucht naar het schilderij op de muur, welke hij van Eva had gekregen. Het was werkelijk een subliem stukje werk, niet al te groot maar geschilderd met ietwat grove kwast in overwegend blauwe en zilvergrijze tinten. Felicia’s ijsblauwe ogen staarden, net zoals bij leven, vurig door haar houten frame de buitenwereld in. “Ze is helaas veels te vroeg uit ons midden gesleurd” verzuchtte Keane, een lichte noot van verdriet in zijn stem. “En wij waren tijdens haar leven nog wel onafscheidelijk. Beste vrienden vanaf jaar één. Helaas zijn Gods wegen ondoorgrondelijk!” Hij knikte droef en wees toen naar de bar, waar de barman hen opgewekt aankeek. “Iemand zin in een verkoelend drankje? Straks heb ik nog een kleine verrassing op het podium voor jullie in petto!” Maar hijzelf bleef voor het schilderij staan, voor een moment in gedachten verzonken. Iedere keer als hij het zag moest hij toch weer proberen te beseffen dat ze er écht niet meer was - en dat was op de een of andere manier zulks een vreemde gewaarwording dat hij er haast een brok in z’n keel van kreeg. OOC: Open topic voor de dames die bij de Gouden Roos horen, en in het bijzonder 'Lissa'~

SPOILERS VOOR ALS JE EVA'S LAATSTE TOPIC NOG NIET HEBT GELEZEN!!!

Clemmy wilde Lord Radnor helemaal niet ergens heen brengen. Ze wilde naar beneden, naar papa en mama en de bescherming van alle aanwezige gasten. Maar zelfs Clémentine voelde de bedreiging die in de punt van die toverstok lag zo vlak op haar borst. Ze mocht dan misschien niet weten wat je er allemaal mee kon, maar ze was slim genoeg om te bedenken dat haar stem wegnemen waarschijnlijk nog niet de vervelendste optie was. Tranen brandden achter haar ogen, maar ze deed haar best om ze weg te knipperen. Clémentine was het niet gewend om bevelen te ontvangen. Ze was gewend dat de wereld aan haar voeten lag, dat iedereen deed wat zij vroeg en alles in het leven was eigenlijk altijd aan haar overhandigd op een zilveren dienblaadje. Maar nu hadden haar ouders de grote, boze, magische buitenwereld binnen gelaten en ze wist niet zo goed hoe ze daar mee om moest gaan. Aanpassen, het beste wat je kon doen in een nieuwe omgeving was je aanpassen aan de omstandigheden, zoals meneer Darwin binnenkort ook in zijn bekende werken zou publiceren. Met de nodige moeite bracht ze haar benen in beweging. De ene voet voor de andere, richting de deur van de kamer ernaast. Van de zenuwen glipte de deurklink uit haar handen en ze kon de man achter haar bijna geïrriteerd horen grommen, maar Clémentine rechtte haar rug en bij de tweede poging lukte het wel. Niet alle kamers hadden meerdere ingangen, maar sommige wel. Dat was handig als je niet gestoord wilde worden, maar nog wel je koffie door het personeel binnen wilde laten brengen (en misschien had het ook nog wel andere redenen, waar Clémentine niets vanaf wist. Ze had het nooit zozeer begrepen en er was niemand die het haar verder uit wilde leggen). Vaak lagen de deuren een beetje verborgen, opgaand in de kleuren van de kamers zodat ze niet op zouden vallen, omdat haar moeder het anders lelijk vond staan. Gehoorzaam snelde ze door de kamer naar achter en wees op de verstopte deurklink. Mocht ze dan nu weg? Alsjeblieft.

[OOC]Topic over dat Josephine en Keane nu een kindje hebben.[/OOC] 9 oktober 1837 Ze werd wakker, en voor even was de herinnering van de vorige dag totaal onwaar, alsof het niet hoorde bij Josephine Cadwgan, of bij Josephine Gordon-Lennox zoals ze eigenlijk nog steeds aan zichzelf dacht in haar hoofd: toen kwam het allemaal terug, één voor één. De pijn, de angst, en de withete woede toen ze zich gerealiseerd had, temidden van alles, dat Keane fucking Cadwgan toen hij hoorde dat zijn vrouw aan het bevallen was niet alleen niet was komen kijken hoe het ging – heel goed, daarvoor was ze in staat geweest hem te wurgen en toch was het fijn geweest als hij het had geprobeerd zodat een bediende hem had kunnen weigeren – en dat hij zich was gaan bezatten, maar dat hij niet eens de hersens had gehad om dat ergens weg van huis te doen... ooh. Hij had zelfs al z’n vrienden uitgenodigd, en dus had zij geluisterd naar hun luide lachen en brullen terwijl zij even een nieuw leven uit haar lichaam werkte. Ze was, in iets mijlen bezijden haar normale verdraagzame zelf, gloeiend woest geworden en had ze onceremonieel het huis uit laten gooien. En toen een dronken Keane het huis weer binnen was komen stommelen in de vroege uurtjes van de nacht, zij inmiddels met haar klein kindje in haar armen, had ze de bediendes gezegd dat ze hem eerst moesten douchen en in bed moesten leggen – niet haar bed – en dat als hij niet meer stonk naar schraal bier en als hij iets zinnigs kon eggen of althans niets zinnigs kon zeggen om de juiste, emotionele redenen, dat ze dan weer zou overwegen om hem binnen te laten zodat hij hallo kon zeggen tegen zijn zoon. Ze had geen spijt... En ze maakte geen haast, terwijl ze ontbeet, zich liet helpen aankleden, in een chique pyjama tenminste want ze ging vandaag het bed natuurlijk niet uit, terwijl ze haar kindje weer in haar armen liet leggen. Ze had nog steeds geen zin om Keane te zien. Ze wilde dit momentje voor zichzelf, met zichzelf en met het baby’tje. Maar... ja... “Is Lord Cadwgan uitgeslapen? Mm. Prima. Laat hem maar binnen dan,” zei ze minzaam tegen het meisje, en ondertussen haalde ze een vinger langs het neusje van haar zoon, sprak zoetjes tegen het wondertje in haar armen. “Hier komt je papa, kleine man... En als ie nog riekt, dan gaat ie het raam uit. Ja!”

Dit meisje sprak meer dan goed voor haar was – zoals de meeste vrouwen, overigens. Het bleek wederom dat zelfs de kleintjes onder het vrouwelijk geslacht een voorliefde voor een overvloed aan woorden bezaten en ineens vroeg hij zich af of zijn Clementine, de helft van zijn onwettige tweeling met Aria, hetzelfde zou worden. Of speelden genen toch wel een rol? Hij had er nooit eerder serieus over nagedacht, maar wie weet was het eigenlijk wel lichtelijk problematisch wanneer zijn kinderen met teveel vrouwelijke invloeden zouden worden opgevoed, zeker nu de man van Aria plotseling was overleden. Daarbij was Gabriel zijn backup, en geen onnodige als hij situaties als dit moest gadeslaan. Wanneer zijn kleinzoon niet meer zou voldoen als erfgenaam had hij een goede tweede keuze nodig, niet nóg een naïeve lanterfant zonder talent die door zachte vrouwenhanden was gevormd tot niets dan een natte hoop klei. Hm. Ah, haar ouders hadden haar naar boven gestuurd. Owain’s koude blik bleef bedachtzaam op het meisje hangen, alsof hij maar half naar het kind luisterde en voor de andere helft aan het bedenken was wat hij met haar zou doen. Ze was een risico en de Graaf hield niet van risico’s; het beste zou zijn haar geheugen te wissen en haar met een imperio alsnog naar bed te sturen… en haar het liefst ergens luid op haar eigen gang haar teen te laten stoten aan iets niet-meegeeflijks, zodat al het gedrang en gesus van de Gordon-Lennoxen zich naar die vleugel zou bewegen en hij in zich in alle rust over de vloek op de deur kon buigen. (Irene kennende heeft haar char dan gelijk haar voet gebroken, maar ach xD). Aan de andere kant kon ze hem misschien toch wel van pas komen. De deur opblazen was hm… niet per se zijn stijl. Hij hield van subtiliteit, van verve – niet van groot geweld. Wie weet bevatte het blonde kinderhoofd meer dan een onnozel kinderbrein, wie weet kon hij het zelfs… gebruiken. “Dat lijkt me niet nodig” sprak Owain met een frons op zijn gezicht, voordat hij achteloos met zijn toverstaf zwaaide. “Silencio! – knikken zal voldoen.” Hij hield zijn toverstaf nog steeds op haar kleine kinderborst gericht terwijl hij voor een moment luisterde of hij al enig geluid achter de zware deuren hoorde, maar stilte overheerste nog steeds. Als het iemand anders was geweest had hij wel meer gedaan om die persoon binnen zijn bereik te houden, maar voor deze situatie zou dit vast voldoende zijn. “Lady Clementine” begon hij, zijn stem zacht en dreigend. “Ik vrees dat er hier sprake is van een situatie die u niet geheel begrijpt, maar als u rustig blijft en mijn vragen beantwoord komt alles goed.” Hij glimlachte sinister, een lach die zijn grijze ogen niet bereikte. “Ik begrijp dat ik hier in normale omstandigheden niet mag komen, maar het is op dit moment voor mij – en daarom ook voor u – van levensbelang dat ik mij wél toegang tot deze kamer verschaf. Helaas zit de deur op slot, en wel met een magische spreuk waar ik geen sleutel van heb. Dus nu mijn vraag aan u…” Owain zette een stapje dichterbij, zijn toverstaf in zijn hand. “Zijn er alternatieve ingangen om deze ruimte binnen te komen?”

Misschien had het zicht van een ervaren tovenaar die zijn toverstok op haar gericht had Clémentine al ongemakkelijk genoeg moeten laten voelen en rechtsomkeert laten maken, maar eerlijk gezegd deed het aanzicht haar niet zoveel. Ze was niet opgegroeid in een wereld met magie en wat ze had gezien was alleen maar mooi en leuk. Sterretjes uit Charlie's toverstok, voorwerpen die je zomaar naar je toe kon laten zweven, bloemen die je kon laten groeien. Nu wist ze heus ook wel dat niet alle magie altijd heel leuk was, maar toverstokken waren er juist om magie om te zetten in mooie dingen. Om de regenbuien die ze in een emotionele bui wel eens had gestart in de bibliotheek om te toveren in de zon, om in het donker licht te maken als je de lamp naast je bed niet meer aan kreeg. Ze kon werkelijk niet wachten om haar eigen toverstok te krijgen en ook eindelijk dat soort dingen te kunnen doen. Nog maar een weekje en dan, na haar elfde verjaardag, zou haar Charlie haar meenemen naar de wegisweg. Wat haar wel verbaasde was de manier waarop hij tegen haar sprak. "Lady Clémentine," verbeterde ze hem met een beleefd glimlachje, want als hij haar een standje ging geven kon hij maar beter meteen de juiste aanspreekterm gebruiken. Maar ze kwam ongelegen? Hoe kon dat nou! Hij was toch niet iets belangrijks aan het doen hier? Ze kon het zich niet voorstellen. Alle belangrijke mensen waren beneden op het feest. En dat was nou niet echt aardig van hem, wat hij allemaal zei. Hij was een gast in haar huis, dus ze had best het recht om hem aan te spreken als hij zich op plekken bevond waar hij niet hoorde te komen. Verbouwereerd staarde ze naar de Graaf. "Mijn ouders hebben me naar boven gestuurd, waarom wilt u dat weten?" Clemmy wist heel goed dat je geen vraagtekens hoorde te zetten bij wat oudere mensen je vroegen en ze deed altijd heel erg haar best om het niet te doen, maar eigenlijk wilde ze altijd graag overal het fijne van weten en honderd vragen stellen. En dit was een vreemde vraag, waarvan ze het nut niet zag op dit moment. En hoezo beantwoordde hij haar vragen niet? Zo onbeschoft. Had zijn moeder hem wel opgevoed? Nieuwsgierig keek ze Lord Radnor aan. Oh, maar misschien was hij wel echt verdwaald en durfde hij het gewoon niet toe te geven en mocht ze daarom niets zeggen. Dat snapte ze wel. Maar als ze hem dan hier liet staan kwam hij nooit terug bij het feest! Ze kon hem toch hoe dan ook niet zomaar hier laten staan. "Het spijt me Lord Radnor, maar ik denk toch echt dat het niet de bedoeling is dat u hier momenteel bent. Ze zullen u vast ook erg missen op het feest. Ik kan wel even iemand roepen om u weer naar beneden te begeleiden. Zou u dan misschien even uw toverstok weg willen doen?" Ze wapperde wat richting het houten geval dat hij nog steeds vast had. "Daar is het personeel niet echt mee bekend." Een van haar kindermeisjes was hier vast wel in de buurt of iemand anders van het personeel. Clemmy glimlachte liefjes naar de man en draaide zich al half om om iemand deze kant op te roepen.

7 juli @Elaine Foulkes-Davenport - 18 jaar oud Van Yara: Een tiara met kleine diamantjes en een armbandje met als magisch bijeffect dat zorgt dat je om grapjes lacht, ook als je de grap nog niet begreep. Van Cassidy: Een zelfgeschreven verjaardagskaart. @Felicia Harding - 19 jaar oud Van Zaira (want dan was ze nog niet 'dood' toch?): Een woordenboek voor oud Grieks en Latijn, dat zelf meedenkt over alle mogelijke vertalingen. (en anders een vers bosje bloemen op haar graf). 29 juli @Eli Montgomery - 25 jaar oud Van alle leerlingen: Een verjaardagskaart ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 1 augustus @Joseph Saint - 21 jaar oud Van Sara: Een kaart met daarop 'Van harte gefeliciteerd, loser' en een pakje met koekjes met rozijnen ipv stukjes chocolade. 4 augustus @Bartholomew Saint - 18 jaar oud Van Sara: Een verjaardagskaart en een zakje smekkies uit een speciale editie; alleen maar vieze smaken. 5 augustus @Cadwyn Thwaite - 19 jaar oud Van Yara: Een boek 'How not to be an annoying little child, for dummies.' @Delano Foulkes-Davenport - 27 jaar oud Van Yara: Een boek 'How to be polite, for dummies.' (met de gok dat hij vast opvat dat hij die aan Moraine moet geven) en een grote fles van de beste whisky en twee kaartjes voor een benefietconcert (want die had ze over). 7 augustus @Julienne Haysward - 16 jaar oud Van Liam: Een gek hoedje dat elke vijf minuten heel hard een liedje begint te zingen en confetti in de rondte gooit. 11 augustus @Vasilisa Silvershore - 22 jaar oud Van Zaira: Een mok met daarop de tekst 'best sister-in-law ever'. Van Thomasin: Een bosje speciale rozen uit haar rozentuin met elegante geuren van vanille en honing, een boekje met alle magische Engelse tuinen en chique theehuizen. Van Yara: Een boek 'How to dominate your husband, for dummies', een fles Italiaanse wijn en kaartjes voor een benefietconcert (seated next to Delano <3) 12 augustus @Phoenix Waterford - 17 jaar oud Van Yara: Een boek 'How to kiss girls, for dummies', en een stressbal. 14 augustus @Clementine Gordon-Lennox - 11 jaar oud Van James: Een zakje met verschillend snoepgoed en een zakdoek waarop in roze letters haar naam is geborduurd. @Scott Evergreen - 52 jaar oud (OUD!) Van al mijn leerlingen (minus Ashton): Een zelfgemaakte verjaardagskaart. Van Zaira: Een setje lingerie...wat zij dan voor hem aan kan doen.. 21 augustus @Dax Appleby - 18 jaar oud Van David: Een nieuwe bezem en een huiself genaamd Janet. 22 augustus @Butterfly Dickson - 15 jaar oud Van Maia: Een zelfgeschreven verjaardagskaart en een mandje met bloemen. @Fanny Dickson - 15 jaar oud Van Maia: Een zelfgeschreven verjaardagskaart en een drankje met hetzelfde effect als de megafoon-spreuk. 29 augustus @Irwin Foulkes-Davenport - 29 jaar oud Van al mijn leerlingen (minus Ashton): Een zelfgemaakte verjaardagskaart. Van Thomasin: Een kaart, die een spreuk op hem afstuurt waarmee zijn wenkbrauwen rood worden en het Griffoendor-lied gaan zingen als hij het open doet, een boek met gedetailleerde prenten van Fabeldieren, een paar blauwe sokken en een perkament waar Gabriel met verf aan zijn handen overheen is gekropen. Van Yara: Een nieuw boek van zijn 'want'-list, kaartjes naar een museum in de dreuzelwereld en dat Yara die avond ook hamburgers voor hen gaat bakken... wat eindigt in dat ze eten moeten bestellen. Van Cassidy: Een verjaardagskaart... Ze had meer willen doen, maar ...vloek... ugh. --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 1 september @Damian Leigh - 13 jaar Van Maia: Een zelfgeschreven verjaardagskaart 2 september @Rebecca Haddock - 16 jaar oud Van Cadwyn: Een verjaardagskaart. 7 september @Eleanora Paget - 14 jaar oud Van Maia: Een zelfgeschreven verjaardagskaart en een zilveren haarspeld die je haar extra laat glimmen. 8 september @Gideon Kingston - 19 jaar oud Van Wren: Een nieuwe set speelkaarten en een verjaardagskaart waar de letter i in zn naam is geschreven met een hartje. Subtiel he. Van Cassidy: Een flesje boterbier en een kaart. @Jennifer Paget - 20 jaar oud Van Yara: Uitnodiging om samen naar een high tea te gaat, een boek met 'how to date an older guy, for dummies' en een prachtige ketting uit de Foulkes-Davenport-lijn. @Moraine Foulkes-Davenport 19 jaar oud Van Cassidy: Een nieuw dagboek, waarvan Cassidy een ander schriftje heeft, zodat ze stiekem berichtjes naar elkaar kunnen schrijven. En een verjaardagskaart. Van Yara: Een nieuwe handtas, voor een dame van stand... Van Wren: Een zakje snoep en een bosje bloemen met snapdragon-flowers. Deze variant bijt mannen en bloeit extra mooi voor vrouwen. 10 september @Lillian Sprout - 21 jaar oud Van Yara: Een kaart, een fles wijn. @Yara Foulkes-Davenport - 20 jaar oud Van Thomasin en Armand: Wat verdiepingsboeken over toverdranken en speciale flesjes, die beschermen tegen ontploffingen bij experimenten (had tips gevraagd bij Irwin) Van James: Een fles wijn, een kaart, een universiteits-mantel. Van Cassidy: Een zelfgebakken verjaardagstaart, met haar naam geschreven in frosting en versieringen van marsepein. 16 september @David Appleby - 36 jaar oud Van Dax: Een nieuw scheermes en scheerschuim en een 'best dad'-trui. 18 september @Sergei Ostrovsky - 29 jaar oud Van alle leerlingen behalve Ashton: Een verjaardagskaart. 25 september @Isaiah Haysward - 28 jaar oud Van Liam: Een fles champagne, kaartjes naar Liams zwerkbalwedstrijd, een foto met handtekening van Liam en een voucher voor wat drinken te halen met een beker waar Liams hoofd op staat, tijdens de zwerkbalwedstrijd. 30 september @Raphael King - 38 jaar oud Van Sara: Een verjaardagskaart.

Alles met Hawke. Sorry, Gianna.

Aria Adler - Daniel Bennet (nooit serial killers kruizen jongens, bad idea) Lawrence Hastings - Lydia Hastings (want ehm... communicatie is een dingetje?) Daniella Adler - Valentine Ingram (want die halen echt het slechtste in elkaar naar boven)

Ýooo ik wil een open topic fixen waar de gangs een 'meeting' gepland hebben met elkaar to fight over teritory hmu if up for this

Ook Adore had een sterke liefde voor beroemde mensen, een drang naar beroemd worden in het algemeen, en deed haar naam eer aan als ze een van die twee dingen op haar pad zag. Nu was Adore’s oom eigenaar van een zwerkbalteam, was haar neef zelf zwerkballer, dus zwerkballers waren niet helemaal speciaal. Maar ten eerste was dit Liam Haysward en dat was dan toch wel weer een icon opzich, en het was niet van haar familie’s team en daarom gelijk een stuk interessanter. “Ik ook, ik ook”, viel ze het meisje bij terwijl ze in haar tas begon te graaien opzoek naar iets wat Liam kon signeren. Eigenlijk had ze ik eerst willen zeggen maar ze hield zich nog in.

Happiness Morgenstern was misschien niet de meest uitbundige fangirl die er bestond ter wereld, maar wel de meest fangirl achtige die ik heb, dus hallo, hier komt Nessie! Ze was er nog steeds niet aan gewend dat ze nu willekeurig wanneer ze wilde naar buiten mocht, nadat ze jarenlang op een eiland was opgesloten, maar in al die jaren had ze wel alle tijdschriften en kranten doorgespeurd op zoek naar elke melding van het normale leven en dus hield ze van beroemde tovenaars en heksen. Ze waren zo fantastisch, met hun moedige daden en prachtige uiterlijk of alle andere dingen waar tovenaars beroemd voor werden. Dus ja, dat grote interview van Liam Haysward had ze ook uitgebreid gelezen. Niet dat ze ooit dacht dat ze hem zou zien op straat! "Ooh," zuchtte ze, toen ze hem plotseling zag lopen, samen met een andere jongeman die ze niet herkende en dus Niet Belangrijk was. "Wat is hij knap!" Dat laatste zei ze vooral tegen zichzelf. Sorry, Zach, jij bent ook heel knap, hoor. "Meneer Haysward!" riep ze, terwijl ze even met haar arm zwaaide. "Oh, mag ik alstublieft een handtekening?" Ze stak het eerste de beste voorwerp in haar handen naar voren, het nieuwste boek over de romantische avonturen van lady Penelope en haar ridder die ze net had gekocht. "Ik zou u zo dankbaar zijn," smeekte ze. Hij was beroemd!

"Elise, mijn liefste Elise waarom zo'n overhaaste beslissingen nemen? Als je me een kans zou geven om me beter te leren kennen zul je er snel achter komen hoe spannend we het met elkaar kunnen hebben." Hij schoof wat dichter naar haar toe, deed een poging haar hand in de zijne te nemen, maar ze trok hem snel weg zodat Ant's hand zich tevreden moest stellen met het hout van de tafel. "Want geef nu eerlijk toe waarom zou ik in een hoekje gaan huilen als ik tijd met jou kan spenderen. Ik weet wel dat je me op een date wilt vragen, maar gewoon te verlegen bent, morgen na het avondeten? We kunnen naar het verboden bos gaan, gezien je toch van spannend houdt." Daarbij huilen? Hij was een man en mannen deden niet aan huilen, dat hoorde ze toch te weten, maar ach langs de andere kant bleef Elise een meisje natuurlijk.

Goed, Wren kon haar gestolen worden, het meisje was arm ging met mensen als de Kingstons om, en Claude probeerde zoveel mogelijk te negeren dat haar broer Aviana Fox aan het daten was (bezig zijn met het liefdesleven van je broer was niet echt een hobby die ze wilde) dus zolang ze dat kon blijven negeren en Wren niet ineens aangetrouwde famile werd was het prima. Dus wierp ze even een vuile blik op Wren, rolde met haar ogen en liet dat verder aan Tabitha over, de enige van de Fox zusjes die ze nog wel mocht. Emile daarintegen, Emile was persoonlijk. Want alles aan Emile was persoonlijk, en dat hij off all people niet haar kant koos was kut. "Natuurlijk zijn we dankbaar, dat is waarom we ze betalen niet ? beet ze hem geïrriteerd toe. "Ik hoef niet te leren over bediende werk om dankbaar te zijn. Ondertussen had de leraar ook nog even vervelend gedaan tegen Chase en waar Claude zelf een hele hoop scheldwoorden had die ze graag tegen hem wilde zeggen was ze op dit moment alsnog kwaad daarom. Want er was oorlog momenteel in het lokaal (haha klassenstrijd CC @ Karl.) en Chase stond momenteel aan haar kant van het slagveld. "Weet u wel tegen wie u praat riep ze nu verontwaardigd tegen de docent. (Je kon heel veel slechts over Chase zeggen, over zijn familie ook, maar Bennett was en bleef een goede achternaam in de maatschappij). "Bied u excuses aan of ik zal zorgen dat je ontslagen wordt Dat kon ze vast niet ecbt doen. Maar ze was boos en gekwest omdat Emile tegen haar was en de docent mocht dus maar even dealen met een lichtelijk overdreven reactie omdat ze iets met dat gevoel moest

Oh ja, nu wist Tabitha weer waarom ze het vorig jaar zo fijn had gevonden toen ze eindelijk geen lessen meer met Wren had, want haar zusje was zo... braaf. Nu was Wren wel haar favoriete zusje (maar ook alleen omdat het in vergelijking ging met Aviana en kom op, Aviana), maar dat betekende niet dat Tabitha het leuk vond om zo'n preek te krijgen? Hallo, Wren, waarom kom je niet op voor degenen die er daadwerkelijk toe doen: je familie? "Druilneus?" herhaalde ze toen de leraar zomaar besloot één van haar klasgenoten uit te schelden, maar het ging niet om hem, maar om Wren, dus draaide ze zich naar haar zus toe. "En dat vind je een leraar die je moet verdedigen? Het soort dat zijn leerlingen begint uit te schelden terwijl ze één enkele vraag stellen?" Zeg nou zelf, Wren, dat kon toch beter? "En ik dacht wel dat je klassenoudste was."

Ringen konden roesten van water, dat had ze eigenlijk willen zeggen, maar vervolgens kwam de gedachte bij haar op dat dat vast niet het geval was bij een ring die Dax had uitgezocht voor een huwelijk, want dat was waarschijnlijk goud, en goud roestte niet. Althans, zo had ze zich laten vertellen. Ze bezat bar weinig van het materiaal zelf. Haar moeder droeg een gouden trouwring, een dunne band die demonstreerde dat ze elkaar toebehoorden, maar haar vader droeg de zijne allang niet meer: het was niet te combineren met eens in de maand veranderen naar klauwen. Misschien was hij hem wel kwijt zelfs. Voor Merry was dat overigens niet zo’n issue. De volle maan veranderde niets aan haar handen, alleen de nagels werden net iets scherper, gekromder en op extreem slechte nachten groeide er een vachtje over, over haar hele huid. Haar handen waren meestal het laatste wat veranderde en ze vond dat apart, het voelde dan alsof er nog een stukje normaal was gebleven tegen alles in. Niet dat ze over het algemeen extreem reflectieve buien had als weerwolf. Nepweerwolf. Halfweerwolf. Allee, een gouden ring dus. Ze had zich nooit arm gevoeld, was nooit arm geweest, bij haar ouders (eenmaal weggelopen en in de wildernis was ze wel arm geweest, ze was vertrokken zonder een Knoet op zak, maar ja, de meeste bossen waren weinig onder de indruk van valuta) maar nu bij Dax op de vooravond van haar nieuwe leven als zijn vrouw voelde ze zich opeens net een ietsje minder. Zweinstein werkte, althans in Griffoendor, en met Dax natuurlijk al helemaal, als een ultieme gelijkmaker: je ging met elkaar om, je zat toch wel met elkaar opgescheept, en daar had Merry altijd wel geweten dat Dax een andere sociale klasse toebehoorde maar het had haar niets kunnen schelen en ze had er smakelijk grapjes over gemaakt - voornamelijk van de verplichtingen die uit zijn sociale klasse voortkwamen. Maar dat was toch heel anders als toeschouwer. Nu ging ze er zelf toe behoren en ze wist dat ze er niet op haar plaats zou zijn. Het monstertje met het schimmige verleden. Maar ze voelde zich thuis, fijn, bij Dax, en dat was het voornaamste. De rest nam hij niet zo serieus en dat zou zij ook wel weer zeer spoedig verleren. Ze trok een wenkbrauw naar Dax op. “Roosteren? Jou zou ik vlot grillen, Appleby.” Ondertussen ving ze met haar staf pijnloos twee konijntjes. Ze deed het zelf bij voorkeur zonder magie, maar hoewel Dax akkoord was met de theorie van haar aandoening vond hij er vast niets aan om het in de praktijk te zien. Daarenboven was dit wel een heel stuk schoner. “Het seksleven van eenden is overigens niet minder luguber dan dat van deze beestjes. Ik zou zeggen, let er eens op, maar daar ga je niet op vooruit.” Het vlees, schoongemaakt, gesneden, siste lekker in de pan. “Oefenen...” Ze wist even niet wat hij bedoelde, controleerde zijn uitdrukking, en wist precies wat hij bedoelde. Ze rolde met haar ogen. “Ik weet zeker dat een expert als jij dat ook zonder generale repetitie wel kan bewerkstelligen. Of heb je te hoog opgegeven van je talenten?” Ze glimlachte, gooide groenten, kruiden bij het eten, schonk hen beiden een glas whisky in. “Ik ga het je zelfs makkelijk maken. Geen sluier.” Haar eerste kus werd op haar huwelijk. My oh my.