Leaderboard

Achilles & Lucretia Augeron: Andromache Moyle: Christa Rose: Daniella Adler: Dantalion Colt: Efstathios Peregrine: Felicia Harding & Eric Silvershore: Jupiter de Haviland: Ophelia Ingram: Ronan & Anne Lennox: Valor Priest: Yara Foulkes-Davenport:

Juli 1838 Een van Daniel’s safehouses Clementine was nog geen vier jaar oud, maar van sommige dingen wist ze wel al heel goed hoe ze in elkaar staken. Zo kon je mama beter niet ’s ochtends al gelijk om nieuw speelgoed vragen. En als je was gestruikeld, dan kon je het beste langs Nieuwe-Papa-Owain lopen zodat hij hen een snoepje zou geven. En haar broer Gabriel kon best wel tegen kietelen, maar niet onder zijn voetjes. Maar de laatste tijd waren er wat dingen veranderd. Ze waren meegenomen door Oom Daniel, die ze wel een beetje kende maar niet heel goed, en nu moesten ze steeds verhuizen en mochten ze Mama niet meer zien. Clementine vond dat niet leuk. Mama was er haar hele leven geweest, maar nu was er alleen een kindermeisje en die andere vrouw die steeds langskwam! Gelukkig was Gabriel er wel. En een zandbak. “Ik heb een vlinderkoekje gebakken” verklaarde Clementine plechtig, die het ‘koekje’ oppakte en ermee naar Gabriel liep. Ze struikelde bijna over een houten hark, maar wist net overeind te blijven. “Hij is voor jou, maar deze keer moet je ‘m wel opeten!” Ze ging naast haar broer zitten in het zand en duwde hem het zandkoekje in handen. Vroeger hadden ze nooit met zand mogen spelen. Ze waren nu van adel, had hun mama hen verteld, en dan speelde je niet met modder. Dat was blijkbaar veranderd. “Mevrouw?” vroeg Clementine in haar beleefde, Britse accent toen ze de vreemde-mevrouw-die-ze-nu-wel-een-beetje-kende zag binnenkomen, voordat ze met enige moeite overeind krabbelde en even schudde met haar donkere haren. “Mag ik u vragen wanneer wij Mama weer mogen zien?” Of zou er weer zo’n begrafenis komen, zoals met hun vorige Papa? OOC: In ieder geval met Lily en Irene!

10 mei 1838 Cadwgan Castle, Wales Ze was nog geen week in Cadwgan Castle, maar het begon met de dag vertrouwder te voelen. Ja, natuurlijk was ze nog niet echt thuis, kon ze niet gaan en staan waar ze wilde en had ze niet eens een toverstaf om haar eigen te noemen, maar de kamer die tijdelijk aan haar en Evangeline Lennox was toebedeeld maakte toch wel degelijk deel uit van het kasteel; en dat was het meest dichtbij een normaal bestaan dan ze de afgelopen twintig jaren was geweest. Griffith, het baby’tje wat ze haar kleinkind noemen kon, groeide met de dag en werd wat sterker – maar iedere dag was er ook weer een die van Evangeline’s leven aftikte. Ze voelde het aan het meisje, voelde dat ze meer en meer aan de baby trok en hem vast wilde houden, alsof ze daarmee zichzelf redden kon. Ze liet haar maar, voor nu. Nog zeven dagen en dan zou het baby’tje de hare zijn. Terwijl Evangeline het kindje waste, was Rhiann voorzichtig de gang op gestapt om eens te zien of ze meer schone luiers konden krijgen. Die gingen er toch rap doorheen; ze hadden er nog maar één! De bewaker was er een geweest die ze nog niet kende en hij had haar gezegd dat ze maar naar de Keukens moest om een nieuwe stapel te halen. En Rhiann, die zich geen kans ontzegd zou zien om eens een rondje door Cadwgan Castle te dwalen, was vlug de kamer uitgeglipt zonder de bewaker nog een blik waardig te gunnen. Die luiers zou een huiself wel kunnen halen! Zij was vooral nieuwsgierig naar hoe alles eruit zag, hoezeer haar herinneringen van de plek waar ze was opgegroeid nog klopten. Ze had eerst voornamelijk de grote, ruimte plekken vermeden, bang dat ze was om direct gesnapt te worden voordat ze veel had kunnen zien, maar de nauwe gangen bovenin het kasteel waren toch wat te saai geworden en dus was ze naar beneden gedraald. In een van de zitkamers boven bleef ze even staan terwijl ze haar grijze ogen over de ruimte liet gaan. De gordijnen waren veranderd, maar achter de oude had ze zich als zesjarige vaak schaterlachend verstopt terwijl een van haar gouvernantes haar probeerde te vinden. En daar op het balkon had ze haar eerste sigaar gerookt, die een van de zonen van een vriend van haar vader voor haar had meegenomen. Even glimlachte ze afwezig, in gedachten verzonken naar een ver en ongrijpbaar verleden, toen twee kinderen plotseling luid giechelend de ruimte binnen kwamen rennen, hun appelvormige wangentjes rood van de inspanning. Rhiann schatte ze een jaar of vier, vijf. Ze wilde zich eigenlijk alweer omdraaien, want ze had weinig zin om door de bediende die deze kleuters achterna joeg te worden ontdekt, toen haar blik toch nog iets langer op het jongetje bleef hangen. Hij had wel iets weg van Keane. Maar Owen was nog een baby, toch? Dit kon hem niet zijn… “Goedemiddag” sprak Rhiann, een glimlach op haar gezicht terwijl ze iets naar voren stapte. De kinderen schrokken duidelijk een beetje, maar leken ook weer niet zozeer onder de indruk. Ze slopen vast vaker door het grote kasteel. “Wat zijn jullie aan het doen?” “Hallo, mevrouw” sprak de ene kleuter beleefd. “We moeten ons verstoppen!” “Ja, voor het monster!” vulde het jongetje aan. “Of nuja. Ze heet eigenlijk Thea.” Ze spraken accentloos Brits – iets wat ze eigenlijk al een tijdje niet had gehoord. De enkele keer dat ze Keane had gesproken, had ze ook bij hem toch wel iets van het Welshe accent erdoorheen gehoord. Niet zijn kinderen, dan? “Oh, en waar is dat monster dan wel niet? Of iemand anders die op jullie aan het passen is?” Rhiann keek om zich heen. "Hier zie ik geen monsters hoor!" Nee, de monsters in dit kasteel zaten redelijk goed verstopt... “Nou, daar is mama!” riepen de kinderen in koor, voordat ze vliegensvlug de ruimte doorkruisten naar iemand die zojuist was binnengekomen. Rhiann rechtte haar rug en draaide zich om. Ze wist niet zo goed wat ze had verwacht. Maar in ieder geval niet… “Oh. Aria” sprak Rhiann verbaasd. “Zijn dat… zijn ze… Pardon, ik…” Snel herpakte ze zich. “Ik… moet je feliciteren met een huwelijk, geloof ik.” OOC: Met Lily!

Maart 1838, de middag na het gesprek tussen Will en Yara. Irwin had een drukke, productieve ochtend gehad. Een drukke, productieve ochtend qua acties, en een drukke, productieve ochtend qua gedachten... oke, qua gedachten was het alleen maar druk en wat minder productief, want dat kwam voornamelijk neer op een heleboel gemopper en gemok met hier en daar een licht randje van paniek. Want waarom kwamen dingen altijd allemaal tegelijk? Waarom kon de wereld hem niet de tijd geven om het ene massieve, leven veranderende nieuws – Will, zijn Will, in leven – te verwerken alvorens hem voor het hoofd te slaan met het volgende massieve, leven veranderende nieuws – een kind voor hem en Yara? Ugh, een kind... Hij was er doodsbenauwd over. Over wat zijn ouders zouden doen, zijn grootouders, over die invloeden op zijn leven die hij altijd had geprobeerd te ontvluchten maar waarvan hij nu maar weer eens wist hoezeer dat niet kon. En over Yara... Ze zou hun kind nooit iets doen, toch? Of hem weer? En ja, hij haatte zichzelf om die gedachten, hij had Yara vergeven, hij wist hoeveel spijt ze had maar hij kon het nog niet laten. Kon het nog niet laten, omdat het nog zijn instinct was om het zich af te vragen. Vanwege die vorige massieve, leven veranderende gebeurtenis, i.e. bijna leven beëindigend. Hij had er Will niet over verteld. Dat had hij niet over zijn hart kunnen verkrijgen, dat had als verraad gevoeld. Maar het was wel fijn geweest om het met hem te kunnen hebben over de rest, om zijn nuchtere, optimistischer insteek te kunnen lenen. Will was er altijd goed in geweest om Irwin te doen geloven dat alles goedkwam. En als het oprecht geloven niet lukte, dan was hij er een expert in om hem over te halen om toch vooral te doen alsof. Hun hele relatie was erop gebaseerd dat Irwin vond dat het niet kon en niet mocht en dat Will hem dan kuste tot hij het toch deed. En ervan genoot. Enfin, uiteindelijk kwam hij thuis, zette een zee aan bloemen op en een doosje taart klaar, en ging toen bij Yara kijken, klopte aan. “Lief? Ben je wakker?” Als ze dat niet was, hoefde hij nu tenminste niet meer te panikeren. Dat was dan wel weer een voordeel.

Tovenaar opgepakt voor onverantwoord bezit gevoelig handelswaar door George Fallon CAELIC - 18 mei 1838 - Vanochtend hebben een aantal schouwers naar aanleiding van een anonieme tip een stel huizen doorzocht in het tovenaarsdorp Caelic. Volgens de anonieme melder zou er zich gevoelig handelswaar bevinden, wat de overige inwoners van het dorp in gevaar zou kunnen brengen. Na een uitvoerig onderzoek is een 73-jarige tovenaar opgepakt. In zijn huis werd een erumpenthoorn gevonden. De hoorn van een erumpent bevat een dodelijke vloeistof en kan bij de geringste aanraking ontploffing. De hoorn valt dan ook onder gevoelig handelswaar klasse B en mag niet in huis gehouden worden, zeker niet zonder de nodige veiligheidsredenen, omdat het grote risico's vormt voor de omgeving. De tovenaar, T Lennox, beweerde de hoorn nooit eerder gezien te hebben en niet te weten hoe het in zijn huis terecht is gekomen. De schouwers zullen de zaak verder onderzoeken. Inwoners van Caelic worden gewaarschuwd op te letten voor eventuele verdachte objecten in hun omgeving en meteen de schouwers in te lichten mochten zij dit nodig achten.

OOC: Dit is het vervolg van 'All stars are born in the dark and all darkness will die in its light' (als pp niet stom doet zal ik zo linken) Helena had het bericht van Evangeline dat ze haastig op papier had gekrabbeld ondertussen zo vaak gelezen dat ze het uit haar hoofd kende en toch, elke keer als ze er aan dacht, werd ze opnieuw overvallen door een gevoel van woede en verontwaardiging. Een klein deel van die woede, was ook gereserveerd voor haarzelf. Helena had zichzelf altijd graag geprijsd om haar mensenkennis, die voornamelijk voort was gekomen uit haar eeuwige nieuwsgierigheid naar alles in de wereld en dus ook, naar de beweegredenen van de mensen om haar heen. Het was interessant om te raden wat ze dachten, wat er werkelijk omging achter gesloten blikken of gemaakte glimlachjes. Ze had er een sport van gemaakt en het was zelfs een tijd het enige geweest waar ze zich zo nu en dan op feestjes met saaie gesprekspartners mee had weten te vermaken. Maar dat was een lange tijd geleden en ze was het duidelijk verleerd. Owain Cadwgan had tegen haar gelogen, recht in haar gezicht, toen ze hem had gevraagd of hij iets wist van de verblijfplaats van haar kleindochter. Natuurlijk had ze al zo haar vermoedens gehad, maar toch kwam de waarheid harder aan dan ze had verwacht. Ergens was er blijkbaar toch een deel van haar dat hem had willen zien als beter dan hij eigenlijk was, als meer dan hij eigenlijk verdiende. En dat terwijl hij het haar nog zelf had verteld, tijdens hun laatste ontmoeting, dat ze hem niet meer kende. En ze had, zonder er echt bij na te denken, tegengeworpen dat dat niet zo was. Wellicht was het te wijten aan het feit dat iedereen wel zo zijn blinde vlekken had voor de mensen die ooit iets voor je hadden betekend. Er waren nou eenmaal kanten die je liever niet toe wilde wijzen aan de personen die je ooit zo nauw in je hart had gesloten. Maar er waren ook maar zoveel leugens die je jezelf kon vertellen. Er was een limiet aan het aantal grenzen dat je over kon gaan.

Met enige ergernis kondigt Seneca Damarcus aan: Het huwelijk van Gemma Charlotte Charity Walker & Seneca Labrencis Valerian Damarcus Vrijdag 2 november 1838 Hotel Astoria, Londen, Engeland Familie en vrienden zijn van harte uitgenodigd. De verloving werd verzegeld met een baby in de buik van onze geliefde Gemma.

Naam evenement: Pub Crawl Wat is het? Een kroegentocht voor Ronan’s 25e verjaardag beginnend in zijn eigen kroeg "George and the Dragon" en daar vast ook eindigend, tenzij je in de goot belandt Waar: Londen Wanneer? Zaterdag 27 oktober Organisator: Ronan Lennox Genodigden: - Anne Lennox - Audrey Hamilton - April Haysward - Avery Hollow - Blythe Lennox - George de Haviland - Gabriel Bruxley - Kieran Monday - Laurelle Ryder - Pearl Sanders - Raphael King - Regan Lennox He really needs more friends, half of them are family. Volunteer as Ronan’s friend now for free booze!

November 1838 In deze donkere maand kijkt de hele magische maatschappij met enthousiasme vooruit naar het bloemkool-evenement op de 21e, voor de mooiste magische kool. Inschrijven om mee te doen is nog mogelijk. Stuur uw naam, adres en een koolrecept naar Ms. Abbey Clarendon 21st and a half street Bath Cabbages away!

Naam feest/evenement: Harolds fantastische veertiende verjaardag Wat is het? Voor zijn verjaardag heeft hij geregeld dat hij samen met al zijn vrienden naar een magisch amusementspark mag tijdens een weekend. Organisator: Harold Silvershore, natuurlijk! Uitgenodigden: Abigail Carrington Boreas Peregrine Clementine Gordon-Lennox Galahad Graham Helios Thornburn Henry Augustine Valor Priest Valentina Callahan (Hit me up if you wanna be friends with Harold!!!) Waar: Ergens op het Engelse platteland Wanneer: Zaterdag 10 november 1838 Gespeeld? Nope! Gastenlijst/sociale cirkel/bla

@Daniella Ingram & @Valentine Ingram Eminem ft. Rihanna - Love the way you lie But we know that no matter how many knives we put in each other's backs that we'll have each other's backs cause we are that lucky

"Dank je, Zaira. Ik denk dat alles in orde is. Zodra iedereen er is kunnen we volgens mij van start gaan. Ah, als je van de duivel spreekt." De laatste Silvershores kwamen toe zonder al te geldig excuus. Misschien dat hij Seth toch wat beter onder de knoet zou moeten leren houden. Van Gordons nakomelingen had Thomas het meeste hoop gehad voor de oudste telg, maar telkens wanneer hij Seth wat meer vrijheid gaf leek het fout te lopen. De jongen was weliswaar enigszins meer bij de familiezaken betrokken dan pakweg Hunter - misschien maar goed ook - maar zijn eigen familiezaken lieten te wensen over. En ze hadden alles nochtans zo mooi georchestreerd. Via zijn spion op de universiteit had hij vernomen dat Winnifred haar tijd voornamelijk in haar eigen woonst doorbracht, wat uiteraard geen gezonde situatie was. Thomas respecteerde dat zijn neefje de academische ambities van zijn vrouw wilde steunen - intelligente vrouwen waren vervelend, intelligente vrouwen die zich verveelden waren gevaarlijk - maar er waren grenzen. Familie ging voor, altijd. Of zo zou het toch moeten. Nee, dan was hij maar wat blij dat hij Eric had opgezadeld met iemand als Vasilisa. Veel hersenen had ze niet, maar je kon met haar pronken op feestjes en ze had voldoende kennis om een huishouden draaiend te houden. Plus, ze had voor nageslacht gezorgd, wat uiteraard een prioriteit was, zeker in een familie waarvan de leden elkaar op regelmatige basis dreigden uit te moorden. Thomas wist dat Eric liever een vrouw had gehad die intellectueel gezien wat meer aan hem gewaagd was, maar zulke vrouwen waren eerder een risicofactor in hun branche. Je had bitter weinig succesvolle criminele koppels. Hoe meer risico's je kon controleren, hoe beter. Nog beter als je ze als baby al kon controleren. "Goed. Nu iedereen er is kunnen we van start gaan. Als iedereen zijn plaats in de cirkel wil innemen?" Centraal in de cirkel lag de tweeling. De rest van de familie stond om de tweeling heen. Thomas bleef in de cirkel staan. Als oudste nog levende Silvershore was hij hoofd van de familie en dus de juiste persoon om de ceremonie te leiden. "We zijn vandaag samengekomen om de nieuwste vertakkingen aan de familiestamboom, welkom te heten, te zegenen, en officieel in onze kringen op te nemen. We bezegelen onze zegening met bloed om onze wensen kracht bij te zetten en onze verbintenis tot deze nieuwe kinderen te versterken. Wie geen persoonlijke zegen wenst uit te spreken mag zich houden aan de standaard woorden of bloed bijdragen zonder te spreken." Beter dat dan negatieve input tijdens het ritueel. "Aan het eind van de ceremonie zullen we beide kinderen hun naam toekennen en hen zo kracht schenken." Thomas nam de dolk vast en tikte heel licht met de punt tegen het voorhoofd van beide kinderen. Vervolgens pakte hij de kelk op en wandelde hij op het eerste familielid af. [OOC] Ik wilde eerst een vaste volgorde doen, maar dan wordt het mogelijk lang wachten op mensen, dus ik zou zeggen: first come, first served! Het idee is dat Thomas met de dolk in de vinger prikt en dat er een druppel bloed aan de kelk wordt toegevoegd en dat iedereen een wens of zegen uitspreekt. Wie niets wil zeggen kan ervoor kiezen om te zwijgen. Standaard woorden kunnen iets zijn als "Gebonden door naam en bloed heet ik, [insert naam], je welkom in onze familie en wens je voorspoed, welzijn en geluk." Maar je mag uiteraard ook iets anders kiezen als je dat leuker vindt. [/OOC]

De uitslag van april! Tot nu toe gaat alles direct in één keer goed, jongens. Dat had ik niet moeten zeggen. 1 t/m 10 posts: 4. Ineke met 2 posts 3. Maxime en Michelle met 4 posts 2. Lisa met 5 posts En de winnaar: Denise met 6 posts! @Samuel Everett 11 t/m 25 posts: De winnaars: Renée en Sonja met 13 posts! @Efstathios Peregrine en @Evita Magdalena Haysward 26 t/m 50 posts: 3. Daila met 35 posts 2. Lily met 39 posts En de winnaar: Irene met 44 posts! @Evangeline Lennox 51 t/m 100 posts: De winnaar: Kelly met 67 posts! @Yara Foulkes-Davenport 101+ posts: De winnaar: Margaux met 115 posts! @Daniel Bennett Karakter top 3: 3. Rhiann Cadwgan met 19 posts 2. Lydia Hastings en Daniel Bennett met 23 posts En de winnaar: @Andromache Moyle met 26 posts! Veel succes in de nieuwe maand, waarin ik mezelf hopelijk niet jinx!

12 mei 1838 Ietwat ongeduldig trommelde Helena met haar vingers op tafel en liet haar blik nogmaals door de ruimte glijden. Het huis was anders dan ze had verwacht, niet de eerste plek die ze zelf zou hebben uitgekozen, maar het was ook niet alsof ze verder veel keus had. Je kon niet echt kieskeurig zijn als je zelf maar weinig middelen tot je beschikking had. Ze had natuurlijk genoeg familieleden, genoeg beschikbare huizen, genoeg mensen om haar aankomende aanwinsten tussen te verstoppen, maar dat zou ook meteen de eerste plek zijn waar zou worden gezocht. En je moest je schatten nooit verstoppen waar een dief er het makkelijkste bij kon. Haar blik gleed naar de klok. Zou hij ondertussen niet al terug moeten zijn? Hoe lang kon zoiets als dit duren? Ze had hier eigenlijk helemaal geen verstand van. Zou ze ook liever niet willen, eigenlijk, maar uiteindelijk zou het allemaal vast goed komen. Het was maar tijdelijk, ze waren nog jong. Wie weet zouden ze het zich niet eens meer herinneren. En in ieder geval waren ze veilig, dat durfde ze van Evangeline niet te zeggen. Helena stond op en begon wat door de kamers te ijsberen, hield stil bij elke spiegel om de toverspreuken te mompelen die haar inzicht zouden geven in deze kamers zelfs als ze er niet was. Mr. Bennett had haar natuurlijk verzekerd dat hij prima kon vertrouwen dat alles hier goed geregeld zou worden, maar een beetje extra controle kon geen kwaad niet waar, zeker als je iemand voor het eerst 'in dienst' nam. Dan mochten ze zich altijd wel eerst bewijzen. En dat begon ermee dat hij zich nu al meteen aan zijn woord zou houden. Helena liet net haar blik afkeurend over wat mismatchende meubels glijden, toen er eindelijk geluid klonk bij de voordeur. Gespannen hield ze haar adem in. Dit was het dan, alles of niets.

Het liefst had ze Evangeline en haar pasgeboren achterkleinkind gewoon meteen op laten halen, maar helaas was dat niet mogelijk. Mr. Bennett had haar geïnformeerd dat, waar ze zich ook precies mochten bevinden, ze waarschijnlijk goed beveiligd werden en de kans te groot was dat het zou mislukken. Daarmee zou ook meteen het element der verrassing weg zijn. Het nieuws dat haar eigenlijke wens niet mogelijk was maakte Helena eigenlijk alleen meer vastberaden, want dit kon toch onmogelijk veel goeds betekenen. Het was een tegenslag, maar geen onverwachte en ook niet een die niet te overkomen was. Ze hadden gewoon een ander plan nodig. En natuurlijk had Mr. Bennett dat wel. Eerlijk, als je het haar zou vragen, dan zou ze niet kunnen zeggen dat ze er volledig achterstond. Niet dat het uitmaakte, wat ze diep van binnen hier bij voelde, want het was iets wat ze moest doen. Ze had geen andere keuze dan dit. Er werd allang niet meer volgens eerlijke regels gespeeld en er viel niet te winnen van mensen die vals speelden, behalve als je het ook deed. Dat was iets wat ze zelf heel goed begreep. De rest van haar familie niet, vreesde ze zo. Maar die hoefden ook niets te weten.

Mr. Daniel Bennett was een man van vele markten thuis, dat was iets waar Helena al snel achter kwam. Ze geloofde niet dat ze alles wilde weten, dus vroeg ze alleen maar wat ze moest weten. Of hij te vertrouwen was? Ze wist het eigenlijk niet zeker. Owain had haar subtiel gewaarschuwd voor de intenties van de man en ja, als ze zo naar hem keek en met hem sprak, geloofde ze best dat die niet geheel puur waren en kon ze alleen maar geloven dat Eva wel erg wanhopig moest zijn geweest als ze met deze man in zee was gegaan. Hoe was ze eigenlijk in godsnaam bij hem terecht gekomen? Maar aan wiens woord moest ze nu meer waarde hechten? Aan die van een advocaat die haar de hulp bood om deze situatie op te lossen, of aan de man die haar kleindochter gevangen hield in zijn landhuis. Je kon wel zien dat die keuze snel gemaakt was.

Ze had voor een moment overwogen om opnieuw het gesprek aan te gaan met Owain, met haar nieuwe informatie kon hij haar niet zomaar meer iets wijs maken, maar ze was al snel tot de conclusie dat ze hem dat niet gunde, dat hij dat respect eigenlijk niet eens verdiende. Bovendien voelde het als een zwakke zet, eentje die ze dus al eens eerder had gedaan en waar hij haar misschien wel om had uitgelachen, toen ze zich probeerde te bemoeien met een zaak waar ze eigenlijk het fijne helemaal niet van wist in een wereld die ze al zo lang achter zich had gelaten. Hij had gelijk als hij dacht dat ze het spelletje een beetje was verleerd. Hoe kon het ook anders, na al die jaren bij de Lennoxen. Er was maar weinig wat er in die kleine dorpjes werd bekokstoofd. Het was best vredig, best fijn en oke, heel eerlijk gezegd, soms ook wel een beetje saai. Dus goed, ze zou niet nog een keer dezelfde fout maken. Want ze was niet zwak en ze was niet dom en ze was tot veel meer in staat dan wat ze die dag in zijn zitkamer had laten zien. Dat wist Owain ergens diep van binnen vast ook wel. Hij was het alleen vergeten. Ze was het zelf vergeten, die persoon die ze ook kon zijn, totdat ze dat kleine vlammetje weer in haar binnenste had voelen branden. Als hij het echt zo graag wilde, en uiteindelijk leek dat haar toch de enige optie, dan kon ze het zelfs volgens zijn regels spelen.

En oh, Owain was duidelijk een grens over gegaan. Helena had niks te zeggen over hoe hij het allemaal in zijn eigen familie regelde, daar had ze officieel haar handen vanaf getrokken vanaf het moment dat ze zijn verlovingsring van haar vinger had geschud, maar dit was haar familie en hij moest er met zijn tengels vanaf blijven. Er waren niet specifiek veel dingen die Helena had bereikt in haar leven, maar haar gezin, haar familie, alles wat ze had opgebouwd uit niets nadat alles en iedereen haar had laten vallen, was toch eigenlijk wel haar trots. Ze had het niet verwacht de eerste jaren, maar het viel niet meer te ontkennen dat ze wel overduidelijk gehecht was geraakt aan alles wat de Lennoxen waren. En eigenlijk had ze beter haar best moeten doen om Evangeline te beschermen, maar ze had zich er niet teveel mee willen bemoeien. In alle eerlijkheid had ze ook niet verwacht dat de relatie van hun kleinkinderen werkelijk stand zou houden. Misschien had het dat ook wel helemaal niet als het Owain het niet zo had aangewakkerd met zijn eeuwige verzet. Hij zou toch moeten weten dat kinderen altijd het tegenovergestelde deden dan wat hun ouders van ze wensten. Ergens vroeg ze zich af of haar ouders trots zouden zijn, dat ze uiteindelijk toch nog op een bepaalde manier familie waren geworden, als een soort zieke bevestiging dat je je lot toch niet kon ontlopen. Ach, dan was er in ieder geval nog iemand trots.

Ze wist niet zo goed wat ze moest vinden van het feit dat haar kinderen alle kanten oprenden. Aan de ene kant was het goed, het was goed dat Gabriel en Clemetine zich hier zodanig thuis voelden dat ze dat wilden doen. Dit was immers hun thuis, hier hoorden ze, en dat moesten ze ook zeker uitstralen. Aan de andere kant.. had ze het gewoon niet heel erg op rennende kinderen. Met Daniella was ze compleet niet streng genoeg geweest, had ze al haar frustraties en impulsen om constant in te grijpen gewoon maar laten varen. Nu wilde ze het beter doen, maar wat was beter, waar was de grens tussen goed opvoeden en te streng? Was er iets als te streng als het ging om hoe goed je kinderen zich gedroegen? Ze wist het niet. Ze wist niet echt hoe ze een moeder moest zijn als ze het goed wilde doen. Ze had geen tijd om hier lang over te piekeren, had nauwelijks tijd om zich te herpakken van de schok die het gezicht van haar ooit beste vriendin bij haar teweeg bracht. Tuurlijk, ze wist in welke familie ze getrouwd was maar toch.. ze had niet verwacht Rhiann te zien. Niet nu, niet zo, niet onverwachts in de gangen van het kasteel voor ze eerst rustig de tijd had genomen om te bedenken wat ze ging zeggen. Waar ze over zou liegen en waar ze de waarheid zou spreken. Had ze al helemaal niet voorbereid op emotie. Emotie die er nog wel was, ergens ver weg (hopelijk niet te dicht aan het oppervlakte). “Ja”, ze forceerde een glimlach en pakte Gabriel van de grond. Negeerde Clementine die verontwaardigd naar haar staarde omdat ze ook omhoog wilde. “Dankuwel, ik stel het op prijs”. De woorden smaakten zuur en onnatuurlijk in haar mond, maar hoe moest ze anders tegen Rhiann praten. Het was niet alsof ze konden terugvallen in een patroon van zoveel jaar terug. Niet nu ze allebei die mensen niet meer waren. Ergens was dat wel fijn geweest, als het wel kon. “Clementine blijf van mevrouws jurk af”, haar dochter die tegenwoordig een interesse had genomen in alles wat ze mooi vond staarde wel iets te aandachtig naar de stof van Rhians jurk. “Het spijt me, ze toont de laatste tijd veel interesse in kleding, zo zal ik het maar noemen”. Ze glimlachte verontschuldigend, iets oprechter deze keer. Het was fijn dat ze Gabriel vast had, dat zorgde in elk geval voor iets van een houding.

[OOC]Heel licht maar gehint naar mental issues and things.[/OOC] Irwin trok een wenkbrauw op. “Ik zeg toch niet dat je gek bent.” Waar kwam dat nou weer vandaan? Had hij dat een keertje gezegd toen hij bijna dood was ofzo en had ze het vervolgens met zich meegedragen, want het leek een thema te zijn van de laatste maanden – of was het dat ze het zelf dacht omdat ze hem had vergiftigd en omdat dat nu eenmaal niet iets was wat mentaal geheel en al stabiele personen deden? Dat was ze ook niet, mentaal helemaal stabiel, met het gif en daarna de paniekaanvallen, maar weet je, zijn ex-vriendje was in zijn tuin een sneeuwtuin aan het boetseren en hij had nog steeds het litteken op zijn onderarm van een van zijn minder geslaagde momenten in dit leven (hij vertelde degenen die het opmerkten dat het een Hippogrief was geweest, overigens) dus wie was hij om mentale gezondheid en stabiliteit te meten? “Maar ik ken Will beter dan jij, ik weet gewoon dat hij het goed bedoeld. Zelfs al komt het soms een beetje...” eh, wat was het woord, “als een botte bijl over.” Wat hij overigens erg prettig vond want hij had moeite, zeker destijds, met sneaky commentaar zoals hij van zijn ouders gewoon was. Overigens ook zoals hij het zelf deed. Nu ja, zelf kon hij het allebei doen. Heel erg. “Maar ik ben blij dat je het onder controle hebt.” Understatement van het jaar. “Je hebt ook geen reden om jaloers te zijn. Echt niet.” Hij meende het. Hij was toch met haar getrouwd, hield toch van haar. “Hij is vooral gekomen om mij te laten weten dat hij nog leefde.” Hij beet op zijn lip, haalde diep adem, reflecteerde maar weer eens op die donkerste dagen in zijn leven. “Je weet dat ik dacht – iedereen was ziek geworden...” Nu ja, dat wist ze, deed er nu niet toe. “Daarom was het zo belangrijk. Voor ons allebei.” Will was alleen een goede vriend. Die had zij ook, nietwaar? “Het is net jij en Daniel.” Of iets dergelijks. Oh, Irwin. Hij humde. “Ja, ik weet dat het lang is. Maar dan zien ze meteen dat we het serieus nemen, weet je. Er heeft nog nooit een Foulkes-Davenport vrouw gestudeerd met kinderen. We kunnen niet te hard van stapel lopen.” En waarschijnlijk zou hij er iets voor over moeten hebben. Nu ja, dat was dan ook wel zo. Hij had er alles voor over. Het was altijd zijn gedachte geweest, dat Yara zou moeten studeren, dat hij haar dat wilde kunnen geven. Ze was zo slim, en ze genoot er zo van, en het had eerst geleken alsof dat het belangrijkste was wat hij haar met hun huwelijk zou kunnen geven, het enige misschien. Alsof het daarmee niet zo erg was geweest om hem te trouwen. “En we nemen wel een nanny. Dat is dan weer heel gewoon.” Hij lachte half. “Of ik blijf thuis. Ik kan Kneazlekittens verzorgen, dus hey, mensenbaby’s moet ook lukken, nietwaar?”

Als Irwin het niet had gezegd, waarom bracht Will het dan in vredesnaam naar boven?! Het was echt een heel naar mannetje. Hij had het ook nog zo gebracht alsof het heel relevant was, alsof Yara Irwin maar slecht kende en dat er iets niet goed ging, omdat Irwin dat toch maar niet tegen haar had gezegd. Niet op die manier. Ze had het wel een beetje geweten. Dat gesprek hadden ze ook langs de zijlijn gevoerd aan het begin van hun huwelijk en ze hadden toen per direct maar besloten ermee te wachten tot Yara klaar was met studeren. Dat was allemaal toch heel anders verlopen. "Ja...", zei ze zachtjes. "Dat is wel een fijn ding om te doen," zei ze met een lachje, over de activiteit waar baby's van komen. Kuste hem ook spontaan even. Dat kon ook heus wel tussendoor in een moeilijk gesprek. Misschien maakte dat het geheel ook minder onaangenaam. Het maakte alles hopelijk iets luchtiger in ieder geval. "Ja, maar dat is hij wel, Irwin. Echt." Ze schudde haar hoofd. "Het is geen projectie." Dat vond ze helemaal niet grappig en luchtig. "Ik ben niet gek. Het zit niet in mijn hoofd. Ik weet dat ik jaloers ben en ik erken dat ik dat nu ook wel een beetje ben. Maar ik heb het onder controle. Echt." Ze had nog geen haar op zijn hoofd gekrenkt, immers en ze had zich niet gek laten maken door de gedachte dat Irwin en Will misschien wel met elkaar zouden kunnen gaan zoenen of dat Irwin er misschien met zijn ex vandoor zou gaan. Op dit moment en zeker door hoe Irwin nu bij haar zat, gaf haar het vertrouwen en de zekerheid dat dat wel goed zat. Het was nu niet zo als met Cassy en Irwin kon niet goed genoeg acteren om haar zoveel zand in de ogen te strooien dat ze het niet door zou hebben als hij nu een grove misstap zou begaan. Yara had geluk dat Irwin zo'n groot geweten en verantwoordelijkheidsgevoel had. En hij hield van haar. Dat hielp ook. "Will is hier met meer hoop heen gekomen dan puur en alleen te zien dat je nog leefde, hoor..." Inderdaad, Irwin, je leek best een beetje op een Puff zo, maar dat was op dit moment gelukkig redelijk welkom en nodig. Yara trok een mondhoek op. "Taart is altijd een goed idee." Ze knikte. Het beste ervan maken... "Wat houdt het beste voor jou in?" In ieder geval dat ze kon studeren, dat was duidelijk. Ze knikte. "Ja, dat vind ik wel heel erg fijn... Ik kan het hem ook wel vertellen? Of vragen?" Ze kon namelijk heus nog wel wat dingen zelf. "Hij mag me graag en als ik anders inzet op dat hij zijn onderzoek niet met mij kan voortzetten, dan zijn er misschien wel wat mogelijkheden?" Het was heus niet dat ze zichzelf overschatte hoor, maar Thanatos liet op regelmatige basis blijken hoe blij hij met haar was en hij was altijd enthousiast om haar te zien. Dat moest toch wat betekenen? Dagelijks moeten acteren was vast te vermoeiend. "Vanaf nu tot januari..." Dat was elf maanden... Elf maanden thuis zitten. "Hoe... Wat moet ik al die tijd doen..." En ja, ze moest nu even thuiszitten vanwege de paniekaanvallen, maar ze had gehoopt over een maandje, misschien twee, toch wel weer aan de slag te kunnen, totdat ze met haar buik niet meer efficiënt achter een bureau paste. Yara kneep zachtjes in zijn hand. "En daarna dan? Als ik in januari ga studeren? Hoe doen we het dan thuis?" Ze hadden op zich wel Lindi en Cassy om voor het meisje te zorgen, maar... als ze de volledige opvoeding aan nannies overlieten, dan waren ze precies hetzelfde als hun eigen afstandelijke ouders. Alleen zag ze het zichzelf nu ook weer niet doen; thuisblijven. Misschien werd ze dan nog wel erger... met wrok...Alsof het kind haar de toekomst had ontnomen... Dat was geen goed idee... maar zoveel andere opties waren er nu ook weer niet. Toch maar de nanny?

“Nee, dat heb ik nu niet gezegd,” suste hij haar zachtjes en overigens, Will, waarom zou je in vredesnaam al die dingen vertellen aan mijn zwangere vrouw? Ooit van tact gehoord? Hij geloofde er niets van dat Will gemeen was geweest, nu niet en nooit niet, want zo was hij niet, (oh, Irwin) maar hij voelde wel een vlaagje irritatie dat hij zo confronterend voor Yara was geweest. (En wederom oh Irwin, want het mocht maar eens duidelijk worden hoezeer hij zich verkeek op het karakter en de competenties van zijn beide vlammen respectievelijk. Ahem.) Will was gewoon anders dan Yara heel direct, opgegroeid zonder al die passief agressieve regeltjes van de hogere klassen, en vond dat mensen de waarheid altijd maar beter konden weten opdat ze ermee om konden gaan op hun manier. En dit... het was een waarheid, ja, maar het was een waarheid gewéést. Dingen veranderden met de tijd. De Irwin die Will had leren kennen, was een andere Irwin dan degene die hij nu was en dat was iets wat Will zou moeten accepteren, dat ze allebei veranderd waren. Ondertussen moest hij maar een beetje damage control doen, hier. Want het kon inmiddels niet anders. Ze kregen een kind. En hij wilde niet, weigerde pontificaal, dat Yara dat erger vond omdat hij het erg vinden zou. Het was zo al een zooitje genoeg. “Dat was een heel andere context. We waren... net samen, we hadden het over, nu ja, onze geaardheid en ik vond dit nou een van de voordelen, weet je, dat je dan geen kinderen kan krijgen. En ik had teveel whisky op.” Hij trok een mondhoek op, want dat was oprecht waar en vatte ook wel ruwweg een derde van zijn relatie met Will samen, overigens, erop reflecterend. “Maar dat predateert... alles met jou. Houden van jou.” Hij kleurde lichtjes. “Eh. Dingen willen doen waar baby’s van komen.” Want dat had hij gedacht nooit met een meisje te willen en met een jongen was hij er overigens ook niet aan toe geweest. Nu wel... dus ook met zichzelf iets meer in het reine zijn. Haar vergiffenis van de zonde van zijn bestaan die ertoe had geleid dat hij ook zichzelf had begonnen te kunnen tolereren. Maar hij wilde het nu niet hebben over zichzelf, tenzij het nodig was voor haar, en dit ging daarvoor te ver buiten de kernzaak. Hij fronste, wuifde dat weg, want over Will wilde hij het ook niet echt hebben nu. “Jaloers is hij vast niet. ’t Is drie jaar geleden, joh.” Oh, Irwin. “Misschien dat je een klein beetje projecteert?” Hij kuste haar neus, probeerde er maar iets lacherigs en grappigs van te maken ook al zat er een klemmend gevoel om zijn maag bij het idee van een jaloerse Yara in de buurt van een botte Will. “En is toch niet erg... Ik snap het toch wel... maar we gaan er gewoon het beste van maken, en dat begint met taart?” Hij klonk bijna als een Huffelpuf, maar hij moest wat. Rationeel ging hij hier niet voor kunnen juichen. “En ik ga zorgen dat je kunt studeren. Ik beloof het... ik zweer het. Ik regel wat met pa. Ik dacht, misschien dat je thuis kunt blijven vanaf nu, dat moest toch, ook met die aanvallen, en dan kun je een nieuw pakket uitkiezen en terug in januari volgend jaar?” Hij pakte haar hand. “Ik hou ook van jou.”

Een excuus kon niets terugdraaien. Het maakte weinig verschil voor wat er was gebeurd. Toch was het wel fijn dat Irwin in zag dat het naar was, wat er was gebeurd en dat het voor haar een onaangename ervaring was... De toestanden van vanmorgen maakten de toch al precaire situatie immers nog ongemakkelijker. Het verbaasde haar dat Will naar haar gezondheid had geïnformeerd. Had hij vast voor Irwin gedaan, omdat hij zich zorgen maakte, en niet omdat Yara's toestand hem ook maar biet kon schelen. "Dat heb je dus niet nu gezegd? Dat je helemaal geen kind wilt? En dat dat de grootste ramp op aarde voor je zou zijn?" Ze kauwde op haar lip. "Maar dat vindt je dan niet stiekem wel zo?" Ze huiverde. "Dat moet je dan wel eerlijk zeggen hoor..." Niet dat iemand er wat aan had, want ze konden de situatie toch niet veranderen en Yara zou zich er alleen maar rot om voelen, maar dan wist ze in ieder geval wel wat er allemaal speelde. "Ik denk niet dat we langs elkaar heen praatten... Hij was gewoon jaloers... Geloof me, dat gedrag herken ik wel, hoor. Ik ben expert." Ze was zich er tenminste van bewust... Het antwoord op haar vragen kwam dus alsnog; hij had het nooit echt gewild en hij maakte zich zorgen. Dat kon ze zich met zijn grootouders wel voorstellen en met die irritante moeder van hem, die dus geen grenzen had als het ging om haar zoon van 'fouten' te behoeden. Maar voor ze er echt op kon reageren, verliep het gesprek alweer iets anders. Hij nam het haar niet kwalijk. Dat was een opluchting. Serieus hoor. Ze was er echt bang voor geweest. En het volgende moment keek ze via de deuropening naar een kamer vol bloemen; alle soorten en alle kleuren. Irwin had zich niet ook maar een beetje ingehouden. "Oh... wat mooi..." Ze streelde over zijn wang. "Wat lief..." En knuffelde hem. "Sorry dat ik je leuke verrassing heb verpest door hier te liggen grienen..." Hij had echt zo ongelooflijk zijn best gedaan. "Hoe... Hoe wil je er een positieve draai aan geven? Kunnen wij hier een positieve wending aan geven?" Zou ze mogen studeren? Hoe groot was de kans dat ze hieraan doodging? Zou ze een slechte moeder zijn? Had Irwin vertrouwen in haar? Die, en meer, gedachten bleven maar malen in haar hoofd. Meestal in die volgorde, soms zat er een kleine variatie in. Het was vermoeiend. Ze wilde dat ze haar gedachten op pauze kon zetten. Of dat ze kon genieten. Of dat ze haar emoties en gevoelens onder controle had. Maar het voelde momenteel allemaal alsof ze verloren dobberde op zee. Irwin was haar reddingsboei, maar dan moest hij niet gaan besluiten zichzelf maar naar Will toe te gooien en daar was ze nog steeds wel een beetje bang voor. Irwin leek niet als eerste naar haar toe te komen, immers. "Ik hou van je...", zei ze zachtjes. En hoopte dat daarmee alles weer goed was, normaal kon zijn.

“Het spijt me, dat was natuurlijk niet de bedoeling.” Nee, het was niet de bedoeling geweest vanzelfsprekend dat ze van Will zou horen dat ze zwanger was. Zelfs Irwin had voldoende voelsprieten om te weten dat dat niet was zoals het hoorde of zoals ze het op prijs zou stellen. “Ik vind het jammer dat je je zo naar hebt gevoeld.” Maar het speet hem eigenlijk niet dat hij het gisteren al aan Will had verteld. Nu had hij zijn eerste en ergste reactie eruit kunnen gooien zonder dat zij daar last van had gehad of zich druk over had hoeven maken, had hij zelf even adem kunnen halen en sowieso was het iets belangrijks voor hem, iets fundamenteels voor hem, om nou precies aan Will te vertellen. Hij zou daar ook niet gemakkelijk mee gewacht hebben, nu Will hier was. Dan zou het te snel oneerlijk of onheus hebben gevoeld. Het was te groot om niet te delen met iemand die zo nabij je stond en sowieso met hun geschiedenis iets wat nog best... zwaar was... het was prettiger geweest het achter de rug te hebben. “Het was omdat je zo ziek weg was gegaan... dus hij vroeg naar je.” En toen had hij het heel logisch vervolgens verteld. Tja. Hij glimlachte half, vergoelijkend, haalde een hand door zijn haar, aaide haar toen maar weer een beetje. “Dat was een gesprek van heel lang geleden alweer... zou het kunnen dat jullie een beetje langs elkaar heen hebben gepraat?” opperde hij voorzichtig. Want Will was niet gemeen, dus dat leek de meest waarschijnlijke verklaring. Yara en Will lagen elkaar misschien niet uitstekend, ze hadden een beetje... compleet tegenovergestelde levens, compleet tegenovergestelde visies, compleet tegenovergestelde, ja, alles. Behalve dan dat ze allebei ongelooflijk koppig konden zijn en bizar eigenwijs waren, wat het mogelijk ook niet gemakkelijk maakte voor hen om overeen te komen. Hij humde vervolgens. “Ik maak me zorgen,” erkende hij, minder zou liegen zijn en met meer voelde hij zich niet comfortabel nu de tranen alweer in haar ogen glommen. “Will had gelijk – nu ja, je snapt wel dat ik altijd heel veel redenen heb gehad om te denken dat het niet zou gebeuren, en met mijn familie heb ik het ook nooit echt gewild.” De erfgenaam zijn was zo’n loodzware last, en niet de erfgenaam zijn maar een meisje nou bepaald niet beter. Maar het volgende moment keek hij alweer verbijsterd. “Eh. Jou kwalijk nemen? Dat zou een beetje hypocriet zijn.” Zo werkte baby’s maken toch niet. “Oh... Ja.” Hij deed de deur even open, zodat ze de bloemenzee kon zien. “Stom... Laat maar.”

Hij trok een mondhoek op. “Ja, college was OK.” Want inderdaad, ze had hem eerst iets gevraagd maar het was toch meer dan duidelijk dat nu niet het moment was om met die vraag iets te doen? Tenzij er bij zijn college doden waren gevallen. Wat toegegeven bij colleges Fabeldieren op de magische universiteit van Cambridge niet geheel en al viel uit te sluiten, al was de laatste volgens Irwin alweer een fikse honderd jaar geleden, iets met de ultieme draak fokken waarbij je op een briefje kon geven dat het verdomme niet goed zou gaan. Bij zijn eigen colleges waren er alleen twee keer wat lichte verwondingen geweest waarbij zijn heleropleiding hem maar weer eens goed was uitgekomen al was tact waarschijnlijk nog een prettiger kwaliteit geweest want hij had zijn leerlingen scheldend en al genezen. Enfin, geen doden, dus de crisis waarom ze zich moesten bekommeren was toch zeker weten wel voornamelijk hier. Bij zijn huilende en zwangere vrouw. Wat ze natuurlijk niet wist. Of toch wel. “Oh, shit.” Hij beet op zijn lip. “Je sliep... en je was zo moe geweest, ik wilde je niet wakker maken.” Wat had dat per slot van rekening voor zin? Ze zouden hier allebei een paniekreactie over hebben en daarna zou ze vast niet meer kunnen slapen (hey, kijk, hij had daarin toch wel gelijk gehad, ze had vandaag niet meer kunnen slapen, of wel?) dus dan had het hem beter geleken om even te wachten. Het was niet alsof dit nieuws ergens heen ging. Vanzelfsprekend was het niet zijn wens noch zijn bedoeling geweest dat Will haar erover vertelde, maar ja, ongelooflijk was het ook niet. Die had vast gedacht dat hij vanochtend haar nog gesproken had, dat was hij ook wel van plan geweest, dat had hij gister gezegd. Maar toen hij vanochtend bij Yara keek had ze weer geslapen en eruitgezien alsof ze het nodig had en dus had hij haar maar laten slapen ook. En was hij zijn college gaan geven en zijn bloemen gaan kopen. “Nee.. het was geen grapje, je bent zwanger. Hij dacht dat ik het vanochtend met je erover zou hebben. Eh.” Hij kleurde. “Ik wilde je verrassen... Er toch iets... een beetje optimistisch van maken?”

Het huilen zelf was niet gespeeld, overigens, want Yara huilde liever niet dan wel. In haar hoofd zou ze de huidige ellende liever als een krachtige amazone, met slechts een ietwat triestige blik in haar ogen, aangaan. Maar helaas. En nu ze toch al de rode vlekken had, en de tranen, dan kon ze er maar beter gebruik van maken. Ook omdat Irwin haar anders weer zou verwijten dat ze niet eerlijk en aan het liegen was. Het was een lastige balans om het hier goed te kunnen doen. En gelukkig wist Yara niet, dat ze Irwin nu juist in de luisterende armen van zijn ex dreef... Of dat Irwin haar überhaupt niet in vertrouwen nam als hij voor haar bepaalde dat ze zijn sores niet aankon, want dat zou wel weer stof zijn voor een nieuwe ruzie, nieuw verdriet en dan nu ook verwijten naar zijn kant dat hij aan het toneelspelen was. "Ik vroeg jou eerst iets hoor," zei ze quasi opstandig, maar ze leunde wel dankbaar tegen hem aan en hield zich vast aan zijn kleding. Haar voorhoofd legde ze tegen zijn hals en Yara zuchtte nog eens diep, voordat ze uiteindelijk toch antwoord gaf op zijn vraag. "Will heeft het me verteld...", zei ze zachtjes. "Dat ik zwanger ben..." Ze beet op haar lip en snifte weer, heus niet gespeeld, want dit hardop zeggen bracht een nieuwe golf van emotie met zich mee. "Waarom heb je het mij niet eerst verteld?" Dat leek toch wel een beetje de standaard etiquette? Dat je het niet eerst je ex ging vertellen? Zodat die het aan je vrouw kon vertellen? Of dat je vrouw idioot voor gek stond, omdat zij nog van niets wist en duidelijk niets verteld was. Of was Will echt een meester in bedrog en had ze dat door alle al bestaande emoties en paniekklachten niet opgemerkt "Of was het een grapje van hem?" Een héél gemeen grapje, overigens, waar ze niet om zou kunnen lachen. Ze had zich nog nooit zo waardeloos gevoeld, machteloos, en dat door een dreuzel. En Irwin.

Wederom bespeelde Yara hem professioneler dan de piano die ze al weken niet had aangeraakt, en wederom leidde het tot betere resultaten dan ze als amateurmuzikant waarschijnlijk ooit zou behalen, zelfs al speelde ze toch bepaald niet onverdienstelijk: want Irwin had een zwak voor huilen, een zwak voor Yara, en om hem dan te confronteren met een huilende Yara was klinkklaar valsspelen en niets anders. Hij maakte vanaf nu nu eenmaal niet langer een schijn van kans om iets op een normale manier te kunnen evalueren, om zijn eigen antwoorden en voorkeuren nog te bepalen, om een belangenafweging te maken of om het te moeilijk te vinden. Nee. Vanaf nu was de eerste en voornaamste waarde die zijn gedrag stuurde de wens om Yara te laten ophouden met huilen, en als het niet de enige was dan was dat alleen omdat Irwin vervloekt was met de neiging om een te vol achterhoofd te hebben. Het jammere was overigens dat Yara op deze manier inderdaad garandeerde dat hij bij haar zou blijven. Zonder enige twijfel. Die twijfel was er al nooit geweest, want ze waren getrouwd en Irwin was een man van zijn woord, zelfs al had hij dat woord onder dwang gegeven. Dat veranderde niets aan de verplichtingen die hij daarmee was aangegaan en die verplichtingen zouden niet meer veranderen, voorzover hij zich kon voorstellen, wat er verder in hun leven ook nog mocht gebeuren. Gezien een moordpoging hem niet ontslagen had van zijn huwelijkse trouw in zijn ogen, kon gesteld worden dat het onwaarschijnlijk leek dat hij nog danig van het padje zou vallen. Dus ja. Ze had hem. Maar voor wat betreft wát ze aan hem had sneed Yara zichzelf met dit soort fratsen wel lelijk in haar pianistenvingers. Want hij wilde dat ze blij was, maar meer wilde hij dat ze niet huilde; hij wilde er voor haar zijn en het haar niet moeilijk maken, zeker niet wanneer ze het duidelijk al lang en breed moeilijk genoeg had. Moeilijk genoeg had, met hem. En dat betekende... Wel, concreet betekende dat dat als Irwins hoofd op ontploffen stond door een te grote overload van emotie in zijn op ratio ingerichte geest, hij niet bij Yara zijn hart uit zou storten. Dat zou hij doen bij Will, want die ging nergens aan kapot en had hij nooit zien huilen. Waarmee er dus voor hen alledrie een behoorlijk waardeloze situatie werd gecreëerd en het hele verhaal van kwaad tot erger ging. Want ik weet niet of je wel eens drie uur naar de huwelijksperikelen van je ex op wie je nog een beetje verliefd bent hebt geluisterd, maar dat is ook niet bepaald een onverdeeld genoegen. Maar dat boeide niet, dat zag Irwin ook niet, niet nu, want nu zag hij alleen de rode vlekken – ze huilde niet mooi en hij wist dat dat haar stoorde – en haar trillende lippen en dus ging die hele kettingreactie er met hem vandoor zonder dat hij daar wat dan ook aan zou kunnen of willen doen. Hij nam haar in zijn armen, keek geschrokken, aaide langs haar wang. “Hey... wat is er?”

Na het afruimen van de tafel was Will vertrokken. Op een best horkerige manier kon ze wel eerlijk zeggen. Ze allemaal heel aardige dingen gezegd over hoe ze Irwin en Will accepteerde, maar het leek hem eigenlijk maar vrij weinig te interesseren. En toen was ze opeens alleen; alleen met haar gedachten, alleen met al haar zorgen, alleen met al haar onzekerheden en angsten. Misschien was zelfs het gezelschap van Will te verkiezen geweest boven alleen zijn. Het was makkelijker geweest om zich aan hem te irriteren en de discussie aan te gaan, dan dat ze geconfronteerd werd met zichzelf en het gesprek en de discussie aan moest gaan met haar eigen hoofd. Niet dat ze dat snel zou toegeven, uiteraard, want ze had zo haar trots. Het was een pijnlijke realisatie. Alles bij elkaar maakte dat Yara niet sliep. Ze lag op bed, dat wel, opgekruld en ze had haar grote Pegasusknuffel stevig in haar arm gedrukt. "Ja? Binnen..." Ze ging wat meer rechtop zitten en snifte wat, had nog zichtbaar rode ogen en vlekken in haar gezicht van het huilen, maar deed ook niet echt heel erg haar best haar tranen te verbergen. Al was het maar zodat Irwin wat meer motivatie had om bij haar te blijven en niet enkel met Will op stap te gaan. "Hey," zei ze, toen Irwin binnenstapte en ze nu dan net toevallig haar wangen droog veegde van de tranen. "Allemaal gelukt met het college?" Yara glimlachte naar hem, zich ervan bewust dat dit niet overtuigend over zou komen.

Het fijne aan een tweeling zijn was dat je altijd iemand had om dingen samen mee te doen. Voor iemand zoals Loïs, die stiekem soms liever over avonturen praatte dan dat ze zelf beleefde, was dat een geruststellende gedachte. Met Dayton erbij was de hele wereld net een beetje minder spannend en had ze vaak veel te veel plezier om ergens bang voor te zijn. Ze hield ervan om hem altijd aan haar zijde te hebben, altijd ergens dichtbij, niet eens omdat ze hem echt altijd nodig had, maar gewoon, voor het geval dat het wel zo was. Tot nu toe hadden ze dan ook trouw zo ongeveer alles samen gedaan en Loïs kon zich niet indenken hoe het anders zou zijn. Maar toen was daar opeens de sorteerhoed en stond hij bij Ravenklauw en zij bij Huffelpuf en ze wist heus wel dat dat niet zo uitmaakte - ze was opgegroeid op Zweinstein, dus ze wist dat dat ze hem ging zien tijdens de lessen en bij het eten- maar toch deed het haar ergens meer verdriet dan ze hardop zou durven zeggen. Met wie moest ze dan vanavond haar allereerste pyjamafeestje houden in de leerlingenkamer? Veel tijd om over de situatie na te denken had ze niet, want het volgende moment hing ze ergens aan een touw in een poging om naar de overkant te slingeren. Vanuit haar ooghoek zag ze Dayton het water invallen en vrolijk op een meermonster afzwemmen. Oh kijk nou, zie je wel dat de sorteerhoed het helemaal fout had gehad en hen wel in dezelfde afdeling had moeten plaatsen. Het ging nu al helemaal verkeerd, want wie ging er dan nu opletten of alles wat Dayton deed wel veilig verliep. "Daytoooon!" gilde ze vanaf het touw richting haar broer en ze trok alvast haar toverstok voor als het meermonster weggejaagd moest worden. "Pas op!" Maar eigenlijk moest ze zelf wat beter opletten want op dat moment botste ze in haar gezwaai per ongeluk tegen haar nieuwe klasgenootje Cesaire. "Sorry!" piepte ze nog net. En toen, oef, auw, plons.

20 oktober 1838 Restaurant Neverland Nog op de grond op een magische plek in Hyde Park te Londen, een paar minuten voor 18:00 uur Het had vijf maanden geduurd voordat hij had moeten besluiten de situatie op deze manier te doen beëindigen. Vijf lange maanden, waarin Aria hem in toenemende mate met op elkaar geperste lippen had gepasseerd in de lange en donkere gangen van Cadwgan Castle, waarin hij Rhiannon en Evangeline, inclusief pasgeboren baby, onder zware bewaking had weggezet in een verlaten toren op het landgoed, waarin hij Keane in zijn kerkers had gehouden en hem onder de Imperiusvloek gedwongen hield braaf de klusjes af te tikken die hij voor hem in gedachten had en hij met betrekking tot Josephine de teugels iets had moeten laten varen om enige opstand te voorkomen. Ondertussen had Helena de beschikking gehad over de kinderen van Aria, over de tweeling Gabriel en Clementine die hij qua bloedlijn ook de zijne kon noemen. Officieel waren ze natuurlijk enkel van zijn echtgenote. Hij had zich dan ook enigszins terzijde gehouden, terwijl hij op de achtergrond had getracht Daniel Bennett toch te slim af te zijn; twee keer had hij moeten vernemen dat de kinderen zojuist weg waren toen zijn mannetjes de inval deden; de derde maal hadden ze Daniel net betrapt, maar was het niet gelukt hem te overmeesteren. Dat alles zou hij Aria natuurlijk niet vertellen. Ze zou hem enkel zwak vinden omdat hij niet had doorgepakt; beter dan de waarheid geheel te verhullen. En toch had hij moeten zwichten. Voor Aria. Om zijn huwelijk te behouden, dan. Hij was niet gewend om opdrachten te krijgen maar begreep de haast haar kinderen toch weer in haar armen te willen sluiten; iets wat hij overigens niet terugzag bij Helena Lennox. ’t Was vast dat ze het wel lekker rustig vond zonder haar man thuis. Hij had de duurste tafel geboekt in het restaurant Neverland op het vliegende schip; niet zozeer om met de galjoenen te smijten die hij toch altijd zo zuinig had gekoesterd (al was dat een prettige bijkomstigheid gezien de financiële situatie waarin Mrs. Helena Lennox verkeerde) als dat de uitgebreid gedekte tafel een stukje verwijderd stond van de overige tafels in het restaurant, op een verhoging op het achterdek van het schip. Het uitzicht door de grote ramen was prachtig, zeker als de zon straks onder zou gaan, maar het was vooral niet ver genoeg om geen geroezemoes van anderen om zich heen te hebben en wel ver genoeg dat ze niet gemakkelijk afgeluisterd konden worden. De magische pianospeler, die de gasten zou verblijden met zijn spel gedurende het diner, kondigde aan dat ze over twee minuten zouden opstijgen. Zorgeloos wierp Owain een blik op zijn zware, gouden zakhorloge en rechtte hij zijn rug. Als ze niet zou komen, dan was haar boodschap duidelijk. De zijne ook, als die dementor toevallig de verkeerde cel in kwam en de jammerlijke beslissing maakte om de ziel van Tristain Lennox eruit te zuigen. OOC: Met Irene!

Och nee, over de veiligheid van beide kinderen maakte ook Owain zich nu niet direct zorgen. Als dat aan de orde was, dan zou hij zelfs voor een moment kunnen hebben overwogen dit wel via de offiiele kanalen te spelen en de schouwers in te lichten, hoe onkarakteristiek hem dat ook voorkwam. Nee – natuurlijk wilde hij de kinderen terug, maar het was de vraag ten koste van wat. Hij had Helena laten zien wat er gebeurde als ze buiten de lijntjes probeerde te kleuren, over de macht die hij over haar en haar familie zou kunnen hebben. Het zou zwak zijn om nu in te geven, omdat wanneer hij haar nu zou benaderen, zij hem voorwaarden zou geven die hij niet kon accepteren. Hij wilde dat Helena hem zou benaderen, niet andersom. Hij wilde haar laten smeken totdat hij haar vanuit de gulheid van zijn hart haar man terug zou geven, waarmee hij Aria’s kinderen geduldig kon binnenhengelen en voordat hij daadwerkelijk toe zou slaan; hij zou dit de Lennoxen niet snel vergeven. Helena had hem met deze handelingen bespot en hem in een slecht daglicht gezet bij zijn nieuwe vrouw. Maar sommige zaken hadden toch wat geduld nodig. En de Bennetts… nuja. Men kon niet uitzeggen dat de familie bekend stond uit te blinken in geduld. Was ook niet waarom hij doorgaans gebruik van hun aangeboden services had gemaakt. “Aria” glimlachte hij, al bewees een waarschuwende schittering in zijn grijze ogen wellicht reeds dat hij meende dat ze sprak waar hij vond dat ze eigenlijk zwijgen moest. Hij ving haar hand en kneep er even zachtjes in, al was het meer zodat hij ervoor zou kunnen zorgen dat ze niet zou weglopen op een moment dat hij dat niet zou willen. “Je weet dat dat de kwestie mijn volle concentratie heeft en dat ik je heb gezegd dat het goed zal komen. Het spijt mij dat je zolang moet wachten.” Maar dat was niet zijn schuld! Ook hij liet even een stilte vallen. Voor een moment liet hij zijn blik over haar heen glijden, terwijl hij de situatie overpeinsde. Wellicht kon hij haar wel iets geven, want hij stelde haar geduld ergens wel op prijs. Hij wist hoe gehecht ze was aan haar kinderen en ze had nu toch reeds enkele maanden gewacht. Even leunde hij iets achterover. “Al zou ik niet willen pretenderen dat ik niet geheel open zou willen zijn voor enkele… suggesties, van jouw kant.”

September 1838 Cadwgan Castle Hij wist dat Aria geduldig was geweest. Hij wist dat hij van haar de tijd had gekregen om de situatie op te lossen en haar kinderen terug te krijgen. Maar hij wist ook dat ze vond dat hij te weinig had gedaan. Maar wat kon hij nog doen? Hij had Helena dreigende brieven gestuurd, had haar man laten oppakken… hij had wel gedacht dat dat de vrouw in ieder geval wel tot het een of ander zou bewegen. Blijkbaar had het alles Helena echter weinig kunnen schelen – wat overigens wel iets zei over de keuzes die ze in het verleden had gemaakt en de degradatie van haar huwelijk. Wat restte hem nog? Helena zelf kidnappen en daar de benodigde consequenties aan verbinden? Haar kinderen? Haar (achter)kleinkinderen? Hij had al twee van beiden en hij moest de risico’s toch enigszins beperken … zeker nu het slechts ging om Gabriel, die ergens achterin zijn opvolging stond. Om van Clementine nog maar niet te spreken… Nuja, en dat was nog niet eens ingecalculeerd dat hij Daniel Bennett tegenwoordig als tegenstander moest beschouwen. Hij kende Daniel en Daniel kende hem. Het laatste wat hij wilde was een stand-off. Liever zou hij Daniel weer aan zijn kant krijgen dan dat hij hem moest verslaan – en hij had toch gehoopt dat Aria daar een rol in zou kunnen spelen. Maar ondertussen waren ze enkele maanden verder en was er weinig veranderd. Dat mocht Aria dan wel wellicht frustreren, maar het frustreerde hem ook. Bijna was hij op de drempel van zijn kantoor weer omgekeerd toen hij Aria in zijn kantoor zag staan, maar ze had hem al gezien – en dus zat er niets anders op. Hij wilde zijn echtgenote niet per se uit de weg gaan, maar het was ook niet alsof deze kwestie de enige was die hem op het moment bezig hield. Hij had Miss Lennox en zijn dochter dan wellicht goed weggestopt op het uitgestrekte landgoed zodat die hem op dit moment geen moeilijkheden zouden bezorgen, maar dat betekende niet dat de hoofdzaken van zijn beroep hem niet verder ophielden. Drakeneieren uit Oost-Europa, goud uit Midden-Afrika, de vervloekte parelmoer armbanden die hij gisteren had binnengekregen… en ondertussen de kwestie van die vervloekte huwelijksakte waarvan Lennox beweerde dat die bestond en de verbintenis tussen haar en zijn kleinzoon bewees. Als hij dat vervloekte ding nou eens zou kunnen vinden en vernietigen... “Aria” sprak de Graaf zo warm als hij kon in een poging de vrede te bewaren, voordat hij op haar afstapte en haar een kus op haar wang gaf. “Waar kan ik je mee helpen?” OOC: Met Lils!

27 september 1838 Cadwgan Castle Helena, Ik kan niet anders dan vaststellen dat we hiermee op een doodlopende weg zijn uitgekomen. Laten we het oplossen. Ga met mij uit eten. We moeten toch iets doen om die eenzame nachten wat te verlichten, hm?

Het duurste, hij had daar nog nooit echt over gedacht. Hij stal meestal omdat hij iets wilde, het niet kon betalen en vond dat hij er toch recht op had. In elk geval niet minder recht dan mensen die het wel konden betalen, misschien zelfs meer omdat de wereld gewoon niet eerlijk voor hem was. Maar hij wilde nu wel een goed antwoord geven, wilde indruk maken. (En wilde gaan bijhouden wat de prijzen waren van de dingen die hij stal zodat hij steeds een stapje verder kon) “Ik heb ooit een tijdje op een vliegend schip gewerkt. En soms kwamen daar hele rijke mensen en nouja”, hij grijnsde even, “ik heb wel eens een hoop geld gepakt, ze hebben het vaak toch niet door of denken dat het al op is.”, hij schudde ze hoofd, “maar met spullen.. Ik pak meestal wat ik nodig heb en hoewel dat nog niet te betalen is is het minder spectaculair”. Hij wilde niet dat het gesprek nu zou stoppen. Wilde niet dat ze nu uit des-interesse weg zou gaan. Had eindelijk iemand om mee te praten die het begreep “Ik wil je wel laten zien hoe het moet als je dan wel durft”, bood hij vriendelijk (klein beetje hoopvol) aan.

CW: Bennetts. 9 oktober 1838 - 's avonds - Het Bennett huis Ze hield van haar man, eerlijk waar, maar waarom, waarom, waarom moest hij zo zijn? Waarom dacht hij dat het echt een fantastisch idee was om zijn slet van een bastaard die hij met haar slet van een zus gekregen had in huis te halen?! Alsof Camilla het al leuk vond dat Claire nog thuis was (hoewel het niet zo erg was nu ze altijd in de kelder opgesloten zat) en dat was tenminste nog haar eigen dochter! Deze laatste maanden voor ze weer een baby kregen zouden ze van elkaar moeten genieten, in plaats van het vuil van straat naar binnen slepen. "Daniel," zei ze dus ook dreigend, toen hij eindelijk binnen was gewandeld. "Normaal gesproken steun ik je met alle liefde, maar als je dat kreng niet binnen vijf seconden naar buiten gooi, vermoord ik haar." En ze zwaaide even duidelijk met het mes dat ze in haar handen hield, want dit was SERIEUS. Privé!

3 juni 1838 Lord Radnor, Ik zou mijn excuses kunnen aanbieden voor dit late antwoord op uw vorige brief, maar u zult de vertraging vast wel begrijpen, gezien ik mij plotseling midden in een schouwersonderzoek bevind. Over uw talent voor zoeken kan ik nog steeds niet echt een positief oordeel vellen, gezien het enige wat u lijkt te hebben gevonden mijn huis is en dat toch niet zo moeilijk te achterhalen moet zijn geweest. Ik weet niet hoe u of een van uw medewerkers die Erumpent hoorn heeft weten te plaatsen, maar ik kan u zweren dat het de laatste keer is dat een Cadwgan voet in mijn woning heeft gezet. Ondertussen praat u over vertrouwen alsof ik het wel in u zou moeten hebben, terwijl u me daar tot nu toe werkelijk geen enkele reden voor heeft gegeven. The only thing I trust in is justice and justice will be served anyway. Als u gelooft dat uw actie een positieve invloed heeft op deze zaak, dan hebt u het toch echt verkeerd. Zoals u ondertussen vast wel door heeft, hebben de schouwers verder niets anders gevonden in mijn huis en verdere omgeving, dus mocht deze ludieke actie een poging zijn om uw kinderen te vinden, ga er dan maar van uit dat het niet is geslaagd. Ik hoop toch ook niet dat u dacht dat het zo makkelijk zou gaan, maar de enige andere reden die ik kan bedenken is dat dit gewoon een actie was uit pure wrok, omdat u mijn man niet uit kan staan en dat is toch werkelijk zielig. Ik wens u ook veel sterkte de komende tijd, ik kan me namelijk niet voorstellen dat uw vrouw erg tevreden is met uw zoektalent. Dus wellicht is het verstandig om toch nog eens over mijn voorstel na te denken, dan gaan we beide niet zoveel eenzame nachten tegemoet.

17 mei 1838 Cadwgan Castle Mrs. Lennox, U zult mij niet horen toegeven dat ik ten tijde van ons gesprek van enige verblijfplaats van uw kleindochter op de hoogte was. Het komt mij voor dat u de onderlinge verhoudingen niet geheel schijnt te begrijpen, en nu u hier onvoldoende van op de hoogte blijkt voel ik mij ook niet in de positie om hier enige opheldering over te verschaffen. U heeft geen idee waaraan u uw vingers momenteel aan brand en ik waarschuw u toch wat afstand te nemen. U denkt wellicht dat u medestanders heeft gevonden, maar Mr. Bennett en zijn companen zijn verre van betrouwbaar. Ik zal ze zeker zoeken – en ik zal hier dan ook van de gelegenheid gebruik maken om u mede te delen dat de inschatting van mijn zoekkunsten wat beter is dan hoe u die momenteel doet voorkomen. Ondertussen wens ik u de komende dagen veel sterkte. Ik dacht toch dat iedereen wel wist dat Erumpents en kinderen geen gewenste combinatie vormen.

Naam feest/evenement: Bella en Basils bruiloft Wat is het? Bella en Basil gaan trouwen!!! Organisator: Gee, I wonder who Uitgenodigden: - Leroy Ryder - Laurelle & Gabriel Bruxley - Amber Ryder & Joseph Saint - Calla Ryder - Celia & Isaiah Haysward - Cheyenne & Tristan Johnson - Gwendoline Draper & Regan Lennox - Rosenne Collingwood - Hector & Andromache Moyle - Hiram & Jennifer Churchill - Valentine & Daniella Ingram Waar: Een magisch afgeschermd strand Wanneer: 22 oktober 1838 Gespeeld? Nope! Gastenlijst!

14 mei 1838 Caelic Lord Radnor, Gezien u toch beter op de hoogte schijnt te zijn geweest van mijn kleindochters verblijfplaats, had u mij best even de goede richting uit kunnen wijzen om dit tot een goed einde te brengen. Dat u dit niet heeft gedaan laat mij vermoeden dat dat ook nooit werkelijk uw intentie was, dus probeer de schuld alstublieft niet in mijn schoenen te schuiven. In kan u wel gerust stellen dat, in tegenstelling tot sommige anderen, ik mijn woede niet op onschuldige kinderen uit. Ik zou zelfs durven zeggen dat ze zich tot nu wel vermaken op hun onverwachte logeerpartijtje. Dat kan ik natuurlijk niet met alle zekerheid blijven garanderen als u zulke dreigementen tegen mijn man en mijn familie uit. Maar laten we ons niet te verlagen tot zulkse barbaarse uitspraken, Owain. Zijn we niet opgevoed om dit op een betere manier op te lossen, met een civiel gesprek? U kan ze zoeken, maar u zult ze niet vinden. Als u ze terug wil zal u toch echt in moeten gaan op mijn voorstel.

Aan de ene kant vond ze het lastig het beeld van haar vader uit te sluiten als ze naar Aria keek. Het voelde als een grove doorkruising van het vertrouwen in haar beste vriendin nu ze er met haar vader vandoor was gegaan. Maakte het dan nog uit dat je elkaar twintig jaar niet had gezien? Was dat niet iets wat je gewoonweg.. niet deed? Daarbij… het was gewoon zo lastig voor te stellen dat Aria dat echt had gedaan, al had haar vader het haar verteld. En natuurlijk had ze haar stiefmoeder nooit echt gemogen en rouwde ze ook niet zozeer om haar dood, maar gewoonweg het feit dat Aria nu een betere titel had dan zijzelf… dat ze door het accepteren van de hand van haar vader Gravin was geworden… Eigenlijk had ze gedacht dat Aria dat wel in haar gezicht zou vegen, de eerste keer dat ze haar tegenkwam. Maar misschien was ze een beetje te overweldigd door haar plotselinge verschijning. Rhiann kon zich toch niet voorstellen dat dat opzet van haar vader was geweest. En misschien was het ook wel iets goeds. Ze had geen bondgenoten in dit verhaal, behalve dan diegenen die ze voorzichtig om zich heen had verzameld. Ze kon natuurlijk eenieder gebruiken en kon het zich niet veroorloven enige schilfetjes van vertrouwen te laten vallen. En Aria, die wellicht enige invloed over haar vader zou hebben… rationeel gezien was hun vriendschap doen herleven het beste wat ze kon doen. En toch, dat met haar vader… Na even stil te zijn geweest, zette Rhiann voorzichtig wat stappen richting de Gravin. Haar blik gleed over haar eigen jurk bij Aria’s woorden, en even glimlachte ze wat opgelaten. Het was nog steeds dezelfde, simpele, zelfgemaakte jurk – ze had een stapeltje nieuwe onderjurken gekregen, maar dat was het dan ook. “Dan lijkt ze op haar moeder” sprak ze zachtjes. “Hoe oud zijn ze?” Ze rechtte haar rug nog eens en bekeek het jongetje. Het kon een erfgenaam van het Cadwgan fortuin zijn, als haar vader dat zou willen… Als hij van Keane’s lijn af wilde. Hoeveel moeite was het de ene bastaard voor de andere in te wisselen? En dit was nog niet eens een bastaard, als ze het gokken moest... dit was het kind dat was geboren uit het huwelijk van Aria. De kleuter had Daniel’s neus en Aria’s haarkleur, en toch… iets in die blik leek ook wel een beetje op Keane, toen hij die leeftijd had. Maar dat was vast een moederlijk vooroordeel. “Hebben ze al tekenen van magie vertoond?” Ze waren half-dreuzel, hm? Wie weet was het jongetje wel een snul – dat zou Keane’s plaats als erfgenaam wel veilig stellen.

12 mei 1838, Cadwgan Castle Mrs. Lennox, Ik denk niet dat er in mijn kringen nog een enkele ziel te vinden is die zou ontkennen dat uw kleindochter zich tot het uiterste heeft bewogen om zich tot een van mijn familiezaken te kunnen bestempelen. Neemt u dan toch haar woord, als niet het mijne, om uw teleurstelling wat bij te schaven. Ik kan u verzekeren dat ik mij toch tot het uiterste heb bewogen om haar probleem niet tot het mijne om te dopen, maar helaas heeft zij mijn vele waarschuwingen in de wind geslagen. Meer zal gedaan moeten worden om mijn eigen teleurstelling in uw handelen teniet te doen. Ik moet zeggen dat ik u reeds al niet meer erg hoog in het vaandel droeg, maar om de onschuldige kinderen van mijn vrouw te ontvreemden en de daad vervolgens op schrift toe te geven, is toch een stap die mij als onkarakteristiek voorkomt. Ik snap dat u eenzaam bent, daar op het platteland, maar om uw verzameling kinderen op deze manier uit te breiden lijkt mij toch niet de moreel juiste manier om mijn aandacht te trekken. U heeft 24 uur om de kinderen naar mij te retourneren. Hij was woedend. Oh- hij was zo boos. Door het trillen van zijn toverstaf koste hem drie pogingen om het perkament tot een piepklein draakje op te vouwen, maar uiteindelijk kwam het beestje op zijn hand tot leven. Even had hij ernaar gestaard, zijn woede iets weg-ebbende al was het enkel door de nostalgie van het geheel, voordat hij het met een tweede zwiep van zijn staf uit het raam vliegen deed. Uiteraard voorzien van een spreuk dat alleen zij het zou kunnen lezen – en dezelfde, vlamvattende spreuk.

@Daniel Bennett Friends in Tokio - Call me Devil I will tell you lies I'll crawl inside your mind I'll steal your soul and I'll eat you whole They call me devil just try and tempt me They call me devil I'm your darkest dream and you should be afraid

Ik heb een drukke periode op dit moment met mijn studie, stage en sport waardoor er nog maar weinig tijd over blijft om mijn sociale contacten te onderhouden. Ik zal wanneer ik kan online komen en jullie minder lang laten wachten op posts (i'm sorry for the past month), maar erg actief ben ik waarschijnlijk niet. Ik hoop daar sowieso in de zomer verandering in te brengen!

Oh ja. Oke, ja. Derdejaars. Goed, hij had het fout gehad, en dat zou hem storen, want Austen hield er niet van om ongelijk te hebben, maakte niet uit over wat voor onzin het ging. Maar aan de andere kant was het nu een heel effectieve belediging geworden, dus, weet je... Rolling with it. En over ‘rolling with it’ gesproken... “Oh, mijn excuses,” zei hij heel overdreven, en hij bewoog zijn staf zo dat Valentina langzame cirkels in de lucht zou gaan maken. “Ik denk dat ik je aanzag voor een ander ukkie, dan. Jullie zijn nogal inwisselbaar. En wat is er met al die rode haren zelfs? Allemaal Ieren, of allemaal incest?” Ja, overigens, het was waar, Austen had geen grenzen wanneer het ging om wat hij zei. Wat? Informatie moest toch vrij zijn, bla di bla, en vrijheid van meningsuiting, en vrijheid van mensen op hun te lange tenen trappen. Zeker als het Griffoendors waren. Daar kon je altijd gewoon over struikelen. Enneh, dat hij een Schotse bastaard was was verder niet relevant. “Wat denk jij, Stirling? Incest of Iers? En zeg, ga je nog eens iets beters doen dan een Protego, of moet ik madame op je hoofd gooien? Leuk, dan kun je haar heel galant vangen en alles.” Oh, wat vond hij dat een vervelende aardappel. "En dan kan ik ondertussen mijn weg vervolgen. Sommigen van ons hebben betere dingen te doen." Hij overigens niet, niet per se. Nu ja. Ei uit z'n haar wassen. @Valentina Callahan @David Stirling

Ergens de laatste week september Hij was nu al een maand officieel op Zweinstein en het beviel best. Het was leuk om eindelijk echt aan de lessen mee te kunnen doen. Het was leuk om de geheime plekken hij al kende omdat hij hier al een tijdje was aan andere eerstejaars te laten zien. (Ze konden hem nu wel meteen klassenoudste maken toch). Het was misschien niet zo overweldigend als voor velen, het was thuiskomen op een andere manier dan voorheen. Alsof hij nu net iets beter in zijn eigen huis paste, zich nog meer deel voelde van het kasteel als eerst. Maar het was ook stom. Het was stom dat Lois in een andere afdeling zat. Het was stom dat het kasteel wat zolang van hen samen was geweest ineens de reden was dat ze gescheiden waren. En tuurlijk, tuurlijk, het was alleen voor de momenten in de leerlingenkamer, maar dat waren er een hoop teveel. Lois hoorde bij hem, was deel van hem, hij hoorde bij haar, was deel van haar. En deze stomme indeling van die stomme hoed, stomme afdelingen, door al die factoren was hij dat deel ineens op sommige daguren kwijt. Als er iets was waar Dayton niet goed mee omging was het mensen kwijt raken. Maar Lois was niet zijn vader, Lois was nog hier, Lois zag hij wel nog elke dag. Dus hij ging er wel iets gezonder mee om hoor! Ze zouden gewoon een leerlingenkamer voor hen samen. (En voor iedereen die iemand kwijt was geraakt door de stomme sorteerhoed. Vijand Nummer 1) “Welke kleur zullen we het doen!”, riep hij terwijl hij enthousiast over het terrein rende opzoek naar verlaten huisjes om in hun paleis om te toveren of stukken hout om er zelf een te maken. Het was hem om het even als het maar weer net zoals eerst zou zijn.

“Ik denk het ook niet,” mopperde Irwin, want hij had het over projecteren gehad en dit was maar weer eens te meer het bewijs, nietwaar, dat dat exact was wat er gaande was? Zij vond zichzelf niet helemaal bij zinnen en dus moest hij dat ook maar denken. Wat was het, het idee dat hij altijd het met haar eens zou zijn? Toch nog niet willen toegeven dat ze ongelijk kon hebben, liever inderdaad maar gek zijn dan zich hierop te hebben verkeken. “Ik ben de láátste persoon die me een oordeel aan kan matigen over andermans geestelijke gezondheid.” Hij had het niet zo nadrukkelijk willen zeggen, maar als het nodig was, dan was het maar zo. En hij vond haar niet gestoord. Hij vond haar soms een beetje kinderachtig, en heel erg impulsief, en nu met de paniekaanvallen zat daar wel een randje aan van instabiliteit maar na alles wat er tussen hen gebeurd was zou het toch ook bizar zijn als ze geen paniekaanvallen had, als dat geen effect op haar had gehad. Hij fronste. “Nu overdrijf je, overigens,” wees hij maar even, want hallo. “Natuurlijk kun je ‘dingen zeggen die kloppen’. Maar ik ken Will gewoon.” En ik ken jou, en ik weet dat je jaloers bent en niet altijd redelijk, en als hij al gemeen was dan vermoed ik dat je hem ronduit hebt uitgelokt. Het is derhalve beter om dit gesprek niet voort te zetten. Ahem. Dat ging hij vanzelfsprekend allemaal niet zeggen. Het punt was meer een beetje dat een gemene Will, een jaloerse Will, er niet in ging bij Irwin. “Hij wilde denk ik gewoon dat we hier een goed gesprek over hadden ofzo... dat je niet zou denken dat ik het geweldig vond... ik weet het niet precies.” En ze hadden er nu toch een goed gesprek over, dus, goed gedaan, William. Hij liet zich even aaien, knikte, sloot zijn ogen. Hij had het zo geloofd. Zijn moeder had hem meegenomen, hij was nog te zwak geweest om te staan. Ze had gezegd dat zijn vader het niet goed zou vinden dat ze dit deed, hem meenemen en ze had hem het graf laten zien op de heuvel... een plek waar hij zich Will kon indenken, waar hij was ingestort zonder erom te geven dat zijn moeder hem zag en hoeveel dit van hem verraadde. En hij was er teruggegaan, elke keer weer, om te rouwen en te missen, minder vaak dan hij had gewild – zijn moeder had dat niet goed gevonden, dat interpreteerde hij nu wel in een ander licht – en tegelijkertijd meer want het was vreselijk geweest om er te zijn. En nu was Will hier. Het was haast onmogelijk. “Ik heb het ook nog niet helemaal bedacht.” Ze ging wel heel serieus in op zijn thuisblijven, zeg, terwijl het meer een grapje was geweest. “Maar over die Imperius zou ik me geen zorgen maken, dat hebben ze geprobeerd, ze weten dat dat niet kan.” Het was op niets uitgelopen, niets dan nog een deukje in de vertrouwensband tussen hem en zijn vader. Enfin. Hij luisterde stilletjes terwijl ze verder ging. Ja, alles was moeilijk en zwaar. En ja, eerlijk gezegd was dat grotendeels haar schuld, al had hij er zelf ook wel deel aan. “Je bent gewoon heel hormonaal,” zei hij droogjes, wat vervelend was en misschien niet het beste om te zeggen maar wel waar. “Je houdt me met niets tegen. Je geeft me zoveel. Waarom zou ik nog bij je zijn, na alles wat er is gebeurd, als dat niet zo was? Nog samen met je zijn?" Dat deed hij echt niet alleen omdat hij een masochist was, hoor. "En ik zie je nog steeds zo... alleen... we hebben een paar bizarre maanden achter de rug?” Bizar, en akelig. Het soort maanden dat je nu eenmaal wel even met je meedroeg. “Het gaat vanzelf beter worden, maar je moet het de tijd gunnen. We houden van elkaar, maar je moet niet zo ongeduldig zijn.” Hij trok een mondhoek op. "Kleine draak.”

Wat was er in vredesnaam aan de hand? Aan welke Beuker had hij zijn hoofd gestoten? En hallo, wie van hen tweeën ging het braafst naar de kerk? Natuurlijk kon ze zich geen voorstelling maken bij de Hel of het vagevuur, daar was het ook niet voor, dat wilde ze helemaal niet. Het was beter om daar niet teveel over na te denken en sinds wanneer was Keane zo’n religieus type? Hij was degene met een kind bij een andere vrouw, hoor. Maar ze slikte. Want ja, zijzelf was ook ver over de lijn van wat God zou goedkeuren, maar bovendien kon de Hel haar op dit moment gestolen worden, de hel en de hemel en alles daaromtrent, want in het hier en nu kwam Keane op haar bedrand zitten en had zijn staf nog steeds op haar, op Owen, op haar, op Owen gericht. “Nee,” stamelde ze zachtjes en ze vroeg zich paniekerig af wat ze kon doen. Zijn gezicht zo dichtbij de hare, zijn ogen glansden vreemd. Ze waren altijd geweest wat ze het mooiste aan hem vond, maar nu wekten ze louter afgrijzen. Desondanks overwoog ze even hem te kussen. Hij vroeg haar wat liefde was, nietwaar, en als er iets was waar je bij Keane vanuit kon gaan dan was het dat hij nadacht met andere lichaamsdelen dan zijn brein. Ze was mooi, hij vond haar mooi, en voor Owen... Maar op dit moment sprak er zoveel haat uit zijn blik, dat ze niet wist of het zou werken, dat ze oprecht niet wist wat er anders zou gebeuren. “Liefde is... Alles voor elkaar over hebben,” antwoordde ze dus maar, al had dat ook zeker geen zin, daar zou hij ook wel weer iets stoms over zeggen, iets naars mee doen. Ze aaide Owens wang en keek niet naar hem, zwaaide haar benen uit het bed om haar zoon weer in zijn bedje te leggen. Ze was draaierig. In haar hoofd dacht ze over naar de badkamer gaan, maar hij had haar staf: hij zou het slot open kunnen maken... Dus zette ze het op een lopen de gang op.

Hoe lastig was het om hem een antwoord te geven? Het was simpel – er waren letterlijk twee opties! Of nuja, dat gold misschien niet voor Josephine, heilige Josephine, die altijd maar ja en amen zei en goedwillig zou geloven wat men haar toeschoof; behalve waar het hem betrof. Er was vanaf het begin af aan niets dat hij goed had kunnen doen – en hij had toch daadwerkelijk alles geprobeerd! Hij was te lief geweest, te streng geweest, had haar aan haar lot overgelaten tot ze hem terug in bed nemen zou; en zij had hem enkel met datgeen behandeld dat hij als ‘lieflijke onverschilligheid’ zou moeten bestempelen. Hij moest altijd op zijn tenen lopen, omdat zíj altijd op haar tenen om hem heen liep. Hij kon nooit eens zeggen wat hij bedoelde, kon geen grapjes maken die ze begreep. Ze probeerde zozeer alles goed te doen dat ze daadwerkelijk alles fout deed, waarna ze zich in haar slachtofferrol afvroeg wat er toch verkeerd was gelopen. Ze begreep het niet – en hij had lange tijd gedacht dat ze het niet kon begrijpen. Maar ze wilde het gewoon niet begrijpen. “Ik denk niet dat je je bewust bent van de daadwerkelijke betekenis van de Hel” sprak Keane, haar verdere woorden negerend; alsof ze hem het antwoord had gegeven waar hij om had gevraagd. “Kan je enkel en alleen al voorstellen te branden in het Vagevuur – voor vijf, tien, honderden jaren?” Iets in zijn gezicht verhardde, alsof hij het zich voorstelde; nuja, dat zij erin branden zou, dan. “Ik denk dat je je al nauwelijks een voorstelling kan maken van pijn, van verlies… van liefde, als we het daar toch over hebben.” Hij zakte langzaam neer op de rand van het bed terwijl hij de toverstaf nog steeds door zijn vingers liet glijden, toevalligheden waarbij de staf nu en dan gericht bleef staan op zijn vrouw en kind. “En ondertussen vraag je mij of ik van hem houd…” Hij knikte richting Owen, liet zijn blik net iets te lang op hem hangen. “Wat is liefde, Josephine?” Hij boog zich iets naar voren, een ietwat vreemde en onheilspellende blik in zijn ogen. “Vertel me toch eens wat je daarvan vindt, ik ben oh-zo geïntrigeerd.”

Magisch nieuws Oktober 1838 Het Hippogriefenpeloton van de magische tak van het Britse leger heeft geweigerd naar Afghanistan af te reizen. Volgens de aanvoerder, Mr. C. Law, heeft het Britse leger onvoldoende nagedacht over strategie en hebben ze wel wat beters te doen dan 'rondvliegen voor die etters'. Bovendien houden Hippogriefen niet van rijst. Er wordt volgens geruchten geen disciplinaire actie ondernomen.

Te horen krijgen dat je een heks was en je magie mocht ontwikkelen op een speciale school voor heksen en tovenaars, dat was fantastisch nieuws. Te horen krijgen dat je eerst een touwenparcours moet afleggen, was iets minder leuk nieuws. Sorcha wilde vragen of dat parcours echt nodig was, maar ondertussen waren de eerste leerlingen al vertrokken. Niet veel van hen bereikten de overkant droog, wat haar zin om zelf te gaan niet bepaald groter maakte. Langs de andere kant was dit allemaal nieuw voor haar. Haar moeder had hen nooit echt voorbereid op de toverwereld. Ze had niet eens geweten dat heksen en tovenaars bestonden voor het ontvangen van haar uitnodiging naar Zweinstein. Dat was de eerste keer dat haar moeder haar had getoond was ze allemaal kon. Ze waren samen naar de Wegisweg geweest om alle benodigdheden in te slaan, tweedehands welteverstaan, voor nieuwe spullen was geen geld. Wie weet was dit iets heel gewoon in de tovenaarswereld, zo'n touwenparcours. Al vervloekte ze wel haar gewaad dat een paar maten te groot was en die stomme mouwen die steeds over haar handen gleden. Ze had dan toch besloten geen verdere vragen te stellen. Ze wilde niet overkomen als iemand die nergens iets vanaf wist. Zenuwachtig nam ze plaats op de stoel die op het vlot was gezet en kreeg een pratende hoed op haar hoofd geplaatst. Lang moest die hoed er niet over nadenken om haar in Zwadderich te plaatsen. Ze wist niet of dat een goed ding was of een slecht ding, maakte waarschijnlijk niet veel uit. Ze klom op een platformpje. 'Ok Sorcha, beeld je gewoon in dat je op de vlucht bent van een boze marktkramer.' Ze rolde haar mouwen op nam een kleine aanloop, sprong.... en viel in het water. Het had geleken alsof het touw zich op het laatste moment van haar af keerde. Ze was er echt naartoe gesprongen, normaal had ze het te pakken moeten krijgen. Het touw leek haast behekst? Gelukkig had haar vader haar leren zwemmen. Uitermate chagrijnig bereikte ze de oever van het meer, waar groen uitgedoste leerlingen haar opwachtten. Ze liep hen straal voorbij, nam plaats aan het deken en stortte zich op het eten. Ten minste nog één positief ding aan deze hele sorteerceremonie. Als ze erachter kwam wie dat touw had gesaboteerd, maar misschien eerst wat meer magie leren zodat ze tenminste een kans maakte de persoon terug te pakken.