Leaderboard

eigenlijk moet ik 100 notulen uitwerken maar over ships nadenken is veel leuker Eric Silvershore x Felicia Harding Irwin Foulkes-Davenport x Will Fernes George de Haviland x Efstathios Peregrine Lydia Hastings x Pearl Sanders Hiram Churchill x Cassidy Kingston Howard Rosanvallon x Giselle Rosanvallon-Vauclain Harold Silvershore x Abigail Carrington (I dont care, gimme this) Claude Bennet x Emile Gaurinot

Categorie geruchten Het tragische verhaal van Andromache Moyle is natuurlijk bekend: als jong meisje van veertien jaar verloor ze haar ouders in een brand. Alleen op de wereld was het een vriend van de familie, Hector Moyle, die haar in zijn armen sloot en in huis nam, om haar op te voeden zoals haar ouders ooit deden. Al een fantastisch sprookje zo, elke jongedame zou het geluk moeten hebben dat mannen zoals Hector Moyle in hun leven komen, maar nu gaan er geruchten rond dat dit sprookje nog beter wordt. Meerdere bronnen zijn namelijk van mening dat Hector en Andromache Moyle verliefd op elkaar zijn geworden. De twee lijken nauwelijks van elkaars zijde te komen. Olyvia Garcia, die het geluk had hen een maand geleden te bedienen in een romantisch restaurant, zei het volgende: "De manier waarop zij naar hem kijkt, dat is precies dezelfde manier waarop ik naar mijn man kijk! En naar een muffin." Eén van Andromache's vriendinnen, die anoniem wilt blijven, liet weten dat ze vermoedt dat er binnenkort een verlovingsaankondiging komt, want: "Andromache heeft het nergens anders meer over. Hector dit, Hector dat! Alsof hij het centrum van haar universum is. Waar is mijn aandacht?!" Wat is er romantischer dan erachter komen dat je ware liefde degene is die er al die jaren voor je is geweest? Misschien dat een aantal mensen het maar raar vinden, maar wij geloven erin dat Andromache en Hector voor elkaar gemaakt zijn. Moderne ideeën over dat het een slecht idee is voor twee mensen die met elkaar zijn opgegroeid om een relatie te beginnen, begrijpen niet dat ware liefde zich op verschillende manieren kan uiten en nooit verwacht is. Andromache zal de rest van haar leven ondersteund worden door iemand die haar beschermd en precies weet hoe hij haar kan corrigeren, terwijl Hector het genoegen heeft gehad om zijn toekomstige vrouw te laten zien hoe hun gezin eruit zal zien. Wat is er romantischer dan dat? We hopen snel op een verlovingsaankondiging!

Agatha x Raine Felicia x Eric Regina x Hannah Helena x Owain Abigail x Harold

Daniel Foulkes-Davenport & Elaine Foulkes-Davenport Lawrence Hastings & Pearl Sanders Owain Cadwgan & Aria Cadwgan Blanche ingram & Noah Azarola Madeline Rosanvallon & David Appleby Hunter Silvershore & Winnifred Silvershore Adeline Bruxley & Dantalion Colt Caroline Carrington & Calla Ryder Daniel Bennett & Rhiann Cadwgan Anne Lennox & Ronan Lennox

Spreuken & Bezweringen @Josephine Cadwgan - Obliviate Don't think too much it's not good for you

@Floriana Lennox - Obscurial And I know exactly what I'm forTo hurt and destroy and nothing more And if its true that I was made I still don't know if I can change

14 augustus 1838 - 's avonds laat - Erics huis Felicia's favoriete tijden van de dag bleven de nachten, als de wisseldrank uit was gewerkt en er niemand anders om hen heen was, als ze eigenlijk zichzelf weer kon zijn. Oh, ze was er al aan gewend om Lissa te spelen, zo onderhand voelde het bijna net zo gemakkelijk als die paar jaar die ze door had gebracht als Felicity Nixon, maar Felicity had tenminste nog ergens op haar geleken en Vasilisa Silvershore was natuurlijk een heel ander persoon. Ach, maakte niet uit, want voor dit soort momenten was het het allemaal waard, als het zij en Eric was, want dan wist ze precies waar ze dit voor deed. "We hebben al heel wat aanvragen binnen gekregen," vertelde ze Eric enthousiast, terwijl ze de klitten uit haar haren borstelde. "En er zitten een aantal perfecte kandidaten tussen. We moeten nog wel wat interviews doen, maar dat is zo geregeld." Interviews voor wat? Nou, Felicia had zich gerealiseerd dat ze wel de rest van haar leven een verveelde huisvrouw kon spelen, of ze kon daadwerkelijk wat doen en zo was ze, uiteindelijk, op het idee gekomen om een beurs voor een secretaresse-opleiding op te zetten. De beurs zou beschikbaar zijn voor geschikte jongedames (en misschien geschikte jongeheren, ze wilde ze niet bij voorbaat al buitensluiten, maar er had zich niemand van het mannelijke geslacht aangemeld), die de kosten van hun opleiding vergoed zouden krijgen en daarna een keurige referentie van Vasilisa zouden krijgen, die natuurlijk een belangrijke achternaam met zich meedroeg. Maar veel belangrijker was dat deze meisjes loyaal aan haar zouden zijn (was de uiteindelijke bedoeling) en dat als ze dan secretaresses voor belangrijke mannen zouden worden, Felicia toegang had tot informatie. "Alleen wel jammer dat het nog twee jaar duurt," zuchtte ze toch even, terwijl ze in de spiegel naar Eric keek. "Nou ja, geeft ons genoeg tijd om te kijken of we één van die meisjes later bij je vader neer kunnen zetten." Ja, als er iemand was waarvan ze informatie wilden hebben... Privé!

Vrijdag 3 augustus 1838 - 's avonds - Gemma's huis Het had blijkbaar een paar weken gekost sinds die ene dag dat Gemma's ouders er eindelijk achter waren gekomen wie de vader was van Gemma's ongeboren baby, een paar weken die voor Gemma bijna hadden gevoeld als een soort nachtmerrie, maar eindelijk hadden haar ouders alles geregeld. Er was een subtiele uitnodiging verstuurd naar Seneca Damarcus om eens langs te komen voor een etentje, Gemma was in een mooie witte jurk gehesen (want dat ze zwanger was, betekende natuurlijk niet dat ze de hele familie voor schut moest zetten door in een oude jurk te lopen, maar wit was eigenlijk wel een hele ironische keuze geweest), haar haren waren netjes ingevlochten en de afgelopen tijd mocht ze, onder begeleiding, af en toe een rondje in de tuin wandelen waardoor ze weer wat kleur had. Dus ja, Gemma zag er op dit moment weer uit als een keurig meisje dat nooit met haar schoolhoofd naar bed was gegaan omdat ze een paar verboden boeken wilde lezen. En haar familie was ook bereid om dat toneelstukje op te voeren, bleek maar, want er was geen uitgave teveel om dit het beste etentje te maken dat iemand in hun kringen ooit had gegeven. Er werd zelfs een nieuwe tafel gekocht! Blijkbaar moesten ze alsnog een goede indruk achterlaten bij, je weet wel, dat schoolhoofd dat er geen probleem mee had om met vijftienjarige meisjes naar bed te gaan. Al ruim een half uur voordat Damarcus zou kunnen aankomen (en vroeg zou zijn) werd Gemma naar beneden gestuurd. Haar broers en zussen waren verbannen bij dit feestje, stuk voor stuk naar hun kamer gestuurd met de deur op slot, alsof één van hen het in hoofd zou halen om deze avond te verpesten, en Gemma moest bij de trap blijven staan terwijl haar ouders comfortabel in de zitkamer een krant zaten te lezen of wat volwassenen ook deden die er blijkbaar de lol van in zagen om hun dochter voor een uur of wat in de gang te laten staan in de afwachting van het schoolhoofd dat met haar naar bed was gegaan, tot Damarcus eindelijk was komen opdagen. En nu zaten ze in de eetkamer, met het eerste gerecht op hun bord, en Gemma die zich afvroeg hoe groot een wijnglas moest zijn om zich erin te verdrinken. Het gesprek was tot nu toe, doodsaai, vooral over koetjes en kalfjes gegaan. Het weer, wat professors op Zweinstein deden tijdens de zomervakantie, hoe goed (of slecht) de Minister van Toverkunst het deed, blah, blah, blah, maar toen leek haar vader eindelijk te hebben besloten met de deur in huis te vallen. Of gewoon te beginnen met: "Ik heb gehoord dat u onze dochter wat... persoonlijke aandacht heeft gegeven." Gemma nam een slok wijn die niet groot genoeg was om dit onderwerp te moeten ondergaan. "Het doet mij en mijn vrouw veel goeds om te horen dat u iets bijzonders in Gemma heeft gezien." Privé!

1 september 1838 Dat haar verjaardag op de eerste dag van het nieuwe schooljaar viel was altijd al een kleine ergernis geweest voor Blanche, die het al niet kon hebben als iemand bij de kleinste activiteit een beetje van haar spotlight stal. Maar dit jaar zou ze niemand en niets zomaar over haar heen laten lopen, geen openingsfeest, geen schoolhoofden, geen klasgenoten. Vandaag was haar zeventiende verjaardag. Vandaag was niet de eerste schooldag. Vandaag was Blanche dag en iedereen zou het weten ook. Als je een hele dag jouw dag wilde maken kon je maar beter vroeg beginnen met je feestje ook. En dat was precies wat Blanche ging doen. Met haar hoofdmonitorpowers -aka een beetje gillen tegen alle andere leerlingen dat jij de baas- had ze een heel treinstel afgebakend en aangekleed tot het terrein van haar feest. De ramen waren geblindeerd om toch een beetje die mysterieuze sfeer van de avond te kunnen voelen en verder pottenkijkers buiten te houden. Al haar vrienden hadden een paar weken eerder al hun uitnodiging ontvangen, zodat ze voorbereid en met cadeautjes aan konden komen zetten, en de rest van Zweinstein zou vast snel genoeg weten wat er aan de hand was. Het fluitje van de conducteur dat de trein op het punt stond om te vertrekken was ook meteen het startsein van het feest en Blanche liet de kurk van de champagnefles in haar handen met een knal de coupé doorschieten - hopelijk zonder meteen een van haar feestgangers uit te schakelen. "Woeeh, op het beste jaar ooit!" Nou, waar bleven die cadeautjes? _____ OOC: Open voor alle genodigden (te vinden in Zweinstein Sociale Events) en nieuwsgierige mensen die graag willen komen kijken wat er aan de hand is.

Armand Foulkes-Davenport x Thomasin Foulkes-Davenport Moraine Foulkes-Davenport x Jude Foulkes-Davenport Scott Evergreen x Zaira Silvershore Lyre Lennox x Noah Azarola Austin Davidson x Adore Appleby Clementine Gordon-Lennox x Galahad Graham Rebecca Thwaite x Caspian Thwaite Zachary Davidson x Jennifer Churchill Seth Silvershore x Winnifred Silvershore Cadwyn Thwaite x Daniel Foulkes-Davenport Liam Haysward x Evita Haysward-Reyes Wren Puck Fox x Gideon Kingston Yara Foulkes-Davenport x Irwin Foulkes-Davenport Amber Ryder x Joseph Saint April Haysward x Kieran Monday Douglas Carrington x Isaiah Haysward Aaron Hollow x Fallon Bellerose Susannah Priest x Olyvar Seymour I like unhealthy ships.

Felix Azure x Mat Muir Keane Cadwgan x Evangeline Lennox (dungeon babes) Peter Coterell x Blythe Lennox (back when blythe had taste) Christa Rose x Raspberry Lemon Quentin Kane x Elaine Foulkes-Davenport Floriana Lennox x Helios Thornburn Madeline Rosanvallon x David Appleby Theresa Kane x Desmond Thwaite

Julienne Haysward x Gideon Kingston Owain Cadwgan x Helena Lennox Maxwell Ayers x Phoenix Waterford Paige en Samuel Everett Valentina Callahan x Boreas Peregrine

Drama - Dit personage heeft het meeste een goede knuffel nodig Josephine Cadwgan Drama - Gemeenste schrijver Renée Drama - Ik ben nog steeds boos op de schrijver(s) voor deze dood Renée voor Ovids weerwolfvriendin Drama - Beste drama plot Kevangeline Drama - Dit plot wil ik nog altijd zien Evangeline Lennox die Owain Cadwgan slaat Drama - Meest zielige achtergrond Rory Duncliffe Drama - Beste plottwist Heaven Priest die erachter komt dat Olyvar Seymour haar vader is. Drama - Dramaqueen Daniella Ingram Drama - Beste karakterontwikkeling Phoenix Waterford Drama - Ik ben doodsbang voor het einde van dit plot Vanilla (Valentine Ingram + Daniella Ingram) Drama - Meest hartbrekende moment Floriana Lennox die geen brief krijgt voor Zweinstein Actie - Meest onverwacht moment Geen winnaar Actie - Beste actieplot Dit topic van Eric en Thomas Silvershore Actie - Beste anti-hero Eric Silvershore Actie - Beste side-kick Valor Priest Actie - Least likely dat dit personage ooit iemand zou slaan Maia de Liedekerken Actie - Karakter die ik het liefste een klap wil verkopen Owain Cadwgan Actie - Ultieme Superheld Ayden March Actie - Beste slechterik Delano Foulkes-Davenport Romantiek - Om deze break-up moet ik nog steeds huilen Alexis & Nicholas Eversly Romantiek - Beste liefdesdrie(+)hoek Seth Silvershore / Winnifred Silvershore / Hunter Silvershore Romantiek - Dit romantisch plot wil ik altijd nog zien Meer tijdelijke liefdes/breakups Romantiek - Was dit personage maar vrijgezel James Graham Romantiek - Meest begeerlijke vrijgezel Theo Braxton Romantiek - Deze twee moeten nooit samen komen Evangeline Lennox & Keane Cadwgan Romantiek - Met dit personage wil je echt geen relatie Owain Cadwgan Romantiek - Deze twee horen echt bij elkaar Desmond Thwaite & Lyre Lennox Romantiek - Beste romantische plot April Haysward & Kieran Monday Romantiek - Slechtste huwelijk Hawk Dickson & Titiana Dickson en Delano Foulkes-Davenport & Moraine Foulkes-Davenport Romantiek - Beste relatie Cheyenne & Tristan Johnson Horror - Minst betrouwbare personage Owain Cadwgan Horror - Nachtmerriemateriaal De vloek van Cassidy Kingston Horror - Dit personage gaat als eerste dood in een horrorfilm Keane Cadwgan Horror - Dit kind is echt een toekomstige moordenaar Pip Clemens, Kit Clemens en Livia Ingram Horror - Most likely om ooit door te slaan en een hele hoop mensen te vermoorden Bartholomew Saint, April Haysward, Summer Salisbury en Josephine Cadwgan Horror - Beste horrorplot Ovid de Havilands plot en Daniella & Valentine Ingrams plot Horror - Final Girl Andromache Moyle 15+ - Beste 15+ topic I must be kind van Hiram Churchill 15+ - Grootste fuckboy Hawk Dickson 15+ - Deze twee moeten zich echt met elkaar voortplanten Paige & Samuel Everett 15+ - Dit personage moet zich echt niet voortplanten Delano Foulkes-Davenport 15+ - Personage wiens korset losser zou mogen Thomasin Hastings 15+ - Deze twee hebben echt stiekem seks Achilles Augeron & Jennifer Churchill 15+ - Meest originele plek om te 15+en De hangmat in het strafwerklokaal Humor - Meest uit de hand gelopen situatie From the dining table Humor - Beste quote “Hiervoor ben je nooit zwanger geworden” bracht hij met enige moeite uit, zijn blik terugbrengend naar het meisje. “Weet je niet zeker dat je… dat je niet gewoon heel veel aardbeientaartjes hebt gegeten? Het hoeven natuurlijk niet alleen aardbeientaartjes te zijn" ging hij verder, alsof dit een geheel plausibele verklaring was. "Ik bedoel... vanille pudding, slagroomsoezen, citroencake, crème brûlée, toffee koeken, chocoladefudge... ik kan nog wel even door gaan." van Keane Cadwgan Humor - Slechtste leraar Belladonna Astoria Humor - Grappigste plot Madeline Rosanvallon die de vader van haar semi-ex datet Humor - Domste persoon Tristan Johnson Humor - Meest snarky karakter Titiana Dickson Humor - Grootste blunder Keane Cadwgan's reactie op Evangeline Lennox der zwangerschap Familie - Meest ongemakkelijke familiefeest Het Bennett nieuwjaarsfeest Familie - Raarste familie De Wydevilles Familie - Meeste daddy/mommy issues Heaven Priest Familie - Best gespeelde familieband June Johnson & Tristan Johnson Familie - Beste ouder George de Haviland Familie - Meest nutteloze ouder Liam Haysward Familie - Slechtste ouder De ouders van Irwin & Elaine Foulkes-Davenport

Donderdagmiddag 30 Augustus 1838 - Park in Londen. Bake-sales, ze hadden alle dingen waar Delilah Johnson waarde aan hechtte. Het was familiaal, competitief (anderen beoordelen was fijn), maar niet op een vulgaire manier (sport, sport bijvoorbeeld vond ze zo vies. Al was ze wel trots geweest als een van haar zoons er goed in was geweest. Ze kon bijpraten met haar vriendinnen, die er natuurlijk allemaal waren, ze kon zien hoe hun kinderen het deden (en stiekem vergelijken), omdat het natuurlijk een ding was waar de hele familie verplicht heen moest. En ze hoefde zich niet eens schuldig over iets te voelen want het geld ging naar een goed doel! Het pronkstuk van de dag? Dat was natuurlijk haar taart. Ze was er heilig van overtuigd dat zij zou gaan winnen. Kon niet anders. Ze was altijd al goed in bakken geweest, zeker nu haar tweeling niet meer thuis woonde en steeds het beslag stal of als ze even niet keek onzinnige ingrediënten toevoegden waren haar producten nog beter. Maar, ze prees zichzelf er natuurlijk ook om dat ze had kunnen bakken onder zulke stressvolle omstandigheden. Een militante bakster, zo zag ze zichzelf wel. “Oh wat ziet dat er mooi uit”, complimenteerde ze iemand naast haar die ook klaar was met alles uitstellen. “En die leuke decoraties verbergen perfect dat de taart niet helemaal goed gerezen is, wat ingenues bedacht”, ze wierp heel snel een trotste blik om haar eigen taart die natuurlijk beter was. Bake-Sale! Georganiseerd (IC) door de ouderraad van Zweinstein vlak voor het nieuwe jaar. Het geld gaat naar een goed doel maar ik heb nog niet bedacht wat. Voel je vrij. Voel je ook vrij om gast/jurylid/organisator/bakker/whatever te zijn. Open topic van Augustus!

Ah, het zou een bitsige Winni-dag worden. Want moeten omgaan met de gehele Silvershore-clan was op zich nog niet moeilijk genoeg. Seth legde instinctief een beschermende arm om Rowen heen. Eerlijk? Hij had verwacht dat hij de grootste kans had gemaakt de ouder te worden die Rowen zou haten. Winni had haar hele leven op pauze gezet om voor hun baby te kunnen zorgen en Seth had nooit beseft wat het haar gekost had. In zijn ogen was het nog steeds zijn schuld dat hun huwelijk op de klippen was gelopen - al was het Winnifred die ervoor gezorgd had dat het wrak op de bodem terecht was gekomen. Maar Rowen miste als baby vermoedelijk heel wat context - context die hij misschien maar beter nooit echt zou krijgen - waardoor hij zijn mama en niet zijn papa als boeman beschouwde. Seth had het liever anders gezien, maar hij wist niet of en hoe hij de dingen kon veranderen. Als hij Winni niet kon vergeven, kon hij dat van Rowen dan wel verwachten? "We kunnen niet allemaal jouw moreel kompas hebben," reageerde hij koeltjes terwijl hij Rowen de koets in hielp. Objectief gezien stond 'Legilimentie' vermoedelijk ver boven 'buitenechtelijke relatie met de broer van je echtgenoot' in de lijst met moreel problematische zaken, maar het was moeilijk objectief te blijven wanneer Legilimentie het enige alternatief was voor foltering of moord en de zoon van de broer in kwestie de reden was dat je het vertrouwen binnen je huwelijk onherroepelijk geschonden had. Het was maar te hopen dat Rowen elders zijn morele inzichten zou verwerven. Ze waren de laatsten, natuurlijk. Seths ogen Veranderden toen hij Hunter zag, en hij besefte het pas toen Rowen z'n schouder met een 'auw, pap' onder zijn hand vandaan worstelde. Hij wendde zijn blik af en wachtte tot hij de controle herwonnen had voor hij zich dichter in de buurt van zijn familieleden durfde te bewegen. Hij had geweten dat Hunter hier zou zijn, en toch. Hij had zijn broer niet meer gezien sinds hij te weten was gekomen wat er aan de hand was tussen hem en Winnifred. Ergens was het verbazingwekkend dat hij zijn broer toen niet vermoord had. Rowen keek eerst schuw een beetje rond maar liep toen toch relatief vastberaden op Harold af. Zijn achterneef was dertien en dus Heel Stoer, volgens de standaarden van een vierjarige. "Mijn excuses dat we te laat zijn, ik was de tijd uit het oog verloren." Niet helemaal waar, maar hij zou Rowen nooit publiekelijk beschuldigen. Seth begroette zijn oom en tante en feliciteerde Eric en 'Vasilisa' en hield het bij een vage algemene begroeting voor de rest van de familie om te vermijden dat hij binnen wurgafstand van Hunter zou terechtkomen. En nu maar hopen dat de ceremonie niet te lang zou duren.

Silvershore naamgevingsritueel voor de tweeling - datum tbd (mix EN NL, voorlopig Silvershore only) "That lady is your mama, and no, we can't go without her." Seth regretted the harshness of his words the moment he saw Rowen's hair turn red. He sighed and sat down on one knee, to be more on his son's eye level. "Look, buddy, I know you don't like it, but this is an important day for your cousins. And for your uncle Eric, you like uncle Eric, right?" Mindreading murderers made great company for young children. "We're going to officially welcome the twins into the family, so it's important the whole family is there. And, whether you like it or not, your mother is family still." Magically bonded to the family through a marriage that had in all other ways become mostly void. Seth assumed his uncle knew, or at least a part of it, but still he had insisted the whole family attended. In part probably because as Minister for Magic it had become even more important to put up a public front, in part because the Silvershores were fond of ancient blood magic and for some reason those spells worked better when more family members attended. How willingly they attended did not seem to be factored in. It horrified and fascinated Seth at the same time. The magic his uncle was so fond of went against everything he knew about Change and the influence of emotion on magic. Still it worked. "Tell you what. If you are nice today, I'll take the day off work tomorrow and we can do fun things together, whatever you'd like to do. How does that sound?" Like you're trying to bribe your son who's too clever by half to be tricked by such nonsense. Still, Rowen's hair turned a more natural shade and the boy nodded. Seth knew his kid too well to take that as an actual victory - more like Rowen was plotting his next best move - but for now he'd take it. They were already running late. It still felt a little weird to knock on Winnifred's door, knowing they'd once shared a house. It was perfectly acceptable for her to have a place on campus, of course. Everyone who knew them knew they were both obsessed with their work, so having a space for personal research was crucial. Or so they'd told anyone who'd asked. He smiled as Winnifred answered the door. "Hi. I'm afraid we're a little late. Are you ready to go? Uncle said he'd send over a carriage but I don't think I see - ah." At his words, a big black carriage emblazoned with the Silvershore crest appeared. It was drawn by two white winged horses. They were the only thing preventing him from rolling his eyes at his uncle's display of opulence. He'd always been fond of horses, and these were gorgeous. It seemed wasteful to have them be reduced to cart animals. "I'm afraid that's it." He smiled at Winni apologetically.

Oef, ze hoefde toch niet op te passen! Glunderend keek ze hun Afdelingshoofd aan, die nu toch nog meer in haar waardering was gestegen. Natuurlijk had ze het wel gedaan als het moest, want ze was nu eenmaal Klassenoudste geworden en ze wilde Professor Hastings best helpen!! Maar gelukkig wilde de echtgenoot van hun Afdelingshoofd wel oppassen. Abby glimlachte vrolijk tegen Dorian toen die haar aansprak. Toen ze zich vorig jaar een avond op de bank voor het haardvuur van de Griffoendor leerlingenkamer verveelde, had Dorian haar geleerd hoe je papieren vliegtuigjes kon betoveren om die met geheime boodschappen naar elkaar te laten vliegen. De avond was een beetje uit de hand gelopen toen ze een restje Brandstof hadden gevonden en die op de vliegtuigjes hadden gesprinkeld om ze vervolgens met vreemde boodschappen in het haardvuur te laten verdwijnen terwijl ze giechelend de namen van leraren hadden geroepen, maarja. Dat was misschien haar idee geweest, maar zij was niet degene geweest die de Brandstof had gevonden! De helft van de vliegtuigjes was verbrand, maar de andere helft was toch echt naar een onbekend adres verdwenen… maar goed, sindsdien waren ze wel vrienden. En Abby zou heus geen nee zeggen als iemand met haar meewilde in het spookhuis! “Gezellig! Ik beloof ú dat ik ook niet gillend zal wegrennen” sprak Abigail opgewekt tegen de zoon van de Hertog, terwijl ze samen richting het spookhuis begonnen te lopen. Dat was echter het moment dat Valentina ineens bijna geen lucht leek te krijgen terwijl ze Dorian gedag zei. “Valentina, wil je soms wat water?” vroeg ze, terwijl ze haar wenkbrauwen fronste. “Je klinkt een beetje benauwd!” Ze was nog half bezig met een flesje water zoeken in haar tas toen het ineens donker werd, Harold begon te gillen en ze net op tijd opkeek om een enorm skelet naar beneden te zien vallen. “Aah!” gilde ze met Harold mee, terwijl ze zich vastklampte aan Dorian, om hem twee seconden later weer ietwat opgelaten los te laten. Ze probeerde altijd dapperder te zijn dan dat! "Was dat de vampier?" Wist zij veel of een vampier hetzelfde was als een skelet! Beiden waren (on)dood, niet?

Vriendelijk glimlachte Thomasin naar Abigail. "Goedemiddag miss Carrington, wat goed om u hier ook te zien." Ze lachte. "Oh nee, een spookhuis is toch veel leuker. Ik zal u heus niet vragen op te passen. En het is een opluchting dat jullie het niet onaangenaam vinden als ik meega naar het spookhuis." En Thomasin vond het ongetwijfeld even spannend als de rest, want onverwachte schrikmomenten bleven een dingetje, ongeacht de leeftijd. Ze lachte. "Het lijkt me een uitstekende Griffoendor activiteit." Ze gingen allemaal samen hun angsten overwinnen. Vervolgens keek ze met een lachje naar Dorian. "Dapperheid zegt niets over of je iets alleen moet doen, jongeheer Palagon. En om stoer te zijn, moet je eerst angst kennen, niet waar. Dus mag ik vragen of u het spookhuis dan wel eng vindt?" Een beetje subtiel plagen mocht best, toch? Het was in ieder geval schattig dat al haar leerlingen zich zo aan het uitsloven waren. Niet alleen voor Thomasin, maar bijvoorbeeld ook de kleine miss Callahan, die als een bakvis leek te zwijmelen om Dorian. Thomasin knikte Armand dankbaar toe en kuste terug in de lucht. "Oh, dat gaat hij prachtig vinden. We drinken dan zo samen een wijntje, goed?" En dan hield ze het daadwerkelijk bij één en niet meer, want ze kon er niet zo goed tegen en het ging haar niet gebeuren dat haar eigen afdeling haar teut zag. Dat zou een afgang zijn en dan moest het jaar nog beginnen. Ze lachte zachtjes. "Oh, ja, dat durf ik heus wel en ik weet zeker dat jongeheer Silvershore me zal beschermen en begeleiden, indien nodig." Ze wilde het hem nu ook weer niet aandoen haar verplicht gezelschap te houden. Thomasin aaide haar kleine nog even over de bol en richtte haar aandacht toen weer op Harold en haar andere kuikens. Geamuseerd sloot Thomasin de rij; ze liet de leerlingen voorgaan, want goh... Het was natuurlijk net iets meer een feestje voor hen, dan voor haar. Een vampier werkelijk? Ze grinnikte, maar kon het niet helpen ook een kreetje te slaan toen Harold gilde -ze schrok haast meer van hem dan van het skelet- en daarna hardop te lachen. "Oh, Daisy, al die dingen komen altijd zo onverwachts..."

Vrijdag 1 juni 1838, Elara's verjaardag - Landgoed Montrose - Tussen het taart eten en het diner in. "Different." Vandaag was een speciale dag. Het was de dag dat Elara en Galahad terug waren van vakantie, maar het was ook meteen feest, want Elara was jarig. Dat laatste lag overigens wel een beetje ingewikkeld, want tussen eerder genoemden leek het nog niet helemaal te boteren en er leek toch een bepaalde spanning te hangen. Toch was er taart geregeld, want dat hoorde bij een verjaardag, maar ook bij een welkom-thuis feestje. Dat kwam dus mooi uit en hopelijk zouden dan beide siblings tevreden zijn. Verder was er in de avond ook een uitgebreid diner, meer uitgebreid en extravaganter dan anders, ook voor hen beiden. Het was als dansen door een mijnenveld, of zo voelde het in ieder geval voor James. Misschien zat het in zijn hoofd, maar hij wilde het goed zijn. Hij wilde er voor zowel Galahad als Elara zijn en voor zijn kleine broertje misschien nog wel iets meer, want hij was jonger en recent zijn beide ouders verloren. Galahad was een echt moederskindje geweest. Nu had hij alleen James... En het begin van de puberteit te pakken. Elara had nog het staartje van de puberteit, in ieder geval de laatste keer dat de man haar had gesproken. Dus het was knap lastig allemaal. James wist er zich het grootste gedeelte van de tijd niet echt raad mee. Tussen alle festiviteiten door zocht James Elara op. Het leek hem beter als dit even een moment tussen hen tweeën was, want minder partijen betekende minder kans op ontvlambare puberhumeuren. Al moest het ook weer niet stiekem overkomen, dus had James Elara gewoon gevraagd om naar de salon te komen. Hij wachtte daar geduldig op haar, glas whisky in de hand en staarde naar buiten. Het zou hem niet verbazen als hij er deze zomervakantie heel wat grijze haren bij zou krijgen. Toen Elara binnenkwam, keek de man op en glimlachte hij naar haar. "Ah, dag zusje, nogmaals van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Ik wilde je nog iets geven... Ik hoop dat je het kan waarderen..." Het was een bundel met de laatste artikelen en onderzoeken naar Terzielers in een met zilverdraad gebonden boek, en er zaten ook kaartjes bij voor een weekend weg met James naar een Terzielerreservaat. [OOC: Privé met San!]

Dit was het laatste jaar, ze wist nog niet goed wat ze ervan moest denken. De afgelopen twee jaar, de jaren dat je je een beetje ging voorbereiden om wat er hierna kwam, had ze zich met van alles bezig gehouden en niet echt met school. Oh, ze had goede tentamencijfers, maar dat was alleen omdat ‘ik moet leren’ een soort van makkelijk te grijpen excuus was als ze Chase probeerde te ontlopen. (Haar cijfers waren er zelfs een beetje op vooruit gegaan). Maar ze wist gewoon nog niet wat nu. Gelukkig hoefde ze zich daar geen zorgen over te maken, op dit moment, want de allerlaatste reis naar Zweinstein was tevens het verjaardagsfeestje van haar nichtje. En Claude hield zich veel liever bezig met champagne drinken en zich decadent voelen omdat ze een treinstel hadden afgezet waar alleen genodigden heen mochten dan met de toekomst. Dus lachte ze opgelaten toen haar nichtje de fles open popte en hief vervolgens gretig haar glas uit. “Dit verjaardagsfeest is nu al fantastisch”, humde ze tussen net iets te grote slokken door, “het is alleen jammer dat je zoveel moeite hebt moeten doen. Eigenlijk zou er gewoon een VIP-coupe moeten zijn voor dingen zoals dit, mensen zoals wij” “We moeten ook op jou proosten trouwens! Op de jarige!" Ze greep de nieuwe proost als excuus om haar glas nog een keer vol te gieten.

15+ voor gedachtes over de dood en moord. 24 april 1838 Cadwgan Castle Ondertussen is wel vast te stellen dat Keane Cadwgan misschien veel is, maar het label ‘(puur) rationeel’ toch wel lastig te verkopen zou zijn. Daarvoor leek hij teveel op zijn vader – ondanks dat zowel de Graaf als zijn moeder die karaktereigenschap als zodanig in overvloed bezaten. En toch was hij de afgelopen dagen in de kerker van Cadwgan Castle gaan nadenken. Dat deed hij wel eens vaker – nadenken - doch kon het voor hem geen kwaad daar toch nog iets meer tijd aan te besteden. Een kerker was daar gelukkig geschikt voor. En Keane, die het liefst niemand zou zien sterven maar door Eva’s woorden en zijn grootvaders handelen toch wel het pad was gebracht dat er wellicht iemand het loodje leggen moest, had het volgende bedacht: a) zou Eva sterven, dan moesten hij en Josephine gewoonweg door met hun ‘gelukkige’ leventje hoe ze dat immer hadden gekend. Hij zou zijn meeste tijd in het theater doorbrengen en zij zou steeds naar haar ouders vluchten zodra hij haar weer een tripje toestond. Verre van ideaal. b ) zou het babytje van Eva sterven, dan nam dat één van hun problemen weg maar bleef Evangeline’s claim staan. De rechtszaak zou dan nog steeds doorgaan, Eva zou nog steeds haar plek aan zijn zijde willen opeisen… en mocht dat lukken, dan zou Josephine’s naam voor altijd door het slijk zijn gehaald. Daarbij was hij wel benieuwd naar deze baby. Ook niet ideaal. c) mocht Josephine daarentegen sterven, dan zou alle schande stilletjes opgelost kunnen worden. Hij zou nooit meer een woord van zijn grootvader aannemen en hij zou Eva erkennen als zijn vrouw, ze zouden samen voornoemde baby kunnen zien opgroeien in Cadwgan Castle… Was hij een slecht mens dat hij in deze berekening voor c) kiezen zou? Zou zijn grootvader op eenzelfde wijze een afweging maken, maar dan ook nog met zijn eigen dood als plausibele optie? Ook dat zou zaken oplossen – en de Graaf had zijn erfgenaam in de belichaming van Owen… Of was de enige optie d), waarbij zijn grootvader het loodje legde? Dat loste het probleem van de rechtszaak misschien niet op, maar was wel de oplossing voor zoveel andere dingen – al was het maar zijn gevoelens van wraak. Nu, dat was waar Keane een paar dagen over had moeten nadenken, terwijl hij met Evangeline de lange uren in de koude kerker had doorgebracht en ze hadden bijgepraat over alles wat er in de afgelopen maanden was gebeurd. En nu… nu was de tijd blijkbaar over dat hij in de Kerker zitten moest en had hij Eva daar onder bedreiging van vervloekingen waar hij zich zonder toverstaf (en waarschijnlijk met) niet tegen kon verdedigen achter moeten laten. Hij had zijn grootvader zelf niet gezien, maar dat was waar John (de meest persoonlijke bediende van de Graaf) hem toe had bewogen voordat deze hem voor de deur van zijn vleugel in Cadwgan Castle had gezet en had gewacht totdat hij naar binnen ging. Het was donker in zijn oude slaapkamer. Keane, die dit niet geheel had verwacht, kwam iets te hard binnen (het was immers midden op de dag!) en hoorde aan de geluidjes uit de wieg dat hij Owen wakker had gemaakt. De burggraaf liep naar het wiegje en pakte zijn zoon voorzichtig op. Met zes maanden begon het al echt een jongetje te worden, al leek het kind meer op Charlie dan hij had durven hopen. Owen werd wat stiller, al voelde hij hem ietwat onrustig bewegen. John had hem toegestaan in bad te mogen gaan voordat hij Josephine onder ogen kwam, maar het was lastig geweest de geur van de kerker uit zijn haar te krijgen. Hij bedacht zich plotseling dat er nog een optie e) was, waarin de kleine baby Owen omgelegd zou worden. Ook niet ideaal…. maar dan had zijn grootvader in ieder geval geen erfgenaam meer. Was dat niet waar het allemaal om draaide? “Josephine?” sprak hij zachtjes, terwijl hij in het half duister op de rand van het bed ging zitten en met zijn vrije hand die van zijn echtgenote zocht, de baby tegen zich aangedrukt. “Hoe… hoe gaat het met je?” OOC: Prive met Ann!

Keane’s blik gleed naar haar hand op zijn schouder terwijl hij grinnikte, een plotselinge flikkering van verlangen in zijn groene ogen. Het was een hunkering naar iets luchtigs, naar iets spannends, naar iets van vroeger en iets van nu, nu het nog kon… en vooral iets wat zo ver als mogelijk van Josephine en de krijsende baby was verwijderd. “Hmm.. dat klinkt als een goed plan” sprak hij loom, terwijl hij Daniella toestond dat in zijn oor te fluisteren. “Ze is vast een.. gewillig slachtoffer.” Even gleed hij met de rug van zijn hand over de binnenkant van haar bovenarm, voordat hij zich bedacht waar ze precies waren. Met iets van tegenzin rechtte hij zijn rug en verplaatste hij zijn blik naar de plank. “Wat voor siroop zullen we doen? Er staat hier frambozen, aardbeien, chocolade…” Je kon ook andere leuke dingen met siroop doen.

Oh, dit was lastig. Aan de ene kant was Harold dol op professor Hastings en wilde hij er alles aan doen om te laten zien dat hij stoer was en door een spookhuis lopen zonder ergens van te schrikken was daadwerkelijk de beste manier ooit om te laten zien dat je stoer was, aan de andere kant was professor Hastings wel een volwassene en het was toch een beetje minder stoer om samen met een volwassene door een spookhuis te moeten lopen. Alsof je het zonder haar niet kon, he? Dus ja, hij was er even niet zo blij mee om professor Hastings te zien als hij over het algemeen was. Lastig, hoor. "Wat leuk u te leren kennen," glimlachte hij wel vriendelijk naar haar man, nadat hij Thomasin natuurlijk had begroeid, die hij toch een klein beetje goed bekeek. Dus dit was Armand Foulkes-Davenport. Hm, niet helemaal wat hij had verwacht, in alle eerlijkheid. "Mocht u iets nodig hebben voor uw zoon kunt u altijd mijn moeder aanspreken," knikte hij nog vriendelijk, want zijn moeder wist vast wel wat baby's nodig hadden. Ze had er twee opgevoed! Ja, Dorian Palagon was inderdaad onverwacht, zo'n ouderejaars, maar Harold glimlachte hem wel vriendelijk toe, hoor. Ook al stak het hem een beetje dat Dorian probeerde de beschermer van Abigail te zijn. Als iemand Abigail moest beschermen hier, was hij het! Oh en Valentina? Eh, die kon zichzelf vast redden. In ieder geval leek die veel naar Dorian te staren, dus Harold vond het wel goed zo. "Nou, zullen we?" zei hij vrolijk en hij gebaarde dat de rest hem kon volgen. Misschien zou het vriendelijker zijn als hij de rest voor liet gaan, maar... hij wilde als eerste! Dus duwde hij zelf het gordijn opzij dat voor de ingang hing en stapte toen een gang in die precies op één van die enge kerkers in Zweinstein leek. "Ik heb gehoord dat er ergens binnenin een echte vampier zit!" liet hij fluisterend aan de rest weten, terwijl hij voorzichtig doortrippelde. "Dus let op, want je weet maar - AAH!" Ja, plotseling was er een skelet uit het plafond gevallen, oké? Mocht hij daar even om gillen?!

Zo netjes opgevoed als Seneca was hield hij een sierlijke glimlach om zijn lippen gekruld, terwijl hij van binnen kookte van woede door het feit dat hij zo voor de wolven werd gegooid – klaar om verslind te worden. Gemma, Gemma, Gemma, dit was zeker niet wat hij had verwacht van het meisje die hij zo intelligent had ingeschat, ondanks haar (blijkbaar) slechte cijfers. Wist hij veel of zij zo goed scoorde, hij was ook simpelweg maar een hoogmoedige zak die niet had verwacht dat hij zich ook nog eens moest voorbereiden voor dit etentje. Over eten gesproken, het vlees was droog, misschien moest hij dat maar in de schoten werpen van de zeer nieuwsgierige ouders van lieve Gemma Walker. Hij kreeg in ieder geval meer wijn, dat was dan weer een troost – een reden om nog een grote slok te nemen. Terwijl de familie sprak had hij fronsend naar het stel gekeken, verbaasd over het feit dat zijn boekenprinsesje, zijn lieftallige leerlinge en zogenaamd mogelijke protegé, dus toch zo slecht scoorde op zijn vak. Hij keek haar aan, draaide zijn hoofd ietwat schuin, waarbij hij in stilte zich aan haar afvroeg waarom ze in godsnaam zo laag had gescoord en waarom ze niets verteld had – wist hij veel wat en van wie hij hele dagen aan het nakijken was… ‘Misschien als Gemma niet zo afgeleid was, zou ze de beste uit mijn klas zijn…’ begon Seneca rustig, terwijl hij de wijn in zijn glas liet ronddraaien. ‘Op papier dan.’ Hij keek weer met zogenaamd trotse ogen naar Gemma. ‘De kennis en intelligentie dat Gemma bezit is op een veel hoger niveau dat niet in cijfers naar voren kan komen. Dit heb ik eerder ook met haar besproken en vandaar heb ik zo af en toe wat eh..’ Hij keek weer naar haar ouders. ‘Extra aandacht voor haar talenten.’ Zijn blik gleed snel weer naar Gemma en bleef even stil zodat de benoemde woorden even op haar in konden werken. ‘Gemma’s interesse om zoveel mogelijk kennis te vergaren is immens groot. Ik geef haar regelmatig boeken met een hoge moeilijkheidsgraad, omdat ze zich simpelweg verveelt tijdens de reguliere lessen, snapt u? Dit is de reden waarom haar cijfers ook niet zo hoog zijn en ze zo af en toe bij mij langs komt om de gegeven moeilijke stof te bespreken.’ Zo, de Walker familie zal berentrots zijn op hun hoogbegaafde dochter, Gemma zou hem nog vele onderonsjes verschuldigd zijn en alles zou weer zijn als vanouds.

Zíj gaf het op? Ho eens even! “Ja, dat klopt,” bevestigde ze grimmig, “want jij was al halverwege Alaska, Keane, of waar dan ook. Je wilde weg, en Owen nooit meer zien had je ervoor over.” Vanonder haar zware oogleden keek ze hem zo vinnig aan als voor Josephine mogelijk was. Ze had dit allemaal heel gelaten willen zeggen, kon het zo op zich ook wel beschouwen, wilde inderdaad de volwassene zijn ondanks het leeftijdsverschil tussen haar en Keane dat toch echt de andere kant op uitsloeg. Zeiden ze niet dat dat sneller ging voor meisjes dan voor jongens? En voor moeders al helemaal. Zij had wel gemoeten. Ze kon dit, het was een combinatie van haar boosheid inslikken en haar lot dragen en daar was ze goed in. Maar waar ze niet op had gerekend was dat Keane ondertussen zo met hun zoon zou lopen te klooien, en dat trok ze niet. “Leg hem in zijn wiegje, potverdriedubbeltjes,” beet ze hem nog maar eens toe terwijl ze zich afvroeg of als ze er een huiself bij zou roepen die naar haar zou luisteren, of ze flauw zou vallen als ze opstond. “Of geef hem hier, dan geef ik hem wat te eten.” Eten, dat was toch een noodzaak die haar waarde echtgenoot als geen ander zou moeten erkennen. Nog eerder dan zijn kinderen. Ha. “Jij wilde weg. En dat is of omdat je denkt dat de rechtszaak zal slagen, of omdat je wil dat de rechtszaak zal slagen, omdat je liever bij Evangeline bent. Het is mij om het even, Keane. Of je hier nou niet kunt of niet wil zijn, jij en ik komen niet veel verder zo. Ik wil niet teveel zijn. Dus is het nu belangrijk dat we zaken goed regelen.” Ze keek naar het bundeltje in zijn armen, herinnerde zich de eerste keer dat hij zo had gestaan, dat ze toen al deels vertederd was geweest en deels geïrriteerd, omdat hij al z’n vrienden had uitgenodigd, omdat hij zo duidelijk niets van kleine kinderen snapte, omdat zij er ook niet bijster veel van snapte en ze niet wist wat ze daarmee moest. “Voor Owen. Vraag Evangeline er anders bij, dan kunnen we met z’n drieën overleggen.” Of liever, we zetten jou voor een bord aardbeientaartjes en zij en ik maken de afspraken wel.

“Ha”, ze verslikte zich, van het lachen, in een slok drank toen Keane opperde wie ze als slachtoffer zouden nemen. Ze wist niet eens precies waarom eigenlijk. Gewoon het idee dat het meisje straks niet meer kon praten door hen, dat was grappig. Momenteel was ze dronken, dus dingen die normaal gesproken grappig waren, die waren nu hilarisch. “Nee zij is prima”, knikte ze tevreden, en legde haar hand subtiel op Keane’s schouder zodat ze op hem kon leunen. “Het zou zonde zijn om de.. wildere mensen het zwijgen op te leggen. Dat zijn juist de mensen die ik graag wil horen”. Behalve als ze haar dwars zaten natuurlijk. “Dus, we voegen siroop toe, en dan ga ik het drankje naar haar toe brengen en zeg ik dat de jongeman achter de bar, dat ben jij dan, haar een drankje aan wilt bieden.”, fluisterde ze opgelaten in Keane’s oor. “Dat werkt vast perfect”

Het was een subtiele uitnodiging die hij had ontvangen van de ouders van Gemma Walker. Het meisje dat wel wilde betalen in natura voor de toegang voor enkele boeken, waarvan er volgens Seneca niet veel waarde aan zat gebonden. Erg was het in ieder geval zeker niet en hij had er ook wel deels van genoten. Hoewel hij wel moest toegeven dat ze weinig wilde meewerken, had ze toch haar kleine en egale billetjes in de lucht, terwijl hij haar vasthoudend aan die mooie bruine lokken bereed. Het was nog maar een meisje, dat wist hij ook wel, maar op de één of andere manier was die ondeugendheid in haar ogen en de naïviteit voor wat ze haarzelf inruilde, factoren waarbij zijn bloed wel naar de goede plekken stroomde. En nu stond hij hier, voor de deur van haar ouderlijk huis, klaar om te luisteren naar het gezanik van de ouders, terwijl hij met een verlangende glimlach naar hun dochter zou staren. Die ouders zullen het vast wel niet weten, want iemand als Gemma wist wel dat ze geen schijn van kans zou maken tegen Seneca, het schoolhoofd dat niet alleen haar hele educatie zal gaan verpesten, maar ook ontzettend manipulatief kon zijn bij onwetende wezens zoals haar ouders. Dus ja, het was wel veilig voor Seneca om in te gaan op de uitnodiging en misschien wilde zij wel dat hij langs kwam, omdat ze eigenlijk niet genoeg van haar mannelijke schoolhoofd kon krijgen. Nadat hij op de deur had geklopt, de Walker familie vriendelijk had begroet, een uitdagende blik aan Gemma had gegeven en een erg prijzige fles Chardonnay in de handen van mevrouw Walker had gedrukt, had hij de instructies gekregen om plaats te nemen aan tafel. Zodra het even stil was wilde Seneca gaan beginnen met een introductie over zijn meesterstudente Gemma en hoe hij haar zag als zijn protegé, tot hij werd onderbroken door meneer Walker en er toen maar voor koos om in plaats van te praten, een slok wijn te nemen. De woorden die een seconde nodig hadden om binnen te dringen bij Seneca vormden een zin die hij dan toch het minst verwacht had. Hij verslikte zich, hoestte wat en herstelde zich alsof er helemaal niets aan de hand was. Ze wisten het. ‘Ach, ja Gemma is echt één van mijn beste leerlingen en we zien elkaar inderdaad zeer regelmatig omdat Gemma zich op een veel hoger niveau bevindt dan haar klasgenoten.’ Probeerde hij trots, in de hoop om zich toch te herstellen. Wist hij veel of ze niet gewoon had gezegd dat ze regelmatig bij hem kwam voor bijles, dit kon toch? Na dat gezegd te hebben keek hij wel met een vragende glimlach naar Gemma, waarbij hij zijn ogen toch iets samenkneep als waarschuwing. Zo’n blik waarvan hij zei dat haar wel wat stond te wachten als de familie Walker op de hoogte waren.

“Aha”, ze knikte even terwijl ze de woorden tot zich nam en probeerde om te kijken wat er nu moest gebeuren. Ze was er niet op tegen, niet moreel gezien in elk geval, maar ze probeerde te bedenken of ze het slim vond. “Josephine, haar ouders?”, de vraag liet ze maar in de lucht hangen, ze wilde Owain niet op zijn tenen trappen, misschien had hij er wel aan gedacht, had hij het allemaal perfect uitgewerkt. Er was weinig frustrerender dan iets goed geregeld hebben maar tijd moeten verdoen aan het beantwoorden van wantrouwende vragen. Ze wilde Owain best vertrouwen dat hij een plan had voor als de Gordon Lennoxen bemoeiziek bleken als het om het welzijn van hun dochter ging. Maar hij moest wel iets kunnen geven dan om haar gerust te stellen. Anders ging ze alsnog vervelend vragen stellen. Ze nipte van haar glas en bewoog wat door de kamer, kon altijd beter nadenken als ze bewoog dan als ze stil zat. “ En daarna, ga je ze allebei laten gaan? ”. Hij moest sowieso van Evangeline afkomen, als je het haar vroeg. Het meisje had niks meer te verliezen en zou dus heel snel uit de school kunnen klappen met alles wat er de afgelopen tijd gebeurd was, deze heel situatie was ontstaan uit een openbaar krantenartikel of all things. Als het aan haar lag deden ze ook meteen af met Keane, hij had vast nog wel iets te verliezen zelfs zonder Evangeline misschien zou hij dat niet beseffen. Hij leek haar wel het type dat teveel op emotie afging. Kwam niks goeds van, wist ze uit ervaring. Ervaring met haar dochter trouwens. Zelf was ze natuurlijk heel goed in alles onder controle houden. Maar Keane was Owains familie, opperen dat iemand familie moest vermoorden was natuurlijk glad ijs.

Familieaangelegenheden waren in de beste families wel eens ongemakkelijk. Bij de Silvershores was 'ongemakkelijk' een ernstig understatement. Want hoewel Thomas Silvershore enorm veel waarde hechtte aan schone schijn en er alles aan deed om controle uit te kunnen oefenen over de familie, leek hij soms verbazingwekkend naïef. Of er waren dingen waarvan hij niet op de hoogte was, of hij kon verdacht goed doen alsof. Wat gezien het feit dat hij voor minder dan vermoedens al eens onschuldige kinderen placht te bedreigen hoogst onwaarschijnlijk was. Ergens was Hunter blij dat de focus van zijn oom niet langer op hem en zijn gezin (of wat daarvoor moest doorgaan) gevestigd was, aan de andere kant maakte hij zich zorgen over wat er zou kunnen gebeuren als Thomas Silvershore zou ontdekken wat er allemaal speelde. Hoe verder hij uit de buurt bleef, hoe beter, maar natuurlijk was dat buiten de absurde familiale verplichtingen gerekend. Hunter had geen uitgesproken mening over Eric, maar het was verdorie praktisch geweest als hij helemaal nooit kinderen had gehad. Anderzijds was het een tweeling. Met wat geluk hield het hierbij op en hoefden ze verder helemaal nooit meer deel te nemen aan een archaïsche ceremonie. Allemaal gedachten die Hunter zorgvuldig voor zich hield terwijl hij met zijn perfecte gezin stond te wachten op het begin van de ceremonie. Zowel hij als Lucia droegen de gevraagde ceremoniële gewaden en zelfs Auri was gepast gekleed. Ze groeide zo snel dat het amper bij te houden was. En met iedere verjaardag kon Hunter zich alleen maar afvragen hoe het met Abenthy was, wat hij al had bijgeleerd, welke dingen hem boeiden. Lady Howard hield hem op de hoogte, maar Hunter zelf bleef uit voorzorg uit Abenthy's leven. Seth had hem gewaarschuwd over de mogelijke hersenschade als hij opnieuw geconfronteerd zou worden met herinneringen die hij verloren was, en ook zijn oom bleef een belangrijke factor. Zolang de man leefde zou hij Abenthy nooit publiek de zijne kunnen noemen. Soms vroeg hij zich af of de jongen het niet beter had zo. Meer nog dan zijn oom vreesde Hunter vandaag het weerzien met zijn broer. Ze hadden elkaar niet meer gezien of gesproken sinds Seth ontdekt had hoe het zat tussen hem en Winnifred en idealiter had Hunter dat zo gehouden. Hij vermoedde dat Seth hem niet zou vermoorden in het bijzijn van de hele familie op zo'n heuglijke dag, maar echt zeker was hij niet. Wie weet gaf het het ritueel net extra kracht. Oude bezweringen vroegen wel vaker om bloedoffers. Ergens was hij opgelucht dat Seth nog niet aanwezig was. Misschien zou hij thuisblijven. Misschien weigerde Winni deel te nemen aan idiote tradities. Winni. Liefde en schuldgevoelens vochten om de bovenhand terwijl hij aan haar dacht. Wat er tussen hen speelde had eigenlijk bij die ene keer moeten blijven. Zelfs die ene keer had er eigenlijk niets mogen gebeuren. En toch. Hunter voelde zich vooral schuldig over het feit dat hij zich niet schuldiger voelde. Toen Seth en Winni met Rowen eindelijk toekwamen kwam Hunter niet veel verder dan een vaag beleefd knikje in hun algemene richting. Nog zo'n perfect gezin. De Silvershores hadden het echt helemaal voor elkaar. Hunter wierp een blik op de twee recentste telgen die binnenkort ook met die achternaam opgezadeld zouden worden. Officieel hoorde het een zegen te zijn, maar Hunter vroeg zich af of de kinderen hier niet eerder mee vervloekt werden. Het liefst van al wilde hij hier helemaal niet zijn.

Sinds de start van het nieuwe schooljaar heeft hij meer dan genoeg werk weer voor zijn kiezen gehad. Spijtig was het zijn eigen schuld geweest, gezien hij in de vakantie alles had laten versloffen. Hij had zich bezig gehouden met andere dingen waaronder zijn zoektocht naar duistere objecten en zo nu en dan het plezante gezelschap van een schone dame, óf leerlinge. Het was een soort midlifecrisis geweest waarin hij zich verkeerde. Inmiddels had hij de middelbare leeftijd van 48 wonder boven wonder, weten te bereiken en het waren enkele diep trieste jaren geweest. Zijn kapitaal werd zo nu en dan aangevuld door de verkoop van de duistere objecten, maar naast het irriteren van puberale halfbloedjes en het bed induiken met meisjes waarbij hun lichamen nog aan het ontwikkelen waren, was er weinig in het leven waar hij nog echt serieus mee bezig was. Als hij nu zou sterven, dan had hij geen nalatenschap en zou alleen zijn arrogante en psychopathische broer herinnert worden, die nooit van zijn leven keihard heeft moeten werken, omdat alles maar op een presenteerblaadje verscheen. Seneca leek gewoon net iets meer op zijn moeder en alleen dat al was een stuk meer karakter! Hij moest alleen gewoon weer even een doel hebben… Drie uur in de middag en elk moment kon zijn afspraak verschijnen. Hij had vernomen dat het een jonge volbloed studente was met dezelfde gedrevenheid die hij vanuit huis had meegekregen: Het verdrijven van halfbloedjes in de samenleving. Hoewel er regelmatig berichten kwamen van personen die wel een gesprek aan wilde gaan met de heer Damarcus, weigerde hij ze één voor één. Dat geouwehoer over morele waarden en het gezeik van ouders was simpelweg gewoon niet iets waar hij op zat te wachten – vooral niet als ze durfden te beginnen over zijn drankgebruik tijdens dat soort gesprekken. Nee, in tegenstelling kwam zijn secretaresse na het kloppen op de deur, binnen met een beeldschone jongedame. Zo één waar hij gelijk voor opstond om zijn pantalon voor glad te strijken. ‘Goedemiddag, miss...’ een lieftallige glimlach verscheen om zijn lippen, terwijl hij soepel zijn hand uitstak. De reden waarom ze hier stond was voor business en aan haar vastberaden bruine ogen te zien, hoefde hij geen reverence te verwachten. ‘…mijn excuses madam, wat was uw naam ook alweer?’

“Ah” glimlachte Owain, die haar dichterbij trok en een kus gaf op haar wang. Hij draaide zich voor een kort moment van haar weg om zichzelf te bekijken in een hoge spiegel aan zijn rechterzijde, maar ze had hem adequaat opgelapt. “Aria - mijn steun en toeverlaat.” Hij sloeg zijn arm om haar heen en leidde haar enkele stappen richting de uitgang van hun slaapkamer, maar bleef stilstaan toen ze hem de vraag stelde of ze iets weten moest. Dat was geen slechte vraag; in ieder geval dwong het hem op dit moment kleur te bekennen. De Graaf liet haar los en keek haar voor een moment schattend aan. Hij had al bedacht dat hij het haar vertellen moest, maar had liever iets meer tijd gehad om het verhaal in de goede orde over te kunnen brengen. Maar dit was niet erg. Hij had zijn eerdere vrouwen nooit in zijn zaken betrokken, maar Aria was… anders. Owain veranderde van richting en liep naar de grote schouw, waar een haardvuur zacht in brandde. Rustig trok hij de kurk van een fles met amberkleurige inhoud, waarna hij twee glazen inschonk. Hij gaf er één aan Aria en nam zelf een slok uit de ander, zijn grijze ogen op haar gericht. “Ik heb mijn kleinzoon en Miss Lennox beneden in de kerkers opgesloten” sprak hij uiteindelijk, haar reactie peilend. “Was niet geheel de bedoeling, maar het kon even niet anders. Lady Josephine ligt in Keane’s vleugel. Er missen wat van haar vingers, maar voor de rest komt dat wel goed.” Even liet hij de rokerige smaak van de Dragon’s breath op zich inwerken. Er ging niets boven een glas van het spul - helaas was de literprijs vorige maand weer gestegen. 55 sikkels voor een halve liter! “Ik wil ze hier in ieder geval laten totdat die baby is geboren. Daarna… nuja.” Hij walste het drankje in het glas. “Daar heb je niets op tegen, hm?” Niet dat dat iets zou uitmaken. Maar het was toch fijn als je vrouw het met belangrijke beslissingen in je leven eens was.

Ze glimlachte heel even minzaam om zijn opmerkingen. Kon dat gewoon niet echt helpen. Ze was een Bennett, zou dat altijd een beetje zijn hoe graag ze het ook niet wilde zijn. (Niet dat ze nooit blij was geweest met haar familienaam. Vroeger was ze trots geweest. Het moment dat haar ouders hem hadden afgepakt wilde ze vooral beter zijn dan dat. ) Cadwgan kwam dan natuurlijk wel in de buurt. Maar je kon het meisje uit het huis halen maar niet de opvoeding, en mensen die dachten dat je het erg vond als je je partner aantrof onder het bloed. Ah, dat was wel schattig. “Geen zorgen”, ze mompelde een spreuk en liet de bloedvlekken binnen enkele seconden verdwijnen. Was ze altijd goed in geweest. “Beter zo” ze fatsoeneerde nog even een kreuk die bij zijn schouder zat, maar daarna was het toch echt wel ‘opgefrist’ genoeg. “Iets wat ik moet weten?”. Ze was nog kalm. Maar als Owain de neiging had om met bloedvlekken thuis te komen en haar dan niet te vertellen waar ze vandaan kwamen.. dat was dan ook wel iets wat ze moest weten.

Was het jammer dat je niet van alle onderhuidse perikelen van de Silvershores op de hoogte was? Misschien. Maar het was nu wel een stuk makkelijker om ontspannen bij deze ceremonie aanwezig te zijn. Natuurlijk wist Zaira wel dat Vasilisa eigenlijk Felicia was en dat haar vader -en de rest van de familie- dat niet mocht weten. Gelukkig had ze de afgelopen maanden, samen met Felicia, lessen gehad in Occlumentie. Dus zolang iemand niet echt met passie in haar hoofd ging graven, moest ze deze wetenschap wel redelijk kunnen verbergen. Behalve dat, buiten wat vermoedens, had Zaira ook geen extra kennis en ze verheugde zich er zelfs een beetje op; ze zou allemaal familieleden ontmoeten, die ze tot op heden enkel kende van dat ze beleefde kaartjes met felicitaties en een fles wijn had gestuurd voor hun verjaardag. Dat, en dit was natuurlijk een belangrijke dag voor Eric en zijn tweeling. Iedereen was druk bezig en had zijn hoofd ergens anders bij en dus was Scott het perfecte slachtoffer om tegenaan te kletsen. "Ik ben zo benieuwd hoe de ceremonie uiteindelijk zal verlopen," fluisterde ze zachtjes tegen hem, en streek nog een plooi van haar ceremonieel gewaad recht. "Ben ik overdressed, denk je?" Of net de verkeerde snaar van 'dressed', dat kon natuurlijk ook nog. "Ik hoop maar dat ik alles goed doe, zoals het hoort." Het liefst zou ze nog een keer met Eric doornemen wat haar allemaal te wachten stond, maar die had andere dingen aan zijn hoofd en die zou ondertussen wel simpel van haar worden. Plus, het draaide vandaag niet om haar. En dat wist ze. Dus ze viel haar lieve grote broer dan ook niet lastig met haar rommelige onschuldige nervositeit. Zaira sloot aan bij de mensen die Eric en Vasilisa gingen feliciteren, ze ging ook weer even bij de tweeling kijken. Ze had ze al een paar keer eerder gezien , maar dat maakte niet uit; je was een trotse tante of niet. Daarna liep ze ook langs Thomas en ze glimlachte breed naar hem, groette hem met een kus op zijn wang. "Goedemiddag papa, kan ik nog iets doen?" Waarschijnlijk niet. En nee. Scott dumpen behoorde niet tot de mogelijkheden.

Blythe lachte bitter. Natuurlijk had Regan gezegd dat ze getrouwd was met een rijke man, hij zou daadwerkelijk alles zeggen om onder zijn problemen uit te komen en ze in de schoot van iemand anders te werpen. "Niet getrouwd," verbeterde ze Oliver dus ook. "Alleen verloofd, maar hij is gestorven voor we konden trouwen." Dank je wel daarvoor, Regan. Waren er nog meer mensen aan wie hij dat had verteld en die ze ooit het pijnlijkste uit haar hele leven uit moest leggen? "Ik krijg een vast bedrag per maand, maar een groot deel daarvan is bedoeld om van te leven, voor het onderhoud van het huis, et cetera." Vraag haar alsjeblieft niet om het huis te verkopen, zelfs Blythe wist niet of ze dat voor Regan over had. Maar oké, ze kon dingen voor hem doen. Blythe knikte gretig, ergens realiseerde ze zich dat dit waarschijnlijk niet de meest onschuldige dingen waren om te doen, hij was nou eenmaal het type dat blijkbaar vingers afhakte van mensen om ze naar hun zus te sturen zodat hij geld kreeg, maar bij Merlijn, hoe erg kon het zijn? En maakte het überhaupt uit? Regan was haar verantwoordelijkheid, zij moest hem vrij krijgen. "Wat je ook wilt," zei ze vermoeid. "Maar kan hij nu wel alvast vrij?" Want ze vertrouwde Oliver niet om niet meer lichaamsdelen van Regan af te hakken. "Er is vast een manier waarop ik ervoor zorg dat je me kan vertrouwen."

De uitslag van februari! Direct met icons. 1 t/m 10 posts: 3. Michelle met 2 posts 2. Maxime met 3 posts En de winnaar: Renée met 10 posts! @Efstathios Peregrine 11 t/m 25 posts: De winnaars: Ineke, Lisa en Sonja met 13 posts! @Christopher Whitley @Evita Magdalena Haysward en @Seneca Damarcus 26 t/m 50 posts: 4. Daila met 33 posts 3. Lily met 36 posts 2. Irene met 48 posts En de winnaar: Kelly met 49 posts! @Yara Foulkes-Davenport 51+ posts: De winnaar: Margaux met 72 posts! @Laurelle Ryder Karakter top 3: 3. Evangeline Lennox met 13 posts 2. Keane Cadwgan met 14 posts En de winnaar: @Daniel Bennett met 22 posts! Veel succes in de nieuwe maand!

Nood breekt wet, hm? Owain had haar woorden niet nodig gehad om het vermoeden te bekomen dat er zoiets dringends gaande was dat Mrs. Helena Lennox het noodzakelijk had geacht om langs te komen, en hij kon natuurlijk wel gissen waar ze op doelde. Dat betekende niet dat hij haar een enkele strobreedte ruimte zou gunnen, natuurlijk. Hij glimlachte minzaam bij haar opmerking en wees haar vriendelijk richting een alleraardigst bankstel, waarna hij tegenover haar plaatsnam. Bedaard zette hij zijn kopje thee op het bijzettafeltje, de stiltes in het gesprek koesterend. Kalmte uitstralen, dat was wat hier belangrijk was. “Het zijn inderdaad onrustige tijden. Gelukkig is mijn nieuwe echtgenote mijn steun en toeverlaat” sprak Owain luchtig. Hij glimlachte vriendelijk terwijl hij wat achteroverleunde. Natuurlijk zei hij niets over haar huwelijk – dat had hij de afgelopen vijftig jaar niet gedaan en daar zou hij nu niet mee beginnen ook. Dat waren haar zaken en haar keuzes. De achternaam Lennox was er niet een waar hij op het moment mee geaffilieerd wilde worden; dat ze hier was, was eigenlijk al erg genoeg. Ze had hem daarnaast niets te bieden wat een minnelijke schikking rechtvaardigen zou. Dat betekende echter niet dat ze wel voor een tijdje om elkaar heen hadden kunnen draaien en het gesprek zo te twisten dat ze alletwee wel wisten waar ze het over hadden, maar het niet hardop zeiden. Er was geen reden om gelijk al naar de daadwerkelijke reden van haar komst te springen. Ze was het spelletje verleerd, zoveel was wel duidelijk. “Ik denk dat u mij in het geheel niet kent” sprak Owain, nog steeds met een beleefde, afstandelijke glimlach op zijn gezicht die zijn grijze ogen net niet bereikte. “U zult mij moeten excuseren, maar ik heb iets meer informatie nodig.” Hij leunde wat achterover nam rustig een slokje thee. “Is er soms iets gebeurd?”

Zoals het goede vrienden betaamde waren Sam en Paige meteen één en al oor. En ook meteen nogal bezorgd, aan de toon in hun stem te horen. Oh kom op, ze had nog niet eens verteld wat er nou echt aan de hand was en ze lieten haar nu al bijna huilen door veel te lief te doen. Hormonen waren zo fantastisch. "Nou eh..." Plotseling had ze heel erg de neiging om te liegen, al was het maar om die bezorgde blikken wat van hun gezicht te krijgen. Ze wilde geen medelijden. Medelijden was voor zwakke mensen en Evangeline wilde heel graag geloven dat ze dat niet was. Maar wat ging ze dan zeggen? Dat ze gewoon ging stoppen om te werken? Ze was net praktisch ontslagen. Niet echt, want Keane had er niets over gezegd, maar ze geloofde niet dat als hij naar haar sneerde dat ze weg moest gaan ze wel gewoon een week later vrolijk in zijn theater op kon duiken. En hoe geloofwaardig was dat? Ze had altijd wel graag willen studeren en ze was halverwege haar opleiding, het zou zonde zijn om het niet af te maken. Eva zuchtte diep en kneep zachtjes in Paige's hand, terwijl ze aarzelend zocht naar de juiste woorden. Alles was zo goed geweest. Met de verloving en alles, ze had echt gedacht dat het zou werken. Misschien was het omdat ze nu in een erg diep dal zat dat die tijd nog net wat meer werd geromantiseerd, want het was heus niet allemaal rozengeur en maneschijn geweest. Over een tijdje zou ze zich heus wel beseffen dat ze nooit echt verliefd was geweest op Charlie. Ze was verliefd op het idee van hem, op wat ze eigenlijk altijd had gewild of dacht dat ze had gewild. Nu wist ze dat allemaal niet zo zeker meer en het was ook maar de vraag of wat ze wilde nu nog wat uit zou maken. Nu was ze zwanger en alleen en zo diep, diep, diep in de problemen, want de vader van haar kind had haar de deur gewezen en ze was zó kwaad op hem, maar ze wist gewoon niet hoe ze dat moest uiten, want meer dan kwaad voelde ze zich gekwetst en in de steek gelaten. Er was heus wel een kleine kans dat het goed zou komen. Het levende voorbeeld van dat het best goed kon komen na een ongeplande zwangerschap zat hier recht voor haar neus. Maar het was niet hetzelfde. Paige had in ieder geval geen gemene "schoonfamilie" die er wel voor zou zorgen dat het nooit meer goed zou komen als ze ook maar een beetje hoogte kregen van de situatie. Hoe dan ook, ze kon hier niet over liegen, dat wist ze heel zeker toen ze in de bezorgde ogen van Samuel keek, dus misschien dat ze het dan maar gewoon zo snel mogelijk kon vertellen. "Ik... ik ben met Keane naar bed geweest op zijn huwelijksfeest" ratelde ze zo snel dat de woorden bijna verloren gingen in de lucht. "Het was niet de bedoeling... we hadden ruzie en..." dat loste je het beste op door dan niet naar elkaar maar gewoon in elkaar te vliegen? "We waren al meer dan een jaar uit elkaar, ik zweer het. Het was een foutje." Paige was misschien niet volledig op de hoogte van de grote aantrekkingskracht tussen Eva en Keane, maar Sam wist heel goed hoe verschrikkelijk slecht ze vroeger waren geweest in uit elkaar gaan. Maar deze keer hadden ze echt hun best gedaan, of nouja, totdat Keane besloot het theater te kopen en Eva zich ging verloven met Charlie. Dat waren niet echt de slimste zetten geweest. "Wel een foutje met wat consequenties," mompelde ze beschaamd, haar blik op de tafel gericht. "En daarmee doel ik niet alleen op mijn verbroken verloving."

Helena had wel verwacht dat ze even zo moeten wachten voor Owain tijd voor haar zou maken – ze wist heus wel hoe het werkte en dat onverwachte bezoekjes niet tot de dagelijks etiquette behoorde- en dus maakte ze het zich maar gewoon gemakkelijk in de zitkamer die haar was toegewezen. Ze had kort overwogen om haar bezoek wel aan te kondigen, maar de vrouw had zo haar vermoedens dat dat alleen maar meer mogelijkheid zou bieden om haar komst te weigeren. Nu was ze in ieder geval al binnen en op een bepaalde, vreemde manier voelde ze zich hier eigenlijk best wel op haar gemak. Toen de Graaf werd aangekondigd rees Helena omhoog uit de zetel en uit eeuwige beleefdheid die er vroeger goed was ingesleten maakte ze een reverence. “Owain,” glimlachte ze, zijn informele begroeting overnemend, waar ze zelf natuurlijk een beetje mee begonnen was. Het moest toch geen verrassing zijn dat zij het was. Welke Helena's kende hij nog meer? Op zijn minst toch geen die even memorabel waren geweest, hoopte ze. "Wij beide, maar nood breekt wet, zullen we maar zeggen," antwoordde ze, terwijl ze weer terug ging zitten en rustig een slokje nam van haar thee. Helena was ook niet van plan geweest om hier ooit nog terug te komen. Ze wist ook wel zeker dat ze hier in die eerste jaren absoluut niet welkom was geweest, zelfs als ze het had gewild, dus had ze het ook nooit eerder geprobeerd. En hoe langer ze wegbleef, hoe groter de kloof eigenlijk leek te worden. "Het zijn een beetje onrustige tijden, verder wel goed." Maar dat begreep hij vast wel, gezien allebei hun families verwikkeld waren in die ingewikkelde rechtszaak die ze allebei liever niet tot werkelijkheid hadden zien worden. Veel dieper ging ze er maar niet op in, de verdere emotionele en vooral financiële zorgen van het moment gingen hem niets aan en Owain wilde het vast ook niet echt weten. "Ah ja, uw nieuwe echtgenoot." Hij zei het alsof hij het er graag in wilde wrijven, maar Helena wist niet precies wat er nu was om zo trots op te zijn. Dat hij zich alsnog door drie huwelijksceremonies had gesleept, nadat de eerste mislukt was? Nou, had hij toch mooi aan haar bewezen dat hij zich daar wel van kon herstellen. Dat had ze na één keer ook al wel geloofd hoor. Eigenlijk wilde ze het helemaal niet vragen, maar ze kon zich toch ook niet helemaal bedwingen, stiekem wel nieuwsgierig, zoals ze altijd wel een beetje nieuwsgierig was geweest naar alles wat ze ooit de rug toe had gekeerd. “Bevalt uw nieuwste huwelijk een beetje?” Ze kon nou niet zeggen dat hij er met al die huwelijken echt op vooruit was gegaan, nouja, behalve dan dat alles een verbetering was na Henriette Hastings. Zijn officiele dieptepunt, als je aan het aan Helena vroeg, al dacht Owain daar wellicht anders over. “De nieuwe Lady Radnor is vast alleraardigst,” maar we weten allebei dat Aria mij helemaal niks kan schelen, “maar geen zorgen, dat is niet de reden van mijn komst.” Alsof hij ooit interesse had getoond in haar man -natuurlijk niet Helena-, dus waarom zou ze ook maar enige aandacht aan zijn vrouw willen besteden? "U weet waarschijnlijk wel waarom ik hier ben, of anders hebt u vast een vermoeden." Helena liet haar bruine ogen indringend over hem heen glijden en leunde wat naar voren. "Ik ken u beter dan dat."

Ja… tja… over die kinderen, he, papa – het was dat Thomas het niet wist en nooit zou weten, maar bij Robert en Natalia miste er ook een tamelijk belangrijke schakel. Niet de belangrijkste schakel, niet zoals bij Stephen en Harold, want het was niet de vader en niet de Silvershore... maar aan de andere kant zou waarschijnlijk, als Thomas erachter kwam wat er miste bij Robert en Natalia, de ‘vader’ schakel spoedig ook ontbreken. Want het was nogal was, dat je zoon pal onder je neus zijn vrouw had verwisseld met het meisje dat jij hem bevolen had om te vermoorden, en vervolgens met haar kinderen gekregen had; was nogal wat dat hij kinderen had gekregen voornamelijk om lang genoeg de tijd te hebben om Felicia Occlumentie te leren voordat zijn vader het ooit op haar proberen zou en omdat enkele gedragsveranderingen of veranderingen in haar karakter dan aan een logische oorzaak toegeschreven zouden kunnen worden; was nogal wat dat Eric op dit moment meer geheimen voor zijn vader had dan al die gefaalde Silvershores bij elkaar opgeteld. Oeps. “Ja, ze zijn klaar,” glimlachte hij naar zijn vader en hij keek even naar de kleintjes in hun sierlijke box terwijl hij bij ‘Vasilisa’ ging staan. Hij sloeg geen arm om haar heen, want in publiek liet hij geen affectie blijken voor de vrouw aan wie hij officieel stiekem nogal een hekel had. “Het hele feest zullen ze het niet volhouden, maar de ceremonie moet prima gaan.” Robert lag met grote ogen om zich heen te kijken, Natalia, weinig onder de indruk van wachten en minder onder de indruk van een omgeving die, hoewel misschien erg prachtig allemaal, weinig bewegende plaatjes voor haar had, lag een beetje te suffen, net geen slaap. Ze waren tenminste allebei stil. Hij wist ook niet hoe ze ‘klaar’ zouden moeten zijn per se. Zij hoefden niets te doen, toch? Ze konden nog niet bijster veel doen. Er moest nog enthousiast geapplaudisseerd worden wanneer ze zonder enige motorische uitdagingen erin slaagden om te rollen. Oh, Eric, wat ben je toch een goede vader. Maar de vraag was natuurlijk of hij beter was dan de zijne.

De ouders van Irwin & Elaine Al lijkt de algemene conclusie me dat Foulkes-Davenports maar moeten stoppen met zich vermenigvuldigen

En nou kreeg ze een preek over alles wat hij wel niet voor haar op had willen geven, maar het betekende niets. Niets, omdat zij alles voor hem had opgegeven, en omdat zij niet degene was die een baby had bij een ander, wat de keuze tussen twee kwaden in de eerste plaats nodig had gemaakt. Zij was loyaal geweest en schuchter en goed, een goed meisje, een goede vrouw, misschien niet altijd in haar gedachten maar wel altijd in haar gedrag. Voordat ze zouden trouwen nog had ze hem de optie gegeven eruit te komen, om voor Evangeline te kiezen en hij had haar bezworen dat dat over was. Hij was wel toevallig vergeten dat ‘het’ geen relatie was of een lolletje, maar in feite een ander huwelijk, waardoor het hunne nooit echt had kunnen beginnen. En wat zeker niet over was bovendien. Ze beantwoordde zijn woede, en zijn arrogantie, dan ook met kille minachting. “Leg Owen neer, je houdt hem niet goed vast. Leg hem in zijn wiegje, dan kan hij van de mobile genieten, dan is hij zo in slaap...” Met enige moeite kwam ze meer overeind in de kussens, moest knipperen van de vlaag van duizelingen die dat bij haar opwekte. “En ja, ik heb daar een ander idee over. En je andere vrouw, en de moeder van je andere kind, waarschijnlijk ook, of denk je dat ze die rechtzaak nu laat vallen?” Want ja, hoe moest zij weten dat ze hier allemaal gevangen waren, dan had ze toch wel anders gereageerd, dan had ze zich zorgen gemaakt. Tijdens de aanval had ze nog geprobeerd om voor Eva te zorgen, en voor Keane, om te helpen. Maar dat wist ze nu niet meer. “Natuurlijk had je grootvader je niet dood verklaard. Wat een fantasie. Alsof het uit een verhaal komt...” Ze keek naar haar zoontje. “En waarom moet het of of? Waarom kun je niet af en toe langskomen? Voor Owen... mag het van mij. Inmiddels zijn we toch wel zo ver dat we dit als volwassenen kunnen afhandelen."

Keane gaf Josephine een fronsende blik en stond weer op, voor het moment niet wetende wat hij met zijn woede aan moest. Hij begon zijn kamer heen en weer te ijsberen en stond per ongeluk op een knuffeltje van Owen, welke een zacht piepgeluidje maakte. Hij schopte het speeltje hard aan de kant, welke met een nog luidere piep een smak tegen de muur maakte. Zwerkbal, dat was wat hij wilde. De wind in zijn haren en een stel beukers om tegen te slaan. Dan kon hij daarna wel weer helder nadenken. “Hoe bedoel je?” blafte hij richting zijn echtgenote, iets harder dan bedoeld. “Ik dacht dat het beter voor je zou zijn als ik wegging. Mijn grootvader zou er vast door alle schande voor zorgen dat het leek alsof ik een of ander ongeluk had gehad, en dan was dát hetgeen wat je hem had kunnen vertellen.” Hij verplaatste het kindje van zijn ene arm naar zijn anderen, het wederom zachtjes wiegend. Hij wilde dat het kind ophield met huilen. Het hoge, snikkende geluid maakte hem gek. In plaats daarvan ging zijn zoon alleen maar harder huilen. “Mijn ‘dood’ had op die manier voor ons allemaal een betere situatie gemaakt” ging hij verder, wetende dat er alle kansen waren dat ze hier werden afgeluisterd – en het kon hem minder schelen dan ooit. “Ik liet die brief achter omdat ik het idee had dat ik je de waarheid verschuldigd was boven de leugens die zouden volgen – dat dat het minste was wat ik kon doen na alles wat we hebben meegemaakt. En met mij verdwenen bleef jij je status behouden, bleef Owen de erfgenaam en hoefde jij je de rest van zowel jouw als zijn leven nergens meer zorgen over te maken dan wat achtelijke roddels die snel wel weer vergeten zouden zijn.” Keane bleef plotseling stilstaan en keek haar aan, een beschuldigende blik in zijn groene ogen. Josephine had ervoor gezorgd dat hij al die dingen niet kon doen. Het was allemaal haar schuld. “Dát is het antwoord op de vraag of ik van hem houd. Dat is wat ik wilde doen om deze situatie recht te zetten. Ik wilde mijn naam opgeven en alles waar ik voor sta. Maar nu…” Hij haalde diep adem en wist wat te kalmeren. “Nu ben ik hier. Bij jou. En nu blijf ik bij je – omdat het hoort, omdat je mijn vrouw bent en omdat je de moeder bent van mijn kind.” En omdat het alles was wat hij kon doen voordat de Graaf hem en Evangeline zou omleggen. Zijn grootvader zou het nooit tot een rechtszaak laten komen. De publieke schande was te groot. Zijn grootvader zou wachten tot Eva zou bevallen en dan zou hij toeslaan. Merlijn, misschien moest hij wel kijken hoe hij Eva omlegde. En daarom was het hijzelf, Evangeline en hun ongeboren baby’tje tegenover Josephine en zijn pasgeboren zoon. Drie tegen twee. Dat was geen keuze – geen echte keuze. Hij had zijn afweging al jaren en jaren geleden gemaakt. Nu moest hij alleen nog kiezen in wiens persoonlijke nadeel hij besluiten zou. “Of had je daar soms een ander idee omtrent?” Arrogant keek hij haar aan, een blik in zijn ogen die haar vertelde dat het antwoord daarop maar beter niet 'ja' zijn kon. Zou zijn keuze wellicht wel makkelijker maken.

Hij was boos. Hij was boos? Nou werd het een mooie boel! Ja, zie je, Keane was niet de enige die de situatie zat was. Die dit huwelijk, dat nooit echt had bestaan, zelfs wettelijk misschien nooit had bestaan, zat was. Josephine had er alles mee verloren, haar zelfrespect, haar school, haar toekomst, haar familie en nu twee vingers aan haar rechterhand en bijna haar leven, en ze was het zat. Was het zat omdat zij ook nog, elke dag weer, zich realiseerde dat dit niet haar schuld was. Niet haar schuld. In het begin van hun relatie, of liever, van hun uithuwelijken, was ze altijd op zoek geweest naar haar eigen fouten. Dat ze niet lief genoeg was, dan weer te lief, te rustig, dan weer niet meegaand genoeg, niet interessant genoeg, niet loyaal genoeg, rigide... Maar die tijd was voorbij, ze was alles geweest wat ze had kunnen zijn, en wat ze niet had kunnen zijn was Evangeline en dat lag toch echt aan hem. Natuurlijk manifesteerde Keane’s zat zijn zich al net zo psychopatisch als zijn grootvader en Josephine’s zat zijn voornamelijk in dat ze een keertje geen sorry ging zeggen, de ruzie uit de weg zou gaan en zich liefjes zou gedragen, maar hey, het was een begin en voor haar was het groot hoor. “Ja, je bent er, maar ik weet niet waarom,” zei ze tamelijk scherp. “Het was zeker niet wat jij wilde. En ik kwam omdat je me meer verschuldigd was.... je was Owen meer verschuldigd... dan een ‘tot nooit meer ziens’, Keane. Ik mag mijn familie niet meer spreken, mijn broertjes, mijn zusjes, ik ben een pariah bij mijn vrienden en als jij wegloopt met Evangeline dan blijft dat zo. Ik de gevallene... en hij de zoon die zijn vader niet wou.” Ze nam een slokje water. “Hoe moet ik hem dat uitleggen? Als hij later groot is? Hou je echt niet van hem?”

Misschien was het een fout geweest om naast haar op het bed te gaan zitten. Misschien had hij de balkondeuren moeten openen. Misschien was er dan wel een ‘ongeluk’ gebeurd op de veranda. Zou Owen het overleven om twee verdiepingen naar beneden te vallen? Zijn vorige stief-grootmoeder had het niet overleefd. Was dat niet hoe ze dingen regelden binnen de familie Cadwgan? Was dat niet hoe bepaalde openingen werden gecreëerd, om vervolgens de juiste pionnetjes op de juiste plek te kunnen schuiven? De Graaf was niet de enige die dat kon. Hij suste de kleine Owen en aaide hem troostend over zijn zachte babyhoofdje, voorzichtig kroelend door de zachte blonde babyhaartjes. Hij vroeg zich af in hoeverre de jongen daadwerkelijk op Charlie zou gaan lijken. Mocht hij zijn zoon toestaan tot een respectabele leeftijd door te groeien, dan vroeg hij zich af in hoeverre hij dat tegen hem zou gebruiken. Hij besefte zich plotseling dat hij het Josephine kwalijk nam dat hun baby meer weghad van de Gordon-Lennoxen dan van de Cadwgans. Hij nam Josephine alles kwalijk. “Ik ben hier, niet waar?” sprak hij zachtjes, terwijl hij moeite deed de ondertoon van opgekropte woede in te houden. “Ik ben niet weggegaan. Jij kwam ons achterna en ik ben gebleven – bij jou, bij Owen.” De baby begon zachtjes te huilen. Keane negeerde hem. Hij wist niet zeker wat er was gebeurd als Josephine niet was komen opdagen in het café aan de Wegisweg. Hij wist niet of dat hun kans op ontsnapping had vergroot. Maar hij wist wel dat hij zich met het plan reeds op dun ijs had bevonden, en dat het niet anders kon dan dat het gewicht van Josephine alleen maar had meegeholpen hen erdoorheen te laten zakken. “Was dat niet wat je wilde? Was dat niet de reden van je komst?” Hij wendde zijn blik van haar af en keek naar Owen, zijn handen lichtjes trillend van woede. De baby begon nog wat harder te huilen. “Of kwam je enkel om ons uit te zwaaien?”

Josephine tuurde naar Keane’s uitdrukking, of liever zijn profiel tegen het zonlicht, en vroeg zich af wat hij dacht, in hoeverre wat hij dacht in overeenstemming was met wat hij zei. Ze had niet geweten dat hij weg zou gaan tot hij het geschreven had, ze wist dat hij loog; hij had een kind met een andere vrouw, een vrouw waarmee hij al eerder althans de intentie had gehad om te trouwen, waarmee hij getrouwd was, in meer of mindere mate... Een vrouw waarmee hij weg had willen lopen. Ze kon zich het briefje nog herinneren. Het speet hem, had hij toen gezegd, of liever, dat had hij toen geschreven, en hoewel hij dat nu niet zei vermoedde ze dat ze er wederom naartoe aan het bewegen waren. Dit zou ‘m ook wel weer spijten. Haar verwondingen. Of zou hij het haar fout vinden? Omdat ze was gekomen, terwijl zijn briefje daar niet om had gevraagd? Hoe ongehoorzaam, als vrouw. Maar ja, aan de andere kant was ze ongehoorzaam geweest aan haar echtgenoot die van plan was om haar te verlaten. Haar en hun zoontje. Ze wist niet wat ze ervan vond dat hij nu met Owen zat. Ze vond het vreselijk, wilde het hummeltje uit zijn armen rukken en schreeuwen dat hij het recht niet had, dat hij het had weggesmeten toen hij dat briefje achterliet. Maar tegelijk hoopte ze ergens dat hij spijt zou krijgen, dat hij van hun kindje zou houden zoals zij van hem hield... Keane verdiende het niet. Nee. Maar Owen verdiende dat. Toch kon ze het niet in zich vinden om maar te glimlachen en te doen. “Het gaat beter,” zei ze kortaf. “Als je je zorgen maakte,” waarom was je er dan niet eerder, waarom niet toen het kritiek was? “Dat is niet echt meer nodig. Ik mag alleen nog niet mijn bed uit.” Ze zou hem moeten vragen hoe het met hem ging. Het kon haar niet schelen. “Dus je kunt wel naar Eva en je andere kindje terug.”

Keane wiegde de kleine Owen wat in zijn armen. Hij had zijn grootvader niet meer gezien sinds hij ongeveer een week geleden was flauwgevallen na het verdwijnselen vanuit de Wegisweg te Londen naar Liverpool – maar hij hoefde zich niet twee keer af te vragen waarom hij hierheen was gestuurd. Het was vast een laatste kans om het goed te maken, om ervoor te kiezen een gezellig gezinnetje te vormen met Josephine en Owen en alles waar Eva voor stond op te geven. Het zou voor zijn grootvader gemakkelijker zijn om van Evangeline af te komen als hij voor Josephine zou kiezen. Het zou ervoor zorgen dat zijn grootvader hem wellicht weer een beetje begon te vertrouwen, waarmee hij impliciet zijn eigen leven redden zou. Hij was hier om het goed te maken met zijn echtgenote en ervoor te kiezen het verleden achter zich te laten. Een laatste kans, om het zo te zeggen. Hij had zijn grootvader gegeven wat hij wilde – er was niets waarom de Graaf niet gewoon zowel hem als Eva uit de weg zou ruimen, als het moest. Hij vroeg zich plotseling af hoe het zou zijn om Josephine te wurgen. Hij zou gewoon een kussen kunnen pakken en haar daarmee voor altijd de mond kunnen snoeren. Dát zou vast iets zijn wat zijn grootvader niet verwachtte. Wat was het wat Vasilissa Silvershore tegen hem had gezegd? Dat hij meer controle krijgen moest? Maar in plaats van dat hij naar het kussen reikte, stond hij op en liep hij naar het raam. Keane deed de gordijnen open en keek voor een moment naar buiten. Grijze wolken rolden over de bekende, groene Welshe heuvels. Hij had al een week de zon niet meer gezien. “Ik heb geen behoefte aan mijn kamer” sprak hij zachtjes, voordat hij zich omdraaide en in een fauteuil bij het bed ging zitten. “Ik wil weten hoe het met je gaat.” Het kostte wat moeite, maar hij wist dat hij het moest zeggen – al deed zijn hoofd met vlagen nog pijn en was Eva’s situatie zoveel zorgelijker dan die van Josephine, met of zonder bloed. Hij boog zich naar voren, Owen nog steeds tegen zich aangedrukt, en keek haar aan. “Ik maak me zorgen om je.”

Keane kwam binnen en Josephine was verrast, niet per se op positieve wijze. Ze had hem niet verwacht, niet hier. Ze had gedacht dat hij haar zo lang als hij kon zou vermijden, en zo lang als hij kon was in elk geval zolang dat zij in bed zou moeten blijven. Zijn bed, maar ze was hier nu eenmaal wakker geworden en kon daar nog niets mee. Ze sprak niet direct. Ze voelde zich zwakjes. Ze was zwakjes, dat was op zich niet vreemd. Het deed geen pijn, het had sinds het ongeluk geen pijn meer gedaan, sinds ze flauw was gevallen op kille tegels die ze niet helemaal kon plaatsen... was het nou stoffig geweest, donker? Maar ze had Keane ontmoet in een gezellig koffiehuis... niet? Ze had het vast bedacht, had last gehad van het bloedverlies. Ze was helderder nu. Maar ze was nog niet hersteld van haar verwondingen, magische verwondingen die nooit helemaal herstellen zouden. Naast de tekenen die haar zwangerschap op haar lichaam had achtergelaten had ze nu nog meer souvenirs van deze relatie met Keane. Ze krulde de vingers op die er niet waren, keek naar de trouwring op het nachtkastje, die glansde in het weinige licht dat door de gordijnen de kamer binnenkierde. Zijn kamer, hun kasteel. De familie waar zij toe behoorde. Waar zij aan toe behoorde. En hun kleine jongen, nu in Keane’s armen. “Raak me niet aan,” zei ze zachtjes, en ze trok haar hand, in het verband, daaronder asymmetrisch, lelijk, van hem weg. “Als je je kamer wil, kun je misschien vragen of de huiselfen Owen en mij naar een van de logeerkamers zouden kunnen begeleiden.”

Owain had duidelijk aan zijn personeel doorgegeven dat hij niet gestoord wilde worden – zo moeilijk was dat toch niet? Nu Aria er vandaag niet was had hij eindelijk tijd om zijn administratie te doen en na te denken over de tussenstand en het vervolg in bepaalde zaken. En dus had hij zichzelf opgesloten in zijn hooggewelfde kantoor, waar hij zich een plaats aan zijn grote bureau verwierf tussen de stapels perkament en boeken met lederen kaften. En toch werd zijn werk iedere keer weer onderbroken. Dan was het weer een spoedbrief van de oude sultan van Azerbeidzjan die wilde weten hoe het met zijn levering stond, dan weer dringende zaken op het Ministerie die zijn aandacht vergden. Dus toen hij voor de derde keer tegen zijn wil in werd gestoord moest hij zich inhouden niet naar zijn toverstaf te grijpen. “Lord Radnor, het gaat om-“ “Ik heb gezegd, géén bezoek!” John bleef echter rustig, een blanco uitdrukking op zijn gezicht. Waarschijnlijk was hij er door de rest van het personeel door gemaand te komen, wetende dat John de enige was die de boodschap zonder kleerscheuren over zou kunnen brengen. “Er moest worden doorgegeven dat ene ‘Helena’ hier is om u te zien, my Lord. Ik heb slechts een vluchtige blik van haar kunnen opvangen, maar…” De man rechtte zijn rug wat. “…volgens mij gaat het om Mrs. Helena Lennox.” De Graaf staarde zijn butler geïrriteerd aan, voordat hij wat ontspande en zich in zijn stoel achterover liet zakken. Hij zette zijn vingertoppen tegen elkaar en liet zijn blik nietsziend door de grote ramen naar buiten glijden. Helena? Het was wellicht te verwachten geweest – hij had niet iedereen het zwijgen kunnen opleggen die Evangeline in het café aan de Wegisweg had gezien. Aan de ene kant was het een risico om haar te ontvangen, aan de andere kant zou het wellicht verdacht zijn om haar te weigeren. Op een heel ander level was hij ook wel weer nieuwsgierig. “Laat haar binnen” beval hij John. “En breng haar naar de zitkamer. Houd haar in de gaten zodat ze niet ronddwaalt – ze is bekend met Cadwgan Castle. Ze zal even moeten wachten, zoals ieder onaangekondigd bezoek.” Het was niet goed om al te snel reageren op ongewenste bezoekers; straks kregen ze nog last van vreemde noties, zoals dat ze dachten dat je niets te doen had. Ongeveer 25 minuten later stapte Owain de rijkbewerkte trappen af naar de ontvangsthal, waarvandaan hij zich eerst liet aankondigen voordat hij de zitkamer binnenkwam. Hij zag dat Mrs. Lennox reeds was voorzien van een kopje thee – dat was goed. Hij wilde dat ze zich hier thuis voelde, zoals ze zich eens had thuis gevoeld. “’Helena’ – ik had zo mijn vermoedens” sprak de Graaf met een afgemeten glimlach op zijn gezicht, voordat hij kort boog. “Ik moet zeggen dat ik niet had verwacht u ooit weer op het bordes van Cadwgan Castle aan te treffen.” Dat was geen verwijt, maar een observatie – maar wel een met een nagalm. Owain pakte eveneens een kopje thee aan welke hem werd aangeboden en schepte wat suiker in het kopje. Het goud van zijn nieuwe trouwring glinsterde in het zonlicht dat door de ramen naar binnenkwam. "Hoe maakt u het?" Hij liet zijn grijze ogen bestuderend over haar heen glijden. Ze was oud geworden - maar waren ze niet allemaal oud geworden? Nuja, behalve diegenen wiens hart was gestopt met kloppen en werden vervangen door een model zo'n dertig jaar jonger. "Als u hier komt om mijn nieuwe echtgenote te ontmoeten, dan moet ik u helaas teleurstellen” merkte hij plezant op, alsof ze geen reden had gehad voor haar komst en ze elkaar niet de afgelopen vijftig (!) jaren niet meer dan vluchtig hadden gezien. “Ze heeft vandaag bezigheden elders.”

Keane knikte en liet zijn hoofd ietwat hangen bij Evangeline’s woorden. Josephine leefde nog. Dat was goed… toch? Hij had tot tien seconden geleden gehoopt en gebaden dat zijn echtgenote hier levend uit zou komen – en toch voelde hij nu ergens een scheut van jammerlijkheid. Hoewel hij hiervoor nog had bedacht hoe híj zichzelf het beste zou kunnen opgeven, sprongen zijn gedachten plotseling onwillekeurig naar iets anders. Want een gemakkelijke uitweg uit deze situatie was toch wel de ongelukkige de dood van een van de actoren die hier met hem in verzeild waren geraakt… en als dat onvermijdelijk werkelijkheid werd, dan wist hij wel welke ongelukkige 'actor' hij zou elimineren mocht hij daar een verplichte keuze toe hebben. “Ik… ik zocht je, maar ik wist niet zeker of ik je wel wilde vinden” sprak Keane zachtjes, terwijl ook hij zijn gezicht tegen de tralies liet leunen en ieder detail van haar duistere figuur in zich op probeerde te nemen. “Ik had het idee dat ik werd gevolgd, en ik wilde niet… Maar... Wat fijn dat ze ervoor openstond om je op te vangen.” Op de een of ander manier voelde het vreemd - zijn moeder en Evangeline, samen in dat kleine boerderijtje. “Ze kent Mr. Bennett?” Hij had al eerder vermoed dat er meer aan de hand moest zijn – zeker toen zijn grootvader zich plotseling verloofde met Aria Adler née Cadwgan. Hij kende de advocaat niet goed, maar had hem gezien toen hij zijn huidige schoon-grootmoeder weggaf op de trouwerij – en daarbij stond zijn naam wel eens in de krant als hij de een of ander weer had bijgestaan. Maar als zijn moeder hem kende… het leek wel alsof zijn vermoeden dan juist was geweest. Eva vond een advocaat via zijn moeder, waarna zijn grootvader de zus van die advocaat ten huwelijk vroeg? Als hij één ding had geleerd, dan was dat toevalligheden rond Graaf Radnor niet vanzelfsprekend waren. Hij was sowieso nieuwsgierig geweest naar hoe Evangeline aan de man was gekomen, maar dit had hij niet verwacht. “Wat heb je hem beloofd voor zijn bijstand?” vroeg Keane neutraal, zodat hij zich in ieder geval dáárop voorbereiden kon. Als het iets Cadwgan-gerelateerds was... “En… ik weet het niet. Mijn moeder heeft zich nooit eerder met Cadwgan-business bemoeid. Ze is wel bang, maar als zij en Mr. Bennett weten dat je hier bent… als ze weet dat ik hier waarschijnlijk ben…” Zou zijn moeder hen niet komen zoeken? Zou ze niet aan de Graaf vragen of ze niet vrijgelaten konden worden, of er geen oplossing mogelijk was? Zijn moeder hield van hem en blijkbaar had ze wel Evangeline in huis willen nemen… En Mr. Bennett was ook aanwezig geweest in dat café, toch? Betekende dat niet iets? “Sssht... Eva…” sprak hij troostend toen hij Eva wederom hoorde huilen, maar hij kon zijn eigen tranen ook nauwelijks bedwingen. Hij had haar nog nooit zo graag in zijn armen willen nemen als nu. “Ik weet niet of ze je echt kwijt willen. Ik… ik moet toegeven dat ik een beetje boos was toen Mrs. Lennox mij benaderde en mij plotseling begon te vertellen wat ik moest doen en dat ik jou dan maar mee moest nemen. Maar ze zei… maar ik weet niet, of – maar ze zei dat het niet daarmee te maken had, maar dat ze gewoon het beste met je voor hadden.” Even was hij stil. De lucht in de kerkers was muf en vochtig, met een hint van aarde en steen. “Uiteindelijk had ze ook wel gelijk, denk ik” voegde hij er zachtjes aan toe. Treurig liet hij zijn blik nog eens rond gaan. “Misschien kent ze mijn grootvader zodanig dat ze weet waar hij toe in staat is. De boot naar Amerika was beter dan.. dit.”

2 Maart 1838 16:00 - Kantoor van schoolhoofd Damarcus Het geknetter van de haard was een rustgevende factor in het kantoor van schoolhoofd Damarcus. De likkende vlammen zorgden voor een dansend spel van licht tegen de wanden en meubelen. Seneca zat op zijn grote, met goud afgewerkte bureaustoel, waar hij geconcentreerd directievoorstellen ondertekende met zijn veer en inkt. De gebeurtenis was een gebruikelijk riedeltje van het administratiewerk dat volbracht moest worden als schoolhoofd. Het was niet verschrikkelijk werk, al zei hij het zelf, maar na enkele handtekeningen raakte hij toch wel snel verveeld. Ach, hij had in ieder geval niet die verschrikkelijke dwazen om hem heen, waarvan de ouders vol trots zeiden dat hun kinderen de geniale toekomst zijn. Ga toch weg met dat geouwehoer. Het was maar goed dat hij al een man was op middelbare leeftijd en hopelijk niet veel van die toekomst zou meekrijgen, want het zou hem voor geen enkele seconde verbazen als die ‘verbeterde wereld’ eentje zou zijn die aan het vergaan was. Die ratten konden niet eens hun billen afvegen zonder hun ouders en probeerde de schuld van die onkunde op te schuiven naar de docenten, want dan zouden ze geen huisarrest incasseren van vader- en moedertjelief. Over gespuis gesproken. Seneca keek op de grote wandklok dat aan de zijkant van zijn bureau hing en zuchtte vermoeid. Vier uur. Het was weer tijd om zijn rust te doorbreken, omdat er weer debiele leerlingen waren die dachten wel even bijdehand voedsel te kunnen gooien. Kijk, dat het gebeurt, prima, dat interesseerde hem vrij weinig. Alleen dat het voedsel op hém dan wordt gegooid, daar kan je Seneca Damarcus met zijn dure klederdracht erg furieus mee krijgen. En nu mochten ze op de blaren zitten. Hij moest zeggen dat zijn kantoor erg stoffig oogde en misschien had hij nog wel wat tandenborstels ergens liggen… @Theresa Kane @Desmond Thwaite