Leaderboard

@Ella Hawkings & @Piaras O'Hara He loved her, there was no doubt about it But he loved her in a way she had yet to understand

De RPG is altijd voor iedereen zichtbaar geweest, niet alle boards, maar over het algemeen kan iedereen, ingelogd of niet, de meeste topics lezen. Maar nu is de vraag of dat wel fijn is, dat iedereen zomaar alles mee kan lezen, of dat mensen liever dingen meer gesloten hebben. Vandaar deze poll! Er is twee weken om te stemmen, dus tot en met 10 juli 2020. Discussie mag natuurlijk in de posts, net als verdere vragen.

@Jake Chadwick & @Nehemia Desmarais I wish time had better timing for you and me

@Rhiann Cadwgan & @Daniel Bennett I fell in love with the devil and now I'm in trouble

@Julienne Haysward When you are not fed love on a silver spoon You learn to lick it from a knife

@Andrea Houghton What is life without a little risk?

@David Appleby & @Madeline Appleby I want the part of you that you refuse to give

Een paar opmerkingen: a. Ik vind het redelijk relevant voor nieuwe mensen dat ze de faceclaimlijst kunnen zien, dus als we besluiten om het hippe gedeelte af te schermen voor niet-gesorteerde accounts, kunnen we die lijst best verplaatsen, denk ik. b. Nieuwelingen kijken graag naar hoe er geschreven wordt (stijl, lengte van de posts, et cetera), dus ik denk dat het een goed idee is om een soort “voorbeeldtopic” te schrijven. We kunnen er met een groepje een soort van open topic van maken, zodat nieuwelingen kunnen zien hoe het bij ons verloopt. Misschien een voor ZW en een voor BW?

Happy Fathersday y'all! @Tristan Johnson ft . @Charlotte Johnson, @Whiskey Johnson, @Scotch Johnson en Lavender Johnson Banners - Somebody to you I really want to be somebody to someone cause I never had nobody and no road home I really need somebody to call my own And I don't even need to change the world I'll make the moon shine just for your view I'll make the starlight circle the room The kingdom come, the rise the fall The setting sun above it all I just wanna be somebody somebody to you

Oh good god. Avery deed haar best niet met haar ogen te rollen op de manier waarop hij bevestigde dat hij inderdaad Lord Radnor was. Ze had nooit begrepen waarom mensen zoals haar, of wie dan ook eigenlijk, daarvan onder de indruk moesten zijn, en ze was dan ook niet van plan hierdoor geïntimideerd te raken. Dus trok ze enkel een wenkbrauw op toen hij verder verklaarde over hoe hij een kleinzoon was van (she truly did not care) en dat hij alleen iemand op kwam zoeken. Yeah, right. Ze liet hem in elk geval absoluut niet los, en bleef haar toverstok op hem gericht houden, want vertrouwen deed ze het niet, en al helemaal niet toen hij haar met een flirterige grijns aan had gekeken. Please. ‘U dacht toch niet dat ik zo snel overtuigd zou zijn?’ begon Avery dan ook. ‘Want als u echt alleen op bezoek kwam, dan zou u niet zomaar ongezien door de beveiliging willen glippen. Verrassing of niet, er zijn meerdere manieren om iemand te bezoeken zonder dat deze het weten. Zeker niet met het oog op wat er een paar dagen geleden gebeurd is bij uw vrouw.’ Want iemand die nu weer voor Josephine Cadwgan kwam, ongezien, en het zo af probeerde te spelen? Nah. Zelfs al was het haar man. ‘Nee, ik denk dat we dit beter ergens anders kunnen bespreken.’

Avery had niet bepaald geweten hoe blij ze moest zijn met de opdracht die ze had gekregen. Bewaker zijn bij een opvanghuis was niet iets waarvoor ze meestal werd opgeroepen, en over het algemeen waren deze opdrachten redelijk saai als er niets gebeurde. Maar ja, ze moest doen wat haar werd opgedragen, en aan de andere kant was het ook wel weer eens wat anders. En het scheelde haar papierwerk. Dat was ook altijd mooi meegenomen. Dus terwijl ze nog steeds in dubio was over of ze het nou fijn vond of niet, bleef ze de ruimte scannen, want wie wist werd er weer een poging tot ontvoeren gedaan. Oplettendheid was iets wat moest. Minuten leken voorbij te sluipen en hoewel Avery best wel wist dat de tijd echt niet zo langzaam ging als ze had verwacht, was het gegil buiten ergens een welkome afleiding. Goed, ze hoopte niet dat er mensen gewond waren, dat absoluut niet, maar aan de andere kant was er ook buiten beveiliging en zette dit haar op scherp want als dit een afleiding was kon er van alles gebeuren. En het wierp zijn vruchten af. Voeten, en alleen voeten, waren zichtbaar, al dacht Ave flarden van een volledig lichaam te zien, en dus deed ze wat ze moest doen, en had ze de persoon niet veel later bij zo te voelen een schouder, trok ze hem een nis mee in en had ze zijn zicht afgenomen zodat hij op dit moment geen plannen kon maken om te ontsnappen. ‘En waar dacht u heen te gaan?’ vroeg Avery dan ook, toverstok in de hand op zijn schouder, op hem gericht, terwijl ze met de ander de mantel van zijn hoofd trok, en vervolgens fronste. ‘Lord Radnor?’

Februari, 1840 Okay, Jake had had better ideas than this, but honestly, he'd been mauling this over and he just really wanted to see her. He hadn't seen his love for a few days and the thoughts that have been pawing at his feet had started to claw their way under his skin. He couldn't put Daphne out of his mind, it was so hard and the only one who seemed to be able to dim the voices in his head telling him it was his fault was his love and they hadn't spoken in a while. The plan he had concocted was stupid, idiotic, but it felt like a way to get to her, which was all he honestly cared about. He had had an argument with his father, which had turned ugly and he finally wanted to talk. And thus, he had asked Jack if he could make him a polyjuice potion for the favour his little brother still owed him, and when he dropped the hair he'd found on Nehemia's clothing which resembled WIlliam's-that thought made him shudder- into the potion he took a big swig and soon enough, his shoulder started to broaden a bit more, a beard grew and when he looked in the mirror he saw William looking back at him, in his pyjama pants. Jake got his old suit out, the one that normally was a little big, but now fit him quite nicely. He started to touch his own chest a little bit, which sent a pang of jealousy up his spine, before he got his wand and apparated towards the Stonem house. He'd been here once before, on a bad day. He'd thought about storming inside and kidnapping Nehemia, but he knew he was a big idiot and his plan would never work. But this time it would. He tried to see if original William was there already, but he saw no signs of him, so he recklessly walked towards the manor. ''Mister Stonem, where'd your horse go?'' Someone yelled at him. He realized a little late that when people talked about William Stonem, they meant him. ''I think it wanted to eat some flowers.'' He hastily said and kept walking. Luckily the staff member didn't seem to dwell on him. Once inside he took a big breath. It seemed the original William went out, with a horse. Was he going to town? It didn't matter. The only thing he wanted was to see Nehe. ''Excuse me?'' He asked and another staff member froze to look at him. '''Ehhm... Em, yes sir?'' She was obviously scared of... something. ''Where is Nehe-... My wife?'' He didn't think the slick would address her by her first name. ''In the kitchen, sir.'' After a little bit of confusion, he got the woman to take him to the kitchen, where he heard some pots clanging. He poked his head through, half-forgetting he still wore the face of that arrogant wanker, as he smiled at the sight of Nehemia. ''Nehemia..'' He sighed. He was so happy to finally see her again, his heart was pounding. This all felt so weird. Quickly he walked closer. ''Dear, it's me.'' He smiled, not realizing that wouldn't be enough for her to know it was truly him. He approached her, putting his hand on her's. @Nehemia Desmarais

@Yara Foulkes-Davenport, @Jennifer Churchill, @Andromache Moyle & @Madeline Appleby Lennon Stella - BITCH You know what they say It takes a bitch to know a bitch

William seemed pleased she offered him alcohol at this time of the day. She had mentioned a few times that he drank too much, which usually resulted in abuse. William promised multiple times to stop drinking, but of course he never did. He was bad enough while sober, but drunk he was even worse. However, despite her efforts, Nehe couldn’t stop him from drinking. No matter what she did, he would end up drunk and have an even worse temper. She sighed, not too happy she had to give him alcohol already. If only she could go back to the kitchen, away from him. Something was wrong. Nehemia stared at her husband when he spoke those words. Without realizing her body tensed and even started shaking a bit while he approached. If something was wrong then he would blame her for it. No matter what it was, he would blame her. Even if she had nothing to do with it. And with the blame came the abuse. Oh dear Lord, what had she done wrong now according to her husband? The smirk on his face promised hell for her later. The way he moved to her felt to her as if he was hunting his prey. Nehe swallowed and forced herself to look at him. She could take it. Anna would help her heal again and then she could go see Jake. Jake was the reasons he could deal with this. Knowing she could escape to him eventually. Silence. Nehemia stared at her husband after he mentioned her lover’s name. He thought it was funny to say he was Jake, which he by far wasn’t. Your Jake, he had said. Color drained from her face and she started shaking even worse. He knew, she realized. William knew she had an affair and that Jake was her lover. She felt him grabbing her arms and she winced. This would be worse than normal. William would hurt her beyond believe, maybe even kill her. He knew about Jake and her. Oh God, she was in so much trouble. She pushed her husband away from her, hoping it gave her enough space to flee if she had to. Nehemia laughed nervously. “What is this? Some sick joke?”, she demanded. She was desperate to convince him he had it all wrong. Knowing William he wouldn’t believe her, because he thought he was never wrong. “I-… I don’t know what you are getting at”. She shook her head. “I’m sorry, but there is no ‘my Jake’. How could there be when I have you?”. God, she hated sucking up to him, but if it would save her and Jake both, she would do it. “My love, where did this come from?”. How the hell did he find out?

Jake had lifted his eyebrows. That tone in his voice, he was unfamiliar with it. She also seemed tense. Of course, he realized, she thought he was William. He'd completely forgotten about it until he touched her and found his hand looked quite different than his own. The way she'd pulled her hand away, he wasn't familiar with that either. She looked a little... He couldn't place it, as she seemed to mask what it was. The relationship between Nehemia and her husband didn't seem very loving which made Jake quite happy, although he kicked himself for being happy. The man he'd taken the form of wasn't a bad man as far as he knew. Selfish and spoiled, definitely. But then again, William was married to Jake's soulmate, so nobody should be surprised Jake was a little happy knowing these two weren't as close as he'd imagined. But her attitude was... off. In a way he couldn't explain. He thought it would be best not to reveal his true identity until they were in a place a little more private. He looked around, a little anxious William might suddenly turn up, but no. Nehe lead him towards a large sitting room. It was really comfortable, although a little too formal and too big for Jake's taste. It screamed William. ''Haha! No, I didn't, I heh...'' How was he going to explain this, why hadn't he thought of this before. He looked at her again, and saw her pouring the whisky. He smiled. ''Cheers.'' He took a little sip, although it was a little early for drinks, it was quite nice in the situation he was in. He smirked. ''Well, something was wrong, I-...'' He wanted to tell her he'd missed her. He wanted to tell her everything. That's why he'd made the disguise, right? He put the whisky down, made his way to her. ''Nehemia, it's me, Jake, Jake Chadwick.'' He said, in his mind, again, this was clear enough for her to understand. He grabbed her by the arms, so he could look her in the eyes. ''Your Jake.'' He smiled, but not for long.

Not being able to see Jake as often as she’d like, made Nehemia feel like she was a prisoner in her own home. William had a temper that scared her, since his temper easily escalated. The bruises on her body were proof enough. Bruises she could not show Jake. So sometimes she had to avoid seeing him to keep it hidden. The young woman knew by now how to cover it up, though sometimes it wasn’t enough. Even Anna couldn’t always make the bruises disappear. The woman was a blessing, taking care of Nehe whenever she could. The other staff knew also what usually happened, but what could they do? One of them was fired by William every day, just to be hired by Nehemia again a day later. Usually she assigned them to the kitchen, since William usually didn’t come there. Or at least not often. After a few days, William forgot who he had fired days ago and no harm was done. With his drinking and her drugging him, his memory, thankfully, wasn’t too great anyway. When William had decided he would go hunting, Nehemia was relieved to have him gone. She dreaded to think what he would bring home later today, but at least he left her alone for a while. She decided to spend the time with Anna in the kitchen to test out new recipes. She figured it would keep William in a good mood if he had a good meal, saving her one day of abuse. She really wanted to see Jake for a while, but her ribs had been so sore that she hadn’t dared to go. Jake could never find out what was going on in this house. He would go ballistic and probably decide to do something stupid. After a while Nehe managed to relax a bit more and she even enjoyed her time with Anna and the kitchen staff. They shared stories of their youth, of their dreams and whatever subject they could think about. It was a nice afternoon, until William returned home early. Nehemia stiffened when she heard his voice, not expecting him home yet. “Of course I know it’s you”, she said while she turned around with a smile. How could she ever forget that face that could show such disgust, those hands that hurt her so much and the voice that chilled her to the bone. Automatically Nehe stepped back a bit when her husband approached her. She really had hoped he would stay away for a long, long time. It seemed she had run out of luck. She quickly withdrew her hand. “I’m sorry, dear. Let me wash my hands first”. She quickly did, trying to compose herself and not show her nerves. She guided her husband out of the kitchen, before he decided they were slacking and fired all of them. Again. “Did you have a nice hunt?”, she informed while guiding him to the sitting room. She quickly poured him some whisky, which she knew he liked. She hoped this would keep him happy a little while longer. “You returned early”, she said hesitantly. “Did something go wrong?”. If something had gone wrong, she would suffer for it. She already braced herself for the first wave of pain.

Woensdag 1 mei 1839 De Wegisweg Hij kon bijna niet geloven dat hij hier liep, dat het echt waar was. Eigenlijk had hij te lang gewacht, dat wist hij ook wel. Eerst was het natuurlijk de wisseldrank en de meerdere mislukte versies die zijn plannen hadden vertraagd. Toen zijn dekmantel uiteindelijk gereed was gekomen, had hij zichzelf verteld dat hij even moest bijkomen, dat hij wat lol moest hebben voordat alles weer zo serieus zou worden. Natuurlijk had hij op zijn avond met Daniella direct paden gekruist met Evangeline, en dat had gemaakt dat zijn wisseldrank eigenlijk, in zoveel woorden, nutteloos was geworden – hoe kon zich nog in die gedaante bij Eva vertonen, als ze hem met grote mate van waarschijnlijkheid met Dani had zien zoenen? Maar goed, ook dat probleem was nog wel te overkomen geweest, want hij had zijn onzichtbaarheidsmantel nu zijn grootvader hem daarmee had willen begraven. Daarnaast had hij als ‘Victor’ wel de meeste van de belangrijke klussen voor elkaar kunnen krijgen. Maar juist toen dat alles bijna gereed was, hoorde hij plotseling het nieuws van Daniella’s overlijden. Hij was zo gefocust geweest op zichzelf en Evangeline, dat hij eigenlijk nooit had gedacht dat er nog iemand anders in zijn omgeving was die hij zou kunnen verliezen. Net zoals bij Felicia kon hij het eigenlijk niet geloven, was het daadwerkelijk te surreëel om waar te zijn. Dani’s dood kwam als zo’n harde klap bij hem aan, dat het alle voortgang die hij had gemaakt in het verwerken van zijn eigen vroegtijdige ‘dood’ en bijbehorende traumas weer terugbracht naar het nulpunt. Toen hij net bij Q was aangekomen, was hij vooral heel erg moe geweest; hij had misschien de eerste dagen wel twintig uur geslapen. Maar nu was het lamlendigheid die van hem beslag had genomen, en hij kon niets dan op bed liggen en voor zich uit staren, hopende dat hij eens uit de nachtmerrie wakker kon worden die zijn leven was. Dat kon natuurlijk niet voor altijd zo doorgaan. Ten eerste dreef hij Quentin half tot waanzin, dat had hij ook wel door, al zat hij zelf al ver over dat punt; maar ook was er natuurlijk nog Eva. Evangeline, die dacht dat hij in Frankrijk zat, die vast smachtend op hem zat te wachten totdat hij iets van zich zou laten horen. Hij kon haar niet in de steek laten, niet nu, niet zo. En toch koste het hem alles wat hij had om weer op te staan, om door te gaan, om niet uit elkaar te vallen terwijl hij zijn spullen pakte, de overige voorbereidingen trof en zich uiteindelijk, weken later, op die woensdagnamiddag naar Londen te slepen. Hij had een briefje achtergelaten voor Q. Hij zou terugkomen, al was het voor even – dat was toch het plan, maar goed. Plannen gingen wel eens mis. In dat geval was een bedankje net zo aardig; inclusief een beschrijving tot een weg die Quentin met veel lef zou kunnen bewandelen, namelijk om via zijn grootvader de galjoenen terug te krijgen die hem verschuldigd waren. OOC: Het vervolg op eh... alles! Zie ook dit bericht in de Ochtendprofeet. Prive met onder meer Irene! <3

Dit was niet echt. Misschien... misschien had iemand een waanzinspreuk over haar kamer uitgesproken? Ja, dat was het vast. Dat moest wel, de andere optie was dat ze gek was geworden. Het kon gewoon niet dat Keane Cadwgan hier bij haar in de kamer stond. Keane was dood. Dat was wat Josephine haar had verteld, wat Rhiann voor haar had bevestigd tijdens hun laatste gesprek. En toch leek hij echt, bewoog hij, praatte hij, alsof hij daar werkelijk in de kamer stond en geen figment was van verbeelding. Het was niet alsof ze hem na zijn dood nooit meer had gezien, in haar hoofd of in haar dromen. Met een beetje pech, zag ze hem bijna elke nacht. Maar die Keane was anders, bestond uit stukjes vervaagde herinneringen die haar brein in elkaar had gepuzzeld. Deze versie.. was er niet een die ze eerder had gezien. Zijn woorden zouden vast kalmerend moeten werken, maar Evangeline's staf schoot alleen maar zenuwachtig terug omhoog toen de jongeman een stap dichterbij zette. "Blijf staan," sneerde ze. "Ik wil niet dat je dichterbij komt." Haar stem klonk hoger dan ze zou willen en ze schraapte haar keel. Iets in haar wilde liefst de kamer uit vluchten,, maar om een of andere reden kreeg ze het niet voor elkaar om haar blik van Keane's gezicht af te trekken. Of nuja, degene die Keane's gezicht droeg, want dat het niet echt Keane was... dat was toch wel zeker. Dat zijn stem precies hetzelfde klonk en het er allemaal zo echt uit zag, dat deed er niet doe. Je kon zoveel bereiken met magie. Je kon mensen van alles laten zien en geloven. Dat maakte het nog niet echt. Zelfs als ze het zou willen... "Goed?" fluisterde ze, verward. Wat nou goed? Het was al maanden niet meer goed geweest, maar dit was toch wel het toppunt. En dan wilde deze... man, iets, wat het ook was, dat ze rustig ging zitten om naar zijn verhaal te luisteren? "Nee." Ze wist niet zeker of dat een antwoord was op zijn laatste vraag, of dat het er gewoon even uit moest. "Nee, nee, nee." Eva schudde met haar hoofd en een onverwacht, ietwat hysterisch lachje ontsproot van haar lippen. "Luister, ik weet niet wie je bent, of wat je hier doet, of wat voor zieke grap dit is," want een zieke grap dat was het zeker, "maar ik wil dat je nu mijn kamer uitgaat. Er zijn schouwers beneden en als je niet weggaat, roep ik ze met liefde naar boven toe." Ze deed haar best om het allemaal zo overtuigend mogelijk te zeggen, maar het aanzien van Keane's gelaat bracht haar enigzins van stuk. Het was niet elke dag dat je je overleden vriendje terug zag komen uit de dood. "Nu."

Oke, misschien was het wellicht niet de beste zet om in slaap te vallen als je moordlustige grootvader – of zijn personeel – elk moment kon binnen walsen om je te vermoorden, maar hey! Iedereen had schoonheidsslaapjes nodig, niet? En Keane Cadwgan blonk nu eenmaal niet uit in urenlang zonder gemor wachten tot het zijn beurt was om zijn zegje te doen. Op momenten als dit – en dan vooral dat precieze moment waarop de deur met een harde klik opensprong maar het nog onbekend was wíe daar precies zijn toegang tot de kamer bedong – was het wel eens Felicia’s stem die hij hoorde, terwijl ze overduidelijk met haar ogen in zijn richting rolde en hem zei dat hij toch echt iets beter zijn best moet gaan doen. Hij wilde Felicia natuurlijk niet teleurstellen (het feit dat ze al jaren dood was, maar even negerende) en het was niet dat hij geheel onvoorbereid was! Hij had zijn toverstaf binnen handbereik… wat hem er overigens niet van weerhield om in plaats van een protego spreuk, die hij heus wel onder de knie had, fysiek weg te duiken voor de expelliarmus. Sommige reflexen kreeg hij er gewoon echt niet uit, oke. “Eva?” vroeg Keane, zijn stem ietwat gedempt door zijn huidige positie achter het enige object waarachter hij had kunnen schuilen, wat in dit geval het bureau was. De burggraaf wreef in zijn groene ogen en deed een poging zijn donkere, verfomfaaide haar wat in model te brengen, voordat hij zijn rug rechtte en voorzichtig achter het bureau omhoogkwam. Hij zou zijn toverstaf niet neerleggen, maar hield zijn handen desalniettemin in een vredelieved gebaar voor zich uit. “Rustig, sssht, ik ben het!” En het was niet de bedoeling dat het hele tehuis daarachter kwam! Niet eh… naar al deze moeite. Dat die schouwer hem zou verraden à la, maar Evangeline? Dat gegil was een beetje overdreven, niet? “Het is oke… alles komt goed!” Nuja, dat wist hij nog niet, maar hij kon in elk geval een poging doen. Schaapachtig zette Keane enkele stappen in haar richting, maar iets in haar blik weerhield hem om nog heel veel dichterbij te komen. “Ik ben terug uit Frankrijk! Nuja… het is eigenlijk een iets ingewikkelder verhaal.” Ietwat schuldbewust keek hij haar aan. “Maar daar moet je waarschijnlijk even voor gaan zitten.”

Binnen was het dus waarschijnlijk veiliger dan ooit. Buiten het tehuis... dat was een andere vraag. Maar Eva had zich al lang niet meer echt zorgen gemaakt om haar eigen veiligheid, niet sinds de Onbreekbare Eed en het was juist fijn geweest om even weg te zijn uit het tehuis vandaag. Daarbij was het woensdag, en dus gewoon een werkdag. Mr. Hollow had het niet zo op mensen die zich te vaak ziek meldden en het zou vreselijk zijn als ze Iago straks moest vertellen dat ze haar baantje alweer kwijt was geraakt. Het was niet het leukste baantje, dat was zeker waar. Vaak als ze thuis kwam deden haar handen nog pijn. Maar het was altijd zo druk dat het de perfecte afleiding was. Als je steeds iets om handen had, had je namelijk geen tijd om na te denken of je zorgen te maken over andere dingen. En dat was precies waar Evangeline de afgelopen tijd behoefte aan had gehad en vandaag nog wel het meest van allemaal. Ze kon niet zeggen dat ze spijt had van haar poging om Graaf Radnor te dwarsbomen. Dat zou tegen alles ingaan wat ze geloofde en ze was ook geen Rhiann... die er blijkbaar geen problemen mee had om kinderen weg te houden bij hun moeders, ondanks dat ze zelf wist hoe verscchrikkelijk dat was. Maar ze was verdomme zo goed bezig geweest, had zich tot nu toe zo braaf aan alle regels gehouden die iedereen haar op had gelegd en daarmee Owain Cadwgan geen enkel excuus gegeven om ergens in te hoeven grijpen. Maar dit… ze wist heel zeker dat dit niet binnen de regels viel en het maakte haar toch zenuwachtig. Ze wist niet precies wat voor consequenties het zou hebben, of in wat voor vorm het zou komen, maar dat ze er zouden zijn was vrijwel zeker. Vanuit de keukens klonk het bekende geroezemoes van de avondspits en Eva besloot voor ze de trap opliep nog even snel een blik in de eetzaal te werpen. Daar ontwaarde ze gelukkig al snel het warrige, blonde haar van Owen en een gevoel van opluchting stroomde door haar heen. Hij was nog hier. Ze hadden weer een dag overleefd. Of tenminste, daar leek het op… tot ze met dat valse gevoel van opluchting de deur van haar kamer opende en een vage gedaante op het bed met een plotselinge beweging haar aandacht trok. Oh niet weer he. Automatisch greep ze naar haar toverstok en zonder goed te kijken vuurde ze een spreuk op hem af. “Expelliarmus.” Pas zodra de woorden over haar lippen waren nam ze echter de moeite om het figuur in haar kamer wat beter te bekijken en… haar ogen moesten haar wel bedriegen, want dit kon niet. Alle kleur trok spontaan weg uit haar wangen en een schrille gil gleed over haar lippen.

Koele regendruppels daalden neer op de stenen van de straat, terwijl Evangeline zich een weg door de winkelende menigte baande richting de stegen. Ze had geprobeerd om met haar toverstok een paraplu te creëren, maar er leken enkele gaten in de onzichtbare barricade te zitten die ze had uitgeroepen boven haar hoofd. Het eerste wat ze zou doen zodra ze genoeg loon op had gespaard was een nieuwe toverstok kopen. Het exemplaar wat Anne haar had gegeven voldeed redelijk, voor de simpele taken in ieder geval, maar het was frustrerend om niet altijd te weten waar je aan toe was als je een spreuk uitprobeerde. Het was echter beter dan niets, dat was afgelopen weekend, toen Owain Cadwgan eindelijk zijn gezicht weer eens had laten zien, ook maar weer gebleken. Nouja, Lord Radnor was natuurlijk niet zelf op komen dagen, dus er was geen duidelijk bewijs dat hij het was geweest die geprobeerd had Owen ‘s nachts uit zijn bedje te liften – maar Eva kon toch niemand bedenken die een even groot motief had. Josephine dacht misschien dat ze zomaar met haar kind kon vertrekken van Cadwgan Castle, maar Eva had vanaf het begin geweten dat er een dag zou komen dat Graaf Radnor een poging zou doen om kleine Owen terug te winnen. Dat was waar ze zich op had geanticipeerd, zo goed als dat ging, met een half werkende toverstok en maar weinig mensen om te vertrouwen. Gelukkig was een moeder niet zo moeilijk te overtuigen als je het gooide op de veiligheid van haar kind – veiligheid die Josephine toch al in twijfel had getrokken. En als het op geheime ontvoeringspogingen aankwam, was het plotseling toch wel handig om in een tehuis te wonen met genoeg andere mensen die ook alarm konden slaan als ze iets verdachts zagen. Sinds het incident was de aanwezigheid van schouwers in het gebouw niet meer weg te denken. Voor Josephine leek dat een opluchting, voor Eva was het anders. Ze kende Avery Hollow en de andere gestationeerde schouwers natuurlijk niet, maar sinds de onterechte arrestatie en veroordeling van haar grootvader, stonden ook de schouwers op haar lijstje van mensen die niet geheel te vertrouwen waren. Het probleem was alleen, dat je nooit zeker wist op wie je moest letten. Toch moest ook Evangeline toegeven dat de aanwezigheid van de schouwers – of je ze nu allemaal kon vertrouwen of niet- een zekere publieke veiligheid met zich meebracht, zeker nadat het nieuws ook in de Ochtendprofeet had gestaan. En die publieke veiligheid, was misschien wel meer dan ze hadden kunnen wensen. De eerste poging tot het ontvoeren van Owen was verwacht geweest. Tenminste, als je het aan haar vroeg. Een tweede... Het zou dom zijn om zo snel nog een tweede poging te doen en ze kende Owain Cadwgan niet als een dom man.

Informatie, informatie… Met informatie kon Daniel in principe veel; informatie was een dodelijk goud. De aard van het beestje determineerde dat hij alles wilde weten, dat hij sowieso een zwak had voor informatie, voor vanuit zijn ivoren toren een schouwspel te kunnen bekijken in de wetenschap dat hij de enige was die een flauw idee had wat er nu echt aan de hand was. Informatie over Owain Cadwgan, hell, over die hele godverlaten familie was interessant. Het huwelijk met Aria stak zijn ogen nog altijd uit, de strijd waarin hij bijna per ongeluk verwikkeld was geraakt was er een die hij wilde winnen, al was het dan niet echt zíjn strijd, al hield een victorie weinig in voor hem. Als informatie daarbij hielp, wel… graag. Maar kijk. Dat zou betekenen dat hij Rhiannon Cadwgan op haar woord geloofde. Hij zou haar niet half zo aanlokkelijk vinden als hij haar kon vertrouwen. De wetenschap dat een vrouw hem elk moment neer kon steken omdat hij niet waardevol genoeg bleek, had nu eenmaal iets. En was een huwelijk uiteindelijk niet elke dag bewijzen dat je meer kon betekenen levend dan dood? “Informatie met betrekking tot…?” vroeg hij. Ergens, ergens wilde hij Camilla wegsturen, de gespannen sfeer doorbreken, Rhiann minder op haar hoede hebben, al was het maar om elk detail aan haar lippen te ontlokken dat ze met Camilla en Cecily erbij niet zou laten vallen. Oh, zou het zijn omdat ze hem probeerde te bespelen, op haar schaakspel zette alsof hij de positie van pion zou aannemen als ze zich traag genoeg ontkleedde, en oh, zou het zijn dat hij haar zou laten doen, haar haar gang zou laten gaan om te zien waar ze naartoe wilde? Omdat ze langzaamaan in de buurt kwam van waar hij haar wilde hebben? Cecily’s plotse gekrijs deed hem licht opschrikken en met een blik tussen ergernis en bezorgdheid in keek hij naar het kind. Hij gaf om Cecily, voelde niet dezelfde afkeer als jegens Chase, maar de diepgewortelde genegenheid die hij voor Claire opbrengen kon had hij nog niet meteen gemerkt. Maar Cecily leek het weinig te doen. Cecily was… vredig, op de een of andere manier, huilde niet eens zo veel, en uit een reflex haast nam hij haar over in zijn armen. “Cecily is toch niet…” Zo’n moeilijke slaper. Hm. Onderzoekend keek hij haar aan, al bedacht hij bijna meteen dat het niet zo duidelijk had moeten zijn dát hij dat deed. “Ze houdt het vast nog wel even uit”, besloot hij, een blik op haar frêle gezichtje werpend.

Wat is het? Harolds vijftiende verjaardag, want tussen alle loten kopen door moet dat ook nog. Gelukkig hoeft hij dit feestje niet zelf te betalen. In ieder geval is hij vijftien en dus is alles super volwassen, dus er is een zeilschip van de Churchills gehuurd, voor een feestje drijvend boven Zweinstein! Eens zien of ze het stiekeme zwembad dat ergens op een dak ligt kunnen vinden. Wanneer is het? Zaterdag 2 november. Ze gaan rond theetijd aan boord en blijven daar tot de avondklok. Cadeautjes? Alles wat een vijftienjarige leuk zou vinden! En wat zijn moeder ook zou mogen aanschouwen. Die is niet mee, maar vindt het wel altijd leuk. Stiekeme cadeautjes kun je altijd later nog geven. Genodigden? - Abigail Carrington - Alice Sparrow - Andrea Houghton - Boreas Peregrine - Clementine Gordon-Lennox - Ella Hawkings - Galahad Graham - Eleanora Paget - Helios Thornburn - Henry Augustine - Piaras O'Hara - Rory Duncliffe (maar hij mag er niet vanaf vallen, Maxime) - Summer Salisbury - Valor Priest - Valentina Callahan Gespeeld? Nah. Social calendar.

Miss Hollow was klaarblijkelijk een van die schouwers die weigerde haar volle hersencapaciteit te gebruiken – ervanuit gaande dat ze die wel bezat, uiteraard. Ze begreep hem ‘deels’? Nuja, deels was beter dan niets, doch het ook wat magertjes was als je een boodschap over wilde brengen. Keane bleef haar bedenkelijk aankijken, ook nadat ze hem had losgelaten. Hoofdverdachte? Van wat? Van de kidnappoging? Betekende dat, dat ze momenteel geen (hoofd)verdachte hadden? Dat ze zozeer in het niets poogden te grijpen, dat híj hun beste keuze zou zijn? Nu zat hij natuurlijk niet geheel in de wereld, maar naar wat hij had begrepen waren er wel een aantal mensen die de schouwers om de tuin konden leiden… met zijn grootvader en trawanten uiteraard op één. Zou Josephine hier zonder toestemming van de Graaf zitten? Zou ze Owen hebben meegenomen, zonder zijn toestemming, waarna hij zou hebben geprobeerd hem terug te krijgen? Was dat de reden… Tijd voor diepzinnige mijmeringen was er echter niet, want Miss Hollow vormde een eerste obstakel voordat hij die andere hordes kon nemen. En nu was de vraag wat hij moest doen. Ze kende nu zijn naam en identiteit, maar ze had gezegd dat ze enkel wanneer er ‘iets gebeurde’ hem als hoofdverdachte zou aanmerken. Voor het overige maakte hem dat vast totaal oninteressant, niet waar? Hij was een publiek figuur, maar ook weer niet zo publiek, en was nu immers al een tijdje verdwenen uit de publieke sferen. Dat hij was teruggekomen was wellicht roddelwaardig, maar dat maakte hem geen onderwerp van schouwersproblematiek, leek hem zo. Niet… niet als er niet ‘iets gebeurde’. Miss Hollow leek daarnaast ook niet bepaald de persoon die op een feestje de nieuwste roddels zou doorkleppen. En toch… Keane wist dat als hij zijn grootvader was geweest, dat die geen enkel risico zou nemen. Maar als er iemand was die hij níet was, dan was het Owain Cadwgan wel. Natuurlijk was het een groot risico als hij dit liet gaan, en toch… schouwers waren er om te vertrouwen, niet? Het was toch niet het idee dat zíj je leven op het spel zouden zetten? “Ik heb u gehoord” sprak Keane, een tikkeltje op zijn hoede, voordat hij zijn gewaad gladstreek en haar een ietwat hooghartige blik gunde. “Een goedemiddag.” Hij boog, al met wat tegenzin, voordat hij zijn onzichtbaarheidsmantel vlug uit haar hand greep en ietwat ontstemd zijn weg vervolgde. Hij kon bijna niet geloven dat hij dit aan het lot over ging laten, na al die moeite die hij had gedaan om ‘dood’ te blijven, maar er restte hem ook weer niet zoveel keuze. Herseninhoud of niet, Miss Hollow was wel een schouwer. En daarbij… het zou wel goed komen, toch? Het moest wel goed komen. Onder de onzichtbaarheidsmantel voelde hij zich tenminste veilig, en langzaam bouwde zijn zelfverzekerde gevoel weer op. Hij slenterde door het gebouw, op zoek naar de kamer waar hij Evangeline die ene avond als ‘Victor’ heen had gebracht, totdat de deur weer voor hem opdoemde en hij vlug driemaal klopte. Er kwam echter geen antwoord. Hij klopte nogmaals, en nog een keer, en na toch vijf minuten voor de deur te hebben gestaan legde hij zijn hand op de deurklink en probeerde deze voorzichtig te openen. De kamer was open – maar van Evangeline was geen spoor te bekennen. Nu Keane niet echt bepaald op de gang kon gaan staan wachten (het was tot zover dat één schouwer waar hij voor de rest geen connecties mee had hem kende, laat staan de rest van dit tehuis!) stapte hij naar binnen en sloot hij de deur achter zich. Vluchtig ging er door zijn hoofd dat als Miss Hollow voor zijn grootvader werkte, hij zich hier netjes in de val zou hebben gewerkt – maar wellicht was er dan nog een ontsnappingspoging mogelijk door het raam. De eerste paar uur bracht hij door op de stoel, maar uiteindelijk was hij op het bed gaan zitten. Hier lag hij lichtelijk in weggezakt toen de deur ineens met een luide klik opensprong.

Wat is de sikkelloterij? De sikkelloterij is één van de jaarlijkse drie loterijen (knoeten is al geweest en galjoenen volgt later), zo genoemd omdat de loten één sikkel kosten (omgerekend naar nu ongeveer 30 euro). Deze loterij is dus zeer geschikt voor de middenklasse, die wel zin hebben om een leuke prijs te winnen. De prijzen: De prijzen zijn verdeeld in twee categorieën. Er is een categorie geldprijzen, dat enkel bestaat uit geld, en een categorie goederenprijzen dat bestaan uit goederen. Voor de sikkelloterij zijn dit vooral leuke goederen. De goederenprijzen komen qua waarde ongeveer overeen met die van de geldprijzen. De geldprijzen: 1. 1.000 Galjoenen (ongeveer 500.000 euro nu) 2. 250 Galjoenen (ongeveer 125.000 euro nu) 3. 100 galjoenen (ongeveer 50.000 euro nu) 4. 25 galjoenen (ongeveer 12.500 euro nu) 5. 10 galjoenen (ongeveer 5.000 euro nu) 6. 2 galjoenen, 8 sikkels en 3 knoeten (2,5 galjoenen) (ongeveer 1.250 euro nu) 7. 1 galjoen (ongeveer 500 euro nu) 8. 5 sikkels (ongeveer 150 euro nu) 9. 1 sikkel (ongeveer 30 euro nu) 10. 15 knoeten (ongeveer 15 euro nu) De goederenprijzen: 1. Een huis in Londen 2. Een magische vergroting voor een heus dat je al hebt! Of, mocht je er zelf geen hebben, een huis naar keuze! Verras je vriendin! Je professor! De achterbuurman van het zusje van je ex! 3. Een kluis in Goudgrijp 4. Een vakantie voor vier personen naar een magisch resort in Spanje. (Gesponsord door vliegende schepenbouwer Icarus (van de Churchills) die ook het vervoer verzorgd) 5. Een magische telescoop die je automatisch je favoriete sterren laat zien 6. Een magische tas van het Franse merk Morgane, compleet met de laatste verruimingsbezweringen en verlichtingsbezweringen! (Gesponsord door Hollows Magisch Warenhuis. De Morgane tassen zijn er nu verkrijgbaar!) 7. Een hotelovernachting voor twee personen in hotel Astoria. (Gesponsord door de familie Astoria ) 8. Een driegangendiner voor twee personen in het luxe restaurant De Ronde Tafel. 9. Een mooie windafstotende sjaal in verschillende kleuren. 10. Een taart van een luxe bakkerij in Londen. (Wil je dat je karakter of diens familie een goederenprijs sponsort? Laat het dan even weten! Je mag zelf kiezen welke, zolang ze nog niet bezet zijn, maar de prijs zelf ligt al vast. Het sponsoren van een goederenprijs levert je sowieso tien loten op!) De winkansen Per lot heb je 2/3e kans om een prijs te winnen. Van de twee hoofdprijzen is er sowieso maar 1 lot die het per prijs wint, maar voor de rest worden de loten verdeeld. Mocht iemand de specifieke winkansen willen weten, ik zal ze onderaan een post in een spoilertag zetten. Dus! Hoe doe ik mee? Heel simpel! Door in dit topic te posten met welk karakter je mee doet en hoeveel loten hij/zij koopt. En dan regel ik de rest. Een karakter mag natuurlijk ook loten kopen voor iemand anders, maar loten voor NPC's (karakters die dus geen familie van iemand zijn en niet gespeeld worden) tellen niet mee. Wanneer vindt de trekking plaats? Op IC 1 december 1839 maar dat valt niet op een zondag, dus ik doe de trekking op de zondag erna, dus je mag loten kopen tot en met 11 juli 2020! Op 12 juli wordt de uitslag bekend gemaakt. Veel succes!

Het idee dat hij voor een moment dacht dat ze getrouwd was was haast om te lachen, maar Keane besefte zijn fout zelf al snel genoeg en verbeterde zichzelf. Ze trok een wenkbrauw op terwijl hij zijn verhaal vertelde, want als er iets was wat Avery niet begreep, was het wel dat hele gedoe omtrent ouderschap en hoe mensen dat liet voelen, maar aan de andere kant had ze zoveel verhalen over dat soort gevoelens gehoord dat er vast wel een kern van waarheid in zat. Ze fronste terwijl zijn verhaal verder ging, maar gezien de reputatie van zowel hem als zijn grootvader zou er vast wel een kern van waarheid in zitten. ‘Deels,’ gaf Avery dan ook toe toen hij vroeg of ze het begreep, want ze ging niet liegen over het feit dat ze het gevoel van ouderschap begreep. ‘Maar prima. Ik zal u laten gaan. Besef echter wel dat als er iets gebeurd, ik weet wie u bent en waar u bent geweest, en u dus meteen als hoofdverdachte zal worden aangemerkt.’ Het was een risico die ze nam, maar ze betwijfelde of hij ook maar in staat was iets te doen, en dus was het een risico waard om te nemen, zeker als ze hem waarschuwde. Nam niet weg dat ze niet zou rapporteren wat er was gebeurd, gewoon voor het geval dat. Dit bleef niet zomaar iets, natuurlijk.

Aaron koopt een lot voor zichzelf, een lot voor Ophelia, een lot voor Fallon en drie loten voor Arthur, want Aaron heeft goede prioriteiten Achilles koopt een lot voor Narcissus Butterfly koopt een lot voor zichzelf (en een lot voor Fanny, maar ze durft het niet af te geven, dus twee voor zichzelf) Caroline koopt twee loten voor zichzelf, een voor Douglas en een voor Abigail Chase koopt twee loten voor zichzelf, een voor Claude en een voor Emile/Belle omdat hij in een vaderlijke bui is Daniel koopt een lot voor zichzelf, een voor Rhiann en een voor Claire Eleanora koopt drie loten voor zichzelf omdat ze boos is op Henry dat hij er minder voor haar koopt dan voor Maia *knife* Imogen koopt twee loten voor Iago, twee loten voor Howard en geen voor zichzelf omdat Ze DaT nIeT vErDiEnT Isaiah koopt een lot voor Vincent, maar geeft het niet toe omdat Vincent anders een ego krijgt en hij is niet verliefd *knife* Kieran koopt een lot voor May, een lot voor Blue en een lot voor Mars Laurelle koopt vier loten voor zichzelf (Gabriel doet moeilijk en ze vertelt een jankverhaal over hoe Stella en Lucas elk twee loten verdienen TOCH SCHAT) Richard koopt een lot voor zichzelf

Het probleem met drugs was dat ze niet goed waren om te nemen als je je niet op je gemak voelde. Het probleem met Imogen was dat ze zich nooit op haar gemak voelde, nooit echt. Ze wist nooit zo goed waarom (hm, misschien moest iemand Imogen eens naar een therapeut sturen, alle innerlijke conflicten zien die op haar gezicht geschreven stonden, maar goed, ze zou zich toch schuldig voelen over de tijd die ze opnam, want kom, zeg, andere mensen hadden het toch veel erger nodig?), maar ze wist wel, al gaf ze het niet graag toe, dat er in principe iets mis was. En dat gegeven maakte het allemaal eigenlijk alleen nog maar erger, alsof iedereen kon zien dat ze gestoord was als ze zelfs maar een vluchtige blik op haar wierpen. Iago had het vast nu al gezien. De meeste mensen vonden dit leuk, hè? Wel, Imogen was niet gezond genoeg om dat ook te vinden. O, het had vast geld gekost… En hier was zij dan! Geld maakte niet uit voor haar, niet echt, maar ze wist dat niet iedereen zo veel geluk had! Wat nu? Argh! Ze sloot haar ogen toen Iago dat suggereerde, wat ergens hielp, maar voornamelijk tegen de massa aan indrukken. Een snik kon ze niet onderdrukken. Kon ze dat ooit? Voor ze er echt had over kunnen nadenken, vloog ze Iago in de armen, op zoek naar iets dat op een rots in de branding leek. Alles draaide en alles leek zo vloeibaar, ze wachtte op het water van de overstroming in wiens ogen ze keek, en Iago leek zo… veilig. Alsof een tsunami een klein golfje was. “Sorry”, mompelde ze, al kon ze niet meteen benoemen waarvoor. Alles, misschien. Het was altijd alles. “Sorry, sorry, sorry.”

Agatha => Twee loten voor @Caspian Thwaite en één lot voor hun kind dat dan nog geboren moet worden. Aloysius Hollow (vader van Arthur Hollow) => heeft weer tien loten gekregen die hij ditmaal verspreidt onder zijn familie, hij heeft er één aan @Arthur Hollow, drie aan @Aaron Hollow, drie aan Adele (de vrouw van Leon Marks) en drie voor zichzelf en zijn vrouw. Andromache Moyle => koopt er drie voor @Hector Moyle Caroline Thorpe => koopt er vijf voor zichzelf want ze verveelt zich Christa => koopt er drie voor zichzelf Claire => koopt er twee voor zichzelf en één voor @Daniel Bennett en één voor @Rhiann Cadwgan om een beetje te slijmen. Desmond => koopt er twee voor zichzelf, één voor @Caspian Thwaite, één voor @Agatha Thwaite, één voor hun kind, één voor @Boreas Peregrine, twee voor @Cadwyn Thwaite, één voor @Eleanora Paget, één voor @Lyre Lennox, één voor @Maia de Liedekerken, één voor @Noah Azarola, één voor @Theresa Kane en drie voor @Heaven Priest Elena => koopt er drie voor zichzelf met het geld dat ze nog bewaart had Empress => koopt er twee voor @Isaac Thorpe, super subtiel George => koopt een lot voor @Azalea de Haviland, een lot voor @Bartholomew de Haviland, drie loten voor @Julia Verera en vier loten voor @Melody de Haviland. Oh en ook nog een lot voor zichzelf want dat is leuk. Happiness => koopt een lot voor Eden, een lot voor hun toekomstige kind en twee voor @Zachary Davidson Harold => koopt er één voor zichzelf en één voor @Abigail Carrington. Dat hij er voor de rest niets koopt heeft niets te betekenen, toch? Behalve dat hij ook twee loten koopt voor @Zaira Evergreen-Silvershore, zodat de opbrengst naar het zomerhuis kan gaan. En omdat Henry er ook twee voor hem koopt, moet hij er nu twee voor @Henry Augustine kopen en dan moet hij ook maar direct moeilijk doen en de rest van de vriendengroep ook maar loten kopen, dus: twee erbij voor @Abigail Carrington, twee voor @Boreas Peregrine, twee voor @Clementine Gordon-Lennox, twee voor @Galahad Graham, twee voor @Helios Thornburn, twee voor @Valor Priest en twee voor @Valentina Callahan. Hawk => koopt er vijf voor zichzelf Henry => koopt er drie voor @Maia de Liedekerken, twee voor @Eleanora Paget en één voor zichzelf Montague => Van de tien sponsorloten bewaart hij er vier voor zichzelf, twee voor @Jennifer Churchill en verder nog één voor Heroine en Angel om te delen en één voor Xavier. Oh en hij geeft er ook één aan @Lucretia Augeron, misschien dat ze ophoudt met irritant zijn als ze eens een keer iets wint. Muhmuhmuh, al dat 'waar is Hiram' gedoe. Het lot wat er dan overblijft geeft hij aan @Achilles Augeron. Howard => koopt drie loten voor @Imogen Rosanvallon want hij moet het beter doen dan Iago. Iago => koopt er twee voor zichzelf en één voor @Imogen Rosanvallon Julienne's moeder => Koopt 42 loten voor zichzelf omdat ik mezelf haat. Jupiter => koopt een lot voor @Heaven Priest want dat schijnt romantisch te zijn. Leon => koopt tien loten voor zichzelf, twee voor Cordelia, twee voor Amelia en twee voor Levi. Koopt ook een lot voor @Richard Ingram en geeft er drie aan @Livia Ingram met de leugen dat Richard ze voor haar heeft gekocht. Lucian => koopt een lot voor zichzelf, één voor @Isabella Rosenberg, één voor Emily, één voor Keith en één voor Noah. Lucretia => koopt er twee voor @Achilles Augeron, één voor Narcissus en één voor het kind dat geboren wordt op 2 december!!! Ophelia => koopt één lot voor zichzelf en één voor @Aaron Hollow Phoenix => koopt een lot voor @Daniel Foulkes-Davenport, een lot voor @Jude Foulkes-Davenport, een lot voor @Imogen Rosanvallon (waardoor Howard even denkt dat ze twee vriendjes heeft) en een lot voor @Wren Kingston-Fox Quentin => probeert het nog maar een keer, koopt een lot voor @Keane Cadwgan en drie voor zichzelf. Oh en één voor @Theresa Kane omdat ze waarschijnlijk anders niet ophoudt met zeuren. Regan => koopt vijf loten voor zichzelf. Regina => koopt er drie voor @Kieran Monday, twee voor Mars en één voor May. En vijf voor @Hannah Haysward, als ze eens een dag geen ruzie hebben. Tabitha => vindt ergens nog een verdwaalde sikkel en koopt dus maar een lot voor zichzelf. Vincent => koopt er vijf voor zichzelf, drie voor @Isaiah Haysward, één voor @Julienne Haysward, één voor @Empress Astra en één voor @Isaac Thorpe.

@Henry Augustine koopt 2 loten voor @Harold Silvershore, 2 voor @Abigail Carrington en 4 voor zichzelf want baas boven baas uiteraard. @Silver Woodville koopt 1 lot voor zichzelf, 1 voor @Gisella Rhydderch en 1 voor @Rosine Woodville want hij kan zn vrouw niet achter Gisella stellen hoe graag hij het ook wilt @Uriasz Houghton heeft gespaard en koopt er een voor zichzelf, 1 voor @Andrea Houghton en een voor @Elliot Houghton @Jonathan Bell koopt er 1 voor zichzelf @Maeve Ivers besluit zichzelf te trakteren en een deel van haar savings uit te geven aan een lot bc yolo

Normaalgesproken zou het toch enkel ‘vervelend’ zijn als iemand je verhaaltje niet geloofde, nu was het toch wel een kwestie van leven en dood. Of hij dacht dat ze ‘zo snel’ overtuigd zou zijn? Nu eh… jawel, eigenlijk. Hij was gewend geweest alles van iedereen te krijgen, van bijna iedereen dan (want het enkele feit dat zijn grootvader hem iets had ontzegd wat hij begeerde, maakte de basis voor dit gehele plot), enkel en alleen door zijn naam. Was dat ook niet hoe de wereld werkte? Zij stond op de loonlijst als ambtenaar, als pop van het Ministerie om naar gelieve bevelen op te volgen, terwijl de mensen die er echt toe deden (en ja, die hadden die mooie achternamen!) iedere dag weer de tandwielen der tijd deden draaien. Maar het enkele feit dat ze haar baan kwijt zou kunnen zijn geweest met zo’n houding tegenover hem – en dat was een grote als; want momenteel was het natuurlijk híj die alles was kwijtgeraakt! – maakte niet dat ze vermurwbaar leek. En nu? Keane had wel iets van plannen achter de hand voor als het fout zou gaan (hij had nog een mestbom in zijn zak!) maar sloeg toch stil. Het laatste wat hij wilde, was een scene schoppen. Op deze manier was er al een redelijk grote kans dat zijn grootvader erachter zou komen dat hij in leven was, maar hopelijk was de schade nog wel te beperken als hij snel kon handelen. Als ze hem ook niet zou laten gaan, echter… Gelukkig was het redelijk duister in het hoekje en sprak de schouwer er vlug overheen, maar Keane’s blik bij het noemen van zijn vrouw was toch wellicht niet te missen. Zijn vrouw? Als in… Josephine? Het zou gek zijn als ze het over Evangeline had… ten eerste omdat door de rechtszaak, iedereen toch wel onderhand wist met wie hij wél legaal was getrouwd (al zat dat volgens Eva wel anders!) en daarnaast had het krantenbericht het over een kind gehad. Owen? Maar… hoe? En waarom? Hij kon zich toch niet voorstellen dat zijn grootvader haar het huis uit had gezet… Keane had even een paar momenten nodig om terug tot zichzelf te komen, al wist hij dat hij nu vlug moest handelen. Het klonk al behoorlijk alsof ze zijn verhaal ongeloofwaardig vond; als er heel veel meer bij zou komen, dan kwam hij hier waarschijnlijk nooit meer weg en had hij net zo goed direct het leven kunnen laten op die mahoniehoutenvloer in zijn grootvader’s studeerkamer. Hij haalde diep adem, greep zijn toverstaf achter zijn rug nog iets steviger vast (al was er momenteel weinig wat hij dáármee durfde te doen) en probeerde nog eens een glimlach, al had hem dat zojuist niet bepaald ver gebracht. “Beste Mrs…” Eh… wacht. Was het niet…? “…Miss Hollow” verbeterde Keane zichzelf, terwijl hij zijn rug nog wat rechtte. “Mijn vrouw is juist de hele reden dat ik hier ben. U begrijpt natuurlijk wel, dat mijn zoon Owen mijn levenslicht en kernbron van al mijn geluk vormt. Dat dit juist hem moest overkomen! Ziet u….” Hij stapte nog wat dichterbij. Ugh, Merlijns baard, kon ze hem niet gewoon even geloven! “…Ik verbleef in Frankrijk, zoals de roddelbladen al schreven. Maar de pers achtervolgt mij overal waar ik kom! Die verdomde rechtszaak… Nuja, dat is waarom ik nu mijn onzichtbaarheidsmantel had meegenomen. Zelfs my Lady weet niet dat ik haar kom bezoeken, juist omdat ik haar wil beschermen voor mijn… reputatie.” Hij glimlachte ietwat zelfbewust. “Nu, u weet vast waar ik over spreek. In ieder geval…” Hij glimlachte vriendelijk. “Nuja, als u mij erdoor laat, dan kan ik mijn grootvader berichten in welke goede handen mijn vrouw zich bevindt in mijn afwezigheid. Hij zal daar zich vast over… verheugen.” Iets zei hem dat hij haar nu beter niet een knipoog kon toewerpen, maar een subtiel hoofdknikje kon vast wel. Het was dat hij het geld niet had om haar om te kopen… Merlijns baard,, hij had toch een iets rijkere vriend moeten uitzoeken om bij te verblijven! “Ik neem aan dat ik er wel vanuit kan gaan dat u mij begrijpt?”

Keane’s hart stond letterlijk voor een moment stil, voordat het de verloren tijd klaarblijkelijk wilde inhalen door het dan maar 13 keer zo goed te doen; paniekerig greep de burggraaf in het duister om zich heen naar houvast, waarbij hij gelukkig niet per ongeluk in de eh… tere delen van de dame voor hem kneep, maar de muur hem een steviger soelaas bracht. Hoe de duisternis was gekomen, zo verliet ze hem ook weer; en al was het donker in de nis, toch knipperde hij voor een moment met zijn groene ogen terwijl die zich aanpasten aan de alweer nieuwe omgeving. Hij had natuurlijk gedacht dat het zijn grootvader was, die hem hier zo vasthield, of in ieder geval een van zijn trawanten. Maar deze vrouw… ten eerste, alleen al omdat het een vrouw was, wierp dat toch de schijn tegen dat ze op de loonlijst van zijn grootvader stond, die toch van de iets eh… traditionelere rolverdelingen was. Maar daarnaast kwam ze hem vaag bekend voor, al zou hij niet met zekerheid op haar voornaam kunnen komen. Doch dat ze een Hollow was, nuja… dat kon hij toch wel redelijk met zekerheid zeggen. En... een schouwer? Even ging zijn blik van haar toverstaf, die redelijk in zijn gezicht op hem was gericht, naar haar, voordat hij vlug zijn eigen staf achter zijn rug verborg. Het enkele feit dat ze zojuist zijn naam op die manier had uitgesproken, maakte al dat ze niet voor zijn grootvader werken zou; toch had hij hier klaarblijkelijk te maken met een probleem. Het was echter een probleem dat een geheel andere oplossing vereiste, dan als hij met het eerste scenario te maken had gehad. “Dat klopt, mijn naam is Lord Radnor” sprak Keane hooghartig doch een stuk zachter dan zij, terwijl hij zijn schouders rechtte, mede in een poging om haar van zich af te schudden. “Kleinzoon van de Graaf van Radnor. Ik weet niet waar ik deze behandeling aan verdien, maar ik heb alle recht om hier te zijn, hoor! Ik kom iemand opzoeken.” Het was een act, alles was een act. Betekende niet per se dat hij er niet goed in kon zijn – en daarmee zette hij een stapje dichterbij, een flirterige grijns op zijn gezicht. “Ze weet nog niet dat ik hier ben. Dus vandaar, eh…” Hij knikte richting de onzichtbaarheidsmantel. “Dus... als dat alles is….” Dan moest hij alleen nog een manier bedenken hoe ze het aan niemand zou vertellen OOC: Post 1100!

Blanche Ingram Desmond Thwaite Elena King Hiram/Montague Churchill June Johnson & Eagle Dickson Keane Cadwgan Laurelle Ryder Regina Thorpe Thomas Silvershore Yara Foulkes-Davenport

Oh, nu was ze plots een intelligente jongedame, hoor! Kijk, het probleem met Eagle Dickson was dat hij nooit in zijn leven aan iemand anders gedacht had dan zichzelf. En dat hadden de andere mannen in haar familie ook, daar niet van, maar bij Eagle leek het altijd nog ietsje erger dan anders. Misschien omdat Eagle zichzelf als “anders” dan de rest leek te zien. Beter. Het was gewoon zo… vreselijk frustrerend, om het eenvoudige feit dat ze altijd hoopte dat hij gelijk had, dat hij anders zou zijn, en telkens, elke keer opnieuw, moest ze toegeven dat hij nog altijd niet met haar bezig was op de manier dat ze hoopte. Was het heel zielig dat ze bleef hopen? Wellicht. Maar ach, “zielig” was een behoorlijk gepast epitheton. “NIEMAND anders houdt zich aan de regels! Denk je dat Hawk zich ook maar één moment aan de regels heeft gehouden? Owl? Buzzard? Ant? En waar ben jij dan, hè?” gilde ze naar haar neef toe, abrupt opspringend uit haar stoel. Was haar geduld kwijt raken een slim plan? Nee, natuurlijk niet. Maar ze geloofde niet écht dat Eagle haar van school zou sturen. Honderd weken strafwerk? Ja, hoor, hij deed maar op. Dat was het probleem ook niet. Ze wilde gewoon… iets van bevestiging horen dat ze hem iets kon schelen. Dat ze genoeg was. “Je moet EERLIJK zijn!” En dat was hij niet. Dus. Waarom zou ze naar hem luisteren? Waarom? Butterfly had geen respect, geen vertrouwen, geen zelfvertrouwen. Ze had nooit meegekregen hoe het was om te leven zonder het gewicht van de hele godvergeten wereld op haar schouders – het enige wat ze had, was een rotsvast geloof in principiële eerlijkheid, een geloof dat al duizendmaal beschaamd was, maar God, ze wist niet wat ze moest doen als ze dat óók niet meer had. De paar scherven liefde die ze bijeen rapen kon, sneden haar vingers te vaak om op te kunnen bouwen.

Even leek het allemaal gelukt. De monumentale hal van het pand doemde voor hem op en binnen twee tellen had hij de onderste treden bereikt. Hij wilde de trap oprennen, op Eva’s deur beuken, ervoor zorgen dat ze hem vlug zou binnenlaten, en… Maar een hand op zijn schouder trok hem onverwacht een nis in, waar duisternis hem plotsklaps omringde.

Morgen was het zijn verjaardag. Het was gek om te bedenken dat hij eenentwintig zou worden – terwijl iedere stap hem dichter naar Evangeline bracht, kwamen al die andere verjaardagen weer tot hem terug, sommige gelukkiger dan anderen. Op de een of andere manier bedaarde de wetenschap zijn zenuwen; alsof hij het als pleister op de open wonden kon gebruiken en alles dan na zijn verjaardag weer beter zou worden. Het was daarnaast niet dat Eva nu boos op hem zou kunnen worden, toch? Ja… hij wist natuurlijk niet zeker of ze het hem geheel in dank zou afnemen dat hij haar zo lang had laten wachten; maar toch, had ze een andere keuze? Natuurlijk was het de zoveelste keer dat hij met haar zou willen vluchten… maar dat maakte het niet per se een slechter plan. Daarnaast was alles nu anders – want nu dacht zijn grootvader dat hij daadwerkelijk dood was. Ze hadden nooit eerder zo’n perfecte kans gehad, dat moest ze toch ook wel inzien. En toch. Met iedere stap die hij dichter kwam bij het tehuis trilden zijn vingers en bonkte zijn hart harder in zijn borstkas. Het was niet Eva; of nuja, hij was een tikkeltje zenuwachtig om haar te zien, maar hij wilde niets liever dan haar in zijn armen nemen. Nee, het was dat hij al maanden niets had gedaan dat hem ook maar enigszins in de spotlight zou zetten, of nuja… niet als zichzelf. Nu bevond hij zich plotseling onder zijn onzichtbaarheidsmantel, die het toch niet al te best meer deed, op een drukke woensdagmiddag op de Wegisweg. Cambridge was een stuk minder levendig dan Londen en daar had hij zich slechts als Victor vertoont; de truc onder een onzichtbaarheidsmantel was om zoveel mogelijk mensen te ontwijken en dat was in een menigte nog niet zo gemakkelijk. Bij het tehuis aangekomen bleek er echter een nieuwe hindernis. Hij had het artikel wel gelezen, Quentin was geabonneerd op de Ochtendprofeet en zoveel had hij nu ook weer niet te doen dan de kranten doorspitten naar flarden nieuws over zijn grootvader. Als resultaat van die (klaarblijkelijk mislukte) kidnappoging – en van wie? – stond er openlijk en duidelijk een schouwer gepositioneerd bij de ingang. Aan de overkant van de straat bleef Keane stilstaan, voor een moment in dubio, voordat hij voorzichtig zijn toverstaf trok. Hij moest erlangs. Hij had er over nagedacht, en er zat weinig anders op dan Eva bij het tehuis waar ze deze dagen woonachtig was confronteren met het nieuws; want waar anders? Hij kon haar geen brieven sturen daar die waarschijnlijk werden gecontroleerd, hij had Q haar kunnen laten opzoeken wellicht, maar hij was reeds een beetje zijn grenzen aan het bereiken van wat hij van zijn vriend kon vragen, het moest op een plek gebeuren die toch zodanig als privé aan te merken was en het liefst betrok hij zo min mogelijk mensen bij dit plan. Vandaar dat hij uiteindelijk hiervoor had gekozen – een tehuis voor ongetrouwde vrouwen kon toch niet zo lastig binnen te raken zijn? – maar goed, klaarblijkelijk had iemand anders dat een paar dagen geleden ook gedacht en daarin gefaald, wat het hem alleen maar lastiger maakte. In zijn zak had hij nog drie mestbommen, voor noodgevallen - als hij iets had geleerd, dan was het dat hij voorbereid moest zijn!. Geduldig wachtte hij af tot het juiste moment, voordat hij het vuurwerk aanstak en met een goed gemikte spreuk meters verderop liet neerkomen. Met een gil stoof het publiek uiteen; precies wat hij had verwacht. Vlug greep Keane de onzichtbaarheidsmantel om hem heen, hoopte maar dat het hem goed genoeg zou bedekken en de overige mensen voldoende afgeleid waren, voordat hij naar voren rende en op goed geluk het gebouw indook.

Nachtelijke ontvoeringspoging zorgt voor onrust bij The Spoiled Princess door Rosamund Honey LONDEN - 27 april 1839 - Veel opschudding afgelopen nacht onder de inwoners van The Spoiled Princess, een tehuis voor ongetrouwde moeders op de wegisweg, waar een tot nog toe onbekende man heeft ingebroken en een poging deed om één van de inwonende kinderen te ontvoeren. David Appleby, eigenaar van het tehuis, liet weten erg geschrokken te zijn. In alle jaren dat het tehuis bestaat, is zoiets als dit nog niet eerder voorgevallen. De schouwers zijn nog steeds op zoek naar de dader die, na het gebouw ontvlucht te zijn, meteen verdween. Dit alles vond plaats rond een uur of drie 's nachts. De dader is een man van zo'n 1.80 meter lang, heeft kort bruin haar en droeg donkere kleding. Omwonenden worden gevraagd om contact op te nemen met schouwersdepartement indien zij iets gezien of gehoord hebben, of enig idee hebben wie deze man is of waar hij zich zou kunnen bevinden. Het voorval is gelukkig goed afgelopen en zowel moeder als kind zijn ongedeerd. Uiteraard zal de beveiliging in het tehuis voorlopig worden aangescherpt.

Ik ga zaterdag voor een weekje op vakantie. Ik heb wel internet maar alleen op mn telefoon en dan is posten gewoon bagger. Ik ben weg van 6 juni t/m 13 juni.

Magische effecten zei hij? Verwonderd keek June op van haar menu. Toen hij zo binnen was gekomen had ze hem eerder ingeschat als iemand die achter een bureau zat dan iemand die experimenteerde in de praktijk. "Dat klinkt gaaf! Doe je ook dingen met vuurwerk?" Ze was dol op vuurwerk... en ontploffingen, zoals het een goede Johnson betaamde. Bubbels en slingers waren vast mooi, maar er ging niets boven al die glinsterende sterren tegen de donkere hemel. "En alleen grote evenementen of zijn jullie ook in te huren voor kinderfeestjes?" Ze was niet van plan geweest om zo snel op dit onderwerp over te gaan, maar nu het zich toch aandiende... "Ik heb een zoon, Die informatie heeft mijn moeder waarschijnlijk weg gelaten toen ze dit," ze zwaaide even met haar hand, gebarend naar hun tafel, "opzette." De meeste mannen gingen er maar al te graag gillend vandoor als je vertelde dat je al een (buitenechtelijk) kind had - nu was dat op dit moment vast nog een beetje moeiilijk, want ze waren nog maar net aan dit diner begonnen. June vertelde echter maar al te graag over Jayden. Hij was de belangrijkste persoon in haar leven en ze zou hem nooit aan de kant zetten voor wie dan ook, dat mocht iedereen weten. "Hij wordt bijna vijf en hij zou het vast fantastisch vinden wat je doet." Eigenlijk had June verwacht dat Jake de vraag nu ook wel terug zou stellen, maar na zijn antwoord richtte hij zijn blik weer op het menu. Wel gniffelde hij even en June lachtte zachtjes mee toen hij uitlegde waarom. "Ja, heel apart." Haar glimlach verdween echter weer, toen zijn blik weer serieus werd en hij verder ging met... eh ja, doen alsof ze niet bestond? Blijkbaar was zelfs het peper- en zoutstel interessanter. Kijk, June was ook niet perse gediend van deze date, maar als ze hier toch was maakte ze er liever iets leuks van dan dat ze zich een paar uur stierlijk zou vervelen. Uiteindelijk zou haar moeder haar toch uit gaan horen en die van hem waarschijnlijk ook. Zou hij hier ook onvrijwillig zijn? Of was er iets anders aan de hand? De houding van de jongen was een beetje moeilijk te plaatsen. Gelukkig kwam op dat moment de serveerster langs. De wijn werd ingeschonken en de gerechten besteld -June besloot maar voor de lasagne te gaan, want dat kende ze tenminste-, maar helaas viel de stilte daarna weer over de tafel. "Verwacht je soms iemand?" flapte ze eruit, toen Jake voor de zoveelste keer een blik op de voordeur had geworpen. Of was hij soms zijn ontsnappingsroute aan het plannen? Kom op zeg. Zo verschrikkelijk was ze nou ook weer niet. Hij was degene die totaal niet zijn best deed. "Oh - je hebt toch niet per ongeluk twee dates op dezelfde avond gepland he?" Ze hapte zogenaamd geschrokken naar adem. "Of zit je te kijken of onze moeders ons misschien stiekem zitten te bespioneren." Ze nam een slokje van haar wijn en glimlachte. "Als ik eerlijk ben, is dat laatste nog best plausibel."

Jake voelde zich ontzettend opgelaten en wist ook niet zo goed wat hij nu moest doen. Een deel van hem was bang dat Nehemia en William plotseling het restaurant binnen zouden komen lopen, maar hij wist ook dat dit restaurant waarschijnlijk niet bij William in de smaakt zou vallen. Toch kon hij die angst niet wegdrukken. Hij zou zometeen als de wijn er was er even flink van drinken, dan zou dit alles toch een stukje makkelijker gaan. Hij had het behoorlijk warm en trok wat aan zijn kraag om wat koelte binnen te laten, maar dat werkte vooralsnog niet. Nog meer reden om wijn te drinken. Kennelijk had hij zich haar naam verkeerd herinnerd en was het Johnson. Ineens vroeg hij zich af of ze familie was van de man van zijn zuster, maar hij wist niet of hij daarmee moest beginnen. Ondanks dat het voor hem geen echte date was, wat hij toch ietwat beledigd. Ja nou, sorry dat hij dat niet wist, maar goed, zij wist natuurlijk niet dat dit alles hem echt niet echt interesseerde, dat hij dit alleen deed om zijn familie blij te maken. ''Sorry.'' Mompelde hij dan ook maar, terwijl hij een spelletje speelde met de zout en peper houders, tot ze weer wat vroeg. ''Uhhh, ik doe effecten voor feesten, dus zeg maar magische slingers, of bubbels die continu uit de lucht komen dwarrelen. Het is wel leuk werk.'' Zij hij en hij glimlachte wat. Hij hield erg van zijn baan, maar hij wilde niet al te geïnteresseerd over komen. Hij wierp een blik op het menu voor hem, verder niks zeggend tegen de vrouw voor hem toen ook zijn oog viel op de namen van sommige gangen en hij een giechel niet kon onderdrukken. Hij drukte zijn hand tegen zijn mond. ''Magische watergruwel met een wolkje karamel, pompoencompoté met een chocoladewaterval...'' Hij keek even naar haar, toen hij zich realiseerde dat hij nu misschien charmant over kwam, wat hij dus totaal niet wilde. ''Wat een aparte gerechten.'' Zijn stem was ontzettend saai en serieus, terwijl hij dat zei. Hij besloot maar voor de kip met gaan met... dat ene wat hij nooit zou kunnen uitspreken en sloeg het menu weer dicht, waarna hij weer verder ging met het zijn zout en peper spel. Hij stelde geen vragen, was ontzettend stil en leunde nog steeds enorm naar achteren terwijl hij af en toe naar de ingang keek. @June Johnson

Maggie vond het maar raar dat veel leerlingen zo gemeen deden over en tegen professor Muir. Ja, hij was wat nerveus af en toe en ja, hij was wat gevoelig, maar wat wilde je dan ook van een docent die kunst gaf. Ze wist dat haar zusje Edith nogal eens wat lessen van de man in de war probeerde te schoppen en daar voelde ze zich ook behoorlijk schuldig over terwijl het niet echt haar fout was. Toch wilde ze graag de man vertellen dat ze haar excuses aanbood voor haar zus en gewoon dat niet iedereen zo naar over hem dacht. En dat hij een goed afdelingshoofd was! Veel mensen zouden dat vast zien als slijmen, maar ze was al klassenoudste, wat kon ze in hemelsnaam nog meer verkrijgen door te slijmen! Daarnaast, het was gewoon oprechte medeleven met de man. Leraren waren ook gewoon mensen, maar veel kinderen leken zo met hun eigen leven bezig te zijn dat ze het vergaten, en dus was het Maggie's taak om de man ervan te overtuigen dat niet ieder kind zo dacht. Na de les had ze een poos vrij en dus bleef ze achter in het lokaal, terwijl alle andere leerlingen zich naar buiten haastten om de kleine beetjes zon die er waren op te zuigen. Ze had al haar spullen langzaam in haar tas gedaan en liep toen naar het tafeltjes van Muir. ''Pardon, professor? Ik had gehoord dat mijn zusje vervelend had gedaan in uw lessen. Ik heb haar er weer op aangesproken, maar ik wilde mijn verontschuldigingen aanbieden voor haar. Ze denkt niet na af en toe.'' Ze glimlachte vriendelijk naar de man. ''Ik vond de les vandaag ook erg leuk! Geeft u al lang les?'' Vroeg ze lieflijk en ze keek even naar een van de tekeningen die een leerling had ingeleverd op zijn bureau. @Mat Muir

Maar...? Er was ook altijd een maar bij vrouwen. Je doet dit wel goed, maar dit kan beter. Ik ben heel blij met het cadeau dat je me hebt gegeven, maar ik had liever die andere ketting gehad, want die vond ik mooier. Ik hou van je, maar ik wou toch graag dat je eens wat meer.... Konden ze niet eens wat minder kieskeurig zijn en gewoon tevreden met wat ze hadden? Happiness had werkelijk niets te klagen. Ze had een heel eiland en een prachtig huis waar ze haar huishouden kon runnen, ze had hun dochter om voor te zorgen en genoeg vrije tijd om haar vriendinnen zo nu en dan eens uit te nodigen op de thee - al had Zach dat nog niet zo vaak gezien. Zijn moeder had ooit eens gesugereerd dat Nessie zich misschien wel wat eenzaam voelde, maar dat was onzin. Zeker nu, nu ze moeder was. Nu was er altijd iemand die haar nodig had. Nessie klaagde trouwens helemaal niet vaak, maar als ze het wel deed, wist Zach gewoon niet wat hij er mee aan moest. De jongeman zuchtte, niet zeker of hij nou verder moest vragen of het maar hierbij moest laten. Nouja, ze had zelf al duidelijk gemaakt dat ze het er niet perse over te hebben, toch? Uiteindelijk glimlachte hij dus maar. "Dat geeft niet love, daar kan je ook niets aan doen." Zo, crisis opgelost. Dat ze er nog steeds uitzag alsof ze bijna moest huilen daar eh... ja, wat moest hij daar aan doen? Was het zijn taak om daar iets aan te doen? Hij was toch geen hormonen expert. "Ben je al bij de dokter langs geweest?" Misschien had die ook wel wat pilletjes voor die hormonen ofzo.

Een goudsbloem. Livia wierp nog een blik op de bloem in haar handen, om de naam te koppelen aan de uiterlijk van de bloem en, ze moest eerlijk zijn, dat paste wel goed. Hoewel ze de kleur misschien wat meer oranje vond dan goud, maar ach, mensen uit het verleden waren altijd zo raar met kleur. "Veel beter dan een dahlia," lachte ze. Niet dat die niet mooi was, hoor, maar zo... ze wist het niet helemaal, meisjesachtig? Livia hield wel van meisjesdingen, van keurig gekleed zijn en niet al te hard lachen en zo, maar het moest niet te. Roze was ook niet haar favoriete kleur. Ze trok even haar schouders op toen Richard het over Adele had. Ja, het zou ook niet mogen, maar ach, het gebeurde nou eenmaal en zolang ze Adele een beetje wist te ontwijken, kwam alles wel goed. Daarbij zou ze zo op Zweinstein zijn en dan zou ze echt geen enkel moment nog aan Adele denken, pff. "Oh, wat stom," fronste Livia boos. Hoe kon iemand haar neef nou zo slecht behandelen? Hij was een Ingram! Wist zijn ex niet hoe blij ze daar mee moest zijn? "Heb je het uitgemaakt?" vroeg ze, want ze wilde nu toch wel horen dat Richard haar had vernederd te midden van al haar vriendinnen, of zoiets. Daar moest je toch wraak voor nemen? "Zitten er leuke meisjes bij?" Vast wel. Leon had wel een goede smaak voor vrouwen, wist iedereen haar op de één of andere manier te vertellen. Ook al was hij een Marks en geen Ingram meer. Dat maakte uit, want iedereen wist dat Ingrams beter waren. Op een dag zou ze met iemand anders moeten trouwen en haar eigen achternaam verliezen, dat vond ze best jammer... "Je bent ook niet zo oud, toch?" Tenminste niet van Leon's leeftijd. "Dus dan hoeft het nog niet allemaal!" Voor haar leek Richard al heel oud, maar ze begreep heus wel het verschil tussen hem en Leon. Richard leek nog redelijk jong, Leon was gewoon... oud.

"Nou, goed, na twee weken dan!", ze lachte naar hem en stak haar tong uit. En hey, hij leek zowaar een beetje te accepteren dat zij het lief vond wat hij deed. Dat was mooi, want bij Austen kon hier net zo goed een hele discussie over ontstaan. Ze pakte de mand aan en begon erin rond te kijken wat er allemaal was. Het was echt schandalig veel, alsof de persoon die de mand inpakte er maar alles in had gestopt wat hij had kunnen bedenken. Uiteindelijk pakte Feather twee taartjes, waarvan ze er ook één aan Austen gaf. Ze glimlachte. "Eet smakelijk. Oh.. het is zo lekker.. ruikt zo goed... Stop me wel straks na mijn tweede taartje hoor, want anders ga ik me zo hard overeten." En dan kreeg ze buikpijn en werd ze misselijk en dat was voor het vervolg van de reis vermoedelijk erg ongezellig. Wilde ze het erover hebben? Niet echt. Het was best wel erg en het zou zomaar Austens mening over haar compleet kunnen veranderen. Aan de andere kant, hij had haar ook in vertrouwen genomen over zijn moeder en alles wat daaromtrent had gespeeld. Daarom vertrouwde ze hem wel.. ., want hij vertrouwde haar ook. Dat betekende bij de jongen meer dan bij de gemiddelde persoon die ze kende. En, eerlijk toegegeven, was het misschien wel fijn om even te kunnen zeggen tegen iemand die niet vond dat ze zich aanstelde en dat dit toch gewoon iets was wat je deed voor je familie. "Niet echt iets gebeurd..." Feather peuterde de kartonnen bodem onder haar taartje vandaan. "Maar ze wilden wel dat ik iets deed, maar dat wilde ik niet... En het is ook niet gebeurd, maar..." Ze haalde een schouder op. "Daarom moest ik wel buiten slapen..." Ze zuchtte. "Ze wilde eh.. dat ik ging werken als ehm.." Ze kreeg het woord niet eens over haar lippen, merkte dat ze rood werd; voor haar een zeldzaamheid. "Je weet wel..." Hoewel, hoe zou iemand dit ooit raden! Ze was pas zestien. "Oudste beroep van de wereld, enzo..." Austen was vast belezen genoeg om nu te begrijpen wat ze bedoelde.

Nu hij eenmaal bij Feather stond en haar eens goed bekeek, vond hij niet dat ze er goed uitzag. Oh, nooit slecht – Feather was een heel mooi meisje, je hoefde niet echt bezig te zijn met meisjes om dat te erkennen – maar bleker dan hij had verwacht terwijl ze toch veel zon hadden gehad. Dat hij dacht dat haar helpen met de zware koffer niet meer alleen het nette en juiste was om te doen, maar ook gewoon best nodig. Dus ging hij dat prompt doen natuurlijk. Nou had Austen best spieren, en zeker het laatste jaar nu hij keurig regelmatig trainde voor het Zwerkbalteam, dus de koffer was verrassend snel de koets in. “Geen probleem hoor, ik ben een nerd, dat weet je. Dus ik kan eindeloos zitten niksen.” Hij hielp haar vervolgens ook de koets in, opdat ze konden vertrekken. Hij wist natuurlijk dat ze niet had uitgekeken naar de vakantie, dat was waarom hij dit had durven aanbieden, dus uit haar houding nu leek te spreken dat ze weg wilde en daar ging hij dan maar in mee. “We kunnen ergens stoppen voor een picnic? Ik heb van alles mee. Heel veel zoete troep, ook.” Hij lachte, ze vertrokken ondertussen. “Gaat wel goed met mij. En ja, was echt lief van m'n vader... Hij deed er eigenlijk helemaal niet moeilijk over." Hij wist niet of David wel eens moeilijk deed over dingen. Goed, over een extra kind liegen had hij niet leuk gevonden van z'n moeder. En die achternaam had hij ook wel graag gewild. Maar verder... Buiten de levensveranderende dingen... niet echt? "Lust je al wat? Beetje overleefd tot zover?”

5 maart 1839 In eerste instantie had Valentina nog gedacht dat het een grapje was. Hand in hand de Grote Zaal in lopen met een eerstejaars, klonk niet echt als iets voor Boreas Peregrine, zeker niet gezien het hier een eerstejaars Zwadderich betrof. Dus het had een grapje moeten zijn, iets wat hij alleen maar deed om het meisje in de maling te nemen. Maar grapjes vereisten dat er iets grappigs gebeurde en dat kwam maar niet. Nee, ze hadden daar gewoon gestaan, de vingers van een glunderende Edith Chadwick verbonden met die van hem, terwijl Valentina's maag zich in een knoop legde. Oh, Valentina was niet jaloers hoor. Boreas mocht heus handen vast houden met andere meisjes, Abigail bijvoorbeeld, of Loïs misschien. Hij mocht de hele dag hun hand vasthouden als hij daar zin in had. Maar Abigail en Loïs waren aardig en Zwadderaars niet, dat wist Boreas ook wel. Daar waren ze het altijd over eens geweest. Tot nu toe... in ieder geval. En ze was ook niet boos hoor. Oke, dat was niet helemaal waar. Ze was wel boos, want hij had haar vertrouwen geschaadt, maar ze was nog nooit eerder boos geweest op Boreas en eigenlijk wilde ze dat liever ook zo houden. De jongen was haar beste vriend en je maakte nou eenmaal geen ruzie met je beste vrienden. Ze zag Harold ook nooit ruzie maken met Valor, of nouja, niet dat ze zich kon herinneren in ieder geval. Voor Zweinstein had ze ook nog nooit eerder een echte beste vriend gehad, dus het zou zonde zijn om haar huidige vriendschap te verpesten over zoiets stoms als iemands hand vast houden, zelfs al was het een vieze Zwadderaar. En hé hij zou zelf toch ook wel inzien wat hij fout had gedaan en zijn excuses aanbieden. Toch? En dan was alles weer goed. Maar nee, de volgende ochtend kwam hij gewoon bij hen zitten aan het ontbijt alsof er niets was gebeurd en hij niets uit te leggen had, en ook de rest van de dag bleef Boreas zijn vrolijke, zorgeloze zelf, terwijl Valentina zich met elk uur dat verstreek steeds meer begon op te vreten. Na het derde lesuur schoof ze elke keer haastig naast één van haar andere vrienden in de schoolbanken, zodat ze in ieder geval even niet bij hem in de buurt hoefde te zitten en dat werkte eigenlijk best goed, totdat het laatste blokuur aanbrak. Toverdranken. Het vervelende aan toverdranken was dat ze een vaste plek hadden en toen de docent besloot dat ze vandaag in groepjes van twee een toverdrank moesten gaan brouwen, was het al te laat voor ze er erg in had. Normaal zou Valentina het geweldig vinden als ze met Boreas samen mocht werken, maar nu was alles veel te ingewikkeld. Helaas had ze niet erg veel keus -vragen of ze een andere partner mocht deed hun vriendschap waarschijnlijk net zo goed geen goeds- maar ze konden dit vast wel doorkomen zonder dat hij doorhad dat ze hem vandaag niet zo aardig vond. Dat ze nogal passief agressief haar dikke toverdrankboek op tafel gooide had er helemaal niks mee te maken. "Ik vind dat we de Flegmaflip moeten maken," verkondigde ze. De docent had hen voor vandaag keuze gegeven uit drie toverdranken. "Dat is de beste keuze." Want het was haar keuze en Boreas had laten zien dat hij niet wist hoe hij goede keuzes moest maken. En nouja, een toverdrank die je onrust weg nam kwam vast wel goed van pas. OOC: Met Margaux <3 Vervolg op Boreas and Edith sitting in a tree

Madeline koopt 5 loten voor zichzelf, want why not, 1 voor @Austen Appleby, 1 voor @Dax Appleby en 1 voor @Merry Appleby Zach koopt 3 loten voor @Happiness Davidson, 1 voor Eden en 1 voor hun nog ongeboren kind, 1 voor @Jennifer Churchill en 1 voor Heroine Delilah koopt 6 loten voor Tristan's gezin (1 voor @Tristan Johnson, 1 voor @Cheyenne Johnson, 1 voor @Charlotte Johnson, 1 voor @Whiskey Johnson, 1 voor @Scotch Johnson en 1 voor Lavender) en 3 loten voor June's gezin en hoopt dat ze dat driegangendiner wint (2 voor June en 1 voor Jayden) Valentina koopt 1 lot voor @Harold Silvershore, 1 voor @Abigail Carrington, 1 voor @Valor Priest, 1 voor @Boreas Peregrine, 1 voor @Helios Thornburn, 1 voor @Loïs Collingwood en 1 voor @Clementine Gordon-Lennox Clementine koopt 4 loten voor @Helios Thornburn en hoopt dat de extra loten niet opvallen in de lotenoorlog van Harold en Henry. Ze koopt er ook 2 voor @Galahad Graham, 2 voor @Harold Silvershore, 2 voor @Abigail Carrington, 2 voor @Edith Chadwick, 2 voor @Valentina Callahan, 1 voor @Alice Sparrow en stiekem ook 2 voor @Josephine Cadwgan June koopt 3 loten voor zichzelf, 1 voor @Jayden Johnson en 1 voor @Eagle Dickson want van een lolly kan je geen gordijnen kopen verdorie

@Henry Augustine koopt 2 loten voor @Harold Silvershore, 2 voor @Abigail Carrington en 4 voor zichzelf erbij bc fuck u harold u aint gon win this

Felicia would have been the first to acknowledge that her mother wasn't rational, or sane, or any other positive characteristic. Her mother had to die, should have died many, many years ago, even before Felicia's own birth, to prevent any of the hurt she had done to other people. And she understood that hadn't happened because the world was unfair, and she understood that her own actions weren't really making the world a safer, better place either, but Felicia could acknowledge that she was a hypocrite. Something her husband didn't seem to be able to do. Not when it came down to his father. "Oh, he's rational?" she asked coldly. Yes, he definitely was rational when he had spent years to train her and David, only to toss her away as punishment for something someone else had done. He had tried to kill her, would try to kill her again if he were to ever find out she was still alive. It wasn't because of her or Eric that Vasilisa had died, it was because of Thomas, and that was something Eric always seemed to forget. He probably thought it was no bother, since they had fixed the problem, hadn't they? But Felicia simply didn't see this issue as being fixed. Not when her life was still in danger. "I know that," she bristled. "We might disagree about whether or not to do this, but you have to at least acknowledge that I would be careful!" What did he think she was going to do, just spring on Thomas during a dinner party and stab him with a fork? She didn't have a plan yet, but at the very least she wanted the opportunity to actually have one.

Hij had liever haar achternaam gehad, in alle eerlijkheid, dan wist hij direct met wie hij te maken had, want een voornaam zei eigenlijk zo weinig. Ja, wat over de hoop en het verlangen van de ouders, maar zo weinig over het karakter van de persoon, of de afkomst, zelf, hm? Behalve als diegene zijn naam veranderde, maar dat was ook weer zo'n gedoe. Nee, Imogen was eigenlijk te weinig, maar aan de andere kant betekende het ook dat hij alleen zijn voornaam moest geven. Het was niet dat hij zich schaamde dat hij een Lennox was, hoor, het was alleen... Tja. Het kwam nou eenmaal met zoveel bagage. "Iago," glimlachte hij dus warm naar haar. "Je bent vergeven." Ze was wel knap, besloot hij. Een beetje gemiddeld, misschien het type dat niet direct alle aandacht naar zich toe trok als ze een ruimte in stapte, maar als je haar wat langer bekeek, dan viel ze absoluut niet tegen. "Het kan best eng zijn de eerste keer," vertrouwde hij haar toe. "Dus het is wel logisch dat je nerveus bent." Hij bekeek de bonbons goed, en koos er één uit die haar alleen een heel licht gevoel in haar hoofd zou geven, plus in het algemeen een gelukkig gevoel. "Deze is wel goed voor nieuwelingen," zei hij en hij hield de bonbon naar haar uit. "Zal ik er anders één met je meegebruiken?" Deed hij normaal nooit en was hij nu ook niet van plan, maar het was niet dat ze dat hoefde te weten. Hij had wel eens vaker gedaan alsof hij high was. Was best makkelijk als iedereen dat was.