Leaderboard

@Agatha Moore Occupation: Psychology student & studyblogger. Relationship status: single. Favourite movie: Pride & Prejudice (2005) Favourite book: Jane Eyre Bucketlist: Going to Disney in Paris While her parents still die in a car accident, Modern Agatha's money would have remained her own, instead of being taken by an uncle. She still ends up with her other aunt and uncle, and they're still not nice, but she's send to the same school and has the same opportunities as her cousins. And, besides, when she's eighteen, what stops her from leaving? She can afford her tuition, a small apartment, and a good camera. Her posts are loved by thousands on instagram and her blog with study tips is gaining serious traction. She herself is confused by all the attention, she's not that special. Sponsorship offers are slowly tickling in and without some help from her friends, she never would've accepted any of it. For now, it's just a little side job, something to spend her free time on, nothing she takes really serious. For now, she just wants to do well in school, enjoy her life, maybe date around a bit.

@Daniella Ingram Occupation: On trial Relationship status: True love can survive anything Number of journalist requesting an interview: 194 Number of prints on the blade: 4 Selfies she took with a corpse: 18 It's the trial of the century. Four counts of murder, though there might be more. Daniella Adler is well-known among her peers and teachers and one after the other sensational story is coming out. Affairs, blackmail, intimidation, nothing seemed off limit for the girl and it's a question why no one stepped in before. The attention is quickly placed on her family, but Aria Adler, the only witness to place Daniella at the scene of her father's murder, explains how tortured she was by her own daughter, how she feared for her own safety. It was all she could do to survive. And oh, yes, she does feel like she failed. The next time she'll truly do better.

@Rhiann Cadwgan Occupation: Corporate lawyer Relationship status: It's not like she made him cheat on his wife. Number of times she got to sue her father: 3 Pregnancy scares Keane told her about: 4 Number of times Rhiann accidentally ended up on Camilla's facebook profile: 8 Her father might've kicked her out, but that didn't mean Rhiannon Cadwgan was without options. She was clever, she had the connections, and before her father knew it, she had a cozy little flat for her and her baby, a paid internship at one of his competitors and a glorious future ahead of her. It was a new era, one in which girls like her neither bent nor broke. She made a name for herself and while her father slowly crumbled into nothingness, desperate to hold on to whatever power he could manage, Rhiannon became the Cadwgan everyone thought of when they heard the name.

@Meghan Cotterell Occupation: Freelance Journalist/Investigative Reporter Relationship status: 'Your dick isn't more important than the world.' Number of threats she received: 21 Days since she last did the dishes: 19 Number of books in her apartment that she didn't write in: 0 No one accuses Meghan of having her life together, but that doesn't mean she's not enjoying it. Oh, she's angry, filled with fury at the state of the world, but she's helping. She picks her own subjects, doesn't give up no matter what anyone will tell her and well, if no newspaper wants to publish her stories, she'll publish them herself. She has a bit of a cult following, she has her fair share of enemies and her flat might terrify her family enough that they leave her alone, but she can't imagine any other life.

@Blanche Ingram Occupation: Fashion blogger & social influencer Relationship status: 'He's not good enough for me'. Favorite movie: The Devil Wears Prada Number of followers on Instagram: 2.1m Number of celebrities she dated: 4 Older people are always confused by her. The name Ingram is familiar, but why she, of all people, is so popular among teenagers and early twentiers, they'll never understand. It's not like she truly does something, other than take a few pretty pictures. But if there's anyone who has always understood perception and how to captivate people, it's Blanche. Her last name opened some doors, but it's she who does the work, who writes the articles, who makes the connections. And she's planning to last.

@Andromache Moyle & @Hector Moyle I am afraid Afraid of what? Finding too much. Too little. Nothing at all.

@Christa Rose Occupation: Vlogger Relationship status: One 'friend' after the other Youtube subscribers: 279.813 Call-out videos made about her: 12 (5 by an ex-boyfriend) Most-liked picture on instagram: the one where she announced her engagement with the no-longer-ex-boyfriend. She wants all eyes on her. She might not have been one of the first vloggers, but she's quick to jump aboard and while it took her a time to find her audience, she has finally found them and her subscriber count is jumping up. Her videos are cute, happy, filled with parties and day drinking and so called 'chill days', that always end up in a nightclub anyway. She's who you want to follow if you want to forget about the world. If you want to get sucked into petty drama. If you like gossip on camera, subtle stabs at others, followed by giggles. She lives a shallow, but happy life, and when in a few years, it's all going to burst and she'll be kicked to the curb for some dumb thing she said while drunk, she'll forever try to get it back.

Op een avond gedurende de Kerstvakantie, rond 22:30 uur. Tyntesfield, Wraxall, Somerset Ondanks dat Abigail ondertussen wat ouder begon te worden en het wellicht tijd werd dat ze zich wat meer in de fijne kneepjes van hun ingewikkelde familiebanden begon te verdiepen, was dat niet iets waar ze zich echt mee bezig hield. Nee, thuis had ze nog steeds haar poppen, haar jurken en stond haar kamer vol met weelderig beschilderde miniaturen van de Carrington Carriages waar ze mee was opgegroeid. Voor Abigail was alles altijd mooi, en goed, en leuk. Ze kreeg bijna altijd wat haar hartje begeerde en hield ten volste van iedereen die ze tot haar familie mocht rekenen. Haar papa was altijd wel druk aan het werk, maar als ze hem in de vakanties in het voorbijgaan zag dan was ze er altijd wel zeker van even kort opgetild te worden en een kus op haar wang te vergaren. Haar mama was vaak druk met thee drinken met haar vriendinnen in de tuin of met het uitzoeken van nieuwe kussens voor het nieuwe bankstel in de zoveelste slaapkamer, maar ook die wist altijd wel liefdevol haar jurk wat rechter te trekken of haar blonde lokken glad te strijken. Vooral verzot was Abby natuurlijk op haar grote broer Douglas, die altijd wel probeerde tijd voor haar te maken om samen nieuwe avonturen te beleven of uitjes naar de Wegisweg te verzorgen in haar prachtige, roze koets. En natuurlijk hield ze ook van Caroline, alhoewel ze soms het gevoel had dat ze bij haar grote zus op haar tenen moest lopen om haar niet te storen. Ze had wel eens gehoord dat mensen aan Caroline hadden gevraagd of ze echt zusjes waren, waarna Caroline dat had beaamd – al wist iedereen natuurlijk wel dat haar grote broer en zus dat eigenlijk maar voor de helft waren. Voor Abby maakte dat natuurlijk niet uit; maar waar zij en Douglas nog dezelfde kleur ogen deelden, het donkere blauw geërfd van hun vader, waren Caroline en zij als de dag en de nacht. Caroline had lang en stijl donker haar, donkerbruine ogen en meestal toch wel een ietwat afstandelijke blik op haar gezicht. Abigail had daarentegen krullend, blond haar en de neiging om iedereen te knuffelen die ook maar iets voor haar betekende. Maar vanavond was er niets liever dan dat Abby, als Caroline’s gelijke, naar het feest zou gaan waar ze haar grote zus over had gehoord. Het was niet alleen dat ze ook had gehoord dat Douglas er ook zou zijn, en die had ze deze vakantie toch wel in het voorbijgaan gezien maar veels te veel gemist, maar daarnaast zou het ook gewoon zo leuk zijn om naar een feest te gaan! Maar haar mama had het haar verboden en had haar vroeg naar bed gestuurd. Desalniettemin had Abigail de kaars naast het bed stiekem weer aangestoken en had ze in het flakkerende licht haar mooiste jurk aangetrokken en haar haar zo goed en als kwaad als ze kon geborsteld en vastgemaakt met een gouden speld die ze eens van haar moeder had gekregen, zoals ze dat Caroline ook wel eens had zien doen. Nadat ze verheugd rondjes had gedraaid voor de spiegel, waarbij ze toch bijna te dichtbij de brandende kaars kwam en haar dure jurk in de fik had gezet, trok ze haar saaie, zwarte Zweinsteinmantel over de jurk aan en was ze richting de kamer van Caroline geslopen, die zich overigens in een geheel andere vleugel dan de hare bevond. Gelukkig had ze als Klassenoudste voldoende uren met Harold en de anderen over de gangen geslopen om niet opgemerkt te worden! “Caroline!” gilde Abby verheugd, al verstomde ze gelukkig snel toen ze het geluid hoorde dat ze galmend op de gang produceerde. (Waarschijnlijk was het eerder geluk geweest dan haar sluip-kwaliteiten die ervoor hadden gezorgd dat ze niet was opgemerkt op de gang). Ze dook vlug de kamer in en sloeg haar armen in het voorbijgaan om Caroline heen, al liet ze haar snel weer los en keek ze haar grote zus opgetogen aan. “Ik ga mee naar het feest!” verkondigde ze zelfverzekerd, voordat ze even vlug de kamer rondkeek (je moest altijd je omgeving in de gaten houden; dat had Harold haar ook geleerd!). “Gaan we met de blauwe koets? Oh, wacht, laten we met de bronskleurige gaan!” OOC: In ieder geval met Margaux! <3

@Aria Cadwgan & @Daniel Bennett The moon is my sun The night is my day Blood is my life and you're my prey Tell me every horrible thing you did and let me love you anyway

Ah, yes. Keane Cadwgan truly was a gossip darling, wasn't he? In Christa's eyes, it was almost a shame that he had always been so fond of his little red-haired love, instead of exploring his options, because Christa would love to be involved in a real scandal. Bad publicity was publicity too, wasn't it, especially for girls like her. Maybe it was different if you were Lady Josephine, but since she wasn't... Well, she had to take something. But she could pity Josephine. "How dreadful," she sighed. "I don't know how you even survived for that long!" Or how Josephine survived that long sticking to the rules... Christa did whatever she wanted, simply because she wanted to and hardly felt any guilt. She'd advice anyone to feel that way. What good did sticking to all the rules ever do you? Your husband might run off with someone else and then you'd be stuck having a miserable life anyway. "Ooh, yes, I know him." She giggled. "He has a thing for... stockings. On him." To be fair, he had the legs for it, but she didn't think his wife would appreciate him raiding her closet. "Nice man, though. I don't think he likes his wife very much." But who would, if she was even half as boring and dreadful as Christa imagined now. "But if you ever need a play date, I have a younger brother that I can bring by. A bit older, I think, but a sweet boy." And well, Josephine had a bit of a lack of other options, huh? Writing down the secrets... Christa laughed, a bit too loud for the current scene on the stage apparently, from the angry glances thrown her way, but come on, people. No one really paid attention to the actors, did they? Unless she was on stage, of course. "And do what with them?" she asked, keeping a close eye on Josephine. "Blackmail?"

@Valentina Callahan & @Boreas Peregrine I like the way you shine so bright when you talk about the things you love

Wat is het? Regan's verjaardagsfeestje en een feestje om te vieren dat hij zijn eerste baby heeft gekregen! Hij heeft eh... nogal veel geld uitgegeven aan dit feestje, maar niemand moet maar echt te veel daar over nadenken, oké? Mooi. Het ziet er dus iets eh... spannender uit dan een gewoon Lennox feestje, met spectaculair vuurwerk, minstens drie verschillende themas aan decoraties (tropisch, onderwater en iets dat alleen beschreven kan worden als 'Griekenland maar alleen als iedereen drugs gebruikt') en meer eten of drinken dan een heel dorp op zou kunnen krijgen. Oh en kaviaar, want Regan heeft altijd al eens kaviaar willen eten. Waar is het? De feestzaal in Caelic. Wanneer is het? Zaterdag 12 januari 1839 Cadeautjes? Hij eist verjaardagscadeautjes en eigenlijk ook babyspullen voor Eira. Uitgenodigden: - Adeline Bruxley & gast - Blythe Lennox & gast - Evangeline Lennox & gast (ook al komt ze waarschijnlijk niet) - Floriana Lennox & gast - Gabriel Bruxley & Laurelle Bruxley - Lyre Lennox & gast - Olivia Finch-Hatton & gast - Ronan Lennox & Anne Lennox - Helena Lennox & gast - Owain & Aria Cadwgan - Keane & Josephine Cadwgan - Tristan & Cheyenne Johnson - June Johnson & gast - Kieran Monday & gast - Oliver Kingston & gast - Madeline & David Appleby - Gideon & Wren Kingston - Daniel & Camilla Bennett - Chase & Claude Bennett - Claire Bennett & gast - Ophelia Ingram & Aaron Hollow - Maia de Liedekerken & Henry Paget - Cassanda Haysward & gast - Daniella & Valentine Ingram (Hij heeft meer vrienden nodig, dus als je iemand hebt die bij hem past, let me know!)

Wat is het? Valentine's verjaardagsfeestje, maar eigenlijk vooral een 'hangover' feestje, waarbij iedereen het rustig aan doet tot ze weer allemaal dronken zijn. Daniella is overigens kwaad op Valentine, dus het kan zijn dat ze af en toe wat in de brand steekt. Waar is het? Club Saffron, speciaal gesloten voor de rest van de dag voor dit feestje. Wanneer? 1 januari 1839! 's avonds, want de beste katers duren tot de volgende avond. Uitgenodigden? - Aaron Hollow - Basil Ryder - Isaiah Haysward - Leroy Ryder - Blanche Ingram - Chase Bennett - Claude Bennett - Daniella Ingram omdat ze een sleutel heeft en toch wel binnenkomt - Leon Marks - Richard Ingram - Keane Cadwgan - Zachary Davidson - Quentin Kane - Heaven Priest - Jupiter de Haviland - Daniel Foulkes-Davenport - Madeline Appleby - Dax Appleby - Caspian Thwaite - Audrey Hamilton - Christa Rose - Jennifer Churchill - Elliot Houghton - Fletcher Tedwin Plus alle gasten die de uitgenodigden mee willen nemen.

Maybe it was time. Time to act as he wanted. Time to regain his life. Time to reclaim what he needed most and revenge himself on those who stood in his way. And this time, it would turn out the way he wanted it. End

This personal topic takes place between Keane’s 20th birthday, on 2 May 1838, until somewhere in November of the same year. Setting: the Dungeons of Cadwgan Castle, Wales. He had started to lose the idea of some of the important contradictions that made life bearable – day and night, right and wrong, true and false. Especially the last one was problematic. He had tried to break through the Imperio curse but had been unsuccessful. He knew it could be done, but just didn’t know how. He wished he’d been stronger. He wished someone had taught him a way to defeat those who stood in his way. He wished he hadn’t been a bastard and that his father had not left him when he was a baby. He wished it hadn’t been the easiest thing in the world to let yourself succumb to the spell, allowing a soft, sweet darkness to flood your soul. Nothing hurt anymore. Nothing made him unhappy. There was just… nothing.

Maybe there was no way to tell day and night apart anymore. Maybe it was impossible to distinguish right from wrong, true from false. But maybe that was beside the point. Maybe the only thing left, was to try to do the things he thought just. Maybe it did not matter what was real and what imaginary – wasn’t it real enough if he thought it so? For the first time in months, he truly opened his eyes. Light, instead of dark, flooded over him.

Evangeline When he heard about the Unbreakable Vow, everything became more real than it had been in the last couple of months. He did not know that it would be the third Vow – the final one, for now. He did not know the depth of it, the real meaning. The information came to him fleetingly and he did not even register it properly – but it came back in the night, when darkness returned. He had always feared the dark. Now, he had slowly started to welcome the soft, nightly embrace. But tonight, he would not sleep. There was no time left to seek out his old friends, dead or alive. Because even though he was afraid, if SHE would be forced to leave it would end any possibility that he would ever act on her behalf. Even though he was a coward, this information still aroused something in him. If he would not act now, then when was the time? If he did not try to seek out her or his child at this very moment, would he ever? In his half-hearted search to outsmart death, all he had done was to creep closer to his grave.

Owain When he thought about his grandfather, everything became a little bit more real. He did not want to fight him. He was afraid. He was scared should he lose his life, or HER life, or their child’s. He did not even want to bring Josephine into this, even though all they did was drink tea. It was so much easier to hide in the darkness. It was so much more pleasant not to feel, not to care. It was so much better not to think about HER, because it meant that he was helpless. Even though his mother might have told him how to break the curse. Even though Samuel had yelled at him that he should be doing something. Even though Felicia kept nagging those very same words. Deep in his heart he knew that it would have to be him, that there was no other choice. But he also knew that he was not ready. And he did not know whether he would ever be.

Felicia He started to think he could hear Felicia’s voice. She didn’t always speak to him, but sometimes it seemed that she was so close that she could have been standing behind him, breathing quietly in the shadows. She never was. He would spend hours searching for her, just wanting to catch a glimpse of her dark grin whilst she rolled her eyes at him. When he tried to ask for her advice, she never answered. When he tried to ask for her forgiveness, she remained silent as the dead. But he remembered what she told him. How he should look his fears in the eyes. How he should use those tiny slips of information he had access to for his own gain. How he should be fighting, instead of hiding.

The Club Sometimes, he dreamt of nights he thought had passed. He never knew whether the events, which he must call ‘memories’ even though he did not remember them properly, were true or false. By times he saw himself from a distance, sitting amidst the gentlemen he had once called friends. Some were clearer than others. Some were not there at all. He remembered Valentine, Zach, Quentin… he remembered laughs and drinks and puffs of cigars, clouding up the hazy atmosphere. Somehow, he remembered them more clearly than himself. Had he really been there?

Daniella If he closed his eyes, he could seek comfort at Daniella’s side. Everything was easier when she told him what to do. He remembered kissing her passionately, although it meant nothing to the both of them. Often in his dreams, her lips were painted red as if she belonged to the Devil himself. He could make himself believe that she did.

Samuel After this, the dreams became hazier. He dreamt that he met with his best friend. Samuel tried to tell him something, but he did not want to hear what he said. Every time, he turned away – and every time, Sam approached him from another angle. He started to run, but Samuel followed him effortlessly. He started to scream in order to dismiss the words, but Samuel just talked louder. He did not want to talk about HER. He couldn’t. It would kill them both.

Owen & Griffith One time, he dreamt about his sons. They both laid in his arms on the spot where he was kneeling on the cold stone floor, shivering before his miserable fire. Somewhere he knew it had been spring not too long ago, which meant that it must be summer now. Did that mean this dream was false? Or had he been here that long? The fair-headed one looked like someone he had known and hated once, in another life. The red-headed one looked like someone he could not think about anymore, because it had been forbidden. They were both peacefully asleep. Somehow, he knew he had to choose. He had to give one up and let it die. He could impact the fate of these small human beings with a flick of his fingers. Was this what having power felt like? Although he felt like it was an impossible task, deep down he knew he had already made his choice.

Josephine His dreams were the clearest when he had the one about visiting Josephine. He always went to her; she never went to him. He seemed to be stuck in a vicious cycle when he undertook the walk to the tower in which her room lay, endlessly spinning in circles. Sometimes he thought he would never arrive. Sometimes it seemed easier to just lay down on the steps and die, dizzy with the effort. They said it was because he refrained from eating. They said it was because he was starving himself. But he wasn’t hungry. When he would finally arrive, they normally managed the same routine. He was forced to hold her hand. Sometimes he could hold Owen. She never asked about HER. She never asked about the other baby. Mostly, she never asked anything. They were silent and sipped their tea.

Rhiann He dreamt his mother came to see him. She was wearing a green dress of homespun wool and a wary expression on her face. Somehow it came to him that he was locked up in the dungeons then, although he forgot about that trivial little detail once more later on. She talked to him. He remembered her talking, although he forgot the exact meaning of her words. He thought he talked back, but afterwards he could not be sure anymore. He wanted to hug his mother, but there were iron bars between them. She talked about a baby – his baby – but not about HER. He did not want to think about HER. It hurt too much. Even though he loved his mother, he could not say it back. It was as if something forcibly prevented him from uttering the words.

Woensdag 14 november 1838 Cadwgan Castle, Wales Al had hij meer haast dan hij in maanden had gehad – al betrof het hier een cruciaal moment, het enige moment, nu of nooit; toch kon hij het niet laten voor het eerst in maanden een blik op de spiegel te werpen, zijn spiegelbeeld gereflecteerd op het zilverachtige oppervlak. Beter had hij dat niet kunnen doen, want zijn schrik zorgde ervoor dat zijn hele plan toch bijna in de soep liep. Zijn bleke, uitgemergelde gezicht werd doorbroken door zijn waterige, groene ogen die dof en uitgeblust in hun oogkassen zweefden, onderstreept door diepe wallen die zijn jukbeenderen wel leken doen uitsteken. Daaronder pronkte een borstelige, verwilderde baard van zo’n twee weken oud, waarvan het de bedoeling was dat hij die nu zou afscheren om vervolgens het vuil van de kerkers van hem af te doen stomen in het warme, bubbelige, aanlokkelijke bad wat hij in de spiegel achter zich zag liggen. Zijn donkere haar was lang en sprong alle kanten op, doortrokken van stof en gruis. Het ergst was niet eens de lange striem die over zijn hals naar zijn borst liep, en die zijn bewakers zo zouden helen als hij hen er de mogelijkheid toe gaf; of de diepe sporen van de te strakke touwen om zijn polsen, die ze hadden gebruikt om hem hier te krijgen. Het was de uitdrukking op zijn gezicht, een die oppervlakkig gezien leek op een van nederige onderdanigheid. Het was hem alsnog niet gelukt om de gehele Imperiusvloek van hem af te werpen, al had hem dat de afgelopen dagen waarschijnlijk alleen maar geholpen. Op deze manier kon hij immers doen alsof hij nog steeds onder het juk van de Onvergeeflijke Vloek verkeerde, terwijl er van binnen wel degelijk een recalcitrant vlammetje was gaan branden. En op die manier had hij dan ook het Plan opgevat, want al was het er een waar hij wellicht maar enkele wakkere uren aan had besteed – toch leek het wel degelijk een uitkomst van verscheidene maanden. Desalniettemin was hij aldus bijna even omver geworpen door de macht van de spiegel, die hem toe-lispelde dat hij er wel degelijk fantastisch uitzag en dat het water van het bad zo goddelijk zou aanvoelen, waarmee al zijn problemen zouden verdwijnen. En dat zouden ze ook; want zo was het iedere keer gegaan als hij Josephine en Owen ontmoeten ging. Maar deze keer zou hij niet van de gelegenheid gebruik maken om de vlooien in zijn vette haar te laten verdrinken; hij zou het kostbare moment niet aangrijpen om zich even weer normaal te voelen, als een Burggraaf in zijn kasteel in plaats van een rat in de Kerkers. Nee. Tegen de wil in van zijn grootvader, zijn echtgenote en, zoals het voelde, de hele wereld zou hij nog één poging doen om zijn Evangeline in de armen te sluiten. Hij was het aan haar verplicht. En aan hun kindje, waar hij slechts over had gedroomd… En ja, natuurlijk zou hij hen het liefst kunnen redden – maar al wilde hij vechten, toch had hij weinig hoop dat dat hem lukken zou. In plaats daarvan zou hij alles opgeven voor één laatste moment met haar. Dat, en natuurlijk dat andere plan. Maar dat was voor nu even niet zo relevant. Keane trok zijn blik los van de spiegel, liep zich zonder van zijn vodden te ontdoen langs het stomende bad en zette zijn voet op het raamkozijn, waarna hij twijfelend omhoog keek. De regenpijp zag er minder aanlokkelijk uit dan hij had gehoopt, maar het zou het maar moeten doen. Voorzichtig begon hij te klimmen, zijn krachteloze handen trillend van de inspanning, zijn krachteloze voeten geklemd om de pijp alsof zijn leven ervanaf hing. Het voelde als uren, dagen, maanden dat hij daar hing, zijn leven aan een zijden draadje. Maar zijn leven had de afgelopen maanden alleen maar aan een zijden draadje gehangen, en ergens zorgde dat ervoor dat hij minder onder de indruk was dan hij ooit zou zijn geweest. Zou zijn grootvader doorhebben dat zijn straffen hem slechts vrijheid verschaften? Dat hij met iedere dag die hij in de Kerkers onder de Imperiusvloek verkeerde, iedere crucio die zijn botten deed malen, dit hem kennis verschafte omtrent hoe diep het diepste punt zou zijn, hoe ver een ander hem kon doen gaan? Als je wist wat de diepste krochten van de Hel je zouden kunnen brengen, dan maakte dat al het andere toch wat minder erg. OOC: Prive met Irene <3

Abigail en Caroline leken inderdaad voor geen meter op elkaar. Caroline stapte rond in een donkerder kleurenschema dan haar halfzus deed, dan ze ooit zou doen, zo leek wel. Daarbij kwam kijken dat hun gedachtegangen zelden op elkaar trokken. In alle eerlijkheid – Caroline was koele tinten, donkerblauw vermengd met het zwart van haar haren en een giftig type ambitie, het bruin van haar huid en een killere tint daarvan voor de blikken die ze toegeworpen kreeg, soms, als ze naast haar lichter getinte familieleden stapte. Abigail… Abigail was blond, pastelkleuren, het soort zelfvertrouwen in haar stem als ze verkondigde wat ze wilde, maar het klonk zo anders. Abigails wensen waren niet de hare, het genre viel nauwelijks te vergelijken, maar misschien was het precies dat dat maakte dat Caroline een moment extra vereiste om zich te herstellen van haar verbazing. Ja, hoor, het zakenleven kreeg ze meer en meer onder de knie, maar een zusje van dertien was te lastig. Zo gingen die dingen. ‘We gaan met de zilveren,’ begon Caroline al verontwaardigd, want hallo, ze had dit al lang en breed gepland en zilver paste veel beter bij haar jurk dan blauw of, oh, de horror, brons, voor haar hersenen het werkelijke obstakel identificeerden. Ze kon zich geen specifiek gesprek herinneren over of Abigail al dan niet mee zou gaan naar dit bal, maar zo ja had ze dat wel meegekregen, toch? En zo ja… waren ze dan niet allang vertrokken? Voor zover zij wist, had Abigail nog altijd een betrekkelijk vroege bedtijd, wat dat ook moge betekenen nu mejuffrouw het merendeel van haar tijd doorbracht op Zweinstein en ja, ja, ze had er zelf nooit opgezeten, maar kom op, kostscholen stonden niet bekend om hun betrouwbare surveillance. Je zat op kostschool om te leren rondsluipen en stiekem doen, niet om braafjes in bed te blijven liggen. Dat deed je wel thuis. Of niet. ‘Maar – nee, er is helemaal geen “we”!’ Pfft, zo snel was ze niet overtroffen. Zíj ging naar het feest, en Douglas en vader en haar stiefma ook, maar Abigail bleef netjes hier. Er waren weleens feesten waar ook kinderen op aanwezig waren en bij zulke zag ze het meer zitten om Abigail onverwacht mee naar toe te nemen (ah, wie hield ze zelfs voor de gek! Caroline had een hele codex aan regels en wetten en reglementen voor elke situatie, een intern boekwerk om zich aan te houden – Douglas was meer het type om Abigail mee te nemen zonder dat de rest er iets van wist en pas te laten weten als mejuffrouw al lang en breed aangekondigd was zodat ze niet zomaar teruggestuurd kon worden), maar dit… Hm, nee. Misschien toch niet het beste idee. ‘Jíj gaat naar bed, ík ga naar het feest.’ Als was het om het duidelijk te stellen – al kon ze er toch niet helemaal aan weerstaan om Abigail bij haar schouders om te draaien en de speld in Abigails haren er wat vaster instak. Niet dat het nut had, want haar zus ging vast zo terug naar bed (ja, toch!), maar ah, Caroline kon het nooit laten.

Het was vertederend, de manier waarop hij sprak en voor het eerst voelde Evangeline zich niet echt alleen, maar toch een beetje een familie. Natuurlijk was Rhiann ook familie, maar dat was anders, voelde anders. Dit was Keane, dit was Griffith’s vader en het was een bijzonder moment. Eva wou dat ze er meer van kon genieten, maar ze wist niet hoeveel tijd er was en ze moesten het toch ook over andere dingen hebben. Evangeline legde haar hoofd op Keane’s schouder en liet haar tranen van haar wangen op zijn kleren druppelen. Het kon haar niet schelen dat hij rechtstreeks uit de kerkers kwam. Het belangrijkste was dat hij hier was, dat ze zich voor een moment in zijn armen kon verstoppen. Het had iets geruststellends, om zijn zware ademhaling in haar oor te horen en heel even, voelde het toch een beetje zoals vroeger. Ze zou er zoveel voor over hebben om terug te kunnen gaan naar vroeger, toen alles nog zoveel minder ingewikkeld was. Maar nu waren ze hier en was er alleen maar dit moment. “Ja,” fluisterde ze terug. “Een onbreekbare eed, over een paar dagen.” Eva wist ondertussen wel hoe het werkte, het was niet haar eerste Eed, maar dat maakte het niet minder eng of spannend. “Als het hem aan lag zou die Eed er vast nooit zijn, maar mijn grootmoeder heeft een deal met hem gemaakt.” Ze tilde haar hoofd een beetje op en zocht Keane’s blik. “Ik heb haar een bericht gestuurd met de toverstok die je me had gegeven, vlak nadat Griffith geboren was. Jij was in de kerkers en ik.. ik dacht dat het belangrijk was dat iemand het wist waar hij was, als ik er ook niet meer….” Was. Het was nog steeds moeilijk om over dat soort dingen te praten. Eva slikte en veegde wat tranen van haar wang. “Ik denk dat hij daarom ook niet….” Andere mensen wisten nu dat ze hier was. Ze wist eigenlijk niet wie het allemaal wisten, of haar ouders het wel zouden weten of dat ze gewoon dachten dat hun dochter niets meer met ze te maken wilde hebben tegenwoordig. Maar ze zou het vast wel met ze uit kunnen praten als ze ze straks weer zou kunnen zien. “Ik weet niet wat ze precies allemaal heeft gedaan, maar ze heeft hem blijkbaar overtuigd om me te laten gaan. En te beloven dat hij me niets aan zou doen.” Dat was het goede nieuws. “Maar…” Alles kwam natuurlijk tegen een bepaalde prijs. Haar vingers zochten die van Griffith en ze nam zijn kleine handje in de hare. “Ik mag Griffith niet meenemen.” Haar stem brak en het kostte haar alle moeite om de volgende woorden uit te spreken. “Ik moet afstand van hem doen en hem aan jouw familie geven.” En indirect was dat gewoon haar kind aan Owain overdragen. Van de gedachte alleen al voelde Evangeline zich misselijk worden. Ergens diep van binnen had ze Rhiann altijd een beetje veracht voor het opgeven van haar zoon, maar zelf was ze blijkbaar geen haar beter. Welke moeder liet haar kind nou achter op een plek waar ze niemand eigenlijk echt helemaal vertrouwde. Maar het was het laatste voorstel dat ze zou krijgen, als ze het niet aannam dan waren de gevolgen nog veel groter... Niet dat die gedachte haar nou werkelijk beter deed voelen. Er was niets dat haar beter kon doen voelen, geen lijm die sterk genoeg was om de stukjes van haar hart weer aan elkaar te plakken. Want ze zou het zichzelf nooit helemaal vergeven dat deze beslissing had gemaakt.

Hij had verwacht dat Evangeline zijn verzoek zou weigeren – waarom zou hij iets anders denken? Maandenlang was hem iedere wens ontzegd, was hem zelfs ontzegd om überhaupt wensen te hebben. Maar toen Eva instemde zwol er iets in zijn borst op van geluk, van trots, en halsreikend keek hij toe hoe ze nog dichterbij schoof en het kindje voorzichtig in zijn armen legde. Sinds Owen was hij niet bepaald heel veel beter geworden met baby’s – zoveel tijd had hij nu ook weer niet met zijn oudste zoon doorgebracht, want na een klein halfuurtje begon het hem al toch weer een beetje te vervelen en wenste hij tijd door te brengen met mensen die wel een gesprek van meer dan één lettergreep konden voeren. Desalniettemin vouwde hij zijn armen met iets van handigheid om het kleine bundeltje heen en wiegde hij hem zachtjes heen en weer. Het jongetje keek met grote, groene ogen naar hem op, duidelijk twijfelend of hij moest gaan huilen. Waarschijnlijk was het de eerste keer dat zijn zoon een man zag, en dan nog een harig exemplaar ook. Keane schoof nog wat dichterbij Evangeline, zijn blik gericht op zijn zoontje. “Kijk eens, hier is je mama, Griffith” sprak hij zachtjes, zijn stem nog steeds rauw en hees maar nu doordrongen met iets anders, iets dieps en oerouds. “Aangenaam kennis te maken, ik ben je papa.” Hij keek hoe het kindje met zijn vuistje zijn vinger vastpakte en glimlachte. “Hij is sterk. Onze… Griffith… Griff…” Hij probeerde de naam een aantal keer uit, voordat hij opkeek naar Eva. Het jongetje trappelde wat met zijn voetjes en maakte een zacht brabbel geluidje. “Het is een mooie naam, Eef. Je hebt goed gekozen.” Maar Keane’s gezicht vertrok wat toen hij de hare zag betrekken, en hij trok zijn vingers los uit de knuistjes van het kindje. Eerst verschoof hij iets, zodat hij zijn enkel wat kon ontlasten, voordat hij zijn arm om zijn meisje heen sloeg en zijn gezicht verborg in haar rode haren. Het was iets automatisch, alsof hij het al vele keren in vele jaren had gedaan, iets waarvan hij haast was vergeten dat hij het zo had gemist. Hij trok haar dicht tegen zich aan en hij voelde zich zoals hij zich altijd had gevoeld met haar in zijn armen; heel, alsof ze het missende puzzelstukje was in zijn bestaan. Hij hoopte maar dat het haar niet kon schelen dat hij twee weken in een kerker had geleefd zonder een gelegenheid zich op te frissen. “Ik had iets gehoord” sprak hij zachtjes, terwijl hij de baby wat heen en weer wiegde en de knuistjes wat probeerde te ontwijken, waarmee Griff probeerde de haren van zijn twee weken oude baard vast te grijpen. Hij haakte zijn vrije vingers in de stof van Evangeline's jurk, alsof hij daarmee een band zou kunnen smeden die hen niet meer zou kunnen scheiden. “Iets over een…” Het koste hem moeite de woorden over zijn lippen te krijgen. Hij wist niet hoe zijn grootvader haar zover had gekregen, maar... “Een… onbreekbare eed.”

Het was maar een raam, Keane. En weet je wat het leuke was aan ramen? Dat ze ook weer open konden! Als hij er echt zo'n probleem mee had, dan mocht hij van Eva best wel het raam weer een stukje open zetten. Maar niet teveel, want het was november en het was koud en het sneeuwde nog net niet buiten en Griffith was er absoluut niet op gekleed om naar buiten te gaan. Nee, als Eva nu Keane's gedachten kon lezen, dan zou ze vast beledigd zijn. Ze was al twee keer eerder eens onder de invloed onder de invloed van de imperiusvloek geweest, dus als het zo was, dan zou ze het wel weten en had ze er vast al alles aan gedaan om er weer vanaf te komen - Eva deed het gemiddeld niet zo goed op beperkte vrijheid. Maar wat ze misschien nog wel het ergste zou vinden, was dat hij dacht dat Griffith niet veilig bij haar was. Er was geen plek op deze wereld waar haar zoon veiliger was dan bij haar. Ze was zijn moeder. Ze had gevochten voor zijn leven (en het hare) en ze zou alles voor hem doen. En dat gaf haar ook meteen al het recht om hem zijn naam te geven. Want zij had twee dagen geleden om hem veilig op deze wereld te zetten en zij had daarvoor en daarna elke dag voor hem gezorgd. Natuurlijk nam ze het Keane niet kwalijk dat hij er niet was geweest, daar kon hij ook niets aan doen, maar ze kon toch ook moeilijk haar kind maandenlang naamloos door het leven laten gaan. En van naam wisselen, daar was ze ook niet echt fan van. Dat hadden haar ouders ook gedaan toen ze klein was en ze had het alleen maar verwarrend gevonden. Gelukkig voor Keane wist Eva niks van wat er in zijn gedachten allemaal langskwam en was het enige wat zij registreerde zijn vertrokken gezicht. Een teleurgestelde blik gleed door haar ogen. "Vind je het niet mooi?" Niet dat ze er iets aan zou veranderen, maar dat betekende niet dat zijn mening onbelangrijk voor haar was. Eva slikte en keek even naar het bundeltje baby in haar armen. Ze kon eigenlijk geen nee zeggen op zijn verzoek -wilde ergens ook geen nee zeggen. Dit was zijn vader. Natuurlijk wilde ze dat Griffith een band opbouwde met zijn vader. Misschien was het nu, nu ze bijna weg zou gaan, wel belangrijker dan ooit. Maar als het fout zou gaan dan - nou, dan zat er naast. En zij had een toverstok. En misschien ging het wel helemaal niet fout. Misschien was Keane hier wel echt helemaal zelf gekomen en betekende het dat dat hij de touwen van de spreuk wat van zich had afgeschud. Als ze wilde dat ze hem kon vertrouwen, dan moest ze hem daar toch op zijn minst wat gelegenheid toe geven. "Ja hoor," probeerde ze zo luchtig mogelijk te zeggen en ze schoof zelf ook wat meer naar Keane toe, zodat ze naast hem kon gaan zitten. Griffith leek haar zenuwen wat te kunnen voelen en trappelde onrustig met zijn voetjes. "Hij is niet echt gewend aan nieuwe mensen ontmoeten," mompelde ze als excuus, wat ergens natuurlijk ook wel waar was. "Hé, het is oke Griff. Dit is je vader, waar ik al die mooie verhalen over heb verteld, weet je wel?" Voorzichtig plaatste ze het jongetje in Keane's armen en liet hem toen -met enige moeite- los. Eva nam het schouwspel in zich op en plotseling voelde zich overmand door emotie. Haar zoon in de armen van zijn vader. Misschien was dit wel de eerste en de laatste keer dat ze dit zou zien en dat idee alleen al, brak haar hart. "Keane", haar stem voelde dik van nieuw opkomende tranen en ze schoof nog wat dichterbij. "Er is ook iets belangrijks wat ik je moet vertellen." Iets in haar wilde het niet zeggen, schaamde zich teveel voor haar eigen beslissing, maar ze moest het hem wel vertellen. Hij moest het weten. En hopelijk zou hij het begrijpen. "Je grootvader, hij... hij heeft me een soort laatste voorstel gedaan en... ik." De tranen stroomden nu over haar wangen en haar blik bleef hangen bij Griffith. Arme Griffith, ze zou hem zo erg missen. Hoe kon ze hem ooit hier achterlaten. Misschien was het niet eens zo'n slecht idee als Keane hem mee zou nemen hier ver vandaan. Hoewel... zo'n actie zou Eva dan misschien niet overleven. "Ik wil niet maar..." Snikkend krulde ze zich op, zoekend naar de juiste woorden, maar het enige wat er op dit moment uitkwam was: "Het spijt me zo."

Keane verstijfde toen ze hem beval om te blijven zitten – niet per se omdat zij het zei, maar omdat hij de afgelopen maanden zo gewend was geworden bevelen op te volgen dat hij het zonder al teveel vragen zou doen. Desalniettemin draaide hij zijn hoofd om, een blik op zijn gezicht waarmee hij Evangeline half vragend, half beschuldigend aankeek. Toen het raam, nu gerepareerd door Eva’s spreuk, echter met een klap dichtviel veranderde zijn blik van beschuldigend naar bewapenend. Keane staarde enkele seconden naar zijn afgesloten vluchtweg, voordat hij de bezemsteel zocht en zich stilzwijgend, zo onopvallend als hij zich in zijn huidige conditie bewegen kon, wederom enkele centimeters terugbewoog richting het voorwerp. Even liet hij zijn blik door de ruimte gaan om te zien waar alternatieve ontsnappingsroutes zich zouden kunnen bevinden, voordat hij zijn groene ogen wederom op Eva vestigde. Ze had de baby in haar armen genomen, een liefdevolle blik op haar gezicht die niet geheel overeenkwam met de harde ondertoon waarmee ze hem zojuist had aangesproken. Zou het mogelijk zijn dat zijn grootvader ook haar onder de Imperiusvloek had gezet? Een lichte vorm ervan wellicht, die ervoor zou zorgen dat wanneer hij een ontsnappingspoging zou ondernemen zij hem hier zou houden, totdat ze in de gelegenheid zou zijn de Graaf te waarschuwen. Het kon best; ondertussen zou hij nergens meer van opkijken. Het was echter een scenario dat hij van tevoren niet had bedacht, en ergens kon hij zichzelf wel voor de kop slaan. Dat deed hij echter niet, want hij had ondertussen al genoeg verwondingen opgelopen. Zou het kind gevaar lopen, met haar in de buurt? Keane liet zijn blik naar de mollige baby glijden en glimlachte even onwillekeurig. Hij was precies zoals hij hun kind altijd al had voorgesteld; behalve dan het rode haar, misschien. In de totaal imperfectionistische omgeving waar ze zich in bevonden voelde dit plotseling perfect, het roodharige meisje dat hij nooit de zijne had mogen noemen met hun kindje in haar armen, een zoon waar hij alles behalve trots op zou mogen zijn. Toch voelde hij plotseling zoveel meer genegenheid voor dit kind dan hij ooit voor Owen had gevoeld, zijn oh-zo ‘perfecte’ erfgenaam van het familiefortuin. En ja, hij had al geweten dat het een jongen zou zijn – en niet omdat iemand hem dat had verteld. Maar bij een meisje zou Evangeline hier waarschijnlijk niet zitten, en zo was dit kindje ook nog eens de reden dat haar leven was gered. Tot nu dan. Keane’s gezicht vertrok een paar graden toen Evangeline hem mededeelde dat ze het kind zelf maar een naam had gegeven – want het was niet alsof hij een keuze had gehad om weg te blijven! En ze had hem heus wel een naam onder voorbehoud kunnen geven. Nu leek echter niet het moment om daarop in te haken. Want wat als zijn zoon niet veilig was? Hij had zelf weinig kans om daadwerkelijk te ontsnappen en een baby in zijn armen zou de situatie alles behalve veiliger maken. Maar als Eva onder de Imperiusvloek verkeerde… je wist nooit hoe de grillen van zijn grootvader zouden werken! Keane schuifelde nog wat dichterbij. “Mag ik… mag ik hem vasthouden?” vroeg hij zachtjes, haast smekend. Hij wist niet zeker of het hem daadwerkelijk zou lukken aan deze toren te ontsnappen, maar hij wilde in ieder geval toch van de tijd gebruik maken om zijn zoon voor de eerste keer in zijn armen te nemen.

Hij dronk nog steeds een paar keer per week thee met Josephine? Wauw. Wat moest dat voor toneelstuk zijn. Dacht Owain Cadwgan soms dat als hij het maar lang genoeg opvoerde alles uiteindelijk wel weer op zijn plek zou vallen, dat alles voor de buitenwereld wel normaal leek. Eva had de laatste tijd niet zoveel meer gedacht aan Josephine, maar plotseling vroeg ze zich af hoe het voor het meisje moest zijn. Hoe ze zich voelde, of ze überhaupt wel een idee had van wat er allemaal aan de hand was. Josie was een naïef meisje, maar Eva was ook ooit een naïef meisje geweest en het was maar zo lang dat je iemand werkelijk dom kon houden. Of zouden ze alles wat haar niet aanstond gewoon uit haar geheugen wissen? Of Josephine ook onder de imperius vloek plaatsen? Je kon toch niet bezig blijven. Maar goed, hij was dus ontsnapt? In plaats van naar Josephine te gaan, was hij hier heen gekomen op een oude bezem. Dat klonk niet echt als een plan waar Owain Cadwgan mee in zou stemmen -er waren elegantere manieren om een woning binnen te komen dan dwars door het raam. "Je ziet er niet echt uit alsof je onderweg was naar een theekransje," antwoordde Evangeline, met een zwak glimlachje. De gemiddelde elite zou spontaan een hartaanval krijgen van Keane's look, al zou Eva dat bij sommige mensen niet zo erg vinden. En als hij echt ontsnapt was dan moest hij weg gaan, zo snel mogelijk, zo ver mogelijk. Niet hierheen komen, dat was roekeloos en dom en... lief en eigenlijk ook wel goed, want zij had hem ook iets belangrijks te vertellen. Plotseling zag ze Keane's blik afdwalen richting de box en Eva kon het niet helpen dat haar hart wat sneller begon te kloppen in haar borstkas. Zijn verhaal klonk... redelijk geloofwaardig. Ontsnappen als je op weg was naar een theekransje was vast zoiets als toen hij op zijn verjaardag de sleutels van haar cel had gejat en haar was komen halen. Alleen deze keer hoefde hij niet de kerkers in en uit, wat een grotere kans gaf op een echte ontsnapping. Ze wilde hem heel graag geloven en toch voelde ze zich een beetje zenuwachtig toen hij zich richting Griffith begon te bewegen. "Blijf waar je bent!" Haar stem klonk hard, harder dan haar bedoeling was en beschaamd veegde ze een krul achter haar oor. "Ik bedoel... blijf maar zitten, ik pak hem wel," ging ze zachtjes verder. Evangeline krabbelde overeind en zwaaide wat met de toverstok. Reparo. De kleine stukjes glas begonnen zich bij elkaar te verzamelen en tegen de tijd dat ze Griffith had opgetild zag het raam er weer uit als van ouds. Omdat Keane niet echt in staat leek om naar de bank te kruipen zette ze zich met Griffith terug op het vloerkleed. Het jongetje wurmde wat in haar armen op zoek naar meer bewegingsvrijheid, maar Eva hield hem stevig vast. "Het is een jongen," vertelde ze, ook al kon Keane dat misschien zelf ook wel zien, maar hij had wel eens opmerking gemaakt over hoe alle baby's op aardappels leken, dus je wist het maar nooit. En ze was niet zeker of hij het al wist. Het kon dat iemand het hem verteld had, maar voor hetzelfde geld ook niet. "Hij is geboren op 4 mei en ik heb hem Griffith genoemd." Eva wierp een liefkozende blik naar beneden en deed een poging om een rood plukje van Griffith's haar plat te strijken. Erg veel nut had het niet. "Het betekent prins met de rode haren, het leek me wel passend." En het was niet alsof Keane er was geweest om dingen te overleggen, dus... hij deed het er maar mee.

Begin november 1838 Onwennig friemelde Evangeline met haar vingers aan haar jurk. Het was stil in de gangen van Cadwgan Castle, op het geluid van haar voetstappen na die tegen de hoge muren weerkaatsten. Het was vreemd om hier te zijn, nadat ze het afgelopen half jaar in de toren op het landgoed van de Cadwgan's had gespendeerd. Ze was al redelijk snel gewend geraakt aan de afgesloten ruimte, waarschijnlijk omdat het alsnog meer bewegingsruimte gaf dan de kerkers en de kamer waar ze eerder opgesloten had gezeten. Vanuit de torenramen kon je een groot deel van de omgeving zien. In de zomer had Eva het heerlijk gevonden om alle ramen open te zetten en de frisse lucht langs de wapperende, witte gordijnen naar binnen te laten waaien, zodat als ze haar ogen dicht deed, ze zich toch even in kon beelden alsof ze weer eens buiten was. Ondertussen was het alweer veel te koud voor dat soort capriolen en moest ze maar genoegen nemen met wat haar ogen konden zien. Soms maakte het haar wel eens verdrietig dat het uitzicht vanuit de toren het enige was wat Griffith ooit van de wereld had gezien, dat hij niet wist hoe het voelde als het gras tussen je tenen kriebelde of een regenbui je zijknat maakte. Maar ze probeerde zich gerust te stellen met de gedachte dat hij nog jong was, dat hij zich dit allemaal toch niet zou herinneren en hopelijk, tegen de tijd dat hij oud genoeg was om wel echte herinneringen te maken, dat ze allang van deze plek waren ontsnapt. Eva wist niet precies hoe groot die kans zou zijn, maar er was hoop. De afgelopen maanden was er veel gaande geweest in huize Cadwgan en Evangeline en Rhiann hadden hun uiterste best gedaan om er iets van mee te krijgen. Dat was niet heel makkelijk geweest, daar in hun hoge toren, maar gelukkig waren ze niet volledig afgesloten van de buitenwereld. Beetje bij beetje hadden ze wat informatie weten te ontfutselen van huiselfen en personeel dat zo nu en dan langskwam. En toen Rhiann ook af en toe wel eens in het landhuis mocht komen, kwam ook de informatie die in eerste instantie vooral bleef hangen in huis steeds meer tot hun beschikking. En zo kwamen ze wat te weten, over de dingen die aan de hand waren -iets met de kinderen van Lady Radnor, die niemand in geen tijden meer had gezien-, de mensen die er waarschijnlijk bij betrokken waren - Mr. Bennett's naam was al snel gevallen en de rest kon Eva uiteindelijk zelf ook wel een beetje invullen. Tot nu toe was het niet meer geweest dan dat. Wat informatie, praatjes, geruchten, maar vandaag.... vandaag was... anders, onrustig, rumoeriger. Er ging iets gebeuren vandaag. Ze hoopte maar dat het iets goeds was.

De manier waarop Keane overeind schoot deed Eva geschrokken een stukje achteruit schuifelen. Haastig trok ze haar hand terug en keek met grote ogen in Keane's groene kijkers, waar een boze glans doorheen trok. Hij leek zo niet zichzelf in dat moment dat ze zich plotseling afvroeg of zijn lichamelijke toestand wel datgene was waar ze zich momenteel het meeste zorgen over moest maken. Voor zover ze wist had Keane de afgelopen maanden ergens in de kerkers doorgebracht onder de imperiusvloek en wat vertelde haar nou met alle zekerheid dat dat niet meer zo was? Dat hij hier puur was uit eigen intenties en overwegingen? Hij leek haar in eerste instantie niet eens te herkennen. Hoewel zij dat bij hem natuurlijk ook niet had gedaan, maar in ieder geval zag zij er nog redelijk hetzelfde uit. De emoties in zijn stem klonken oprecht, de manier waarop hij haar tegen zich aantrok voelde alsof hij het meende. Automatisch sloeg Evangeline haar armen om hem heen, terwijl zijn tranen in haar haren drupten en ze zijn woorden tot zich door liet dringen. Ja, ze was leefde nog. Het was een wonder op zich, maar ze had het gered tot hier en soms wist Eva zelf ook niet meer hoe ze het had gedaan. Misschien was het toch een kwestie van geluk, maar het moeilijk om over geluk na te denken als je verder zo diep in de put zat. En ja, ze was nog hier. "Nog wel," antwoordde ze gesmoord, haar keel dik van de opkomende tranen. Het liefst zou ze zich tegen Keane aan nestelen en hem alles vertellen van de afgelopen maanden. Hoe Rhiann haar extra tijd had gegeven en ze haar oma had ingelicht over de situatie hier, over het eeuwige wachten, over de deal die ze eigenlijk niet aan wilde nemen, hoe erg het haar speet dat ze hun zoon hier achter ging laten. Maar ze kon het niet. Er voelde iets niet helemaal goed. En eerst moest ze weten dat het goed was. Eva trok zich wat los en zocht voorzichtig Keane's blik, alsof ze daar alles in zou kunnen lezen wat ze eigenlijk wilde weten, maar ze was er niet echt zeker van. "Wat doe je hier?" Niet dat ze hem hier niet wilde, of nouja, dat lag er aan. Waarom hij hier was. Of iemand hem gestuurd had. Je kon niet ontsnappen uit de kerkers van Cadwgan Castle en al helemaal niet als je al maanden gedwongen werd om daar te blijven zitten. Hoe had hij dat gedaan? "Hoe ben je hier gekomen?" Ze zag de bezem, ze zag het glas, maar toch... dat was alleen hoe hij hier binnen was gekomen. Haar vingers sloten zich steviger om de toverstok in haar hand en een wantrouwige blik gleed door haar ogen. "Of heeft hij je gestuurd." Om wat te doen... om er zeker van te zijn dat ze zich aan haar belofte ging houden? Om haar toch op andere gedachten te brengen? Eva had geen idee, maar niets zou haar eigenlijk nog verbazen op dit punt. En de conclusie was uiteindelijk toch dat als Keane niet zichzelf was, ze hem niet in de buurt van hun kind kon laten.

Het was gek, hoe hij van het ene werkelijke moment – en hij had geweten dat het écht was! Hij had de splinters van het hout van zijn bezem in zijn handen voelen branden, zijn hoofd het gevoel alsof die uit elkaar barste en een scherpe pijn in zijn enkel; of zou zijn grootvader hem toch ook pijn kunnen laten dromen? – in een van zijn diepe, terugkerende nachtmerries kon belanden. Hij liep door kerkers die meer weghadden van die op Zweinstein dan van Cadwgan Castle, maar dan een deel wat hij in die zeven jaar nooit had kunnen ontdekken. Water glinsterde in druppeltjes langs de donkere, mossige muren terwijl zijn voetstappen dof weergalmden in de lange, lage gang. Hij probeerde de stroperige, stinkende plassen te ontwijken terwijl hij voorzichtig, voetje voor voetje, richting het uiteinde sloop. De geur van eeuwenoude verrotting werd steeds sterker en was nauwelijks aan te ontkomen. Ondanks dat er muren aan weerszijden boven hem uittorende, had hij gevoel dat er zich iets verschool in de duisternis en naar hem staarde, wachtend om toe te slaan. Hij – “… je me horen?” Hij schrok van een hand op zijn wang, iets nats op zijn voorhoofd en iets verstikkends rond zijn nek. Keane kwam wild overeind, zijn hart kloppend in zijn keel, sloeg de hand ruw weg en staarde zijn aanvaller woest aan, onzeker over zijn vervolgstappen… voordat zijn blik afgleed naar de bezem, het gebroken glas in de ruimte en iemand die hem wel erg bekend voor kwam. Het duurde een tiental seconden, misschien net geen hele minuut, voordat de realisatie in het geheel tot hem was doorgedrongen. “Eef.. e… Eva…” sprak de jongen langzaam, alsof het de eerste keer was dat hij die woorden vrij uit mocht spreken. Hij duwde zichzelf wat overeind, de pijn negerend, en liet zijn vingers over haar arm heen glijden. Hij moest weten dat ze echt was, niet weer een verzinsel, een fata morgana voor iemand ander’s plezier. Nadat hij had vastgesteld dat ze corporaal genoeg leek, hief hij zich met iets wat wel zijn laatste krachten leken op. “Ik dacht dat hij… ik dacht dat je… ik hoorde dat…” Hij haalde diep en schokkerig adem. “Je leeft nog. Je bent nog hier.” En alsof hij zich maanden had moeten inhouden, alsof het hem alle kracht in de wereld had gekost om los te trekken uit de Imperiusvloek en zich aan haar zijde te begeven, trok hij haar tegen zich aan, niet in staat de tranen nog te bedwingen.

Het was een dag als alle anderen en toch leek alles te zijn veranderd sinds het moment dat ze had ingestemd met het voorstel dat haar grootmoeder haar had voorgelegd. Elke dag twijfelde Eva wel aan haar beslissing en elke dag kwam ze weer tot dezelfde conclusie, namelijk dat ze geen andere keuze had. Nee, keuze was in dit geval misschien niet het juiste woord. Ze had geen betere optie, dat was het, want het was niet iets wat ze ooit zou kiezen. Hoe ze het echter ook noemde, uiteindelijk kwam het allemaal op hetzelfde neer, dat ze over een aantal dagen al haar rechten op zou geven. Tot die dag, ging het leven nog even door als anders en eigenlijk was dat wel iets goeds. De routines gaven haar houvast, structuur, iets te doen zodat ze in ieder geval niet in deze laatste dagen ook nog haar verstand zou verliezen. Bijna alle routines draaiden om Griffith en hoewel het normale routines waren, voeden, slapen, wassen, spelen, beleefde Eva ze intenser dan ooit. Alsof het de laatste keer was dat ze het hem zag doen. Wat binnenkort ook zo zou zijn natuurlijk... Ze hadden net gegeten en nu had Eva even een moment met hem alleen. Rhiann was vannacht veel op geweest om voor Griffith te zorgen als nodig was en had zich terug getrokken naar de slaapkamers boven om wat bij te slapen. Eva had zich een moment schuldig gevoeld tegenover Griffith dat ze die rol aan Rhiann over had gelaten 's nachts, maar het had maar een kort moment geduurd. Alle emoties en innerlijke conflicten van de laatste tijd maakten haar ontzettend moe en het waren niet de nachtelijke momenten waarbij ze zelf ook half in slaap viel die het belangrijkste waren. Het waren de momenten overdag als ze tenminste in staat was om het allemaal werkelijk in haar op te nemen, die zoveel kostbaarder waren en ze zich later zou herinneren. Momenten zoals nu, terwijl hij spetterde in bad en ze zijn fruithapje uit zijn haren moest wassen - blijkbaar was eten alleen maar interessant als je je er volledig mee in kon smeren, tenminste wat het Griffith betrof. Soms vroeg Eva zich wel eens af wat hij er nou werkelijk van binnenkreeg, maar ach, wat maakte het ook uit, ze zag liever dat hij er plezier in had. "Zo," glimlachte Eva even later en ze trok de handdoek van Griffith's hoofd, wat hem achterliet met een hilarisch kapsel van omhoog staande rode plukken. Ze sloeg een mentale afbeelding ervan op in haar hoofd en tilde hem op zodat ze zijn wang met kusjes kon bezaaien. "Weer helemaal fris en schoon." Dan hadden ze nu nog even tijd om te 'spelen' voor hij vast ook weer een dutje moest doen en ze zich in zou moeten houden om niet gewoon een uur naar zijn op en neer rijzende borstkas te staren. Gelukkig was Rhiann er dan vast weer om haar af te leiden. "Kom dan gaan we-" maar op dat momenten klonk er luid gestommel in de woonkamer. gevolgd door een harde klap. Griffith's gezicht vertrok van schrik en Eva wilde hem al bijna geruststellen dat het vast Rhiann was toen ze zich bedacht dat Rhiann boven was en dit geluid toch echt van deze verdieping afkwam. Oke, het was misschien niet het slimste plan om met een baby op onbekend geluid af te rennen, maar he, het was toch ook niet alsof ze hem hier kon laten zitten en eerlijk, het was ook niet alsof Griffoendors echt vaak nadachten voor ze iets deden, dus stond Eva eigenlijk al snel in de woonkamer en wat ze daar zag was eigenlijk wel het laatste wat ze had kunnen bedenken. Het kostte haar een moment om het figuur op de grond in de woonkamer te plaatsen -iets waar ze zich meteen voor schaamde toen ze zich realiseerde wie het was, maar het was ook al zo lang geleden dat ze hem had gezien! En Merlijn, wat zag hij er uit. Hij leek in niets op de jongen die ze altijd had gekend, die op zijn hertenleren laarzen in de nieuwste outfits door de gangen paradeerde, altijd netjes en verzorgd. Die dagen op Zweinstein leken ook zo lang geleden. Alsof het onderdeel was van een ander leven en ze allebei in de tussentijd zoveel waren veranderd. "Keane!" stootte Eva geschrokken uit en ze knielde naast hem neer op de grond. Griffith leek zowel geïntrigeerd als zich een beetje onwennig te voelen bij deze onbekende gast en slaakte wat jammerende kreetjes, zich half verbergend in zijn moeders haar. "Sssst," suste Eva geruststellend. "Het is maar...." Je vader. Maar dat was vast niet iets wat hij zo zou begrijpen. Vlug stond ze op en zette ze haar zoon in de box neer, tikte met de toverstok op het schilderij dat ze er een tijdje geleden boven had getekend, wat vrolijk begon te bewegen, in de hoop hem een beetje af te leiden, zodat ze even haar handen vrij had en zich zelf eerst op de bewusteloze jongen kon richten. "Keane?" murmelde Evangeline bezorgd, terwijl ze weer naast hem ging zitten. Met een zwaai van de toverstok heelde ze zijn bloedneus en sommeerde een nat doekje deze kant uit. Er tolden wel honderd vragen door haar hoofd, waarvan de belangrijkste waarschijnlijk wel: wat deed hij hier? Maar eerst moest ze zien of hij oke was. Eva boog zich wat over hem heen en haar lange krullen kietelden zijn nek. Het voelde onwerkelijk dat hij hier lag, net alsof hij niet echt was en om het voor zichzelf te bevestigen dat ze niet aan het dromen was legde ze een hand op zijn wang. "Keane, kan je me horen?"

Ze verwachtte niks, ze wilde vooral een hoop. Het was zo vreselijk frustrerend om nu in deze positie te zitten. Om eindelijk haar leven helemaal gevormd te hebben zoals ze het graag zag, en dan dat hij nog altijd teveel invloed had. Goed, Owain trouwen was niet perse haar grootste droom geweest. Maar met de middelen die ze had, het leven de geschiedenis dat ze leidde, was het wel een van de betere dingen die ze had kunnen krijgen. Alles krijgen precies zoals ze gewild had dat was jaren geleden al verloren gegaan. Ook Daniels schuld trouwens. Ze zuchtte, trok haar staf weg en ging tegenover hem zitten. “Wat wil je dat ik doe Daniel? Wil je dat eens diep in je geheugen ga graven om te kijken of je misschien weet waar mijn kinderen zijn?”, afwachtend keek ze hem. Ze kon het niet, legilimentie was iets wat je veel moest trainen, als kind had ze er nooit interesse in gehad, later had ze er nooit echt aan gedacht (haha) om het op te pakken (hoewel haar ex-man vast een goed proefpersoon was geweest). Maar dat hoefde Daniel niet te weten, Daniel wist niet precies wat ze die afgelopen jaren gedaan had (ging ze vanuit, je wist het nooit), dus misschien kon ze gewoon.. Bluffen. Dat was hoe ze vroeger altijd alles voor elkaar kreeg. En het was nooit bij hem gelukt, maar misschien lukte dat na al die jaren wel. Ze zuchtte gepijnigt alsof dit echt iets was wat ze liever niet deed, maar wel zou doen als het moet. “Dat lijkt me niet leuk voor ons beide, dus ik denk dat je beter kan gaan praten”. En wel meteen.

Josephine blushed to the very depths of her being as she pictured Timothy Belfrey in stockings, but it was a feeling of immense relief at the same time, she wanted to laugh and she wanted to giggle and she didn’t have to refrain from that because a scandalous aside of humoristic knowledge wasn’t going to do her any damage anymore. She didn’t have to stay clean and cautious. She was the mother of a potential bastard, the discarded bit of good breeding by an aristocratic playboy and she was ruined. In her ruination, she found at least her release. “Oh gosh… No, well I can’t blame him. Anne only married him because she wanted to be married before her younger sister and he was easy.” She smiled viciously. “The younger sister is prettier and cuter in every way, so you know, she had to resort to quite drastic measures.” And she still hadn’t done as well, she’d married up but not that up and she was aware of it every day. And Josephine had been nice about it, but that was over now. She never had to be nice about anything again. Of course, she proceeded to immediately be nice, but that was by choice. “That would be lovely!” she agreed happily. “I didn’t know you had a little brother. What’s he like? What’s his name?” She liked kids, okay. She thought she liked kids. She’d always had to like kids. Oh, God. “Mm…” She hadn’t thought about blackmail, actually. “Just publish snippets at a time. Cause a bit of a stir.” She smiled, looked at the actors for a second and took a new glass of wine for both of them, touching Christa’s hand as she passed her hers. “Make them feel less high and mighty. I mean, that must annoy you, too, right?” The whole ‘you’re just here for my convenience’ attitude, the ridiculous notion that they enjoyed it all…

Abby’s pruillipje trilde nog steeds, al hadden Harold’s troostende woorden wel degelijk wat effect. Even rilde ze toen zijn spreuk een lichtelijk warme wind haar mantel deed opwaaien terwijl ze de doorweekte, blonde plukken haar achter haar oor veegde. Gelukkig wist Harold wel wat te doen! Ze was blij dat ze ooit vrienden met hem was geworden. Harold had voor bijna alles altijd wel een oplossing. “Ik had al wat brokjes meegenomen” mompelde Abigail afwezig, terwijl ze wederom de trap af begon te lopen, richting de uitgang. Even rammelde ze sipjes met het bakje, maar Mr. Whiskers kwam niet aangerend. “Harold, wat als hij het Verboden Bos is ingegaan? Ze zeggen…” Wat witjes om de neus haakte ze haar vingers in de dure stof van zijn gewaad. Ze was midden op de trap stil blijven staan, waardoor mensen op het laatste moment opzij moesten springen om niet tegen hen aan te botsen. “Ze zeggen dat er weerwolven in het bos zitten! Wat als Mr. Whiskers wordt gebeten door een weerwolf??” Werd hij dan een weerkat? Ohnee, papa zou haar nooit meer toestaan om Mr. Whiskers dan mee naar huis te nemen! Dan moest ze hem vast afstaan aan die ene boerderij waar haar drie hamsters en twee goudvissen ook al naartoe waren gebracht…

Logan was misschien een lange tijd niet in deze bibliotheek geweest maar dat betekende niet dat hij de meeste hier boeken al had uitgelezen. Voor hij vertrok was er al niet veel te lezen voor hem omdat hij al zoveel van de boeken gelezen had die hij interessant vond. En na zijn vertrek heeft hij ook niet stilgezeten met lezen waardoor nu hij terug was nog meer boeken al uitgelezen waren. Maar Logan had naar lang zoeken nu wel een boek die hij aan het lezen was. Hij hoopte echt dat de bibliotheek zou besluiten meer boeken in de bibliotheek te stoppen. En dan het liefst wat meer horror boeken. Logan was gek op horror boeken. Logan was na een lange tijd alweer ongeveer op de helft van het boek. Het was geen groot boek maar het verhaal was erg interessant! Echter zou dit geen Zweinstein zijn als Logan niet gestoord zou worden. Een jongen tegenover hem sprak hem zachtjes aan. De jongen had nogal rossig haar, lichtblauwe ogen en hij was volledig bezaaid met sproeten. Logan moest even heel erg goed nadenken of hij deze jongen kende. Hij kon het zich zo snel niet herinneren. Logan ging er vanuit aan hoe de jongen er uit had gezien en de schattig dat Logan hem niet kende dat de jongen waarschijnlijk een tweede of derde jaars Griffoendor was. Logan stond verast omdat de onbekende jongen wel zijn naam wist. De kleine griffoendor vroeg aan Logan of ik wist wie dat propje heeft gegooid. Logan bekeek het propje even aandacht, analyseerde de omgeving en situatie en hij wist meteen hoe laat het was. De zwadderaars waren weer eens bezig! 'Maakt dat uit? Ze zijn allemaal van Zwadderich genoeg reden om het propje terug te gooien maakt niet uit naar wie.' Zei logan met de stiekem toch wel vermakelijke blik op zijn gezicht. Lezen was niet zijn enige hobbie. Problemen opzoeken en met Zwadderich bekvechten was denk ik ook wel een erg grote (en leuke) hobbie van hem. 'Hier kijk zo!' zei Logan terwijl hij een stuk papier naast hem pakte en er een propje van maakte. Toen het propje eenmaal goed ingepropt was legde hij hem in 1 hand, deed zijn arm naar achter en schoot het papiertje als een soort katapult direct op de tafel met zwadderaars.

De uitslag van juni! 1 t/m 10 posts: De winnaar: Renée met 1 post! @Efstathios Peregrine 11 t/m 25 posts: 2. Irene met 15 posts En de winnaar: Kelly met 25 posts! @Yara Foulkes-Davenport 26 t/m 50 posts: 3. Lily met 34 posts 2. Daila met 37 posts En de winnaar: Margaux met 46 posts! @Laurelle Ryder Karakter top 3: 3. Daniel Bennett met 11 posts 2. Owain Cadwgan met 13 posts En de winnaar: @Keane Cadwgan met 18 posts!

Er zit privé momenteel even in een hele nare situatie dus verwacht voorlopig maar even niet zoveel van me wat betreft posten.

Zo onderhand vond Harold van zichzelf dat hij best wel gewend was aan meisjes en in het bijzonder aan Abigail Carrington, maar tot zijn grote schrik zag Abigail er niet zo vrolijk uit als normaal, brabbelend over thee en cakejes bakken en eh... felgekleurde dingen, waar brabbelden meisjes ook alweer over. Nee, ze zag er nu zo verdrietig uit, dat zijn eigen hart gewoon brak, zelfs voordat hij nog wist wat er aan de hand was! Geen wonder dat meisjes altijd alles voor elkaar kregen, als ze op die manier naar iemand keken. Als ze het hem had gevraagd, was hij zeker cakejes voor haar gaan bakken! Nu hoefde hij alleen haar kat te vinden. "Oh nee," zuchtte hij meelevend, terwijl hij met zijn toverstok zwaaide om haar mantel een beetje te drogen. Helaas kende hij de spreuk niet zo heel goed, dus waarschijnlijk werd de mantel alleen maar een beetje minder nat, maar eh, het was iets, toch? "Misschien moet je wat kattenvoer voor hem halen?" Dieren hadden altijd honger, toch? Gezien hoe vaak er hier in de leerlingenkamer iets van eten werd gestolen door een kat... "Hij is vast ook op zoek naar jou," suste hij zachtjes. "Zullen we weer in de kas kijken?" Hij zou haar helpen! Die kat moest en zou gevonden worden!

Aangekomen in zijn oude kamer, slechts drie deuren verwijderd van de ruimte waar hij zichzelf naar binnen had gehesen, schreef hij eerst een brief. Zijn handschrift, normaal zo net en krullerig, was haast onleesbaar door de maanden van onbruik en zijn haast, terwijl hij beneden wat onrust hoorde ontstaan. De purperen inkt op het dure, perkamenten vel was nog niet geheel droog terwijl hij er nogmaals vlug een hand zand overheen strooide. Bij gebrek aan zijn zegelring schonk hij er maar gewoonweg wat was uit een kaars te over de envelop, waarna hij gejaagd opkeek door enkele geluiden beneden. Zouden ze reeds doorhebben dat hij was verdwenen? Hij stak de brief bij zich en bewoog zich naar zijn oude hemelbed, waarvandaan hij een bezem onder een plank vandaan haalde. Toen hij met Evangeline uit de Kerkers had willen vluchten was dit zijn plan geweest, de laatste strohalm die hij daar eens had gepland toen hij een nieuwe bezem had aangeschaft, maar toen werden ze opgepakt bij die draak… Even sloot hij zijn ogen, duizelig van de inspanning, voordat hij met zijn hand met zoveel kracht als hij nog kon opbrengen de steel vastgreep en afzette, de frisse lucht tegemoet. Hij had geen toverstaf om zichzelf onzichtbaar te maken, maar vermeed de hoge ramen (die Cadwgan Castle, als donkere vesting, sowieso al niet bepaald veel had) en maakte direct koers voor de toren waarin de uilen normaal gesproken bivakkeerden als ze niet nodig waren. Zijn vingers trilden en het was haast onmogelijk om de leren bandjes vast te maken aan een willekeurig van de toren gegriste uil, maar uiteindelijk lukte het hem de brief om de klauw van het beest te vouwen en gooide hij deze uit, ervan uitgaande dat het beest zijn vleugels wel zou spreiden. Zonder nog om te kijken zette hij koers naar een zo hoog mogelijke hoogte, al maakte het hem misselijk en dacht hij twee keer dat hij van de bezem zou vallen, zwak van de maanden in de kerker. Het waren enkel zijn vroegere zwerkbalkunsten die hem hielpen zijn evenwicht te bewaren, voordat hij een duikvlucht kon maken naar beneden, zijn hoop gevestigd op die ene toren waar hij van had gehoord dat Evangeline er zich in zou bevinden. Als het niet zo was, als het geen juiste informatie was geweest, dan had hij toch alles opgegeven voor niets. Maar anders… In zijn wens niet te worden gezien en de duikvlucht zo scherp en snel als mogelijk in te zetten, maakte hij echter toch een inschattingsfout. Ten eerste waren zijn kunsten in zijn huidige staat minder dan ze ooit waren geweest, zijn gewicht alleen al lichter en verschillend van hoe hij ooit op een bezem had gezeten. Daarnaast was de bezem lang ongebruikt geweest. Hij had geluk dat het raam van de toren open stond, of anders was hij er dwars doorheen gegaan – het kostte hem al alles om de muur te ontwijken, waarbij het zijn eigen plannen vast behoorlijk had doorkruist als zijn beveiligers hem de rest van de middag van de stenen konden schrapen. Maar zoals het ging wist hij de bezem enigszins door het raam te sturen, waarna die bokkend weigerde en hij hard op de plavuizen smakte. Een bloedneus en schaafwond op zijn wang, tezamen met een enkel die gebroken voelde maar waarschijnlijk alleen was verzwikt, voegden zich bij de verwondingen die hij reeds had. “Eva..” mompelde hij schor, toen hij een wazig figuur geschrokken in de deuropening zag verschijnen. Maar dat was voordat hij het bewustzijn dan toch eindelijk, kort verloor.

Hij verbood het, sloeg gewoon de deur van het plan dicht, zonder verdere discussie, zonder andere mogelijkheden, hij verbood het. Felicia wist dat het moeilijk voor hem was, was heus van plan om het niet morgen te doen, wilde veel liever duizend en één manieren proberen te vinden om Eric alsnog te kunnen overtuigen, het allerliefste voordat het te laat was, maar in plaats daarvan blokkeerde Eric alles direct, omdat hij het verbood. "Je verbiedt het?" herhaalde ze, nutteloos terwijl ze zichzelf overeind duwde, maar gewoon om de stilte tussen hen te vullen met woorden die hij mogelijk nog terug zou kunnen trekken. Ze ging er vanuit dat hij het niet wilde, dat hij het meende, want Eric was het type die alleen dingen zei die hij echt meende op dit soort momenten (en verder altijd loog, maar ach, dat had ze nooit erg gevonden), maar hij had het verboden. "Je geeft me nu niet echt het vertrouwen dat je hier zonder vooroordelen over na kunt denken," zei ze koel. "Dus waarom zou ik naar je moeten luisteren?" Zo werkten ze niet, hadden ze eigenlijk nooit gewerkt. Het 'doe gewoon wat ik zeg' had Felicia altijd al aangevochten, ze wilde altijd precies weten waarom ze iets deed, zodat ze zelf kon bepalen of het het waard was of niet. En dat wist Eric ook.

@Keane Cadwgan Son Lux - Dream State (Dark Day) Will we survive in this, our new wilderness? We have nothing on our feet We had to run from it Awake, awake Oh though we were wide awake This is a dream state

The Dragon He also dreamt about the dragon. He dreamt that on one of his visits to Josephine, he would trip over its ugly tail and get eaten alive. He dreamt that he would come too close and get trampled alive. He dreamt that he would step out of line and get burned alive. He dreamt that he had the chance to safe his grandfather from the dragon but decided against it. Next thing, his grandfather tortured him to death.

Zweer het? Het was geenszins aan Helena om te bepalen in wat voor vorm ze deze overeenkomst zouden gieten – want tot een overeenkomst was het geworden, helaas. Het moment dat zij de kinderen van Aria had laten wegnemen en hij had ingestemd Helena te ontmoeten om tot een oplossing te komen; dat was het moment vanaf wanneer duidelijk was dat zij beiden hun wensen op tafel zouden moeten leggen en met elkander op gemeenschappelijke gronden zouden moeten instemmen. Dat was het geen waar Aria het toe had gemaakt, toen ze hem dwong met Helena af te spreken en zijn tijd op was om Daniel te schaduwen in een poging op die wijze Gabriël en Clementine terug te nemen. Maar nu zat dan hij hier met Helena aan tafel, vijftig jaar nadat dat wellicht nog eens had moeten gebeuren, en eiste ze van hem dat hij Evangeline Lennox op de ultieme wijze met rust zou laten. En ze vroeg hem dat niet alleen gewoonweg te doen, maar ze vroeg hem… nuja. Ze zei het niet in zoveel woorden, maar een onbreekbare eed? Dat leek er toch bij in de buurt te komen. De vraag was of hij bereid was een onbreekbare eed af te sluiten waarbij hij niet alleen zijn wens Evangeline Lennox naar de knoppen te helpen moest opgeven, maar het meisje ook niet in de toekomst nog met een vinger aan te raken. En wie weet wat er nog komen ging? Natuurlijk zou hij opdracht kunnen geven tot… maar spelen met onbreekbare eden was als spelen met vuur, met je leven. Desalniettemin waren er wellicht meer die hij aan zijn kant had die het meisje misschien wat aan wilden doen, mocht de kans zich nog eens voordoen om zich te vergelden. Aria was nu niet bepaald blij met de gang van zaken, en hij kon zich wellicht voorstellen dat Rhiann… maar goed. Instemmen was in ieder geval niet wat hij het liefste deed. Ook niet per se waarop hij had geanticipeerd, al had hij wat ruimte ingecalculeerd tot waar er fouten in zijn zorgvuldig opgestelde plan zouden kunnen sluipen. Hij zou zichzelf, noch zijn familie, niet toestaan ten onder te laten gaan aan een simpele wens tot wraak. Het was belangrijk in het oog te houden wat werkelijk belangrijk was. Maar dat betekende natuurlijk niet dat hij vergelding voor immer achterwege zou moeten laten. Evangeline Lennox had zaken kapot gemaakt en een zweem van onzekerheid over zijn familienaam gegooid - en zoals alles in het leven draaide de (magische) wereld op niets anders dan de gradatie van reputatie-zekerheid. Maar goed; er waren andere manieren om zich op Miss Lennox te wreken dan haar persoonlijk wat aan te doen. En een overeenkomst in deze vorm had ook wel zo zijn voordelen als het ging over tot waar zijn macht over het meisje zou reiken… “Een onbreekbare eed, dan” sprak Owain loom, die Helena's arm losliet en wat achterover leunde. “Tussen uw kleindochter en mijzelf. Ik zal zweren…” Hij fronste zijn wenkbrauwen iets, zichtbaar lichtelijk geïrriteerd dat het op deze manier moest. “… dat ik Evangeline Lennox niets aan zal doen zolang ik leef. Zij op haar beurt, zal mij bezweren dat zij, zonder zijn afkomst te verzwijgen of verhullen, alle claims op haar kind zal opzeggen en hem zal overdragen naar de familie Cadwgan om op te voeden zoals wij dat gepast achten.” Hij had het kind, dat was het belangrijkste. “Daarnaast…” Owain zocht Helena's blik weer op. Het zachte bruin van haar ogen herinnerde hem aan vroeger. “Belooft u mij Gabriël en Clementine te overhandigen en Miss Lennox bij terugkomst te zenden naar een tehuis voor alleenstaande moeders." Ten schande en schaamte, waar claims op niet-bestaande huwelijken in een donker graf zouden sterven. Hij ging er toch vanuit dat Mr. Bennett er weinig bezwaren tegen zou hebben, zeker met enige invloed van Aria - en anders moest hij dan toch maar een stevig gesprek met de man inplannen. "Ten derde zal ik mijn best doen uw geliefde echtgenoot weer op vrije voeten te krijgen. Garanties zou ik natuurlijk niet kunnen afgeven, op dat vlak.” Hij glimlachte even minachtend, een spottende blik in zijn grijze ogen, voordat hij haar zijn hand toestak. “Hebben we een deal?”

Helena slikte en dwong zichzelf om Owain aan te blijven kijken. "Je kan niet..." Hij kon niet wat? Ze wist eigenlijk niet zeker of hij wel of niet de macht had om ervoor te zorgen dat Tristain ook echt in Azkaban terecht kwam. Daar leken de huidige beschuldigingen niet ernstig genoeg voor, maar wie weet wat Owain er allemaal niet van kon maken. Ze wist het niet zeker, dus kon ze ook moeilijk het risico nemen. Haar man zou het nooit halen daar en de gedachte alleen al aan Tristain in die donkere, duistere... "Je bent echt triest," siste ze. Het was vijftig jaar geleden en hij kon nog steeds niet Tristain's naam uitspreken zonder die hatelijke ondertoon? Wanneer ging hij hier eens overheen komen. God, ze haatte dit. Haatte dat ze op niets kon komen wat ze hier echt tegenin kon brengen, omdat elk argument dat ze aan kon halen niet sterk genoeg was, dat hoe goed ze het ook had geprobeerd elke bedreiging nooit de zijne kon overtreffen. Ze haatte het dat hij op een bepaalde manier toch nog steeds een soort macht over haar had, zelfs al was ze nog zo ver weg gerend en dat ze niet meer zo hard terug kon duwen als vroeger, hem niet meer zo makkelijk ergens kon raken. Ergens haatte ze het ook gewoon dat alles uiteindelijk zo tussen hen was geworden. Het had niet zo hoeven zijn, maar hoe meer de tijd verstreek hoe erger het wel leek te worden. Bijna had ze haar hand meteen onder die van hem vandaan getrokken, alsof zijn aanraking haar een soort elektrische schok gaf, maar ze wiebelde alleen wat met haar vingers en hield haar arm op zijn plek. Helena vroeg zich af hoe dit er vanaf een afstandje uit zou zien. Vast niet zoals het voelde. Er zat iets gevaarlijks in zijn stem. Hij zei niet specifiek iets en toch liet het op een bepaalde manier de rillingen bijna over haar rug lopen, hing er een soort onbekende bedreiging in de lucht dat alleen maar het gevoel bij haar opriep dat ze alles en iedereen er tegen moest beschermen. Eva mocht van geluk spreken? Wat ging hij haar anders nog meer aandoen? Ze wist toch dat hij haar kleindochter had. Maar ja, dat was geen kennis die het meisje volledig zou beschermen. Helena had verdomme twee kinderen gekidnapt, ze was in geen enkele positie om zonder problemen naar de schouwers toe te stappen als Eva echt iets overkwam, net zo min als ze Tristain zou kunnen beschermen als hij in Azkaban zat. Maar zo ver ging ze het ook niet laten komen.... "Oke dan," antwoordde Helena zacht, een lichte trilling van tegenzin in haar stem, de ongemakkelijke knoop in haar buik negerend. "Maar je moet me met haar laten praten. Ik zal haar overtuigen." Ze ging geen deal sluiten, geen beloftes alvast toezeggen, als ze niet zeker wist dat dit überhaupt wel werkbaar was. Niet dat er hierna nog een tweede kans kwam, ze zou het werkbaar moeten maken. Als het lukte, dat was iedereen in ieder geval weer veilig. "En dan is het ook klaar. Je laat haar gaan en dan laat je haar ook gewoon met rust. Dan leg je nooit ook nog maar een vinger op dat meisje." Helena trok haar hand terug en leunde wat naar achter, Owain met een vastberaden blik aan starend. Het was het beste waar ze om kon vragen, het minste wat hij haar kon gunnen. "Dat moet je me beloven. Zweer het..," ze richtte zich weer even op haar bord, alsof ze zonet geen verhit gesprek had gevoerd en schoof de laatste stukjes asperge op haar vork. "En je hebt een deal."

Natuurlijk was de ene plek wel beter dan de ander. Natuurlijk was het niet per se gemakkelijk om op te groeien in een adellijke, verheven familie – maar wie zou er ooit bij zinnen voor iets anders kiezen? Want natuurlijk was macht, aanzien en rijkdom beter dan een leven zonder al die gemakken! Dat Helena hem nu zo had veracht dat ze liever haar hele leven naar de knoppen had gegooid dan met hem te zijn, dat zij haar punt had moeten maken door niet alleen zijn hart met een stel goedkope regenlaarzen in de modder te vertrappen, maar ondertussen ook nog alles wie ze was geweest neer had gehaald om maar zoveel mogelijk afstand tussen hen te creëren… Haar frustratie wakkerde zijn hervonden rust aan, wat ervoor zorgde dat hij haar met een hooghartig soort belangstelling kon gadeslaan terwijl hij van zijn wijn uit het kristallen glas sipte en enkele hapjes van zijn bord prikte met het zilveren bestek. “Ik ga helemaal niemand overtuigen.” Hij glimlachte even humorloos, iets wat zijn grijze ogen niet bereikte. “Dit is menens, Helena. Het is dit, of… Nuja. Ik weet niet of je al eens in Azkaban bent geweest? Maar ik kan mij toch niet voorstellen dat Tristain het er erg lang zou volhouden.” Hij had de naam met een wraakzuchtig soort emotie uitgesproken, wat liet doorschemeren dat hij toch niet zo rustig bleef als hij zich graag zou voordoen. “En wat Miss Lennox zelf betreft…” Langzaam kauwde hij op de volgende asperge, voordat ook hij met zijn servet zijn mond depte. Owain keek Helena koeltjes aan, zijn hoofd wat schuin, voordat hij zich wat voorover boog en zijn hand op haar arm legde. Hij meende dit. Wat Helena ook mocht denken – dit was geen spelletje. Zijn stem was geworden tot een fluister, dreigender en imponerende dan hij zich tot dan toe has opgesteld. “Ze mag al van geluk spreken dat ze er zo vanaf komt.”