Leaderboard

Een bitchfight tussen @Aria Adler en @Rhiann Cadwgan want wtf are you marrying my dad we were best Friends!! Twee grote tovenaarsfamilies die een gigantische ruzie beginnen vanwege een misverstand en elke keer duelleersessies houden als ze elkaar zien Een van de fuckboys die eens verliefd wordt op iemand die hij niet kan krijgen De sorteerhoed die vermist raakt waardoor pure chaos uitbreekt

Magisch Engeland heeft haar zegje gedaan, de stemmen zijn geteld en de nieuwe Minister van Toverkunst is er! @Thomas Silvershore bekleedt vanaf nu, februari 1838, het ambt van minister voor de komende IC vier jaar. We wensen hem veel succes! En anders wensen we de anarchistische partij heel veel succes met protesteren. Kan ook. Maar dat heb je niet van mij.

Toen @Floriana Lennox op de uil zat te wachten... die niet kwam en ze dus niet naar Zweinstein mocht.

Cadwyn Thwaite die er genoeg van heeft dat Daniel haar steeds meesleurt en daardoor het idee krijgt om zijn reputatie te verpesten en telkens zijn afspraakjes met andere meisjes te onderscheppen. Isabella Rosenberg die genoeg heeft van hoe saai ze haar eigen leven maakt en daardoor een jaar lang het tegenovergestelde gaat doen van wat ze denkt dat ze moet doen. Clementine Gordon-Lennox die, net zoals al Galahad's vrouwelijke vrienden, verliefd wordt op James Graham. Speaking of, James Graham die in de gaten krijgt dat er een stel jonge meisjes verliefd op hem is. Evangeline Lennox die eens Owain Cadwgan slaat. Kom op, dat willen we allemaal zien! Liam Haysward die een geweten krijgt. ... On the other hand, nee, dat zou hem een stuk minder leuk maken. Seneca Damarcus die één van zijn meisjes per ongeluk zwanger maakt en er dan mee moet trouwen. Elise Stonetree die Ant een jaar achterna gaat lopen om hem elke keer als hij probeert met een meisje te flirten te onderbreken met sarcastisch commentaar tot hij het opgeeft.

Maart 1838 Minister van Toverkunst: Thomas Silvershore vanaf Maart 1838 Koningin van Groot-Brittannië: Victoria - Koningin vanaf 20 juni 1837, zal gekroond worden op 28 juni 1838, regeert tot 22 januari 1901 Premier van Groot-Brittannië: William Lamb - tweede viscount Melbourne, Premier van 18 april 1835 tot 30 augustus 1841 Belangrijke gebeurtenissen in maart 1838: 2 maart 1838: Clydesdale Bank wordt opgericht in Glasgow. 7 maart 1838: Jenny Lind, een Zweedse sopraan, debuteert bij de Koninklijke Opera in Stockholm. 13 maart 1838: Door regen en smeltende sneeuw overtreedt de Donau zijn oevers in westelijk Hongarije. Verschillende dorpen worden weggespoeld en meer dan 150 mensen overlijden, terwijl 60.000 burgers dakloos raken. Verscheidene landen in Europa bieden steun, om de uitbraak van ziekte en hongersnood te voorkomen. 31 maart 1838: Het eerste deel van het boek Nicholas Nickleby, geschreven door Charles Dickens, wordt uitgebracht. Belangrijke geboortes in maart 1838: 3 maart 1838: George William Hill, een Amerikaanse astronoom en wiskundige. 11 maart 1838: Okuma Shigenobu, een Japanse politicus die van 30 juni 1898 tot 8 november 1898 en weer van 16 april 1914 tot 9 oktober 1916 premier was van Japan. Hij was een voorstander van Europese wetenschap en cultuur en heeft de Waseda-universiteit opgericht. 12 maart 1838: William Henry Perkin, een Engelse scheikundige die vooral bekend werd door de ontdekking van Mauveïne, een synthetische organische kleurstof, knalpaars. 14 maart 1838: Robert Flint, een Schotse theoloog en filosoof. 15 maart 1838: Alice Cunningham Fletcher, een Amerikaanse etnoloog en antropoloog die de cultuur van de oorspronkelijke bewoners van Amerika bestudeerde en documenteerde. 25 maart 1838: William Wedderburn, een Schotse ambtenaar in India en politicus. Hij deed een poging het bankstelsel in India te reformeren zodat meer mensen geld konden lenen tegen redelijkere rentes, maar slaagde hier niet in. 26 maart 1838: Alexander Crum Brown, een Schotse scheikundige. Belangrijke sterfgevallen in maart 1838: 4 maart 1838: William Fennex, een beroemde Engelse cricket-speler. 4 maart 1838: James Carmichael-Smyth, 1ste Baronet, een Britse officier (Majoor-Generaal) in het leger. 7 maart 1838: Robert Townsend, een spion, lid van de Culper Ring, die informatie uit het door de Britten bezette New York smokkelden. 13 maart 1838: Poul Martin Møller, een Deense wetenschapper, schrijver en dichter, wiens dichtwerk erg geliefd was in Denemarken. Hij was ook de mentor van de filosoof Søren Kierkegaard. 16 maart 1838: Nathaniel Bowdicht, een Amerikaanse wiskundige die vooral werkte op het gebied van navigatie op de oceaan. 19 maart 1838: Edward Barnes, een Britse officier (Luitenant-Generaal) in het leger en gouverneur van Sri Lanka. 21 maart 1838: George Ramsay, 9e graaf van Dalhousie, een Schotse soldaat en gouverneur van Nova Scotia van 1816 tot 1820, gouverneur van Canada van 1820 tot 1828 en hoofd van het Britse leger in India van 1830 tot 1832. 24 maart 1838: Thomas Attwood, een Engelse componist en organist. 30 maart 1838: Thomas Balfour, een Schotse politicus.

OOC: Als Irene terug is, zal ik haar wel het topicoverzicht van het Kevangeline plot laten updaten voor diegenen die het niet meer snappen (wij snappen het ook alleen nog maar door ons planningoverzicht, haha). Dit topic is in ieder geval een gevolg op She enclosed Death's whisper within the sealed enveloppe en dit Ochtendprofeet artikel! 26 januari 1838 Huis van Keane en Josephine, Cambridge Plotseling hing zijn wereld slechts nog door aaneengerijgde touwtjes aan elkaar. Zijn zo voorzichtig uitgezette plannen, de huwelijken, de erfgenamen, zijn vrouw… plotseling was alles aan het wankelen gebracht, was alles uit evenwicht. En het kwam allemaal door haar. Owain had diep in zijn hart altijd al geweten dat Evangeline Lennox roet in het eten zou willen smijten, maar hij had gedacht dat hij haar voldoende had vermorzeld dat ze wel weg zou blijven. En och, hij had het zo verdacht gevonden toen ze het plotseling aanmaakte met de broer van zijn schoon-kleindochter, maar toen was het eigenlijk al te laat geweest. Nee… achteraf had hij haar met ijzeren vuist moeten verbrijzelen toen hij daar de kans toe had, had hij haar nooit moeten toestaan te vertrekken nadat hij Keane had gemarteld tijdens het Kerstdiner drie jaar geleden. Maar het had toen te risicovol geleken om haar iets aan te doen – en hij had gedacht dat zijn bedreigingen aan zijn kleinzoon’s adres toch ook wel haar zouden weerhouden van verdere actie. Maar nee, zowel zijn oetlul van een kleinzoon als het meisje wat hij zo grondig haatte, het kind wat hij nu het liefst zijn vrouw achterna de trap af zou willen smijten, de roodharige hoer die het waagde publiekelijk leugens te verspreiden die de goede naam van zijn familie bezoedelden… het was dan te laat, maar zij zouden hiervoor boeten. Hij zou zijn genoegdoening krijgen waar het Miss Lennox betrof, zou haar laten zien dat een slag de oorlog nog niet won. Hij zou haar niet toestaan nog een dag langer de frisse buitenlucht in te ademen, zou haar boete laten doen, laten lijden… En om dat voor elkaar te krijgen, zou hij moeten beginnen met Keane. Het ‘ongeval’ met Isabella had meer tijd van zijn ochtend in beslag genomen dan hij van tevoren had ingeschat. Ondanks de diepbedroefde Amfora’s in zijn huis gaf de dood van zijn tweede vrouw hem in elk geval een voorwendsel om het verdrietige nieuws in persoon aan zijn kleinzoon te vertellen en daarmee het huis te ontkomen. Het was een onvoorziene factor, haar dood; en hij hield niet van onvoorziene factoren. Het was de eerste en grote fout die hij in lange tijd had gemaakt. Maar aan de andere kant ook een handige fout; het zou in ieder geval de aandacht afleiden van Lennox’ afgrijselijke kranten-lek. En wat het verder met hem deed? Och, hij zou haar herdenken, natuurlijk, zou wellicht zelfs een ingestudeerde traan laten bij haar begrafenis. Maar daar was het dan ook klaar mee. Er stonden dringender zaken op het programma. Isabella’s dood was in ieder geval een fout die hij niet een tweede keer zou maken; niet zonder de plannen eerst uit te denken, uiteraard. Het was zaak dat hij nu voor de buitenwereld alles volgens de regeltjes zou doen. En dus, in plaats van het huis van zijn erfgenaam in Cambridge onaangekondigd binnen te walsen, zoals zijn eerste inclinatie was geweest, stelde hij de huiself op de hoogte van zijn komst en nam hij plaats in de zitkamer. Voor de zekerheid plaatste hij alvast wat geluidsdichte spreuken op de kamer, voordat zijn grijze, koude ogen afgleden naar de deur. Er mochten geen fouten meer gemaakt worden; door niemand niet. Er moesten oplossingen worden gevonden die tot een zekere en finale conclusie zouden leiden. Het was tijd om dat aan zijn kleinzoon duidelijk te maken – op de hardhandige manier.

Josephine was wel teruggekomen van haar afspraak met haar moeder. Maar Verschijnselend, en ze was zich ervan bewust dat Keane daarvan niet op de hoogte had hoeven zijn. Per slot van rekening wist hij niet dat ze kon Verschijnselen tegenwoordig. Ze had lessen genomen en hem dat niet verteld, en ze had na hersteld te zijn van Owens geboorte haar certificaat behaald. Ze had het hem niet verteld omdat ze niet wist of hij het zou willen weten, want over het algemeen hoefde hij niet zoveel van haar te weten, maar ook wel een beetje omdat ze niet zeker had geweten of hij het goed zou keuren, hij zou het of nutteloos vinden, of misschien zelfs ronduit niet goed, omdat hij het nooit zo leuk vond als zij zich met andere dingen bezighield. En daar had ze dit keer geen zin in gehad, omdat zij het stiekem heel belangrijk had gevonden. Ze had zich er destijds nog heel schuldig over gevoeld ook, dat ze het had verborgen. Ze had bedacht dat ze het maar moest inzetten om hun volgende jubileum van hun huwelijk voor te bereiden op een andere plek en hem daarheen te Verdwijnselen. Dan stond het ter dienste van hem en dan was het vast wel weer goed. Dat, ja, dat was inmiddels wel een beetje vervlogen. Heerlijk hoor, af kunnen van je schuldgevoel. Behalve dat ze dat niet was, natuurlijk was ze dat niet, want elke keer weer vroeg ze zich af of dit aan haar had gelegen... Ze wist niet wat ze anders had moeten doen. Ze had zo haar best gedaan. Maar het was niet goed genoeg geweest. Want hoewel het huwelijk dat hij met Evangeline had gesloten haar eigen bruiloft voor was geweest, en ze hem dat kwalijk zou nemen, oh wat nam ze hem dat kwalijk - ze had hem nog gevraagd of hij het wilde, ze had nog aangeboden hem te laten gaan - was Evangeline’s zwangerschap dat nadrukkelijk niet. En het idee dat dat aan haar lag liet haar niet los... aan hoe timide ze was geweest, maar dat was goed toch, aan hoe saai, hoe onervaren (wat, ze wist van Keanes escapades met Evangeline en Daniella), aan of ze niet mooi genoeg was geweest, niet lief genoeg, niet leuk genoeg, niet spannend... Aan of hij aan haar had kunnen merken dat zij hem ook niet spannend vond. Enfin. Ze was dus thuisgekomen, en toen een klein eindje met Owen gaan lopen, toen ze klaar was met huilen en zichzelf had opgefrist. Ze had zichzelf verteld dat de frisse lucht haar goed zou doen, en was straal vergeten dat het midwinter was. Waardoor ze met rasse schreden naar haar huis was wedergekeerd. Meer dan half hopend dat Keane al in de pub zat. Ze wist niets meer, wat ze anders nog tegen hem kon zeggen. Ze wist dat ze nu niet tegen hem zou kunnen lachen. Maar ze onderschatte zichzelf. Ze had Owen namelijk aan de staf toevertrouwd en vervolgens gehoord dat diens overgrootvader en naamgenoot aanwezig was, en ze hervond haar glimlach toen ze naar hen toe trok. Ook al voelde ze helemaal niet zo de behoefte om te lachen. Keane zag er niet goed uit. Zag er heel slecht uit. Zag er... het was haast griezelig. “Oh, wat vreselijk,” sprak ze geschrokken, dit hoefde ze niet eens te veinzen. “Mijn medeleven, vanzelfsprekend, my lord. Ik...” Ze keek naar Keane, sommeerde een glas water voor hem. “Ik vrees dat ik even Keane moet helpen... maar als er daarna iets is wat ik voor u zou kunnen betekenen... hulp bij de begrafenis, de arrangementen, de bloemen en receptie misschien?” Dat was haar taak. Net zoals het haar taak was om Keane een beetje te helpen drinken. Wat ze dan ook maar deed. “Ik kan morgenochtend wel even langskomen?” Ze zou hem eigenlijk graag hier een bed aanbieden. Maar gek genoeg wilde ze dat ook heel erg niet.

Eric en Vasilisa Silvershore kondigen de geboorte aan van hun zoon Robert Thomas Silvershore en hun dochter Natalia Marina Silvershore, geboren op 21 maart 1838. Moeder en kinderen maken het goed; de hele familie is blij eindelijk te hebben voldaan aan de huwelijkse verwachtingen.

Woensdag 21 Maart 1839 - Begin van de avond - Op het meer Het sneeuwde nog steeds en hoewel Theresa best een winter-persoon was. (Ze hield van binnen zijn, van de ijskoningin look , kerstmis en van kou) vond zij dit zelfs te lang. Maar als het leven je citroenen (of in dit geval sneeuw) gaf dan maakte je limonade (of in dit geval gebruikte je de barre weersomstandigheden voor je studieclub). Kijk, ze had ooit bedacht dat samen studeren leuk was maar dat het ook veel te makkelijk was om afgeleid te raken en vooral niet te gaan studeren. Dus had ze bedacht dat ze zo nu en dan met iedereen die dat wilde ging studeren om de meest vreemde en onmogelijke plekken en de meest vreemde omstandigheden. Vandaag was het met schaatsen aan, op het bevroren meer, terwijl ze vooral niet om moesten vallen en het al bijna avond en dus donker werd. Het was niet makkelijk maar wel een uitdaging. “Kan iemand het hoofdstuk van geschiedenis hardop voorlezen, ik denk dat als ik het nu uit mijn tas probeer te pakken ik val”, vroeg ze een klein beetje ongemakkelijk omdat evenwicht houden op schaatsen echt niet haar sterkste kant was. Geschiedenis gelukkig wel dus ze waren vast snel klaar Voor iedereen die bij de studieclub zit!!!

Owain liet zich wederom achterover zakken terwijl hij zijn slapen masseerde. Hij zou het toch niet snel toegeven, maar het uitoefenen van legilimentie leek een grotere impact op hem te hebben dan vroeger. Toch was dat nu niet van belang; hij moest een strategie kiezen, en snel ook want de tijd drong. Hij liet zijn blik over zijn kleinzoon glijden, die het bewustzijn leek te hebben verloren. Meer dan dit zou hij waarschijnlijk nu niet uit Keane kunnen krijgen, dus hier moest hij het mee doen. De stukjes herinneringen en emoties die zojuist de revue hadden gepasseerd waren een puzzel waar hij nog wat langer over zou moeten nadenken – iets met een huwelijk op een koude nacht in een duistere ruimte, waar hij Keane nog over zou moeten uithoren, maar ook iets met een onbreekbare eed. Maar het feit dat Lennox wist waar Rhiann was verklaarde veel – verklaarde zelfs waar ze zou kunnen zijn, aangezien hij vooralsnog niets had gehoord van de mannen die hij erop uit had gestuurd om haar te vinden en hij de herinnering had gezien waarin Keane haar zocht. Hij zou het moeten controleren natuurlijk, het was maar een theorie… maar wat als het meisje zich bij zijn dochter zou bevinden? Een oase van rust leek zich over hem uit te waaieren. Hij had Rhiann onder controle, en als Evangeline zich bij zijn dochter zou voegen, dan bevond hij zich voor het eerst sinds vanochtend weer met alle touwtjes in handen. Er was natuurlijk een kans dat ook Rhiannon zich tegen hem zou keren, maar daar had hij al jaren geleden op geanticipeerd; het enige wat hij zou hoeven te doen, was een van zijn spionnen naar het dorpje sturen om te bezien in hoeverre het waar zou zijn. Kordaat knipte de Graaf in zijn vingers. De huiself Minnie verscheen altijd wel snel als Keane of Josephine dat deden, maar voor haar ware meester deed ze natuurlijk het meest. Het wezen boog diep. “Twee glazen levenswater en een brok chocolade” sprak Owain tegen het beest, terwijl hij zijn koude, grijze ogen niet van zijn kleinzoon aftrok. “En snel, graag”. Hij stond kordaat op terwijl de huiself zich uit de voeten maakte en liep richting Keane. Lord Radnor bestudeerde zijn kleinzoon voor een moment en gaf de jongen vervolgens een welgemikte por in zijn middenrif, die veel weg had van een trap, waarna de jongen zijn ogen wat opende. “Drink op” beval hij zijn kleinzoon bars, waarna de huiself richting de jongen rende met een van de glazen en hij zich wederom omdraaide om zijn blik over het schilderij van Gordon Castle te laten gaan. “Ik…” Maar op dat moment hoorde hij de voordeur beneden zich openen en de stem van zijn schoondochter iets mompelen tegen het personeel. Er was geen tijd te verliezen… zeker nu was het van hoogstbelang dat hij zijn dekmantel tegenover zijn schoondochter op zou houden. Ruw trok hij Keane overeind en duwde hij hem op de stoel, voordat hij vlug zijn toverstaf wegstopte en met grote stappen de zitkamer doorkruiste. Owain was precies op tijd om in de deuropening een buiging te maken voor de Dame des Huizes. “Lady Josephine, zoals altijd een genoegen – zelfs in deze duistere en jammerlijk zware tijden” sprak Owain op een gepaste, rouwende toon; alsof hij zojuist in het geheel niet zijn kleinzoon had gemarteld en alle brokken informatie uit hem had gesleept die hij nodig had gehad. “Ik spreek namens mijn kleinzoon als ik zeg dat deze vervelende situatie mij uiterst spijt… ik doe er alles aan om deze vouwen weer glad te strijken.” Hij knikte medelevend, voordat zijn blik er een werd van volharding. “Als u wilt kan ik u natuurlijk nu van de stand van zaken op de hoogte brengen.. maar wellicht is een ander moment beter?” Hij wees achter zich. “Lord Radnor zelf is ook erg overstuur; en niet alleen vanwege de... situatie.” Even nam hij de tijd, alsof hij zichzelf wat bijeen moest rapen. "Er is daarnaast vanmorgen een ernstig.. ongeluk gebeurt, ziet u. Mijn echtgenote Isabella..." Hij zuchtte treurig. "Nu, ik wil u niet overvallen met slecht nieuws, maar bereid u voor op het ergste."

Het eerste waar hij wederom aan moest denken, was het gezicht van Felicia; aan het meisje die in een van hun lessen aan hem vroeg of de Graaf wel eens legilimentie op hem had gebruikt, waarbij ze waarschijnlijk gelijk had gehad… maar het was alsof een grote, zwarte handschoen de gedachtenflarde voor zijn zicht wegkaapte, alsof hij plotseling de ruimte in zijn brein moest delen met zijn grootvader die hem met een mes in zijn rug maande het Konijnenhol in te duikelen en samen met hem de gedachtes en momenten herbeleefde, zo levensecht dat hij ze kon proeven. Ze schoten voor zijn zicht voorbij, soms langer, soms korter en zonder enige chronologische volgorde; het moment dat hij Klassenoudste was geworden, dat hij zijn eerste paardrijlessen van zijn moeder kreeg, ontgroeningsperikelen bij de Club, het winnen van een zwerkbalwedstrijd… en toen groter, belangrijker; de brief van Gaia Laverty dat hun verloving was ontbonden; de Reuzeninktvis die de uil opat die hij nog van zijn moeder had gekregen, zijn eerste, ietwat gedwongen kus met Josephine op hun huwelijksnacht in die donkere en zwoele kamer, de geur van de zee in zijn neus; de openingsdag van het theater, de muziek luid en zijn personeel blij; een draak die woest schreeuwde en zich op Charlemagne stortte, waar hij zich in een moment van verstandsverbijstering voor wierp; de eerste keer dat hij zijn zoon Owen in zijn armen hield, de kleine vingertjes om de zijne geklemd; Evangeline die in volle concentratie haar blik over hem heen liet glijden, een penseel in haar handen… en het was alsof zijn grootvader hem daarbij een tik in die richting gaf, terwijl dat wel het laatste was wat hij wilde blootgeven. Keane vocht, verloor en probeerde uit alle macht zich hopeloos te verzetten terwijl herinneringen als woeste golven over hem heen klapten, hem meenemende in hun onderstromen. De onbreekbare eed in de muziekkamer met Evangeline, Samuel en Felicia; het witte konijntje op het terrein en de vlucht de boom in; een nacht in de Klassenoudste badkamer en Eva's naakte lichaam tegen de zijne – het was te prive! het was van hem, om met niemand te delen zolang hij wenste! Maar het maakte niet uit, want de ijzeren handschoen van zijn grootvader pakte de herinneringen op en gooide ze weg alsof ze niets waren, alsof ze iets waren om te bekijken, in zich op te nemen, en zich van te ontdoen. De volgorde werd chronologischer, alsof zijn grootvader de richting van zijn gedachten na enige oefening sturen kon. Een huwelijksplanningsmiddag in de Keukens van Zweinstein met Josephine die wat boeken ging halen, Eva’s lippen op die van hem… de zoektocht naar Evangeline, een wanhopige poging om te achterhalen waar ze was heen gegaan nadat ze hem de dreigbrief had gestuurd... de nacht in de stallen voor zijn huwelijk met Josephine en hij die opstond in het warme stro, Eva achterlatende in het duister; Evangeline die nog geen 24 uur daarvoor hun relatie beëindigde waarna zij hen vervolgens meenam naar zijn moeder, om samen te vluchten naar Frankrijk… en plotseling meer terug, naar het huwelijk van George, naar een ijskoude winternacht en twee galjoenen die werden omgesmolten tot gouden ringen, naar Evangeline’s lieflijke gezichtje en chocoladebruine ogen omringd door haar rode krullen terwijl hij zei 'ja ik wil' en hij haar lippen teder kuste… iedere herinnering gaf een vlaag van de emotie van het moment; gevoelens vol liefde, vol blijdschap, vol spanning; om vervolgens terug te worden gebracht naar de draaierige, misselijke, nare en machteloze huidige stand van zaken, naar het spreekwoordelijke (of letterlijke, Keane had het gevoel van waar zijn lichaam ophield en die van zijn grootvader begon verloren) mes tussen zijn ribben. Maar het ergste was de laatste herinnering, vooral omdat hij hem in volle glorie met zijn grootvader als entiteit in de kamer moest herbeleven. Evangeline op zijn huwelijksfeest in Gordon Castle, terwijl zij haar verloving met Charlemagne vierde. Hun ruzie, de zoen, datgeen wat volgde… Keane worstelde, probeerde zich los te trekken, vocht met alle macht om ervoor te zorgen dat zijn grootvader toch niet dat alles zou zien, dat hij zijn meest intieme momenten niet zou hoeven blootgeven… en dat terwijl zijn handen over Eva’s borsten streelden, terwijl hij de dure stof van haar jurk over haar knieën wierp, zijn vingers bij haar naar binnen liet glijden… Het leek voor het eerst te werken. Met een klap werd hij teruggebracht naar het hier en nu, naar de smaak van bloed in zijn mond, naar zijn wang op de houten vloer, zijn ledematen beurs en stijf, zijn donkere haar door de war. Maar de klap was te hard, de val te groot; en met een kreun verloor hij het bewustzijn.

Het was mislukt. Hij had Felicia teleurgesteld – Felicia, die hem al die lessen had gegeven, die hem zo had geholpen zodat hij klaar zou zijn om zijn grootvader aan te kunnen. Felicia, die hij nog had gezien in Azkaban en vervolgens enkele maanden later onder zulke vreemde omstandigheden was overleden. Ze had hem niet kunnen helpen, zou zich nu vast omdraaien in haar graf; en nu wist hij wat er komen ging voordat het daadwerkelijk gebeurde. Keane verwachtte dat zijn grootvader hem niet nogmaals bij zijn staf in de buurt zou laten komen – en hij wist dat ook als hij die mogelijkheid zou krijgen, dat hij niets zou kunnen uitvoeren tegen deze man, deze machtige tovenaar, die op alle punten zoveel sterker was dan hij. ‘Dit is Evangeline’s schuld!’ ging er voor een kort moment nog door hem heen – maar vervolgens was er niets anders dan pijn, rauwer en verwoestener dan ooit tevoren, in staat om alle gedachten uit zijn hoofd te verbannen terwijl hij door het gevoel werd overmand dat zijn organen er een voor een uit werden gerukt, dat tienduizenden naalden hem doorboorden, dat hij reeds in het vagevuur brandde voor zijn daden en ongoddelijk gedrag. En dat terwijl hij gilde, het uitschreeuwde om zijn moeder, om Evangeline, om Felicia, om iemand die hem zou redden van deze man, maar niemand hem hoorde… De pijn stopte zo plotseling als deze was gekomen en Keane draaide zich half om, alsof hij zou kunnen wegkruipen naar een veilige plek. Hij wilde niet meer maar wist dat zijn grootvader dit de hele middag zou kunnen volhouden; Hij wilde slechts weg, zich verstoppen – maar waar? Keane schrok van het geluid en dook wat ineen, maar het was geen pijn wat volgde. In plaats daarvan volgde er iets anders, iets wat hem niet per se lichamelijk pijnigde en toch zoveel erger leek dan dat; niet alleen een infiltratie van zijn fysieke levenssfeer, van zijn lichaam; maar van zijn geest. Voor een moment probeerde hij zich nog te verdedigen, in een reflex alsof iemand met geweld een handdoek van zijn naakte lichaam trok maar hij deze nog probeerde vast te houden. Maar je kon niets vasthouden met Owain Cadwgan tegenover je, zeker iemand die zo ongetraind in legilimentie was als Keane; en de kracht waarmee Owain de gedachtes van zijn kleinzoon infiltreerde was zulks dat de jongen wederom plat op zijn rug werd gegooid, hulpeloos tegenover de Graaf.

Desmond hield van studeren en Desmond hield van avonturen beleven en tot nu toe had hij nog niet bedacht dat je die twee best met elkaar kon combineren, maar één van zijn vrienden was op dat fantastische idee gekomen, dus nu stond hij hier, op een paar schaatsen! Te studeren! "Oh ja, ik wel!" riep Desmond enthousiast, hoewel hij helemaal niet zo goed was in voorlezen. Had de neiging om over de woorden heen te struikelen, stukken over te slaan, zijn weg kwijt te raken... oh en totaal niet op te letten terwijl hij aan het voorlezen was, dus terwijl hij met zijn neus in het boek zat en alles opdreunde, botste hij zo, frontaal, tegen iemand op. "Oeps!" zei Desmond, op de grond. "Sorry!"

2 maart 1838 Eleanora voelde zichzelf echt heel leuk en nog slimmer, maar de eerlijkheid zou, helaas, moeten bekennen dat Ellie zelf er eigenlijk niet zoveel mee te maken had gehad. Sinds ze zich had laten meelokken naar een feestje vol ouderejaars, hopte ze wel vaker naar de mensen die ze daar aardig had gevonden en een paar van die mensen hadden besloten om de sneeuw van buiten naar binnen te brengen en natuurlijk had Ellie dat een fantastisch idee gevonden. Omdat Eleanora over het algemeen niet geassocieerd werd met hen, was er besloten dat ze een veilige keuze was om eventuele toezichtshouders af te leiden door haar geratel (was ze goed in geweest, overigens, eigenlijk zou ze een bende in moeten) en nu, nu kon ze enthousiast een sneeuwbal in het gezicht van een afdelingsgenoot gooien bij het zien van het teken van één van haar Oudere Vrienden. Ze lachte – natuurlijk lachte ze, Ellie lachte altijd en nog tien keer luider als ze uitgekeken had naar het moment dat ze zou kunnen lachen. Even, even stopte ze met lachen toen ze wat puree in haar gezicht kreeg, maar de lach kwam snel genoeg terug toen ze besefte dat a. ze het van haar snoetje kon geven en b. ze nog sneeuw over had om terug te gooien naar de schuldige. Ha. En omdat ze niet zo volwassen was als ze graag deed bij haar Oudere Vrienden, stak ze haar tong uit. OOC: Open! <3

Dinsdagmiddag 1 maart 1838 Ze had heel even getwijfeld of ze mee zou gaan. Getwijfeld over wat haar zoon zou zeggen mocht ze om een of andere reden de krant halen (opzich was ze goed in niet opvallen maar haar vorm van strijd tegen regels vond nooit op de voorgrond van het oorlogsveld plaats). Getwijfeld of het wel veilig was omdat niet bekend zijn en niet riskeren dat je bekenden tegenkwam veiliger was voor haar beroep. En hoewel ze het met niet veel eens was en graag haar hakken in het zand zette of met deze hakken tegen dingen trapten toch kom ze in de rafelranden van het systeem meer betekenen dan hier . En het was gewoon een risico. Maar alles was altijd een risico en het was ook wel heel erg dat Thomas Silvershore de nieuwe minister was en met zo weinig verschil ook. En er waren genoeg mensen om haar anonimiteit te geven, ze waren als het ware elkaars onzichtbaarheids mantel. Dus het was te doen. "Kijk en dan doe je dit soepel legde ze uit ( en deed ze het ook meteen , yay directe actie ) hoe je een lock in deed met de persoon naast haar. "Wat er ook gebeurd blijf zitten dat is alles wat nodig is. Al mag je best dingen roepen natuurlijk voor de spirit. En met die spirit stak ze even haar eerder genoemde hak net iets naar voren om een ministerie medewerker te laten struikelen. Ooc: open topic! Het is een sit-in in het atrium van het ministerie om de ingang te blokkeren omdat mensen het niet eens zijn met de aanstelling met een minister met zo weinig stemmen verschil. Maar je kan hier ook om een andere reden zijn/langs lopen/tegen het protest/journalist/anything else zijn.

Owain tikte met het zilveren lepeltje op de rand van het porseleinen kopje, om de druppeltjes thee die er nog op zaten van het doorroeren van de melk ervan af te laten glijden. Het tinkelende geluid weergalmde door de kamer en terwijl hij wachtte liet hij zijn grijze ogen op de schilderijen aan de wand rusten; en als laatste op een schilderij wat ergens weggestopt in een hoek hing, waar Gordon Castle en de kinderen van de dreuzel-Hertogen van Richmond op waren afgebeeld. Hij dacht te hebben opgevangen dat dit schilderij was gemaakt door de hand van Evangeline Lennox, en met het luxe serviesgoed in handen liep hij naar het doek, waar hij zijn lome, kritische blik overheen liet glijden. Hij had in Cadwgan Castle ook een schilderij van Keane van haar hangen, en ook daar had hij vanochtend nog een tijdje voorgestaan. Hij had Miss Lennox nog nooit als een serieuze tegenstander beschouwd, maar nu had ze hem geen andere kans gelaten – en dat betekende dat hij meer over haar te weten moest komen, dat hij haar moest kennen als geen ander. Het was werkelijk onder zijn stand om zo’n onderzoek naar zulks een laaggeboren meisje te verrichten, en toch was de dreiging voor de Cadwgan-naam nu zo groot dat het van het uiterste belang was dat dit doortastend gebeuren zou. En daar had hij Keane voor nodig; alles wat hier was gebeurd was de fout van zijn kleinzoon en hij was degene die hen in zulks roerig vaarwater had gebracht, als wel dat hij tegelijkertijd de opening naar de tegenstander vormde die zo snel als mogelijk geëlimineerd zou moeten worden. Hij zou haar vermorzelen, vertrappen, haar boete laten doen voor de zaken die ze beweerde en op hem reflecteerden…. Hij hoorde voetstappen maar bleef staan, nam een slokje thee, keek naar de vrolijke gezichten van Lord March en zijn zusjes die daar poseerden en lachten in het hoge gras voor het Schotse kasteel. Ook Josephine stond erop, haar blonde haren perfect omhoog gestoken, haar groene ogen gevuld met een zweem van geluk. Het was vast een marteling voor Evangeline geweest om zijn schoondochter zo te moeten schilderen. Het was jammer geweest dat hij niet nog een schilderij bij het meisje had besteld. “Keane” sprak hij, zijn zware stem galmend door de ruimte toen hij zijn kleinzoon achter zich de zitkamer hoorde betreden. “Ik neem aan dat je reeds op de hoogte bent gebracht.” Het was geen vraag. Owain maande zichzelf tot kalmte maar wist dat dat niet iets was wat hij lang volhouden zou. Maar voor nu; hoe lang mogelijk hij dat zou kunnen rekken… er waren belangrijke zaken te bespreken. Hij moest Keane van enkele dingen op de hoogte stellen, en daarna was het tijd dat Keane hem van een aantal zaken op de hoogte zou brengen – en die tijd had een verwijtbaar, achterstallig karakter. Owain draaide zich langzaam om, zijn toverstaf in zijn handen, en verzegelde met een plotselinge, scherpe beweging de deur. Hij was nu alleen in de ruimte met de jongen, een gekooide tijger met zijn prooi. Voor nu bleef hij staan, dronk hij zijn thee. “Er zal opheldering moeten komen” merkte hij op, toen zijn kleinzoon bleef zwijgen. Hij herkende de blik van verschrikking op het gezicht van de jongen, de uitdrukking van blinde angst, en registreerde het als een vroege overwinning – want Keane deed er goed aan om angstig te zijn voor wat komen zou. “Maar misschien eerst een mededeling; je grootmoeder Isabella is vanochtend pijnlijk ten val gekomen en overleden.” Zijn stem klonk wellicht een tikje achteloos en tegelijkertijd was het geen leugen, niets aan hem sprak dan ook de woorden tegen. Met zijn blik op zijn kleinzoon gericht greep hij naar de binnenzak van zijn bontmantel en haalde daar twee zaken uit; de Ochtendprofeet van vanochtend en de brief die hij vlak na het lezen van de krant in Isabella’s bezit had aangetroffen. Een van de randen van de brief was onheilspellend rood gekleurd – zijn overleden vrouw had het papierwerk in haar handen gehad toen ze achterover van de trap was gevallen en haar hoofd een van de spijlen had geraakt, haar schedel opengespleten op het witte marmer. “Je kent in ieder geval één van deze objecten” sprak Owain, die zijn thee op een klein bijzettafeltje neerzette en enkele stappen richting zijn kleinzoon deed. “En met betrekking tot de ander is het van belang dat ik een antwoord van je krijg.” Hij hield de brief omhoog, Evangeline’s handschrift glimmend in het daglicht dat door de grote, hoge ramen viel. Zijn stem was vervallen tot een gefluister, de opeengehoopte spanning en woede plotseling hoorbaar. “Keane… was jij op de hoogte van deze brief?”

De wijzers van de klok op zijn nachtkastje gaven aan dat het middag was – en bijna op dat zelfde moment sloegen de klokken van Cambridge de uren, de bronzen, diepe bellen galmend door de oude straten. Twaalf uur geleden, toen hij nog aan het dansen was in een of andere donkere kroeg, omringd door zijn vrienden van de Club – twaalf uur geleden was zijn leven niet perfect geweest, maar in ieder geval draagbaar. Natuurlijk dacht hij iedere dag aan Evangeline, gleden zijn gedachten naar de brief die hij uiteindelijk onder een plank in het kleine, geheime kamertje in zijn huis had verstopt, voelde hij zich zenuwachtig en schuldig en bezorgd… maar aan de andere kant was het zo’n verschrikkelijke opluchting geweest toen er geen represailles volgde toen haar deadline verstreek en was er zoveel geweest om hem af te leiden dat hij nauwelijks tijd had gehad om zich ook daadwerkelijk bezorgd te gaan voelen. Nee, hij zou Evangeline tegemoet moeten komen als het echt zijn kindje bleek, had ook wel ingezien dat zijn reactie wellicht ietwat eh.. disproportioneel was geweest. Maar in ieder geval hoefde het dan niet nu, kon hij zijn geforceerde leven met Josephine en de baby en zijn moeizame band met zijn grootvader op dit moment nog balanceren met zijn studie en het theater. De huiself had hem vanochtend wakker gemaakt en gewezen op het artikel in de Ochtendprofeet, en dat was het moment dat zijn zorgvuldig in stand gehouden kaartenhuis ook daadwerkelijk was ingestort. Misschien had hij het moeten verwachten, had hij van te voren maatregelen moeten treffen… maar hij had toch echt niet gedacht dat ze zo ver zou gaan. Niet alleen omdat het haarzelf in gevaar bracht, waar ze dan ook was… maar ook hem! En wat dacht ze wel niet van zijn huwelijk?? Nuja, er was wel op te maken wat ze dacht over zijn huwelijk, want blijkbaar vond ze hem een bigamist, een overspeler, fout in zijn huwelijk met Josephine. Het deed het schaamrood op zijn kaken doen verschijnen en voor een moment had hij willen vluchten, had hij alles achter willen laten en gewoon zo ver mogelijk van hier willen vertrekken – en het volgende had hij ook niet geweten wat dat voor uitkomst zou hebben, en dus was hij doodstil onder de dekens blijven liggen, alsof de donkere kamer en de warme dekens hem zouden beschermen tegen alles en iedereen die de veilige bubbel wilde doorkruisen. En het leek te lukken. Zijn grootvader belde niet aan, Josephine kwam niet thuis van haar tripje naar haar ouders… wie weet kon hij zich gewoon voor eeuwig verschuilen! … en dat was het moment dat Minnie de huiself aanklopte en hem vertelde dat de Graaf beneden in de zitkamer op hem wachtte. Alsof hij erop had gewacht, sprong Keane in een plotselinge beweging op, nerveus en zenuwachtig, en had er gelijk spijt van want de wereld draaide voor zijn ogen en werd alles zwart; hij was nog steeds redelijk brak, al had ondertussen allang het middaguur geslagen. Voor een moment twijfelde hij of hij niet echt uit het raam wilde springen, maar alsof het een ander betrof dan hijzelf, in een soort droomtoestand, strompelde hij in plaats daarvan naar de badkamer en probeerde zichzelf zo snel mogelijk te douchen, zijn donkere haar te kammen, zich aan te kleden… terwijl hij ondertussen zo misselijk was dat hij wel kon overgeven, zo bang dat zijn vingers trilden terwijl hij zijn kravatte dichtknoopte. Ergens wilde hij het ding niet dragen, bang voor de vorige keer dat zijn grootvader met zijn vingers had geknipt en de stof steeds strakker om zijn nek kwam te zitten… maar dat was de keer geweest met Eva, waarvan ze zei dat… en haast nog angstiger knoopte hij het mode item toch om zijn nek, zo los als maar kon. Uiteindelijk, toen hij zichzelf respectabel genoeg vond, stond hij nog twee minuten voor de spiegel om zichzelf wat moed in te spreken voordat hij uiteindelijk de trap afsloop en de zitkamer binnenschuifelde. “Grootvader. Gg-goedemorgen – middag, bedoel ik.” Hij wilde de Graaf iets te drinken aanbieden, maar zag toen dat hij al thee had. Moest hij zeggen dat hij het bericht al had gelezen? Maar hij kreeg de woorden nauwelijks over zijn lippen. “Kan ik.. kan ik u ergens mee helpen?”

Samuel & Paige!

@Phoenix Waterford die zijn moeder ziet sterven.

@Evangeline Lennox, van super romantisch meisje dat alleen maar met Keane wilt zijn en nooit iemand wat kwaad wilt doen, tot iemand die vanwege haar ongeboren kind de liefde van haar leven blackmailt. Love it.

Iedereen die met het Kevangeline-plot te maken heeft D< Dus vooral Daila en Irene D< Maar de rest mag zich ook aangesproken voelen D<

Helemaal speciaal vanuit Verwegistan deze nominatie voor Gianna voor de dood van Felicia D< </3 ook al is ze niet echt dood maar ik vind dat dit telt

Keane & eva en alles en iedereen

@Josephine Cadwgan, want het is niet haar schuld dat ze nu getrouwd is met Keane en Eva haar plek probeert te stelen

Haar man. Ze was ergens niet echt meer met hem bezig geweest nadat ze wat er van hem over was had opgeruimd. Had hem alleen nog ergens in haar achterhoofd voor de momenten dat ze ruzie had met Daniel en uit irritatie zijn aandeel in het verdwijnen van haar man als discussiepunt wilde gebruiken. Was ergens ook nooit met hem bezig geweest toen het nog haar man was geweest. Was eigenlijk alleen met hem getrouwd omdat hij op elk punt fundamenteel niet Daniel was en ze twintig jaar terug dacht dat dat de oplossing was. En hoewel ze dat allemaal niet hoefde te vertellen kon ze wel een beetje haar antwoord voor Owain uit die redeneringen halen. “Over de doden niets dan goeds natuurlijk”, ha, “maar eerlijk gezegd niet echt? Het is natuurlijk tragisch allemaal maar bij nader inzien was ons huwelijk niet de beste keus”, ze glimlachte even kleintjes, “ik denk dat zowel hij als ik nu op een betere plek zijn”. En dat hij had moeten sterven gewoon omdat hij met haar getrouwd was toen ze dat nodig had, dat was niet iets waar ze verdriet of gemis bij voelde. Mensenlevens waren ook maar mensenlevens, er waren er genoeg van en een meer of minder maakte niet veel uit. “Ik hoorde dat u ook weduwe was geworden”, ze knikte medelevend en liet ondertussen de suikerpot naar zich toevliegen, gespeeld medeleven vroeg om zoetigheid. “Zo ongelukkig allemaal, hoe bent u eronder” Als je het aan haar vroeg was hij vast ook beter af nu.

Voor een kortstondig moment was alles goed. Er was geen pijn, er was geen leed, er was geen angstaanjagende grootvader, vervelende echtgenote of zeurende ex-vriendin die hem met ingewikkelde claims het leven zuur wilde maken. Nee; in plaats daarvan was hij alleen in een soort warme, nestachtige droomwereld, veilig en heel… Keane kromp ineen op zijn zij toen hij plotseling hard in zijn middenrif werd getrapt. Hij hapte naar lucht maar bleef liggen, niet echt in staat iets anders te doen. Voor een moment was hij gedesoriënteerd, maar de kleine stapjes die hij achter zich hoorde verbond hij aan zijn huiself en toen zijn grootvader hem bars beval het glas levenswater op te drinken wat hij van Minnie in zijn handen kreeg gedrukt kwam hij wat overeind, steunend op zijn armen. Hij voelde zich brak, alsof hij zojuist na een hele nacht feesten hier op de grond de rest van de ochtend had doorgebracht en pas net was wakker geworden; in werkelijkheid kon hij daar waarschijnlijk niet meer dan ongeveer vijf minuten hebben gelegen. Duizelig klemde hij zijn vingers om het glas en nam hij een slok – niet omdat hij het wilde, maar omdat zijn grootvader het beval. Toen de Graaf hem plotseling ruw in de stoel duwde gooide hij de helft van de inhoud van het glas echter over zijn overhemd. Het natte, plakkerige gevoel hielp hem niet echt beter te voelen. Keane duwde het glas in de handen van zijn huiself, die de situatie vlug probeerde te fixen, en liet zich in de fauteuil zakken terwijl hij langzaam in- en uit ademde. Alles kwam weer een beetje terug, en liever had hij dat niet gehad… Met een trillende hand was hij juist zijn haar ietwat aan het fatsoeneren toen hem plotseling de stem van zijn echtgenote opviel. Nog nooit zo blij om haar te zien verhief hij zijn blik naar haar en nam hij het glas water aan wat ze hem aanbood. Hij lette niet echt op haar woorden, mede omdat hij nog steeds half verdoofd was, maar het leek dat ze was afgeleid, alsof ze met zijn grootvader mee wilde gaan. Keane wilde haar echter bij zich houden, wilde haar als bescherming… maar daarnaast was er ook nog een extra reden dat hij haar bij zich wilde houden, al ontglipte die hem eerst nog voor een moment. Helaas kwam ook dat terug; hij had Josephine niet meer gesproken sinds het artikel wat Evangeline had geïnitieerd vanmorgen in de Ochtendprofeet had gestaan. Keane pakte haar hand en kneep er zachtjes in, al liet hij haar daarna niet meer los – hij wilde zeker weten dat ze hem niet achter zou laten met de Graaf. “Dankjewel” bracht hij zachtjes uit; vooral voor het water, maar toch ook wel voor haar algehele aanwezigheid. Hij nam nog een slok, zette het nieuwe glas neer op het bijzettafeltje en pakte de chocolade aan die de huiself hem aanbood. “Blijf je bij me?” mompelde hij zijn echtgenote zachtjes toe, eigenlijk wel tegen beter weten in – maar je wist maar nooit.

De kinderen vroegen niet echt naar hun vader eigenlijk. Niet naar haar man die nooit hun vader was geweest en die buitenspel gezet was voor ze ook maar echt zo over hem konden denken, niet naar hun echtte vader om de manier dat hij misschien zou willen (of ze verwachte dat Owain iets wilde gezien de inhoud van zijn vraag), niet naar het gebrek aan een vader. Aria was weduwe, en hoewel dat misschien niet de meest gewilde positie was was het er wel een waar ze een soort van schaamteloos alleenstaande moeder kon zijn. Ergens was dat fijn. Dit waren haar kinderen. En na altijd opzoek te zijn geweest naar iets wat je echt van jezelf kon noemen, zonder dat je het moest delen, zonder dat iemand het kwam afpakken, zonder dat je het eigenlijk niet mocht hebben, zonder dat er altijd iets op de loer lag en je altijd op je hoede moest zijn. Zonder dat alles, dat was fijn, kalmerend ook. Dus ze vroegen er niet naar, daar zorgde ze wel voor. Maar aan de andere kant was dat misschien ook niet echt wat Owain wilde horen. “Niet echt, mijn man ging denk ik iets te vroeg dood voor ze hem echt konden missen?”, ze fronste even, “ ze hebben nooit echt een vaderfiguur gehad, niet op stabiele basis”, en of Owain dat wel kon zijn, en of ze dat wilde, en of de kinderen dat wilden, dat liet ze veilig in het midden. Mocht hij zelf invullen want haar antwoord had ze al en dat was het belangrijkst. Ze glimlachte even en voor het geval dat hij graag had gewild dat ze iets over hem had gezegd in de mom van vaderschap voegde ze er nog luchtig aan toe; “Ze vragen wel vaak naar u, en wanneer u weer cadeautjes komt brengen, kennelijk maakt dat een iets te grote indruk”. Of haar kinderen waren gewoon nu al verwend en materialistisch. Maar dat zou ze nooit toegeven of bewust denken.

Owain wierp Aria een ietwat schalkse blik toe, zeldzaam in die zin omdat zelfspot niet iets was wat vaak met de Graaf werd geaffilieerd. Maar hij voelde zich op zijn gemak bij Aria; de laatste maanden was hij best gesteld geraakt op haar gezelschap, welke hij opzocht onder het mom van de kinderen – uiteraard. Het bleek maar weer dat je nooit genoeg back up erfgenamen kon hebben. “Een dieper dal dan de huidige situatie lijkt me haast onvoorstelbaar” sprak hij, op een toon die bij de eerdergenoemde blik hoorde. Zijn vrouw lag nog geen twee weken koud in haar graf en Lennox’ brief domineerde nog steeds in de kranten en danszalen in het gehele Verenigd Koninkrijk. Heel veel slechter nieuws dan dat zou hij niet kunnen verdragen. Ook hij zakte neer in een fauteuil tegenover de vrouw en hij keek haar aan, een schattende blik op zijn gezicht. “Mrs. Adler – Aria…” Hij leunde wat voorover, zodat hij ongemerkt wat dichterbij zat. “Ik heb een vraag voor u… een voorstel, eigenlijk. Ik kom daar zo op terug. Eerst…” Een vraag als dit had toch wat inleiding nodig. “Hoe zijn de kinderen? Ik vroeg me eigenlijk af…” Owain glimlachte ietwat sinister. “Vragen ze ooit nog naar hun vader?” Ze had vast wel door dat hij het niet over Daniella had.

Owain had met veel dingen rekening gehouden; met verzet van Keane’s zijde, met een nieuwe poging zijn wensen te ondermijnen… hij benaderde de legilimentie dan wellicht ook met ietwat teveel nadruk en was niet in staat zijn ondertoon van woede erbuiten te laten. Aan de ene kant had hij zich niet voorbereid op hoe gemakkelijk hij Keane’s gedachten kon infiltreren, al had hij dat natuurlijk kunnen weten – uiteraard had hij zijn kleinzoon ver van alles gehouden dat hem ook maar enigszins zou kunnen voorbereiden op legilimentie, tot het moment dat hij daadwerkelijk zou weten dat hij de jongen kon vertrouwen (en zoals het er nu uit zag, zou dat moment nooit komen). Maar daarnaast was hij niet geheel voorbereid op de stroom van gedachten, wellicht omdat zijn pure legilimentiekunsten een tikkeltje roestig waren (oke, hij was misschien van ietwat gemixte zeden, maar dat betekende niet dat hij ieder weekend tieners martelde) maar ook omdat zijn kleinzoon emoties had die hij gewoonweg niet begreep en die hem ietwat deden duizelen. Voordat Owain daadwerkelijk snapte waar een scene over ging waren ze alweer naar de volgende doorgesneld, maar Owain wist goed hoe hij moest bluffen en dwong zowel zichzelf als Keane om nog meer emoties op te rakelen, om meer herinneringen voorbij te laten gaan en ze dan maar later te analyseren; en zodra hij er één met Evangeline had gevonden wilde hij ze allemaal en duwde hij de jongen in die richting. Hij zou precies te weten komen hoe het zat tussen die roodharige slet en zijn kleinzoon, en zou niet opgeven – of hij daar nou straks een scherpe migraine aan zou overhouden of niet. Owain dwong Keane om het hem te laten zien, hield zich voor dat het nodig was om te begrijpen (want dat deed hij nog steeds niet) terwijl hij tegelijkertijd merkte dat het sprankjes verzet bij de jongen op deed werpen, dat hij hem weg probeerde te duwen maar niet wist hoe. En dat was precies waar Owain tegengas gaf terwijl hij van Keane’s machteloosheid genoot – en hoe hij tegelijkertijd de stromen van informatie langs zich heen liet glijden, steeds bruikbaarder en bruikbaarder. Het was slechts een flits, datgeen wat nog het meest zijn aandacht trok; maar het deed hem zozeer schrikken dat hij de magie bijna verbrak. Even balanceerde hij op het randje, maar hij herstelde zich en leidde Keane af door hem een andere kant op te trekken met zijn herinneringen, naar iets geheel anders wat hij allang had vermoed en geweten; de scene op het huwelijksfeest waar hij toch zo dichtbij was geweest om te kunnen verhoeden. Maar nee, het was Rhiann welke nog het meest zijn aandacht had getrokken; zijn dochter had in het geheel niets te zoeken in de herinneringen van zijn kleinzoon van de afgelopen negen jaar, en toch had hij haar daar gezien in de deuropening van de Welshe boerderij die hij haar had geschonken, ergens tenmidden van het wijdse platteland. Er was geen enkele mogelijkheid dat er zaken door elkaar waren gelopen, want toen hij Keane bij zijn dochter weggehaalde had hij haar laten verhuizen, bang dat zijn kleinzoon haar wederom zou opzoeken; en het was dit nieuwe huis wat toch daadwerkelijk in Keane’s herinneringen was opgedoemd, en het roodharige kind wat hem erheen leek te hebben geleid. Om er zeker van te weten dat Keane zijn verrassing niet door zou hebben, maar toch ook om hem te straffen, liet hij de laatste herinnering doorlopen totdat hij zich overgaf aan Keane’s wensen en zich terugtrok, weg van de jongen en terug naar zijn eigen lichaam.

Dit was een bijzonder moment. Keane had natuurlijk wel eerder tegengeprutteld, had wel eens vaker niet willen doen waar de Graaf hem toe verplichtte – maar nooit eerder had hij in rebellie zijn staf getrokken en tegen zijn grootvader geheven. Eerlijk gezegd had Owain op het moment gewacht, er een tikkeltje naar uitgekeken zelfs; het moment waarop zijn kleinzoon eindelijk de moed zou hebben gevonden; de zwakkeling, het ondankbare misbaksel dat alles in zijn leven aan hem was verschuldigd en alsnog zijn eigen weg ging, zo verwaand en halsstarrig dat hij blind de wensen van zijn meerdere negeerde en daarbij precies de fouten maakte waar hij voor was gewaarschuwd. Ja – Owain had ernaar uitgekeken, en dat was waarschijnlijk ook wel op zijn gezicht te lezen terwijl hij van een afstandje op zijn kleinzoon neerkeek, het theekopje in zijn handen en zijn staf losjes in de aanslag. Het was typisch dat de jongen na de vloek in een smeekbede uitbarstte, dat hij geen verantwoording nam voor zijn daden maar slechts vergiffenis zocht. Het deed de Graaf twijfelen aan zijn keuzes - qua erfgenaam, voor waar hij zijn kaarten op had ingezet. Maar voor nu moest hij slechts een noodoplossing vinden, moest hij zichzelf voorzien van de informatie die hij nodig had om het kwaad weer wat te doen wegebben. Met een simpele beweging van zijn staf pareerde hij Keane’s beschermingsspreuk en ontwapenende hij de jongen. Het zou hem al niet erg lastig zijn afgegaan een werkelijk duel met zijn kleinzoon te voeren, laat staan als die gemarteld lag weg te kwijnen op een mahonie houten vloer. Desalniettemin, al had hij erop gewacht, toch kon hij dit rebellieuze moment niet zomaar aan zich voorbij laten gaan - straf was het antwoord op iedere vorm van verzet. Owain wees zijn staf opnieuw richting de jongen. Hij vroeg zich af wanneer zijn kleinzoon zou breken. Snel, was vast het antwoord. “Crucio!” Het kwam er scherp uit, en toch een tikkeltje achteloos – maar hij meende het met elke vezel van zijn bestaan. Zijn haat voor Evangeline, zijn minachting voor de jongen – maar vooral zijn woestheid dat hij hierdoor Isabella had vermoord, dat hij een fout had gemaakt die bij Keane's schuld lag, dat hij zich zozeer had laten gaan. Voor een moment aanschouwde hij het gegil, het gekonkel… Hij wist hoeveel pijn het deed. Zijn vader had de vloek ook op hem uitgeoefend, zoals zijn vader daarvoor. Het was een familietraditie, om het zo te noemen. Maar hij dacht niet dat iemand er ooit zo heftig op had gereageerd als zijn kleinzoon op dit moment, alsof de jongen zich niet eens schaamde om de emotie pijn te voelen, om het uit te gillen als een speenvarken dat klaar was voor de slacht. Maar ach, zijn kleinzoon was dan ook niet van zuiver bloed. Veel meer kon je niet verwachten. Owain verbrak wederom de vloek, dronk de rest van zijn thee op en doorkruiste vervolgens de kamer. Hij schoof een aangename fauteuil tot naast de jongen, die piepend en hijgend plat op de vloer lag, ineengekrompen bij het plotselinge geluid. Voor een moment positioneerde de Graaf zichzelf, sloot hij zijn ogen en leunde hij wat achterover in de comfortabele kussens. Legilimentie was iets wat hij haast dagelijks beoefende, maar meestal zonder dat hij wilde dat de persoon in kwestie erachter kwam – hij gebruikte legilimentie stiekem, vluchtig, oppervlakkig. Maar nee, nu wilde hij alles. Hij wilde de tijd nemen, graven naar wat hij nodig had en pas stoppen als hij al het bruikbare had verzameld. Maar met legilimentie was het niet alsof je gemakkelijk de brokjes informatie uit de lucht kon plukken die je nodig had. Nee… het was alsof je je door een ruimte vol wankelige kasten en schots en scheef liggende boeken bewoog waarbij je voorzichtig moest zijn geen stapels om te stoten terwijl je kastje na kastje afzocht naar iets bruikbaars, bang dat alles zou instorten en zou bedekken wat je nodig had. Owain opende zijn grijze ogen en richtte zijn staf op Keane, een sluwe blik op zijn gezicht. De omstandigheden konden haast niet perfecter zijn, en dat sterkte zijn vertrouwen dat dit hem ging lukken zonder de jongen geheel te moeten afbreken. “Legilimens!”

She always felt better, seeing her mother. Even when she felt that nothing could make her feel better at all.

“And if I have to leave?” She wasn’t asking for herself. She barely wanted anything for herself anymore. She was asking for Owen. She, too, was a mother willing to make sacrifices for her child. All that was left of her pride. “If he kicks me out? Or she does?” “We… your father has opened an account in your name, sweetie. You’ll want for nothing. Here are the details.” Caroline gave her a neat envelope. “Please don’t write to us using your own name, dear. I know you’ll understand.” And she did. And she didn’t. And she Disapparated then and there.

Sam trok Paige in zijn armen en klemde haar vast, zodat ze geen kant op kon. De ijselijke kreet van zijn vrouw drong door tot in de laatste vezels van zijn bestaan en deden zijn maag samenknijpen in misselijkheid. Ze was weg. Delphine, hun dochter... Ze was weg. Hoe kon zo'n prachtig klein mensje nou verdwijnen in het niets?! Dat kon niet?! Het kon niet! Zijn maag draaide een aantal rondjes om z'n as, terwijl de jongeman zich een stukje bij Paige's bed vandaan bracht. Wankelend op zijn benen strompelde hij naar de zuster. "Blijf bij mijn vrouw. Ik ga haar zoeken!" En met angstige ogen en een woest hart bracht Samuel zijn wankele benen aan het lopen. Bij de deurpost draaide hij zich met een ruk om. "Paige mijn lief ik ga haar zoeken. Ik kom terug. Beloofd!" De jongen bracht zijn tempo omhoog tot hij op hoog tempo rende door het gehele ziekenhuis. Als een race tegen de klok. Iedere kamer, iedere ruimte, ieder hoekje. Hij zocht en zocht tot hij niet meer kon rennen. Maar hij bleef doorgaan, het misselijke gevoel negerend en uit zijn focus sluitend. Er was maar één doel nu, één ding van belang en dat was Delphine. Hij moest en zou hun dochter vinden. Eenmaal buiten gekomen keek hij wild om zich heen, zoekend naar enig spoor, een schim in de verte, wat dan ook wat kon wijzen op zijn dochter. Maar er was niets... De stilte van de ochtendgloren had de wereld in haar greep en bracht niets dan rust en stilte. Geen baby gehuil, geen gesmak van een hongerig babymondje en geen gepruttel. Sam's maaginhoud keerde zich om en belandde in een golf op de koude straatstenen. De jongen liet zich na een aantal achterwaartse stappen op zijn knieën zakken en bracht een angstaanjagende brul in de stilte. Er was maar één vraag die in zijn hoofd speelde, als een mantra, opnieuw en opnieuw. Waar was Delphine? Waar was zijn dochter? Tranen begonnen over zijn wangen te rollen, zijn gezicht begravend in de schaamte en in de slopende paniek.

The drinks were brought. “How are you, Josephine, darling? You look pale…” She nodded, smiled half-heartedly. “Just a little tired, mom. It’s… well, it has been very hard.” She would not usually admit to that, not to her mother or to anyone, because she was there to make life easier on people not harder, that was her role as the daughter of a Duke, that was her role as the wife of a future one, that was her role as Josephine, that was how she was. But all her roles no longer seemed to fit her, not right now and she couldn’t pretend that this didn’t matter, could she? She’d read the article… She’d seen the stares… She’d received the letters… And if she denied that anything of matter had happened, would she be laughing away what was in essence a criminal offence? Would she ally herself to it? Would it, would he, diminish her? Defile her? She felt so dirty, all the time, she felt so... Lessened... She felt... too much.

They sat down, both of them rearranging their skirts, filtering out any folds and creases. Caroline ordered, tea and a hot chocolate for her daughter. Josephine would have preferred tea, too, she was trying to eat less sweets, but she definitely wasn't going to complain. The chocolate was familiar, and familiar was what she so desperately craved. Familiarity, and her home. A home where people loved her, where they were happy with her, where they valued her... Where she wasn't always wrong, and always too much of this, always too much of that... The stereotypical anchor. The Wife. Except she wasn't that, either. "How are things at home?" she asked, with still that smile. "Oh... Josephine, it's sweet of you to ask... we're all very well. Well... a shock, of course. And to your father's health..." Was she expected to apologise? She hadn't married herself off... Where had that thought come from?

Ok! Studyclub extreme is iets dat me grappig leek. Het is een beetje geïnspireerd op de 'bikkels dit is een sportclub in hoorn die like buiten gaat sporten als het sneeuwt/regent evt. Studyclub extreme is like een semi normale studie club alleen soms studeren ze onder rare omstandigheden (op het dak als het sneeuwt, in een kamer waar een magisch slot op zit dat dichtvalt als ze niet op tijd klaar zijn , aan een picknicktafel in het verboden bos) of iets anders tofs. Gewoon voor extra uitdaging! Ik ga niet consequent topics openen maar wel soms en als je char erbij zit kan je natuurlijk ook zelf topics openen , het bestaan ervan verwerken in je posts, plekken bedenken ect. Dus ja wie joint Theresa in dit project! ----- Verder wil ik gewoon ook contacten ik ben specifiek opzoek naar iemand waar Theresa soort van vijanden mee kan zijn zodat ik haar driftige kant kan uitspelen of een rivaal ofzo. Maar vrienden en losse kennissen zijn ook welkom en logisch gezien ze al 4 jaar op school zit !

Ja, natuurlijk wilde ze een hoop dingen, nu wilde ze altijd een hoop dingen maar als ze momenteel Valentine’s gedachten kon lezen was ze misschien nu al kwaad geworden en niet pas als ze dadelijk haar toverstok en genoeg kracht en overtuiging dat ze hem weer aankon gevonden had. Als hij niet had gewild dat ze ineens heel veel eisen had dan had hij haar, bijvoorbeeld, niet op moeten sluiten en martelen. Om maar iets te noemen. Ze vloekte luid toen haar been terug werd gezet (en ook een beetje omdat hij kennelijk niet van plan was haar staf nu terug te geven. Verdomme van alles wat ze wilde was dat toch wel het allerbelangrijkst) en liet zich met een heel erg ontevreden gevoel omhoog trekken. “We kunnen beter eerst mijn toverstok halen dan”, viel ze hem in de reden, “als ik nog op je moet leunen”, wat duidelijk zo was, het leek wel alsof haar lijf nog niet helemaal doorhad dat het in theorie herstelt was, “dan heb je misschien iets verkeerd gedaan”, zoals je een hele hoop verkeerd hebt gedaan. Ze vertrouwde hem gewoon niet. En ook weer wel ergens. Want ondanks alles liet ze hem wel helpen. En ondanks alles was hij de enige persoon waar ze het nog semi kon verteren dat ze momenteel zo fragiel was. Ondanks alles was hij nog altijd de enige die ze met haar leven vertrouwde. Omdat ondanks alles ze wist dat hij dat goed zou bewaren, Maar dat maakte het allemaal niet minder kut. “Ik denk dat ik zelf nog wel wat spreuken weet misschien” mompelde ze terwijl ze ondertussen zich de juiste richting (naar buiten dan) op liet trekken. “En het is alleen maar onhandig als ik niet mijn toverstok heb ”. Want dan moest ze hem dingen vragen enzo.

Keane slikte en wendde zijn blik af, een beetje in elkaar gekrompen. Nu… het speet hem toch, niet waar? Wat kon hij anders zeggen? Maar hij wist dat hij de stilte niet lang kon laten duren, daar zijn grootvader hem al een extra kans gaf om zich uit te leggen – in ieder geval had hij zijn toverstaf nog niet getrokken. Keane staarde op een willekeurig punt in de muur terwijl de kleur uit zijn gezicht wegtrok en hij een enigszins samenhangend verhaal over zijn lippen probeerde te krijgen. “Gr-grootvader. Ik had nooit gedacht dat ze… ik heb… ik heb ook een brief van haar gekregen, met dreigementen. Ze wilde dat ik voldeed aan… maar dat zou ik nooit kunnen doen! Ik heb haar gezocht, my Lord.” Hij keek op, dwong zichzelf in de ogen van zijn grootvader te kijken zodat die de waarheid erin zou kunnen zien. “Ik heb overal gezocht. Maar… ik kon haar niet vinden.” Vlug wendde hij zijn blik weer af. “Ik wilde haar overtuigen om de claim in te trekken, om te stoppen waar ze mee bezig was. Maar dat is me niet gelukt – en.. en dat is wat me spijt.” Hij nam een diepe teug lucht. “Maar ik denk… als we het gewoon negeren.” Een ietwat hoopvolle blik maakte plaats voor de angstige. “Wie weet vergeet ze het wel weer gewoon… wie weet vergeet iedereen het wel weer gewoon! En dan is er… is er helemaal niets aan de hand.” De stilte die volgde duurde zo lang dat Keane uiteindelijk opkeek om de gezichtsuitdrukking op zijn grootvader's gezicht te zien - om vervolgens langzaam enkele stappen achteruit te zetten, bang voor de explosie die zou volgen.

@Evangeline Lennox; want je zal maar zwanger zijn van je man, die legaal gezien niet echt je man is maar legaal gezien wel de man is van de zus van je ex-verloofde, die ook al een baby heeft van diezelfde man, die je nu een rechtzaak aan zijn broek moet hangen om jouw illegale huwelijk met hem toch geldig te laten verklaren en zo het fortuin van zijn Adellijke familie toe-eigent. (no offense Evangeline, maar achteraf gezien ben je als Lennox zijnde tóch een golddigger...) <3 @Felicia Harding; want je zal je eigen dood moeten faken en je eigen begrafenis moeten bijwonen om al je vrienden, familie, geliefden en naasten te zien die zo enorm om je rouwen en van je hielden (behalve je lover want die weet dat je naast hem staat door middel van een met wisseldrank gerelateerde kwestie, waardoor je nu bent getransformeerd in zijn Russische, in werkelijkeheid in coma liggende, verloofde). Dat moet vast onbeschrijflijk moeilijk zijn... dus KNUF.

18 maart 1779 - 26 januari 1838 † Met pijn in ons hart laten wij u weten dat Lady Radnor, Isabella Joanna Magdalena Amfora-Cadwgan, op 26 januari 1838 door een noodlottig ongeval om het leven is gekomen. Lady Radnor zal volgende week in besloten kring worden begraven. Ze laat haar liefhebbende man (Graaf Radnor); kleinzoon (Lord Radnor), stiefkleindochter (Lady Josephine) en achterkleinzoon (Mr. Owen Cadwgan) na. Zie, niemand van deze personen draagt de naam Evangeline Lennox; die is dan ook geen familie D<. Isabella is 58 jaar geworden.

4 Het kwam door de brief. Ze moest brieven hebben teruggeschreven. Meervoud. De brief greep terug naar gezegdes van langer geleden, de correspondentie was niet nieuw. De brief was verraad. De inhoud was verraad. De letters waren verraad. Lord Radnor was geen man die verraden zou worden. Maar hij had het niet zien aankomen, en dat was waar het mis was gegaan. In zijn wildste dromen had hij dit scenario niet kunnen bedenken. Werd hij oud? Seniel? Liep hij nu al achter in deze snel veranderende wereld? Misschien. Maar zij was niet meer degene die hem op zijn fouten zou wijzen. Zij was niet meer degene die hem kon verraden. Hij kende nu haar geheimen. Ze zou hem niet meer kunnen schaden.

5 Het kwam door de brief. Begreep ze dan niet, wat hij allemaal voor haar over had gehad? Had ze dan daadwerkelijk pas deze ochtend beseft waar hij doorheen ging, toen de uil het vervloekte krantenknipsel brengen kwam? Hij kon niet bevatten dat ze de brief had durven ontvangen en de krullerige letters voor hem geheim had kunnen houden. Hij was gerechtigd de informatie te weten. Hij was degene die over haar waakte. Ze had hem met haar ‘ja-woord’ getrouwd en ze was daarmee van hem. Was zwijgen een leugen? Ze kende zijn temperament. Ze wist wat ze over zichzelf kon afkondigen. Blijkbaar was dat het waard geweest, was het genoeg om geen woord over haar lippen te krijgen. Ze had het zelf gedaan, nietwaar? Ze had zijn wraak zelf over haar afgekondigd. Het was niet anders, niet meer of minder. De schouwers zouden het niet begrijpen.

6 Ze lag op bed. Misschien had ze daar niet altijd gelegen, maar hij wist het niet zeker. Hij wist zoveel niet meer zeker, maar hij hield van een onzekere toekomst. Een onzekere toekomst was er een die beschreven kon worden. Owain hield ervan toekomsten te beschrijven. Ook de zijne. Mogelijkheden waren eindeloos wanneer je toekomst niet vast lag. Zijn toekomst met Isabella had vastgelegen. Dat was niet de reden, natuurlijk. Hij zou het niet in zijn hoofd halen dat dat de reden was. En nu was ze stil. Ze was voor altijd stil, maar zijn landhuis zou niet voor altijd stil zijn. Hij had talloze mogelijkheden, hij had oneindig veel opties. Zijn leven was beter zonder haar. Ze had er beter aan gedaan als ze dat zou hebben begrepen.

9 Ze lag op bed. Mensen zeggen dat het lijkt alsof de doden slapen, maar in dit geval was dat verre van waar. Hij had haar opengesperde ogen gesloten, maar er was niets aan de geschrokken uitdrukking op haar starre gezicht te doen. Misschien zou het nog wat verslappen. Dat gebeurde, soms. Hij had het eerder gezien.

@Jude Foulkes-Davenport, ga maar naar je broer, wij moeten je niet. Groeten, je ouders.

Armand/Thomasin... I don't trust that plot at all En natuurlijk Kevangeline!

Evangeline die zich realiseert dat Keane haar niet gelooft over de zwangerschap </3

Yara & Irwin en alles wat er om heen draait!

Tussenstand! 1 t/m 10 posts: 4. Daila en Irene met 3 posts 3. Sonja en Maxime met 4 posts 2. Renee met 5 posts 1. Denise met 6 posts 11 t/m 25 posts: 1. Lily met 14 posts 26 t/m 50 posts: 1. Kelly met 26 posts 50+ posts: 1. Margaux met 58 posts Karakters: 3. Mat Muir, Thomasin Hastings, Meghan Cotterell, Achilles Augeron, Eleanora Paget, Heaven Priest, Isaiah Haysward, Kieran Monday, Maxwell Ayers en Titiana Guyette met 3 posts 2. Liam Haysward, Maia de Liedekerken en Evita Magdalena Reyes met 4 posts 1. Daniel Bennett met 11 posts

2 maart @Christa Rose - 18 jaar Van Dax: Een flesje elfenwijn en kaartjes voor de Appleby Arrows. Van Raine: Een verjaardagskaart. 4 maart @Thomas Silvershore - 55 jaar Van Zaira (want dochter): Een zakhorloge uit de winkel van Mat Muir, die je boven je beker drinken kan houden, om te zien of er geen toverdrank/vergif/ andere magische bewerking inzit. Van Thomasin (want elite): Een boeket bloemen en een fles rode wijn. Van Yara (want elite): Een fles whisky en een verjaardagskaart. Van David Appleby (want partijgenoot): Zilveren verenhouden in de vorm van een drakenei Van James (want elite en partijgenoot): Een doos sigaren en een fles port. 5 maart @Hiram Churchill - 32 jaar Van Cassidy: Een zelfgebakken taart, met verschillende vullingen en smaakjes en met chocolade zijn naam en leeftijd geschreven. Van Yara namens Irwin: Een boek over dreuzelse geschiedenis omtrent de 80jarige oorlog. Van Mat: Een zelfgemaakt vliegend schip in een fles, dat bij klokslag twaalf de illusie geeft echt op de wind te zweven en te zeilen. Van David: Een seizoenkaart voor de Appleby Arrows. @Lyre Lennox - 15 jaar Van Maia: Een zelfgeschreven verjaardagskaart. Van Cadwyn: Een zelfgeschreven verjaardagskaart 6 maart @Ovid de Haviland - 16 jaar Van Maia: Een zelfgeschreven verjaardagskaart. 8 maart @Desmond Thwaite - 15 jaar Van Maia: Een zelfgeschreven verjaardagskaart en een zakje smekkies in alle smaken. Van Cadwyn: Een zelfgeschreven verjaardagskaart en een Uilenknuffel. 13 maart @James Graham - 24 jaar Van Yara: Broodtrommel, die je lunch vers en fris houdt, en een paar sokken. Van Thomasin: Whiskyglazen met het familiewapen van de Grahams erin gegrafeerd. Van Zaira: Een fles wijn en een kaartje. @Oliver Kingston - 29 jaar Van Cassidy: Een zelfgeschreven verjaardagskaart 14 maart @Galahad Graham - 14 jaar Van James: Houten modelstoomtrein, op schaal, kan echt rondrijden, met veel mooie details en ook alle spullen om er een mooie tafel voor te maken met een landschap waar de trein doorheen kan rijden. Van Wren: Een zelfgeschreven verjaardagskaart Van Yara: Een set om je eigen vleesetende planten te kweken. 16 maart @Ayden March - 16 jaar Van Sara: Een zelfgeschreven verjaardagskaart, een knuffeltje en een avondje ‘feestjes organiseren’. Van Maia: Een zelfgeschreven verjaardagskaart 17 maart @Titiana Dickson - 17 jaar Van Sara: Anoniem: Het boek ‘How to please your husband’ voor dummies. Van Wren: Een zelfgeschreven verjaardagskaart 25 maart @Daniella Ingram - 21 jaar Van Yara: Een verjaardagskaart en een bosje bloemen. Van Dax: Een mok met de afbeelding van een kat, die gaat slapen als je drinken koud is geworden. 26 maart @Laurelle Ryder - 27 jaar Van Pearl: Een doos met bonbons. Van Cassidy (want wat volgt die nu van de relatie tussen Laurelle en Oliver): Een mandje met zelfgebakken muffins. Van alle leerlingen: Een zelfgeschreven verjaardagskaart 29 maart @Daniel Foulkes-Davenport - 19 jaar Van Yara: Kaartjes naar een concert, een fles whisky, een houten kistje met daarop de afbeelding van een draak, opent op spraakherkenning en daarin een foto van Yara en Dan samen, met op de achterkant verjaardagswensen geschreven. Van Cadwyn: Ontbijt op bed, een versierd huis en een zelfgeschreven gedicht. Van Thomasin: Een bundel met artikelen over nieuwe ontdekking over spreuken en bezweringen, een agenda, met alvast deadlines ingevuld. Van Jude: Sokken die niet nat worden, kaartjes naar een wedstrijd onder water hockey en een fles vuurwhisky. Van Cassidy: Een verjaardagstaart, drie laags, met daarop allemaal watersporten in marsepein uitgebeeld.