Leaderboard

Lieve allemaal, Graag willen wij (de admins) mededelen dat we vanaf nu enkel vragen en verzoeken zullen beantwoorden die in het daarvoor bestemde topic worden gepost (zie de link hieronder). De afgelopen tijd hebben we veel verzoeken ontvangen (om dingen aan te passen of karakters om te zetten) via discord en in onze 'uilen' . Dit werd voor ons erg onoverzichtelijk en we hebben het dan ook liever weer op 1 plek. Op die manier kunnen wij goed zien welke verzoeken nog verwerkt moeten worden en zal dit ook sneller gebeuren. De admin die het eerste de tijd heeft kan dit dan namelijk oppakken, in plaats van dat je moet wachten op de admin die je een apart berichtje hebt gestuurd. Het kan namelijk dat die degene nu net druk of afwezig is. Verder zouden we jullie er ook aan willen herinneren om bij je verzoek alle benodigde informatie te geven. Als je een karakter weer op actief wil laten zetten is het bijvoorbeeld handig om jaar, afdeling en partij erbij te geven. Zo kan je karakter meteen goed worden omgezet! Bedankt voor jullie begrip en fijn weekend nog <3 Gianna, Kelly en Irene

2 mei @Keane Cadwgan - 21 jaar Yara: Een boek over etiquette en een grote fles whisky. Zaira: Stuurt bewust niets. Thomasin: Stuurt bewust niets. David: Weet hoe het is om een bastaard te hebben -> stuurt een flesje whisky en een kaartje met een bemoedigende tekst. 7 mei @Thomasin Hastings - 29 jaar Jude: Een boekje met coupons, elke is geldig om hem een klusje te laten doen (zoals een ijsje eten met Gabriel of met Gabriel naar de kinderboerderij). Yara: Een bos rozen en wat dreuzelkranten waarin artikelen staan over schermen. Zaira: Elegante handschoenen om mee in de tuin te werken, beschermen specifiek tegen rozendoorns. Mat: Een magisch familieportret. 10 mei @Celeana King - 29 jaar Liam: Uitnodiging om een keer samen te gaan borrelen. 12 mei @Cassidy Kingston - 22 jaar Yara: Een magisch koffiezetapparaat. Thomasin: Stekjes rozen voor in de tuin. Wren: Een verjaardagskaart. Mat: Een schilderij voor in het woonhuis in de Inn, van een rivier. Jude: Is het vergeten. 15 mei @Evita Magdalena Haysward - 24 jaar Liam: Een weekendje weg naar Spanje. @Julienne Haysward mag op Isabella passen. 17 mei @Lydia Hastings - 28 jaar Pearl: Een grote verjaardagstaart en mooie zilveren oorbellen. Thomasin: Een flesje met Catfields likeur en versierde vingerhoedjes. Zaira: Een verjaardagskaart en een boeket lentebloemen. Yara: Een verjaardagskaart en een tegoedbon voor een high-tea voor 2 personen. Pandora: Een vergulde konijnenschedel, waar je uit kan drinken. Liam: Een fles champagne, een een stressbal. (Geadresseerd aan Lady MacCrazy, 'cause Liam is a doll). 18 mei @Winnifred Silvershore - 26 jaar Zaira: Een verjaardagskaart. 19 mei @Quentin Kane - 20 jaar Dax: Nieuwe editie van 'De Hitsige Heksjes' met uitneembare magische poster. Raine: Een fles sterke drank. 20 mei @Duessa Damarcus - 19 jaar Pandora: Een kuisheidsgordel, sleutel wordt bewaard in het kantoor van Saphir @Ate Damarcus - 19 jaar Pandora: Een kuisheidsgordel, sleutel wordt bewaard in het kantoor van Saphir 22 mei @Arthur Hollow - 9 jaar Thomasin: Een kinderbezem en een eerste Toverdrankenset voor kinderen. Yara: Een piratenzwaard, met bijpassende hoed en pratende papegaaienknuffel. James: Een eigen schrijfsetje, inclusief was en zegelring. Liam: Een fles drank. Hoezo te jong? En Evita moest echt gaan controleren wat de man opstuurt als cadeau. 28 mei @Blythe Lennox - 32 jaar Cadwyn: Een verjaardagskaart en het beeldje van een koe. @Aelin Sardothien - 20 jaar Yara: Veel drank! In verschillende soorten en smaken. En een setje kleding voor neefje Adam. 30 mei @Camilla Bennett - 40 jaar Maia: Een verjaardagskaart en een kristallen karaf voor wijn.

De aanwezigheid van Mrs. Lennox leek toch iets te doen met de manieren van haar kleindochter, want de woorden ‘my lord’ had hij al een tijd niet over haar tong horen glijden. Kon ook iets te maken hebben met de invloeden van zijn eigen dochter, waar de slet nu enkele maanden bij had doorgebracht. De Graaf had zo nu en dan contact opgenomen met Rhiannon, gewoonweg om te bezien hoe ze het daar maakte. Hij had informatie genoeg gekregen, dus daar had hij zich geen zorgen over hoeven maken. De bijbehorende blik die hij van het kind ontving was daarentegen wel weer een tikkeltje vervelend en Owain moest zich inhouden om daar met legilimentie geen einde aan te maken. Ah, wat had hij nu graag de genoegdoening verkregen om de trut haar keel langzaam dicht te knijpen, om haar te horen smeken terwijl ze jammerde voor haar leven. Het was het enige echte wat hij op had moeten geven in deze deal. Het enige wat hij nu nog wel zou kunnen bewerkstelligen - wat hij nu voor de laatste keer gewoonweg zou kunnen doen, of het nu Helena’s bijzijn betrof of niet. Maar hij was een man van zijn woord, of het woord reeds gegeven was of niet. En hij kreeg er natuurlijk wel het een en ander voor terug. Een deal was een deal. Owain boog zijn hoofd iets, om te laten weten dat hij instemde met Helena’s woorden, en zette een stap richting het meisje. “Uw hand, alstublieft” sprak hij kil, voordat hij Evangeline’s staarwedstrijd accepteerde en zijn koude, grijze ogen in de hare boorden. Snapte ze dan niet dat ze had verloren? Of nuja; dat ze haar kind was verloren, maar de enkele reden dat ze de situatie levend zou verlaten, te danken had aan haar grootmoeder? Nuja, het wicht was altijd al ondankbaar geweest. Helena moest het er maar voor over hebben; maar goed, ze wist vast wat ze (indirect) had opgevoed. “Wat mij betreft mag u beginnen.”

Helena kon het niet helpen om een moment te blijven staan bij de begraafplaats voor ze het kerkje betrad. De laatste keer dat ze Cadwgan Castle had bezocht, was hier geweest. Het was voor de begrafenis van Owain's eerste vrouw. Niet dat ze echt voor Henrietta gekomen was... Het klonk misschien gemeen, maar om Henrietta Hastings had Helena nooit heel veel gegeven. Ze waren samen opgegroeid, dat was waar, maar dat betekende niet dat ze vriendinnen waren geweest. Henrietta was... in zoveel opzichten precies het tegenovergestelde van Helena. Dat was misschien ook wel de reden dat Owain's ouders het meisje naar hem toe hadden geschoven nadat alles met Helena zo mis was gelopen (ergens deed het wel pijn, de gedachte dat je zo makkelijk vervangbaar was, maar wie weet hadden haar ouders ook wel een vervanging in hun achterhoofd gehad, totdat het makkelijker bleek om je eigen dochter te vervangen). Maar het overlijden van Henrietta en de kinderen was hoe dan ook een erg trieste gebeurtenis. Helena had het gevoel gehad dat ze Owain wat verschuldigd was, dat hij haar misschien nodig had gehad in dat moment. Dat waarom ze was gekomen. En hoewel ze toen niet echt hadden gepraat, had ze geweten dat ze gelijk had. Haar blik gleed naar een ander graf, waarvan de steen er nog nieuw uit zag. In tegenstelling tot Henrietta's begrafenis, waar ze vooral was gekomen voor Owain, was deze begrafenis er een die Helena eigenlijk wel graag had geattendeerd. Maar natuurlijk was er geen uitnodiging geweest en zou haar aanwezigheid vast ook niet zijn gewaardeerd. Oh, Isabella... Er waren zoveel vragen die Helena eigenlijk wel eens aan de voormalige Lady Radnor had willen stellen, over de keuzes die ze uiteindelijk gemaakt had in het leven en waarom (ja waarom, ze was net als een oudere zus geweest voor het meisje toch? Maar 'familie' , zelfs in de brede zin van het woord, was op vele manieren blijkbaar geen krachtig en vooral een verraderlijk concept in deze kringen). Helena had nooit echt de kans gehad om die vragen te stellen. Wanneer had ze het ook moeten doen, het was niet alsof ze, nadat Helena onterfd was, zich nog in dezelfde kringen hadden bevonden en het contact niet al jarenlang verwaterd was. Owain's opmerking over het altaar voelde als een soort steek onder water en Helena keek hem voor een moment aan, zich afvragende wat hij precies bedoelde met die woorden. Niet geheel vrijwillig. Had hij dan liever gehad dat ze zich maar gewoon naar het altaar toe had laten slepen? Had hij verwacht dat alles dan beter was gegaan, uiteindelijk wel goed was gekomen? Echt tijd om er bij stil te staan was er niet, want op dat moment kwam Evangeline binnen. Helena inspecteerde haar kleindochter vlug. Het meisje zag er wat bleekjes en voornamelijk verdrietig uit, maar lichamelijk leek ze verder in ieder geval in orde. Helena begreep natuurlijk wel dat Eva niet perse blij was met deze deal -en dat terwijl haar kleindochter nog niet eens op de hoogte was van alle zaken-, maar soms moest je nou eenmaal concessies maken. Het was dan ook niet echt slim geweest van Eva om van Griffith zo'n belangrijke pion te maken door hem als potentiële erfgenaam te bestempelen. Als haar kleindochter nou gewoon naar huis was gekomen nadat ze zwanger was geraakt, dan hadden ze dit zonder al teveel poespas op kunnen lossen. Zelfs als dan was uitgekomen van wie het kind was, was de schade nog wel te beperken, had Helena ook best wel met Owain in gesprek willen gaan, met vast een geheel andere uitkomst dan die van vandaag. Eva had zelf deze puinhoop gecreëerd en Helena zou haar daar nooit zomaar in laten zitten, want dit was haar kleindochter, haar familie, en anders dan haar eigen familie, zou ze haar kinderen en kleinkinderen niet in de steek laten om de fouten die ze hadden gemaakt. Dat maakte natuurlijk niet dat ze Evangeline's hele actie ongelofelijk dom en roekeloos had gevonden. En aan roekeloos gedrag zaten helaas soms consequenties. Helena legde haar hand op Evangeline's wang en veegde wat vergeten tranen weg. "Goed. En natuurlijk is ze dat," antwoordde ze, om Eva's woorden kracht bij te zetten, maar ook omdat ze hoopte dat Owain niet al te uitgebreid verder ging op alles wat er gevraagd werd. Ze had Eva voldoende verteld zodat het meisje hier mee in zou stemmen, maar niet alles wat deze deal precies inhield en ze had geen zin in verdere problemen op dit moment. "Ik heb haar alles verteld wat ze voor vandaag moet weten." Helena wierp een intense blik richting Owain en ging toen vlug verder. "Nou, zullen we dan maar beginnen. Als jullie er klaar voor zijn.." De vrouw reikte in de zak van haar gewaad en trok wat ongeduldig haar toverstok tevoorschijn.

Ze had zichzelf beloofd dat ze niet ging huilen, maar Eva kon het niet helpen. Griffith deed een wanhopige poging zijn vingers in haar krullen te haken toen ze hem probeerde over te dragen aan Rhiann en wurmde onrustig in hun armen. "Ssst," probeerde ze hem te sussen. "Het is goed. Het komt goed." Maar haar woorden kwamen niet overeen met de tranen in haar ogen en haar gebroken stem. Met moeite liet ze haar zoon los (als ze het nu niet deed zou ze het nooit doen) en sloeg in plaats daarvan haar armen om Rhiann heen. De vrouw was niet echt een knuffelig type, maar één afscheidsknuffel kon er vast wel vanaf. "Zorg goed voor hem." Dat zou Rhiann wel doen, Eva was er zeker van. Misschien op een andere manier dan ze het zelf zou doen, maar het was goed genoeg. Het was op zijn zachts gezegd vernederend om haar handen vast te laten binden door de huiself. Griffith was aan het huilen nu, duidelijk van slag omdat zijn moeder van slag was en het pijnigde haar dat ze hem niet eens zelf gerust kon stellen. Evangeline begreep ook niet helemaal waarom dit allemaal nodig was, wat Graaf Radnor dacht dat ze ging doen. Ze had niet eens een toverstok. Haar eigen stok lag in Cadwgan Castle en zou ze zo hopelijk eindelijk terug krijgen. De gestolen toverstok zou ze hier achter laten bij Rhiann. Dat had het meest logisch geleken. En zonder toverstok, nouja, met toverstok was Eva al niet opgewassen tegen Lord Radnor, laat staan zonder. Daarbij had het geen nut om te vechten of weg te rennen. Ze hadden haar kind nu. Zij waren nu degene met de macht in handen, letterlijk als je het Eva vroeg, en het maakte haar kwetsbaar. Haastig plantte ze nog een laatste kus op Griffith's zachte, betraande wangetjes en toen viel de zware deur achter hen dicht. De rest van de weg richting de kerk deed Eva haar best om zichzelf weer een beetje te herpakken en de tranen weg te knipperen. Aan de ene kant wilde ze niet zwak lijken, vooral niet tegenover de Graaf. Aan de andere kant kon het haar ook niet meer zoveel schelen. Ze moest haar kind achter laten en haar grootmoeder mocht best zien wat dat met haar deed.. Ergens was Eva nog steeds kwaad dat haar grootmoeder een deal had gesloten waarbij ze Griffith af moest staan aan de Cadwgans. Ja, ja, de vrouw had vast haar best had gedaan. Er hadden meerdere factoren meegespeeld en dit was vast de beste deal die ze hadden kunnen krijgen - genoegen nemen met minder dan ze zou willen was blijkbaar iets waar Eva zich tegenwoordig steeds maar naar toe voegen had. Maar reëel nadenken als het om je eigen kinderen ging... dat was bijna een onmogelijke taak. En dus kreeg ze het niet volledig voor elkaar om het vanuit haar oma's perspectief te zien. Het pad over het terrein leidde hen naar het kleine kerkje waar Eva wel eens eerder was geweest. Ondertussen was het alweer een tijd geleden dat ze voor het laatst een kerk had betreden, of gebeden had. Nu ze hier stond vroeg ze zich plotseling af of ze het vaker had moeten doen. Vroeger had ze wel vaker gebeden, toen ze nog blijde dingen had om te delen en veel vragen waar ze antwoord op nodig had. Het was altijd ijzig stil gebleven aan de andere kant, hoe wanhopig haar gebeden ook werden. Diep van binnen vroeg ze zich wel eens af of God haar niet al lang geleden verlaten had en waar ze dat precies aan had verdient. Zwijgend liet ze zich de kerk in trekken. De Graaf begroette haar met een glimlach, maar Eva glimlachte vooral niet terug. Er was geen reden om te glimlachen. Zelfs de aanwezigheid van haar oma, wat vorige keer nog zo vertrouwd voelde, maakte haar deze keer vooral zenuwachtig. Eigenlijk had ze überhaupt geen zin om te praten, dus knikte ze alleen maar vaagjes op de volgende vraag, haar ogen op haar bevrijdde vingers gericht die ze voorzichtig wat heen en weer wiebelde, maar ze kon de blik van haar grootmoeder bijna voelen branden in haar achterhoofd. Met tegenzin hief ze haar hoofd op en keek Owain Cadwgan recht in de ogen. "Ja..." En omdat ze wist dat haar grootmoeder toch geen genoegen zou nemen met minder. "... my Lord." Als blikken toch eens konden doden...

Dear Rhiann, I would like to thank you once more for believing in me, when no one else did and taking me in when I had nowhere else to go. You don't know what it meant to me. Please take care of my son for me and protect him. I trust you to do what is right and make the decisions that are best for him. But watever you do, don't hand him over to your father. Ever. Cause if you do, I promise I'll make sure you will regret it. Evangeline

Ook Bryn was niet zo goed in stilzitten, niks doen, schoon blijven of überhaupt haar kleren heel houden... Wat dat betreft had ze beter een jongen kunnen zijn, dan kon ze een broek aan en niemand die moeilijk zou doen als er een vlek in kwam. Naar haar beleving, althans. Inmiddels was Verzorging van fabeldieren een van haar favoriete vakken, en het kon haar niet uitdagend genoeg. Een van haar grootste dromen was dan ook om ooit met draken mee te vliegen, daarom oefende ze ook veel met haar bezem, vooral tijdens de vakanties als ze aan haar eigen lot was overgelaten. Ze had zin in de vakantie... Maarja, zo lang die vakantie er nog niet was, moest ze een beetje haar best doen. Het werd haar alleen niet heel gemakkelijk gemaakt toen die nieuwe professor aan kwam zetten met een Juttemus... Met recht een van de allersaaiste fabeldieren. Ze zalte onderuit in de stoel, zette haar elleboog op tafel en plaatste haar kin in haar hand. Zwaar verveeld mompelde ze voor zich uit "Hij doet echt niks, behalve gillen als die dood gaat..." en ze rolde haar ogen. Haar voeten wiebelden ondertussen hevig heen en weer onder de tafel. Wacht.. Zei Piaras nou dat de kat moest worden gevangen?! Dat drong iets later binnen dan de bedoeling was! Actie- eindelijk actie! Ze sprong van haar stoel toen de kat langs haar tafeltje rende, en ze rende naar voren om de route van de kat te onderscheppen. Ze maakte zich klaar voor een duikvlucht, wachtend op het rennende beest, en Piaras die bijna net zo snel was als zij. @Esme Fuentes @Piaras O'Hara

Magisch nieuws mei 1839 De boerenprotesten in Wales zijn uit de hand gelopen toen een boer zijn Granaatappels begon te gooien naar lokale autoriteiten. De boer in kwestie is opgepakt, het geheugen van de Dreuzels is gewist en zij zijn voor hun verwondingen behandeld in het St Holisto.

Oke ik ben nogal afwezig en dat gaat nog wel even zo blijven <3 Ik zit echt heel erg in mijn afstudeerperiode nu (studeer in december af) en ben daarnaast aan een vak begonnen wat mentaal echt intens zwaar is. Maar ik wil wel proberen weer te postne dus als er plekken zijn waar je heel graag een post wil let me know en dan ga ik like mijn best doen!

De draden die zich om hun handen sponnen glansden witheet, zich vermenigvuldigend terwijl ze steeds feller begonnen te gloeien. Ze weerspiegelden zich in Owain’s harde, grijze ogen, die zijn blik op de draden gevestigd hield. Vanuit het kerkelijke kruis, dat zich aan zijn rechterzijde bevond, keek een houten gravure van Jezus met hen mee terwijl de draden nog eenmaal fel smeulden in de halve duisternis, voordat het geheel uitdoofde en hen achterliet met enkele sporen op hun handen die na een tiental minuten zouden verdwijnen. De Eed die hun ziel vanaf nu zou verzwaren was iets lastiger uit te wissen. Owain liet de hand van het meisje los zodra dat mogelijk was zonder de Eed teniet te doen en stapte gracieus achteruit. Even liet hij de stilte voortduren die was ingezet na de laatste woorden van Miss Lennox. De Onbreekbare Eed was gezworen – zijn zoveelste. Hij zou haar laten gaan, wat zoveel betekende als dat ze nu het probleem was van Helena. Owain wierp de vrouw een indringende blik toe. “Ik vertrouw erop dat u het vanaf hier overneemt?” sprak hij, meer als herinnering aan de afspraken die bij deze Eed waren komen kijken dan iets anders. “Ik zal uiteraard direct mijn zaken op orde brengen.” Zijn blik gleed voor een moment af naar Miss Lennox, voordat hij terugkeek naar Helena. Haar man vrijlaten, blablabla. Als Aria die kinderen nou maar terugkreeg en Miss Lennox in een of ander gesloten gesticht belandde, dan kon hij eindelijk weer door met belangrijkere zaken. “Maar ik zal u eerst nog persoonlijk naar de poort begeleiden, uiteraard.” Meer om te controleren dat ze niet over zijn terrein zouden dwalen dan iets anders. Je kon het personeel toch ook niet meer vertrouwen, dezer dagen.

Jaakob Tallin Gespeeld door Nina. Geen punten, geen commentaar. Jaakob too, would have preferred for little miss Sardothien to turn on her heel the moment she was met by his stone cold demeanor. Unfortunately, the girl proved stubborn, as she'd always been. Instead, she pulled back a chair and settled herself down, dismissing the fact he never gave her any permission to sit. Disgraceful. Jaakob's cold gray eyes glimmered in the soft candlelight that flickered through his study, as he looked her over with disdain. Jaakob had very little interest in what the girl had to say, his expression almost bored while she droned on about things he felt no interest listening to. Still, he remained composed, only the expression on his face a clear indication of his sentiments towards the conversation. His voice was even and flat when he spoke, interrupting miss Sardothien when she expressed her desire for him to be a part of his son's life again. “Miss Sardothien, if you would be so kind,” he smiled pleasantly, though the emotion didn't reach his eyes, these still freezing out towards the girl. “If my son wishes for me to be a part of his life, he will have to come to his senses first. Moreover,” Jaakob breathed, his voice calm, “I did not raise my son so weak as to have a woman do his bidding. I have taught him to speak, so speak he will.” He gave her an almost mocking glare. “Himself.” He scoffed as she asked him if it was truly so hard for him to accept his son was happy, merely giving her another icy glare. He remained silent, listening as she continued her little tirade. Once she was finished, he breathed. His eyes betrayed none of his emotion and his tone remained as level as before. Estonian thick on his accent, but his English formal, he addressed her. “I have no interest in associating myself with the likes of you, miss Sardothien. My son's choices are his own, some of which I am more approving of than others. As a man, I too make my own decisions. As long as my son remains as foolish as to entangle himself with you, I have no interest in sharing in his life. He knows his place.” Jaakob connected his icy glare to hers. “You should learn yours.”

Evangeline had in haar korte leventje al veel verschillende beloftes gemaakt en als ze heel eerlijk was, was ze lang niet altijd zo goed in zich er aan houden. Zoals toen ze de Graaf 4 jaar geleden beloofd had dat ze Keane met rust zou laten en zich niet zou bemoeien met de verloving tussen hem en Josephine. Het had welgeteld drie maanden geduurd voor ze weer eens stiekem in Keane's armen lag. Misschien dat ze toen al meer door had moeten drammen over haar vermeende huwelijk. Ze kon zich nog wel herinneren dat ze het er even over hadden gehad, die koude winteravond in het Verboden Bos. Hoe ze voorzichtig de hoop uit had gesproken dat er best wel iets vast kon zijn gelegd van het huwelijk. Maar Keane had de conclusie getrokken dat, zelfs met de kleine kans dat er een huwelijksakte zou zijn, ze toch geen kans maakten om echt samen te zijn. Dat zijn grootvader het toch wel zou verpesten, of het ongedaan zou maken voor het echt naar buiten kwam. En dus was ze er over opgehouden, hadden ze het er daarna eigenlijk niet echt meer over gehad. Hoewel het natuurlijk heus wel ergens in hun gedachten was geweest, of toch in ieder geval in de hare, terwijl zijn hele huwelijk gepland werd, toen ze daar voor het altaar stonden en de laatste kans was om er iets over te zeggen. Ze was gewoon bang geweest, te bang om er over te beginnen, voor de gevolgen. Totdat het niet meer uitmaakte. Tot er iets kwam wat veel belangrijker was, voor wie ze werkelijk alles zou doen. Tot het opeens een laatste redmiddel leek voor haar en haar zoon. Haar zoon die ze nu precies om die reden weg moest geven. De gouden stralen wikkelden zich sierlijk om hun handen, nadat de Graaf zijn belofte had gedaan en Eva voelde een zwaar gevoel op haar hart toen hij opnieuw begon te praten. Ze hadden haar een ergere belofte af kunnen laten leggen. Hij had kunnen zeggen dat ze haar zoon uberhaupt nooit meer mocht zien. En in ieder geval sloot haar belofte Keane niet uit van Griffiths leven. Maar dat hoefde niets te zeggen, want Keane had ook een groot deel van zijn leven zonder zijn moeder gespendeerd. Als de Graaf het wenste, dan werden ze vast zoveel mogelijk apart gehouden. Totdat het hem wellicht beter uitkwam om anders te doen. Eva slikte en zocht moeizaam naar de stem in haar borstkas. Afstand doen voelde als haar kind in de steek laten. Hem overdragen aan de Cadwgans voelde als verraad. Al haar claims laten varen voelde als opgeven. Als zich er bij neerleggen dat dit het einde was. Dat was natuurlijk ook precies hoe ze wilden dat ze zich zou voelen. Voor een moment leek ze te twijfelen, alsof haar mond moeite had om de woorden werkelijk uit te spreken, haar hele lichaam tegensputterde om deze afspraak werkelijk te maken, maar na een stilte die net wat te lang leek te duren kreeg ze het eindelijk voor elkaar. "Ja..." begon ze met krakende stem. "Dat beloof ik." Ze was heus niet de eerste moeder ooit die haar kind afstond. In de ogen van de rest van de wereld was het misschien zelfs wel de beste keuze. Want wie was zij om haar zoon alle kansen te ontzeggen die erbij kwamen kijken als je opgroeide bij een rijke familie, zelfs al was het als bastaard. Maar was dat niet precies wat Rhiann ook had gedacht? En wat had dat nou weer voor goeds opgeleverd. Evangeline sloeg haar ogen neer en tuurde naar hun in elkaar geslagen handen, waar nog meer gouden draden zich omheen wikkelden. Zouden ze zijn naam zo houden? Zou er een dag komen waarop hij zich af zou vragen waarom hij eigenlijk Lennox heette? Waar de rest van zijn familie uithing? Waarom zijn moeder er nooit was. De draden trokken zich in hun hand, losten op, het licht ging uit. En zo doofde ook het kleine vlammetje in Evangeline's hart. Zou haar zoon haar dit ooit vergeven? En zij, zou zij zichzelf dit ooit vergeven?

"Belooft u, Lord Owain Cadwgan, dat u mij na deze Eed Cadwgan Castle laat verlaten en dat u mij niets aan zal doen, zolang u nog leeft?” Het was interessant, de vraag of Owain hetzelfde was uitgevallen mocht hij wél met Helena Baring zijn getrouwd. Het was interessant omdat dat zou impliceren dat het ergens haar schuld was, ookal kon een direct verband niet bewezen worden – Isabella, vele anderen… háár schuld. Owain gaf Helena het liefst overal de schuld van, maar of het écht had uitgemaakt was maar de vraag. Helena was mondiger, zou zich meer gericht hebben op de ethische zijde van vraagstukken waar de Graaf zich het liefst van afzijdig hield. Owain’s scherpe kantjes zouden wellicht wat zijn gepolijst, maar hij zou ook wel zo zijn manieren hebben gevonden om zijn zin te krijgen. Hij schrok er van huis uit niet van terug om bij mensen hun gedachten te infiltreren, om ze te laten wegrotten in zompige kelders… het kwam erop neer dat hij haar de schuld gaf van iets waar zij beiden beter waren uitgekomen. Ze had zijn trots gekrenkt. Ze had na die daden niet heel veel anders mogen verwachten van een man als Owain Cadwgan. En of hij Helena vertrouwde? Nee, voor geen meter; maar het was verstandig om niemand in het leven vol te vertrouwen. Ieder vertrouwen kon uitlopen op een kwestie van leven of dood, en je schopte het niet tot Graaf, noch tot deze leeftijd, door zo lichtzinnig in het leven te staan. Owain keek hoe de gouden draden zich om hen beider handen begonnen te spinnen en glimlachte, minachting in zijn grijze ogen. “Dat beloof ik” sprak de Lord na een kleine stilte, een zekere irritatie in zijn zware stem. Even bleef hij stokstijf stilstaan, voordat hij opnieuw zijn mond opende. “Belooft u, Miss Lennox..” – zijn afgrijzen van die naam was nog nooit zo groot geweest! “… dat u afstand doet van uw oudstgeboren zoon, Mr. Griffith Tristain Lennox…” – hoewel, de durf om die naam daarin op te nemen! “… en hem in de meest brede, juridische zin overdraagt aan de familie Cadwgan, inclusief alle bijbehorende claims die daaruit voortvloeien omtrent het welzijn van uw kind?” Voor een moment keek hij haar aan, voordat hij er met een duistere glans in zijn grijze ogen dezelfde woorden aan toevoegde die hij zelf zojuist had moeten aanhoren. "... zolang u nog leeft, uiteraard." Nog even en dat zat de trut hoog en droog opgesloten in een tehuis, zonder kind en met alle schaamte en schande van dien. Nog even… en dan was dit alles eindelijk ten einde.

Het voelde voor Helena als een opluchting dat Owain niet verder vroeg over wat ze Evangeline precies had verteld. Dat betekende dan toch dat hij haar iets van zijn vertrouwen schonk. En dat moest ook wel. Ze moesten elkaar vertrouwen op dit moment, vertrouwen dat de ander zich precies aan zijn woord zou houden, dat deze dag zou verlopen zoals ze hadden afgesproken. Het was een vreemd soort vertrouwen. Nogal fragiel, niet opgebouwd uit jaren van wederzijdse diensten of bewijs, maar puur uit noodzaak. Het was niet echt. Het echte vertrouwen tussen hen was al lang geleden verbroken, aan beide kanten. Dat had pijn gedaan, het had hen veranderd. Hoewel ze toch wel zou schrikken als ze op dit moment Owain's gedachten zou kunnen lezen. Want dat waren niet de gedachten van de jongen waar ze ooit zo van gehouden had. Die man zou nooit zomaar een kind van het leven beroven. Soms, heel soms, kon Helena zweren dat ze wat terug zag in Owain, van de jongen waar ze verliefd op was geweest. Maar het lag verstopt onder andere lagen, lagen die ze niet volledig meer begreep, waarvan ze niet zeker wist hoe ze er doorheen moest prikken en ze was er ook niet zeker van of wat ze zag nou echt was. Was ze ook niet deels bij hem weggaan omdat hij haar een kant had laten zien die ze ook niet zo waardeerde? Was dit dan de uitkomst die ze uiteindelijk had kunnen verwachten... Gebrek aan vertrouwen was er trouwens niet alleen richting Owain. Het vertrouwen in haar kleindochter was toch ook niet helemaal meer wat het ooit geweest was. Voor het meisje stond veel op het spel en dus verwachtte Helena wel dat ze zich aan de afspraak zou houden, maar Evangeline kon ook ongelofelijk wispelturig zijn. Het was een eigenschap die Helena helaas maar al te goed in zichzelf herkende en dat maakte dit misschien ook wel zo pijnlijk. Maar goed, er viel niet echt iets aan te doen. Ze had haar best gedaan om hun beide te beïnvloeden met de kennis die ze had en nu moest ze wachten om te zien wat het zou opleveren. Haar toverstok voelde warm in haar hand, alsof het alvast opwarmde om zo de vurige draadjes uit te spuwen om de handen van de twee mensen voor haar. De spanning leek wat te stijgen, de eerste eis werd gesteld en alle ogen waren op Owain Cadwgan gericht.

Natuurlijk wist Eva dat ze verloren had. Hoeveel, zou ze pas werkelijk realiseren als ze hier weg was, maar ja, zelfs nu wist ze het al wel. Dat maakte haar echter niet minder kwaad. Het was het soort vervelende woede waar je niks mee kon, omdat het naar buiten brengen je alleen maar meer in de problemen zou brengen. En toch borrelde het van binnen, als een vulkaan waarvan je niet zeker wist wanneer hij zou gaan uitbarsten. De woorden van haar grootmoeder verwarden haar en Evangeline wierp de vrouw voor een moment een vreemde blik toe. Haar was alles verteld wat ze voor vandaag moest weten. Wat betekende dat uberhaupt? Waren er dingen die ze niet wist? Delen in deze afspraak die aan haar voorbij gingen? Een vlaag van paniek overviel haar en het liefst zou ze zich nu omdraaien en weglopen, of op zijn minst wat meer uitleg eisen, maar ze kon het niet. Ze kon nu niet haar mond opentrekken, want ze kon waarschijnlijk toch geen eerlijk antwoord verwachten en ze betwijfelde of het haar door iemand in deze kamer ook maar in dank zou worden afgenomen als ze het vroeg. Ze kon niet weglopen, want ze zouden haar toch niet laten gaan. Ze kon niet terug naar de toren, want er was geen weg terug meer. Niet sinds Keane's mislukte ontsnappingspoging, niet sinds ze een stap uit die toren had gezet. Er was nu alleen de stap vooruit, er was de eed, waar ze mee konden beginnen, als ze er klaar voor waren... Het antwoord op die vraag was nee. Nee, Evangeline was er niet klaar voor. Maar in alle eerlijkheid, zou ze dat ooit wel zijn? Zou er ooit een moment zijn gekomen dat ze vrede had met deze oplossing? Eva geloofde van niet. Haar voeten schoven bijna automatisch wat naar achteren toen de Graaf een stap dichterbij zette, maar ze voelde de stevige hand van haar grootmoeder op haar rug die haar op haar plek hield. Met enige moeite hief ze haar hand op en nam die van de Graaf aan. Zijn grip voelde stevig, zoals die van de gemiddelde zakenman. Of iemand die te graag meisjes hun kelen dichtkneep, het was blijkbaar maar om het even. Haar oma vroeg of ze wist hoe het werkte en Evangeline knikte. Ja, ze had dit eerder gedaan. Twee keer eerder zelfs. De eerste was gelukkig al lang opgelost, maar de tweede woog soms nog zwaar op haar hart. Ze had weinig keuze gehad in alle gevallen, maar als ze moest kiezen, dan viel deze Eed haar uiteindelijk toch wel het zwaarst. De punt van Helena's toverstok rustte op hun gesloten handen en Eva kreeg een knikje dat ze mocht beginnen. Ze vertrouwde deze man niet. Ze vertrouwde er absoluut niet op dat hij de juiste woorden in zijn mond zou nemen. Misschien was dit allemaal wel een truc, wilde hij haar hiermee andere beloftes laten maken waar ze het niet mee eens was. Maar het was nou eenmaal gewoonte dat ze zelf de beloftes aan elkaar voor zouden stellen. Wat zou er gebeuren als hij toch iets vroeg waar ze het niet mee eens was, als ze zich bedacht, als ze nee zou zeggen? Ze had nooit eerder geweigerd. Niemand wist wat er gebeurde als je weigerde. Er was niemand die zou durven om het uit te proberen. In ieder geval, mocht ze eerst en ergens was dat misschien een geruststelling. Eva schraapte haar keel en zocht haar stem vanuit de diepste plek in haar borstkas, waar het zich angstig had verstopt. "Belooft u, Lord Owain Cadwgan," begon ze en ze probeerde zo vastberaden mogelijk te klinken, terwijl ze de woorden opdreunde die Helena in haar mond had gelegd. "Dat u mij na deze Eed Cadwgan Castle laat verlaten en dat u mij niets aan zal doen zolang u nog leeft." En mocht u de ambitie hebben om terug te keren als geest, dan ook niet graag, voegde Eva er in gedachten aan toe.

Zucht. Elide kon zich niet herinneren dat zij zo vervelend was op jongere leeftijd. Maar ja, om eerlijk te zijn had ze ruim anderhalf jaar lang wel wat anders aan haar hoofd gehad. Ze had al die tijd tussen angst en hoop geleefd. Zou Malcolm uit zijn coma ontwaken of zou hij haar ontglippen? Ze had nog net voldoende concentratie en energie gehad om zich te concentreren op haar huiswerk zodat ze haar broer trots kon tonen dat ze in ieder geval haar schoolwerk netjes had gedaan, mocht hij wakker worden. Ze had de tijd en zin niet gehad om tot laat in de leerlingenkamer te hangen en vooral niet te luisteren naar ouderejaars. Nu wenste het meisje dat zij de badge van Harold droeg. “Dertien is jonger dan… Ach, laat ook maar”. Ze keek bedenkelijk naar het meisje dat de kaarten uit begon te delen. “Nou, een klein potje kaart kan geen kwaad”. Ze dacht even na. “Maar als ik win gaan jullie naar bed en kan ik hier rustig mijn huiswerk maken. Als ik verlies val ik jullie niet meer lastig”. Dat leek haar een betere inzet dan een cupcake die ze altijd wel op kon halen uit de keukens. Ondertussen luisterde ze slechts met een half oor naar Harold. Ze was niet bepaald onder de indruk van zijn speech. Hij was haar een beetje te arrogant, maar ook daar hield ze wijselijk haar mond over. Voor nu hield ze de kleintjes maar te vriend tot ze hen kon verslaan met een potje kaart. Elide schoof weg van Harold voor ze haar kaarten pakken. Op die manier kon hij in ieder geval haar kaarten niet zien. “Goed, wie begint er?”.

“Oma,” nam Owen tevreden voor lief aan – met het stuk cake in zijn bezit zou hij over de meeste dingen wel tevreden zijn. Hij ging tevreden knabbelend zitten, spelend met de delfstofferknuffel die Josephine maar gauw voor hem Sommeerde, omdat Owen het altijd leuk vond om daar halfhartig mee te kunnen spelen terwijl hij eigenlijk met iets anders bezig was. Zo ook nu. Eigenlijk was de input van cake en oma meer dan voldoende, maar af en toe toch nog de knuffel kunnen verplaatsen hield hem op de een of andere manier geamuseerd. Ze vroeg zich af waarom dat was. Was het om de stiltes te kunnen overbruggen die hij in een conversatie tussen volwassenen, tussen zijn ouders, had geleerd te verwachten? Of was ze nu gewoon veel en veel te pessimistisch? “Natuurlijk, heel trots,” beaamde ze mechanisch. “Hij is van oktober 1837.” Keane zou z’n verjaardag wel missen. Had z’n geboorte ook gemist, dus wat maakte het in vredesnaam uit? “Ik heb wel wat foto’s, als u dat graag zou willen…” Ze Sommeerde een keurig bijgehouden albumpje, gaf dat aan Rhiann, liet haar er doorheen bladeren op haar eigen tempo. “Maar hij leert alles heel keurig op tempo, hoor. Vindt ook alles leuk, behalve regen.”

And she would. She really would. Just maybe not… today. THE END

20 November 1838, In one of the towers which stands tall and alone on the grassy fields in the estate of Cadwgan Castle The baby made soft, gurgling noises while she slowly rocked him to and fro in her arms. After his mother had left, Griffith had cried all afternoon. Rhiann had stood in the window as she’d watched the girl go, the flaming red hair sparkling brilliantly in the last rays of November sun. Griffith had the exact same locks of red hair. Griffith had the exact same small freckles on his nose. Griffith had the exact same locket around neck. The small child played with the thick piece of string that had placed the thing over his mother’s bosom while Rhiann stood so still, that it almost looked like she had turned into marble. She could pretend he was hers. OOC: This topic takes place just before and at the same moment as It's not the Vow but the Bond that 's Unbreakable.

And she would. She would face it. She would look the monster in the eyes. And then she would take out her wand and kill it, right there, on the spot, with the baby sleeping softly against her bosom. That was what she had to do. That was the only choice left.

She needed to turn around.

It had been too long since she had really taken a hard look at herself. It had been too long since she had been someone with an achievable goal within her reach. Being a full time, single mum had never been easy, but Griffith was the best she could’ve hoped for. It was a start, at least – to gain all those other things that she had lost. But she needed to play the game clearheaded. She needed to be strong. She needed to defeat the monster – all the fears she carefully kept hidden from everybody else, all her distractions and thoughts not affiliated with her true course. It would be the only way to succeed. It would be the only way to overcome those other monsters. The only way to win the game. The only way to cross the board and to transform from the useless pawn she was, into the Queen she had once been.

She had asked Evangeline once what she thought love was. She had thought that the answer would surprise her, but it didn’t really. People who were full of love and hope were also the most sheepish, predictable people in the world. You didn’t need legilimency to read them – that was a plus. Sometimes she wondered whether her son was one of those people. Had she raised him to be like that? Or had he always been that gullible? Could she say that she knew him, with such long stretches of time in which he had been separated from her side? Sometimes she wondered whether she herself was one of those people. Wouldn’t you know, if you were?

The monster was coming closer. She could feel his cold breath in her neck.

"‘Cause if you do, I promise I'll make sure you will regret it." She could pretend the hair was black. She could pretend the small freckles were different ones. She could pretend the green eyes were the exact same as the small boy’s father. She could pretend she would make another choice, if that option would present itself. She could pretend that she wouldn’t regret her decisions, even if there had been no other choice. She could pretend that she would love this one as much as she had loved the first one, just to have her heart shredded once more.

The monster was not her father. She blamed him, of course. She blamed him for everything that had happened to her. He had banished her, driven her away like a once beloved but crippled sheepdog, an irritant which left behind enough goodwill not to receive the bullet to the head. It was too easy to blame her father. He had granted her her life. She should be grateful. She was grateful. She was hateful.

The monster was not the man who had cursed her, who had taken advantage of a weak girl’s countenance. It was too easy to blame the man. It all came down to something else.

Really, she could pretend he was hers. It was not that hard, to pretend. There had been another time, a time somehow worse and so much better than right at this very moment, in which she had not needed to pretend. Despite her misery, the world had fleetingly belonged to her… even if it had just lasted a moment of two. She had been utterly alone, but she had felt whole. It had been as if she had been on top of the world, as if she had completed a challenge so inhumanly cruel that winning meant you could rejoice by just receiving the gift of your life in your bare hands. The sweet taste of success, of completeness, of wholeness – all had just taken a matter of seconds. The monster had stolen the rest from her.

Rhiann’s grey eyes, which had scanned the horizon without really noticing what she was viewing - in the same way as she had been doing all afternoon, after the girl had left – slowly fell on the small boy. He would not remember his mother. She needed him not to remember. The idea gave her strength, in a way. She would need all her strength, in order to face the monster.

The ashes still smouldered, containing traces of a parchment letter. "Whatever you do, don't hand him over to your father. Ever." The monster was there, watching her. Of course, it would disappear the moment she would turn around. In some moments during the past hours, she had thought she had spotted his reflection in the milky glass. It would now befall to her alone to protect the baby.

Uitslag van de maand oktober! 1 t/m 10 posts: 2. Michelle met 1 post En de winnaar: Lily met 7 posts! @Daniella Ingram 11 t/m 25 posts: 3. Daila met 13 posts 2. Irene met 19 posts En de winnaar: Margaux met 24 posts! @Laurelle Ryder 26 t/m 50 posts: En de winnaar: Kelly met 38 posts! @Yara Foulkes-Davenport Karakter top 3: 3. Christa Rose, George de Haviland en Mat Muir met 7 posts 2. Phoenix Waterford met 8 posts En de winnaar: @Dax Appleby met 10 posts!

Ja, Harold was al helemaal overtuigd van zijn eigen gelijk, zoals alleen maar een veertienjarige jongen overtuigd van zichzelf kan zijn. Ja, op zich kan een veertigjarige man dat ook, maar dat komt meer omdat ze van binnen nog veertien waren dan dat ze echt altijd gelijk hadden, niet waar? Harold dacht gewoon dat hij altijd gelijk had, want hij was zo op die leeftijd dat hij er allang achter was gekomen dat je volwassenen niet altijd kon vertrouwen, maar nog niet op die leeftijd dat hij aan zichzelf begon te twijfelen, dus Mr Whiskers zou vast in de stallen zitten. "Nou, dan is hij daar vast!" zei Harold vrolijk, terwijl hij de deur open duwde voor Abigail en gebaarde dat ze voor kon gaan. "Brr, wat is het koud..." Arme Mr Whiskers, dat hij in dit weer buiten moest zijn! Nu hadden katten daar vast minder last van dan mensen, maar toch... "En als hij daar niet is, moeten we straks naar de keuken om te vragen of de huiselven hem hebben gezien!" Waarom hadden ze dat eigenlijk niet bedacht voordat ze naar buiten gingen om over het terrein te sjouwen... Harold wikkelde zijn sjaal nog een keer om zich heen en wierp een blik op Abigail. Als zij het koud kreeg, moest hij uit ridderlijkheid zijn sjaal afstaan, maar stiekem hoopte ze van niet. "Jawel!" zei Harold met een pruil. "Ik wil heel graag een hond! Maar mijn oom is allergisch en dan vindt mijn moeder het niet kunnen, of zo." Alsof het zijn schuld was! Hij was dol op zijn oom, echt hoor, maar hij kon er toch wel tegen om af en toe eens bij een hond langs te komen? "Uilen zijn wel oké, ja, maar die zitten de hele tijd in de uilenvleugel." En dan moest je daar speciaal heen om hem te aaien, zo saai?! En ze konden niet eens apporteren of op schoot komen liggen! "Dus ik gebruik nu een schooluil of de familieuil." Daar waren de stallen al! "We zijn er bijna!" riep hij vrolijk uit. "Hij zit vast op ons te wachten!" En hij greep Abigails hand vast om haar enthousiast mee naar voren te trekken. Koude vingers!

Madeline's verjaardagsfeest - 8 december 1838 Andromache Moyle => natuurlijk komt ze! Ze heeft een afspraak bij een schoonheidssalon voor Madeline gekocht en een drankje dat goed is voor eh... de vruchtbaarheid. Valentine Ingram => Hij komt, alleen al omdat het in zijn club is. Hij geeft Madeline een paar flessen goede champagne en heeft haar korting gegeven op dit feestje. Jupiter de Haviland => Hij komt als Heaven gaat. Hij heeft voor Madeline een serie aan allerlei lekker ruikende cremepjes gekocht. Regan Lennox => Natuurlijk komt hij, hallo, hij wilt altijd wel deze club bezoeken. Als cadeautje plakt hij zijn naam op het ingepakte cadeautje van iemand anders. Het is één van de cremepjes van Jupiter. George de Haviland => En ook George is aanwezig. Hij heeft voor Madeline een gouden haarspeld gekocht, die heerlijk verkoelend werkt voor als het zomer is en je begint te zweten. Victoria Rosanvallon => Victoria komt, hoor, ook al gaat ze er vanuit dat Richard niet wilde dat ze kwam. Lekker puh, Richard. Voor Madeline heeft ze een prachtige ketting gekocht, die zich altijd precies aanpast aan Madeline's halslijn. Helena's verjaardagsfeestje + haar man is vrij - 15 december 1838 Blythe Lennox => komt, zonder gast. Heeft natuurlijk een fles whiskey bij zich. Regan Lennox => komt! Was echt van plan een fles whiskey mee te nemen, hoor, maar doet gewoon alsof Blythe's fles van hen beiden is. Blythe is het er NIET MEE EENS. Iago Lennox => Komt en neemt zelfs drie flessen whiskey mee. Nee, hij is niet aan het slijmen. Blanche's Valentijnsfeestje - 14 februari 1839 Henry Paget => is natuurlijk aanwezig. Hij neemt Maia niet mee, sorry Maia. Tabitha Fox => Natuurlijk is ze aanwezig. Ze is nog steeds boos op Richard en duikt dus bovenop alle andere jongens die haar willen. Hawk Dickson => Hawk wil Tabitha wel, hoor. Valentina's verjaardagsfeestje - 15 februari 1839 Harold Silvershore => Natuurlijk komt hij! Voor Valentina neemt hij een verrekijker mee die automatisch inzoomt op alles wat er beweegt (en waar je waarschijnlijk wel duizelig van wordt als je hem op een drukke plek gebruikt). Piaras O'Hara => Yo, Piaras heeft altijd al eens in het verboden bos willen slapen en dit telt, natuurlijk. Hij geeft Valentina een notitieboekje waarbij hij de voorkant heeft versierd met allerlei leuke plaatjes (die hij mogelijk uit een bibliotheekboek heeft geknipt, sst) met daarop 'Valentina's Avonturenboekje'. Christa's verjaardagsfeestje - 2 maart 1839 Leon Marks => Komt, natuurlijk. Hij neemt een ketting mee die Adele niet meer gebruikt, denkt hij. Adele is boos. Hiram's verjaardagsdiner - 8 maart 1839 Belladonna Ryder => Ze doet haar best om daadwerkelijk aanwezig te zijn op een manier dat anderen haar ook herinneren, maar of het helemaal is gelukt, weet ze niet zeker. Als cadeautje geeft ze hem een boek over beroemde toverdrankuitvinders. Andromache Moyle => Misschien moest ze Hector maar eens overtuigen dat hij betere vrienden moet vinden, want nu moet ze weer een hele dag uitkijken op Lucretia en Achilles, braak. Daarbij zijn de gesprekken ook redelijk saai en zonder Jennifer, Madeline en Yara was ze vast gillend gek geworden. Als cadeautje heeft ze Hiram een gouden veer gegeven, die eigenlijk niet zo goed werkt voor schrijven. Lucretia Augeron => Lucretia heeft dezelfde gedachten als Andromache, maar dan om Hiram ervan te overtuigen betere vrienden te zoeken. Montague steekt er een stokje voor, overigens, hij mag Hector wel. Als cadeautje geeft ze Hiram een boek van vier honderd jaar oud. Ze weet niet helemaal waar het over gaat, want ze kan geen Middelengels. Victoria Rosanvallon => De enige van mijn karakters die gewoon een leuke tijd heeft. Het cadeautje laat ze aan Richard over, die kiest vast één of ander filosofisch werk dat mogelijk af en toe in brand vliegt als je er niets van begrijpt. Denkt ze. Desmond's verjaardagsfeestje - 9 maart 1839 Piaras O'Hara => Piaras komt natuurlijk en wordt erg dronken van de bier uiteindelijk. Het is maar goed dat hij uiteindelijk niet in een koets terecht komt waar iemand van het vrouwelijke geslacht in zit, want hij zou zich nooit meer in hun buurt durven te tonen. Verder heeft hij als cadeautje een paar anatomische boeken in de bibliotheek gevonden en met behulp van een slechte kopieerspreuk een paar prenten gemaakt. Desmond waardeert de gedachte erachter, hoor. Agatha Thwaite => Agatha is bloednerveus voor een officieel Thwaite feestje en heeft overigens ook flink geholpen met de organisatie, vooral omdat Caspian alles aan haar over heeft gelaten. Ze is wel blij dat ze Maia weer eens kan zien. Als cadeautje heeft ze een collectie goede toverdrankingrediënten gekocht, vooral geschikt voor heelkundige toverdranken, en een paar gloednieuwe leesboeken waarvan ze hoopt dat Desmond die leuk vindt. Robert en Natalia's verjaardagsfeestje - 23 maart 1839 George de Haviland => Hij komt wel, hoor, en hij doet ook prima, vooral omdat Olivia aanwezig is. Hoera, Olivia! Als cadeautjes heeft hij voor Robert een vliegende miniatuurdraak uitgekozen, die graag kaarsen aansteekt, en voor Natalia een kindertoverstok die het alleen maar een beetje laat sneeuwen als je er mee gebaart. Komen allemaal uit Engeland, sorry. Victoria Rosanvallon => Ze is boos op Vasilisa dat ze de zaterdag heeft gestolen, zo onbeleefd, vandaar dat haar speelgoed vooral lawaaierig is. Voor Robert heeft ze een trommel uitgekozen, die harder wordt naar mate je er meer op slaat, en voor Natalia heeft ze een bijpassende triangel gekocht, die ook luider wordt hoe vaker je erop slaat. <3 Lydia Hastings => Ze vindt Vasilisa stiekem nog steeds een beetje eng, ook al is ze de laatste tijd wel wat aardiger richting Lydia, komt vast omdat ze nu ook weet hoe het is om een moeder te zijn, maar ze doet haar uiterste best om moedig te zijn. Voor beide kinderen heeft ze een stapel magische puzzels meegebracht, die elk jaar vermenigvuldigen in stukjes. Ze hebben nu vier stukjes. Er is één voor de lente (die lekker begint te ruiken als je hem af maakt), één voor de zomer (met warme wind), één voor de herfst (het regent even maar de regen maakt niets daadwerkelijk nat) en één voor de winter (met sneeuw), en afbeeldingen van verschillende plekken in Rusland. Ella's Verjaardagsfeestje - 23 maart 1839 Elena King => Natuurlijk komt ze! Ze moet toch haar verjaardag later met Ella kunnen vergelijken? (Het resultaat: Ella's verjaardag was sierlijker, maar op haar eigen verjaardag werd Elena meer dronken) Als cadeautje geeft ze Ella een zilveren kettinkje met een 'E'. Piaras O'Hara => In Piaras zijn ogen is dit het allerbeste feestje waar hij ooit is geweest, eerlijk waar. Als cadeautje vraagt hij zijn moeder een sjaal voor Ella te breien, spendeert hij zijn kleine beetje zakgeld aan Ella's favoriete snoep en schrijft hij een kaart met daarop tien redenen waarom Ella de slimste is die hij kent door quotes van haar op te schrijven. Dat het nou allemaal toevallig beledigingen zijn aan Piaras zijn kant... Harold Silvershore => Hij geeft Ella drie zilveren fotolijstjes waar ze haar favoriete foto's in kan plaatsen en een bijpassende zilveren spiegel, want alle meisjes vinden zichzelf het knapste, toch? Henry Paget => Ach, wat schattig. Hij geeft Ella een mooie verjaardagskaart, een tegoedbon voor Hollows Magisch Warenhuis en een boek waarvan Eleanora hem verteld heeft dat het het boek is dat meisjes van hun leeftijd op dit moment lezen. Hij had even de achterkant moeten lezen, want het is een stuk romantischer dan hij had gedacht. Desmond Thwaite => Desmond is natuurlijk aanwezig en hij geeft Ella een potje inkt. Als ze een naam ermee schrijft, kan die persoon vanaf dat moment de inkt lezen, anders blijft het onzichtbaar voor ze. Snowflake's verjaardagsfeestje - 24 maart 1839 George de Haviland => Natuurlijk komt hij en hoera, Olivia is er weer! Als cadeautje heeft hij een bedelarmbandje voor Snowflake gekocht, in de vorm van sneeuwvlokjes, en als je ermee draait aan je pols, verschijnen er warme sneeuwvlokjes die binnen een paar minuten smelten! Heel schattig, vindt hij zelf. Lydia Hastings => Ze vindt Victoria nog enger dan Vasilisa, maar tja, als je bent uitgenodigd, hoor je wel te komen. Voor Snowflake heeft ze Victoria gevraagd of ze een poppenhuis had en toen het antwoord daar ja op was, heeft ze allerlei kleine meubels bestelt die er perfect in passen, omdat ze vanzelf magisch groter of kleiner worden. 'Vasilisa' Silvershore => Ja, ze heeft door dat Victoria boos op haar is, maar het maakt haar niets uit. Voor Snowflake heeft ze een pop-up boek met allerlei lente-sprookjes, met echt bewegende motiefjes. Leon Marks => Tja, dit is het nadeel van getrouwd zijn en een echt gezinsleven hebben, he, dat je met een enorme kater de volgende ochtend naar een kinderfeestje moet. Gelukkig heeft hij er een paar drankjes voor, dus hoewel Leon een perfecte gast was, herinnert hij zich echt niets meer van het feestje. Adele heeft een hutkoffer voor Snowflake gekocht voor haar verkleedspullen, die zich automatisch sorteren op hoeveel zin Snowflake heeft om zich ergens in te kleden. Elena's verjaardagsfeestje - 6 april 1839 Piaras o'Hara => Komt en raakt alweer dronken. Sorry. Hij begreep niet helemaal wat Elena bedoelde met 'drank' en heeft daardoor de huiselven zoveel gekregen dat hij drie flesjes boterbier mee mocht nemen, die hij vervolgens zelf allemaal heeft opgedronken. Harold Silvershore => Vraag hem niet hoe, maar Harold heeft een fles whiskey mee weten te smokkelen. Hij neemt er zelf een slok van en houdt dan koppig vol dat hij het heerlijk vond, maar de rest van de avond zie je hem alleen aan de boterbier zitten. Hawk Dickson => Heeft een leuke tijd gehad met één van Elena's vriendinnetjes. Ophelia en Penelope's verjaardagsfeestje - 7 april 1839 Jupiter de Haviland => Hij durft geen nee te zeggen tegen Heaven want dat is de ruzie niet waard, dus natuurlijk komt hij. Voor Ophelia heeft hij een bos bloemen en een tegoedbon voor Hollows Magisch Warenhuis, voor Penelope heeft hij zijn moeders hulp ingeschakeld om een pop voor haar te kopen. Valentine Ingram => Ja daag. Claire Bennett => Ach, tja, Ophelia is niet de ergste dochter van haar vader, dus ze koopt wat bonbons voor Ophelia die maar een klein beetje voor voedselvergifting zorgen en voor Penelope neemt ze een boek mee over het alfabet, maar dan iets meer in de Bennett stijl. Livia Ingram => Valentine wilt haar niet brengen, maar Livia's kinderjuf neemt haar wel mee, hoor. Als cadeautje zorgt de kinderjuf voor een tekening van Livia voor Ophelia en wat kleurkrijtjes voor Penelope. Henry Paget => Hij komt, maar waarom weet hij zelf ook niet echt. Voor Ophelia neemt hij een verjaardagskaart mee met wat geld erin gestopt en voor Penelope heeft hij een ratelaar gekocht. Later voelt hij zich een beetje schuldig en stuurt hij een tegoedbon voor Hollows Magisch Warenhuis. Leon Marks => Hij komt, alleen al omdat hij wilt genieten van Adele's chagrijnige gezicht. Voor Ophelia heeft hij een fles dure wijn, voor Penelope heeft Adele een stapel babykleren van Hollows Magisch Warenhuis, want als het kind in haar familie komt, kan ze zich dan op zijn minst goed aankleden? Lydia Hastings => Zegt vriendelijk af, maar stuurt wel een doos met speelgoed voor Penelope en wat voorleesboekjes. Cassidy's Verjaardagsfeest - 12 mei 1839 Hiram Churchill => Zegt vanwege de omstandigheden maar af, maar hij stuurt Cassidy wel een prent af, van Parijs van bovenaf genomen. Het is een magische prent, dus het beweegt, hoewel ze erop kan tikken en dan houdt hij op met bewegen, tot ze er weer op tikt. Feather's verjaardagsfeestje - 15 mei 1839 Césaire Aïssé => Heeft iemand gevonden die de uitnodiging voor hem vertaalt, hoera! Dus hij komt graag en als cadeautje heeft hij een stapel franse gebakjes besteld voor Feather. Er zit ook een fles echte champagne tussen. Hawk => Is aanwezig voor twee minuten voordat hij in lachen uitbarst en wegloopt om in een kroeg dronken te worden. Komt later terug om met Feather te flirten, maar is allang haar naam vergeten. Quentins verjaardagsfeestje - 18 mei 1839 Iago Lennox => Komt, al is het maar om zijn contacten te onderhouden. Speciaal voor Quentin heeft hij een paar kleine whiskeyflesjes meegenomen, met daarin wat magische drugs, elk flesje heeft een net wat ander effect. Hij raadt zelf het donkerrode flesje aan voor vanavond. Phoenix Waterford => Komt, al is het alleen maar omdat hij denkt dat zijn vader het er niet mee eens zou zijn als hij af zou zeggen. Hij heeft een paar flessen goede whiskey meegenomen. Arthurs verjaardagsfeestje - 25 mei 1839 Ophelia Ingram => Natuurlijk komt ze! Aaron heeft vriendelijk een donatie gedaan (aka ze heeft nog steeds toegang tot zijn kluis) en dus heeft ze een miniatuurleeuwtje voor Arthur gekocht dat brult en achter muizen aan zit. Leon Marks => Hij voelt zich altijd een klein tikje ongemakkelijk in de buurt van Arthur, maar tja, het moet maar, he? Adele heeft een kopie van Zweinstein voor hem gekocht, dat nog net in zijn slaapkamer past. Als je al zijn andere meubels eruit haalt. Vasilisa Silvershore => Tja, je moet toch wat als je in deze kringen hoort, he, dus Vasilisa komt keurig opdagen. Ze heeft keurig naar Arthurs moeder geluisterd en dus heeft Arthur er nog een ketel bij gekregen vandaag. Het is wel een goede ketel, hoor! Alexis Eversly => Als Georgia speciaal is uitgenodigd, moeten ze er maar heen, he, maar Alexis gaat er vanuit dat Nicholas niet kan vandaag. In ieder geval heeft ze samen met Georgia wat speelgoed en wat boeken voor Arthur uitgekozen. Lydia Hastings => stuurt vriendelijk een 'helaas kunnen we niet komen' excuus, maar wel met een paar boeken voor Arthur over sprookjes. Victoria Rosanvallon => komt vooral om Aloysius uit te horen over de mode van aankomende winter. Heeft voor Arthur wat kindervuurwerk gekocht dat als het goed is niet voor brand zorgt. Belladonna Ryder => Bella zelf weet niet eens of ze er wel was, maar ze heeft wel een boek gekocht voor Arthur met allerlei leuke toverdrankrecepten voor kinderen. Caroline Thorpe => Stiekem is ze van plan haar dochter ooit met Arthur te laten trouwen, hoewel Emma en Arthur elkaar echt niet uit kunnen staan. Als cadeautje geeft ze Arthur een 'Mr' en 'Mrs' teddybeer set. George de Haviland => Ook George heeft kindervuurwerk gekocht, de Haviland approved! Er wordt nog steeds niets in de brand gestoken. Happiness Davidson => Ze geeft Arthur een stapel kinderboeken over ridders en draken, maar ook één over een rare wetenschapper die Arthurs tijdelijke favoriet wordt. Hiram Churchill => hij geeft Arthur een kinderversie van een vliegende tapijt, die alleen de neiging heeft om er ook vandoor te gaan als er een kat op ligt. De katten van Arthurs ouders durven nooit meer op een tapijt te liggen. Howard Rosanvallon => Hij heeft ook een model van Zweinstein gekocht, die tot zijn grote frustratie kleiner is dan die van Adele. Maar tja, deze past wel in de slaapkamer. Lucretia Augeron => Ze heeft een boek met magische kinderexperimenten voor Arthur gekocht, allemaal met een heelkundig tintje eraan. Raphael King => Hij heeft voor Arthur een speciale zaklamp gekocht die alleen jij kunt zien en niemand anders, dus nu kan hij altijd 's nachts lezen.

2 maart @Christa Rose - 19 jaar Raine: Een kaart en een bosje goedkope bloemen. 4 maart @Thomas Silvershore - 56 jaar Zaira: Magische manchetknopen, die beschermen tegen vlekken (en vloeken). Thomasin: Een kaart en een flesje Catfieldse likeur Yara: Een fles whisky en een kaart namens de Foulkes-Davenports (van de Schotse tak) James: Een fles whisky en een doos sigaren Liam: Een fles champagne (alcohol is een thema, geloof ik) David: Tickets voor een Zwerkbalwedstrijd, met zitplaatsen in de VIP skybox van de Appleby Arrows, volledig verzorgd met drankjes en hapjes. Pandora: Een sjaal gemaakt van wasbeerhoofden. 5 maart @Hiram Churchill - 33 jaar Cassy: Een mandje met koekjes en een verjaardagskaart. Yara (doet alsof Irwin het niet is vergeten): De eerste editie van een geschiedenis gerelateerd boek dat Irwin dubbel heeft. @Lyre Lennox - 16 jaar Cadwyn: Een leuke hoed met een koeienvlekkenpatroon en een doosje chocolade Maia: Een zelfgemaakte kaart en een zakdoek met haar initialen L.L. erin geborduurd. 6 maart @Ovid de Haviland - 17 jaar Maia: Een zelfgemaakte kaart. Jude: Een blik boterbier. 8 maart @Desmond Thwaite - 16 jaar Cadwyn: Stoere laarzen met een koeienvlekkenpatroon. Dax: Sjaal van de Appleby Arrows, die wanneer je hem draagt elk kwartier een leuk feitje over het team verteld. Maia: Een zelfgemaakte kaart en een boek over ingewikkelde zeldzame Transfiguratie spreuken. 13 maart @James Graham - 25 jaar Yara: Een fles whisky en een nieuwe kilt (om haar zus te pesten) Thomasin: Is zijn verjaardag vergeten. David: Een magisch stokpaardje voor zijn zoon en oorwarmers die geluiddicht zijn. @Oliver Kingston - 30 jaar Cassidy: Een kaartje en een bundeltje met koekjes. 14 maart @Galahad Graham - 15 jaar James: Een nieuw gewaad, want hij zit vast in zijn groeispurt en tickets naar een voorstelling over King Arthur en Lancelot. 16 maart @Raine Salisbury - 20 jaar Zaira: Een kaartje, met daarin vijf sikkels als cadeau. @Ayden March - 17 jaar Sara: Een verjaardagskaart en natuurlijk krijgt hij voor zijn verjaardag ook iets in natura. Feather (omdat ik er vanuit ga dat die elkaar kennen): Een verjaardagskaart. Maia: Een verjaardagskaart. 25 maart @Daniella Ingram - 22 jaar Raine: Een verjaardagskaart en een speld met een bloem (van hout) voor in haar haren. Dax: Tickets voor een Zwerkbalwedstrijd van hem en een selectie van een nieuwe lijn elfenwijn. 26 maart @Laurelle Ryder - 28 jaar Cassidy: Een verjaardagskaart. Pearl: Een kaartje en een grote versierde verjaardagstaart, waarvan de botercrème ervoor zorgt dat je de slappe lach krijgt. 29 maart @Daniel Foulkes-Davenport - 20 jaar Cassidy: Een mandje met koekjes en een uitnodiging voor het proefweekend van de inn. Yara: Een verzorgd weekendje weg naar Lissabon. Cadwyn: Ontbijt op bed, een verzorgd appartement en een lijstje met daarin een foto van Daniel met zijn ezeltje ingelijst. Jude: Tickets voor een surfwedstrijd. Thomasin: Nieuwe boeken over Offensieve Spreuken, en een voldoende voor zijn onderzoeksopzet (drie maanden te laat).

1 mei @Elide Gallagher - 16 jaar 2 mei @Fletcher Tedwin - 29 jaar @Isabella Rosenberg - 24 jaar @Keane Cadwgan - 21 jaar 3 mei @Belladonna Ryder - 24 jaar 6 mei @Jayda Blackstone - 12 jaar 7 mei @Thomasin Hastings - 29 jaar 8 mei @Efstathios Peregrine - 22 jaar 9 mei @Ambrose Wydeville - 29 jaar 10 mei @Celeana King - 29 jaar 12 mei @Cassidy Kingston - 22 jaar 13 mei @Charon Parnell - 20 jaar 15 mei @Belle Lovelock - 7 jaar @Evita Magdalena Haysward - 24 jaar @Feather Raywood - 16 jaar 17 mei @Lydia Hastings - 28 jaar 18 mei @Winnifred Silvershore - 26 jaar 19 mei @Quentin Kane - 20 jaar @Lilya Mihalyova - 48 jaar 20 mei @Duessa Damarcus - 19 jaar @Ate Damarcus - 19 jaar 22 mei @Arthur Hollow - 9 jaar @Calla Ryder - 24 jaar @Melody de Haviland - 22 jaar 27 mei @Catherine Howard - 31 jaar @Elliot Houghton - 23 jaar 28 mei @Blythe Lennox - 32 jaar @Aelin Sardothien - 20 jaar 30 mei @Camilla Bennett - 40 jaar 31 mei @Floriana Lennox - 13 jaar

Hoi hoi, Daarvoor kan je hier kijken: https://www.pumpkinsparchment.nl/forum/197-zweinstein/ Daar worden de leerlingenlijsten netjes bijgehouden. Groetjes!

Nav verzoek op Discord: @Andres Tallinn weer op actief gezet Welkom bij MV!

Op 18 november (OOC) loopt het schooljaar weer af, dus dat betekent dat we jullie weer lastig gaan vallen om erachter te komen welke karakters over gaan, blijven zitten, van school af gaan... et cetera. Het is niet verplicht om hier op te geven als je karakters over gaan. Als je het niet doet, gaan je karakters sowieso over. Maar als je karakters blijven zitten, graag hier aangeven! Verder ook graag aangeven als je karakters voortijdig van school af gaan. En verder voor alle (nu nog) zevendejaars: - Graag een politieke voorkeur doorgeven voor één van de politieke partijen! Bonuspunten als je het hier doet, zodat we niet meer naar hun PD hoeven te kijken. En voor de toekomstige eerstejaars: - Graag hier aangeven dat je karakter volgend jaar WEL naar school gaat! - En dan hun PD editten met hun afdelingsvoorkeur en toverstok! Alvast bedankt iedereen <3

Het was een raar moment voor Esme. Jarenlang had ze ondergedoken gezeten en nu bevond ze zich voor een klas vol tieners. Eerlijk gezegd had ze nooit de intentie gehad om lerares te worden, maar verveling deed rare dingen met je. De muren kwamen op haar af en ze had gewoon een doel nodig, een hobby. In ieder geval iets om te doen. Nu was er toevallig een plekje vrij als lerares Fabeldieren en ze had besloten maar een gok te wagen. Tot haar verbazing had het nog gewerkt ook en had ze nu officieel een baan. Een legitieme baan nog wel. Maar hier moest wel wat bij gezegd worden. Of het team van Zweinstein had hele lage eisen of Esme had zich met haar charme naar binnen geluld. Waarschijnlijk een combinatie van beide, want Esme had nul ervaring met kinderen. Tieners zou haar echter al gemakkelijker af moeten gaan. Die konden tenminste normaal communiceren en waren niet zo afhankelijk. Als het ging om Zweinstein zelf had Esme ook nul ervaring. Ze was opgegroeid in Spanje en had nooit op een toverschool gezeten. Ze had thuis les gekregen, maar dat nam niet weg dat ze magisch best getalenteerd was. Ze had echter gekozen voor Fabeldieren omdat dat haar het veiligst leek. Ze verzorgde zelf drie honden en minstens vijf katten. Dan moest Fabeldieren toch niet zo moeilijk zijn? De Spaanse had zich een klein beetje ingelezen in het vak en eigenlijk willekeurig een dier uitgezocht. Ze dacht niet dat de studenten het konden waarderen als ze haar honden of katten als studie object zou gebruiken aangezien er niets bijzonders aan hen was. Oh, ze waren heel lief en ze hield met hart en ziel van hen alsof het haar kinderen waren. Ze had ze dan ook mee genomen naar de les. Hier en daar was een kat aan het luieren op een stoel of tafel en de honden liepen vrolijk kwispelend tussen de leerlingen. Het was een gezellige beestenboel en dat zonder magie! Op haar bureau stond een kooi met een blauw gespikkeld vogeltje. Het beestje maakte geen enkel geluid, maar leek de omgeving wel in zich op te nemen. “ Stilte, alsjeblieft” , riep Esme de leerlingen tot stilte. “ Goed, dit is de Juttemus” , zei ze. De vrouw wees naar het vogeltje. “ Kan iemand mij er iets over dit beestje vertellen?” . Goh, dit klonk heel standaard, maar ze had ook nul ervaring in les geven. Dit was in ieder geval een goed begin, toch?

Een vervolg op deze poll waarin werd besloten dat we verkiezingen doen gebaseerd op partijen. Ditmaal gaat het om een iets specifiekere vraag: gaan de verkiezingen over één partij die dan wint, of dat meerdere partijen moeten samenwerken? - Bij één partij wordt er dus gekozen voor één partij die dan de meeste stemmen heeft en de minister levert. Dit heeft als voordeel dat als er een minister uitvalt, er uit die partij een nieuwe minister wordt gekozen. Als nadeel kan het zijn dat altijd standaard de grootste partij de Minister levert, in dit geval zou dat vaak MV zijn. Daardoor worden andere partijen eigenlijk buiten spel gezet, maar je zou er wel voor kunnen zorgen dat andere partijen wel invloed hebben op beslissingen, ze mogen alleen geen minister leveren. - Bij meerdere partijen die moeten samenwerken betekent het niet standaard dat de grootste partij wint, dus er is meer afwisseling tussen de afkomst van Ministers. Echter betekent dat wel dat je goede afspraken moet maken met wie een minister opvolgt als ze uitvallen, bijvoorbeeld door middel van werken met vice-ministers, et cetera. Ook heb je hierbij al redelijk standaard dat andere partijen meer inspraak hebben. Het gaat dus niet per se om de precieze invulling van hoe of wat, dat wordt later besproken, maar meer welke kant we op gaan voor het overleg: dat van één partij of van meerdere partijen. Je hebt een week om te stemmen, dus tot en met woensdag 30 oktober! Gelieve graag OOC te stemmen, dus één stem per persoon. Het is overigens ook geen meerkeuze, het gaat echt over wat je van die twee het leukste vindt.

Eric frowned. “Yes, I do. Check if you want.” He barely needed to think about it. He loved her, he trusted her. There had been a time when he trusted her more than himself. Considered her a good deal better than himself. Eric, unlike Felicia, had a good and reasoned distrust of himself. He knew of his own flaws, he knew of his own limitations. He knew that with a life spent hiding the finer niceties of his mind from the audience that consisted of his father as well as others, sometimes those niceties would hide from him as well. To trick others, he had to trick himself, he had to believe what he was saying, to accentuate those details that he wanted to present, to ignore those shadows he needed to hide. His mind needed to be a place full of false mirrors. And it was. Which made him untrustworthy. And dangerous… Felicia wasn’t there and thus he had trusted her. Would have trusted her. To be with him, to be someone he could trust. But now… you see, he still trusted her. To do what she thought was necessary. And that… well, he trusted himself to do that too. Doing what was necessary wasn’t necessarily a trustworthy qualification. “Really? Because you could have fooled me.” He didn’t believe her there. He was sure that she did want to kill his father. She was taking this whole thing so personally. Yes, Eric, that’s common with murder attempts. “You are alive. You are safe. He’s not got a clue. It’s irrational to go looking for trouble when everything is fine.”

Het zou vast niemand verbazen dat Piaras niet goed was in stil zijn, in alle eerlijkheid. Hij was het type dat altijd lawaai maakte voor drie kinderen en eigenlijk nog erger dan dat was dat hij nooit stil kon zitten. Hij moest altijd iets doen, aan iets frutselen, met iets spelen, op iets kauwen... Op dit moment was het uiteinde van zijn ganzenveer aan de beurt (die punt zonder inkt, hoewel hij haar daar overigens ook wel vaak genoeg op gekauwd had, maar hij vond inkt niet zo lekker smaken, dus over het algemeen zorgde dat ervoor dat hij aan de andere kant kauwde), terwijl hij echt, eerlijk waar, zijn best deed om naar de lerares te luisteren. Het was namelijk een nieuwe en verzorging van fabeldieren vond Piaras wel geinig, dus hij had echt goede bedoelingen. Alleen jammer dat, net terwijl er een kat langs hem liep, er een druppel inkt viel, recht in de vacht van de (tot voorheen) witte kat. Piaras' mond viel open, de veer viel eruit en ja hoor, die stuiterde op de grond, waardoor de arme kat nog meer druppels inkt op zich kreeg. De kat rende er dus ook direct vandoor, maar Piaras die doorhad dat het arme dier niet in de buurt van zijn bazin moest komen voordat Piaras de kans had gekregen hem in bad te doen (Piaras heeft nooit een kat gehad), dook direct op de grond. "Vang die kat!" siste hij tegen de leerlingen om zich heen.

“Oh nee, had je een nachtmerrie, wat naar…” Ze moest er niet aan denken hoe erg dat geweest moest zijn, want ze had zoveel rare dingen gehoord. Het moest verschrikkelijk voor hem zijn geweest. “Jij kan er niets aan doen. Als je die droom had en daarna ging het niet goed met je, ik vind dat alleen maar heel erg. Ik wou dat ik eerder was gekomen en je had kunnen helpen.” Toen werd ze weer even wat vrolijker gemaakt, want hij zei dat hij vannacht hier zou blijven. “Dat vind ik heel fijn,” zei ze glimlachend. “Dankjewel.” De glimlach verdween toen hij vertelde hoe het ging. Eerlijk gezegd vond Megan het grapje van de bowlingbal niet zo’n heel goed grapje, want het was helemaal niet goed als het met je hoofd niet goed ging. Toch lachte ze even, om hem een plezier te doen, maar daarna keek ze weer ernstig. “Kom, ik breng je naar boven. Je mag in mijn bed, want je moet bijkomen, je hebt rust nodig. Ik breng je wel een drankje voor je hoofd. Moet je morgen werken? Dan meld ik je wel ziek, je mag zo lang blijven liggen als je wilt. Echt, dat is belangrijk.” Ze liet hem de trap op lopen en legde hem op haar kamer in haar bed. Snel pakte ze het drankje dat ze nodig had en dat bracht ze hem. “Hier, drink dit op, dan gaat het beter. En wil je ook nog wat water? Of wil je iets om te slapen? Lig je goed? Of heb je nog iets nodig?”

Ze bleef maar staan, en staan, en staan. Ze wist dat ze iets moest doen, maar haar voeten wilden haar niet verplaatsen. Ze moest wel gek zijn om recht op het gevaar af te rennen. Haar eigen dood tegemoet. Misschien, als ze nog even zou wachten, zou Pollux wel naar haar toe komen… Dan konden ze samen vechten. Of… Samen sterven. Nee, dat kon ze Pollux niet aandoen! Dan sleurde ze hem mee in haar problemen en dan moest zijn familie hem ook nog missen! Eén overlijden op een avond was al erg genoeg. Oh, waarom had ze hem meegesleurd in haar problemen? Waarom had ze hem die brieven gestuurd? Ze zou het zichzelf nooit vergeven als hij hierdoor ook nog omkwam. Sowieso was vergeving trouwens niet echt een ding, als je dood was. Ze kon het niet laten gebeuren. Zij dood, oké. Daar was niet meer aan te ontkomen. Er was hier nou eenmaal iemand die het kennelijk op haar gemunt had. Maar misschien kon ze Pollux nog redden. Misschien zou deze persoon weggaan als hij haar vermoord had. Het was immers niet slim om ergens te blijven waar je net een moord gepleegd had, toch? Dus als ze nu ging, dan zou ze heel misschien overleven doordat ze toch een beetje kon vechten, en anders zou zij doodgaan maar Pollux misschien niet. Het was het enige wat ze heel misschien nog voor hem kon betekenen. Ze aarzelde nog steeds. Dit was verschrikkelijk om te doen. Maar toch begon ze de trap af te rennen.

Andromache felt a little guilty, in all honesty, or maybe even a little angry. It seemed like Felix was taken a bit aback by her attitude and she had to admit it wasn't the brightest, happiest, most go-luckiest right now, and, as always, she felt the need to be exactly what someone, particularly a man, wanted her to be. But she was also [i[tired[/i] of that. Having to be that for Hector, all the time, was exactly why she didn't feel like smiling, being nice, caring about a cat, right now. Perhaps you could say that she had underestimated this whole marriage business, but then again, Andy wasn't one to admit she had ever underestimated anything. It wasn't that she couldn't deal with criticism, but she was in all honesty a bit sullen about it. Preferred to just do it better the next time. "Sure," she said, straightening her back and forcing a smile on her face. "That'd be lovely." See, she could do this. She could be cheerful. She even gestured that she wouldn't mind taking the basket. "Oh, classes are going well! Everything is so incredibly interesting, now that we're through the basics. Well, the first year basics, that is." She let Felix guide her to a place for lunch, because... well, wasn't that part of being perfect either?

Lions kleine handjes grepen in het rond, zoals ze altijd wel deden. Hij wilde alles vasthouden, ontdekken hoe alles voelde, of iets zwaar was of niet, zoals elk nieuwsgierig kind. Waar Titiana en Hawk geen dag met elkaar schenen vol te houden, waar Titiana winkels liever zag dan de familie die ze voor zichzelf gecreëerd had, waar Hawk liever ging douchen dan een moment om te zien naar zijn zoon, was Lion gewoon… een normaal kind. Nieuwsgierig. Nog niet helemaal op de hoogte van natuurwetten zoals de zwaartekracht. Dol op reacties uitlokken. Immer op zoek naar aandacht, van eender welk vriendelijk gezicht. Zo ook nu, merkte ze. Toen het boekje uit haar handen glipte omdat Lion ermee wilde zwaaien en een vrolijk lachje liet klateren, viel het haar een seconde nog niet eens op, te verbijsterd om Hawk. Waarom zelfs? Ze kende Hawk, had hem haar hele leven gekend. Dit was gewoon hoe mannen waren. Hoe mannen met kinderen omgingen. Ze was een vrouw, het was haar taak om voor kinderen te zorgen, hoe frustrerend ze het ook mocht vinden dat niemand haar ooit een compliment gaf om alle moeite die ze erin stak. En toch. Het stak, ergens, dat ze hier voor Hawks zoon zorgen moest en hij ging douchen. Omdat dat belangrijker was. Of zoiets. Ze wist niet zo goed waarom ze verbaasd was dat Hawk zichzelf belangrijker vond dan zijn zoon. Of haar. ’t Was niet alsof hij ooit blijk had gegeven van een andere aard. En toch… Maar ze zuchtte en deed haar best niet om Hawk tegen te houden. Las Lion de rest van het boekje voor. Speelde een beetje met hem. Hield hem bezig. Zo af en toe had Butterfly het idee dat het hele concept van haar bestaan neerkwam op bezigheidstherapie. Alsof ze geen waarde had op zichzelf voor iemand anders. Punt was dat ze betrekkelijk weinig tegenbewijzen kon verzamelen in haar huidige leven. Ha. ‘Goed gedoucht?’ informeerde ze, haar stem toonloos. ‘Na vandaag ga ik niet meer babysitten,’ voegde ze er snel aan toe, zonder hem enige tijd te gunnen om een antwoord te formuleren, ‘niet als je zo doet! Je kan niet zomaar verwachten dat ik wel altijd op Lion let als jij er geen zin in hebt!’ Daar hadden de meeste mensen nanny’s voor. Die werden betaald. Namelijk. Hawk hoefde haar niet eens te betalen, geld boeide haar niet zo, ze wilde gewoon een beetje… erkenning. Waarom leek dat altijd te veel gevraagd?

Oh, kom op, was dít ooit echt zijn keuze geweest? Dat geschrokken gezicht, die halfslachtige poging om te doen alsof Isaiah het mis had… Hij schaamde zich ergens voor allang vervlogen gedachten aan de zaligheid die zich in Montague’s lippen had geborgen, de goede kanten die meneer had gehad jaren geleden en die hij ondertussen besmeurd had door al de rest – maar nu kon hij er niets meer aan doen, niet? Nu kon hij slechts blij zijn dat hij onderhand beter wist. Maar dat was een schrale troost. Hij kon er niet zo goed tegen als hij zijn tijd verspild had aan iemand die hem zo weinig redenen gaf om nog meer tijd in zijn bijzijn te spenderen. En toch – hij ging niet weg. Al het bovenstaande was waar, maar helaas gekoppeld aan het vervelende feit dat Isaiah óók vreselijk slecht was in loslaten. Oeps? ‘Oh, houd je mond’, siste Isaiah hem toe, hem halverwege zijn zin onderbrekend. ‘Ik kan niet gelóven dat ik die begrafenis heb uitgezeten voor níéts!’ Hallo? Verspilde tijd? Waarom eiste Montague zo veel tijd van hem op zonder dat het ooit daadwerkelijk nuttig was?! Ugh, zelfs na dat zo schreeuwende einde van hun tijdperk moest hij hier nog seconden in investeren. Misschien moest hij in het vervolg er maar goed opletten dat het effectief Hiram was die hij in zijn onderhandelingen versloeg. Snel keek hij om zich heen. Toen hij besloot dat er niemand meer in de ruimte was, eiste hij: ‘Waar sláát dit op?’

Er waren zoveel meer dingen die ze tegen haar zoon zou willen zeggen. Eva had geprobeerd ze op te schrijven, maar de meeste woorden vonden hun weg naar het papier niet eens en de woorden die het wel haalden raakten vaak besmeurd door haar tranen. Ze was er ook niet zeker van of het echt nut had, om ze op te schrijven. Of Griffith ze ooit te lezen zou krijgen, of dat ze samen met al haar hoop en dromen in as zouden veranderen als ze werden opgegeten door de vlammen van de open haard. Maar ze moest iets schrijven, al was het was het maar simpel of kort. Evangeline vouwde de brief op en schoof hem bij het kleine stapeltje spullen op de hoek van het bureau, naast alle andere dingen die ze hier voor Griffith achter zou laten. Het dekentje waarmee hij vanaf begin af aan elke nacht had geslapen. De tekening van haar en Keane die ze speciaal had gemaakt, zodat hij in ieder geval zou weten hoe zijn ouders er uit zagen, mocht hij het willen weten (of het mogen zien). Ze zagen er vrolijker uit op de tekening dan Evangeline zich in tijden gevoeld had, maar het had beter gevoeld om hen op die manier af te beelden. De realiteit was iets waar ze haar kind nog even voor zou willen beschermen, als het kon. Achter haar klonk een pruttelend geluidje en Eva draaide zich om. "Hé, liefje.” Ze kroop het bed op, krulde zich naast haar zoontje en trok het slaperige kindje in haar armen. Er was geen echte manier om afscheid te nemen van je kind, geen dingen die je zeker moest zeggen of je echt beter lieten voelen. Ze had er lang over nagedacht de afgelopen dagen, maar het enige wat ze eigenlijk zou willen was dat ze de sensaties mee kon nemen. Hoe het voelde om hem vast te houden, hoe hij rook,, hoe zijn stem in haar oren klonk. Ze was bang dat ze het zou vergeten. Dat ze over een tijdje niet meer wist hoe het was. Griffith's vingertjes graaiden naar het gouden kettinkje dat glinsterde in de lage middagzon die door het raam naar binnen scheen. "Dat vind je mooi he?" glimlachte Eva en ze kuste hem zijn voorhoofd. "Je vader heeft het me gegeven voor onze eerste kerst samen." Ze zuchtte, terwijl ze dacht aan dat moment lang, lang geleden toen Keane voor het eerst bij haar thuis was geweest. "Weet je..." Even twijfelde ze, maar toen begon ze met haar vingers de sluiting te zoeken. "Mama gaat een tijdje weg, dus misschien kan jij het zo lang voor me bewaren, tot ik weer terug kom." Als ze terug kwam, maar die gedachte schoof ze vlug aan de kant. "Kijk, het is een dromenvanger. Die vangen alle nare dromen, zodat je altijd lekker kan slapen en je nooit iets naars hoeft te zien." Eva keek toe hoe Griffith het figuurtje in zijn knuistjes nam. Het kindje keek haar met grote ogen aan, alsof hij wel doorhad dat ze iets belangrijks te zeggen had, maar geen idee had wat eigenlijk. "Je kan ze ook van touw maken, maar deze is extra speciaal." Want deze was van haar en het was een fijne gedachte dat Griffith iets zou hebben wat echt van haar geweest. Het was het enige hier dat ook nog echt van haar was, maar ze vond het niet erg om het weg te geven. Ze wist niet precies hoe lang ze daar had gezeten met Griffith in haar armen toen er uiteindelijk zacht geklop op de deur klonk. Evangeline's hart maakte een sprongetje van schrik en bleef vallen, alsof het zich van de hoogste berg naar beneden had gestort in een oneindig ravijn. Onbewust duwde ze Griffith nog wat steviger tegen zich aan. Ze was hier niet klaar voor. Maar de deur gleed open en achter Rhiann stond een huiself ongeduldig te kijken. "Het is tijd."

Op zich gingen er nu wel alarmbellen rinkelen, hoor. Al deed Scott alsof er niet zo heel veel aan de hand was. Dat geloofde ze dus niet. De man was bleek, keek haar niet meer aan en hij begon een stuk hakkelender te spreken. Zaira fronste en ging tegenover hem zitten, haar blik bleef ernstig. "Nu begin ik me wel zorgen te maken? Zo snel ben jij niet van je stuk te brengen..." En dit leek dat toch wel te doen. "Wat speelt er? Het komt nu over alsof ik dit wel moet weten voor ik je mijn ja-woord geef." Ze wilde hem heus wel steunen hoor, maar zolang ze niet wist wat er speelde? Was dit iets wat haar vader en broer wel wisten? Waren ze daarom onder andere zo weinig enthousiast? Zaira had jarenlang alle elite roddels en speculaties gemist en dit 'publieke geheim' van Scott was in ieder geval niet meer iets wat nu nog steeds in achterkamertjes fluisterend werd besproken. Dus Zaira wist het niet... Ze kon niet raden waar dit over ging. Zou Scott een moord hebben gepleegd? Of stiekem de erfgenaam van een of andere legende zijn? Het kon zelfs alle kanten op van positief naar negatief. Alleen door hoe hij erbij zat, vermoedde Zaira dat het eerder negatief was dan iets om echt heel erg trots over te zijn. Tenzij zijn mogelijke afkomst delen gelijk zou staan aan een doodstraf, maar dan werd het wel een heel onwerkelijk verhaal, afkomstig uit een slecht boek.