Leaderboard

Vrijdag 22 december 1837 - 's middags - de keukens In het begin waren alle leerlingen van Zweinstein blij geweest toen ze te horen kregen dat vrijdagmiddag de lessen werden afgezegd, maar zoals altijd hadden ze moeten verwachten dat de leraren niet plotseling besloten hadden al een dag van tevoren op vakantie te gaan, maar eerder dat ze aan het werk gezet werden. Want hoera, de leerlingen moesten gezamenlijk koken! En dat was al erg zat, maar toen werd ook nog eens besloten dat elke afdeling voor een andere afdeling moest koken. Phoenix begreep niet helemaal wat daar de bedoeling van was, het leek hem juist verstandiger dat leerlingen voor zichzelf moesten koken want dan deden ze nog wat moeite. Nu moest Zwadderich bijvoorbeeld voor Griffoendor koken en hij kon nu al voorspellen dat Griffoendor niets anders voor zich zou krijgen dan één grote ketel gevuld met modder. "Maar laten we toch wat groenten snijden," smeekte hij een beetje. "Dat is nauwelijks moeite?" Maar nauwelijks moeite leek al teveel te zijn. Yay. Het kerstevenement! De afdelingen koken voor elkaar: Zwadderich kookt voor Griffoendor Griffoendor kookt voor Ravenklauw Ravenklauw kookt voor Huffelpuf en Huffelpuf kookt voor Zwadderich. De huiselven zijn nog wel aanwezig, maar mogen niet helpen, de leraren krijgen gewoon avondeten van de huiselven en voor de rest... veel plezier!

Wellicht was het de kou in de school dat zijn humeur verpestte, maar waarschijnlijk was zijn humeur zoals altijd niet anders dan anders. In ieder geval was het gehalte van ergernis op een hoog niveau jegens de leerlingen die hij in de les zou ontvangen. Het was één van zijn eerste lessen op Zweinstein en was daardoor nog niet berucht genoeg om de ratten, een benaming voor zijn studenten, hardhandig te temmen. Hij wilde enkel en alleen talent waar hij zelf profijt van kon hebben. Talenten die interesses hadden in de duistere kunsten en niet alleen de simpele basis van het verweer wilden leren dat op het oude perkament gekringeld stond. Idioterie, noemde hij het. Als volbloed Damarcus stond hij er om bekend dat hij verbintenissen zou hebben met duistere magie en aan zijn uiterlijke kenmerken was hij ook niet te missen als een echte Damarcus. Zijn donkerbruine ogen, zwart omlijnd en verdorven kijkend. Zijn tengere bouw omhuld in dure gewaden en de sieraden met duistere tekens. Toch was het opvallende aan Seneca dat hij er tegenwoordig wat ‘uitgeleefd’ uit zag. De diepe schaduwen en grove rimpels tekenden zijn gezicht, terwijl hij in het verleden een bijzondere verschijning was. Een jonge god. Met ferme stappen baande Seneca zich een weg door de gangen van Zweinstein, met een zwarte lange mantel achter zich aan zwiepend. ‘Ga uit de weg, dwaas.’ Snauwde hij tegen een jongetje dat zijn gangpad blokkeerde en met een zwiep duwde hij hem tegen de stenen muur van de hal. De achterlijke kinderen hadden tegenwoordig geen respect meer voor hun meerderen en het kon ze allemaal niets meer schelen. Chagrijnig stapte hij verder tot hij bij zijn lokaal terecht kwam. Met een grote zwiep opende hij de deur en liep naar het bureau, waarbij hij tegelijkertijd met zijn toverstok de deur met een klap liet dichtslaan. Hij pakte het krijtje van het bureau en draaide zich ferm om. Professor Damarcus werd er vlug met sierlijke letters geschreven. ‘Ik ben jullie nieuwe professor voor verweer tegen de zwarte kunsten, vragen?’ snauwde hij de klas in en bekeek de gezichten één voor één, terwijl hij steeds nijdiger leek te kijken. Stompzinnige kinderen, die waarschijnlijk geen enkel normaal woord kunnen produceren en hem alleen maar in de weg zouden lopen. Waarom is hij in godsnaam bij het idee gekomen om professor te worden? Waarom is er niemand geweest in zijn bittere en zielige leven die hem tegen had gehouden? Het is toch bijna te sneu voor woorden, dat enkel en alleen verveling hem hiertoe geleidt heeft zodat hij ongestoord een klein legertje van duistere kindertjes kan creëren. Hij kon niet wachten tot de les was afgerond en hij een fles wijn met grote teugen naar binnen kon werken.

Hallo, Boreas was één van de stompzinnige kinderen die er geen normaal woord uit zou kunnen krijgen, maar dat ging hem niet echt tegenhouden om het toch te doen. Op het circus had hij weleens humeurige klanten gehad voor wie niets goed was, voor wie hij slechts een vreselijk kind was dat niet snel genoeg kon werken of voor wie hij niet competent genoeg was of er gewoon niet betrouwbaar genoeg uitzag, hij zou ze vast bestelen, blablabla, dus eigenlijk was hij niet zo snel onder de indruk van een humeurig gezicht met een bijbehorende bulderende stem. Als hij hier kwam werken, wilde hij lesgeven. Dan had hij vast eerder bedacht dat hij met leerlingen zou moeten omgaan, en daaruit, daaruit mocht hij best afleiden dat professor Damarcus er bozer uitzag dan hij werkelijk was. Hij stak zijn hand in de lucht, maar wachtte niet totdat hij de beurt kreeg om zijn vraag te stellen. Als het al stil was, dan maakte het niet uit, toch? ‘Ja! Vertel eens wat over uzelf,’ vroeg hij, opgewekt, net alsof enige vrolijkheid die frons van zijn gezicht zou vegen (dat werkte in het circus soms ook, oké). ‘Dat doen nieuwe professoren altijd.’ Ja, ja, niet allemaal, ja, ze kondigden dat meestal zelf aan en werden daartoe niet gebracht door één of andere leerling, maar ah, soms hadden mensen wat aanmoediging nodig. En Boreas offerde zichzelf graag op.

Nu had Evangeline niet perse een warm welkom verwacht, maar toch was het even wennen om de afstandelijke blik in Rhiann's ogen te zien. Het was een blik die ze wel eerder had gezien, eigenlijk elke keer wel als ze hier kwam en ergens had Rhiann natuurlijk gelijk, om wat wantrouwig en afstandelijk te zijn. Evangeline zou er zelf nog wat van kunnen leren om de wereld wat vaker met die blik te bekijken. Maar momenteel werd ze vooral zelf met die blik bekeken en het bleef een beetje ongemakkelijk. "Niemand heeft me gezien hoor, het is echt een halve sneeuwstorm buiten," probeerde Evangeline Keane's moeder wat gerust te stellen. Daarnaast was ze natuurlijk niet zomaar hierheen gekomen. Ze had goede maatregelen genomen deze keer. Eva zou het knap vinden als iemand ook maar enig idee kreeg dat ze deze kant op was gegaan. Tja, als je iets teveel vrije tijd had dan kon je die tijd net zo goed besteden aan leren hoe je al je magische sporen zo goed mogelijk uit kon wissen. Kwam erg goed van pas als je dingen wilde verbergen die steeds meer aan het licht kwamen. Ze volgde Rhiann richting de woonkamer, waar het optuigen van de kerstboom nog in volle gang leek te zijn. Haar blik gleed langs de kerstboom en het warme haardvuur en bleef even hangen op het schilderijtje van Keane. "Dat hangt er een beetje van af." Eva trok haar blik weer los en schoof wat onhandig heen en weer in haar dikke mantel. Ze voelde zich opgeblazen en nu al helemaal. Het was veel te heet hier binnen. "Of u me zou willen helpen of niet." Ze kon moeilijk hulp of advies eisen. Rhiann had ook geen idee wat ze hier kwam doen, die had ook nooit om alle problemen gevraagd die ze met zich meedroeg. Keane's moeder had haar er zelfs voor gewaarschuwd. Wat je ook doet, zorg dat je nooit eindigt met een bastaard in je buik etcetera etcetera. Ze kon haar jongere zelf wel voor haar kop slaan dat ze daar zo'n volmondig "natuurlijk niet" op had geantwoord. Want haha, hier was ze dan. Onbedoeld compleet het advies in de wind geslagen. Zoals altijd als Evangeline zenuwachtig was begon ze met haar vingers aan de stof van haar mantel te friemelen. "Voor ik iets zeg, kunt u alstublieft beloven om niet boos te worden." Smekend keek ze de vrouw aan. Hopelijk was dat geen al te onredelijk verzoek, ze wist gewoon niet of ze het aankon als er nog iemand tegen haar zou ontploffen. "Het was gewoon een ongelukje." Oh shit, was dat al meteen teveel informatie? Ze kon zich half voor Keane uitkleden en hij deed nog alsof zijn neus bloedde, maar dit was natuurlijk Keane niet.

Rhiann verstijfde toen ze de deur opende, plotseling een geschrokken en gespannen uitdrukking op haar gezicht. Evangeline Lennox…. Ja, even had ze het kind geschreven en het had haar waardevolle informatie opgeleverd – voor zolang het duurde. Het portretje van haar zoon dat het meisje haar had gegeven pronkte boven haar haard en vaak vond ze zichzelf in gedachten verzonken naar de getekende versie van haar zoon starende, zich afvragende hoe anders het allemaal had kunnen zijn. Maar ze had niet verwacht het meisje ooit terug te zien. Keane was getrouwd met de dochter van de Hertog en het had erop geleken dat dit kind haar advies had opgevolgd en zich ver van haar zoon had gehouden. Overdonderd stapte Rhiann echter opzij, niet in staat anders te handelen – wat er ook gebeurde, het kind moest ofwel snel binnenkomen, ofwel snel weggaan voordat de buren zouden gaan roddelen. “Miss Lennox” sprak Rhiann ietwat stroef, zichtbaar een beetje van slag. “U moet wel een erg goede reden hebben om het risico te nemen zich hier weer te vertonen.” Ze sloeg de voordeur gauw dicht en keek het meisje voor een moment zwijgend aan in het halfduister van de gang, voordat ze haar ietwat ongemakkelijk voorging en haar de woonkamer inleidde. Voor een moment gleden Rhiann’s grijze ogen over Evangeline’s rode haar en haar dikke mantel, beide bedekt met sneeuw, wat nu in natte plasjes op haar schone vloer begon te druppen. Het deed haar denken aan de eerste keer dat het meisje haar hulp was komen zoeken, toen ze per se had willen weten wie Keane’s vader precies was. Ze had die informatie niet gedeeld, natuurlijk… dat was iets wat ze maar al te graag geheimhield. Nuja, en de tweede keer dat ze haar had gezien… dat was toen ze met haar zoon naar Frankrijk wilde vluchten, reeds na de eerste keer waarbij ze zoveel moeite had gedaan Miss Lennox te overtuigen de jongen los te laten. Het had haar de mogelijkheid gegeven Keane te zien en hem in haar armen te sluiten, al was het voor de verkeerde redenen. En nu, deze derde keer? Er was iets gebeurd en ze had advies nodig? Rhiann wist dat ze het meisje om haar mantel moest vragen, dat dat beleefd was ook als je geen bediendes kon onderhouden, maar ze wist plotseling niets zeker of ze wel wilde dat het meisje bleef. Ze leek niets dan problemen mee te brengen en dat had haar vader ook geweten als ze het zo de vorige keren had aangehoord. Of… was dat juist een reden om haar wel binnen te houden? Had ze nog reden zich aan zijn strenge regels te houden? Kon ze nog anders handelen, na al die jaren? “U zei.. even?” vroeg Rhiann ietwat afstandelijk, terwijl ze haar simpele jurk gladstreek en ongemakkelijk op een afstandje bleef staan, duidelijk twijfelende om zichzelf een houding te geven. “Moet ik u iets aanbieden, of is zelfs dat onnodig?”

Kerstavond Nicholas Eversly had een slecht humeur. Goh, hoor ik u, beste lezer, denken, heeft hij ook een andere modus dan? En het antwoord is ja, daadwerkelijk, er kan vaak wel een lachje vanaf, soms is hij gewoon erg tevreden, (al is dat inderdaad af en toe leedvermaak, wat dus betekent dat een ander niet tevreden is) en zo tussen negen en tien met een boek en een glas wijn op de bank op zijn vrije avonden komt hij heus in de buurt van gelukkig. Daarenboven zit er in zijn scala van slechte humeuren ook nog een duidelijke range, van ‘Christian heeft nu al vier keer zijn sap omgegooid’ naar ‘een zaak moet naar de cold cases doorgeschoven worden’, wat vanzelfsprekend zijn eer te na is en vaak nog heel tragisch ook. Maar er waren geen woorden of graden of schaal aan te geven voor het huidige slecht humeur, dat het gevolg was van zijn huidige activiteit: namelijk, gastheer zijn op het Debutantenbal. Alweer. Het was toch ongelooflijk? Elke keer als de Minister ervandoor ging moest hij weer voor diens besognes op komen dagen, terwijl hij dat helemaal niet leuk vond en geloof me ook wel echt genoeg te doen had. Maar ja, het probleem was dat die houding hem over het algemeen plaatste in de positie om de Minister te vervangen. Want het was niet de bedoeling dat dat als staatsgreep uitpakte, dat de niet verkozen interim Minister niet meer op zou hoepelen. En daarom zochten ze altijd naar een hooggeplaatste ambtenaar op het ministerie, met voldoende gezag en steun in de maatschappij - a.k.a., genoeg mensen moesten een vaag idee hebben wie je was en bij voorkeur niet louter uit de Heks en Haard - maar iemand die geen politieke ambities had. En tja, je werd geen hooggeplaatste ambtenaar op het ministerie als je geen politieke ambities had. Dus dat was een selectie van één. Nicholas zat niet op zijn plek vanwege politieke ambities, maar omdat hij er niet van hield om orders op te volgen. En omdat hij nogal goed was in vloeken. Enfin, hij was verknocht aan zijn eigen baan, wilde nooit een ander, en zeker niet de ministerbaan, wat een hoop nutteloos geklets en diplomatieke reisjes zou opleveren en hoewel Nich geen bezwaar had tegen een reisje op zijn tijd was diplomatie zeg maar echt niet zijn ding. Hij deed het interim zijn dan ook schoorvoetend, geïrriteerd, en zoveel mogelijk naast zijn eigen baan waardoor hij het zichzelf drukker maakte maar hij wilde wat hij leuk vond gewoon niet achterlaten voor wat hij stom vond. Maar meer nog dan alle andere ministeriële taken had hij een hekel aan het Debutantenbal. Wat? Het was gewoon een markt waar ouders hun meisjes probeerden te verpatsen. En sinds hij zelf een dochtertje zag opgroeien vond hij dat een nog minder indrukwekkend gebruik dan normaal. Hij ging er dan ook niet direct in good faith mee om, in tegenstelling tot de meeste ministertaken. De vorige keer had hij iedereen in het donker laten rondhollen - zodat schouwers met nachtmaskers een voordeel hadden en iedereen anders ook maar tot in beperkte mate iets met hun jurken kon - en dit keer... Wel, dit keer gingen ze de zaal afbreken en dat was geen eufemisme. Na elke buiging en introductie kreeg een jongedame een paar saaie woorden en een hamer. Met een wit zijden lintje. Konden ze losgaan op de muur. Of de dansvloer. Of wat er maar gewenst was. Nadat iedereen netjes geïntroduceerd was, deelden dienbladen nog meer serieuze sla-dingen uit, met hetzij blauwe, hetzij groene zijden lintjes erom. Ja wel zijde. Per slot van rekening was het een chique feest. “Dames en heren! Dit is een Debutantenbal maar om er ook nog iets net ietsje nuttigers mee te doen dan uithuwelijken is het ook een Ministerverkiezingsevenement. We hebben nog twee kandidaten, Georgiana Ellis en Thomas Silvershore. De blauwe lintjes zijn voor de jongedame, de groene voor de heer. Iedereen die nog twijfelt over op wie ze moeten stemmen, krijgt nu een kans om ze in actie te zien. De zaal moet gerenoveerd, door de nieuwe minister, namelijk. Maar daarom mag ie eerst stuk. Ga los! Mr. Silvershore, age before beauty - doet u de eerste?” Niemand ging hem hier ooit nog voor vragen. Heel goed. [OOC] ja, Debutantenbal met een twist: leer het andere geslacht kennen door beminnelijk samen een muur in elkaar te slaan! Debutanten hebben witte zijde lintjes. De rest mag kiezen op politieke voorkeur. Het is een wedstrijd tussen Georgiana en Thomas: er zijn ‘schademeters’ achter de ministersstoel, lampen van blauw en groen die steeds verder vullen naarmate het ene of het andere team schade doet. Je mag zelf kiezen waar je zit en hoeft dus op niemands posts te wachten, is gewoon een regulier Debutantenbal wat dat betreft Enjoy :)[/OOC]

She looked scared, through the one-way glass in the interrogation room, scared and nervous and fiddly and the sight of it pissed him off to newfound proportions. Which was impressive, because he hadn’t been in the greatest of moods before getting here, either. He was being choked in good intentions. He supposed the experience was only too familiar to him: and, as it had back then, it brought out the very worst in him, it made him angry and unkind. Everyone was sorry, everyone was worried. No one listened to him: of course, if they sincerely thought he was on love potion, there would be no point, because he would say anything to defend Alexis, would find any excuse to deny her guilt, would reason to the end even though all reason had left him. So for an Auror, listening to his desperate potion-induced rant would indeed be a phenomenal waste of their time. Except, you know, that he wasn’t under the influence of love potion or any potion really, and so they should bloody well listen, because this entire investigation was a waste of their time, they should be looking into who manipulated Alexis’s account like that and nothing else, or they would be wasting his patience, too. However, given the love potion suspicion they had not found this a remotely convincing argument, and it had taken him an excruciating amount of time, badgering and pleading to even get copies of the documentation on his wife’s case and take a look himself. Yes, copies. So he wouldn’t have the chance to tamper with any of the evidence and destroy their case. And there were bits missing in the documentation, too, witness statements mainly. He had to admit, given their present understanding of the situation, he would have furiously yelled at them until the end of the world had they provided him with the active case file without copying and editing it. Witness security was something he permitted no mistakes on, and no one could afford allowing for a mess in court. However, as it was, he’d yelled at them for all of this. Because he hadn’t been able to find any discrepancies in the case as he’d gotten it, and it had been easier to yell at them than at himself. He wasn’t proud of it, either. But no one had hired him for this job for his tranquil mood. And after that there’d been discussions, politics, and pulling of strings and favours. Patronizing? Nepotist? Elitist? Shady? Yes. All of the above. But he would be damned if his principles got in the way of his preventing his wife going to prison. And he’d managed that. And he’d managed, now, to be the one to tell her. Unable to postpone it further, he entered. Harrow followed close behind, and Nicholas realised in a flash that he was worried for his boss’s safety. He’d have been touched, if he hadn’t been so relentlessly annoyed and panicked. “I’m all right - I’m fine - how are you? They didn’t hurt you, did they?” That was far more important. Of course, it would also be far more important to anyone on love potion. “Honey, I’m so sorry about this...” Again, he heard the words as Harrow must be hearing them, and bit his lip. “Harrow, I’ll take it from here. Don’t worry, I won’t stage a jailbreak in my own department.” “Boss, I don’t think that’d be wise. I’m just doing my job.” “Respectfully, Harrow, I understand and we have no personal quarrel. But if you don’t leave this instant to give me some privacy with my wife, I will spend the rest of my career trying to end yours.” He left at that, and as he went Nicholas embraced Alexis and, under cover of the hug, put a finger to his lips and nodded to the window. “Careful,” he murmured. “He’ll be watching.” It was after all what he would do. “Ehm. So. They think you’ve been drugging me and using me as your own personal police force, essentially. They found a lot of payments to your personal account, payments that coincide with some of my more notorious arrests, and long lists of ingredients, and some witnesses to that effect.” He sighed, looked at her. “They have enough to ensure that, pending the investigation, you’ve been placed under house arrest. You won’t get your wand back, either.” Impossible. Intolerable. Exemplary Auror work. “Alexis...” He faltered, then made both her and the probably watching Harrow the same promise. “I will fix this.”

Perhaps she could've seen this coming, perhaps she could've connected the dots, realized what was happening, what all of this meant, but sometimes even Alexis remembered that she was technically still young. Yes, she had a good position in the Ministry, but office politics had never come natural to her, had never been something she could flaunt with. Other people sometimes confused them, the way they acted towards each other. Not the murders, not the violence, Nicholas had by accident gotten her used to such stories, but the backstabbing. The kicking other people down for the sake of your own ambitions. Leaving traps for other people, finding their weakness and pressing down on them, hard, simply for the satisfaction. Alexis had never been like that. She worked hard, she did good work and had high expectations for everyone else. She was strict, but fair, and maybe a bit of a loner, but at least with her you knew that what you saw was what you got. So she didn't connect the dots. She didn't see the danger looming. She heard the rumors and then dismissed them, because they weren't true and who would listen to a lie? She assumed the best of people. That was, until four aurors stepped into her office and asked her to come with them. They didn't wear the 'I'm so sorry for your loss' smile she feared, they wore an expression she couldn't pinpoint at first, but would later on realize meant 'you did a bad thing and we're disappointed in you'. "What is this regarding?" she asked, suspicious because Nicholas had always told her to be suspicious, suspicious because once before she had been taken by what she thought was an auror, once before she had been tortured. "We're arresting you on the suspicion of drugging your husband with love potion, ma'am. To make him do your bidding." She laughed, couldn't help it. Her? Drugging Nicholas? "Is this a joke?" she asked, but no one else was laughing. "Or a test?" But they started reaching to their wands and Alexis had never been good at duelling, so she put up her hands, quickly, and stood up. They took her wand, but didn't cuff her, just calmly guided her out of her office and with the elevators down to their floor. There, they put her in a room and kept her waiting. She kept touching her wedding ring while she waited, as if to make sure it was still there. The ring had saved her the last time and even though this wasn't the same, even though she was certain she was still in the Ministry building, just having it on her finger made her feel... calmer. More composed. Even though, thinking about it, if they truly thought she had bewitched her husband... what would he be able to do? Was he alright? What if something happened? The worry settled in her stomach, strong and difficult to ignore, but she had to keep calm. She had to breathe. It would all be alright, as long as she kept breathing and waiting. Finally, the door opened and her husband stepped through. "Nicholas," she called out and almost rushed towards him, but the sight of the other auror at the door made her hesitate. "What's happening?" she asked her husband and slowly, carefully, she extended her hand towards him. "Are you alright?" As long as he was alright...

Overstuur komt mevrouw Patricia Preaker, 45 jaar oud en huisvrouw, ons kantoor binnenstormen. Ze heeft al enkele brieven gestuurd, legt ze uit, naar de Ochtendprofeet, maar die negeerden haar, of schreven zelfs terug met de suggestie dat ze eens naar de Helers moest gaan. Ze voelt zich niet gehoord, ondanks het grote drama wat zich op haar zolder afspeelt. "Het begon een paar jaar geleden," snikt ze. We hebben haar een kop thee gegeven, waar ze wanhopig haar handen om heen slaat. "Ik hoorde ineens een geluid op zolder, dus ik stuurde mijn man, Herbert, er op af om te kijken wat er aan de hand was! Hij bleef wel vijf minuten weg en toen hij eindelijk naar beneden kwam, zei hij dat er helemaal niets was! Helemaal onzin natuurlijk, onze verhuisdozen staan daar! Dus ik kon maar één conclusie trekken, namelijk dat iemand zijn geheugen heeft gewist. Ik heb er natuurlijk niets van gezegd, wie weet dat ze allerlei afluisteringsspreuken hebben!" Het was maar een geluk dat mevrouw Preaker zo voorzichtig was, want toen ze de volgende dag de krant open sloeg en zag meneer Ludovicious Silvershore overleden was kon ze direct haar conclusies trekken. "Kijk, ik vind het heus niet erg dat hij zijn dood in scene heeft gezet," knikt mevrouw Preaker vol medeleven. "En ik snap ook heus wel waarom, als je in het geheim het Ministerie van Toverkunst over wilt nemen zou het wel helpen als mensen denken dat je dood bent, niet waar? Maar dat hij nou mijn zolder over moet nemen! Ik heb daar nog allerlei spullen liggen waar ik nu niet bij kan! Mijn man durf ik daar echt niet meer heen te sturen en zelf wil ik al die trappen niet opklimmen." Vooral niet als mevrouw zeker weet dat ze aan het einde van de trap vervloekt wordt en weer naar beneden wordt gestuurd. "Dus hierbij wil ik meneer Silverhorse vriendelijk vragen om te verhuizen naar de zolder van mijn buurvrouw. Die gebruikt ze toch niet, met hoe vol ze haar huiskamer heeft gestampt!"

Chase had echt, echt geen zin om groenten te gaan snijden voor griffoendor. Het was niet zo dat Chase geen vrouw daar had zitten, het was niet zo dat hij daar geen vrienden had, het was wel zo dat geen van voorgenoemde mensen er vanuit moest gaan dat Chase zijn genegenheid ging tonen door… groenten te snijden. Of koken in het algemeen. Hallo. Waarom zou hij in vredesnaam gaan koken voor iemand anders? Was er nog het punt dat hij het voor geen meter kon, Claire uitlachen met haar studie was heel leuk allemaal, maar hij had nooit de moeite gedaan om concreet te weten wat ze deed, dus… Waarom. Hij kon goed snijden, echter. Maar wist hij veel of je groenten op dezelfde manier sneed als mensen, dat had zijn liefste vader nooit uitgelegd. ‘Doe het dan zelf,’ zei hij knorrig tegen de Hoofdmonitor™ van wie hij eigenlijk allang vergeten was dat hij dat was. Hij was meer zo het type dat tien keer herhaalde wat de leraren al hadden gezegd en dat was saaaaaai, waarom was Chase geen hoofdmonitor, hij zei in elk geval wat nieuws, voor hij op een tafel sprong en ergens een geïmproviseerde megafoon (oké, een kegel die er om onbekende redenen lag, laat mij mijn minuscule deus ex machinae hebben) vandaan sommeerde. ‘Beste afdeling, hij,’ hij wees ostentatief naar Phoenix Waterford, ‘heeft geen stem meer over wat wij gaan doen.’ Groenten snijden. Ew. ‘En ons kerstfeest is ons afgepakt, dus ik vind dat we het moeten terugpakken!’ Op de één of andere manier. Wist hij veel. In elk geval niet door groenten te snijden.

Oké, Ayden moest koken! Maar… dat kon hij helemaal niet. Hij had wel eens in een pan geroerd, of een ei gebakken, maar dit was andere koek. Wat hij aan het doen was - hij had geen idee. Het leek op brooddeeg met krenten en het zou hem niet verbazen als het een kerststol zou moeten worden, maar vooralsnog plakte alles aan zijn handen en vroeg hij zich af of het allemaal wel goed ging zo. Plots had hij een idee. In de zak van zijn gewaad - ergens onder het afzichtelijke schort dat hij droeg omdat het moest - had hij een busje vers stuifmeel van de Decemberlelie; geoogst bij volle maan en een belangrijk ingrediënt voor de inmiddels beruchte drugs die half Zweinstein in hogere sferen bracht. “Het is voor Zwadderich, toch?” vroeg hij aan de Huffelpufs die links- en rechts van hem stonden. “Dan kan er best een snufje van dit bij. Hoezee, hoezee, hoezee!” Alsof het poedersuiker was, strooide hij een ruime hoeveelheid over zijn beslag heen. “Dan zijn die Zwadderaars straks een stuk beter te pruimen,” lachte hij. Het kostte wat, maar dan had je ook wat. Na het nogmaals goed doorgekneed te hebben, moest alles in een bakblik om te rijzen. Hij richtte zich dan maar op de volgende taak. “O, getver, moeten we écht die kalkoen uithollen? Darmen eruit enzo?” Eh… liever niet.

(Twintig jaar geleden...) 5 augustus 1817 Knighton, Wales Klop, klop… Rhiann Cadwgan was koud, nat en moe. Ze had de afgelopen weken bij Aria in Londen gelogeerd en het was fantastisch geweest; de twee beste vriendinnen waren sinds twee maanden geslaagd op Zweinstein en de wereld lag aan hun voeten. Ja, natuurlijk was er altijd de kwestie van trouwen, maar om hun vrijheid te vieren mocht er ook heus wel wat gefeest worden voordat de meer serieuze zaken zouden beginnen. Haar vader had er echter op gestaan dat ze niet zou verdwijnselen of het haardvuur zou nemen, maar met de koets van Londen terug te komen. Het had vast iets te maken met het feit dat er vorige week nog een kennis was versprokkeld en de haard van Cadwgan Castle verstopt zat - yeah sure, ware het niet dat ze wist dat de Burggraaf verwikkeld was in een ingewikkelde businessdeal met een stel dreuzels en er al eerder wat moeilijkheden waren ontstaan over geruchten die supersnelle overbruggingen tussen Londen en Wales betroffen. En ze waren er bijna geweest, zo dichtbij Cefnllys… maar nu was de koets kapot, was het te ver om te lopen en enkele dreuzels hadden haar al gezien, dus ze kon moeilijk alsnog verdwijnselen. Of nuja, het kon wel, maar dat zou haar vader toch wat minder waarderen. Als lievelingetje kon ze niet alles maken. Haar koetsier klopte aan bij de boerderij en Rhiann sloeg haar armen ongeduldig over elkaar, haar donkere, natte haar uit haar gezicht vegende. De koets was vast komen te zitten in de modder, een van de wielen had het begeven en al sinds Londen had het dak van de koets gelekt, iets wat er in de afgelopen kilometers niet beter op was geworden. Volgens de koetsier was deze familie magisch, iets wat haar maar al te goed uitkwam – jezelf drogen ging toch wat sneller op de niet-dreuzel manier. “Alweer een huurverhoging?” De grijnzende blik van haar voormalig kruidenkundeprofessor deed haar opspringen, al leek ze er wel om kunnen lachen toen ze zijn olijfgroene ogen op haar gezicht voelde branden. Professor Evergreen was vorig jaar les komen geven op Zweinstein en ze had het direct goed met de man kunnen vinden. En dat had heus niets te maken met een weddenschap die ze ooit met Aria had afgesloten over wie hem het eerst in bed zou kunnen krijgen… Terwijl de koetsier het probleem aan het personeel uitlegde, glipte Rhiann onder de glinsterende blik van Scott Evergreen het huis binnen die, door zijn status als haar voormalig leraar, natuurlijk heus als haar chaperonne kon fungeren – ook toen de koets allang weer was gemaakt en de koetsier op Rhiann’s aanraden was vertrokken. En later die middag waren het andere zaken die geluid maakten. Bonk, bonk…

Vrijdag 15 december 1837 - 's avonds - Seaton Deleval Hall Het was meidenavond vandaag, een traditie die Pearl en Lydia om de zoveel tijd deden, waarbij ze veel wijn dronken, muziek speelden, zongen of gewoon de hele avond op een sofa lagen te praten, over van alles en nog wat, maar bijna nooit over Lawrence, eigenlijk. Het waren heerlijke avonden, niet rustig eigenlijk, maar oplevend, avonden die Lydia energie gaven en waar ze nog dagen van kon nagenieten, ook al was het eigenlijk gewoon tijd spenderen met iemand waar ze goed bevriend mee was. Vanavond had ze al behoorlijk veel wijn opgedronken, ze wist niet hoeveel glazen er doorheen waren gegaan, maar het maakte ook niet uit want Pearl dronk evengoed mee en ze waren blij en dronken. Lydia giechelde om alles, zelfs om de stilte die af en toe in het gesprek viel, maar ze voelde zich zo licht en gelukkig dat ze bijna het idee had dat ze elk moment weg kon drijven. "Kom!" ze krabbelde overeind en stak haar handen uit naar Pearl om haar van de bank af te trekken. "Ik wil dansen!" Niet dat ze veel kon dansen, nu, maar ze had een excuus nodig om haar armen om Pearl heen te kunnen slaan en welk excuus was er beter dan een beetje heen en weer wiegen? Met een zwaai van haar toverstok liet ze de piano een deuntje spelen, magie dat ze over het algemeen niet gebruikte, maar bijna iedereen was al naar bed, dus nu kon het wel. "Je bent zo mooi," zuchtte ze, terwijl ze een hand uitstak naar Pearl's haar. "Ik houd van je blonde haar!" Het gloeide zo mooi in het licht van de haard en de kaarsen... Privé!

@Evangeline Lennox & @Keane Cadwgan You were my North-star You were my always You were my god bless Now I turn sideways Who do you turn too What can you say Ashes, ashes it all comes down

House arrest was not a favourite pastime of Alexis. She had been through this once before, years ago, and the situation had driven her mad enough that she and Nicholas had practically pulled off a heist to get her out, but this time there would be no crazy plans, no strange adventures, no lies and birthday parties. This time, she just had to wait, inside. At least she wasn't in Scotland. She had hated that place, so wide, so big, so empty, so completely devoid of human life... There, she truly felt like she was all along on the world. Now, it was different. In London she just needed to open a curtain and she no longer felt alone. But, in Scotland she had still had her wand. She used magic for almost everything, for making tea to getting a book to preparing meals for the children, and to be split from that seemed alike to losing a hand. But she just needed to have patience. "Good morning," she smiled at Nicholas while pushing herself up in bed. If she pretended hard enough, it felt like just a lazy Sunday, when they didn't have to get out of bed so soon, where they had all the time in the world to play with the children, maybe visit a museum or just lounge in front of a fireplace. But something on Nicholas' face ruined any idea of pretense, so Alexis just took the coffee he handed her. "I... don't understand," she said, letting the words sank in. They found something? But how? What could possibly be in Nicholas' blood? Well, exactly what he told her, but still... where did that came from? "So now what?" she asked, reaching for his hand. "What can we do about this?" Well, she probably wasn't allowed to do anything... "I know I probably don't have to say it, but... you know it's not me, right?" She softly squeezed his hand. "I would never." She loved Nicholas, loved every opinion he had (even the wrong ones) and would never, ever, do anything to ruin that. Besides, she had been drugged on love potion once and it had been a horribly embarrassing experience. She wasn't going to do that to anyone.

Evangeline's hart klopte wild in haar keel toen ze met een zachte klik de deur van het huis achter haar dicht trok. Door de beslagen ramen kon ze nog net de kerstversieringen zien die het huis sierden. Het zag er gezellig uit, warm, het deed haar denken aan thuis en het huis van Samuel en Paige was de afgelopen weken ook een beetje haar thuis geweest. En het was fijn geweest om een tijdje bij haar beste vrienden te verblijven. Eva kon zich bijna geen mensen voorstellen met een groter hart dan die twee. Ze hadden naar haar geluisterd en haar in huis genomen alsof het niks was, zoals het goede vrienden betaamde. Het was het warmste welkom dat ze in haar situatie maar kon wensen en voor een aantal dagen had ze zich er volledig door laten opslokken. Maar hoe fijn het ook was en hoe erg ze ook haar best deed, het lukte haar toch niet helemaal om echt te ontspannen, Keane's boze woorden elke keer maar zingend op de achtergrond van haar gedachten. Het maakte niet uit hoeveel grappige verhalen Sam vertelde of hoeveel lekkere dingen Paige voor haar bakte, het ging niet weg. Keane daarentegen, bleef wel weg. Iets in Eva had gehoopt dat hij misschien nog van gedachten zou veranderen. Na een aantal dagen, een week, twee weken, drie. Elke keer dat er een uil aan kwam vliegen betrapte ze zichzelf erop dat haar hart een stukje oversloeg in de vage hoop dat hij op zijn minst had ingezien dat ze niet eens zo’n heel onredelijk verzoek had gedaan, maar het contact bleef uit. Er kwam geen brief, geen bericht, geen bezoek. Het maakte haar onrustig, alsof met elke dag dat hij haar negeerde haar problemen alleen maar leken te groeien. Deed het ook een beetje, letterlijk in haar buik. Sam en Paige zouden haar vast eeuwig laten blijven, want zo waren ze nou eenmaal, maar ze was niet hun probleem - al voelde dat nu soms wel zo. Dit was maar een tijdelijke oplossing, een tussenstop. Uiteindelijk moest ze nog steeds een plan hebben voor later. Want ze ging echt niet zo gelukkig zijn als Paige dat ze iemand tegenkwam die een groot deel van haar problemen weg ging nemen. De enige persoon waar ze haar hoop op had gevestigd had haar harteloos aan de kant gezet en eerlijk gezegd wist ze nu niet zo goed meer wat haar volgende stap moest worden. Klop, klop... Met ingehouden adem liet Evangeline haar vuist drie keer op de bekende houten deur vallen. Ze was hier twee keer eerder geweest maar elke keer leek ze zich nog wel zenuwachtiger te voelen dan de keer daarvoor. Misschien was het omdat ze op een bepaalde manier altijd hulp was komen vragen die haar niet gegeven werd, daar werd je toch wat ontmoedigd van. Maar wie weet, misschien was drie keer dan toch scheepsrecht. De deur ging open en Evangeline streek gespannen een losspringende krul achter haar oor. Haar bruine ogen glinsterden zenuwachtig in de warme lichtjes van binnen “Hallo,” begon ze klappertandend en ze sloeg haar mantel nog wat steviger om zich heen tegen de gure wind. “U had vast niet gedacht me ooit nog te zien.” Eva boog haar hoofd en tuurde naar de dikke laag sneeuw aan haar voeten. “Maar er is iets gebeurd en ik heb uw advies nodig. En ik weet echt, echt niet aan wie ik het anders kan vragen." Want van alle mensen in de wereld was er maar één die haar situatie echt goed zou begrijpen. Hoopte ze. Anders wist ze het echt niet meer hoor. "Zou ik misschien even binnen mogen komen?"

(Enkele maanden later...) 23 december 1837 Clearwen Valley, Wales De meeste van Rhiann’s dagen waren zoals iedere andere. Ze melkte de geit, voerde de kippen, maakte haar huisje wat schoon en kletste met haar buurvrouwen. Eens per week was er markt en werd ze in de gelegenheid gesteld haar benodigde boodschappen te doen. Daarnaast gaf ze wel eens les op het schooltje naast de Kerk en paste ze op de buurkinderen. Ook onderhield ze haar tuin, maar veel meer was het niet. Ja; ze speelde voor zichzelf wel eens piano, las boeken en probeerde wat nieuwe spreuken te leren of toverdranken te maken. Maar nieuwe pianostukken, boeken of ingrediënten voor toverdranken kon ze niet bestellen. Op de een of andere manier had ze zichzelf erop aangepast. Vroeger… ja, vroeger was ze een meisje geweest wat niet genoeg kon krijgen van de verschillende feesten, van mannelijke aandacht, van dure nieuwe jurken en de hipste mode trends. Maar nu, na alle jaren, na haar misstap met Scott, de verbanning door haar vader, de geboorte van Keane, zijn opgroeien en kennismaking met magie en vervolgens het ruwe verlies van haar zoon… Na tien lange jaren van eenzaamheid, in een nieuw dorpje, met nieuwe mensen met wie ze schoorvoetend vrienden had gemaakt... Rhiann had het iedere dag geprobeerd, had zichzelf verteld dat ze kon blijven leren en kon blijven doorgaan; en als dat allemaal niet ging, om in ieder geval een goed mens te blijven. Desalniettemin was ze door de jaren heen verstoft, verhard, teleurgesteld in de wereld en haar leven. Was dit werkelijk hoe God je afstrafte voor een enkele fout? Of had God hier niets mee te maken en speelde haar vader voor God en Duivel inéén? Ze hield van haar vader, dat zat ergens nog steeds in haar hart… maar duurde dit allemaal niet veels te lang? Zou hij haar ooit nog verlossen uit deze gevangenis; en als ze niet terug mocht keren naar Cadwgan Castle, was er dan niet een andere verlossing mogelijk? Was er geen waardigere uitkomst mogelijk dan hetgeen hij haar geboden had - ware het niet in het leven, dan anderzins? Maar iedere keer als ze dat soort gedachten koesterde, hoe donker de nachten ook waren; uiteindelijk kwam de zon altijd weer op. En met het ochtendgloren melkte ze de geit, voerde ze de kippen, maakte ze haar huisje schoon, kletste ze wat met haar buurvrouwen… Die ene dag, net voor Kerstmis, was het anders. Het was een gure winter. Ze had, net zoals de meeste van haar buren, haar geit een plekje gegeven in een hoek van haar woonkamer zodat ze niet zou bevriezen. Eerlijk gezegd was het best gezellig met de geit in huis en Rhiann sprak om de zoveel tijd enkele woorden tegen het beest, ook wel wetende dat ze half gek aan het worden was als ze tegenwoordig geiten als gesprekspartner moest onderhouden. Ondertussen verplaatste ze een ruw afgehakte kerstboom nu weer hierheen, dan weer daarheen, in een poging een plekje te zoeken waar de geit deze niet zou opeten en ze deze kon versieren. Ze had zich even afgevraagd waarom Kerstmis haar nog wat zou moeten schelen, maar aan de andere kant.. het was goed om nog haar laatste strohalmen van contact met de maatschappij te onderhouden, en Kerstmis viel daar in haar optiek toch wel onder. De vrouw stond juist op haar tenen om een doos met kerstversiering te pakken die ergens op een stoffige plank terecht was gekomen, toen plotseling het geluid door haar huisje galmde. Het geluid klonk als een aankondiging, alsof het simpele gebons verhulde dat met dit geluid een meisje meekwam wat alles zou veranderen en haar hele leven zoals ze het nu kende op zijn kop zou zetten. Rhiann sprong van de trap, de doos in haar handen, en zette deze op tafel terwijl ze wat stof van haar kleding sloeg en haar haar ietwat gladstreek, voordat ze afwachtend op de deur af stapte. Ze was niet per se gewend aan bezoekers op dit uur, maar het kon best dat een van de buurvrouwen iets was vergeten. Klop, klop…

Ends in January The escort was okay. It was all part of the plan. First, get Alexis home and don’t quarrel about an Auror placing a guard. There was always one for the kids, anyway, so it’d be a point of principle more than anything and Nicholas was once again willing to surrender his principles for his wife. There was no better alibi than an Auror guarding you and watching your every move to try and find dirt on you. The kids were actually very happy to see them during the day, too. Nicholas stayed with his family for cake and tea, pointedly giving Harrow and Azure, who’d been brought along for the ride and because this was his specialisation (again, bloody good Auror work, again, so annoying) cake and tea, too and saddling them with playing tasks. Hey, if they wanted to mess with his home life, they’d find out just how messy two sort of toddlers could be. Worst case scenario, they’d notice that Alexis in all this chaos would have had no bloody way to drug her husband. Then, start digging relentlessly. Either to figure it out, or to spook whomever was orchestrating this into a false move while Alexis was visibly innocent to all. There had to be something. Something they had missed. Some level of detail they could not have gotten… He was working on that, for the so manieth day, when George came in and sat on the office chair opposite. He looked up, and noticed how dark it was. No one’d come in all day. He was being frozen out. Or possibly no one had dared to talk to him given his mood. “What?” George raised an eyebrow. Nicholas grunted. “Sorry. What’s up?” “You have to go home, Nich. It’s two o’clock in the morning.” Oh. Oh dear. “I’m busy.” “Nich…” “George, I can’t... I can’t make her wait for this, she’s not even allowed a wand.” George nodded. “So don’t. You don’t need to find who did it, to show that she didn’t do this. Just get your blood checked.” … How had he missed that? Great thinking, Nicholas. So he went to the Saint Mungo’s. “Eversly,” Hastings greeted him with a mild smile. “You’re not usually so… in one piece, when you show up here.” “Oh, you know. Thought I’d try the place out vertically.” He bared his arm. “Can you check my blood?” “Naturally. What are you worried about? Coffee overdose?” “Just check for everything.” That would show them. That would put an end to this. And he did. And it didn’t. Because Hastings found something. With unidentified charms and potion in his blood, the fun bit was that now Nicholas too had been forced to take a sick day, so he woke the next morning next to his wife, way later than his normal hour, and the day previous was immediately back with him. “Honey…” He didn’t want to talk about it. So he just started making breakfast, then came back to the bedroom. Callie and Azure were with the kids. They could have a moment to themselves. “Um… I got my blood checked… They’re still running tests but… they did find something. Some persuasion and suggestion works…” He bit his lip. “So, of course, Harrow thinks no one else but you…” He made a face. “This is crazy.”

“I know,” he murmured, quietly, a little shocked because surely she couldn’t think that he would ever believe that this had really happened, that she would actually do such a thing? No. He trusted her implicitly, trusted her more than he trusted himself. And that of course was what had made this such a plausible story. That Alexis was the one person whom he’d let close enough to him to do this kind of damage, the one person who would have access to theoretically do this kind of thing. Nicholas was always careful with what he drank – more from a poison than a love potion perspective, by the way, that had only happened once or twice – but not when at home with Alexis. He was always on his guard, never allowed himself to be vulnerable, would not usually even take a nap without locking the door if he was on the night watch. But not when he was at home with Alexis. And to many people, presumably, that behaviour, to sternly dislike and distrust all the world and yet to adore his wife, seemed incongruous. But it was natural. It was how the two of them had interacted ever since they had started their improbable romance. Which wasn’t something either of them ever told stories on – they were too private for that, and too gruff, and too business-like for that, plus there was the small issue where Alexis had lived with him for years before they’d gotten married which wasn’t something you wanted to call attention to in this day and age – but that didn’t mean they weren’t there. The stories were endless. And many of them featured this: her imperilled, because she was involved with him. He couldn’t believe that she wasn’t angry with him. Once again, her connection to him had gotten her in trouble. That was, anyway, the way to bet. It was quite unlikely that someone would go to these lengths on her account. The head of Apparition wasn’t that desirable a position, to warrant messing with accounts and witnesses… No, this had to be on his account. The exact thing they had divorced to avoid. When the threat had abated, they had remarried. She had insisted. He had felt bad… should he have held out? Stop, Nicholas. This was pointless. This wouldn’t help her. He had to continue to think. This was on his account. That was horrible but it also was a workable starting assumption. But then what could the purpose be? Who would go through Alexis to get to him? To what end? Just to depress him a little? That wasn’t an extremely criminal endeavour… He’d been behind until this point. It was time that he started to think again. This was what he was, after all, so very good at. “Come on – let’s go home – I’ll walk you there.” And he did. They had an escort, but walk her home he did.

Alexis quickly shook her head. No, they hadn't hurt her, they hadn't done much at all to her, except take her wand and put her here, based on ridiculous claims that were both laughable and terrifying. She hadn't drugged Nicholas, never would have had, but simply the idea that they had gathered enough evidence to be able to take her in frightened her. "Don't be sorry," she whispered briefly, while he kicked the other auror out of the room. Alexis didn't even pay attention to the man, all her focus was on Nicholas, on the realization that something had happened that pulled the rug out from under both of them and there wasn't really anything she could do about it. She closed her eyes as she sank into Nicholas' embrace after his warning and let his words fill her up for a moment. "I don't understand," she told him. "I don't understand how they got all that..." She bit her lips and opened her eyes. "It's all falsified." Of course it was, she knew it, Nicholas knew it, and the aurors on the other side of the room didn't know that. Someone had played a long game, dropping enough little breadcrumbs for the world to come falling down on them. "Is there anything I can do?" she asked him, drifting away from him just enough so that she could press a kiss on his cheek, to remind him that she loved him, that they would get through this, together. Even if she was in house arrest without a wand. "Probably not, all things considering." Well, she was going to stay at home and not complain. Show them that this was madness, that all the evidence was wrong, somehow.

(Enkele maanden later...) 23 december 1817 Cadwgan Castle, Wales Klop, klop…. Rhiann haalde diep adem. Ze kon dit – en niet alleen omdat ze wist dat het kon, maar omdat het moest. Ze was laat achter de zwangerschap gekomen; te laat om de meeste drankjes nog te nemen. Na het nog een week te hebben aangekeken wist ze dat ze het geheim moest openbaren, voordat het daadwerkelijk te laat zou zijn en er niets anders zou opzitten, dan… maar goed, zo ver hoefde het niet te komen. Haar vader wist altijd wel wat te doen, welke koers te varen. En nu, net voor Kerstmis en het einde van dit jaar, had ze zichzelf gedwongen zich naar haar vaders kantoor te slepen en het hem te vertellen. Ze kon zich niet herinneren dat ze ooit ergens zo zenuwachtig voor was geweest; die ene keer dat een jongen uit haar jaar haar neus in een tomaat had veranderd en ze ronduit had geweigerd zich op de gang te vertonen om naar de Ziekenzaal te gaan wellicht, maar dit was toch wel… anders. Ze voelde zich ellendig, opgeblazen en constant hongerig. Daarnaast voelde ze zich echter ook ietwat beschermend over haar buik, bang dat haar vader haar wat aan zou doen of zou dwingen het kindje weg te geven. Ze wist niet zeker of ze dat over haar hart zou kunnen verkrijgen, maar dat wist je nooit totdat het zover was en dat zou ze aan haar vader zeggen. Het zou naar zijn om de komende maanden Cadwgan Castle niet te verlaten terwijl haar buik groeide, het kindje schoppend van het leven dat ze hem niet had willen geven, maar het was vast niet onmogelijk – en tegelijkertijd konden ze vast gewoon aan de rest van de wereld vertellen dat ze ziek was geworden, niet in staat om mensen te ontvangen. Ze wist wel van wie het was, als ze correct rekende – en ze wist dat haar vader haar zou dwingen hem te vertellen wie haar het onrecht had aangedaan. Er was een grote kans dat hij het verkeerd op zou vatten, dat het fout zou gaan… en toch had ze ergens de hoop dat haar vader een oplossing zou bedenken, een list om haar naam te redden en de situatie tot een goed einde te brengen. Ze had natuurlijk eerder zelf wel oplossingen bedacht, had de verschillende uitwegen berekend en was erop uitgekomen dat ze gewoonweg niet wist wat ze moest doen. Maar nee; haar vader zou het wel weten en hij zou zorgen dat het goed kwam… tenminste, als hij opendeed. Klop, klop…

15+ waarschuwing voor marteling Een waarschuwing. Valentine lachte, bitter, koud, honend, want natuurlijk dacht ze dat dit een waarschuwing was. Alsof het geen kinderachtige driftbui was, alsof het probleem niet was dat ze nooit de gevolgen van haar acties accepteerde, alsof ze niet van mening was dat ze het altijd beter wist, altijd beter kon. Hij haatte dat, haatte dat ze telkens het bloed onder zijn nagels vandaan haalde en dat ze vervolgens de consequenties weigerde te accepteren. Want hij hield toch van haar? En zij was toch het centrum van het universum? "Denk je dat dit het ergste is wat ik je aan kan doen?" vroeg hij, terwijl hij een stap dichterbij zette. "Denk je dat ik mijn redenen niet had? Dat ik je leven niet probeer te redden?" Maar daar zou ze het ook wel niet mee eens zijn, omdat ze niet wist wat er op het spel lag. Dus voordat ze nog iets kon zeggen, voordat ze zou wegdansen uit zijn klauwen trok hij haar toverstok uit haar greep die hij achteloos op de grond gooide en verdwijnselde hij toen samen met haar naar de kelder in zijn huis. Hij duwde haar van zich af, hard genoeg dat ze op de grond lag, en twijfelde één seconde. "Crucio."

Weet je, Phoenix had daadwerkelijk een enorme hekel aan zijn afdeling. Hij haatte het dat niemand ooit luisterde, dat iedereen vond dat ze het beter wisten en dat ze altijd elkaar opdrachten gaven, terwijl ze al verontwaardigd werden van het idee dat iemand mogelijk niet naar hen zou luisteren en nog erger, dat iemand hen een opdracht wilde geven. Zwadderich geloofde niet in democratie, maar geloofde ook alleen maar in autocracy als het betekende dat zij, alleen, het alleenrecht hadden om te bepalen. En Phoenix had er vandaag even genoeg van. "Weet je wat, ga je gang," gebaarde hij naar Chase. "Hier." Demonstratief trok hij de hoofdmonitor-badge van zijn gewaad en legde die voor Chase neer. "Alsjeblieft, voor vierentwintig uur ben jij Hoofdmonitor. Veel plezier ermee." En Phoenix plofte in de dichtstbijzijnde stoel, sloeg zijn armen over elkaar en besloot te genieten van de chaos. Had hij een minuut later vast spijt van, maar ach.

No, they weren't kicking her out of the house, maybe, but it sure was starting to feel like it wasn't her home anymore. Everything was changing! There was someone new, she got into trouble, she had less money to spend and now they were even stealing her room, so while maybe she wasn't kicked out on the streets, it didn't feel like the house and the family she knew still existed. "There's a room on the other side of yours too," Elena mumbled angrily, not admitting that the other room was a closet. "Why does a baby even need so much space?" She had actual stuff to keep and closets and her dollhouse and dolls! What did a baby even need? Elena huffed, she didn't agree with Celeana at all! Just because she had certain standards in what she wanted and just because she didn't like anything about this, didn't mean she was spoiled. No one had ever considered her spoiled before, had they?! ... Well, had they? She frowned her brows at Celeana. "I don't want any other room," she said petty. "I only want that room and if you insist on taking it, then I'll... I'll... sleep in the hallway!" She looked up triumphantly, because surely that would work? No one would want her to take up the hallway and soon they would just give her back her room and everything would be fine again. "No, it's not lovely," she sneered at Celeana. "I don't want a sibling." "Elena," her father snapped at her. "Behave, or I'll send you to your room!" "I don't have a room!" Elena yelled back.

Amber Ryder & Joseph Saint: Arabella Wydeville: Aria & Daniel Bennett: Belladonna Astoria: Cassidy Kingston & Montague Churchill: Hannah Haysward & Regina Thorpe: Hiram Churchill, Maxwell Ayers & Mat Muir: Keane Cadwgan:

Celeana lifted up an eyebrow. She hadn't expected Elena actually being able to apologize. "It's alright, sweetheart", she said softly with a warm smile, to keep up appearances of course. "You could not have known. We hadn't told anyone yet, and before we could we..". She swallowed with difficulty. "Anyway, we're very hopeful now. And we are very happy we'll be able to meet a new family member in a few months". A little girl or boy of her own, which she would love with all her heart. And as soon as Elena was out of the picture, her own child would be the first heir, sole heir. Elena being sorry for once, wouldn't change a thing. Raphael got angry with his daughter and that pleased Celeana a lot. When she saw the angry glare on her husband's face, she was happy it wasn't pointed towards her. The woman was even more pleased that Elena was accused of ruining their Christmas. it was true, though. The girl seemed to ruin everything just by being here and being difficult. "Elena, you're hardly home anyway", the brunette countered. "Your room is closest to ours and the baby will need a lot of attention and care. Besides, it's not like we will kick you out of the house". She wish she could, but unfortunately Raphael would probably not allow it. For now. One day he would kick her out. She would make sure of that. Celeana smiled warmly towards her husband, forgetting the brat's presence for a moment. "It's okay, my love. It isn't easy for her, all these changes". But the changes wouldn't stop if it was up to Celeana. Once she took the girl's room, she would find something else to take away from her. Slowly, carefully, until she hadn't much left. Already, she was thinking of a way to convince her husband of making their child the heir and not Elena. She watched the girl every move, hoping to find a misstep she could use against her. Maybe she should contact a teacher at Hogwarts to see how her stepdaughter was doing. Maybe plant some seeds there as well. "I am sorry, Elena, but this change is going to happen. Your father and I have discussed it many times and we think this is the best for all of us. You can pick any other room you like, but the one you have now will be turned into a nursery", she said sternly. "You are acting like a spoiled girl and it doesn't suit you". She smiled at the girl sweetly. "When you will return home for the summer, you will have a little brother or sister. Isn't that lovely?".

Hij geloofde haar gewoon niet. Hij trok al haar woorden in twijfel en de manier waarop hij het zei maakte het nog bijna onlogisch klinken ook. Het was ook wel allemaal dikke pech. Ze waren maar één keer vreemd gegaan, de kans zou niet zo groot moeten zijn dat daar werkelijk iets uit voortkwam, maar blijkbaar had het lot anders besloten. Blijkbaar hadden ze het zonder te weten verschrikkelijk getimed en dat kon best. Je hoorde het wel vaker. Dat de kans klein was betekende niet dat hij niet bestond, maar Keane leek er veel genoegen in te nemen om te doen alsof het allemaal niet kon. Eva kon gewoon niet geloven hoe hij daar kon staan en al die gevolgen voor haar op kon noemen alsof het hem niks leek te kunnen schelen, alsof hij niets om haar gaf ondanks dat ze zoveel met elkaar hadden gedeeld en hoe hij haar met elk woord maar meer en meer leek te beledigen, eerst haar hele afkomst nog eens door het slijk haalde -en sinds wanneer gaf hij daar om?- en vervolgens al haar kennis en moeite in twijfel trok. "Je hebt echt geen idee hoe de afgelopen maanden voor mij zijn geweest," gilde ze gekwetst terug. "Wat ik allemaal wel niet heb geprobeerd om het op te lossen en te zorgen dat dit niet jouw probleem werd." Goed, niet alles, ze had niet alles gedaan, want sommige dingen kon ze gewoon niet over haar hart verkrijgen en het deed zoveel pijn dat Keane suggereerde dat ze ook makkelijk van hun kind af had kunnen komen. Het was verdomme wel hun kind waar hij het over had. Maar ze had genoeg gedaan, zichzelf genoeg vernederd en waarschijnlijk wilde hij het allemaal niet eens weten. "Maar zoals je misschien wel kan raden, ging dat allemaal niet echt volgens plan. Dus waarom nu? Zoals je zegt... ik heb niks meer, ik heb niemand." Haar stem haperde. Er was geen andere uitweg meer.."Waarom zou ik in godsnaam liegen over iets wat compleet mijn leven ruïneert?" Warme tranen van woede en frustratie gleden over haar wang naar beneden maar ze veegde ze vlug weg met de rug van haar hand. "Dus wat is er bij Merlijn verder nodig om je te overtuigen dat ik de waarheid spreek? Wil je soms een test? Ik kan je er wel één geven hoor." Ze wist heus wel hoe ze die moest maken, want ze werkte in een ziekenhuis. Het was niet alsof ze hier geen verstand van had, ze wist echt wel of ze zwanger was of niet, daar had ze verdomme een halve studie voor gevolgd. "Of moet ik er soms een baby uit persen die toevallig ook op jou lijkt voor je me ook maar een beetje gelooft." Gosh, dit was zo frustrerend. Waarom kon hij nou niet gewoon inzien dat het niet logisch was dat ze hier over zou liegen. En wat ze van hem wilde? Van alles, eigenlijk, maar als ze daarmee begon kreeg ze vast niks meer. "Nou," begon Eva en ze ging wat rechter opstaan. Eigenlijk voelde ze zich niet echt op haar gemak om dit te vragen, maar dit ging niet om haar, dit ging om haar kind en voor je kinderen... deed je alles. "Je zou me op zijn minst wat geld kunnen geven." Het hoefde heus geen fortuin te zijn, gewoon genoeg, want zonder studie en (vast ook zonder werk als het zo door ging) had ze zelf niet zoveel te bieden. "Voor je kind." Om het nog maar even te benadrukken.

Categorie liefde en relaties Zoals jullie weten zijn de gold-digging dagen van de beruchte Evangeline Lennox inmiddels (eindelijk, als je het aan mij vraagt) voorbij. Maar de Lennox familie zou de Lennox familie niet zijn als ze hun reputatie geen eer aan deden door meteen hun pijlen te richten op een nieuw doelwit, met als nieuwe scherpschutter hun jongste dochter Floriana Lennox. Zoals jullie weten, (want dat hebben we eerder geschreven en natuurlijk herinneren jullie je alles wat wij schrijven want we zijn niet voor niets het meest invloedrijke nieuwsblad (ja nieuwsblad wij zijn geen vulgair roddelblad zoals sommige bladen die we niet bij naam zullen noemen) van de magische gemeenschap), heeft de familie Lennox hun dochter al vanaf jongs af aan opgeleid voor het verleiden van (toekomstige) rijke echtgenoten. En wij weten zeker dat Floriana de opdracht heeft gekregen om de rijke, toch wat excentrieke, Helios Thornburn te verleiden. Waarschijnlijk hadden ze door dat oud geld toch iets te slim voor hen was en richten ze zich daarom nu op nieuw geld. Geen titels maar alsnog volle bankrekeningen (en daar kan je genoeg titels van kopen mocht Floriana genoeg ambitie hebben). We vermoeden dat ze de instructie heeft gekregen om het voorlopig wat rustig aan te doen. We hebben Thornburn en Lennox vooral over de Wegisweg zien struinen en door etalages zien kijken naar spullen die ze wel of niet wilden kopen, maar we weten het zeker; dit is een klassieke Lennox scheme in de startblokken en we hopen alleen maar dat de arme heer Thornburn het snel genoeg doorheeft voor zijn hart gebroken wordt. Of erger, voor ze uiteindelijk die ring om haar vinger heeft.

Keane knikte langzaam bij haar woorden. Hij had gezien wat er over haar was geschreven, maar ook hij had nooit kunnen inzien hoe Charlie ertoe zou zijn gekomen om de verloving te verbreken. Nee… het had Evangeline moeten zijn, en het hoe en waarom had hij zelf vervolgens gemakkelijk ingevuld. Maar haar volgende zin, dat ze Charlemagne niets zou hebben verteld – bijna was hij sputterend uit stoel gesprongen, en het was dat hij midden in een slok whisky zat dat hij haar uit liet praten. Ze had de zoon van de Hertog een brief geschreven en was weggegaan? Ouch. Een relatie beëindigen was nooit leuk en altijd lastig, maar het via een brief beëindigen was toch wel ietwat pijnlijk. Niet dat Charlie wat beters verdiende. Of nuja… was dat niet precies wat zijn eerste verloofde, Gaia Laverty, ook ooit bij hem had gedaan? En hij was er nooit ook maar een dag treurig om geweest. Maar vervolgens deed Evangeline iets vreemds. Keane staarde haar aan terwijl ze op een afstandje van hem ging staan en plotseling haar ochtendjas wat naar beneden liet zakken. Ze had al niet heel erg veel aangehad om mee te beginnen, maar nu werd het allemaal wel erg doorzichtig. Keane zette zijn glas neer, sprong op en stapte op haar af. Hij liet zijn handen over haar armen glijden, een serieuze blik in zijn olijfgroene ogen. “Eef…” sprak hij zachtjes, zijn stem doorvlochten met emotie maar ook met een plotselinge rand van verlangen – het halfduister van het flakkerend kaarslicht, alleen in de ruimte die hij had laten bouwen voor het meisje waar hij steevast iedere nacht over droomde, het bed in de hoek van de kamer... “Heeft Charlie je pijn gedaan?” Hij kon het zich nauwelijks voorstellen, maar het was een van de scenario’s waar hij wel rekening mee had gehouden. Hij liet zijn vrije hand langs haar hals glijden en plotseling zou hij niets liever doen dan haar kussen. Maar eerst moest hij het weten. “Is dat.. wil je me de plek laten zien waar hij…” Hij verstarde iets. “Merlijns baard, ik zweer je, als hij het heeft aangedurfd om je ook maar met één vinger aan te raken…” Hij zou Sam halen en ze zouden er samen voor zorgen dat de erfgenaam van de Hertog het komende daglicht niet zou halen.

Razz was dol op koken. Het was één van de dingen die je echt ging appreciëren wanneer je als kind honger leed. Echter thuis had hij nooit de kans gehad om te experimenteren. Het waren steeds simpele gerechten met gebruikelijke gerechten. Soms brachten zijn vaders weleens een vreemde vrucht of groente mee, maar meestal schafte de pot typische Engelse boerenkost. Tot vandaag dan, dit moment, deze Kerstmis was het moment waarop hij zou schijnen, waarop ze Griffoendor een maaltijd zouden voorschotelen zo lekker dat ze er generaties later nog over zouden meepraten. Hun hoofdmonitor leek er niet zo ambitieus in op te gaan, groenten snijden, koken was zoveel meer dan enkel dat. "We hebben mensen nodig die deeg maken, voor brood en natuurlijk een team dat het dessert regelt en soep en van die kleine hapjes vooraf kunnen ook niet missen." zei hij uitgelaten terwijl hij misschien iets te enthousiast leerlingen taken begon toe te wijzen al wijzend met een mes. Totdat een Zwadderaar het op zich nam om aan te kondigen dat dit echt niet kon en ze Kerstmis moesten heroveren. "En wie heeft gezegd dat we naar jou moeten luisteren?" Riep hij naar Chase Bennet. Tja, dit hele koken had hem misschien iets te overmoedig gemaakt, maar Razz had wel een mes in de hand en Chase een kegel.

Koken was iets wat Andrea liever niet echt deed. Net als Toverdranken had het precisie en gevoel nodig en beide had Andrea niet. Zij moest feiten weten, die ze in haar hoofd kon stampen. Ze wist echt niet wanneer pasta goed gekookt was. Ook niet of het goed gekruid was en of het wel goed smaakte. Dat kon ze gewoon niet en eigenlijk had ze nooit gekookt. Hallo, ze was rijk. Toen ze vroeger naar het buitenland gingen gingen ze bijna nooit koken. Nee, natuurlijk niet. Haar ouders gingen vieren dat ze niet meer een of andere stomme kantoorbaan hadden, maar gewoon door Europa konden reizen zonder een zorg. Dus ze zochten gewoon een restaurantje om te eten en gingen zelf niet koken. En Andrea wist zelf ook niet hoe ze moest koken, want dat hoefde ze toch later niet zelf te doen. Het was echt niet alsof ze het rijke leven de rug ging toekeren en in de wildernis ging overleven, want dat was dus echt niets voor haar. Maar nee hoor, de meest ambitieuze afdeling van Zweinstein had er weer eens geen zin in. Het kon haar vrij weinig schelen voor welke afdeling er gekookt werd, maar het ging haar om het principe. Zij wilde de beste zijn en haar eten moest het beste zijn van de vier afdelingen. Eigenlijk wilde ze gewoon dat ze beter eten ging maken dan de huiselfen, die haar broer normaal eten ging geven. Dan kon zij niet aankomen en zeggen dat ze niets hadden voorbereid, omdat iemand een revolutie was begonnen. En dan komt er iemand met groente snijden. Van alles, groenten snijden! En een ander vond dat al te veel moeite. Moest zij dan echt alles doen? "Jij daar!" riep ze naar een Zwadderaar, die een beetje met een mes ging spelen. "Jij pakt een kookboek en zoekt het moeilijkste recept op. Jij!" Ze wees naar iemand die onder de tafel aan het schuilen was. "Stop met eten van die chocola en doe wat. Maak desnoods een ei en als je dat niet kan, rot op naar een andere afdeling. We zijn verdomme Zwadderich." Verdomme, dit was echt heel stom. Kon ze niet gewoon een eigen afdeling gaan beginnen voor haarzelf, dat ze niet zo gehinderd werd door anderen? Zelf pakte ze een mes en begon hardhandig een wortel te snijden. Toen dat in kleine stukjes was, schoof ze het naar Phoenix, die technisch gezien hoger stond, omdat hij een Hoofdmonitor was en zij een Klassenoudste. Het had niet veel gescheeld of ze had het in zijn gezicht gegooid. Groentes snijden. Salazar Zwadderich zou zich nog zelfs omgedraaid hebben in zijn graf als hij dit schouwspel had kunnen aanzien.

End of December Nicholas didn’t think Alexis need have been much nicer to Harrow. She could perhaps have been more accommodating, but then, so could he, by for example not ambushing her out of the blue by the coffeemaker - or whatever it had been - and by talking to Nicholas first before bothering his wife. He could not conceive of what Harrow had been thinking. He knew the case of Huddleston had cleared the way for Alexis up the hierarchical ladder in their department and he knew that people had not truly appreciated his work on that one - well, that was their problem, he didn’t arrest corrupt Ministry officials because he wanted a gold star and a dinner invitation, he did it because they were corrupt, and he disapproved. Alexis had had nothing to do with Huddleston’s case. She hadn’t even been linked to him remotely, presumably because she had not been able to stand the fellow and thus had interacted with him as infrequently as possible. Perhaps he ought look into Harrow. He could not recall him having come up in the investigation, but maybe he had overlooked something, something that by accosting Alexis Harrow was trying to keep him away from... or maybe his questions to his wife had been honest, in that the actual intention was to see if she knew about Nicholas’s work, if she would know whether he was getting close. He was briefly terrified by that possibility. What if Alexis had known, but been unwilling to share? What would Harrow have done then? He could not imagine the man causing anyone harm, could not imagine him being involved with corruption, could not imagine him betraying him. They were friends. But Nicholas had been surprised before. Yes, he would look into Harrow before talking to him. He did not wish to spook him into a reaction. Especially not with his wife now involved. So that’s what he started doing. But he found nothing. And Harrow found him, poring through his old casefiles. “Boss. What are you - can I help you with anything?” Nicholas didn’t want to see it, but he would swear that his old colleague looked nervous. Would there then still be something in these files? “Why, yes, you can,” he said calmly. “Why don’t you tell me why you interviewed my wife? Without talking to me?” Harrow swallowed. Then stepped out and magically sealed the door of the office. Nicholas stared at him through the glass plates. “You’re bewitched, Eversly. She’s got you drugged. Doing her bidding.” Harrow called up a few extra Aurors. “I’m what? No, I’m not! She hasn’t. What nonsense is this?” “Look, it’s okay. You’re a great boss, we don’t blame you, we’ll help you..” “By locking me in my office?” “That’s just for now. Just so we can bring her in. Boss, she... you don’t ever access to her personal account, do you?” No, he didn’t. Of course he didn’t. He probably had access, this being the nineteenth century and them being wed, but why would he look there? They didn’t need the money. They had and made so much, he doubted Alexis looked there... Oh no. This was a set up. “She doesn’t use it either! Leave her alone!” Harrow looked at him sadly. “I’m sorry, boss. We’ll let her come quietly.”

Emile wist best wat er over hem en Claude gezegd werd. Sommige mensen waren nu eenmaal enorm slecht in stilletjes fluisteren achter iemands rug. Hij had geprobeerd de geruchten in de kiem te smoren, de zaak op te helderen, maar het was nutteloos. Hij had niet verwacht dat hun kleine moment van intimiteit, zo'n weidragende gevolgen zou hebben. Ze hadden niet eens iets verkeerd gedaan. Nu maakte hij zich er soms kwaad om dat er niet meer was gebeurd die dag. In het einde had het toch niets uitgemaakt. Hij had niet geweten waarom professor Ostrovsky hem op kantoor had geroepen. Hij staarde verbaasd naar de petitie. "Mijn oprechte excuses meneer Ostrovsky, maar u kunt dit toch niet geloven. Ik heb altijd het beste voorgehad met uw school en wat hier staat zijn niet meer dan leugens."

@Yara Foulkes-Davenport & @Irwin Foulkes-Davenport Rita Ora - Poison I could have beer for breakfast My sanity for lunch Trying to get over how bad I want you Innocence for dinner Pour something in my cup Anything and everything just to fill me up I pick my poison and its you Nothing can kill me like you do You're going straight to my head And I'm heading straight for the edge

It was strange and a little disconcerting to hear that Nicholas wasn't up to date with everything happening at the aurors' office. Alexis had always wondered how exactly he had seemed to know everything, the aurors' office was massive and everything could go wrong at once, but Nicholas had always seemed in control. And now aurors were doing strange things like questioning her. Well, maybe she was exaggerating, maybe it was a dare, maybe he had been just curious and he thought that Alexis was more easy to talk to than his boss. "Yes, please," she said, with a little sigh, rubbing her face to both wake herself up a little and to put some of her anxiety behind her. "It's probably nothing." But what had she said again? "In all honesty, I was a little startled that he asked something in the first place... I said that of course we never talked about your cases and that I didn't like what he was implying." Perhaps she should've been a bit nicer to him, show him that she had nothing to hide, but she had been so confused by the sudden questions... "So, is this something I should expect more often?" Alexis tried, with a little grin, to force herself to feel a little lighter about this. "What's next, a pop quiz about everything you've been up to lately?"

Bronnen melden dat gisteravond Georgiana Ellice, vooral bekend als kandidate voor het Minister van Toverkunstschap opgenomen is in een kliniek aan de kust van Engeland, nadat de jongedame voor honderd galjoenen aan hallucinerende bonbons in één avond heeft opgegeten. Ellice ligt op dit moment op de intensive care van de kliniek die we niet bij naam mogen noemen. Af en toe zingt ze ineens het volkslied en trekt ze haar kleren uit, volgens een anonieme heler, verder ligt ze in een coma. Ellice lijkt al langer last te hebben gehad van een verslaving. Al sinds haar jeugd, toen ze voor het eerst met de bonbons in aanraking kwam op een familiefeestje. "Ik zei nog zo tegen mijn man dat hij ze niet mee moest nemen," zucht een tante van Ellice in een interview met onze verslaggever. "Er lopen kinderen rond op dat feest! Maar nee hoor, Herbert moest weer koppig zijn en dus is arme Georgia verslaafd geraakt. Sneu, hoor, het kind heeft zoveel potentie!" Familieleden maken zich erg zorgen over de gesteldheid van de jongedame, maar op vragen of ze de verkiezing afzegt hebben we geen reactie gekregen. Behalve als we die "waar heb je het in vredesnaam over" brief kunnen meerekenen, wat we natuurlijk niet doen. @Georgiana Ellice

Goedemorgen was dus niet de juiste begroeting van iemand die bijzonder ziek was door jouw acties van de voorgaande dagen. Ze beet op haar lip en deed een klein pasje de kamer in, zodat ze in ieder geval over de drempel was. Dat praatte toch iets gemakkelijker... Of dat hoopte ze in ieder geval. Niet echt. Het gesprek begon in ieder geval bijzonder slecht. Irwin leek niet echt op haar komst te liggen wachten. Dat kon ze hem natuurlijk niet kwalijk nemen, maar pijnlijk was het wel. Ze had het er zelf naar gemaakt, maar zijn afstandelijkheid en zijn woede bleven haar raken en werden waarschijnlijk versterkt door alle verwijten die ze ook al naar haar eigen hoofd slingerde. Het liefst zou ze nu weer weglopen, maar dat ging niet. Ze was hier nu eenmaal en dan kon ze maar beter ook doorzetten. Ze pakte zich bijeen en liet toen de brief in haar handen zien. "Daniel had geschreven... Ik heb hem gisteren voor niets laten wachten in de winkelstraat en ik wilde hem terugschrijven, want anders wordt hij ongerust. Alleen ik kan niet naar de uilenvleugel." Ze sloeg haar ogen neer, want het voelde zó niet als haar plaats om nu te gaan vragen of ze brieven mocht schrijven. Het was waarschijnlijk ook teveel gevraagd. Dus snel droeg ze zelf een andere oplossing aan... of hopelijk was het een soort compromis waar Irwin mee akkoord kon zijn. "Is het anders een idee dat ik de brief terug schrijf en dat... u hem doorleest en dan voor me opstuurt?" Vousvoyeren, tutoyeren, het was lastig... Het voelde zo raar om 'u' tegen hem te zeggen, maar ze wilde ook niet respectloos overkomen? Of dat ze er te makkelijk over dacht? En 'goedemorgen' was net ook al een verkeerde gok te zijn. Aan zijn gezicht te zien was gokken niet haar meest succesvolle talent. "Het past wel bij de huidige situatie, toch?", probeerde ze haar voorstel met een luchtig grapje wat te verkopen. Ook fout. Ongelukkig keek Yara naar haar voeten. Ze kon maar beter gewoon haar mond houden. Ze wist niet hoelang Irwin van plan was om haar hier te houden, maar op deze manier werd ze vast alleen maar sneller naar de gevangenis of het gekkenhuis gestuurd. Toch durfde ze hem ook niet te gaan vleien, of smeken, of mierzoet te gaan doen. Hij kende haar... Zou er vast niet meer intrappen... En dat wilde ze ook niet... Ze wilde... Ze wilde dat ze de tijd terug kon draaien.

31 December 1837 - Avond/Nacht Ze wist niet of ze familiefeesten gemist had, tuurlijk er waren wel momenten geweest (zeker in de eerste jaren nadat haar ouders haar niet meer wilden hebben) dat ze het miste. Maar dat was langzaam naar de achtergrond getrokken en de feesten die er nu waren waren anders, want de dynamieken en de mensen waren anders en hoewel ze het vandaag eigenlijk verschrikkelijk vond kon het niet echt vertellen of ze dingen van vroeger miste of niet. Vervelend ergens, ze had graag gewild dat ze honderd procent zeker kon zeggen dat ze het absoluut niet miste. Gelukkig, gelukkig was ze hier niet alleen met het doel gekomen om een knagende nostalgia die ze niet kon afschudden kwijt te raken, het was mooi meegenomen maar het was niet het hoofddoel. Nee het hoofddoel van hier zijn was om haar lieftallige broer eens dwars te zitten. Ze had hem niet vergeven dat hij haar kinderen ontvoert had, had zichzelf niet vergeven dat ze daar nog niet echt iets aan had kunnen doen. De wereld was immers alleen maar goed als alles in balans was en iedereen met gelijke munt werd terugbetaald voor de fouten die ze maakten. Anders leerde niemand ooit. Dus een feestje waar de hele familie aanwezig was dat was perfect want dan was de munt waarmee ze hem betaalde nog van dezelfde soort ook. Vrolijk nipte ze aan haar wijn terwijl ze de laatste spreuken die moesten zorgen dat het huis wat vanavond als locatie voor het feest gebruikt werd veranderde in een fort. Niemand kon er nu nog in of uit. Haar familie kennende hoefde je verder niet heel veel te doen om complete chaos te veroorzaken. Maar ook dat was meer bijkomend voordeel dan iets anders. Uiteindelijk ging het erom dat deze gouden kooi niet meer open ging tot dat Daniel haar een reactie gaf die ze wilde. Al wist ze niet eens helemaal wat dat was.

Evangeline wist niet zeker of ze het daar wel echt mee eens was. In haar ogen zouden ze in Radnor juist wel eens een zachte hand kunnen gebruiken en het was nou niet alsof Josephine in dat opzicht een veel betere keuze was. Maar ja, Josephine had natuurlijk haar naam mee en haar rijkdom en haar opvoeding en blijkbaar was dat allemaal veel belangrijker. Het was wel duidelijk dat alle jaren van eenzame afsluiting van de rest van de wereld Rhiann meer deden dan ze in eerste instantie elke keer aan de buitenkant liet zien. "Het spijt me dat je dat allemaal mee moest maken." Twintig jaar was een ongelofelijk lange tijd, zeker als je meer dan de helft van die tijd al je kind moest missen, juist dat ene waar je zo je leven aan had gewijd. Dat moest toch ontzettend eenzaam zijn. Zelf was Evangeline nooit goed geweest in alleen zijn en ze kon zich echt niet voorstellen dat als iemand haar twintig jaar weg zou stoppen dat ze dan ook zo sterk nog hier zou staan. Al wist je het maar nooit, met de juiste overlevingsdrang kon je zelfs jezelf verrassen. In het andere deel van het verhaal kon ze zich iets moeilijker inleven. Ja, ze had natuurlijk ook een verloving gehad en een betere toekomst voor haar neus, maar het was niet alsof die toekomst al echt van haar geweest, alsof ze er recht op had. Ze was niet zoals Rhiann opgevoed met de belofte dat ze alles in de wereld maar zou krijgen. Natuurlijk deed het pijn om het te verliezen en haar neus voorbij te zien gaan, maar de klap kwam toch iets minder hard aan als het niet iets was waar je je hele leven al op gerekend had. Maar goed, zelfs als je minder te verliezen had -puur omdat je gewoon minder had- was er nog steeds een prijs te betalen, waren er nog altijd dingen die ze op zou moeten geven als ze besloot dit kind te houden en haar vrijheid, waar ze stiekem zo gehecht aan was, was er natuurlijk één van. Wat nou als twintig jaar wegkwijnen in een hutje ook alleen maar haar enige optie was, als Lord Radnor haar dat al zou gunnen, iets wat ze ergens zelfs betwijfelde. Als hij zijn eigen dochter al dit lot toewenste... Het was allemaal een beetje veel om over na te denken. Tot nu toe had Eva het zoveel mogelijk uitgesteld om al deze vragen onder ogen te komen, maar dat was erg lastig als ze recht onder je neus werden geduwd. "Niet echt," antwoordde ze toen Rhiann voorstelde dat ze haar verloving misschien nog wel veilig kon stellen en daarmee ver bij de Cadwgans vandaan kon komen en Eva schudde met haar hoofd. "Charlie is Josephine's broer." En dan was Schotland plotseling toch niet zo ver van Wales als je eigenlijk zou willen. Lord Radnor had al duidelijk gemaakt dat hij haar verloving met Charlie niet vertrouwde, dat werd echt niet minder als ze met hangende pootjes terug zou komen. "En ik denk niet dat die verloving nog te redden valt. Ik heb al eens eerder zijn hart gebroken, hij gaat me echt niet nog een keer terug nemen." Nu was Charlie makkelijker te manipuleren dan goed voor hem was, maar Eva wist niet of ze hem dat nog eens aan wilde doen. Als ze bewust iemand om de tuin moest leiden... daar was ze gewoon niet echt goed in, niet als ze werkelijk ook om die persoon gaf. "Het was nou ook niet zo'n geweldige verloving. En ik hield niet van hem. Ik weet eigenlijk niet eens waarom ik precies ja heb gezegd toen hij me vroeg. Misschien... ik denk.. omdat nee zeggen nog enger was dan ja zeggen. Want als ik nee zou zeggen, dan was er misschien wel niemand meer die dat ooit aan me zou vragen." En dan zou ze ook alleen zijn geweest. Eva glimlachte zwakjes en wierp een blik naar buiten door het raam, waar een regen aan sneeuwvlokjes zijn weg naar beneden vond. "Keane heeft me ooit eens ten huwelijk gevraagd." De gedachte was plotseling in haar hoofd opgekomen, terwijl ze de naar de dansende sneeuwvlokjes keek, dezelfde die op die tweede kerstdag zo'n dik pak sneeuw in Groot-Brittanië hadden gelegd. Ze had dit nooit eerder aan iemand verteld, maar het voelde als het juiste moment om het te delen, om alles goed in perspectief te kunnen zetten, alsof ze meer redenen nodig had om niet terug te hoeven naar Charlie. "Ik geloof dat ik bijna ja zei voor hij de vraag nog maar af had. Hij had niet eens een ring bij zich, maar dat maakte niet uit. We wilden het gewoon heel graag." Een dromerige blik verscheen op haar gezicht. "We konden niet wachten. We waren zelfs zo ongeduldig dat we dezelfde avond naar zo'n smid gingen die zei dat hij ons wel kon trouwen." En voor een aantal dagen waren ze zo, zo gelukkig geweest. Totdat alles implodeerde en ze nooit de kans kregen om het echt goed te doen. De glimlach gleed van haar gezicht en teleurgesteld dwaalde Evangeline's blik af naar de grond. "Het maakt niet uit. Het was een gemiste kans."

Oké, ew, deze leraar was chagrijnig. Het type 'ik heb al tien jaar lang de zon niet gezien, vanochtend vond ik een nagel in de pap en gisteren ben ik met het verkeerde been uit bed gestapt, recht op een punaise die ik er vervolgens niet uit heb getrokken, want PIJN IS REALISTISCH, WE GAAN ALLEMAAL OP EEN DAG DOOD'. Het type dat Harold kort gezegd echt niet uit kon staan, want wat was er mis met een beetje positiviteit in het leven? Was het leven nou allemaal echt zo erg? Met een zucht keerde Harold zich naar zijn stuk perkament, klaargelegd om notities mee te maken, maar hij zag al voor zich dat het allemaal bloed en verderf zou worden. Vooral als zijn klasgenoot, aardige, goede Boreas, een enthousiaste vraag stelde. "Boreas, nee," fluisterde hij, maar het was al te laat. Nou, Boreas, het was leuk je gekend te hebben. Harold ging zijn leven niet voor je opofferen, hoor. Hij ging zelfs niet eens de woede van de leraar op zich afroepen door een andere vraag te stellen, dus in plaats daarvan schoof hij alleen met stoel en tafel ietsjes van Boreas af. Ja hallo, hij wilde niet geraakt worden door alles wat er door de wraak van de leraar los zou kunnen spatten, oké?

Zwijgend keek Evangeline toe hoe de vrouw haar woorden als puzzelstukjes in elkaar paste. Rhiann leek er een stuk sneller in te zijn dan haar zoon, maar Eva probeerde haar best te doen om niet te snel conclusies te trekken. Vorige keer had ze ook een half uur verspild aan een discussie voeren die niet eens over hetzelfde onderwerp ging. Dat was een fout die ze niet snel nog een keer zou maken als het van haar kostbare gesprekstijd af ging. Het bleef toch een beetje pijnlijk om herinnerd te worden aan haar mislukte verloving, aan het moment dat de hele wereld nog aan haar voeten had liggen en waar nu niks meer van over leek te zijn, maar ze knikte bevestigend. Als ze er nu op terug keek vroeg ze zich wel eens af of, zelfs als ze de verloving en het huwelijk met Charlie door had kunnen zetten, of ze daar nou echt gelukkig van zou zijn geworden. Maar het was onzinnig om over dat soort dingen na te denken, want ze zou toch nooit achter het antwoord komen. Het verleden was wat het was en nu kon ze alleen nog maar aan de toekomst denken. Toen Rhiann zich plotseling omdraaide en richting de keuken snelde bleef Evangeline eerst even verdwaasd achter in de woonkamer, niet zeker of ze de vrouw nu moest volgen of niet. Ze wilde niet dezelfde fout maken en te opdringerig overkomen. Aan de andere kant moest ze Rhiann misschien ook niet teveel tijd geven om verkeerde conclusies te trekken, dus trippelde ze uiteindelijk toch zachtjes achter haar aan. Of ze het zeker wist? "Ja," sprak ze, deze keer niet zacht of onzeker, maar vol zelfvertrouwen. Want dit was iets waar ze tenminste volmondig antwoord op kon geven. Als er ook maar een beetje twijfel was dan had ze vast elke mogelijkheid aangegrepen om het anders te doen en zich niet voor de toorn van de Cadwgans te werpen. "Heel zeker. Anders zou ik hier niet zijn." En toen, om er voor te zorgen dat het allemaal echt duidelijk was en ze zeker wist dat ze op één lijn zaten: "Het is zijn kind."

Alternative responses to "I love you" ft. Liam Haysward, Austin Davidson, Keane Cadwgan, Eric Silvershore, Noah Leadley, Howard Rosanvallon, Irwin Foulkes-Davenport, Tim van Horn, Ronan Lennox & Caspian Thwaite

"Elena!", Celeana cried out, shocked. How did this girl dare to suggest that Celeana's baby needed a closet for a room. A closet! If anyone should be stuffed away in a closet it was Elena. The brunette seethed, though she did not show it. Her stepdaughter had just offended her and her baby. Her little prince or princess would get the best of the best, the most of the best and everything Elena had and more. Celeana would make sure of that, because that little brat had to go at one point. Her baby deserved the best and would get the best. In this case that meant Elena's room. The woman took a deep breath, trying to stay calm. "The baby will need a lot of things. It's easier for us if he or she is close to our room. I'm sorry, my girl, but you don't have a choice". Elena was acting out even more. A part of Celeana was getting annoyed and angry, but this was also a good thing. Raphael would see the girl's temper and hopefully would be even more strict with her. More limits for the girl was exactly what the woman wanted. Celeana laid her hand protectively onto her stomach while Elena and Raphael had a go at each other. Great job, Elena. This way Celeana wouldn't have to do much to get her husband annoyed with you. Thank you for your help! "Then you sleep in the hallway", the woman said while shrugging. "It won't change a thing. And if you keep behaving like this, we will find you a room". She smiled at the girl. "With the servants". The servants were looked after pretty well, but still their rooms were not as grand and full of luxury as theirs. She shot a apologetic look at her husband, hoping he would understand that his daughter had done this to herself. "You will have the entire vacation to move your things to a room of your choosing", the pregnant woman explained. "If you have not done so before you return to school, then we will pick a room for you and move your things there. And if you do not change you behaviour, you will indeed sleep in the hallway or with the servants. Maybe that will teach you to be grateful for all the things you have, thanks to your father. Is this how you repay his hard work? We both want the best for you, but this kind of behaviour is unacceptable". She sighed, feeling a bit tired after this fight. Usually it would give her energy, things like this, but the pregnancy had an opposite effect. "Whatever happens next is completely up to you, my dear. The choice is yours. I suggest you choose wisely".

Donderdag 14 december In deze tijd van gerangeerde huwelijken was de catchphrase ‘you cant marry a man you just met’ waarschijnlijk nog niet heel erg populair. Celia zelf vond het ook niet echt heel erg iets waar ze nu achter wilde staan, liever was ze helemaal niet getrouwd en trouwen met iemand die ze niet anders kende dan een van de vele gezichten uit de kringen waar ze nou eenmaal kwam dankzij welvaart, bloed en geboortenaam, was beter dan trouwen met iemand die haar goed kende. Want dat betekende dat ze iedereen kon zijn die ze zou willen zijn in het eindeloze schaakspel dat het huwelijk was. Maar ondertussen werd ze er wel een beetje naar van dat ze gewoon geen hoogte kon krijgen van haar man, dat ze wist dat hij haar niet alles vertelde maar dat ze niet kon gissen (Ze hield niet van gissen trouwens, ze hield van strategie, gissen was voor gokkers en ze was een speler, en winnaar het allerliefst). Was hij niet met haar getrouwd dan had ze zich er nooit zo boos over gemaakt, maar dat was hij wel, hij stond nu op haar schaakbord (en duidelijk niet aan haar kant dat had ze inmiddels wel door) dus hij moest.. wist zij veel gewoon wat meer toegeven als het even kon. En als een ware koningin die zich natuurlijk in elke plek van het bord mocht begeven besloot ze vandaag maar eens zijn kantoor in te wandelen. Vooral omdat ze dacht dat als er iets was waar ze iets aan had het daar moest liggen dan om te laten zien dat ze overal kon komen. “Hallo, ze keek hem even stralend aan de hele ~ik kom hier gewoon omdat ik wat meer tijd met je wil doorbrengen ~ ophoudend, voor de leuk eigenlijk want hij had allang door dat het niet zo was maar juist dat maakte het grappig om het vol te houden. “Je hebt het de laatste tijd zo druk dus ik dacht ik kom gewoon hier langs scheelt jou weer moeite. Maar ik wilde even praten over kerstmis, doen jullie iets met kerst, wij hebben meestal een gigantisch feest in het hotel en ik had wat ideeën”. Het idee om deze tijd goed te besteden en rond te kijken in de ruimte waar ze nu was.

Irwin zou het verschrikkelijk vinden, als Yara zichzelf wat aan zou doen. Hij zou met wat ze hem aandeed veel makkelijker mee kunnen leven - haha, oke, dat niet, dat was wel een beetje het punt, maar hij zou dat veel gemakkelijker kunnen accepteren. Het was hoe hij was: categorisch stelde hij zijn eigen belangen onder de hare, onder die van anderen überhaupt, en gaf hij weinig om zijn eigen gezondheid, voor wat die waard was, of zelfs zijn eigen leven. Een aanslag daarop kon hem daarom ook nooit zo raken als misschien zou moeten. Met wat er nu was gebeurd was hij gekwetst, ja, gepijnigd, maar veel minder door de fysieke pijn dan door het idee, de gedachte dat Yara, zijn Yara, hem van de aardbol of liever netjes daarbinnen had willen vegen. Hij was geschrokken, en verdrietig, dat ze hem tot op dat radicale niveau kon haten, veel eerder dan omdat hij een lang ziekbed voor de boeg had of een vlug graf. Het hielp dat hij een nogal slecht zelfbeeld had. De gedachte dat de wereld beter af zou zijn zonder hem had Irwin nu eenmaal dagelijks. De gedachte dat hij niet hoorde bestaan, was immers gegeven. De eerste keer had hij er niet te drastisch op gehandeld, door te verdwijnen; de keren daarna... Hij deed het niet meer, want hij kon dat Yara niet aandoen, en over de maanden heen was de urgentie ook langzaam aan en vanzelf en deels door haar steeds verder afgenomen. Hij was niet meer van het leven gaan houden, behalve de incidentele piek, en niet meer van zichzelf: maar hij was meer om haar gaan geven en dat was genoeg reden om hier te blijven. Of zo had hij althans geredeneerd. Hij was altijd heel blij geweest dat dat niet iets was wat Yara snel zou doen. Dat zij haar eigen belangen rücksichtlos voor die van anderen plaatste, soms subtiel, soms quasi-subtiel, soms - bij Irwin die haar goedmoedig genoeg toegeeflijk behandelde - zonder enige pretentie. Ik wil een jurk, ik wil daar uit eten, we gaan met de vakantie naar Europa en waarom is het al zo lang geleden dat je me een cadeautje hebt gegeven, jurken tellen niet, dat zijn kleren en die moet ik aan. Zodoende wilde dat wel eens gaan, met een guitige knipoog en een stralende lach, en Irwin bezweek meestal bij de tweede lettergreep want hij gaf haar zo graag alles wat ze wou, en vond het stiekem wel prettig dat zij zo goed aangaf wat ze wou en zijn leven en zijn taken zoveel makkelijker maakte wat dat betrof. Zijn grootouders hadden gezegd dat hij haar teveel had verwend. Hij vond het niet teveel. Ze was heus niet hem gaan vergiftigen omdat ze teveel sieraden kreeg. Maar misschien had het er wel iets mee te maken. “We halen het wel een keer in,” sprak hij automatisch, en vervolgens beet hij op zijn lip, want hij kon nauwelijks geloven dat hij nu alweer met reisjes zat te spelen. Vergeven was een ding, compleet terug naar hun normale patroon kon het idee toch niet zijn? Al zou hij het heel graag willen. Hij bloosde bij haar woorden, kon er in de huidige omstandigheden niet in het minst door gevleid zijn. Wilde terug naar haar als zijn beste vriendin, zijn maatje. Zijn medestander in hun complotten en dat meisje dat alles telkens net een beetje lichter en vrolijker maakte door net een beetje lichter en vrolijker te zijn. Er was niets van over. Het zou niet terugkomen ook. Als ze nu lichter en vrolijker zou zijn zou hij het haar kwalijk nemen. Ze waren niet van plan geweest verliefd te worden... ze hadden beloofd niet aan dit soort onzin te doen... Maar ze had hem geprobeerd te vermoorden. En hij had haar gemist. Hij leunde naar haar toe en kuste haar.

Wilde Irwin nu serieus dat ze bij hem in bed kwam zitten? Onder de dekens? Niet begrijpend, ongelovig en misschien ook met een lichte achterdocht keek ze hem even aan. Ze knikte en sprak een zachte 'ja' uit. Ja, ze reageerde heftig. Ze was een driftkikker, een vaatje buskruit met een kort lontje... Het was de makkelijkste manier om uitdrukking te geven aan moeilijke emoties. Dan namen mensen je in ieder geval serieus, in plaat van dat je verdriet of pijn vergoelijkend werd weggelachen en werd gelabeld als 'schattig'. En nu begon hij over champagne... "Irwin..., wil je echt dat ik bij je kom zitten? In bed?", vroeg ze heel origineel in navolging van haar gedachten van zojuist. Yara liep wat passen dichterbij, maar wel wat meer richting zijn voeteneinde, dan dat ze werkelijk van plan was om bij hem in bed te komen zitten. "Ik bedoel... ik... Na... wat ik heb gedaan?" Had hij vast geen zin in knuffelen. Maar wat dat afsluiten van het jaar had hij wel een punt. Yara zou dit jaar, 1837, dolgraag achter zich laten. "Vooral de tweede helft... Vanaf september ergens... kunnen we dat stukje van het jaar gewoon vergeten en alle bewijzen dat het heeft bestaan verbranden?" Ze glimlachte flauwtjes, stond inmiddels naast het bed, aarzelend wat ze moest doen; naast hem liggen of op het voeteneinde zitten. Ze was zo moe. Yara voelde zich zo leeg. Echter, ze vocht ertegen het te tonen of er aan toe te geven. In haar fantasie lag ze nu al in zijn armen, veilig tegen hem weggekropen in inderdaad een wereld waar de maand december niet had bestaan, streelde hij zachtjes door haar haren en drukte hij een zachte kus achter haar oor. Maar dat kon niet, kon waarschijnlijk nooit meer. Ze had eigenhandig haar kans op liefde vermoord. Niet dat de kan daarop groot was geweest, als ze niets had gedaan, dan was de liefde waarschijnlijk een eenzame dood gestoven... maar door actie te ondernemen in het proces was het haar schuld... schuld...schuld... schuld. "Zal ik de gordijnen open doen? Dan zien we misschien straks nog vuurwerk in de verte?", en zo stelde ze haar keuzemoment nog even uit.

Natuurlijk had Charlie er wel wat mee te maken! Charlegmagne Gordon-Lennox had er alles mee te maken, van begin tot eind. “Niet dat ik weet” gromde Keane desalniettemin op de vraag of Charlemagne nog langs was geweest. Hij zou de jongen nooit binnenlaten; aan de andere kant, Josephine was het grootste gedeelte van de tijd alleen thuis en die liet klaarblijkelijk wel meer figuren naar binnen – inclusief Evangeline Lennox zelf. Hij zag dat Eva begon te huilen en wendde zijn blik af, liep naar het raam en staarde nietsziend naar buiten, de zwijgende stilte tussen hen verbroken door de grote regendruppels, die in dit seizoen zo’n beetje iedere dag wel hard tegen de ramen tikten en een zacht gepriegel van Owen. Hij voelde de withete woede zijn bloed doen koken en zou het liefst iets nu heel hard in elkaar hebben geslagen. In plaats daarvan zochten zijn vingers naar zijn sigaretten in de zak van zijn mantel en trok hij zijn toverstaf om deze aan te steken. Hiermee al meer op zijn gemak probeerde hij zichzelf iets te kalmeren, wat helderder na te denken. Vanaf het moment dat hij Evangeline weer in zijn leven had gelaten, had hij alles op het spel gezet. Het was een kaartenhuis, datgeen wat hij had opgebouwd; zijn huwelijk met Josephine, het kindje, zijn gevoelens voor Eva, zijn grootvader… één windvlaag en het woei om – en hij had Evangeline toegestaan om in een positie te geraken waarin ze het gemakkelijk om zou kunnen blazen. Wellicht was het te laat, te laat om zijn hand te redden, desnoods te bluffen – wellicht was hij moe, aangeschoten en vooral boos op alles en iedereen. Maar Eva had gelijk, het was niet enkel hijzelf waar hij zich zorgen over moest maken als het ging om de wraak van Owain Cadwgan; het was ook Evangeline, en wellicht daarnaast nog anderen die vooralsnog in zoete onwetendheid verkeerden; Josephine, Owen… met het verkrijgen van de zware, gouden ring om zijn vinger, maar voornamelijk met het vaderschap, was speeltijd over en moesten er volwassen beslissingen worden gemaakt. Hij moest redden wat er te redden viel. En wie weet, wellicht bevatte het kaartenhuis wel een troefkaart… En als hij bij de pakken neer ging zitten, dan had hij sowieso verloren. Keane was echter niet zo’n snelle denker en al helemaal geen held in zelfreflectie; en dus, toen hij zich zo’n twee à drie sigaretten later eindelijk weer omdraaide had hij eigenlijk half verwacht dat Evangeline reeds zou zijn vertrokken. Ondanks dat hij haar niet kon zien zonder dat zijn hart een sprong maakte, zou dat toch ergens een opluchting zijn geweest; uitstel, in Keane’s ogen, was nooit iets slechts. Maar nee; ze stond er nog en voor een moment keek de Burggraaf haar aan, zijn gezichtsuitdrukking ontdaan van boosheid maar nu vooral vermoeid. Zonder iets te zeggen stapte hij op haar af en pakte hij haar hand. “Kom” mompelde hij, voordat hij haar mee de kamer uittrok en de deur voorzichtig achter hen sloot om Owen niet weer wakker te maken. Zachtjes sloop hij over de overloop richting de muziekkamer, waar hij Eva naar binnen liet. Voor een moment twijfelde hij, voordat hij met zijn toverstaf op de klink tikte en de deur met een klik in het slot viel. Ondanks dat er nog een vuur nasmeulde in de grote haard, was het koud en donker in de kamer. Keane liep langs zijn cello, waar hij voor een moment uit gewoonte zijn hand over het donkere hout liet glijden, voordat hij naar de boekenkast bij het raam stapte. Voor een moment kneep hij zijn ogen tot spleetjes, waarna hij een ingewikkelde set rytmische tikken met zijn staf op verschillende boekenkaften begon te geven. Na de serie, klaarblijkelijk tevreden, borg hij zijn staf weer op en stapte hij wederom op Eva af. “Volg mij, wees niet bang” fluisterde hij in het halfduister van de kamer, voordat hij haar mee richting de haard trok, de gloeiende embers ontwijkende en erdoorheen stapte; maar niet om gebruik te maken van het haardnetwerk. In plaats daarvan duwde hij de stenen achterzijde van de haard open, welke toegang gaf tot een knusse kamer, wat rommeliger ingericht dan de rest van het huis. De ruimte had geen ramen, maar in plaats daarvan hing er een groot schilderij van de groene heuvels van het Graafdom Radnorshire in Wales. Keane veegde vlug wat vroege modellen muziekdoosjes en stapels papier gevuld met zorgvuldig neergekrabbelde muzieknoten terzijde, voordat hij twee glazen pakte en zowel zichzelf als Evangeline een goed glas dure, Welshe whiskey inschonk. Hij duwde de schouw weer dicht, zwaaide een keer met zijn toverstaf om enkele dikke kaarsen en het haardvuur aan te steken zodat ze niet zouden bevriezen en zakte neer in een van de luxe fauteuils. Hij nam een slok en liet de volle, goudkleurige drank over zijn tong glijden, voordat hij zijn blik verschoof naar Eva. “Dit… is stukken beter” verzuchte de Burggraaf, de stilte verbrekende. Even zweeg hij wederom, maar hij toen hij Eva’s blik vragend de ruimte zag gaan grijnsde hij opgelaten. “Ik.. ik heb dit voor ons laten bouwen na ons gesprek op… nuja. Er zijn geen 100% garanties dat het… veilig is, maar het is een stuk veiliger dan op een andere plek, denk ik zo. Als het goed is weet niemand hier vanaf en ik heb de ontwerper voldoende betaald om.. nuja.” Keane haalde zijn schouders op. “Ik wilde het aansluiten op het haardnetwerk, zodat jij…" Zijn blik gleed onwillekeurig naar het bed in de hoek van de kamer, voordat hij vlug nog een slok whisky nam. "...maar ik weet nog niet of ik dat aandurf. De registers zijn in te zien op het Ministerie. Als je me echter iets wilt vertellen, dan kan het denk ik het beste.. hier.” Dat de kamer alleen al niet zijn baby met Josephine als de spreekwoordelijke olifant in de kamer presenteerde, deed daarnaast ook al heel wat voor zijn gemoedsrust.

Ze hield van hem... Dat verklaarde veel. Zoveel. Dat verklaarde, hoeveel pijn hij haar had gedaan, niet vanwege zijn grootouders of zelfs vanwege Cassidy, maar alleen maar vanwege zichzelf, vanwege hoe hij was. Vanwege hoe hij niet in staat was tot houden van. Hij realiseerde het zich te laat, begreep het te laat. Reageerde ook te laat, want ze was al weggestormd – op zijn semi nadrukkelijke opdracht – voordat hij iets had kunnen zeggen. En hij kon niet achter haar aan. Hij deed een heldhaftige poging, raakte verstrikt in de dekens, en moest op het bed blijven liggen uitpuffen, bezweet, duizelig en koortsiger weer, voelde zich nu schuldig, voelde zich nu rot, en nog hulpelozer, nog nuttelozer dan eerst. Vroeg zich ergens ook nog eens, bovenop dit alles, af of ze het meende, of of dit weer het zoveelste manipulatieve verhaaltje was waarmee ze hem een rad voor ogen probeerde te draaien, om zijn vergiffenis te krijgen of zijn meegaandheid of zijn vertrouwen terug. Maar nee. Hij geloofde haar. Het was logisch. Logisch, dat ze daarom zo gekwetst was geweest door zijn kennelijke affaire; logisch, hoe ze daarom telkens weer toenadering had gezocht, dan dagen was weggebleven als het niet goed was uitgepakt. Logisch, hoe hun vakantie was geweest en was afgelopen; en logisch, althans binnen Yara’s logica, dat ze hem was beginnen te vergiftigen. Want haar hart aan hem verliezen had haar controle afgenomen, en Yara ging daar niet goed mee om. Hij begreep het. Hij kon niets doen. Hij probeerde maar gewoon beter te worden, probeerde ondertussen na te denken. Over wat hij tegen haar zou moeten zeggen. Want dat hij iets zou moeten zeggen, dat was duidelijk. Hij kon het hier niet bij laten. Hij hoefde niet te liegen – ha de ironie, ze konden elkaar dan allebei in de gevangenis laten belanden als ze daar zin in hadden – maar hij wilde het wel. Want hoewel hij het rot vond om tegen haar te liegen, zou hij het nog veel erger vinden om akelig te zijn in haar ogen. En dat was bizar. Want waarom zou hij daar nog om geven? Maar dat... dat wist hij dan weer niet. Evenmin begreep hij waarom hij, deze twee dagen in bed, starend naar het plafond omdat hij nog te moe was om te lezen, haar zo missen moest. Of waarom hij blij was haar te zien – blij en bezorgd. “Yaar – kom erin...” Hij trok een mondhoek op, sloeg de deken voor haar open zodat ze naast hem kon gaan zitten. “Ik denk dat we inmiddels mogen stellen dat heftige reacties een beetje kenmerkend zijn voor jou?” Hij bekeek haar kritisch. Ze zag er niet uit. Maar dat kon hij niet over zijn lippen krijgen. Nog niet. Zou straks vast weer komen als ze weer ruzie kregen. “Eh... wil je champagne? Het is per slot van rekening Oudjaar... en een jaar waarvoor ik best gemotiveerd ben om het af te sluiten.”

Het beviel haar niet, de manier waarop hij tegen haar sprak. Zo koud en afstandelijk. Het leek in niets op de laatste ontmoetingen die ze hadden gehad. En het was niet alsof hier iemand was waardoor hij op deze manier moest spreken, het oneindige afstandelijke toneelstukje op moest voeren wat ze het laatste jaar zo goed op hadden gehouden. Ze waren hier alleen en hij hoefde haar heus niet meteen in de armen te vliegen, maar waar had ze dit nou weer aan verdiend? Verward keek ze toe hoe hij overeind schoot en door de kamer begon te lopen. Er was iets veranderd. Ze kon haar vinger er alleen niet precies op leggen wat het was. "Dat ik je hier iets kan vertellen en niemand anders het dan weet," antwoordde ze zachtjes en eigenlijk wilde ze ook overeind komen om Owen even terug in zijn bedje te leggen -dit was geen gesprek om te voeren met een ander kind in je armen- maar zijn volgende woorden lieten haar verstijfd achter op de zetel. Dat hing er van af wat ze hem ging vertellen. En blijkbaar had hij een idee van wat ze hem wilde zeggen? Ondanks het warme haardvuur begon de laatste kleur langzaam uit Evangeline's gezicht weg te trekken en met grote, geschrokken ogen keek ze hem aan. Ze had geen idee wat hij precies bedoelde, maar vanaf het moment dat hij die laatste woorden uitsprak leek al het bloed wel uit haar hersenen weg te stromen en plotseling kon ze niet meer helder nadenken. Wist hij het? Maar hoe dan? Waarom was hij niet naar haar toegekomen, had hij niets tegen haar gezegd? Kon het hem dan niets schelen? Of zou het iets anders kunnen zijn? Ze kon zo snel niets bedenken. Ze kon niet meer nadenken. Hij meende dat niet toch... dat laatste wat hij zei, dat meende hij niet. Evangeline kon haar hart voelen bonken in haar borstkas, terwijl ze zichzelf overeind duwde van de zetel en zonder iets te zeggen met het kindje langs hem naar het wiegje in de kamer stapte. "Mijn probleem?" begon ze, terwijl ze zorgzaam Owen terug in zijn bedje legde en even met een knuffel bij zijn hoofdje zwaaide om hem af te leiden. Toen draaide ze zich om en wierp Keane een felle blik toe. Ze voelde zich boos, maar vooral gekwetst en er was geen reden om dat voor hem te verbergen. "Hoezo mijn probleem?" zei ze, deze keer wat feller. "Jij bent verdomme degene die me zo in de problemen heeft gebracht." Oke en zij zelf ook, maar kom op, waar was zijn hele verantwoordelijkheidsgevoel?

Met grote ogen staarde Evangeline Keane aan. Het was één ding om te bedenken dat ze met Keane wilde praten, het was iets heel anders om ook werkelijk voor zijn neus te staan. Hij zag er een beetje onhandig, zoals hij daar zat met de huilende baby, maar het was ook wel aandoenlijk, lief. Het maakte dat ze wilde lachen en in huilen uitbarsten tegelijkertijd, dus richtte ze vlug haar blik, terug op de grond. "Ik eh" Owen's gehuil overstemde haar zachte stemgeluid en twijfelend zette ze een stapje dichterbij. Eva wist niet helemaal zeker of hij nou gewoon tips wilde of dat ze de baby van hem overnam, dus liet ze zich maar voorzichtig op de rand van de fauteuil zakken en keek naar het rood aanlopende kindje. "Hé ssst," suste ze zachtjes en met haar vinger veegde ze wat tranen van zijn wang. "Soms helpt het om ze af te leiden, misschien kan je hem weer in slaap zingen?" stelde ze voor. Of een liedje voor hem spelen dat was toch iets meer Keane's ding, maar dat was wellicht wat luid om midden in de nacht te doen. Misschien moest hij voor Owen ook maar een muziekdoosje maken. "Mag ik?" Ze strekte haar handen uit en behendig nam ze het kindje over en nestelde het in haar armen, voor ze zachtjes een slaapliedje begon te neuriën. Het was één van die oude Welshe slaapliedjes die haar moeder vroeger altijd zong, ze wist eigenlijk niet eens hoe het heette. Het haardvuur knisperde zachtjes, Owen's heerlijke babygeur dreef haar neus binnen, het gehuil werd langzaam wat zachter en heel even, voor een moment, voelde dit hele plaatje alsof het was zoals het moest zijn. Totdat een onverwachte beweging in haar buik haar plotseling er aan herinnerde dat dat niet zo was. Haar adem bleef hangen in haar keel en bijna had ze haar hand naar beneden af laten dwalen, maar ze wist hem nog net op de juiste plek te houden. "Ik was langsgekomen om je te zien," begon Evangeline, opnieuw. Het was makkelijker praten nu Owen's gehuil was veranderd in zacht gesnik. "Maar je was niet thuis." Ze vroeg zich af waar Keane de hele dag was geweest. Hij rook naar bier en vuurwhiskey, maar dat kon onmogelijk van de hele dag zijn. Het voelde echter hypocriet om te vragen als je zelf de persoon was die twee weken lang niet meer thuis was geweest. "En Josephine zei dat ik wel mocht blijven, tot je terug was. En ik had toch niet echt de behoefte om naar huis te gaan... want, nouja, je hebt vast wel gehoord van de verbroken verloving." Iedereen zou het nu vast wel weten. Als het aan Evangeline had gelegen was dat nog helemaal niet het geval geweest, maar de tijdschriften waren blijven schrijven en hoe langer je wachtte, hoe erger het werd. Of dat was tenminste wat haar oma haar had verteld. En die kon het weten. Maar ze haatte dit. Ze haatte het dat alles zo publiek ging, dat iedereen dacht recht te hebben op haar geheimen en ergens ze was bang voor wat voor gevolgen dat zou hebben. Heel even viel het stil. Dit was niet echt hoe ze had bedacht dat ze het zou gaan vertellen, in deze kamer, op zo'n moment. Maar ze waren alleen en ze wist niet zeker of zich ooit een betere kans aan zou bieden. Evangeline wist ook niet zeker of ze dit nog langer voor zich wilde houden. Ze had het al veel te lang alleen op proberen te lossen. En ze wilde het niet meer alleen doen. Ze wilde niet alleen zijn. "Keane.." Haar stem kraakte zachtjes, plotseling overladen van emoties. Tranen branden achter haar ogen, ondanks haar tevergeefse poging om ze weg te knipperen. "Ik moet je iets vertellen." Eva slikte. "Er is een reden dat de verloving voorbij is. Ik-" maar de brok in haar keel was te groot om de woorden in één keer er langs te persen. Even schrok ze van een beweging van Owen in haar armen en schichtig gleed haar blik door de babykamer. "Kunnen we hier veilig praten?" Je wist het eerlijk gezegd maar nooit.