-
Welkom op Pumpkins & Parchment RPG
Een RPG uit een magisch verleden...
Waan je in een wereld van historie en magie, van stoffige vellen perkament en sprankelende toverdranken, van donkere kerkers en flitsende duellen. Welkom in de wereld van Pumpkins & Parchment!
Houd je van schrijven? Heb je ook gedagdroomd bij een wereld als die in Harry Potter? Beleef deze wereld, tegen het decor van een industrialiserend Engeland, waar alles mogelijk lijkt te zijn, en misschien ook is...
Forums
-
Algemene Informatie
-
- 26
- posts
-
Mededelingen
Belangrijke gebeurtenissen op de site worden hier aangekondigd! Bekijk de mededelingen van:
OOC Algemeen | OOC Zweinstein | OOC Buitenwereld | IC Zweinstein | IC Buitenwereld
Het weer: Het begin van de laatste van de vier opeenvolgende strenge winters. Vanaf 8 januari begint het hard te sneeuwen en vriezen. Januari is één van de koudste maanden tot dan toe en de Thames bevriest zelfs.
IC februari 1838: 24 september
- 146
- posts
-
- 664
- posts
-
- 3,065
- posts
-
- 83,791
- posts
-
-
Het Hippe Gedeelte
-
Zweinstein
-
- 280
- posts
-
- 183
- posts
-
- 72
- posts
-
- 300
- posts
-
- 160
- posts
-
- 124
- posts
-
- 205
- posts
-
-
Buitenwereld
-
- 144
- posts
-
- 1,065
- posts
-
- 239
- posts
-
- 868
- posts
-
-
Andere Boards
-
- 997
- posts
-
-
Members
-
Forum Statistics
12,546
Total Topics280,642
Total Posts -
Member Statistics
-
Laatste Mededelingen
-
By June Johnson · Posted
Beste leerlingen en docenten, Onze school komt een Schoolhoofd tekort (wat jammer nou) en daarom gaan we de macht overnemen en invoeren dat we alleen nog maar koekjes krijgen bij het ontbijt ik bedoel, moeten we een nieuwe kiezen! De komende week kan er gestemd worden. Als ik zelf kandidaat was zou ik absoluut dat koekjesontbijt gebruiken om meer stemmen te winnen. Mvg, Professor Johnson -
By Lumos & Luminosity · Posted
Liam Haysward kennen we natuurlijk allemaal als drijver bij de Londen Lions en één van de meest populaire Zwerkbalspelers in binnen en buitenland. In zijn eentje weet hij meer doelpunten te scoren dan het hele Engelse zwerkbalteam bij elkaar en van met pensioen gaan is nog lang geen sprake. En nu begrijpen we waarom, als we van een anonieme bron te horen krijgen hoe meneer Hayswerd zo jeugdig blijft. "Elke avond moet hij in bed gestopt worden," laat de jongedame in kwestie weten. "Hij wilt graag voorgelezen worden, het liefste allerlei positieve artikelen die over hem gaan, van negatieve artikelen krijgt hij nachtmerries en kan hij niet slapen." We hebben niet specifiek gevraagd naar wie deze jongedame is, natuurlijk niet, we moeten onze bronnen beschermen, maar we vertrouwen haar natuurlijk direct. "En hij heeft zijn favoriete teddybeer nodig. Een andere teddybeer wil hij niet hebben, het moet echt specifiek meneer Bezem zijn. De teddybeer heeft zelfs een kleine bezem bij zich en die moet netjes op het nachtkastje liggen zodat Liam en meneer Bezem samen zwerkbal kunnen spelen." En als Haysward eenmaal in slaap valt, doet hij dat het beste met zijn duim in de mond. "Elke avond," bevestigd de jongedame driftig knikkend en ietwat giechelend. @Liam Haysward -
By Nicholas Eversly · Posted
het Debutantenbal is gepost! Sorry voor het laat zijn. niet sorry voor de muren. @Georgiana Ellice @Thomas Silvershore als het verplicht is voor Nicholas, dan verplicht hij lekker jullie ook. -
By Nicholas Eversly · Posted
Het DEBUTANTENBAL vindt zoals altijd plaats op kerstavond. Ik ben er want het moet. Wees welkom ofzo. -
-
-
Our picks
-
[1837/1838] Debutantenbal: Moody Auror Edition, deel twee
Nicholas Eversly posted a topic in Ministerie van Toverkunst,
Kerstavond
Nicholas Eversly had een slecht humeur. Goh, hoor ik u, beste lezer, denken, heeft hij ook een andere modus dan? En het antwoord is ja, daadwerkelijk, er kan vaak wel een lachje vanaf, soms is hij gewoon erg tevreden, (al is dat inderdaad af en toe leedvermaak, wat dus betekent dat een ander niet tevreden is) en zo tussen negen en tien met een boek en een glas wijn op de bank op zijn vrije avonden komt hij heus in de buurt van gelukkig. Daarenboven zit er in zijn scala van slechte humeuren ook nog een duidelijke range, van ‘Christian heeft nu al vier keer zijn sap omgegooid’ naar ‘een zaak moet naar de cold cases doorgeschoven worden’, wat vanzelfsprekend zijn eer te na is en vaak nog heel tragisch ook. Maar er waren geen woorden of graden of schaal aan te geven voor het huidige slecht humeur, dat het gevolg was van zijn huidige activiteit: namelijk, gastheer zijn op het Debutantenbal. Alweer.
Het was toch ongelooflijk? Elke keer als de Minister ervandoor ging moest hij weer voor diens besognes op komen dagen, terwijl hij dat helemaal niet leuk vond en geloof me ook wel echt genoeg te doen had. Maar ja, het probleem was dat die houding hem over het algemeen plaatste in de positie om de Minister te vervangen. Want het was niet de bedoeling dat dat als staatsgreep uitpakte, dat de niet verkozen interim Minister niet meer op zou hoepelen. En daarom zochten ze altijd naar een hooggeplaatste ambtenaar op het ministerie, met voldoende gezag en steun in de maatschappij - a.k.a., genoeg mensen moesten een vaag idee hebben wie je was en bij voorkeur niet louter uit de Heks en Haard - maar iemand die geen politieke ambities had.
En tja, je werd geen hooggeplaatste ambtenaar op het ministerie als je geen politieke ambities had. Dus dat was een selectie van één.
Nicholas zat niet op zijn plek vanwege politieke ambities, maar omdat hij er niet van hield om orders op te volgen. En omdat hij nogal goed was in vloeken.
- 0 replies
Promoted By
Alexis Eversly, -
[1837/1838] Yohoho, let it burn, let it burn!
Phoenix Waterford posted a topic in De Keukens,
Vrijdag 22 december 1837 - 's middags - de keukens
In het begin waren alle leerlingen van Zweinstein blij geweest toen ze te horen kregen dat vrijdagmiddag de lessen werden afgezegd, maar zoals altijd hadden ze moeten verwachten dat de leraren niet plotseling besloten hadden al een dag van tevoren op vakantie te gaan, maar eerder dat ze aan het werk gezet werden.
Want hoera, de leerlingen moesten gezamenlijk koken! En dat was al erg zat, maar toen werd ook nog eens besloten dat elke afdeling voor een andere afdeling moest koken. Phoenix begreep niet helemaal wat daar de bedoeling van was, het leek hem juist verstandiger dat leerlingen voor zichzelf moesten koken want dan deden ze nog wat moeite. Nu moest Zwadderich bijvoorbeeld voor Griffoendor koken en hij kon nu al voorspellen dat Griffoendor niets anders voor zich zou krijgen dan één grote ketel gevuld met modder.
"Maar laten we toch wat groenten snijden," smeekte hij een beetje. "Dat is nauwelijks moeite?"
Maar nauwelijks moeite leek al teveel te zijn.
Yay.
Het kerstevenement! De afdelingen koken voor elkaar:
Zwadderich kookt voor Griffoendor
Griffoendor kookt voor Ravenklauw
Ravenklauw kookt voor Huffelpuf
en Huffelpuf kookt voor Zwadderich.
De huiselven zijn nog wel aanwezig, maar mogen niet helpen, de leraren krijgen gewoon avondeten van de huiselven en voor de rest... veel plezier!- 7 replies
Promoted By
Alexis Eversly,
-
-
Nieuwste Posts
-
By Peter Cotterell · Posted
”A bother?” he asked, incredulously, because how, how even with her utter lack of self esteem had she gotten to that conclusion from his proposal, how could she think that that was what he was worried about? “Blythe, you could never bother me. I love it when you’re here, you know that.” Or if she didn’t know that it was not remotely due to him. He knew that for certain, that every day that she had lived with him he had shown his appreciation, every day she’d been with him he’d shown his love. On that score, he had no regrets. And that was nice, was it not, nice to die knowing that you had given it your all, that you wouldn’t take it back... except it wasn’t, because it wasn’t nice to die. Still, he had very little regrets all in all. Right now, it didn’t feel like that, right now the grief, the regret for the future lost to him, was still too near. But he knew, when he stopped to consider it, that he regretted only things he had not done. Nothing he had. He’d been content. He’d been entranced. He’d been happy, truly happy. He knew love, and understanding. He was lucky, amidst it all. “It’s not you bothering me that I’m worried about. You could stay as long as you wanted, if that was it. But...” He bit his lip. He wanted so badly to have her stay here. At the same time, he felt as though it was incumbent upon him, his duty in fact, to send her away. The healers hadn’t given him a timeline. It could be two months, it could be two years. It was madness, for her to have to live with that. However, he knew that kicking her out against her will would be his first and last regret. And he didn’t want to go there. He just had to explain. “I won’t have you waste months of your life on a vigil. I... don’t you see? Then neither of us gets to live.” -
By Irwin Foulkes-Davenport · Posted
Irwin knikte. “Yep, ik laat het je zo wel zien.” Ah, van wat hij van Mats klok had gezien zou dat misschien nog wel eens serieus beschamend kunnen zijn, als Yara’s wijzer meteen doorsloeg naar ‘laaiend’, maar ja... tegenover Mat met diens achtergrond van een echtgenote in een klooster hoefde hij zich daar dan ook weer niet zo ongemakkelijk over te voelen en hij had per slot van rekening een goed excuus, of een slecht excuus gehad, want hij had haar planten dood laten gaan en daarvoor had ze hem maar net niet naar de Wikenweegschaar gesleept. “Ha... dat moest er nog bij komen,” mompelde hij, over het ‘zelf kinderen krijgen’ stukje van Mats commentaar. Stom, natuurlijk, want hoewel hij niet voornemens was daar ooit aan te beginnen en hij voorlopig er ook wel goed voor zorgde dat dat er niet in zat door, weet je, niet met zijn vrouw of met wie dan ook naar bed te gaan, was dat niet iets waarop hij de aandacht hoorde te vestigen. Officieel wachtten ze gewoon tot Yara was afgestudeerd. Dat was de deal die hij had bedongen. Daarna... Daarna wist hij zeker dat er wel een manier op gevonden zou worden om hem eraan te doen geloven. Maar het was nog ver genoeg weg dat hij kon pretenderen dat hij daar een oplossing op verzinnen zou. Mat over zijn eigen dochtertje bereikte overigens wel nieuwe niveaus van schattigheid. “Hoe heet ze?" informeerde Irwin, omdat zijn eeuwige nieuwsgierigheid hem klaarblijkelijk ook op dit punt toch niet in de steek kon laten – misschien omdat Mat die naam moest hebben gekozen, misschien dat hij het daarom interessant vond. “En rekenen is ook nog saai. Heel vervelend, het is een tak van sport die pas spannend wordt als je het heel goed kan.” Of, weet je, niet, want niet iedereen is zo’n ongelooflijke nerd als jij, Irwin. “Ik vlieg best vaak, ja,” antwoordde hij. Coriander hield het rustig, gewend aan een onervaren bijrijder en aan Irwins aangepaste tempo van tegenwoordig, heel snel soms en heel langzaam op andere momenten, afhankelijk van of hij de gedachte aan thuis wilde verdrijven of de thuiskomst uit wilde stellen. “Het is de ideale manier om... je hoofd even leeg te maken als je thuiskomt...” En het was ook nog iets wat hij gemakkelijk met Yara kon doen, want ze hadden elk hun eigen Hippogrief en van heel veel praten kwam het toch niet. Dit zou hij niet snel meer met Yara doen, samen op één. Dat zou maar weer tot onheil leiden. “Voel je vrij om er vaker voor langs te komen, als je wil. Of als je meisje ’t leuk vindt.” Ze maakten nog twee uitstapjes naar de andere kant van het meer en een vallei over de top, keerden toen weder. Irwin hielp Mat afstappen zonder dat hij er echt over nadacht – dat was inmiddels al wel instinct geworden – en ze gingen naar de woonkamer terug. “Whisky? En meer klokken? Ah. Foto’s...” Hij Sommeerde een album. “En – hier...” Hij Sommeerde een fototje van naast zijn bed. Het was er een van de vakantie. Ze keek nog erg gelukkig. Tegenwoordig deed hij het in een la en haalde hij het er weer uit als Yara kwam kijken. “Dit is Yara, dat is hoe een goede bui staat.” Ze was ook erg mooi als ze kwaad was, Yara, maar daar wees hij haar meestal maar niet op. Bovendien had hij het dan altijd te druk met duiken. -
By Daniel Bennett · Posted
Daniel werd vrij veel genoemd. “Enorme klootzak” behoorde tot de mogelijkheden, ja, hij had het wel vaker gehoord en hij was evenmin erg onder de indruk. Misschien dat het hem de eerste paar keren wat had kunnen schelen, maar dat kon hij eigenlijk niet echt beloven. Nee, hij blikte vooral even naar Camilla om haar mening te peilen in haar blauwe ogen, of ze aan zijn kant stond of niet (beter van wel), voor hij Sophia maar eens van repliek diende. Echt, moest dit in het openbaar? ‘En wil je daarmee iets zeggen of was dat alles dat er van je lever moest?’ vroeg hij, heel beleefd allemaal. Kijk, nu had ze een fijne kans om dan nu weg te gaan en hem met rust te laten en dan konden Camilla en hij netjes verder met hun avond. ‘Camilla, wil je nog een glas?’ ging hij verder. Ja, wat, dat van haar was onderhand leeg en hij was een goede echtgenoot. Afgezien van dat hij iets van drie kinderen met haar zus had en die zus nu boos op hem was omdaaat… oh, was het die huur? Nu ja. -
By Butterfly Dickson · Posted
Butterfly giechelde. Agatha, de ervaren inbreker. Het zou nog wat zijn. Nee, ze vond Agatha geweldig, echt, ze was lief en slim en stoutmoediger dan dat verlegen snoetje op het eerste gezicht zou doen uitschijnen, maar de volgende Robin Hood zag ze haar nu nog niet meteen zijn. Was oké, hoor. Niet iedereen hoefde zo te zijn. Er waren altijd nog Fanny’s om met stenen te smijten en er waren Butterfly’s om om zich heen te kijken en goed te luisteren of ze iemand hoorde. Het antwoord was ja trouwens. Dat liet ze blijken door enigszins gealarmeerd naar haar vriendinnen te kijken en dringend te fluisteren dat er iemand was en haar squad snel achter één of andere struik in de buurt (ja, weet ik het, ze staan buiten, er is er vast één) te duwen. Al deed dat eigenlijk niet zoveel. Ze kregen namelijk alsnog een deels nieuwsgierige, deels waarschuwende stem te horen. ‘Wat gebeurt hier?’ Niets, leerkracht wiens identiteit ik nu geen zin heb om te bepalen, echt waar. -
By Evangeline Lennox · Posted
Wat ze hier mee wilde zeggen? Afgezien van een paar vlugge hersenspinsels daarnet had Evangeline daar eigenlijk nog helemaal niet over nagedacht. Ze was momenteel iets drukker bezig met het verwerken van het idee dat een huwelijk waarvan ze drie jaar lang had geloofd dat het niets waard was, wel degelijk echt kon zijn. Wat voor gevolgen dat precies had, daar was ze nog helemaal niet mee bezig. "Ik eh," stotterde ze en ze trok zichzelf wat verder terug op de bank. Het waren nogal grote, gevaarlijke uitspraken, maar als ze alles op een rijtje zette, was dat dan niet toch waar het op neer kwam? Je kon maar één keer trouwen en gezien hun "huwelijk" ruim anderhalf jaar voor die met Josephine had plaatsgevonden, zou dat degene zijn die telde. Natuurlijk was er de twijfel, de onzekerheid, de kans dat ze toch op Engels grondgebied waren beland of dat de huwelijksakte ergens was beland waar ze hem nooit meer terug zouden vinden, maar plotseling was er ook... hoop. Een heel klein, maar krachtig sprankje hoop. De hoop dat Rhiann gelijk had, dat het echt was en ze volgens de wet al drie jaar lang recht had op alles wat haar maar was geweigerd. Als ze dit kon bewijzen dan zou dat in één keer al haar problemen wegnemen. Dan zouden ze samen kunnen zijn zoals ze al zo lang hadden gewild en dan zou hun kind geen schande zijn, geen bastaard. "Het is waar. Alles wat ik je net heb verteld is waar." Het zou dom zijn om over zulke dingen te liegen. En, zoals Rhiann nog eens benadrukte, gevaarlijk ook. "Dus ja... ik denk het." Oh Merlijn. Het voelde als goed nieuws en slecht nieuws tegelijkertijd. Aan de ene kant maakte haar hart sprongetjes van vreugde en aan de andere kant wilde het alleen maar diep wegzakken in haar borst van angst. Dat laatste werd eigenlijk alleen maar erger door Rhiann's ontmoedigende woorden. Gespannen haakte Eva haar vingers in haar jurk en sloeg toen beschermend haar arm om haar buik. "Denk je.. denk je dat ik er naar moet handelen?" vroeg ze aarzelend, na een lange stilte. Het klonk compleet krankzinnig. Waarschijnlijk was het het meest gestoorde idee dat ze ooit had gehad en toch... "Ik bedoel, het is soort van mijn recht. Het is mijn kinds recht." En had Rhiann net niet nog een heel verhaal opgehouden over dat je toch wel trouwde met degene die je een goede toekomst kon bieden? Niemand zou ooit nog met haar willen trouwen als ze haar kind hield -en ze ging hem houden, of haar, dat was één ding dat vast stond- en Keane, dit huwelijk dat ze mogelijk al had gesloten, was haar enige hoop op een goede toekomst, het redden van haar eer en al die andere dingen waar de maatschappij zoveel om gaf. "Maar..." Het was ook doodeng. Ze zei het niet hardop, maar het was te lezen in haar ogen en Rhiann Cadwgan wist vast precies waar ze het over had.
-
-
Nieuwste Topics
-
