-
Welkom op Pumpkins & Parchment RPG
Een RPG uit een magisch verleden...
Waan je in een wereld van historie en magie, van stoffige vellen perkament en sprankelende toverdranken, van donkere kerkers en flitsende duellen. Welkom in de wereld van Pumpkins & Parchment!
Houd je van schrijven? Heb je ook gedagdroomd bij een wereld als die in Harry Potter? Beleef deze wereld, tegen het decor van een industrialiserend Engeland, waar alles mogelijk lijkt te zijn, en misschien ook is...
Forums
-
Algemene Informatie
-
- 32
- posts
-
Mededelingen
Belangrijke gebeurtenissen op de site worden hier aangekondigd! Bekijk de mededelingen van:
OOC Algemeen | OOC Zweinstein | OOC Buitenwereld | IC Zweinstein | IC Buitenwereld
Het weer: De regen die is begonnen in september zet de hele herfst nog door. Het regent anderhalf keer zoveel als normaal.
IC december 1839: 9 juli
- 211
- posts
-
- 866
- posts
-
- 3,302
- posts
-
- 91,806
- posts
-
-
Het Hippe Gedeelte
-
Zweinstein
-
- 66
- posts
-
- 46
- posts
-
- 16
- posts
-
- 141
- posts
-
- 58
- posts
-
- 95
- posts
-
- 60
- posts
-
-
Buitenwereld
-
- 34
- posts
-
- 781
- posts
-
- 91
- posts
-
- 707
- posts
-
-
Andere Boards
-
- 1,023
- posts
-
-
Members
No members to show
-
Forum Statistics
13,495
Total Topics291,054
Total Posts -
Member Statistics
-
Laatste Mededelingen
-
By Alexis Eversly · Posted
De pauze is versoepeld! Dat betekent dat het nu IC november is. November en December zullen langer duren dan normaal, maar vanaf 31 augustus (als het IC januari is), gaan we weer over op de normale kalender. -
By Alexis Eversly · Posted
November 1839 Minister van Toverkunst: Thomas Silvershore vanaf Maart 1838 Koningin van Groot-Brittannië: Victoria - Koningin vanaf 20 juni 1837, gekroond op 28 juni 1838, regeert tot 22 januari 1901
Premier van Groot-Brittannië: William Lamb - tweede viscount Melbourne, Premier van 18 april 1835 tot 30 augustus 1841 Belangrijke gebeurtenis in november 1839: 4 november 1839: De Newport Opstand vindt plaats, de grootste opstand in Groot-Brittannië. Een groep van bijna 10.000 Chartisten, onder leiding van John Frost, rukt op naar de stad Newport in Monmouthshire, Wales, van plan om mede Chartisten te bevrijden die waren opgesloten in de gevangenis in de stad. De gevangenis wordt maar door zestig soldaten bewaakt, maar omdat zij beter getraind zijn dan de charisten, weten ze de opstand af te slaan. Er sterven tweeëntwintig Chartisten. Tweehonderd of meer Chartisten worden opgepakt en uiteindelijk worden er eenentwintig veroordeeld voor hoog verraad. De drie leiders, John Frost, Zephaniah Williams en William Jones worden ter dood veroordeeld, maar hun straf wordt uiteindelijk omgezet in verbanning naar Australië. Door deze opstand kwam bij de hoge en middelklasse het idee op dat alle Chartisten gevaarlijk waren. De Chartisten zelf hadden de bedoeling om meer opstanden te organiseren, maar het merendeel was daar al tegen. Een kleine minderheid probeerde nog enkele opstanden te veroorzaken in januari 1840, maar alle pogingen werden neergeslagen. -
By Evangeline Lennox · Posted
Hi allemaal, Naar aanleiding van een vraag van Betsy een korte mededeling over de IC Klassenoudsten. Omdat er een stuk minder leerlingen zitten op Zweinstein tegenwoordig, kunnen vanaf nu plotkarakters en NPC's zich ook opgeven als IC KO. Hierbij blijft gewoon het limiet van 4 KO's en 2 HM's per afdeling. Gewone karakters gaan altijd voor op NPC's en plotkarakters. En plotkarakters gaan in principe weer voor op NPC's. Om dit overzichtelijk te maken willen we aan de "afdelingshoofden" (Je weet wie je bent ) vragen om een nieuw topic te openen in het leerlingenkamer board waar mensen hun karakters op kunnen geven. Als er meer mensen zich aanmelden dan er plekken zijn, kan je kijken of je een verkiezing wilt organiseren. Dit kan verschillen per situatie en of bepaalde karakters dus voorrang hebben of niet. Kijk voor je een karakter aanmeld ook altijd eerst even of er plek is in de afdeling. Dat kan je hier vinden. Veel plezier! -
By Alexis Eversly · Posted
De poll voor de pauze is afgelopen, we houden drie maanden pauze! Dat betekent dat IC november 1839 begint op 6 juli 2020. De rest schuift dan ook allemaal drie maanden op, dus het wordt IC december op 3 augustus 2020. Je mag overigens wel nog topics schrijven die zich later afspelen dan in oktober of november! Net zo goed als dat je nog topics mag posten die zich afspelen in september, of wat dan ook. Veel succes! -
By Alexis Eversly · Posted
Hoera, de nieuwe Wie is Wie staat er! Een kleinere versie van de vorige, met alleen de belangrijke functies er nog in. Doe me een plezier en controleer even of je karakters er goed in staan. Aanpassingen kun je hier opgeven!
-
-
Our picks
-
[1838/1839]Openingsfeest: Come my way
June Johnson posted a topic in IC topics,
1 september 1838
Het openingsfeest van dit jaar vond niet traditioneel plaats in de Grote Zaal. In plaats daarvan bevond de hele school zich deze avond aan de rand van het Grote Meer, afgezien van de eerstejaars die samen met June op het wiebelige vlot stonden dat zich een eind het meer op bevond. De kinderen waren zojuist afgezet met een paar houten bootjes, die nu weer op weg waren naar de kant en het grootste deel van de groep leek nog niet helemaal te begrijpen wat er precies aan de hand was.- 15 replies
Promoted By
Alexis Eversly, -
[1837/1838] Eindfeest
Seneca Damarcus posted a topic in IC Topics,
Donderdag 31 mei 1838 - ongeveer 19:30 - Binnenplaats - Een uitzonderlijke warme dag
Seneca had alles uit de kast getrokken voor het eindfeest. Het was een doordachte investering, u mag het heus geloven. Niet alleen was dit zijn eerste schooljaar als schoolhoofd en moest hij zijn goede kant laten zien, ook straalde het macht uit. Naar zijn leerlingen, de ouders en de rest van magisch Engeland. Het zou in de krant genoemd worden dat de heer Seneca Damarcus, schoolhoofd van Zweinstein, voor een knaller van een afsluiting had gezorgd. Er was een grote hoeveelheid aan alcohol te vinden bij de volwassenen-bar, dat ook nog wel toegankelijk was voor meerderjarige leerlingen die door de betoverde leeftijdspoort heen konden. Hier waren er magische drankjes te vinden uit verre culturen en van oorspronkelijke hoge prijzen. Goed, alcohol was een belangrijk aspect van een partijtje, maar niet alleen de drankjes waren exotisch. Er was een gigantisch tijdelijk zwembad en overal waren er magnifieke dieren uit verre landen gehaald – totaal afgericht natuurlijk.
Uiteindelijk was het toch een moeilijke beslissing om voor halfbloed-schorriemorrie te kiezen, die bekend waren in de tovenaarshoreca. Hij had zijn voorkeur voor betoverde modellendreuzels die als slaven konden dienen tijdens het feest, zodat het mannelijke volk ook nog hun eigen entertainment kon hebben. Dit werd natuurlijk weer eens niet geaccepteerd want: ‘het merendeel van de leerlingen hebben dreuzels als ouders.’ Waarop Seneca natuurlijk weer de neiging had om te reageren dat dat juist het hele probleem was in de magische samenleving tegenwoordig. Goed, hij had zich stil gehouden en zich aangepast. Hij koos zelf wel een leuke volbloed-leerlinge of wellicht wel lerares om zijn avond mee door te brengen. In ieder geval was het feest een prachtige bedoeling geworden, met teveel details om op te noemen. (Wees dus niet bang om uw fantasie te gebruiken.)- 36 replies
Promoted By
Alexis Eversly,
-
-
Nieuwste Posts
-
By Daniel Bennett · Posted
Daniel kon een grinnik niet onderdrukken bij Aria’s woorden. Oh, Aria maakte het hem altijd zo lastig om niet wat losser te worden, om alle formaliteiten te bewaren. Ondanks alles, ondanks het verraad en de sluimerende conflicten en alle woorden, even zoetgevooisd als dodelijk, was Aria nog altijd zijn zus; hij voelde zich even onoverwinnelijk naast haar als altijd. Maar niet in de strijd onderling. Gewoon. Algemeen. Terug op de troon. Hij was nooit van de troon gestoten, nooit echt, maar het had nooit zozeer als zijn vertrouwde koninkrijk gevoeld zonder Aria aan zijn zijde. Oh, geen zorgen, hij had het nooit toegegeven, had het nooit echt laten uitschijnen, maar dat betekende niet dat hij de lege plek waar Aria had moeten zijn niet had gevoeld. Natuurlijk had hij het gevoeld. Veel te veel eigenlijk. Meer dan hij wilde toegeven – aan haar, aan Camilla, die er nooit expliciet naar had gevraagd, maar de vraag had hij wel in haar ogen gelezen, in elke boze blik als zijn dwalende gedachten een verboden spoor betraden, en ook aan zichzelf. Hij had genoeg psychologische handboeken gelezen om de weerloze wegen te herkennen, maar niet genoeg om zichzelf aan te leren om op het rechte padje te blijven. Het had geen zin om te bedenken wat dát zoal over hem te zeggen had. “Waarom,” informeerde hij, “zou je in godsnaam willen dat vader en moeder dit zagen? Het is beter zonder ze.” Hij rolde met zijn ogen, de hete adem van zijn ouders in zijn nek zich nog goed herinnerend. Oh, het leven zonder hen was een bevrijding – ja, hij had de familie anders aangepakt dan zij, maar het was beter, godverdomme. Hij had het vreselijk vervelend gevonden, de ‘suggesties’ bij alles wat hij deed, de bemoeienissen omtrent zijn huwelijk, zijn kinderen, zijn vriendschappen en vetes, zijn werk, godbetert zijn reputatie. Alsof hij geen idee had van een gevolg. “Met Claire en Chase gaat het prima”, antwoordde hij, “Cecily is een baby. Huilt veel. Slaapt meer. Je kent het.” Hij sommeerde een vol glas wijn, opeens geërgerd door de wendingen van dit gesprek. “Zo geïnteresseerd plots in je familie?” Het was beter geweest, dacht hij, als hij de meesmuilende spot weg had kunnen laten. “En ik maar denken dat je het zonder zoveel beter vond!” -
By Theresa Kane · Posted
Ze kon net op tijd, een beetje, wegduiken van het boek, het raakte haar arm wel maar heel veel pijn deed het niet. Toch wreef ze uit reflex over de geraakte arm terwijl ze Quentin een “doe niet zo onaardig!!”, toe-riep. Tessie was niet goed in bijtende woorden of tonen, maar ze kon wel haar best doen! Misschien als ze haar broer gewoon zou gaan nadoen werd ze vanzelf goed in onaardig zijn.. Kijk dat zijn dan wel weer onaardige gedachten, die had ze wel vaker. Maar ze kon ze nooit echt tot woorden vormen. Alle nare dingen waren echter meteen weer vergeten toen Victor tegen haar sprak. Wat een mooie naam. Klonk ook best goed naast die van haar toch? Ze moest het eens uitschrijven, hun beide namen, om dat zeker te weten. En toen knipoogde hij ook nog eens “Oh, ja graag!”, ze keek hem glunderend aan, bleef voor het gemak ook maar meteen een beetje staren. “Wat heb je in huis?”. Quentins huis, maar hij bood haar geen drinken aan. Dus. -
By April Haysward · Posted
Ze was in zijn armen en ze voelde zich weer thuis. En ze was duizelig en moest zich bijna krampachtig aan hem vastklampen en ergens deed ze dat zowel om overeind te blijven staan als om hem hier te houden. Want ergens heel ver weg, in de geluiden van de mensen die langzaam de club verlieten, in de barman die zijn spullen aan het inpakken was, in het daglicht dat toch een beetje door de gordijnen scheen, ergens vond ze toch de angst dat dingen weer voorbij zouden gaan. Dat ze de nacht en hem en het gemak waarmee ze weer samenkwamen kwijt zouden raken. Want in het daglicht waren er Blue, May, Regina, zijn kind met Reginam haar leven dat allebei niet bij die componenten paste. En alles wat tussen hen in leek te staan. April was nooit goed in obstakels overwinnen, Geloofde niet perse dat liefde alles overwon maar wel dat het je zo dronken maken dat er niks anders dan liefde meer bestond. En als er niks meer bestond was er niks om te overwinnen. “Ik wil nooit meer naar huis”, fluisterde ze een beetje droevig terwijl ze hem nogmaals kuste. Ondertussen riepen de werknemers van de club dat het juist tijd was om naar huis te gaan en in alle paniek door die boodschap trok ze Kieran wat dichter naar zich toe. Zometeen werden ze er vast uitgezet, als ze doorgingen nadat niemand meer wilden dat ze dat deden, maar ze ging in elk geval doen wat ze kon om dat te voorkomen. -
By Evangeline Lennox · Posted
Er was veel dat je tegen Eva kon zeggen. Er was veel dat je kon maken, zonder dat ze het je meteen kwalijk zou nemen of waar ze je uiteindelijk niet voor zou vergeven, maar sommige dingen gingen gewoonweg te ver en dreigen met haar kind, was er één van. Nee, dit was inderdaad niet de eerste keer dat het gebeurde, maar het was toch anders als je het zomaar van iemand verwachtte. De plotselinge golf van woede en angst die haar overspoelde was zo heftig dat het kopje thee wat ze zojuist terug op tafel had geschoven luid uit elkaar spatte. Warm water gutste tussen de gebroken scherven door over het trillende tafelblad, maar Eva registreerde het zelf amper. Ze had op dit moment alleen maar oog voor de andere persoon in de kamer. "Hoe durf je," brieste ze, in één beweging overeind schietend van het bed. Het was een bijna onmogelijke beslissing geweest om Griffith achter te laten in Cadwgan Castle, maar ze had het gedaan en ook vooral omdat ze er op had vertrouwd dat Rhiann voor hem zou zorgen, dat het de beste manier was om haar zoon ooit nog eens terug te zien. Het was dom om mensen te vertrouwen, dat bleek maar weer. Ze had haar grootmoeder vertrouwd, en waar had dat haar gebracht? Hier, op deze plek, die misschien geen kerker was, maar soms toch wel wel zo aanvoelde. Ze had Rhiann vertrouwd en blijkbaar was ook dat niets waard geweest, want nu wilde Rhiann er zomaar vandoor omdat... wat? Alleen maar omdat ze op dit moment de rechtszaak niet door wilde zetten. Begreep de vrouw dan werkelijk niet dat die beslissing niet zo zwart wit was als hij leek. En dan nog. Dan moest ze Griffith er godverdomme buiten houden. "Hij is mijn zoon. Je hebt hebt het recht niet." Maar Rhiann kon het doen en dat was misschien nog wel erger, dat ze het zou doen, ondanks dat ze wist hoe het was om haar kind te moeten missen. Natuurlijk was er nu een deel in Evangeline dat vooral geschrokken was en Rhiann wilde smeken om dit niet te doen, om iets anders te bedenken. Maar ze kon het niet, zelfs als ze het zou willen. Niet nu ze zich zo ongelofelijk gekwetst voelde, nu Rhiann een laatste stukje van haar hart had vertrapt waarvan ze niet eens meer had geweten dat het uberhaupt nog overeind stond. Ze had op dit moment niet meer dan een uur geleden en toch maakte het alle verschil van de wereld. Daarbij was ze niet meer het zwakke meisje dat overal maar zo snel aan toe zou geven. Dat was wat ze zelf van haar hadden gemaakt. "Alsof ik je nog zou willen zien." Ze was niet meer aan het schreeuwen nu, maar haar stem was nog altijd doordrenkt van emotie, de scherven op de tafel trilden nog steeds. "Ga weg. GA WEG." Als ze nog een paar seconden langer naar Rhiann's gezicht zou moeten kijken, zou ze niet in staan voor haar acties. -
By Evangeline Lennox · Posted
Het was niet perse dat Evangeline het subtiele onderscheid niet aanvoelde. In tegendeel, ze was zich perfect bewust van de woorden die ze zojuist uit haar mond had laten komen en ze had ze gekozen met een reden. Soms waren er dingen die je beter niet uit kon spreken, maar die wel gezegd moesten worden. Ze had een reactie gewild, oh ja dat zeker, maar misschien toch niet deze... Automatisch schoof Evangeline wat achteruit, afgeschrokken door de plotseling vijandige toon in Rhiann's stem. Het was niets nieuws om te horen dat deze hele situatie haar schuld was. De hele wereld zou het vast graag met Rhiann eens zijn en Eva had de woorden zelf ook al zo vaak uitgesproken in haar gedachten. Toch was het anders om ze uit een ander zijn mond te horen komen, pijnlijker.... Zeker als je bedacht van wie het kwam. "Als wat?" sneerde ze terug en haar stem klonk schril. Eva staarde Rhiann aan, probeerde met haar blik de vrrouw uit te dagen om haar zin af te maken. Zeg het dan gewoon. Dit was niet gebeurd als wat? Als ze gewoon bij Keane uit de buurt was gebleven? Maar ze had het geprobeerd, zo vaak geprobeerd en zelfs als ze er een punt achter zette wist hij zich op een of andere manier wel weer terug in haar leven te verwikkelen. Niet dat dat nog uitmaakte, je kon niet met een beschuldigende vinger wijzen naar de doden. Als ze deze rechtszaak niet was begonnen? Maar wat had ze anders moeten doen? Hoe had ze kunnen weten dat dit het uiteindelijke resultaat zou zijn? Ze hield van Keane en ze had geweten dat hij op een bepaalde manier zou lijden onder haar acties, zoals zij leed onder die van hem, maar uiteindelijk had het goed moeten komen. Dit... dit had niet het einde moeten zijn, maar dat was het wel. Soms wenstte Eva wel eens dat ze terug kon reizen in de tijd en haar zeventienjarige zelf kon vertellen wat ze nu wist. Dan was ze vast nooit naar Schotland gegaan, dan was ze nooit met nieuwjaar in Cadwgan Castle geweest en dan zouden ze, als het goed was, ook nooit op dit punt zijn gekomen. Maar dan zou ze ook nooit Griffith hebben gehad en Evangeline wist niet of ze dat deel wel zou willen missen. En misschien was het ook wel naïef gedacht, dat je op zo'n manier je lot kon veranderen. Bestond er werkelijk zoiets als het veranderen van je lot? Hoe wist je wat toeval was en wat altijd al in de sterren had gestaan? Er was zoveel wat Eva terug zou willen zeggen, maar eerljjk gezegd wist ze niet zo goed waar ze moest beginnen. Rhiann's beschuldigende woorden brachten haar van haar stuk -meer dan ze verwacht had- en Eva wist niet zeker of ze nu terug wilde schreeuwen om het tegendeel te bewijzen of toegeven dat de vrouw ergens gelijk had. Ze worstelde met haar gedachten, zoekend naar woorden waarvan ze niet eens zeker wist of ze bestonden, maar voor ze die had gevonden was Rhiann alweer overeind geschoten en sprak ze die laatste zin uit. En op dat moment, knapte er iets van binnen....
-
-
Nieuwste Topics
-
