Forums

18 maart 1779   -   26 januari 1838 †   Met pijn in ons hart laten wij u weten dat Lady Radnor, Isabella Joanna Magdalena Amfora-Cadwgan, op 26 januari 1838 door een noodlottig ongeval om het leven is gekomen. Lady Radnor zal volgende week in besloten kring worden begraven. Ze laat haar liefhebbende man (Graaf Radnor); kleinzoon (Lord Radnor), stiefkleindochter (Lady Josephine) en achterkleinzoon (Mr. Owen Cadwgan) na. Zie, niemand van deze personen draagt de naam Evangeline Lennox; die is dan ook geen familie D<. Isabella is 58 jaar geworden.  

Maart 1838   Minister van Toverkunst: Thomas Silvershore vanaf Maart 1838 Koningin van Groot-Brittannië: Victoria - Koningin vanaf 20 juni 1837, zal gekroond worden op 28 juni 1838, regeert tot 22 januari 1901 
Premier van Groot-Brittannië: William Lamb - tweede viscount Melbourne, Premier van 18 april 1835 tot 30 augustus 1841   Belangrijke gebeurtenissen in maart 1838:  2 maart 1838: Clydesdale Bank wordt opgericht in Glasgow.  7 maart 1838: Jenny Lind, een Zweedse sopraan, debuteert bij de Koninklijke Opera in Stockholm.  13 maart 1838: Door regen en smeltende sneeuw overtreedt de Donau zijn oevers in westelijk Hongarije. Verschillende dorpen worden weggespoeld en meer dan 150 mensen overlijden, terwijl 60.000 burgers dakloos raken. Verscheidene landen in Europa bieden steun, om de uitbraak van ziekte en hongersnood te voorkomen. 31 maart 1838: Het eerste deel van het boek Nicholas Nickleby, geschreven door Charles Dickens, wordt uitgebracht.    Belangrijke geboortes in maart 1838: 3 maart 1838: George William Hill, een Amerikaanse astronoom en wiskundige.  11 maart 1838: Okuma Shigenobu, een Japanse politicus die van 30 juni 1898 tot 8 november 1898 en weer van 16 april 1914 tot 9 oktober 1916 premier was van Japan. Hij was een voorstander van Europese wetenschap en cultuur en heeft de Waseda-universiteit opgericht.  12 maart 1838: William Henry Perkin, een Engelse scheikundige die vooral bekend werd door de ontdekking van Mauveïne, een synthetische organische kleurstof, knalpaars.  14 maart 1838: Robert Flint, een Schotse theoloog en filosoof.  15 maart 1838: Alice Cunningham Fletcher, een Amerikaanse etnoloog en antropoloog die de cultuur van de oorspronkelijke bewoners van Amerika bestudeerde en documenteerde.  25 maart 1838: William Wedderburn, een Schotse ambtenaar in India en politicus. Hij deed een poging het bankstelsel in India te reformeren zodat meer mensen geld konden lenen tegen redelijkere rentes, maar slaagde hier niet in.  26 maart 1838: Alexander Crum Brown, een Schotse scheikundige.    Belangrijke sterfgevallen in maart 1838: 4 maart 1838: William Fennex, een beroemde Engelse cricket-speler.  4 maart 1838: James Carmichael-Smyth, 1ste Baronet, een Britse officier (Majoor-Generaal) in het leger.  7 maart 1838: Robert Townsend, een spion, lid van de Culper Ring, die informatie uit het door de Britten bezette New York smokkelden.  13 maart 1838: Poul Martin Møller, een Deense wetenschapper, schrijver en dichter, wiens dichtwerk erg geliefd was in Denemarken. Hij was ook de mentor van de filosoof Søren Kierkegaard.  16 maart 1838: Nathaniel Bowdicht, een Amerikaanse wiskundige die vooral werkte op het gebied van navigatie op de oceaan.  19 maart 1838: Edward Barnes, een Britse officier (Luitenant-Generaal) in het leger en gouverneur van Sri Lanka.  21 maart 1838: George Ramsay, 9e graaf van Dalhousie, een Schotse soldaat en gouverneur van Nova Scotia van 1816 tot 1820, gouverneur van Canada van 1820 tot 1828 en hoofd van het Britse leger in India van 1830 tot 1832.  24 maart 1838: Thomas Attwood, een Engelse componist en organist.  30 maart 1838: Thomas Balfour, een Schotse politicus. 

Op 26 november moeten de IC examens weer klaarstaan (dus jongens, jullie hebben nog zo'n twee maanden voordat het IC zomervakantie is) dus ik zoek een aantal mensen die willen helpen met examens te bedenken! Spreek me dus even aan als je daar interesse in hebt!   Want als ik alles in mijn eentje moet doen, laat ik iedereen weer rondjes lopen om Zweinstein heen. 

Hij blijft maar beter voor vier jaar, that's all I'm saying.    Was getekend, Interim Minister - Nicholas Eversly

Magisch Engeland heeft haar zegje gedaan, de stemmen zijn geteld en de nieuwe Minister van Toverkunst is er! @Thomas Silvershore bekleedt vanaf nu, februari 1838, het ambt van minister voor de komende IC vier jaar. We wensen hem veel succes!   En anders wensen we de anarchistische partij heel veel succes met protesteren. Kan ook. Maar dat heb je niet van mij.

Owain tikte met het zilveren lepeltje op de rand van het porseleinen kopje, om de druppeltjes thee die er nog op zaten van het doorroeren van de melk ervan af te laten glijden. Het tinkelende geluid weergalmde door de kamer en terwijl hij wachtte liet hij zijn grijze ogen op de schilderijen aan de wand rusten; en als laatste op een schilderij wat ergens weggestopt in een hoek hing, waar Gordon Castle en de kinderen van de dreuzel-Hertogen van Richmond op waren afgebeeld. Hij dacht te hebben opgevangen dat dit schilderij was gemaakt door de hand van Evangeline Lennox, en met het luxe serviesgoed in handen liep hij naar het doek, waar hij zijn lome, kritische blik overheen liet glijden. Hij had in Cadwgan Castle ook een schilderij van Keane van haar hangen, en ook daar had hij vanochtend nog een tijdje voorgestaan. Hij had Miss Lennox nog nooit als een serieuze tegenstander beschouwd, maar nu had ze hem geen andere kans gelaten – en dat betekende dat hij meer over haar te weten moest komen, dat hij haar moest kennen als geen ander. Het was werkelijk onder zijn stand om zo’n onderzoek naar zulks een laaggeboren meisje te verrichten, en toch was de dreiging voor de Cadwgan-naam nu zo groot dat het van het uiterste belang was dat dit doortastend gebeuren zou. En daar had hij Keane voor nodig;  alles wat hier was gebeurd was de fout van zijn kleinzoon en hij was degene die hen in zulks roerig vaarwater had gebracht, als wel dat hij tegelijkertijd de opening naar de tegenstander vormde die zo snel als mogelijk geëlimineerd zou moeten worden. Hij zou haar vermorzelen, vertrappen, haar boete laten doen voor de zaken die ze beweerde en op hem reflecteerden….   Hij hoorde voetstappen maar bleef staan, nam een slokje thee, keek naar de vrolijke gezichten van Lord March en zijn zusjes die daar poseerden en lachten in het hoge gras voor het Schotse kasteel. Ook Josephine stond erop, haar blonde haren perfect omhoog gestoken, haar groene ogen gevuld met een zweem van geluk. Het was vast een marteling voor Evangeline geweest om zijn schoondochter zo te moeten schilderen. Het was jammer geweest dat hij niet nog een schilderij bij het meisje had besteld.   “Keane” sprak hij, zijn zware stem galmend door de ruimte toen hij zijn kleinzoon achter zich de zitkamer hoorde betreden. “Ik neem aan dat je reeds op de hoogte bent gebracht.” Het was geen vraag. Owain maande zichzelf tot kalmte maar wist dat dat niet iets was wat hij lang volhouden zou. Maar voor nu; hoe lang mogelijk hij dat zou kunnen rekken… er waren belangrijke zaken te bespreken. Hij moest Keane van enkele dingen op de hoogte stellen, en daarna was het tijd dat Keane hem van een aantal zaken op de hoogte zou brengen – en die tijd had een verwijtbaar, achterstallig karakter.   Owain draaide zich langzaam om, zijn toverstaf in zijn handen, en verzegelde met een plotselinge, scherpe beweging de deur. Hij was nu alleen in de ruimte met de jongen, een gekooide tijger met zijn prooi. Voor nu bleef hij staan, dronk hij zijn thee. “Er zal opheldering moeten komen” merkte hij op, toen zijn kleinzoon bleef zwijgen. Hij herkende de blik van verschrikking op het gezicht van de jongen, de uitdrukking van blinde angst, en registreerde het als een vroege overwinning – want Keane deed er goed aan om angstig te zijn voor wat komen zou. “Maar misschien eerst een mededeling; je grootmoeder Isabella is vanochtend pijnlijk ten val gekomen en overleden.” Zijn stem klonk wellicht een tikje achteloos en tegelijkertijd was het geen leugen, niets aan hem sprak dan ook de woorden tegen. Met zijn blik op zijn kleinzoon gericht greep hij naar de binnenzak van zijn bontmantel en haalde daar twee zaken uit; de Ochtendprofeet van vanochtend en de brief die hij vlak na het lezen van de krant in Isabella’s bezit had aangetroffen. Een van de randen van de brief was onheilspellend rood gekleurd – zijn overleden vrouw had het papierwerk in haar handen gehad toen ze achterover van de trap was gevallen en haar hoofd een van de spijlen had geraakt, haar schedel opengespleten op het witte marmer.    “Je kent in ieder geval één van deze objecten” sprak Owain, die zijn thee op een klein bijzettafeltje neerzette en enkele stappen richting zijn kleinzoon deed. “En met betrekking tot de ander is het van belang dat ik een antwoord van je krijg.” Hij hield de brief omhoog, Evangeline’s handschrift glimmend in het daglicht dat door de grote, hoge ramen viel. Zijn stem was vervallen tot een gefluister, de opeengehoopte spanning en woede plotseling hoorbaar. “Keane… was jij op de hoogte van deze brief?”  

De wijzers van de klok op zijn nachtkastje gaven aan dat het middag was – en bijna op dat zelfde moment sloegen de klokken van Cambridge de uren, de bronzen, diepe bellen galmend door de oude straten. Twaalf uur geleden, toen hij nog aan het dansen was in een of andere donkere kroeg, omringd door zijn vrienden van de Club – twaalf uur geleden was zijn leven niet perfect geweest, maar in ieder geval draagbaar. Natuurlijk dacht hij iedere dag aan Evangeline, gleden zijn gedachten naar de brief die hij uiteindelijk onder een plank in het kleine, geheime kamertje in zijn huis had verstopt, voelde hij zich zenuwachtig en schuldig en bezorgd… maar aan de andere kant was het zo’n verschrikkelijke opluchting geweest toen er geen represailles volgde toen haar deadline verstreek en was er zoveel geweest om hem af te leiden dat hij nauwelijks tijd had gehad om zich ook daadwerkelijk bezorgd te gaan voelen. Nee, hij zou Evangeline tegemoet moeten komen als het echt zijn kindje bleek, had ook wel ingezien dat zijn reactie wellicht ietwat eh.. disproportioneel was geweest. Maar in ieder geval hoefde het dan niet nu, kon hij zijn geforceerde leven met Josephine en de baby en zijn moeizame band met zijn grootvader op dit moment nog balanceren met zijn studie en het theater.    De huiself had hem vanochtend wakker gemaakt en gewezen op het artikel in de Ochtendprofeet, en dat was het moment dat zijn zorgvuldig in stand gehouden kaartenhuis ook daadwerkelijk was ingestort. Misschien had hij het moeten verwachten, had hij van te voren maatregelen moeten treffen… maar hij had toch echt niet gedacht dat ze zo ver zou gaan. Niet alleen omdat het haarzelf in gevaar bracht, waar ze dan ook was… maar ook hem! En wat dacht ze wel niet van zijn huwelijk?? Nuja, er was wel op te maken wat ze dacht over zijn huwelijk, want blijkbaar vond ze hem een bigamist, een overspeler, fout in zijn huwelijk met Josephine. Het deed het schaamrood op zijn kaken doen verschijnen en voor een moment had hij willen vluchten, had hij alles achter willen laten en gewoon zo ver mogelijk van hier willen vertrekken – en het volgende had hij ook niet geweten wat dat voor uitkomst zou hebben, en dus was hij doodstil onder de dekens blijven liggen, alsof de donkere kamer en de warme dekens hem zouden beschermen tegen alles en iedereen die de veilige bubbel wilde doorkruisen.    En het leek te lukken. Zijn grootvader belde niet aan, Josephine kwam niet thuis van haar tripje naar haar ouders… wie weet kon hij gewoon voor eeuwig onder de dekens blijven liggen.   … en dat was het moment dat Minnie de huiself aanklopte en hem vertelde dat de Graaf beneden in de zitkamer op hem wachtte.   Alsof hij erop had gewacht, sprong Keane in een plotselinge beweging op, nerveus en zenuwachtig, en had er gelijk spijt van want de wereld draaide voor zijn ogen. Voor een moment werd alles zwart; hij was nog steeds redelijk brak, al had ondertussen allang het middaguur geslagen. Voor een moment twijfelde hij of hij niet echt uit het raam wilde springen, maar alsof het een ander betrof dan hijzelf, in een soort droomtoestand, strompelde hij in plaats daarvan naar de badkamer en probeerde zichzelf zo snel mogelijk te douchen, zijn donkere haar te kammen, zich aan te kleden… terwijl hij ondertussen zo misselijk was dat hij wel kon overgeven, zo bang dat zijn vingers trilden terwijl hij zijn kravatte dichtknoopte. Ergens wilde hij het ding niet dragen, bang voor de vorige keer dat zijn grootvader met zijn vingers had geknipt en de stof steeds strakker om zijn nek kwam te zitten… maar dat was de keer geweest met Eva, waarvan ze zei dat… en haast nog angstiger knoopte hij het mode item toch om zijn nek, zo los als maar kon. Uiteindelijk, toen hij zichzelf respectabel genoeg vond, stond hij nog twee minuten voor de spiegel om zichzelf wat moed in te spreken voordat hij uiteindelijk de trap afsloop en de zitkamer binnenschuifelde.   “Grootvader. Gg-goedemorgen – middag, bedoel ik.” Hij wilde de Graaf iets te drinken aanbieden, maar zag toen dat hij al thee had. Moest hij zeggen dat hij het bericht al had gelezen? Maar hij kreeg de woorden nauwelijks over zijn lippen. “Kan ik.. kan ik u ergens mee helpen?”  

OOC: Als Irene terug is, zal ik haar wel het topicoverzicht van het Kevangeline plot laten updaten voor diegenen die het niet meer snappen (wij snappen het ook alleen nog maar door ons planningoverzicht, haha). Dit topic is in ieder geval een gevolg op She enclosed Death's whisper within the sealed enveloppe en dit Ochtendprofeet artikel!   26 januari 1838 Huis van Keane en Josephine, Cambridge   Plotseling hing zijn wereld slechts nog door aaneengerijgde touwtjes aan elkaar. Zijn zo voorzichtig uitgezette plannen, de huwelijken, de erfgenamen, zijn vrouw… plotseling was alles aan het wankelen gebracht, was alles uit evenwicht.   En het kwam allemaal door haar.   Owain had diep in zijn hart altijd al geweten dat Evangeline Lennox roet in het eten zou willen smijten, maar hij had gedacht dat hij haar voldoende had vermorzeld dat ze wel weg zou blijven. En och, hij had het zo verdacht gevonden toen ze het plotseling aanmaakte met de broer van zijn schoon-kleindochter, maar toen was het eigenlijk al te laat geweest. Nee… achteraf had hij haar met ijzeren vuist moeten verbrijzelen toen hij daar de kans toe had, had hij haar nooit moeten toestaan te vertrekken nadat hij Keane had gemarteld tijdens het Kerstdiner drie jaar geleden. Maar het had toen te risicovol geleken om haar iets aan te doen – en hij had gedacht dat zijn bedreigingen aan zijn kleinzoon’s adres toch ook wel haar zouden weerhouden van verdere actie. Maar nee, zowel zijn oetlul van een kleinzoon als het meisje wat hij zo grondig haatte, het kind wat hij nu het liefst zijn vrouw achterna de trap af zou willen smijten, de roodharige hoer die het waagde publiekelijk leugens te verspreiden die de goede naam van zijn familie bezoedelden… het was dan te laat, maar zij zouden hiervoor boeten. Hij zou zijn genoegdoening krijgen waar het Miss Lennox betrof, zou haar laten zien dat een slag de oorlog nog niet won. Hij zou haar niet toestaan nog een dag langer de frisse buitenlucht in te ademen, zou haar boete laten doen, laten lijden…   En om dat voor elkaar te krijgen, zou hij moeten beginnen met Keane.   Het ‘ongeval’ met Isabella had meer tijd van zijn ochtend in beslag genomen dan hij van tevoren had ingeschat. Ondanks de diepbedroefde Amfora’s in zijn huis gaf de dood van zijn tweede vrouw hem in elk geval een voorwendsel om het verdrietige nieuws in persoon aan zijn kleinzoon te vertellen en daarmee het huis te ontkomen. Het was een onvoorziene factor, haar dood; en hij hield niet van onvoorziene factoren. Het was de eerste en grote fout die hij in lange tijd had gemaakt. Maar aan de andere kant ook een handige fout; het zou in ieder geval de aandacht afleiden van Lennox’ afgrijselijke kranten-lek. En wat het verder met hem deed? Och, hij zou haar herdenken, natuurlijk, zou wellicht zelfs een ingestudeerde traan laten bij haar begrafenis. Maar daar was het dan ook klaar mee. Er stonden dringender zaken op het programma.   Isabella’s dood was in ieder geval een fout die hij niet een tweede keer zou maken; niet zonder de plannen eerst uit te denken, uiteraard. Het was zaak dat hij nu voor de buitenwereld alles volgens de regeltjes zou doen. En dus, in plaats van het huis van zijn erfgenaam in Cambridge onaangekondigd binnen te walsen, zoals zijn eerste inclinatie was geweest, stelde hij de huiself op de hoogte van zijn komst en nam hij plaats in de zitkamer. Voor de zekerheid plaatste hij alvast wat geluidsdichte spreuken op de kamer, voordat zijn grijze, koude ogen afgleden naar de deur. Er mochten geen fouten meer gemaakt worden; door niemand niet. Er moesten oplossingen worden gevonden die tot een zekere en finale conclusie zouden leiden.    Het was tijd om dat aan zijn kleinzoon duidelijk te maken – op de hardhandige manier.  

Natuurlijk was Bobbie tof als adoptiemoeder! Want waarom zou ze dat niet zijn? Oh ja, er waren genoeg vreselijke adoptieouders ter wereld, maar Bobbie vond zichzelf altijd al speciaal en dat betekende ook tijdens een adoptieproces. Noah had geluk, hoor, hij had zo terecht kunnen komen bij een stel doodsaaie mensen, en wie weet wat er dan was gebeurd! Niets, waarschijnlijk, want doodsaaie mensen deden nooit iets interessants.   "Ja," knikte ze naar hem, terwijl ze de adoptiepapieren oprolde en in haar tas schoof, die ene tas waar niemand anders in kon komen dan zij. "Ik heb een moeder en mijn grootouders. En je kunt ze ontmoeten wanneer je wilt! Nu, als je niets beters hebt te doen?" Ze dronk in een wereldrecord haar eigen glas leeg, want zelfs al zei hij nee, dan was het tijd voor iets nieuws om te drinken, toch? 

Oké, Elise, Agatha had eigenlijk gehoopt dat je haar zonder problemen kon vertellen dat het allemaal onzin was, dus 'dat zou misschien kunnen kloppen' zorgde ervoor dat ze ongemakkelijk haar mond vertrok. Ja, Agatha was nog niet zo heel lang klassenoudste en dus hield ze zich wat strakker aan de regels, en sowieso was ze altijd iemand die zich keurig aan de regels hield (Lawfully good, hey). Dus... goed begin van het gesprek.   "Ehm, zesdejaars, behoorlijk lang, beetje slungelig... Zwart haar, blauwe ogen?" Ze haalde haar schouders op. "Hij heeft een klein litteken bij zijn wenkbrauw, hier zo." Ze gebaarde naar haar eigen wenkbrauw om aan te tonen waar het zat. "Maar eh... je geeft toch niet echt mensen strafwerk omdat ze je chagrijnig maken, toch? Hij had vast een regel gebroken?" Hoopte ze...