Forums

Vrijdag 29 september   Silver & Rosine Woodville kondigen de geboorte aan van hun zoon, Zirkonium Woodville, geboren op 20 september.   Moeder en zoon maken het goed.

Voor alle leerlingen: Vanaf heden ben ik, Flo Edding, de nieuwe leraar gym. Voor het lesplan zie:   Ik verwacht Maandag het eerste uur alle eerste en tweede jaars leerlingen.

Aan alle Zwadderaars:   We hebben weer twee plekken vrij voor een klassenoudste-positie, dus vergeet je niet om op te geven!   Het is heel goed voor je carrière en je ouders zullen vast trots op je zijn. Denk ik.    Waarom moet ik altijd deze mededelingen maken? 

Aan alle eerstejaars & tweedejaars:   Op maandag 4 september gaan jullie samen met mij op excursie naar een giftuin in Engeland.    Alle ouderejaars mogen zich opgeven als begeleider! 

"Ja, iemand heeft me wel eens gezien," grijnsde hij, terwijl hij rilde over hoe gevoelig Sara's vingers op zijn blote huid waren. "Mijn moeder."   Oh Hawk, wat was je toch grappig. Sara had echt geluk met dat slechte gevoel voor humor van je, hoor. Het was natuurlijk iets anders wat ze wilde vragen, iets met intimiteit, maar Hawk had helemaal geen zin om over Titiana te praten, want Titiana was nou eenmaal niet zo interessant als het feit dat Sara nu haar jurk uittrok en hij haar eindelijk naakt zag. Hij bekeek haar gretig, dronk het uitzicht in alsof het drank was dat nergens anders voor bedoeld was dan je zo dronken mogelijk maken.   "Graag," grijnsde hij naar haar en hij trok haar naar zich toe, zodat hij zijn handen goedkeurend over haar naakte lichaam kon laten glijden. Dit was het eerste meisje dat hij echt op deze manier aanraakte, realiseerde Hawk zich. Kon hij zeggen dat het beter was zo? Nah, niet echt. Trager, misschien, maar Hawk was nooit echt het type geweest om traag te zijn, dus begroef hij zijn lippen in haar nek en begon hij met zijn handen zo snel mogelijk zijn broek te ontgespen. "Ik kan niet wachten," hijgde hij in haar oor. 

"Natuurlijk heb ik de les voorbereid!" riep Geoffrey schril bij de leerling die meende dat hij zijn les niet had voorbereid. Hij pakte een rol van ongeveer een halve meter perkament uit zijn bureaula en rolde die uit. "Zie je dit? Dit is het Dreuzelkunde-PUIST-examen van vorig jaar. Wat wordt er hier bij punt vijf gevraagd? Hetzelfde als wat ik nu aan jullie vraag." Hij rolde de rol weer snel op, want de les ging niet over het PUIST-examen, maar over slechts één vraag daaruit. "Leg jezelf er maar bij neer dat er veel herhalingen zijn in het zesde- en zevende jaar," zei hij terwijl hij de rol perkament weer op zijn plek teruglegde. "En als je het zo goed weet, mag je ze ook zonder te klagen even opnoemen."   Hij werd echter overstemd door een protesterende dame die het belang van rijkeluiskinderen voorop zette, waarna zij op haar beurt weer overstemd werd door een ander die tegen haar inging en juist stelde dat bedienden achtergesteld werden. Wat voor discussie was dit in Morgana's naam? Ook al waren er leerlingen die voor hem opkwamen (heel lief, maar dat kon hij toch zelf ook wel? Uh… blijkbaar niet…), had het niets te maken met vuur maken op Dreuzelmanieren.   Gelukkig was er een meisje dat wèl normaal antwoord gaf, en Geoffrey knikte haar dan ook vriendelijk toe. Hij wilde haar antwoord even herhalen en er nog eentje aan toevoegen; een belangrijke, omdat Dreuzeltechnieken eenmaal niet stil stonden en het bovendien best interessant was om te weten dat - PROPJE - Dreuzels ook… Of hij wat over het leger wilde vertellen. Iets spannends. De dom uitziende jongen met zeiloren vroeg om aandacht. "Ik geef geen informatie aan propjesgooiende leerlingen, Druilneus die je er bent. Nog één keer en je vliegt eruit."   Merlijns schimmelnagels, waar was hij ook alweer gebleven? Moest hij trouwens die aankomende hertogen en huidige prinsessen met U aanspreken? Afgeleid staarde hij even het lokaal in, langs alle leerlingen die zich om wat voor reden dan ook niet bij de les konden houden - en de chaos leek steeds groter te worden. "Dat zijn inderdaad manieren om vuur te maken - DAMES EN HEREN, LUISTER EVEN NAAR DEZE - eh - GRIFFOENDOR HIER! Zij lijkt het als enige te weten namelijk, maar..." Nu, hij hàd spullen bij zich om te laten zien. Een nieuwe uitvinding: houten stokjes die lucifers heetten. Maar wat had het voor nut als niemand keek?

September 9th, 1837, Silvershore estate in Wales   Something silver glistened in the darkness. It called him, beckoned him. A mist swirling with knowledge of days gone past. A whole universe quite literally at his fingertips. He couldn't change it, but he could learn from it, observe it, almost even live it. Every time he revisited a certain memory, it became more familiar, more real. All of it was real, of course. But it had happened in a different lifetime, to different people. Or had it? How often could you hear a story before it became familiar enough to tell it as your own? And how often could you partake in a memory without it becoming a part of you? It was a snapshot, frozen in time. But even pictures changed meaning depending on who was observing them, and memories were far less stable than printed forms of knowledge. They were subject to change, as was the person observing them.    Thomas Moriarty Silvershore had, in true family style, been named after his grandfather. It was usually the firstborn son who was named in such a fashion, although Thomas had made the uncharacteristic decision to save the name for his youngest. As history had shown, the youngest Silvershore could indeed end up being the most dangerous one, although Thomas could only hope that didn't hold for his own generation. Gordon was a nuisance, but the closest he'd gotten to murder was in one of his novels, and even there it had taken him three pages of internal dialogue before letting the main character use the poison. No, it wasn't his own generation Thomas feared the most. The one after it, however...   He dipped his head into the Pensieve and waited for the world to regain focus. The eerie darkness of the basement had made way for a sunny day. A much younger version of himself was sitting in the grass, playing with building blocks that allowed you to build creations that defied gravity. And most other laws of the natural world, as magic was wont to do. "Gordon, check this out." Present Thomas could mouth the words along, he'd been here before, more than once. He knew his brother would look up, distractedly, from the notebook he'd been scribbling into. But he didn't look at the boys this time, instead he looked at the man this memory belonged to. Ludovicious Silvershore, his father. There was something so ridiculously innocent about the memory, he wondered whether his father had known, even then, what was to become of the brothers. Memories tended to be coloured by the emotions attached to them by the original owner. But Thomas had seen this one so often he wondered whether the innocence and hope he felt were his own, a previous him revisiting this memory yearning for a simpler time, or whether they had truly belonged to his father. He wondered how many other bottles on the shelves containing rows upon rows of memories had been tainted by revision. This was the silver the Silvershore legacy was built on, the silver that had caused their vaults to fill up with gold and the most influential members of society to do their bidding. Sometimes he wondered how much of it was a lie. He'd seen quite a lot of the memories on these shelves over the years. Some once, trying to figure out the best way to pressure someone, some more times than he could count. He wondered whether his father had done the same. And his father before him. And... The memories went a long way back, so long it would be impossible for a man to watch every single one of them in a lifetime. Long enough for a man to lose himself in them forever.    Gordon's laughter and his father's stern look faded away as the memory made room for a new one. A darker one. He was in his father's study, the same study that had become his own, minus some of the more macabre stuffed beasts on the walls. "Don't be foolish, Gordon." Ice and impatience fought for the upper hand in Ludovicious' voice. "I'm not, I told you, I want to be a writer." "Writing is a hobby. And a very silly one at that. I have tolerated this behaviour long enough as it is. Wanting to be a healer rather than a lawyer is one thing, but it is past time you grew up, son." "Or what?" Gordon looked braver than Thomas assumed he would feel, the fire in his eyes burning defiantly. He'd been a true Gryffindor, even when he'd gone to university. And Gryffindors were true idiots. Possibly excepting Eric. Ludovicious got up slowly from behind his desk and walked over to where Gordon was standing. He was a tall man. His look alone would have been enough to make anyone realise they'd crossed a line they didn't want to continue standing on the wrong side of. "Say that again." It had always surprised Thomas that his brother didn't even take a step back. And that he was stupid enough to keep talking. He averted his gaze. "Or what? Honestly, father, I'm sick and tir-" he only heard the slap this time, followed by the thud as his brother fell to the floor, but he could still see the shock etched into his mind. He hadn't visited this memory as often as the previous one, but once had been enough to never forget. "I'm sick and tired of having a son that squanders his talents." The whip in Ludovicious' hand seemed to have appeared out of thin air. Gordon reached for a wand, then realised a second later he didn't have one. No wands in the study. The whip came down hard, snapping at his wrist. Thomas had found it hard to come to terms with this dichotomy in his father's behaviour. There were moments he seemed like the coolest, most collected and calm person in the universe. And then there was this. The whip came down three more times, and he knew that if he'd look he'd see the fire burning in his father's eyes. Gordon was pleading now. "Please, father, stop! Father! Stop, I'm your son!" Those words seemed to strike a chord, and the fire made way for ice once more. The whip disappeared as if it had never even been there. "You are many things, Gordon, but you are not that. Not anymore. You have until morning to leave the estate." Gordon no longer thought about asking 'or what'.    ***   Back in his study, Thomas sat down and rubbed his temples. He'd spent more time in the basement than he'd anticipated and the images danced before his eyes. He'd been listening to so many voices it was hard to find his own. There were a few stacks of paper on his desk, files he still had to process. Some legal, some decidedly less so. But you needed a clear head for business. Perhaps he could ask Eric to help him out with some, although he had to be careful not to appear weak.    "Don't move." It was a sign of just how tired his mind had become that he didn't realise the voice was actually in this room with him until he noticed the realness of the cold steel pressing against his throat. He realised a split-second too late that reaching for his wand was pointless. He'd left it at the door, just as his brother had done in the memory, just as they had always done when they'd been kids and this study had been his father's. "I am going to kill you." Thomas was slightly disappointed, even under the circumstances. You didn't stand around telling people you were going to kill them. Either you did or you didn't. The only thing that irritated him more was the knowledge he was about to be murdered with a Muggle weapon. In his own house. 

"Ja natuurlijk," glimlachte Evangeline nogmaals, dit keer overtuigender en meer met haar aandacht bij het juiste onderwerp. Als ze heel eerlijk was had ze er nog niet echt over nagedacht. Oh, natuurlijk had ze wel nagedacht over trouwen, over haar bruiloft. Welk meisje droomde daar nu niet van? Ze had halve schetsboeken vol van haar dromen, die uiteindelijk niets meer hadden uitgemaakt toen puntje eenmaal bij paaltje kwam en ze al haar ideeën kon laten varen, als dat betekende dat ze in ieder geval kon trouwen met degene waar ze van hield. Maar die tijd was voorbij, het moment vervlogen en nu was er een nieuwe kans, een nieuwe verloving, een nieuwe bruiloft. En in plaats van het kleine kerkje op de heuvel, had ze nu een half kasteel tot haar beschikking. Normaliter was het de traditie om de bruiloft in het huis van de bruid te houden, maar dat was nou niet echt eh, een praktisch idee in dit geval. Maar er was vast nog genoeg tijd om daar over na te denken. "Weet je, ik heb een zusje en die is precies zo oud als jij. Misschien kunnen jullie wel samen bruidsmeisjes zijn. Jullie kunnen het vast goed met elkaar vinden." Ze lachte vrolijk naar Clémentine en deed haar best die lach op te houden toen de volgende gasten zich aandienden.    Ze wilde zich niet schuldig voelen en toch stak die blik van hem recht in haar hart en het maakte haar een beetje kwaad, op hem -want waarom deed hij zo- en op zichzelf, -want waarom trok ze het zich zo aan hoe hij hier over dacht. Ze hoefde zich niets aan te trekken van zijn mening, want hij had al die rechten opgegeven toen hij met Josephine was getrouwd. En dat was misschien niet volledig zijn eigen keuze geweest, maar het was gebeurd en daarmee was het klaar. Ze deed gewoon haar best om door te gaan met haar leven en er was niets, maar dan ook niets, aan dat feit waar ze zich schuldig over zou moeten voelen. En ze haatte het dat hij dat dan toch maar weer voor elkaar kreeg dat ze dat wel deed, met één simpele blik.    Automatisch trok ze haar blik los en zette ze een stapje dichter naar haar verloofde, niet helemaal zeker of ze dat deed omdat Charlie het nodig zou hebben, of omdat ze het zelf nodig had op dat moment, of misschien wel omdat het de kans zou verkleinen dat één van de twee de ander voor zijn bek zou slaan. Ze wist namelijk ook wel dat je Charlie en Keane beter nooit te dicht bij elkaar in de buurt kon hebben, dat was zelfs al zo geweest toen Charlie alleen nog maar een van haar beste vrienden was geweest en het stond haar niet echt aan, de manier waarop Keane naar hem keek. "Keane, Josephine. Wat leuk, we hebben jullie de hele avond nog amper gezien," probeerde ze luchtig, alsof er geen vuiltje aan de lucht was.    Behalve die donderwolk boven Keane's hoofd.    "Gaat het Joos? Je ziet er een beetje vermoeid uit. Misschien moet je even zitten."    Ja Keane, luister nou even naar je vrouw. Dan hadden ze hier nu niet zo ongemakkelijk gestaan en dan hoefde Eva niet te kiezen of ze ging proberen zichzelf of Charlie uit deze situatie te redden. 

Donderdag 14 september   Eigenlijk was het de bedoeling dat vandaag gewoon een simpele les zou worden. Ze zou de ouderejaars een potje zwerkbal laten spelen en aan de hand van hun kunsten hen helpen kiezen wat voor lessen ze wilden volgen dit jaar. Simpeler dan dat kon bijna niet.    Alleen toen had een of andere grapjas besloten dat het wel leuk was om de schoolbezems te betoveren. Ze wist niet wie het was, maar oh als ze hem of haar te pakken kreeg dan was deze persoon nog lang niet jarig.    "Eh welkom!" riep ze, voor ze soepeltjes voorover bukte om een Komeet 1800, die razendsnel over de hoofden van de groep leerlingen vloog te ontwijken. "In deze vliegles zullen we kijken hoe het zit met jullie zwerkbal vaardigheden, maar zoals jullie kunnen zien hebben we momenteel een klein probleem." Dat was een understatement bleek maar weer toen een van de bezems vrolijk een leerling onderuit veegde en vervolgens zijn haar begon te "borstelen" waardoor de leerling er binnen enkele seconden uitzag als een soort vogelverschrikker. "De schoolbezems zijn nogal ehm, op hol geslagen. Dus die moeten we eerst vangen en temmen voor we kunnen beginnen." Heel veel keuze gaven de bezems hen ook niet, want zodra je te lang stil stond deden ze een poging om je te tackelen of tegen je aan te vliegen.    "Tien punten voor elke gevangen bezem!" opperde Rosenne hoopvol, je weet wel, voor het geval een bezem die achter je aanrende niet genoeg motivatie was.    OOC: Je bent vrij om te zeggen dat jouw karakter degene is die de bezems heeft betoverd als je dat leuk vind <3 (of per ongeluk vervloekt) en verder veel plezier!