-
Welkom op Pumpkins & Parchment RPG
Een RPG uit een magisch verleden...
Waan je in een wereld van historie en magie, van stoffige vellen perkament en sprankelende toverdranken, van donkere kerkers en flitsende duellen. Welkom in de wereld van Pumpkins & Parchment!
Houd je van schrijven? Heb je ook gedagdroomd bij een wereld als die in Harry Potter? Beleef deze wereld, tegen het decor van een industrialiserend Engeland, waar alles mogelijk lijkt te zijn, en misschien ook is...
Forums
-
Algemene Informatie
-
- 26
- posts
-
Mededelingen
Belangrijke gebeurtenissen op de site worden hier aangekondigd! Bekijk de mededelingen van:
OOC Algemeen | OOC Zweinstein | OOC Buitenwereld | IC Zweinstein | IC Buitenwereld
Het weer: Het is een milde, maar verder normale herfst.
IC november 1837: 23 juli
- 121
- posts
-
- 671
- posts
-
- 3,019
- posts
-
- 82,504
- posts
-
-
Het Hippe Gedeelte
-
Zweinstein
-
- 272
- posts
-
- 177
- posts
-
- 89
- posts
-
- 333
- posts
-
- 129
- posts
-
- 120
- posts
-
- 239
- posts
-
-
Buitenwereld
-
- 212
- posts
-
- 1,086
- posts
-
- 266
- posts
-
- 625
- posts
-
-
Andere Boards
-
- 997
- posts
-
-
Members
-
Forum Statistics
12,361
Total Topics278,841
Total Posts -
Member Statistics
-
Laatste Mededelingen
-
By Sean Courtney Act · Posted
De eerste les voor de derde- en vierdejaars voor waarzeggerij is gestart, laatkomers worden niet gewaardeerd. Het onderwerp is: Theebladeren, koffiepult en draaidende glazen Ook een les voor de vijfde, zesde en zevendejaars is begonnen met als onderwerp: Tarot kaarten lezen: -
By Alexis Eversly · Posted
Sorry voor het taggen van alle plotkarakters in het faceclaimtopic, want hoera, we hebben ze nu samengevoegd! Twee topics was toch een beetje onhandig. Alsnog geldt de regel dat je faceclaims niet zomaar over mag nemen, behalve als het een inactief karakter is. En anders moet je even overleggen, wie weet is er wat mogelijk. -
By Keane Cadwgan · Posted
9 oktober 1937 Keane en Josephine Cadwgan kondigen de geboorte aan van hun zoon: Owen Percival Cadwgan Moeder en zoon maken het waarschijnlijk goed, maar Keane zou het nog niet weten want hij mocht pas in nuchtere staat terug naar huis komen. -
By De Ochtendprofeet · Posted
Afdelingshoofd op Ministerie van Toverkunst gearresteerd wegens corruptie Door Lecia Quickley LONDEN, 4 oktober 1837 - Afdelingshoofd Farley Huddleston van het Bureau voor Bezemveiligheid is vanochtend gearresteerd in zijn woning nadat maandenlange onderzoek door een groep schouwers onder leiding van hoofd van de schouwers Nicholas Eversly aanwees dat Huddleston meerdere malen steekpenningen heeft aangenomen om bezems met een mankement toch een goedkeuring te geven zodat ze verkocht konden worden. Fabrikanten zoals Applewood zijn ervan beschuldigd Huddleston om te kopen, maar weigeren tot nu toe reactie te geven. Op het Ministerie van Toverkunst werd het nieuws met veel schrik ontvangen. Meerdere collega's van Huddleston vertelden de redactie dat ze het nieuws onbegrijpelijk vonden, omdat Huddleston de meest vriendelijke en betrouwbare man is die ze ooit hebben leren kennen. De enige die een andere mening had was Alexis Eversly, afdelingshoofd van Testcentrum Verschijnselen en ook de vrouw van de man die Huddleston persoonlijk arresteerde. Zij lachte schamper toen ze het nieuws hoorde en verklaarde dat ze geen reactie geeft omdat ze "geen tijd te verspillen heeft aan zo'n walgelijke en nutteloze idioot." [Redactie: het scheldwoord dat mevrouw Eversly daadwerkelijk gebruikte was niet geschikt om te printen in deze krant en hebben we veranderd.] -
By Ronan Lennox · Posted
Born on the same day Two gifts from above Lives entwined two babies to love Ronan en Anne Lennox kondigen de geboorte aan van hun dochters: Ginger "Ginny" Lennox & Jennifer "Jenny" Lennox geboren op 20 september 1837 Moeder en dochters maken het goed
-
-
Our picks
-
[1837/1838] They lose their minds for us, and how it plays out - Halloween
Tristan Johnson posted a topic in Het Verboden Bos,
31 Oktober 1837 Nacht
Een spooktocht in het verboden bos, dat was iets waar Tristan niet echt nee tegen had willen zeggen. Vooral omdat hij niet wilde weten of er wat leraren waren geweest die het misschien grappig hadden gevonden dezelfde spreuken op Zweinstein uit te voeren. Er waren bepaalde moorden die hij niet nog een keer wilde zien.
Verboden bos was een stuk minder eng.
“Goed, allemaal bij elkaar blijven iedereen, je hebt geen zin om hier te verdwalen, de volgende keer dat we je zien ben je dan misschien onderdeel van de tour”, hij lachte even luid, er niet echt bij stilstaand dat er misschien leerlingen waren die geen zin hadden om grappen te maken over hun angsten. Was toch de beste manier om te dealen niet?
“Kan iemand bij schijnen met Lumos volgens mij zien we dan meer!
Ze zagen in elk geval de grote spin die hij van het terrein had gepakt en meegenomen had om op het juiste moment los te laten. Halloween was voor pranks niet.
OOC: Halloween! Er is een spooktocht in het verboden bos, er zijn spreuken over het bos uitgesproken waardoor je alle geesten kan zien die hier gestorven zijn op de plek waar ze gestorven zijn. Dit topic is het ‘veilige’ topic aka het gedeelte waar de leraren van getest hebben of dingen niet te echt zijn. Er komt ook nog een groepje met verdwaalde leerlingen in een dieper enger gedeelte van het bos als dat meer je ding is- 1 reply
Promoted By
Alexis Eversly, -
[1837/1838] Openingsfeest: watch the queen conquer
Laurelle Ryder posted a topic in De Grote Zaal,
1 september 1837
Sinds twee maanden of zo hadden ze er een nieuwe koningin bij en zelfs Zweinstein was niet immuun voor het algehele concept van koningin Victoria en dus, dus, dus was het hele openingsfeest versierd in de meest stereotiep koninklijke stijl die Laurelle had kunnen vinden, een stel tronen in plaats van stoelen, de tierlantijntjes die ze hier elke dag zou willen zien en de mededeling aan alle leerlingen dat ze heus wel hun mooiste kroontjes uit de kast mochten halen. Ze wist eigenlijk niet of de leerlingen er zoveel hadden, kronen of tiara’s of wat dan ook, maar Laurelle had dat wel, want als ze een guilty pleasure had, was het wel doen alsof ze hare majesteit van de hele godvergeten wereld was.
Nu was ze dat niet, dat was ze nog geeneens van Zweinstein, maar het thema was er wel naar en dus mocht ze zich best een beetje verkleden naar de gelegenheid.
Alle eerstejaars waren net langs de Sorteerhoed geweest (ging echt een stuk trager dan normaal, echt, wat was er mis met deze generatie, stelletje twijfelaars) en dan was het bij deze tijd voor het eten en om samen met de overige leraren te kibbelen over hoelang ze dit thema konden aanhouden (ze vond het leuk, oké) en om zich goed te installeren zodat ze hier degelijk over kon discussiëren. ‘We kunnen dit vast nog minstens een week volhouden, vind je niet? Kan best. De leerlingen vinden het heus wel geweldig.’ Ze knikte ze wijs toe. ‘Kijk maar, alleen maar glimlachende gezichtjes.’ Ze keek eens even beter. ‘Dat die ene de ander in het gezicht sloeg, hoeft niets te betekenen.’
Ja, wat. ‘Denk je dat we moeten ingrijpen of kunnen ze dat onderling regelen?’
Ja, wat?
OOC: Openingsfeest! <3- 33 replies
Promoted By
Alexis Eversly,
-
-
Nieuwste Posts
-
By Josephine Cadwgan · Posted
Ze was blij zijn trots te horen. Zo blij. Haast vertederd. Tegelijk streek het haar een beetje tegen de haren in dat hij hier binnen kwam koekeloeren en ogenblikkelijk haar woorden ontkende, die per slot van rekening slechts bestonden uit een woordelijk herhalen wat de Heler haar had verteld – dat hun zoontje gemiddeld was, in gewicht en lengte, en dat dat erg prettig was want dan kon je ervan uitgaan dat alles wel redelijk goed zou zitten. Alleen Keane en zijn continue drang om toch maar vooral bijzonder te zijn, getroubleerd, dramatisch, passend in een verhaal in plaats van in de werkelijke wereld, zou in ‘gezond en gemiddeld’ voor een baby een bezwaar kunnen lezen, een kritiek. Het stoorde haar eens te meer omdat ze haar echtgenoot, voordat hij dat werd, altijd een beetje zo had gezien, toen ze nog samen op Zweinstein zaten, niet bijster veel met elkaar omgingen: de Keane van de verhalen, van de stunts en de bezemkasten, de dramakoning. Het had hem destijds een flair gegeven waar zij over had kunnen spreken, van had kunnen genieten, als ware het van een bekendheid: nu ze ermee samenwoonde was de glans eraf en was het tamelijk vermoeiend. Of ze was gewoon moe. Ze was absoluut gewoon moe. Ondanks die mijmering bloosde ze nog altijd bij zijn kus en zijn woorden. Ook dat was vermoeiend – waarom kon het haar nog schelen of hij haar aanhaalde, oh ja, omdat ze getrouwd waren, omdat dat zo hoorde, omdat hij haar wereld was al zou zij nooit de zijne kunnen zijn, tegen wil en dank – maar ze glimlachte hem toe. “Dank je... ja... Owen gaat zo’n prachtig kindje worden, denk je niet?” Dat gaf haar meer voldoening dan had gemoeten, zeker met die preek die ze net in haar hoofd had gehouden over wat er mis was met gewoontjes, maar ja, hypocrisie was altijd een laagje te subtiel geweest voor Josephine, die nu eenmaal doorgaans niet de moeite kon nemen om nog eens na te denken over haar gedachten ook. Daar werd niemand gelukkig van. Vooral zij niet. “En... mm... Moe...” Ze keek naar het kindje in haar armen, wenste dat ze hem een ander antwoord kon geven. Had al vaak gemerkt dat hij van deze geïrriteerd werd. Ging er dus ook maar niet op verder.
Ze lachte zachtjes, voelde zich nu toch wel echt smelten, bij Keane die door Owen werd vastgegrepen en daar zo versteld van stond. “Ja, he. Dat heeft ie van jou, natuurlijk.” Ontegenzeggelijk. Josephine was bepaald geen spierbundel. Ze liet haar vingers half plagerig langs Keane’s borstspieren gaan en knipoogde. “En nee – ik heb nog niemand ontvangen. Ik ben pas net weer wakker, en ik wilde dat jij... eerst...” Ze sloeg haar ogen neer. “Sorry, van gisterennacht hoor. Alleen, de geur van alcohol kan ik nog niet zo goed hebben.” Zeker niet van verlepte alcohol. “Heb je het wel leuk gehad?” -
By Armand Foulkes-Davenport · Posted
Thomasin was een van die wondere wezens waar excuses niets dan dat waren, waar je er blindelings op mocht vertrouwen dat alles wat ze zei waarheid was, inclusief de kennisgeving dat het haar speet, en dat ze het liever anders had gedaan, anders zou hebben gedaan ook indien haar een betere oplossing voor ogen had gelegen. Het probleem zat er niet zozeer in, voor Armand, dat hij daar niet op vertrouwde of niet wist dat hij erop vertrouwen kon. Op de een of andere manier had hij, van alle mensen, een vrouw gevonden wiens woord je altijd voor waar aan kon nemen, aan wiens juiste intenties je nimmer hoefde te twijfelen, iemand wiens toewijding in alle oprechtheid gold voor alles wat ze deed: en hij vond het in gelijke mate wonderbaarlijk, fascinerend, en imponerend, imponerend want hij wist zichzelf zo niet te zijn. Thomasin was niet goed voor een licht minderwaardigheidscomplex. Aan de andere kant was ze goed voor alles wat bij Armand daaruit was ontsproten. En hij hield – durfde het inmiddels toe te geven – hield onherroepelijk van haar, hield beangstigend van haar... Hield van haar zoals hij nooit van iemand had willen houden, noch ooit zou hebben gedacht dat het kon. Dat hij ertoe in staat was. Maar dat was hij, dat was hij gebleken te zijn. Jammer genoeg betekende dat niet dat hij evenzeer bij machte was om van haar te houden zoals zou moeten, zoals ze verdiende, even puur en eerlijk als zij van hem. Hij kon slechts doen alsof. Doen alsof in de wetenschap dat dat niet hetzelfde was en nauwelijks goed genoeg... Maar het werkte. En dus moest het volstaan, want met niet werken zou hij niet kunnen leven. Helaas was het bij Thomasin nu eenmaal zo dat, hoewel ze altijd het beste deed wat haar in de omstandigheden mogelijk was, ze de omstandigheden er soms zo op maakte dat er niet zoveel goede opties open lagen. “Daniel?” Uit zijn stem sprak milde verbazing, maar dat was slechts omdat Armand te getraind was om ontevredenheid prijs te geven. “Dat was... Ehm... Hij heeft Gabriel niet mee naar het universiteitscafé genomen, hoop ik?” Mm. Z’n kind bij zijn neef. Dat was... ah... het schrikbeeld ook van vaders die ietsje minder geneigd waren controle te willen behouden dan Armand. “Lieverd... ik wist uberhaupt niet dat je Gabriel meenam op werkdagen. En als je daar geen alternatief hebt in een ‘crisis’ dan hem bij Daniel achter te laten, dan weet ik niet of dat zo verstandig is, of rustig? Voor jullie alledrie.” Daphne knikte ernstig. “Armand heeft gelijk, Thomasin, lieverd. Daniel is een heerlijke jongen, maar zo’n jong kindje... Die heeft toch wel wat meer nodig dan zo'n jongen alleen kan bieden." Technisch gezien zou dat reuze meevallen en had Gabriel het vast prima naar z'n zin gehad bij Daniel. Maar dat argument was nu minder handig voor Armand dan het alternatief. -
By Daniel Foulkes-Davenport · Posted
Woeh! Als hij zich niet in de nabijheid van Cadwyn zo belachelijk veel beter was gaan voelen, dan zou hij zich in haar aanwezigheid misschien een heel stuk minder prettig zijn gaan voelen, want jeetje, beweeglijk was ze wel – nu kon hij daar alleen maar om lachen, van genieten, als ware een vlindertje zijn huis binnengevlogen, een vlindertje dat tegen zijn wangen vloog, net langs zijn vingers, en vervolgens in een konijntje veranderde en zich met een springerig neusje en blije oogjes op de bank verschalkte, tegen hem aan. Vervuld van nieuwe energie kwam hij wat meer overeind en bestelde twee wijntjes, ineens in de volledige zekere wetenschap dat hij een drankje wel aan kon, sterker nog, dat het vast ontzettend goed zou vallen na zo’n lange paar dagen afzien en bouillon eten. “Twee wijn, Tini – die rosé uit de Sancerre zal goed smaken – en doe er maar wat hapjes bij.” De huiself knikte, natuurlijk, en verdween en Daniel liet zijn rusteloze ogen hun respijt vinden in die van Cadwyn en haar enthousiaste glunderen terwijl ze hem een gedichtje voordroeg. Ach. De schat. “Lief,” bevestigde hij met een lachje. “Je kunt de rijm nog losser laten, Thwaite, bij zulke oprechte gedichten kan het je afremmen, je strofen knevelen in de eisen van een rijmschema... Mm, en de zon, dat ben ik, dan?” Hij trok haar dichter naar zich toe, zijn gezicht vlakbij het hare, glimlachte breed, sprak zachtjes verder in haar oor. “Laat me maar eens een beetje op je schijnen, dan, bloemetje.” Hij kuste over haar oor, naar haar hals, sleutelbeen, toen innig op haar lippen, terwijl hij zijn handen over haar lichaam liet gaan, lichtjes, vingers strelend als zonnestralen. Vanzelfsprekend brak hij op net voor de huiself weer arriveerde met hun wijntjes, en liet achteloos de balkondeuren van zijn kamer opengaan. Elaine en hij deelden geen slaapkamer – daar was hij te vaak te ziek voor of althans dat was het goed excuus. In werkelijkheid waren ze gewoon niet geïnteresseerd in slapen danwel andere activiteiten met elkaar. Oh Elaine was een mooi meisje, maar ze trok hem nog niet zo... Het leek hem niets om zoiets te doen omdat je niets beters kon bedenken om te doen. Daar was hij misschien te Frans en passievol voor, ofzo. “Proost,” hief hij zijn glas naar Cadwyn. “En ’t gaat wel goed hoor. Ik ben een beetje ziek geweest, och wee. Maar ’t is veel beter nu jij er bent.” En dat was geen vleien. “Hoe is Zweinstein?” -
By Eric Silvershore · Posted
In honesty, Eric had not initially treated Lissa with as much disdain, at the beginning of their marriage, as he had at the very end. He had at first sympathised with her somewhat, although as a Silvershore, and as someone in the line of work where he resided, it had been sympathy of the most cautious kind. This was just how it was: he must always be careful, hesitant, to feel too much on others’ behalf, to align his emotions with theirs, it was easier to deal with people in the way you had to deal with them, in the way circumstances mandated you deal with them, if you did not allow them or their feelings to become too real or relatable. And even if that was different between his private and professional life, it wasn’t that clear of a dividing line, first of all because a cautious attitude quickly became ingrained in your being and instinctive everywhere, and secondly because for Silvershores, especially in your private life where difficulties might follow you everywhere it was good, self-protection, not to care all too much. It would break you if you did. Nevertheless, back when he had first been introduced and married off to Lissa, he had felt that she was due some attention and care on his part because she had been dragged from the country where by all accounts she had been perfectly happy just because his father needed a proper punishment for him still. And so he’d cared, tried to care, and he had tried, truly, to make her happy and give her the things she wanted. Saying yes to dogs, for example, to which species he was alarmingly allergic. The problem was that Lissa hadn’t really wanted to be made happy. That she’d been kind of cranky when their dog landed him in the hospital, after which they had stopped sharing a bedroom, that she had been always criticising and always boring at the same time. And then that she’d blackmailed him with a picture of Isaac into shoeshopping and this was something no sane person could forgive. Thus, his limited sympathy had not lasted, and all that now remained was the knowledge that this he would not have wished on her. “Yes, I think they made an admirable effort,” he nodded, ignoring the further comments on the pin because though as Eric the notion that Felicia was in pain bothered him, for Lissa it probably wouldn’t have, so much. “Last year, they got the wrong box of decorations out, Christmas… I think they left it up in between.” He then was approached by a colleague or two, who greeted ‘Lissa’ as well, one with a kiss on the hand and a ‘you look as lovely as last year’ and the other with a smile, and spent a solid fourty minutes on discussing a new treaty clause they had been working on, in the meantime ignoring Felicia – Eric did get her another drink, though, and he made sure to use his colleagues’ names, Clarence and Fjeld respectively, so that Felicia would be able to keep up. “So, do you two have Christmas plans, yet?” Clarence then asked. “Fjeld’s going back up to Sweden – poor sod – we may never find him underneath all that snow.” -
[1837/1838] In order to stay close to my son, I need to stay close to the one he gives his heart to.By Merry Appleby · Posted
Oh. Oh jee. Merry was al nerveus geweest toen ze hierheen ging – nerveus genoeg om zich mooi aan te kleden, voor haar doen dan, nerveus genoeg ook om zich er meer dan terdege van bewust te zijn dat ze er nooit zo mooi uit zou kunnen zien als Dax’ vorige vrouw met haar moeiteloze elegantie, nerveus genoeg om haar altijd klitterige haren eindeloos door te kammen in plaats van het zoals gebruikelijk een beetje op te geven na een snelle borstelbeurt, en om te betreuren dat ze niet in stat was om het op te steken maar ze had gewoon geen flauw idee van hoe je dat zou moeten doen en Dax, tja, het hem vragen ging haar waarschijnlijk niet danig veel verder helpen. Hey, Dax, hoe maak je een invlecht? Merry, dat is geen Zwerkbalmanoeuvre. Of zoiets in die trant zou daar wel uit komen rollen. Maar goed, nu waren ze hier en nu kwam ze erachter dat Dax niet alleen z’n vader niet over het huwelijk had verteld vantevoren, maar ook niet, je weet wel... erna. Of toch althans niet tot op dit punt. Blosjes stegen direct naar haar wangen, en ze nam vlug een slokje whisky want ook dat was onjuist, in deze cirkels beheerste men hun uiterlijke vertoon van innerlijke wentelingen, dat was zegmaar het enige wat haar van de etiquettelessen echt was bijgebleven; voornamelijk omdat ze het grappig had gevonden dat er enige analogie te vinden was geweest tussen die regels en haar eigen hoogstpersoonlijke gebruiksaanwijzing, alsof etiquette in mindere mate ook een beteugeling was van het wilde, het ongehoorde, binnen in de mens. Elite door het verschil in bestek per gang, het enige wat je van apen, of monsters zoals Merry, onderscheidde. Nu ja, dat en de tanden. Gelukkig was het mijlen uit de buurt van volle maan. “Dank u wel,” glimlachte ze naar David. “Ehm, we waren heel goed bevriend op Zweinstein altijd. En we zijn in Schotland getrouwd... daar kom ik vandaan, ziet u en Dax was er nu ook gaan wonen.” En je kon er lekker verdwalen.
-
-
Nieuwste Topics
-
